W-who are you? ~spt&Frostpaw~

_{Rustig liep er een kleine poes door het verkleurde gras. Het gras dat niet lang geleden nog groen was begon nu bruin te worden. Dit was de eerste keer in tijden dat de poes rustig liep in de plaats van door elke schaduw te trekken zodat ze amper op zou vallen. Ze verwachtte namelijk geen andere kat hier in de buurt. De meeste katten zouden nu jagen of trainen. En omdat ze alleen was liep de poes recht op, wat haar best mooi maakte. Wel waren haar ribben beter te zien omdat ze rechtop liep. Al snel kwam de poes ana bij het water. Ze boog door haar oranje poten en begon met haar roze tong in het water te doppen om wat te drinken.}

_~Frostpaw~

_{Met enthousiaste sprongetjes maakte Frostpaw zijn baan naar het meer toe. Zijn vacht piekte alle kanten uit van de modder en het was duidelijk dat hij druk in de weer was geweest. Netjes blijven? Ach, dat was dan enkel en alleen maar bijzaak. Niet belangrijk voor de jonge, zwarte apprentice. Maar goed, nadat je zo druk in de weer bent geweest, krijg je wel dorst, en daarom was hij op weg naar het meer om wat te drinken. Met een sprong kwam hij tussen het hoge gras vandaan, waarbij hij bijna tegen een hoopje rood bont aanbotste. "Oeps, sorry!" Miauwde hij, terwijl hij wat achteruit sprong en zijn lichte blauwe ogen ietsjes opensperde van schrik.}

_{Het ene moment was ze rustig aan het drinken en het andere moment voelde de poes iets tegen haar op botsen. De kleine poes liet een verraste miauw horen met ene hoge toon toen ze werd omgegooid en in het water belande. Met een harde plons raakte ze het water. Het koude water drong door Heathpaw haar vacht. Zo snel mogelijk begon de kleine poes naar de zijkant van het meer toe te krabbelen. Eenmaal aangekomen ging ze zo snel mogelijk het land op om een geschrokken blik te werpen op dat wat haar in het water had laten vallen. Tot haar verbazing zag ze een zwarte apprentice voor zich. Ze had nooit verwacht dat een apprentice haar zo makkelijk kon omgooien, aan de andere hand was ze wel erg mager en best klein wat haar best licht maakte. Direct verscheen er een verlegen blik in haar amber kleurige ogen en boog ze haar kop snel weg zodat ze de andere kat niet hoede aan te kijken.}_{"Oeps, sorry!" Hoorde ze de kater zeggen maar zelf antwoordde ze niet, dar was de poes te verlegen voor. Een andere kat zou nu waarschijnlijk woedend zijn op de andere kat maar niet Heathpaw. Heathpaw was te verlegen om boos te zijn. De oranje poes liet een zachte en best schattige nies horen waardoor ze zich nog verlegener werd.}

_{Met een schuldbewuste blik in zijn heldere blauwe ogen keek Frostpaw naar het doorweekte poesje. Verrassend voorzichtig zette Frostpaw een stapje dichter naar het water. "Gaat ie?" Vroeg hij uiteindelijk maar, een beetje ongemakkelijk. Maar het was niks voor Frostpaw om ongemakkelijk te zijn. Maar het poesje maakte het moeilijk om je op je gemak te voelen. Ze zei namelijk niks. "Hallo?" Vroeg hij uiteindelijk er maar achteraan. Uiteindelijk begon hij maar te ratelen, dat gebeurde meestal als hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde. Uiteindelijk voelde hij zich daardoor vanzelf weer op z'n gemak. "Weet je, het was beter geweest als ik in het water gesprongen was." Miauwde Frostpaw dus maar, met een ongemakkelijk lachje, "Ik bedoel, kijk hoe ik eruit zie, net een modderpoel." Hierop kreeg hij een idee. Hij slikte even nerveus, maar hierna liet hij zichzelf ook in het water plonzen. Naar adem happend zocht hij houvast, maar toen hij dit eindelijk gevonden had, grijnsde hij schaapachtig. "Nu ben ik ook nat." Besloot hij.}

_{Stil bleef de poes naar de grond kijken. Tot ze de kater weer hoorde praten. "Gaat ie?" Hoorde ze hem vragen. Stil knikte de poes dat het wel met haar ging. "Hallo?" Hoorde ze hem vervolgen. De poes wist dat ze eigenlijk iets moest zeggen maar ze wist niet echt wat, en voor dat ze iets kon zeggen begon de kater alweer te praten. "Weet je, het was beter geweest als ik in het water gesprongen was." Hoorde ze de kater miauwen. Vragend keek de oranje poes op naar de kater. "Ik bedoel, kijk hoe ik eruit zie, net een modderpoel." Hoorde ze hem vervolgen en Heathpaw kon er niets aan doen, er verscheen gewoon ene kleine glimlach op haar gezicht. En vervolgens dede de kater nog iets anders wat de poes helemaal niet verwacht had, hij sprong in het water! Met een plons hoorde ze hoe de kater in het water was beland en vervolgens zag ze hoe hij naar houvast zocht. Toen de kater eenmaal houvast had gevonden zag ze hem schaapachtig glimlachen. Nu kon Heathpaw niets anders doen dan lachen. "Dat had, had je niet moeten doen hoor." Zei de oranje poes lachend. "Zo...zo vuil was je ook weer ...niet." Vervolgde ze nog steeds lachend. Hier en daar moest ze haar zin stoppen omdat haar gelach het onderbrak maar ze was haar verlegenheid vergeten. of toch voor dat moment. Mara ja wat kon ze eraan doen? De kater was gewoon zo grappig! Dit was de eerste keer dat ze lachte in een lange tijd. Haar gezicht straalde gewoon, zoals het altijd zou doen als ze zo gelukkig en blij was als nu. Nog steeds lachend keek ze naar de kater, al was haar gelach meer verandert in een glimlach. Ze hoopte wel dat de kater haar gelach niet verkeerd had begrepen.}

_{Een triomfantelijke grijns verscheen op Frostpaw's gezicht toen hij het warme gelach van zijn mede apprentice in zijn oren kon voelen. "Dat had, had je niet moeten doen hoor." Zei de oranje poes lachend. "Zo...zo vuil was je ook weer ...niet." Miauwde ze vervolgens. Frostpaw hield zijn koppie wat scheef. "Waarom niet?" Vroeg hij onschuldig, waarna een druppel langs zijn snorhaar naar beneden gleed en op het water neer tikte. Een genies ontsnapte uit zijn neus, waardoor hij even met zijn zwarte voorpoot langs zijn neus wreef. Toen klom hij uiteindelijk toch maar uit het water en schudde hij zijn pels uit. Zo pluizig zag hij er nu niet meer uit, zijn vacht piekte wel alle kanten op nu, maar het plakte nog steeds tegen zijn lichaam aan.}

Heathpaw zag een triomfantelijke grijns op de kater zijn gezicht verschijnen toen ze lachte, maar waarom wist ze niet. Na haar woorden zag ze hoe de kater zijn kop scheef draaide om vervolgens wat et zeggen. "Waarom niet?" Hoorde ze de kater vragen. Ze zag een druppel van zijn snorharen in het water vallen. "Omdat je straks nog ziek word van het koude water." Zei ze lachend. En toen hoorde ze het al, een nies. Ze zag de zwarte kater het water uit klimmen om vervolgens zijn vacht uit te schudde. Bijna de helft van het water dat in de kater zijn vacht had gehangen kletste neer op haar oranje vacht. "Ah, ik hoef niet nog natter te worden hoor." Zei de poes nog steeds lachend. Vervolgens schudde de poes zelf haar vacht uit maar was voorzichtig genoeg om te zorgen dat de kater niet nat werd. Toen herinnerde ze zich weer hoe verlegen ze was en keek ze weer naar de grond. "Ik, eehm ben Heathpaw." Begon de oranje poes met een verlegen toon.

_{Het was een understatement om te zeggen dat Frostpaw droop van het water. Hij was totaal doorweekt. Maar hij vond het niet zo erg. Hij was wel vaker het type dat zichzelf opofferde om andere vrolijk te maken. "Omdat je straks nog ziek word van het koude water." Miauwde de rode apprentice. Frostpaw grijnsde wat schaapachtig en haalde zijn schouders op. "Ach... Kan ik gezellig langs bij Brindlepool," Grapte het katertje, "Ik ben er wel vaker langs geweest." Hij grinnikte eventjes toen hij terugdacht aan zijn episode met de doorn die zijn neus 'gebeten' had. Zo lang geleden was het nog niet eens, maar het was op zich wel grappig.
"Ah, ik hoef niet nog natter te worden hoor." Miauwde de poes lachend, toen hij zich uitschudde. Frostpaw lachte zelf eventjes, "Echt niet? Valt me tegen van je!" Lachte hij vrolijk, waarna hij zichzelf nog een keer extra uitschudde. "Pas maar op hoor, ik duw je in het water!" Miauwde hij speels erachteraan, al meende hij het niet helemaal. "Aangenaam Heathpaw!" Miauwde hij, waarna hij zijn kop boog, wat hij grote katten wel eens had zien doen als ze beleefd wilden doen. "Frostpaw is de naam."}

Op haar waarschuwing van het ziek worden zag ze hoe de kater zijn schouders ophaalde. "Ach... Kan ik gezellig langs bij Brindlepool," Hoorde ze de kater zeggen. Heathpaw glimlachte en onverwacht moest ze ineens niezen. "Ik denk dat we haar dan allebei eens kunnen verassen met een bezoek." Lachte ze vervolgens. Nadat ze lachend had gezegd dat ze al nat genoeg was zag ze hoe de kater voor haar ook lachte. "Echt niet? Valt me tegen van je!" Hoorde ze hem vrolijk zeggen. En net toen Heathpaw het meeste water uit haar vacht had kunnen schudde maakte de kater haar weer nat. "Pas maar op hoor, ik duw je in het water!" Hoorde ze hem speels vervolgen. Heathpaw moest lachen, als hij haar het water in zou duwen zou zij er persoonlijk voor zorgen dat de kater zo nat werd dat je vacht uitschudden niet genoeg zou zijn om ook maar een beetje water uit te schudden. "Dan zal ik ervoor zorgen dat je nog natter word dan dat je nu bent." Antwoordde ze met een ondeugende twinkel in haar ogen. Nadat ze zich herinnerde hoe verlegen ze normaal is en ze zichzelf had voorgesteld keek ze nog eens op van de grond naar de kater, maar deze keer was er verlegenheid te lezen in haar amber kleurige ogen. "Aangenaam Heathpaw!" Hoorde ze de kater miauwen. Heathpaw knikte met haar oranje kopje als teken van dat zij het ook aangenaam vond om de kater voor zich te ontmoeten. "Frostpaw is de naam." Hoorde ze de zwarte kater daarna vervolgen. "Leuk je te ontmoeten." Zei ze met een toon waar verlegenheid in te herkennen was. Ze glimlachte weer naar de kater maar dit keer was het meer ene verlegen glimlach. Sinds dat ze zich haar verlegenheid weer had herinnerd straalde alles wat ze deed verlegenheid uit, al wou ze dat niet.

Frostpaw maakte eventjes een sprongetje achteruit toen ze nieste, een schrikreactie op het plotselinge geluid. Hierdoor viel hij bijna weer achterover in het water, maar hij wist nog net zijn balans te behouden, gelukkig maar. "Ik denk dat we haar dan allebei eens kunnen verassen met een bezoek." Miauwde Heathpaw. Frostpaw knikte schaapachtig. "Hoe meer zielen, hoe meer vreugd?" Probeerde hij uiteindelijk maar, met een onschuldige blik in zijn blauwe ogen.
"Dan zal ik ervoor zorgen dat je nog natter word dan dat je nu bent." Reageerde Heathpaw op zijn uitdaging. "Is dat een uitdaging?" Vroeg Frostpaw, met een speelse twinkeling in zijn ogen, terwijl hij zich eventjes in een speelse jachthouding imitatie liet zakken. "Ik heb niks te verliezen! Ik ben toch al nat!" Miauwde hij vrolijk, waarna hij zijn pels nog iets uitschudde. Maar vervolgens trok Heathpaw zichzelf weer terug in haar schulp, iets wat Frostpaw verbaasde. Hij zette een stap opzij om haar verlegen, weggekeken blik op te kunnen vangen. Of tenminste, een poging daartoe te doen. Want het was hem even ontschoten dat hij op de rand van het meer stond. Het was hem ook ontschoten dat hij dan ook nog wel eens zou kunnen vallen. Met een plons lag hij dus weer languit in het water en kwam hij naar adem happend boven. Zijn vacht droop opnieuw en hing voor zijn ogen. Verwoed probeerde hij met zijn poot zijn zicht weer te bevrijden, terwijl hij nog steeds water uit proestte.

"Is dat een uitdaging?" Hoorde ze de kater antwoorden op haar 'dreiging'. Ze zag hoe de kater in een soort van jachthouding zakte. "Misschien wel, misschien niet." Lachte de poes speels maar ook ergens een beetje mysterieus. "Ik heb niks te verliezen! Ik ben toch al nat!" Hoorde ze hem vervolgen. Maar ze zag zijn speelsheid veranderen in een verbaasde uitdrukking toen ze weer verlegen werd. Ze wist dat het niet hoefde, wand deze kater was aardig, maar toch... Ze was gewoon een verlegen poes. Toen zag ze hoe de kater een poging deed om haar verlegen, wegkijkende blik op te vangen. En het was duidelijk dat de apprentice vergeten was dat hij bij de rand van het meer stond, en nog voor dat Heathpaw hem kon waarschuwen gebeurde het al. De kater viel. Ze zag hoe de kater weer helemaal nat werd en zijn vacht voor zijn ogen ging hangen. En alweer schoot de poes in de lach. Ze kon er niets aan doen, Heathpaw lachte gewoon snel bij grappige dingen, alleen probeerde ze haar vreugde altijd te onderdrukken omdat ze zichzelf niets waard vind en omdat ze vind dat ze te dik is terwijl ze veel te mager was. Maar bij deze kater kon ze haar vreugde niet onderdrukken, hij was gewoon et grappig. "Haha, zo te zien moet ik geen moeite doen om je natter te krijgen." Lachte ze. "Dat doe je zelf prima." Vervolgde de poes.

Frostpaw zat nog steeds onhandig met zijn poot over zijn kop te wrijven, het natte gevoel weg proberende te dwingen. "Haha, zo te zien moet ik geen moeite doen om je natter te krijgen." Lachte ze. "Dat doe je zelf prima." Miauwde Heathpaw. "Oh dat zullen we wel eens zien!" Miauwde Frostpaw terwijl hij voorwaarts sprong, maar vervolgens weer uitgleed. Frostpaw kon nog net naar adem happen voordat zijn lichaam het koude water raakte. Er was niet eens meer tijd of ruimte voor een klein gilletje, waardoor hij zeker weten 'mannelijkheids punten' verloren zou zijn. Dus misschien was het ook maar beter. Eventjes was er een moment van een soort onderbewustzijn, alle geluiden werden verdronken door het water. Het was een vreemd gevoel van rust, maar toch begonnen instinctief al zijn poten te trappen om het water oppervlak weer te breken. Hij werd overspoeld door plotselinge sensaties aan allerlei zintuigen, zicht, gehoor, geur... Maar zijn eerste instincten schreeuwden om lucht. Hij hapte naar adem en schudde zich uit, zich beseffende dat hij recht voor Heathpaw stond. "Nu zal ik je krijgen!" Miauwde hij uitgelaten, waarna hij probeerde haar het water in te sleuren.

{Kunnen ze straks beiden naar Brindlepool met een stevige verkoudheid :') }

Lachend keek de oranje apprentice hoe de kater genaamd Frostpaw zijn zicht weer probeerde terug te krijgen door met zijn poot over zijn kop te wrijven. "Haha, zo te zien moet ik geen moeite doen om je natter te krijgen." Proestte de apprentice lachend uit. "Dat doe je zelf prima." Vervolgde ze met nog steeds een even grote lach. "Oh dat zullen we wel eens zien!" Ze zag hoe de kater naar voor sprong maar alweer uitgleed en het water inviel. De poes bleef lachen tot ze zag dat de andere apprentice niets deed. Een lichte bezorgdheid begon Heathpaw haar gedachten over te nemen. Maar gelukkig niet lang daarna zag ze hoe de kater naar adem begon te happen. Even liet ze een geruststellende zucht horen. Toen zag ze hoe hij voor haar ging staan en zich uitschudde. Heathpaw voelde hoe verschillende water druppels op haar vacht belanden. De poes begon weer heel hard te lachen. Maar tussendoor moest ze eens niezen waardoor ze best grappig klonk. Heathpaw realiseerde zich direct hoe raar haar nies had geklonken maar in de plaats van verlegen te worden begon ze er nog harder van te lachen. Deze kater had haar blije kant naar boven gekregen. De blije kant die er al lang niet meer was geweest. "Nu zal ik je krijgen!" Hoorde ze de kater miauwen voor hij haar het water in probeerde te sleuren. Speels verzette de poes zich, maar ze was te licht om lang zich lang te kunnen verzetten. Al snel werd ze het water in gesleurd. Ze voelde hoe een grote hoeveelheid haar weer van top tot teen drijf nat maakte. Het koude water liet haar naar adem happen maar toch had ze erg veel plezier. Lachend begon de poes met haar poten in het water slaan zodat ze ene nieuwe lading water over Frostpaw kon spetteren. En na even te hebben gespetterd begon ze uit het water te klimmen. De kleine poes rilde helemaal en moest soms eens heel erg hard niezen maar dat kon haar niet schelen, ze had veel te veel plezier. Lachend keek ze naar de zwarte apprentice. In haar amber kleurige ogen war vreugde te zien maar ook iets anders, iets dat nog geen één andere kat had kunnen zien. Er was een vriendschappelijke glans in te zien. Maar zelf had de poes het te druk met lachen om dat door te hebben.

-Ja xd

Zijn poten trokken uit alle macht aan haar lichaam, om haar ook het water in te trekken. Misschien was hij juist wel niet aardig bezig, hij was immers bezig om haar de kans te geven ziek te worden. Maar toch was de kater daar helemaal niet bezig. Hij was enkel bezig met speelse adrenaline, om te spelen met deze net ontmoette kat. Hij vond dat hij haar wel een vriendin kon noemen. Ze was immers heel erg aardig. Hij was zo druk geweest met zijn training, dat hij veel katten uit het oog was verloren. En dat.. was zonde.
Hij sputterde even wat tegen toen hij een golf water over zich heen kreeg door het gespetter van Heathpaw. "Hey dat is oneerlijk!" Miauwde hij verontwaardigd, maar lachend. "Ik ben hier het watermonster!" Hij spetterde terug, totdat Heathpaw op de kant klom. Uiteindelijk, toen de wind door zijn natte vacht blies en hem verkleumde, besloot Frostpaw ook maar op de kant te klimmen. Hij huiverde even, maar nog steeds wist hij een wolfachtige, speelse grijns op zijn lippen te toveren. "D-dat was, l-leuk!" Miauwde hij, al klappertandende.

Wild spetterde de oranje apprentice met haar poten zodat Frostpaw extra water over zich heen kreeg. "Hey dat is oneerlijk!" Hoorde ze de kater miauwen. "En mij het water in duwen niet dan?" Lachte ze terug. Maar toen besloot ze om uit het water te gaan wand het koude water maakte het steeds moeilijker om te bewegen. Maar eenmaal uit het water werd het niet beter. Ze voelde hoe er koude wind door haar natte vacht waaide en al snel begon ze te klappertanden. Nu pas besefte ze hoe dom het eigenlijk was om in het water te spelen op een koude dag als deze, maar het maakte haar niet echt iets uit wand ze had voor het eerst in tijden plezier gehad. Heathpaw zag hoe de zwarte apprentice uit het water aan het klimmen was en ze besloot hem toch nog even een kleine speelse duw te geven zodat hij terug in het water zou vallen, maar niet in een diep stuk maar gewoon in een stuk waar het water tot aan zijn buik zou komen. Heathpaw lachte. Snel schudde de magere poes zo veel water uit haar vacht als maar kon. Maar ze had de pech dat een paar van dat water door één of andere manier in haar ogen belanden waardoor ze een paar keer met haar amber kleurige ogen moest knipperen tot ze weer helder zag. Toen ze zich weer p de kater richtte zag ze hoe hij een speelse grijns op zijn lippen droeg. "D-dat was, l-leuk!" Hoorde ze de kater zeggen. Heathpaw knikte maar werd onderbroken door nog ene nies. "I-ik denk dat w-we best snel terug n-naar camp g-gaan." Zei de oranje poes tegen de kater terwijl er verschillende rillingen van kou over haar lichaam kropen. De poes wist dat ze waarschijnlijk al ziek was maar ze wou geen gevaarlijke ziekte oplopen, al had ze er eigenlijk al één, ze had anorexia al wou ze het niet toegeven. Dit was eigenlijk de eerste keer da ze eraan dacht hoe mager ze er wel niet uit moest zien. Maar ze had het te koud om verlegen te zijn. En alweer uit het niets kwam er ene nies tevoorschijn. Deze nies was wat hoger en korter dan de andere, dat maakte het schattiger maar ook wel raar klinken. Even moest Heathpaw lachen. Maar dit keer lachte ze om haar schaamte te verbergen en omdat het ook wel ene leuk geluid was geweest die ze maakte tijdens het niezen.

Frostpaw proestte het water uit en schudde zijn kop. Druppels vocht vlogen in het rond. "En mij het water in duwen niet dan?" Bracht Heathpaw er lachend tegenin. Frostpaw grijnsde onschuldig. "Nee, dat was enkel en alleen terecht." Miauwde hij plagerig, waarna hij dus op de kant klom. Dat kwaam hem niet helemaal goed uit, want hij werd net zo hard terug geduwd. "Dat is kooouuhooud," Miauwde hij klagelijk, waarna hij toch nog lachend op de kant klom, met zijn natte buik als een rups tegen de grond gedrukt. Een nieuw idee bekroop hem, mede omdat Heathpaw hem net weer het water in geduwd had. "Oh grote Heathpaw, vergeeft u mij mijn tomeloze onbeleefdheid van het u in het water trekken?" Hij wist dat er nu twee dingen kon gebeuren, of hij kreeg opnieuw een nat pak, of hij mocht dit keer op het droge blijven.

Fel schudde Frostpaw zijn pels uit, zoveel mogelijk vocht uit zijn haar verwijderende en tegelijkertijd zoveel mogelijk lucht ertussen vangende. De lucht zou sneller opwarmen dan het water en hem dus warmer maken. "I-ik denk dat w-we best snel terug n-naar camp g-gaan." Miauwde Heathpaw. Het arme poesje leek het nog kouder te hebben dan hij... Ze was ook zo klein en mager, en had niet zo'n dikke vacht. Eventjes weifelde Frostpaw, maar daarna maakte hij een best dappere en misschien wel brutale beslissing. Hij drukte zijn nog iewat vochtige vacht tegen de hare aan met een vriendelijke blik. "Ik heb een dikkere vacht, als we hem delen, krijg jij het misschien ook wat warmer," Miauwde hij op vrolijke toon. "Sorry dat ik je nat heb gemaakt..." Mompelde hij erachteraan. Frostpaw was niet degene om wrok te koesteren. Nee, hij wilde een zo groot mogelijk Warrior worden en zo vriendelijk mogelijk tegen iedereen zijn.

_{Ze zag hoe de zwarte kater zijn kop schudde. "En mij het water in duwen niet dan?" Vroeg de kleine poes lachend. Ze zag hoe er een onschuldige grijns tevoorschijn kwam op het gezicht van Frostpaw. "Nee, dat was enkel en alleen terecht." Heathpaw schudde lachend haar kop. "Hoezo terecht? Jij was degene die me in het water duwde op het begin." Zei de poes plagerig terug om de kater die op de kant aan het klimmen was weer in het water te duwen. "Dat is kooouuhooud," Hoorde ze de kater klagen. Even verscheen er een bezorgde blik in haar ogen, was ze te ver gegaan? Maar vervolgens zag ze hoe de kater lachend de kant op klom en de oranje poes haar bezorgdheid verdween als sneeuw voor de zon. Ze zag hoe de kater zich tegen de grond drukte en ze had geen idee waarom. "Oh grote Heathpaw, vergeeft u mij mijn tomeloze onbeleefdheid van het u in het water trekken?" Hoorde ze de kater plagerig zeggen. Even deed de poes alsof ze na dacht. Maar eigenlijk wist ze al wat ze zou zeggen. "Natuurlijk." Lachte de poes vrolijk. Ineens voelde ze hoe de koude wind tussen haar dunne, natte vacht vloog en werd ze koud tot op het bot. Ze had tot nu toe te veel plezier gehad om de kou op te merken, maar nu ze uit het water was en stil stond kreeg ze eindelijk de kans om zich te realiseren dat ze eigenlijk heel dom waren geweest. En al zeker hoe dom zijzelf was geweest wand de kater had een langere vacht en had normaal gegeten waardoor hij beter tegen de kou kon. Heathpaw daar in tegen had een korte vacht en had zo weinig gegeten dat ze geen weerstand had opgebouwd tegen het koude weer. Ze voelde hoe ze begon te bibberen en hoe ze begon te klappertanden. "I-ik denk dat w-we best snel terug n-naar camp g-gaan." Miauwde ze bibberend. Ze wist dat als ze veel te lang in de kou zou blijven staan dat ze ernstig ziek zou kunnen worden, net zoals haar enige vriendin was geweest voor ze stierf. Maar toen, uit het niets voelde ze hoe Frostpaw zich tegen haar aandrukte. Ze had dit totaal niet verwacht en was hier dan ook niet op voorbereid. Ze voelde hoe de langere vacht van Frostpaw haar langzaamaan ene beetje meer verwarmde. "Ik heb een dikkere vacht, als we hem delen, krijg jij het misschien ook wat warmer," Hoorde ze de kater op een vrolijke toon miauwen. Heathpaw was het niet gewoon dat iemand zo dicht bij haar kwam, eigenlijk had bijna niemand haar benadert sinds haar kitten tijd. Ze voelde hoe het bloed naar haar hoofd steeg en hoe ze begon te blozen onder haar natte vacht. Dit zou erg zijn opgevallen als het niet haar hele lichaam was dat aan het opwarmen was. De oranje poes voelde hoe de warmte haar steeds meer omhelsde maar toch bleef ze bibberen. Toen hoorde ze de kater mompelen. "Sorry dat ik je nat heb gemaakt..." "Het maakt niet uit, we hebben toch plezier gehad?" Antwoordde de poes zo vrolijk mogelijk. Al klonk haar stem minder krachtig dan verwacht. Ondertussen voelde de poes hoe ze het steeds warmer en warmer kreeg, te warm voor ene normaal katten temperatuur.}

_{~Ja ja, Heathpaw begint koorts op te lopen ^-^~}

Frostpaw drukte zijn pels nog steeds tegen de korte, vuurrode pels van Heathpaw. Hij keek er eventjes naar en grinnikte. "Hey, samen lijken we op Emberstorm!" Miauwde hij grinnikend. Dat de poes hem eens een enorm erge uitbrander had gegeven toen hij ondeugend was, liet hij haar even terzijde. Emberstorm was nooit zo best gehumeurd geweest, exact de reden waarom Frostpaw het heerlijk vond om haar te pesten. Naja... Pesten? Plagen, om eerlijk te zijn.
Het golvende water van het meertje klotste tegen zijn kanten aan en de bries voelde kil aan in Frostpaw's vacht. Hij kon het niet laten om een huivering over zijn lichaam te laten trekken. Het was stiekem toch ook iets te koud voor hem. "Het maakt niet uit, we hebben toch plezier gehad?" Miauwde Heathpaw tegen hem. "Hey, je bibbert niet meer," Miauwde het katertje triomfantelijk, waarna hij fronste, "Je bent zelfs warmer dan.. ik." Terwijl hij de woorden uitsprak besefte hij zich dat Heathpaw koorts begon te krijgen. "We gaan terug naar het kamp, kom op." Moedigde hij aan, waarna hij uit zijn zittende positie omhoog kwam en ook haar overeind duwde met z'n neus.

_{Ze voelde hoe de lange haren van de zwarte apprentice zich vermengde met haar korte oranje vacht. Het voelde raar voor de poes, elk contact met andere katten was raar voor de poes. Ze was sinds jongs af aan alleen geweest. En vandaag was ze een kater tegen gekomen waar ze direct plezier mee had gehad en dat nu al haar vriend was, de wereld zit raar in elkaar. "Hey, samen lijken we op Emberstorm!" Hoorde ze de kater grinniken. Ze werd weer helemaal naar de realiteit gezogen. Heathpaw was de poes zelf nog nooit tegengekomen maar ze had haar wel eens gezien. En heel soms, in een normaal katten gesprek hoorde ze haar naam wel eens voorbijgaan. Ze voelde hoe de koude wind daar haar heen stak net als vlijmscherpe messen. En als de poes zich niet vergiste zag ze zelfs dat de kater, die zich tot nu toe sterk had gehouden, het ook begon aan te tonen dat hij het te koud begon te krijgen. Maar ondanks de koude wind en haar natte vacht kreeg de poes het toch warm. Eerst dacht ze dat het door de kater naast haar kwam maar ze begon het steeds warmer en warmer te krijgen en toen begon haar hoofd te tollen en begon ze heel moe te worden. "Hey, je bibbert niet meer," Hoorde ze de kater zeggen maar de woorden drongen niet echt tot haar door. De poes was te hard bezig om haar zicht op één punt te richten om het tollen in haar hoofd te proberen verminderen, maar het lukte niet. "Je bent zelfs warmer dan.. ik." Alweer drongen de woorden niet tot haar door. Ze hoorde ze wel en begreep wat ze bedoelde, maar haar gedachten werkten er niet verder op in. Ze dacht niets, ze zei niets en ze deed niets. Alles wat ze deed was zitten en voor zich staren. "We gaan terug naar het kamp, kom op." Hoorde ze de zwarte kater zeggen. Toen maakte de beweging van de kater haar weer 'wakker'. Ze voelde hoe de gestalte naast haar recht op ging staan en haar probeerde overeind te duwen met zijn neus. Even knikte de poes om vervolgens gehoorzaam op te staan. De poes deed gehoorzaam wat de kater zei zonder een woord te zeggen. Soms moest ze eens zwaar hoesten en soms viel ze bijna neer door de duizeligheid die haar tollende hoofd bezorgde. Maar toch bleef ze braaf doen wat most.}

Bezorgd fixeerde Frostpaw zijn blauwe ogen op de kattin naast zich, maar hij zei niks. Hij moest haar nu niet bang gaan maken. Zover was het kleine meer ook niet van het kamp vandaan, dus dat kwam heel erg goed uit. Hij gaf haar opnieuw een duwtje met zijn zachte neus. "Tis niet ver," Murmelde hij zachtjes, terwijl hij zijn zwarte oren wat bezorgd achteruit legde. Van binnen vrat het hem weg, zijn schuld gevoel. Dit was zijn schuld. Hij had haar in het water geknikkerd, meermaals. "Het spijt me zo..." Murmelde hij erachteraan, bijna onverstaanbaar. Hij wilde het niet laten merken, maar Frostpaw raakte erg van slag door dit hele gebeuren.
Hij merkte dat Heathpaw erg duizelig was, dus zo nu en dan hield het katertje eventjes halt om haar op adem te laten komen. "We zijn er bijna," Miauwde hij voorzichtig, "Als.. Als je het niet meer zo goed red.. Leun dan maar op mij.." Miauwde hij er zachtjes achteraan, waarna een luide nies uit zijn eigen mond ontsnapte. Oh wat was hij stom geweest...

{Wat kortig, sorry :')}

Onderwerp: Re: W-who are you? ~spt&Frostpaw~