W-who are you? ~spt&Frostpaw~

_{Ze voelde hoe twee paar ogen op haar gericht waren maar toch keek ze niet op. Heathpaw wou zich zo goed mogelijk concentreren op waar ze liep, al ging dat niet zo goed. Ze voelde hoe de kater haar weer een kleine duw gaf met zijn neus als aanmoediging. "Tis niet ver," Hoorde ze hem murmelen en als antwoord knikte de poes zacht. Elke stap die ze nam was vermoeiend en elke ademhaling was zwaar. Heathpaw had nog maar één keer eerder koorts gehad en dat was toen ze een kitten was, ze was er toen bijna aan overleden. En binnenin Heathpaw begon haar angst om dood te gaan steeds groter te worden. Ze wist dat ze nu ouder was en sterker maar toch, ze had zo weinig gegeten dat ze geen goede weerstand heeft tegen ziektes en dat werkte heel erg in haar nadeel. "Het spijt me zo..." Hoorde ze de kater daarna met spijt murmelen. Ze had het bijna niet verstaan, zo zacht zei de kater het. kleine poes wou niet dat de kater zich schuldig voelde, wand Heathpaw was even schuldig aan al dat water gedoe. Dus hief de poes haar hoofd omhoog richting de kater en forceerde ze een kleine glimlach die van zelf zei dat het niet zijn schuld was. Maar die glimlach vervaagde al snel toen haar hoofd weer hevig begon te tollen en ze zelfs ene paar zwarte vlekken voor haar ogen zag. Ze voelde hoe haar poten de passen niet meer konden volgen om vervolgens hard op de grond te belanden. Een kreun ontglipte de poes haar bek voor ze met moeite opstond en verder begon te lopen. "We zijn er bijna," Hoorde ze de kater weer zeggen. En het was duidelijk dat hij zag hoe slecht ze eraan toe was, ook al probeerde Heathpaw zich zo sterk mogelijk te houden. "Als.. Als je het niet meer zo goed red.. Leun dan maar op mij.." Alweer hief de poes haar hoofd op naar de kater, ze wist dat hij nog steeds met een schuldgevoel zat en dat was iets wat ze helemaal niet wou. Haar ogen stonden dankbaar maar zwak en er rees ene kort, maar dankbaar gespin uit haar borst. Vervolgens zag ze hoe de kater zelf moest niezen en er verscheen weer een kleine blije blik in haar ogen. Mara al snel richtte ze haar hoofd wee op de grond om niet weer te vallen. En in haar ooghoeken kon ze de camp wanden al heel vaag zien.}

_{-Maakt niet uit, zolang ik erop kan reageren is het oke ^-^}

Frostpaw stapte verbeten voort, terwijl de koude, kille wind nog steeds fel door zijn vacht sneed als de klauwen van een jager. Het voelde vreselijk. Waarom had hij nou weer het briljante plan gehad om in het water te springen? En nog erger, de andere kat mee te duwen in het water, meerdere malen. Zelfs een idioot kon zich bedenken dat dat een heel erg slecht idee was. Nu was Heathpaw ziek, hij misschien ook en zou Brindlepool vast heel erg boos op hen worden. Toch was hij nu al vastbesloten de schuld op zich te nemen, want het was immers ook zijn schuld in zijn ogen.
Hij keek eventjes wat verrast op toen een zacht gespin opdoemde uit de borstkas van Heathpaw en glimlachte toen voorzichtig. Hijzelf begon zich ook al ietwat koortsig te voelen. Daarom was het essentieel voor het katertje dat hij zo snel mogelijk de medicine cat den bereikte met Heathpaw. "Met elke stap zijn we veiliger.." Miauwde hij zachtjes. Hij kon de kampwanden nu al aanraken met zijn poten. Nu alleen nog naar de ingang en dat was nog maar een paar vossenlengtes. "Zelfs al zouden we nu plotseling neervallen, dan zouden ze ons vinden." Miauwde hij, optimistisch, waarna er weer een nieuwe nies ontsnapte uit zijn mond en neus. Uiteindelijk, kon hij gelukkig voet zetten in de kamp tunnel, maar deze was de smal om Heathpaw overeind te kunnen houden en te kunnen ondersteunen. "Ga jij maar eerst," Miauwde Frostpaw na een lichte twijfeling, "Ik zit vlak achter je."

_{"Met elke stap zijn we veiliger.." Hoorde ze de kater naast zich zeggen. Heathpaw knikte als antwoord. Met dezelfde angst voor de dood liep de kleine poes langs de camp wanden. "Zelfs al zouden we nu plotseling neervallen, dan zouden ze ons vinden." Hoorde ze ene optimistische stem zeggen. Neervallen, lang het camp... Ook al had de kater het goed bedoelt dit maakte haar alleen nog maar banger maar toch bleef de poes zich zo sterk mogelijk opstellen. Het voelde wel alsof het een eeuwigheid duurde voor dat ze voor de ingang stonden. De ingang was ze small voor ze allebei dus moest één van de katten voor gaan. "Ga jij maar eerst," Hoorde ze de kater zeggen. Heathpaw keek op naar de zwarte apprentice. "Ik zit vlak achter je." Heathpaw knikte zacht. "Oke" zei ze dan. Dit was de eerste keer dat ze iets zei sinds ze terug naar het camp waren vertrokken. Haar stem klonk niet meer zo helder als vroeger, eigenlijk klonk haar stem helemaal niet helder. Het klonk ruw en zwak. Maar Heathpaw wist dat ze snel weer hulp zou krijgen, ze hoopte maar dat het zou helpen. Rustig begon de poes de ingang in te strompelen extra goed lettend op haar poten. Een paar keer leek het erop dat ze ging instorten maar ze hield zich onverwacht sterk. Maar dan net als ze de ingang van het camp uit was kwamen die zwarte vlekken weer voor haar ogen en viel ze neer. Nog een kreun ontsnapte uit haar bek.

-Short...}

Onderwerp: Re: W-who are you? ~spt&Frostpaw~