Rustig liep er een kleine poes door het verkleurde gras. Langzaamaan begon de gras onder haar pootjes oranje te worden en zijn groene schoonheid te verliezen. Het werd bijten steeds kouder elke dag en niet alleen het gras maar elke plant, elke boom en zelfs bijna elke kat begon er onder te lijden. Ook verminderde het aantal prooi en daarom ook het aantal eten. Maar dat kon de kleine poes niets schelen. Ze at namelijk alleen maar net genoeg zodat ze nog kon bewegen en kon jagen. Ze werd elke dag trager en haar ribben werden meer zichtbaar. Haar oranje vacht kon haar uitstekende ribben nog maar een beetje verbergen en ergens diep in zich wist de kat dat het slecht was wat ze deed. Maar zoals altijd was die kwelende stem in haar hoofd de baas. De oranje poes stopte voor een kleine bloem. De bloem was verwelkt maar zou waarschijnlijk een mooie bloem zijn als het gaat bloeien. Net als de poes zelf. Alleen was de poes nog niet gaan bloeien en was haar schoonheid nog onbekend voor iedere kat. Behalve voor die wat de moeite deden goed naar haar te kijken. Maar geen enkele kat had nog genoeg interesse getoond om haar goed te leren kennen.
~Twilightmoon~