Father ...

De jonge Heronkit vernauwde zijn ogen, terwijl hij het kamp doorkeek. Waar was zijn vader, waarom had hij hem nog nooit gesproken? Hij spande zijn spieren aan, of ja, voor zover hij ze had. Zijn moeder had hem niet eens de Nursery uit zien lopen, zo langzaam was ze met het opmerken van hem. Hij leek wel onzichtbaar, voor iedereen. Zachtjes greens hij. Ze zouden zijn kracht snel merken, heel snel. Toen hij de donkere, zwarte kater zag, sprong hij omhoog en stapte hij op hem af. "Undertaker!" Zei hij. Hij vond het een beetje ongemakkelijk om hem 'vader' te noemen. Zijn ijzige, blauwe ogen staarden omhoog naar de zwarte kater, terwijl hij wachtte op een eventueel antwoord. Zonder veel schaamte bleef hij voor de kater staan. "Waarom heb ik jou nog niet gezien in de Nursery?" Gromde hij naar hem. "Je bent mijn vader." Mompelde hij weer, waarna hij ging zitten en met zijn staart op de grond tikte.

& Undertaker

Hij verroerde geen spier toen de kater zijn hoofd naar voren boog, zodat ze op ooghoogte stonden. Hij was niet bang voor zijn eigen vader, Undertaker kon hem niets doen, hier in het kamp. "ik kom nooit in de nursery omdat ik je moeder niet kan uitstaan." Het liefst wilde hij de grijns van zijn vaders gezicht afslaan, maar dat ging niet. Hij duwde zijn kleine nageltjes in de dorre grond en snoof diep. "Of je bent gewoon bang om je eigen kit onder ogen te zien," Zei hij, zijn ijsblauwe ogen recht op die van hem gericht. "Ik kan begrijpen dat een vader niet trots is op zijn nutteloze kittens, die angstig zijn, verlegen. Maar ik ben anders dan hun." Zei hij. "Ik ben nu al sneller en sterker dan de rest in de Nursery," Hij keek zijn vader strak aan. "Ik zal opgroeien tot een kat die niet onderschat kan worden, dus wees een vijand, als je het durft." Zijn ogen keken hem uitdagend aan, terwijl hij zijn staart tegen de grond aan sloeg. Hij zou sterk worden, daar was hij zeker van. Hij ging heersen, zelfs Rushstar zou niets tegenover hem betekenen.  

Hij keek zijn vader strak aan, eigenlijk hoopte hij een beetje respect van hem te kunnen krijgen. Het was tenminste zijn vader, een vader hoorde trots te zijn op zijn kinderen. Althans.. op degenen waar hij trots op mocht zijn. Hij was niet zwak en dat zou hij ook nooit worden. Hij zou de sterkste worden van het woud. "Oké almachtige dwerg." Sprak de kater spottend uit, waardoor Heronkit hem kort verbaasd aankeek. Had hij iets verkeerds gezegd om zo'n spottend iets te krijgen? Dat had hij niet verwacht.  "maar jij wil dus zeggen dat je ooit sterker zal zijn dan mij." Zeker van zichzelf knikte hij enkele keren snel achterelkaar, zijn ogen werden groot toen de kater verder sprak. "weetje het is niet zo moeilijk om sterker te zijn dan mij. als je hard genoeg traint zal je vast ooit meer spier kracht hebben dan ik nu heb." Een brede grijns verscheen op zijn gezicht, die hij er al snel vanaf sloeg bij de volgende zin. "ik mag dan wel groot zijn maar dat betekend nog niet dat ik iedereen aan kan in dit kamp. als je wilskracht groot genoeg is zal je alles kunnen weerstaan. wees slim en sluw niet mega groot en achterlijk." Daar had zijn vader ergens wel gelijk. De kitten keek hem verbaasd aan, waar haalde deze kater zo'n wijsheid vandaan? "Bedankt.. vader" Zei hij kort, maar krachtig. "Daar zal ik aan denken wanneer ik ga trainen," Hij zette weer een glimlach op en stak zijn borst trots vooruit.

De jonge kit hield zijn ijsblauwe ogen op zijn zwarte, donkere vader gericht. Hij voelde eigenlijk een klein beetje respect voor de oudere kater, iets wat hij eerst niet had gehad. Zijn moeder had hem vanalles over Undertaker verteld, over hoe de kater was, hoe hij haar meteen achter liet nadat ze zwanger bleek te zijn. Maar nu, nu wist Heronkit wel beter. Zijn moeder was fout geweest. Moest ze maar niet zwanger worden! "weet je wat misschien zal ik wel wat vaker langs komen, ik vind jouw wel wat." Duidelijk knikte de kater. "En anders zoek ik jou op." Zei hij met een iets plagende stem, maar toch nog met een klein glimlachje op zijn gezicht. "Ik vind je nest wel." Zei hij, waarna hij zijn hoofd iets arroganter omhoog hield en naar de warrior den keek. "Die andere warriors zullen me vast niet eens zien!" Grijnsde hij trots op zichzelf. Hij was een waaghals, en als zijn vader dat wilde zien, dan had hij daar geen problemen mee. Hij zou zo die warrior den instappen en als iemand hem opmerkte zou hij niet maken dat hij weg kwam. Nee, hij zou ruzie zoeken. Kijken hoever hij kon komen. Ze mochten hem toch geen pijn doen, toch? "Pap? Rushstar.. Ik heb gehoord dat kittens met twee manen al apprentice worden, klopt dat?" Zijn ijsblauwe ogen richtte hij weer op zijn vader.