Life can smell like roses, but it can burn like fire [& Lovelypaw ]

Een zilverwitte tabby trippelde de Apprentice Den uit, en wierp met zijn blauwe ogen een blik om zich heen. Het Camp was drukker dan anders, en Simplepaw schudde teleurgesteld zijn gestreepte kopje. Natuurlijk moesten juist vandaag zelfs de Queens door het Camp wandelen, met hun kleine balletjes vacht om hen heen. Natuurlijk moesten juist vandaag zelfs de Elders bij de prooistapel zitten eten, in plaats van de prooi mee te nemen naar hun Den. Simplepaw liet een geërgerde zucht over zijn lippen rollen, en ging zitten. Zijn gestreepte staart sloeg het katertje netjes om zijn voorpoten, terwijl hij keek naar al die bedrijvigheid in het Camp. Het katertje was van plan geweest het Camp uit te sneaken, gewoon voor een half uurtje, gewoon om de buitenlucht op te snuiven, eens iets anders te zien dan alle langzamerhand bekende vachten en koppen van het Camp. Met een verveelde blik liet het katertje zich ook door zijn voorpoten zakken.

OOC: & Lovelypaw

_{Rustig opende Lovelypaw haar twee diep groene ogen. "Alweer een nieuwe dag." Zuchtte de calico zacht. De kleine poes hees zich op en rekte haar ledematen even goed uit. Vervolgens begon ze richting de uitgang van de apprenticeden te lopen. De calico was mager en klein maar toch was ze adembenemend, niet dat het iemand was opgevallen. Haar vlekken hadden de kleur van Leaf-fall en haar ogen waren diep groen. Maar ondanks haar mooie uiterlijk voelde de poes zich niet mooi. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ze zich beroerd voelde. Bijna elke dag was voor haar ene dag in de hel. Ze werd gepest en was alleen. Daarom ging ze meestal het kamp uit maar buiten het kamp was er ook niet zo veel te doen. Nog een kleine zucht verliet de bek van Lovelypaw. Met haar staart en hoofd ongelukkig naar beneden gericht liep ze rustig naar de prooistapel, daar pakte ze de kleinste prooi die ze on zien en liep daarmee naar de rand van het kamp. Ze had geen honger maar moest toch iets eten om kracht te hebben voor haar taken. De calico ging rustig zitten zich ervan bewust dat haar ribben goed zichtbaar waren maar dat maakte haar op het moment niet zoveel uit. Even keek ze met haar diep groene ogen op van de grond om even te kijken hoe het in het kamp aan toeging. Overal waren katten dus het kamp uitgaan zou moeilijker worden dan gedacht maar het zou haar wel lukken. Niemand lette toch op haar.}

Het witte katertje keek om zich heen, en gaf een lik over zijn nog wel redelijk witte vacht. Door de dag heen zou deze viezer worden, tot het katertje zich in zijn nest zo erg verveelde dat hij besloot er maar wat werk van te maken en zich weer netjes wit te likken. Zijn maag rommelde, en Simplepaw zette zich met een lichte zucht in beweging richting de prooistapel. Zijn poten brachten hem de goede richting op, maar met zijn hoofd was het katertje niet bij zijn daden, en liep tegen verscheidene Warriors op. Sommige katten liepen weer door na gezien te hebben dat hij maar een Apprentice was, anderen probeerden hem de les te lezen. Het katertje wurmde zich echter weer verder en trok zich simpelweg niets aan van de warriors. Eenmaal bij de grote stapel vol prooi zocht de Apprentice een kleine muis uit, en keek het Camp rond, het levenloze ding in zijn bek geklemd. Een kleine tortie deed schijnbaar een poging zich in een hoekje te vertstoppen, terwijl ze een veel te klein uitziende prooi naar binnen werkte. Haar ribben staken haast uit, en ondanks dat het een mooi poesje was, was ze ingevallen en vermagerd. Simplepaw liep op een drafje op haar toe, en nam naast haar plaats. Zijn muis legde hij voor haar neus neer, en keek toen in liggende positie strak voor zich uit.

_{Rustig nam de kleine apprentice een hap van haar kleine ontbijt. Ze vermaalde het zachte konijnenvlees tussen haar kaken en slikte het toen door. Dat herhaalde ze en herhaalde ze tot er alleen nog maar konijnenbotten voor haar lagen. De poes had verwacht dat ze alleen zou zijn maar dat veranderde. Eerst dacht ze dat de kater die in haar richting kwam gewoon voorbij haar zou lopen maar tot haar verbazing installeerde de kater zich naast haar. Verbaast keek de poes even opzij naar de apprentice die zich naast haar had geïnstalleerd, maar al snel had ze door dat ze aan het staren was dus wende ze haar blik terug naar haar gevlekte poten. Ze wist niet waarom de kater naast haar was gaan liggen en ze wist ook niet echt zo goed wat te zeggen maar de stilte was erg onaangenaam dus besloot ze de kater maar te begroeten. "Eehm, hay" Zei de poes op een aarzelende toon terwijl ze nog steeds op haar gevlekte poten neerkeek. Ze was niet zeker of deze kater haar ging pesten of niet dus was ze er ook niet zeker van of het slim was dat ze iets tegen de kater had gezegd. 'Hij zou vast denken dat ik ook zo een magere mislukkeling ben en me naar op aanspreken ofzo.' Dacht de poes.}

Het gevlekte poesje naast hem leek in eerste instantie nog geen aandacht aan hem te besteden, en ook niet aan het muisje dat nu voor haar lag. Tocht tilde het poesje haar kop op, om een blik op hem te werpen, en keek toen naar haar gevlekte voorpootjes. 'Eehm, hay' begroette ze hem op zachte toon. Simplepaw knikte haar een keer toe, en knikte toen naar de muis voor haar, die eigenlijk voor hem bedoelt was geweest. 'Kom, eet op. Je hebt al veel te lang veel te weinig gehad.' Sprak de tabby haar op serieuze toon toe.

_{Na haar begroeting kek de poes van haar gevlekte poten op en naar de kater. Ze zag hem naar haar knikken als een teken van begroeting en zag hem daarna knikken naar de muis die voor haar lag. 'Kom, eet op. Je hebt al veel te lang veel te weinig gehad.' Hoorde ze de kater zeggen op een serieuze toon. Eerst dacht Lovelypaw dat hij het gemeen bedoelde maar ze hoorde geen pesterige toon in zijn stem. En eigenlijk had de kater wel gelijk, ja ze was van nature kleiner en best mager maar ze was wel begonnen met minder te eten toen ze haar begonnen te pesten wegens haar kleine bouw. Ze knikte dankbaar en wou net ene hap nemen uit de muis toen ze zich iets realiseerde. "eehm En jij dan? Dit is jou ontbijt..." Zei de poes een beetje twijfelend. Ze wou niet iemands anders ontbijt opeten zonder dat ze zeker wist dat diegene het niet erg vond. Ze richtte haar diep groene ogen die waren afgedwaald naar de muis weer op de kater naast zich.}

Het katertje keek nu met een kleine glimlach hou het poesje knikte, erkende dat hij gelijk had, en bijna aan de muis begon. 'eehm En jij dan? Dit is jou ontbijt...' antwoordde het poesje op twijfelende toon, maar de kater schudde zijn kop al. 'Niet meer. Als jij begint, haal ik iets nieuws voor mezelf.' antwoordde hij. Maar in gedachten schudde hij zijn kop al, vandaag zou hij zelf degene zijn die niets zou eten, tenzij het iets zelf gejaagds zou zijn. Simplepaw was een trots katertje, en hij was er klaar mee om mentorloos en ouderloos zijn dagen alleen in het Camp te moeten doorbrengen, om helemaal niets te leren terwijl de andere Apprentices met de dag meer konden, meer wisten, en langzaamaan al eigen gevangen prooi op de prooistapel te kunnen leggen. Maar nee, tot nu toe had nog geen enkele warrior hem al mentor willen hebben, en daar begon het katertje hen alleen maar om te verachten. Dat er door omstandigheden gewoon nog geen nieuwe ceremonie was geweest, daar dacht hij niet aan.

_{'Niet meer. Als jij begint, haal ik iets nieuws voor mezelf.' Hoorde ze de kater antwoorden op haar twijfel. Lovelypaw knikte dankbaar en richtte zich toen op de muis. Rustig boog ze haar gevlekte kop richting de muis om een eerste hap te nemen. Het zachte vlees tussen haar kaken smaakte beter dan ze had verwacht en al snel slikte ze de eerste hap door. "Ehm, ik weet je naam nog niet." Zei de kleine calico. "Ik eehm ben Lovelypaw." Vervolgde de poes voor ze een tweede hap nam van de muis voor zich. Haar stem klonk nog steeds een beetje twijfelend maar de twijfel begon te verdwijnen, wel was haar verlegenheid nog erg goed te horen. Ze wist niet zeker wat ze moest zeggen en of het wel een goed idee was maar deze kater leek haar wel aardig. Of hij was tenminste aardig geweest tot nu toe. Lovelypaw keek even richting de uitgang van het camp. Ze zag hoe apprentices met hun mentor binnenkwamen of vertrokken en ze kon nog maar net een zucht onderdrukken. Maar haar ogen spraken al vanzelf hoe graag ze zou trainen of zelf kunnen jagen ofzo. Ja ze had al eens een prooi gevangen maar ze had nog nooit getraind en ze had geen mentor. Haar mentor was vertrokken de dag nadat hij erachter was gekomen dat Lovelypaw zijn apprentice was. Ze kon de teleurstelling die in zijn grijze ogen had gelegen niet vergeten. Die blik had haar pijn gedaan, en dat deed het nog steeds. Ze had altijd al aan zichzelf getwijfeld maar sinds die dag was het moeilijk voor haar geworden om iets goed in zichzelf te zien. Even schudde de poes haar gevlekte hoofd om weer in het heden te komen met haar gedachten. Ze richtte zich weer op de muis voor zich en nam nog één laatste hap.}

Tot blijdschap van de tabby Apprentice begon het Calico poesje rustig te eten van de verse muis, die het katertje eigenlijk voor zich zelf had bedoeld. Het beestje had de dood vanochtend pas in de ogen gekeken, en was nog erg jong, waardoor zijn sappige, malse vlees heerlijk zou smaken. Aan de weinige schrammen en de vakkundige beet te zien was het een warrior geweest die het beestje had gevangen, en met een simpele beet de nek had gebroken en het leven ontnomen. Daardoor had het beestje geen onnodig vlees of bloed verloren, wat ook weer zou bijdragen aan een goede smaak. 'Ehm, ik weet je naam nog niet.' mauwde het magere poesje naast hem. 'Ik eehm ben Lovelypaw.' De kater knikte haar een keer toe. 'Ik ben Simplepaw. Leuk je te ontmoeten.' Het katertje wierp nog een blik om zich heen, en keek daarna het poesje aan met zijn helder blauwe ogen. 'Waarom doe je dit je zelf eigenlijk aan, zo weinig eten?'

_{Wachtend op een antwoord was de calico de laatste hap van de muis ana het vermalen tussen haar kaken. 'Ik ben Simplepaw. Leuk je te ontmoeten.' Hoorde ze de kater zeggen en terug keek ze met haar groene ogen naar de kater genaamd Simplepaw. Ze zag hoe hij zijn helder blauwe ogen op haar richtte en hun blikken kruiste elkaar. Nog te verlegen om oogcontact te maken wende ze haar blik af naar haar poten zodra ze in oogcontact kregen. 'Waarom doe je dit je zelf eigenlijk aan, zo weinig eten?' Hoorde ze de kater vervolgen. Ze wist niet precies wat ze moest terugzeggen. Het was nooit haar bedoeling om minder te eten. Het gebeurde gewoon. "Ik eehm, ik weet het niet. Het was nooit mijn bedoeling." Zei de poes twijfelend. "Het is gewoon zo....zo moeilijk als..." De poes kwam niet verder met haar woorden. Ze nam eens diep adem en met haar blik nog steeds naar de grond gericht probeerde ze met een stem die zo min mogelijk trilde te vervolgen. "Het is gewoon zo moeilijk als..als iedereen je pest." Zei ze. Ook al probeerde de poes haar stem niet te laten trillen het werkte niet zo goed. De pijn was goed in haar stem te herkennen, net zoals de verdrietige toon. Ze wou niet dat de kater haar verdriet en breekbaarheid zou zien in haar groene ogen dus bleef ze strak naar de grond kijken. Ze wou niet dat andere katten wisten hoe breekbaar ze kon zijn. En ook al leek deze kater erg aardig toch was ze bang om te tonen hoe veel pijn al dat pestte haar heeft gedaan.}

'Waarom doe je dit je zelf eigenlijk aan, zo weinig eten?' Vervolgde Simplepaw zichzelf, terwijl hij haar indringend aankeek. Het poesje ontweek zijn blik, durfde schijnbaar geen oogcontact te maken. Wel zag het katertje dat ze prachtig groene ogen had. 'Ik eehm, ik weet het niet. Het was nooit mijn bedoeling.' Antwoordde het poesje. Haar toon was wijfelend, alsof ze geen idee had of ze hem meer moest vertellen of niet. Als ze nu dicht zou slaan, wist het katertje van zichzelf, dat hij haar waarschijnlijk zou pesten en treiteren tot er weer een woord uit kwam. Maar het poesje ging dapper verder. 'Het is gewoon zo....zo moeilijk als...' Afwachtend keek de witte tabby haar aan. 'Het is gewoon zo moeilijk als..als iedereen je pest.' Verbaasd keek de kater op bij die woorden. Was dit poesje daarom zo onzeker en mager? Omdat ze gepest werd? Een opstandige blik verscheen in zijn blauwe ogen, en hij keek het Camp rond. 'Wie durven er dan een poot naar je uit te steken?'

_{Ik ga geen namen noemen omdat ik nog geen topics heb kunnen krijgen waarin ze gepest werd, behalve dan met Dawnpaw dus ja...

Wachtend op een antwoord keek de poes naar haar poten. Ze wist niet hoe de kater zou reageren op wat ze zei. Zou hij zeggen dat ze gewoon laf was, zou hij haar beginnen te pesten? Het was niet te zeggen wat er zou gebeuren. Maar er gebeurde iets dat ze helemaal niet had verwacht. 'Wie durven er dan een poot naar je uit te steken?' Hoorde ze de kater zeggen. Ze keek op en zag een opstandige blik in zijn blauwe ogen. Een zucht verliet Lovelypaw haar gekleurde bek. "De grote vraag zou zijn, wie niet." Zei ze zacht. Het waren zo veel katten geweest dat ze de tel was kwijtgeraakt. Maar één kater kon ze zich goed herinneren, Dawnpaw. Hij was één van de ergste. Hij was arrogant en gewoon regelrecht harteloos en gemeen. Ja ze had hem niet laten zien dat het haar iets kon schelen en ze was op dat moment zelf ook in discussie gegaan. Maar zodra haar boosheid weg was gegaan hadden al zijn woorden en al zijn afkeurende blikken haar echt pijn gedaan. Toen had de poes door dat ze weer naar de kater staarde en wende ze haar blik weer af. Ze was gewoon zo verbaast van de kater zijn reactie. Ze had zijn reactie nooit verwacht, ze had die blik in zijn ogen nooit verwacht.}

Een zucht vervloog tussen de lippen van de kater door, terwijl hij om zich heen keek en alle Warriors en Apprentices scande. Die had een valse kop... Die kon er wel eens bij gezeten hebben. Die had vriendelijke ogen, maar liep achter een groepje aan. Zal dus alleen meelopen, maar wel helpen. Moeilijk... Een vrolijke bijna-Warrior poes 'huppelde' langs, een vrolijke lach sierde haar mooie gezicht. Zij kon het niet geweest zijn, stelde de kater vast. En zo liep hij het hele Camp door...

- Eigenlijk moeten we nu een Topic met Dawnpaw doen :]

_{-Ja ^-^ (of een andere pesterige kat)}

_{Niet wetend wat verder te doen keek de poes naar het verkleurde gras tussen haar poten. Het gras verloor zijn mooie groene kleur en werd langzaamaan oranje/bruin. Ze hoorde hoe Simplepaw zuchte en Lovelypaw keek op. Ze zag hoe zijn blauwe ogen het camp scande. Waarom wist ze niet zeker. Even kwam het in haar op dat hij op zoek was naar de katten die haar hadden gepest maar een klein stemmetje in haar hoofd zei dat het onmogelijk was dat hij daarom het kamp rond keek. Waarom zou hij dat doen? Ze kende hem niet zo heel goed en ze hadden elkaar net ontmoet. Maar hij had haar direct gesteund en dat was een gevoel dat ze nog niet kende. Niemand had haar tot nu toe gesteund en ze vond het best leuk dat iemand het deed. Het maakte haar niets uit of ze het zich verbeelde of niet.}

Een klein, haast schattig grommetje kwam tussen zijn kaken door, terwijl hij verlangend naar de uitgang van het Camp keek. 'Misschien zou je me eens voor willen stellen aan een van die pesters? Hoeft niet nu... Ik ben zo terug.' Het katertje had besloten dat hij toch echt wel trek had, en trippelde nu in hoog tempo naar de prooistapel. Al snel was hij weer terug, een klein, jong konijntje in zijn bek geklemd. Rustig scheurde hij een reep vlees af, en slikte door na het vermalen te hebben met zijn kaken.

- Eens vragen of Dawnpaw een topicje wil?

_{-Oke, vraag jij of ik?}

_{Een kleine grom bereikte de oren van Lovelypaw waarbij de poes verbaast naar de kater keek. Toen zag ze hoe verlangend de kater naar de uitgang van het camp keek. Ze snapte helemaal wat hij bedoelde. Zijzelf wou ook graag het camp uit gaan. Vervolgens hoorde ze de kater spreken. 'Misschien zou je me eens voor willen stellen aan een van die pesters? Hoeft niet nu... Ik ben zo terug.' Hoorde ze de kater spreken voordat hij opstond en naar de prooistapel liep om wat te eten. Met haar groene ogen keek de poes de witte tabby na toen ze over zijn woorden nadacht. 'Waarom wilt hij een pester ontmoeten?' Vroeg de kleine calico zich af. Al snel zag ze hoe de kater terugkwam met een konijn in zijn bek geklemt. Ze zag hoe de kater weer plaatsnam en een stuk vlees van het konijn afscheurde om het vervolgens tussen zijn kaken te vermalen en op te eten. Een kleine glimlach verscheen op de poes haar gezicht zonder dat ze het door had. Dit was de eerste keer dat ze glimlachte in een lange tijd. Haar diep groene ogen kregen weer contact met de ogen van de kater. Even leek het erop dat ze haar blik weer zou afwenden en de verlegenheid was nog steeds erg duidelijk te zien in haar ogen maar toch besloot de poes haar blik dit keer niet af te wenden. Deze kater leek haar erg aardig en hij voelde al een beetje vertrouwd aan. Na even in elkaars ogen te hebben gekeken wende Lovelypaw toch haar blik af en keek ze weer naar haar poten. "Nou, er zijn Dawnpaw en Maplepaw." Begon de poes aarzelend. Het was moeilijk om je pesters te noemen en ze noemde niet graag namen als ze over iemand praatte. "Eigenlijk zijn vooral Dawnpaw en Maplepaw het gemeenst." Vervolgde de poes met dezelfde aarzel in haar stem.}

Denk dat het het makkelijkst is als jij vraagt, dan snapt ze het wat eerder denk ik ;]

Simplepaw oefende zijn greep op de nek, en met een paar bevredigende krakende geluiden, hing de kop van het grijze beest slap naar beneden. Een kleine grijns sierde het gelaat van de kater, aangezien hij nog steeds geen mentor had, oefende hij af en toe zelf wat op de dingen die andere apprentices hem verteld hadden. Heerlijk vond hij het om het gevoel te hebben dat hij niet compleet nutteloos was, wanneer hij eindelijk met zijn trainingen zou mogen beginnen. 'Nou er zijn Dawnpaw en Maplepaw.' Antwoordde het poesje. Ze vertelde hem nog dat vooral zij het gemeenst waren. Het katertje knikte. 'Waar pesten ze je over?'

_{-Oke ^-^}

_{Nog steeds met haar groene ogen op haar poten gericht hoorde de poes hoe iets naast haar kraakte. Zonder op te kijken wist ze wat het was, het was de nek van het konijn. Waarschijnlijk was Simplepaw zijn beet aan het oefenen. Iets dat Lovelypaw soms ook deed. 'Waar pesten ze je over?' Hoorde ze de kater vragen. "Om het feit dat ik kleiner ben en zo mager gebouwd ben, omdat ik niet sterk ben en mijn mentor vertrok toen hij zag dat ik zijn apprentice was. En ook nog over het feit dat ik altijd alleen ben omdat niemand me mag en ik verlegen ben en stil en geen vrienden heb enzo." Zei de calico zonder op te kijken. Haar stem was zo zacht dat alleen Simplepaw het kon horen en dat zelf hij moeite moest doen om haar te verstaan. Natuurlijk waren dat niet alle redenen, ze werd ook nog gepest omdat ze geen familie had en omdat ze een makkelijk doelwit was.}

De kleine kater at nog een reep vlees, en keek toen op naar het calico poesje. 'Om het feit dat ik kleiner ben en zo mager gebouwd ben, omdat ik niet sterk ben en mijn mentor vertrok toen hij zag dat ik zijn apprentice was. En ook nog over het feit dat ik altijd alleen ben omdat niemand me mag en ik verlegen ben en stil en geen vrienden heb enzo.' Het katertje dacht een moment na. 'Maar. Om het tweede punt op te lossen moet je iets meer gaan eten, en gaan trainen, zodat je gespierd word en er minder te zien is van je bouw. En je hebt mij nu als vriend.' Het katerje haalde zijn schouders op, en vermaalde nog een reep vlees tussen zijn kaken.

_{'Maar. Om het tweede punt op te lossen moet je iets meer gaan eten, en gaan trainen, zodat je gespierd word en er minder te zien is van je bouw. En je hebt mij nu als vriend.' Hoorde ze de kater zeggen na even na te denken. Bij zijn laatste woorden keek ze verbaast op. Om vervolgens naar de kater te glimlachen. "Het is leuk dat je vrienden wilt zijn" Zei de poes met een stem die wat vrolijker klonk. Maar toen dacht ze over wat hij zei van meer eten en trainen. "Maar meer eten zal niet heel veel helpen, ik ben van nature erg mager gebouwd. En trainen kan ik niet echt, sinds dat ik geen mentor heb en als ik jaag moet ik mijn prooi vaak inhalen met het rennen om hem dan te doden." Zei de calico poes op een toon die een beetje verdrietiger klonk.}