When the moon shines bright..

Het was nacht, haar witte vacht kreeg een wat blauwe of grijzige gloed onder effect van de maan, en de moeilijke tocht erheen maakte het nog meer waard er uiteindelijk aan te komen. De Hoogstenen Een donkere opening was te onderscheiden van de duistere omgeving, en omdat alles belicht werd door de volle maan lukte het haar met gemak om haar weg te vinden. Toen ze de grot betrad moest ze wennen aan het weinige -of eigenlijk geen- licht, maar al snel vervolgde ze haar pad naar het center ervan. Echt weten of ze hier mocht komen deed ze niet, maar aangezien ze enkel oude geuren rook en geen overduidelijke clankattengeur was het voor haar prima.
Eenmaal aangekomen bij het midden van de grot moesten haar ogen wennen aan de felle ruimte; blijkbaar zat er een gat in het plavond en lichtte deze de hele kamer op. Eenmaal gewend aan de plotselinge verandering merkte ze dat dit licht vooral werd geweerkaatst door een vreemde steen, die zo netjes in het midden van de ruimte was geplaatst dat het haast met opzet leek gedaan te zijn. De jonge poes bleef staan, twijfelachtig, en liet haar blik over alle gesteentes en donkere hoekjes glijden om te bekijken of ze wel alleen was. En net toen ze dacht dat ze dat inderdaad was merkte ze een paar ogen op, glimmend als kleine spotjes in het duister, het licht met een zekerheid weerkaatsend. Ze bleef staan, en hoewel ze normaal een kat was die geen angst had besloot ze het maar af te wachten, om te kijken dat de kat aan de overkant van de ruimte kwade bedoelingen had of niet. Anders kon ze altijd nog sneller verdwijnen dan ze gekomen was, sprinten was namelijk altijd al een specialiteit van haar geweest.

[Iedereen welkom Smile

]

Dit was wel het laatste wat Godfuzz verwacht had. hij had de vorige avond deze ruimte ontdekt, en was vandaag teruggekeerd omdat hij het wel fijn vond om te kijken naar de vreemde steen. hij was nog niet zo lang binnen, en plots hoorde hij zachte poten over de rotsen lopen. een kat kwam binnen. Hij kon niet zien welke kleur ze had omdat de steen te fel in zijn ogen scheen. hij was niet van plan onder te doen voor een kat die duidelijk kleiner was dan hij. Hij besloot dan ook dat er geen reden was om bang te zijn en stapte uit het holletje tevoorschijn. Hij wist dat hij hier niet mocht komen, omdat dit een clankatplekje was. hij bleef nog even twijfelen, maar in zijn geval was de beslissing snel genomen. hij maakte zich groot en keek het katje aan.

Het duurde niet lang voordat de schim zich losmaakte van de donkere muur erachter, en hoewel Skittles normaal nooit zo rustig was bleef ze kijken totdat deze dichtbij genoeg was om duidelijk te zien. Het was een kater, of was kitten een betere benaming? Ze wist in ieder geval wel dat de kat jonger dan zij was, wat te zien was aan de schattige babyvetjes die hij nog had. Toen de kat voor haar bleef staan en zich groot maakte, kroop één wenkbrouw sarcastisch omhoog. Probeerde hij haar met zijn iele lengte te imponeren of iets dergelijk? Ze schudde haar hoofd onopmerkbaar, afkeurend, waarna er een brede grijns op haar gezicht verscheen. "Is er iets?" vroeg ze op een luchtige toon, terwijl haar ijsblauwe ogen gevaarlijk glommen in het licht van de maansteen. Deze kat was een Rogue, wat te merken was aan de afwezigheid van een clankat. Dit betekende echter niet dat de kit ongevaarlijk was, aangezien ze flink aan elkaar gewaagd waren; hij door het feit dat hij een kater was en zij door het feit dat ze enkele manen ouder was dan de persoon voor haar. Ze waren gelijk aan grootte, en moest het op een gevecht uitlopen zou het een eerlijke strijd zijn. Skittles was echter niet bepaald uit op zoiets -als ze eerlijk moest zijn had ze er niet veel ervaring in, omdat ze in haar oude gebied doen en laten mocht wat ze wilde-, waardoor ze haar houding neutraal hield. Niet agressief maar ook zeker niet onderdanig, het was haar trots die haar ervan weerhield haar hoofd te laten zakken en te laten zien dat ze zich wellicht als lager beschouwde. Sterker nog, ze voelde zich beter dan de kit voor haar, wat zeker met het feit dat ze ouder dan hem was te maken had.

Ze schudde haar hoofd onopmerkbaar, afkeurend, waarna er een brede grijns op haar gezicht verscheen. "Is er iets?" klonk de stem. hij had wel duidelijk gezien dat ze haar hoofd had geschud. "je moet niet denken dat ik bang voor je ben hoor" zei hij luchtig, hoewel hij toch wel wat was geschrokken van de witte kat die hem zo droogjes aansprak. Hij dacht dat ze niet zoveel ouder was dan hij. "Ik mag niet bang zijn" dacht hij in zichzelf. Hij hoopte dat zijn ogen hem niet veraden. "denk maar niet dat ik niet vecht. Ik heb nog geen training gehad, maar deze jonges zijn scherp genoeg" zei hij, in een zielige poging om indruk te maken. Terwijl hij dit zei strekte hij zijn voorpoot uit en toonde zijn nagels. Dat had hij beter niet gedaan, want hij verloor zijn evenwicht op de gladde grond en viel plat op zijn buik in het stof. Hij krabbelde recht en vervloekte zijn onhandigheid. "Ok Ok, misschien win ik toch niet van jou. maar zeg eens, wat kom je hier doen?" vroeg hij, toen hij de poes in zichzelf zag lachen.

Ze werd verteld om veel dingen niet te denken, zoals hij die bang voor haar is of hij die geen gevecht met haar aan zou willen gaan. Een zachte grinnik om haar eigen gedachtes ontsnapte haar, hoewel ze zich al snel herstelde en haar gelaat weer verstopte achter haar ijzeren masker waar ze iedere emotie achter verschuilen kon. Nog iets wat ze had geleerd gedurende de maanden dat ze rondgezworven had: liegen, om bluffen niet te vergeten.
In haar ogen was geen angst te zien, net als in haar gehele lichaamshouding. En als ze zich wat vaker onder de katten had begeven had ze geleerd angst of emoties in de ogen van anderen te herkennen, hoe klein deze ook aanwezig was, maar nu kon ze niets in de zijne ontdekken. Met een brede grijns begon ze te lopen, op een langzaam tempo rondom de steen. Ze hield haar blik niet constant op hem gericht en hierdoor maakte ze aan hem duidelijk dat ze niet geïmponeerd of angstig was, Skittles wist dat dit echter schijn was. Als ze toe moest geven vond ze de kater onvoorspelbaar en hield ze hem zo veel als haar tactiek toe liet in de gaten, maar dat wist hij niet. "Ook al zijn jouw nagels stukken scherper dan de naalden aan de bomen zijn, je hebt er niets aan wanneer je niet weet hoe je ze moet gebruiken." grijnsde ze, haar ogen glommen speels in het licht van de steen. Ze had haar lichaam ondertussen wat meer naar hem toe gedraaid, haar blik op hem gefixeerd.
Toen de kat van gespreksonderwerp veranderde vond ze dit totaal niet erg, en glimlachtte ze zelfs toen hij toe gaf dat zij misschien wel zou gaan winnen. Het zag er naar uit dat haar techniek weeral gewonnen had en zichzelf bewezen had, nu werd het tijd deze te gaan gebruiken tegen wat oudere katten. Ze grijnsde kort om zijn vraag en liet haar blik naar de mysterieuze steen glijden. "Ik heb over deze plek gehoord en was er nieuwsgierig naar." zei ze simpelweg, "Ik heb geen idee of dit gebied toebehoort aan een van die vervloekte clans. Dat was wat ik dacht wat jij was, zo'n stomme clankat. En jij, waarom ben jij hier?" glimlachtte ze, de openheid was duidelijk aan haar stem te merken. Skittles was nooit zo'n kat die een blad voor de mond nam en zei het liefst zulk brutaal of kwetsend mogelijke dingen.

de poes liep naar hem toe. hij dacht dat ze niet bang was, maar schijn bedriegt. hij wist dat hij een rogue nooit mocht onderschatten. ze had duidelijk een tacktiek, alleen wist hij niet wat precies. hij zag dat ze duidelijk geamuseerd was en wist niet goed wat hij ervan moest denken. "langs de ene kant vertrouw ik haar, maar ze is een tikkeltje mysterieus" Hij besloot te wachten tot ze iets zei. "Ik heb over deze plek gehoord en was er nieuwsgierig naar." zei ze , "Ik heb geen idee of dit gebied toebehoort aan een van die vervloekte clankat. Dat was wat ik dacht wat jij was, zo'n stomme clankat. En jij, waarom ben jij hier?" hij was blij dat de sfeer wat los liep. hij had het niet voor dat beleefde, stijve gedoe. hij was impulsief en wilde wat actie. "ik ben geen suffe clancat" zei hij verontwaardigd. "ik ben de eerste rogue die hier binnen durft, dat is lef hebben he" hij kon maar beter wat opscheppen, hij wist niet wat die andere kat van hem dacht. "ik kom hier al enkele nachten. ik vind die steen zo mooi" hij keek naar de lichtgevende steen en zag in zijn ooghoekje de ogen van de poes blinken in het licht. " ik ben Goldfuzz trouwens. aangenaam."
hij keek weer naar de steen. de blauwe gloed werd sterker. dit had de steen nog nooit eerder gedaan. "kijk naar de steen. waarom zou hij oplichten?" vroeg hij. hij keek de poes aan. ze hield haar kop trots in de lucht. iets in haar attitude sprak hem aan. hij hield van poezen die wisten wat ze willen. zo'n onderdanige clankatslavin, daar moest hij niets van weten. kleine onderkruipsels zijn het. zelfs hij zou zo'n zielige apprentice van eender welke clan aankunnen. alhoewel hij er natuurlijk hard voor zou moeten knokken.

"Dan ben ik de tweede Rogue die hier naar binnen durft." zei ze lachend, doorgaand op zijn opmerking. De geuren van de clans waren hier te ruiken maar ook geuren van neutrale katten, Rogues, waren vaagjes aanwezig. Dit wees erop dat er eerder katten zoals zij en Goldfuzz hier naar toe waren gegaan, maar echt veel zin om betweterig te doen had ze niet. Ze had een hekel aan die katten.
"Nou Goldfuzz, ik begin je steeds aardiger en aardiger te vinden. Gelukkig ben je niet zo'n saaie clankat. Ik ben Azura." zei ze grijnzend. De goudachtige kater noemde vervolgens iets over de steen, blijkbaar was zijn vreemde gloed niet alleen haar opgevallen. "Die licht op als er een stomme kat in de buurt is. Vandaar dat hij iedere keer oplicht als jij er bent." grinnikte ze, waarna er een brede grijns op haar gezicht verscheen. Als ze eerlijk moest zijn had ze geen idee waardoor deze steen oplichtte als het nacht was.

"Dan ben ik de tweede Rogue die hier naar binnen durft." " ja jij bent een echte lefgozer. hij keek spottend naar de witte poes voor hem. hij grijnsde toen hij haar uitdrukking zag. blijkbaar had ze even haar masker laten vallen. "Nou Goldfuzz, ik begin je steeds aardiger en aardiger te vinden. Gelukkig ben je niet zo'n saaie clankat. Ik ben Azura." ze grijnsde. blijkbaar vertrouwde ze hem. hij was best blij met het gezelschap van Azura. "zo Azura. ben ik opgelucht dat jij hier bent. ik verwachte eigenlijk een clankat ofzo." hij rilde bij de gedachte hier een clankat tegen te komen. ze gaf een antwoord op zijn eerdere vraag."Die licht op als er een stomme kat in de buurt is. Vandaar dat hij iedere keer oplicht als jij er bent." de grijns op haar gezicht sprak boekdelen. " durf je dat nog een keer te zeggen als ik dichter ben?" hij sprong plots recht. zonder zijn klauwen uit te steken sloeg hij naar haar oor. "dit had je niet zien aankomen" hij grolde als een leeuw, in een poging Azura bang te maken, maar het geluid ging al snel over in een gegrinnik. hij rolde op zijn rug en keek naar boven. de lucht was al klaar aan het worden. het zou snel dag zijn.

Ze grinnikte even om zijn opmerking die hij plaatste nadat zij genoemd had dat zij de tweede Rogue was die naar binnen durfde, en luisterde naar zijn volgende woorden. Hij had een clankat verwacht? "Is dit dan een plek waar alleen clankatten mogen komen? Of is het voor iedereen toegestaan en had je het ergste verwacht?" vroeg ze grijnzend, terwijl ze haar hoofd ietsjes schuin hield en hem zo vragend aan keek. Deze houding was echter niet van lange duur, omdat hij een actie uithaalde welke ze niet echt begreep. Ze was nog lang niet gewend aan alle dingen die sommige katten uit konden halen en blies daarom, omdat ze niet goed wist wat hij aan het doen was en daarom maar de defensieve kant koos. Zo liet ze hem meteen zien dat hij iets te ver was gegaan voor Azura, de half verwilderde kat, en kon ze alleen maar hopen dat hij voorlopig niet nog een keer zoiets uit zou halen.
Toen hij op de grond ging liggen en op zijn rug rolde, en daarmee een van zijn meest kwetsbare plekjes blootstelde aan haar, keek ze hem even niet-begrijpend aan. Al snel haalde ze nonchalant haar schouders op; misschien vertrouwde hij katten gewoon snel? Ze ging naast hem op haar buik liggen -enige afstand houdend- en legde haar hoofd op haar uitgestrekte voorpootjes, waarna ze zichzelf een moment van rust gunde, aangezien ze die nog niet echt had gehad sinds ze na de lange reis hier aangekomen was.

"Is dit dan een plek waar alleen clankatten mogen komen? Of is het voor iedereen toegestaan en had je het ergste verwacht?" vroeg ze aan hem. Goldfuzz vond het grappig dat ze haar hoofd schuinhield. "ja ik denk het wel. toen ik hier voor het eerst kwam was er een sterke geur van thunderclan en een iets zwakkere van windclan. ik weet niet wat dit is. maar ik weet bijna zeker dat niet alle clans tegelijk naar hier komen. en ook niet met veel tegelijk." zei hij. "ik weet ook niet zeker of dit een plekje is waar rogue's mogen komen. nuja, een rogue mag gaan en staan waar hij wil, niet?" hij keek naar Azura. zij was tenslotte ook hierheen gekomen. "en ja, ik had wel een clankat verwacht. vooral nu die steen zo hard gloeit. de maan staat wel nog niet recht boven het gat... wie weet komen er dan wel clankatten" bedacht hij. Azura blies naar hem toen hij naar haar oor sloeg. hij wist niet goed waarom. ze waren toch vrienden? hij zou nooit een vriend zomaar aanvallen. maar als ze het niet graag had zou hij het niet meer doen. hij ging op zijn rug liggen en ze ging naast hem liggen. hij besloot dat hij even zou zwijgen, hij had immers al even geslapen, en zij niet.

"Ach, wat maakt het uit.. Zelfs wanneer het een plaats is voor clankatten, samen zijn we sterk en als zij sterker zijn gaan we toch gewoon weg?" murmelde ze, het was duidelijk dat ze op het punt stond in slaap te vallen. Toen haar oogleden zwaar werden en ze deze sloot schoot er voor een kort moment een verontrustende gedachte door haar heen, maar de slaperigheid smoorde deze al snel in de kiem zodat ze haar gedachtes helemaal leeg kon maken.
Azura haar ogen gingen langzamerhand open, maar zodra ze besefte wat ze daarnet had gedaan keek ze met wagenwijd opengesperde ogen om zich heen om Goldfuzz te bespeuren. Hij mocht dan misschien wel oké zijn, het was fout van Azura om naast hem in slaap te vallen. Ze hoorde katten nog niet zo snel te vertrouwen, hoe aardig ze ook deden, omdat ze daarmee haar eigen leven risqueerde. Het waren simpele regels die ze met zichzelf had afgesproken sinds het een paar keer bijna fout was gegaan, en hoewel ze nog ongedeerd leek vond ze het behoorlijk slecht van zichzelf dat ze de regel overtreden had. Ook merkte ze op dat de rode gloed van de ochtendzon naar binnen scheen door de opening in het dak en de steen gestopt was met overdreven veel licht uitzenden. "Hmm, blijkbaar zijn de clankatten niet gekomen toen ik sliep." merkte ze droogjes op, tegen het niets gericht, waarna ze overheind krabbelde en wat afstand van hem nam. Ze waren dan misschien wel vrienden, of zelfs minder dan dat, Azura wilde niet te dicht bij hem in de buurt zijn. Het laatste wat ze wilde was verliefd worden in een tijdstip zo moeilijk als deze, een tijdstip waarin haar leven nog vol gevaren zat en ze zich meer op zichzelf moest concentreren dan op een ander.

"Ach, wat maakt het uit.. Zelfs wanneer het een plaats is voor clankatten, samen zijn we sterk en als zij sterker zijn gaan we toch gewoon weg?" het was niet meer dan een zuchtje. toen viel ze in slaap. hij bleef nog een tijdje kijken naar de slapende Azura. hij keek nog eens naar boven. het was nog steeds donker, maar hij kreeg honger. hij wist niet of hij Azura alleen mocht laten nu ze sliep. er kon altijd een clankat in de buurt zijn, en als ze niet samen waren kon hij het niet halen. het hongergevoel groeide, en hij besloot toch maar te gaan jagen. als hij niet te ver ging, zou er wel niets gebeuren. hij liep de koele nacht in. in het lange gras lagen zeker wel een paar diertjes te slapen. hij volgde de geur van muis en kwam uit bij een holletje. hij had nog nooit 's nachts gejaagd. hij klopte met zijn poot op de ingang. de muis schoot luid krijsend naar buiten. "ha, die heb ik" dacht hij zelfgenoegzaam. hij sprong en hij was blij dat hij zelfs in het donker een muis kon vangen. hij nam de muis in zijn mond en liep naar binnen. hij legde de muis in een hoekje en ging nog eens naar buiten. hij ving nog 2 muizen. hij at er 1 op en viel in slaap. hij sliep toen hij een stem hoorde. "Hmm, blijkbaar zijn de clankatten niet gekomen toen ik sliep." hij schrok zich te pletter. hij dacht dat een clankat hem had ontdekt. hij sloeg zijn nagels uit en zette een hoge rug op. hij blies en grolde. toen zag hij dat het Azura was, die wakker was geworden. hij legde zijn haren plat en likte zijn borst. toen hij klaar was zei hij: " sorry, dacht even dat je een clankat ofzo was. ik heb vannacht nog gejaagd. als je honger hebt, daar ligt nog een muis." hij keek haar aan met een verontschuldigende blik. hij hoopte dat ze niet al te erg geschrokken was. toen ging hij door met zijn vacht te wassen. hij lag nogal in de war. hij keek naar de steen en zag dat hij geen licht meer uitstraalde. "jammer, het was zo'n mooi licht vannacht." dacht hij in zichzelf.

"Doorgedraaide kat! Laat me nooit meer zo schrikken, wil je?" klonk haar stem, ze kon het niet helpen dat het er een beetje snauwerig uit kwam. Ze was nogal geschrokken, vooral omdat ze dacht dat hij halfwakker was of juist sliep en hij plotseling zo verschrikkelijk veel lawaai in de grot bracht. Haar nekharen stonden ook nog pal overheind en haar staart was ietsjes opgezwollen, maar deze namen langzaam af naarmate de schrik ook af nam.
Toen hij zei dat hij vannacht nog had gejaagd draaide ze zich zonder enige reactie om. Het leek voor een moment alsof ze de grot uit zou lopen, wat vooral kwam door haar woedende blik, maar eenmaal bij de twee muizen aangekomen stopte ze daar. Was iedere kat hier zo impulsief? Als dat het geval was zou ze nog een flink aantal keren schrikken.. Ze rook even aan de muis die onderussen al koud was en begon deze hierna op te peuzelen, de grote botjes omzeilend aangezien ze hier altijd hevige buikpijn van kreeg, en vroeg zich af of er hier in de buurt de mogelijkheid was om te jagen op vogels. Oh, wat had ze een trek in een heerlijke, mollige duif! Die beesten hadden al meerdere keren bewezen dat ze de slimste niet waren, en hoewel ze deze normaal alleen at als ze iets te vieren had kon ze nu wel een reden bedenken: het feit dat ze lid was geworden van de Elite. Ze zuchtte even toen het muisje op bleek te zijn en draaide zich om, om Goldfuzz vervolgens afwachtend aan te kijken. "Ik heb zin om het gevaar op te zoeken.." grijnsde ze, terwijl haar vacht oranje kleurde en haar ogen het licht van de opkomende zon reflecteerden.

hij schrok van de toon van haar stem. hij wist niet dat ze zo kwaad zou worden op hem."Doorgedraaide kat! Laat me nooit meer zo schrikken, wil je?" "Het spijt me het was echt niet de bedoeling..." ze liep weg en hij zag de woedende blik in haar ogen. hij dacht even dat ze weg zou lopen, maar ze stopte op het plekje waar hij de muizen had gelegd. ze begon te eten. hij dacht dat ze liever met rust gelaten zou worden, dus hij ging zitten, zijn staart rond zijn poten geslagen en zijn kop op zijn borst gezakt. het duurde even voordat ze klaar was met eten. tot zijn grote verbazing had ze de botjes laten liggen. hij vond die net het lekkerst, het gevoel van krakende botten vond hij fantastisch. "komt misschien doordat ik een kater bent" speculeerde hij. hij zocht een aannemelijke theorie. hij was diep in gedachten verzonken. toen hij opkeek zag hij Azura naar hem kijken. de woede in haar ogen was helemaal weg en had plaatsgemaakt voor een vewachtensvolle blik. "Ik heb zin om het gevaar op te zoeken.." het was een raar gezicht. haar vacht gloeide oranje op. hij had niet gedacht dat een witte kat een oranje gloed kon uitstralen. hij werd er wel vrolijk van. de zon in haar ogen was ook een hilarisch gezicht, en hij grinnikte in zichzelf terwijl hij naar haar toe liep. "wat wil je doen dan? een grassprietje aanvallen? zou ik niet proberen, ga je van dood" grapte hij. hij grijnsde.

(vraagje, vermeng jij nu niet twee verhalen? je bent toch nog niet bij de elite nu? je bent al de hele nacht hier ^^)

[whooyeah. Ja, ik hoor dat hier nog niet te weten xD]

Azura negeerde zijn verontschuldiging, hoewel het fijn was om deze te horen. Alsnog mocht hij dat niet weten, ze wilde het liefst dat hij zo weinig van haar gevoelens of gedachtegang wist. Ze wilde die ene mysterieuze kat blijven die niemand kon doorgronden, hoewel ze wist dat ze daarin bij hem al gefaald was.
Rustig wachtte ze af toen hij naar haar toe liep, langzaam door haar benen zakkend. Haar staart swiepte heen en weer en kleine stofdeeltjes die zich in de grot hadden verzameld bleven in haar sneeuwwitte vacht hangen. Het maakte haar niet uit, nu was geen moment om zich uitgebreid te gaan wassen hoewel ze toe moest geven dat haar pels haar niet helemaal lekker zat. "Nee, een grassprietje aanvallen lijkt me niet zo slim.. Het schijnen enorme vechters te zijn.." grijnsde ze droogjes, waarna haar blik wat verhardende en haar gezichtsuitdrukking wat serieuzer werd. "Jou aanvallen is daarentegen niet echt het 'gevaar' opzoeken.. Hoewel het wel een leuke bezigheid is, voor nu." grauwde ze vervolgens speels, waarna ze soepeltjes overheind veerde en wat door haar voorpoten zakte. Haar staart ging vrolijk heen en weer en aan de blik in haar ogen was er te zien dat dit de innerlijke kitten was, die ze in een zeldzaam moment weer omhoog liet komen.

ze zwiepte met haar staart. dat vond hij wel raar. hij dacht dat ze niet zo erg op spelletjes gesteld was. "Nee, een grassprietje aanvallen lijkt me niet zo slim.. Het schijnen enorme vechters te zijn.." grijnsde ze. hij grinnikte, maar was niet zo erg op zijn gemak. er was iets in haar houding dat hem boeide. hij stond vlak voor haar stil. hij hoopte dat ze het niet erg vond dat hij zo dicht stond. "Jou aanvallen is daarentegen niet echt het 'gevaar' opzoeken.. Hoewel het wel een leuke bezigheid is, voor nu." hij was eerst wat geschrokken. toen ze rechtsprong en zich klaarmaakte voor een sprong, zag hij dat haar staart vrolijk zwiepte en haar ogen vertelden hem dat ze hem niet ging aanvallen om hem iets aan te doen. het deed hem een beetje denken aan de tijd dat hij zo met zijn vader speelde. "oh, jij bent niet bang van mij? ik ben heel erg gevaarlijk. gevaarlijker dan 2 grassprietjes" hij grinnikte en ging voor Azura staan. Goldfuzz zette zijn borst op en maakte gromgeluidjes. het klonk eigenlijk meer als een muis die zijn keel was doorgebeten, maar het kon hem niets schelen. hij keek naar de blik in Azura's ogen en zag dat ze wel zin had in een schijngevechtje. hij stond te trappelen om wat actie te ondernemen.

"Haha! Je mocht willen dat je net zo sterk was als twee grassprietjes!" sprak ze, kwaadaardig lachend. De kater gaf aan ook wel een schijn of oefengevecht te willen, wat ze alleen maar leuk vond. Ze zakte nog iets meer door haar voorpoten en duwde zich hierna van de grond af, om met uitgestrekte klauwen op hem af te vliegen. Deze klauwen deden echter niet veel meer dan het schampen van zijn snuit, omdat ze ze al snel weer in trok om voor hem neer te landen. Ze was heel dichtbij hem in deze kleine seconde, een seconde waarin haar azuurblauwe ogen glommen van plezier: ze had haar ijzeren masker met een uitzondering afgedaan. Gebruik makend van de voorwaardse snelheid die ze had gekregen door de sprong gaf ze hem een duw, en met een klein beetje moeite wist ze hem op de grond te krijgen. Ze ging boven hem staan, haar twee voorpoten naast zijn hoofd geplaatst, en grijnsde breed. "Zo sterk als een grasspriet, zei je?" grinnikte ze, haar lach klonk wat spottend.

"Haha! Je mocht willen dat je net zo sterk was als twee grassprietjes!" ze grijnsde weer. "onderschat nooit de macht van een grasspriet pochte hij. hij liep heen en weer. hij probeerde zijn spieren zo duidelijk mogelijk te tonen. dat ging wat moeilijk, aangezien hij niet veel spieren had. ze sprong onverwachts op hem af. hij probeerde haar te ontwijken, maar was niet snel genoeg. haar poten schampten af op zijn neus. ze was nu heel dichtbij, zo dichtbij dat hun snorharen elkaar konden raken. haar ogen straalden plezier uit. hij vond het fijn om dit moment met haar te mogen delen. hij had het gevoel dat ze dat niet veel deed. ze wierp hem op de grond. ze stond grijnsend naar hem te kijken. hij vond het wel grappig dat hij zo snel was omgevallen. "Zo sterk als een grasspriet, zei je?" haar lach klonk lichtjes spottend. "je hebt niet goed geluisterd... zo sterk als TWEE grassprietjes," terwijl hij dit zij sloeg hij zijn poten om haar nek en zette zijn achterpoten in haar buik. hij lette erop dat hij zijn klauwen ingetrokken hield. met al zijn kracht duwde hij Azura van hem af. omdat hij haar nek vasthield maakten ze een koprol. nu lag Goldfuzz bovenop Azura. hij grinnikte kort. Nou? wat ga jij doen dan? hij keek spottend in haar ogen. benieuwd wat ze nu ging doen, lette hij goed op haar lichaamstaal.

"Ach, wat maakt het uit.." zei ze schamper, "Of het nu één grasspriet is of twee, je bent toch niet zo sterk als beiden." voegde ze er grinnikend aan toe, waarna Goldfuzz een onverwachtse beweging maakte. Hij had zijn poten om haar nek geslagen en duwde haar om, en doordat hij haar nog steeds vast had belandde hij bovenop. Ze maakte een verstikt geluid, alles slechts voor de grap. "Oef.. Ik wist niet dat je zo zwaar was, dikzak." bracht ze er moeizaam uit, dit leek echter maar zo. Het was weer een van haar vele grapjes of spelletjes die de maar al te graag speelde, iets wat ze al deed sinds ze nog maar een kleine kit was. Toen deed ze vooral alsof ze ziek was of dood ging, of hield ze zich dood, zodat haar ouders en de poezen die de zware taak 'het verzorgen van Azura' op zich genomen hadden te laten schrikken. Er verscheen een brede grijns op haar gezicht, waarna ze haar voorpoten omhoog bracht en deze razendsnel achter elkaar in zijn gezicht sloeg. Ze richtte vooral op zijn ogen, omdat hij deze dicht zou moeten doen omdat ze er telkens op sloeg en ze hem zo flink irriteren kon.

hij dacht dat ze stikte. ze bracht moeizaam iets uit: "Oef.. Ik wist niet dat je zo zwaar was, dikzak." "ik ben veel, maar ik ben niet dik. maar zeg gaat het wel? hij boog zich voorover om te luisteren naar de adem. toen hij de grijns op haar gezicht zat, wist hij hoe laat het was. ze had hem voor de gek gehouden. hij wou van haar afspringen maar het was veel te laat. haar poten sloegen op zijn ogen. het deed gelukkig geen pijn, maar het was wel vervelend dat hij niet kon kijken wat ze deed. hij maakte bijna een achterwaartse salto toen hij van haar af strompelde. hij schudde zijn kop om het wazige van zijn ogen te krijgen. "nu voel je je een hele grote grasspriet zeker? lachte hij schamper. hij sprong vooruit en zette zijn tanden in haar nek. hij duwde haar met alle macht naar beneden. hij gebruikte zo min mogelijk zijn tanden, om haar geen pijn te doen. hij liet haar nek los en zat nu zijdelings op haar rug. ze was nog steeds wat groter en zijn poten konden net niet op de grond. het was waarschijnlijk een raar gezicht, als je er zo naar zou kijken. hij grinnikte en het ging al snel over in gesnor. "het ziet ernaar uit dat ik gewonnen heb." vertelde hij luchtig, en de glans in zijn ogen versterkte naar een uitbundige blik van plezier. zijn poten bungelden naar beneden en hij vond nog steeds geen houvast.

Onderwerp: Re: When the moon shines bright..