When the moon shines bright..

De reactie van Goldfuzz was precies de reactie die ze uit had willen lokken, tot dusver was het tweede grapje gelukt. Ze wist echter dat als ze dit vaker deed hij haar niet serieus meer zou nemen, en dat was niet echt iets wat ze hier mee wilde bereiken; straks was er echt iets ergs aan de hand en geloofde hij haar niet? "Ik voel me een grasspriet zo groot als een berg." grijnsde ze op een manier waardoor ze op iedereen over zou komen als een poes met enorm veel ego, hoewel dit slechts een onderdeel was van haar onserieuze bui.
Goldfuzz liet haar los, en net toen ze enkele seconden overheind stond voelde ze zijn gewicht alweer op haar rug drukken. Hij was niet al te groot, dat wel, maar het feit dat zij niet veel groter of gespierder dan hem was zorgde er wel voor dat ze moeite moest doen om haar rug niet door te laten zakken. Ondanks alles begon ze als een bezetene rondjes te rennen en te zigzaggen, zo goed en kwaad als dat ging, en bereikte ze hetgeen wat ze wilde bereiken. Goldfuzz gleed van haar rug af, en hoewel Azura niet wist of hij hard gevallen was of niet zette ze haar vlijmscherpe tanden in zijn oor. Iets wat een afdruk achter zou laten maar niet fataal zou zijn.

Hij voelde dat ze iets van plan was. Ze spande haar spieren en begon te rennen. Hij had nog nooit op iemands rug gezeten, hij wist alleen maar dat hij het nooit meer zou doen. Hij gleed van haar rug af toen ze een scherpe bocht naar links maakte en hij kwakte met zijn kop eerst op de grond. Hij voelde zich een beetje duizelig en hij was wat groggy. Hij schudde met zijn kop. Van zodra hij weer rechtop wilde gaan staan, voelde hij Azura's tanden in zijn oor. Hij voelde de rilling door heel zijn ruggegraat tot in het topje van zijn staart lopen. Dat zou een flink spoor nalaten. "He zeg, wat doe jij nu... mijn arme oor!" hij schudde met zijn kop en ze liet los. Hij keek gekwetst naar haar. als het goed ging, en ze niet te veel kattenkennis had, zou ze het geloven. Hij ging zitten en staarde voor zich uit. Hij ging zo nodig een potje zitten janken. Als ze dicht genoeg in de buurt was zou hij een geweldige sprong nemen en zijn poten rond haar middel slaan. Hij hoopte dat hij snelheid genoeg haalde om haar in een keer te tackelen. Hij grinnikte in zichzelf, er op lettend dat zijn mondhoeken zielig naar beneden waren getrokken.

Toen hij zielig begon te jammeren over zijn oor grijnsde ze enkel, en begon ze langzaam te lopen. "Dat krijg je nu eenmaal wanneer je met me vecht, pijn." zei ze zelfvoldaan, terwijl ze op een langzaam tempo op hem af liep. Kort fronsde ze, toen ze zich wat realiseerde. Ongeveer op een halve meter afstand van Goldfuzz bleef ze staan en keek ze hem met een niet-begrijpende blik aan. "Wacht eens even.. Je kan helemaal niet zo veel pijn in je oor hebben! Dat voel je niet, wanneer er een tand doorheen geboord wordt. Je kan het alleen voelen wanneer hij er in zijn geheel afgescheurd word." zei ze grijnzend, haar gezichtsuitdrukking een stuk serieuzer dan het de afgelopen minuten was geweest. Ach, Azura was volwassen en gedroeg zich daar vaak naar, vooral omdat ze veel meegemaakt had in haar leven en dit wijsheid opleverde die haar verder zou kunnen brengen, maar wat was er mis met het gedragen als een speelse kat? Niet veel, volgens haar. Ze keek hem afwachtend aan en vroeg zich af wat hij van plan was, aangezien ze wist dat hij wel íets in zijn schild voerde.

Goldfuzz deed er nog een een stukje bonvenop. Hij ging liggen en keek zo zielig mogelijk naar Azura. "Dat krijg je nu eenmaal wanneer je met me vecht, pijn." zei ze met een zelfvoldane grijns op haar gezicht. "wacht maar jij," dacht hij in zichzelf. "Ja je kan wel goed vechten...Ik heb pijn in mijn achterpoot. Ik ben hard op de grond gevallen. Kun je even kijken, ik denk dat het gekneusd is ofzo..." Hij trok een gezicht alsof hij heel erg veel pijn had. Zo zielig als maar kan strompelde hij naar Azura toe. Bij elke beweging trok hij overdreven met zijn poot en zette hij een pijnlijke uitrdrukking op zijn gezicht. Toen hij dicht genoeg was liet hij zich dramatisch op de grond vallen. Een nepsnik (ok ik vond net een woord uit) kwam op van diep uit zijn borst. Hij keek hoopvol naar Azura en zei: "Je gaat een weerloze, kleine kater toch niet aanvallen he?"Ze keek even bedenkelijk naar hem."Wacht eens even.. Je kan helemaal niet zo veel pijn in je oor hebben! Dat voel je niet, wanneer er een tand doorheen geboord wordt. Je kan het alleen voelen wanneer hij er in zijn geheel afgescheurd word." zei ze constaterend. Goldfuzz zag zijn kans. Hij zag toch wel dat Azura het schijngevecht als gedaan beschouwde, maar hij kon het niet laten: hij moest en zou winnen, ook al was het wat oneerlijk. Hij overdacht het nog een fractie van een seconde en besloot: Hij sprong in een keer van de grond en legde haar met niet veel moeite neer. Goldfuzz legde zijn linkervoorpoot op haar borst en hield haar met een geamuseerde blik op de grond. "aha, je weet het," zei hij snugger. "Vechtkat grassprietje heeft gewonnen." Hij keek diep in haar azuurblauwe ogen en was even afgeleid door het licht dat er in viel. "Maar nu heb ik wel een vet gaatje in mijn oor" zei hij met een enorme grijns op zijn snuit. Hij grinnikte even en keek naar boven. Het zonlicht viel nu bijna loodrecht in. Hij was blij dat hij gisterenavond naar de grot was gekomen, anders had hij Azura nooit ontmoet, en dat zou doodzonde zijn.

Toen Goldfuzz vroeg of ze naar zijn poot wilde kijken -volgens hem was hij gekneusd- deinsde ze wat achteruit, haar oren in haar nek leggend. Wat hij probeerde te bereiken wist ze niet, maar ze hoopte dat er geen vieze poging tot verkrachting zou zijn. Niet dat het veel uit zou halen, want op een trauma na zou ze er een kittens aan overhouden. Ze was niet krols en dus niet vruchtbaar. Op haar goede theorie die ze had opgesteld om zijn woorden te doorgronden, en net toen ze wat door haar knieën zakte met de bedoeling om snel achteruit te gaan sprong hij op haar af en sleurde hij haar mee in zijn val. Dit keer was het Azura die op de grond lag, en de klap waarmee ze er op terecht kwam had er voor gezorgd dat al het lucht uit haar longen geslagen was en het ademen voor een moment moeilijk was.
"Ik zou een oorbel nemen als ik jou was, dat is dé mode onder katers van jouw leeftijd." zei ze grinnikend, hoewel haar gezichtsuitdrukking hierna weer wat strenger werd. Ze sloeg een stuk of drie keer tegen de zijkant van zijn hoofd aan met een behoorlijke kracht, en om deze kracht vocaal bij te staan blies ze als waarschuwing. Hierna zag ze haar kans schoon en krabbelde ze overheind, om vervolgens oog in oog met de jonge kater te gaan staan. Hoewel.. Echt oog in oog was het niet te noemen: Azura was enkele centimeters groter dan Goldfuzz.

"Ik zou een oorbel nemen als ik jou was, dat is dé mode onder katers van jouw leeftijd." zei ze grappend. "ja tuurlijk," hij rolde met zijn ogen "dat zou gewèldig zijn." Ze keek weer strenger naar hem. Hij begreep niet zo goed wat ze aan het doen was. Ze waren toch maar gewoon een schijngevecht aan het doen? Als ze wilde dat hij stopte, moest ze het maar zeggen. De volgende waarschuwing was ook wel voldoende. Ze sloeg tegen zijn hoofd, niet dat het pijn deed, maar wel met de nodige kracht en ze blies om het hem duidelijk te maken. Ze schoot vanonder hem vandaan en stond recht. Ze stond nu echt heel dichtbij en hij moest zijn kop wat omhoog houden om naar haar te kunnen kijken. "Nou, voor we over grassprietjes begonnen, wat voor spannends wil je dan doen vandaag?" Hij zei het zo luchtig mogelijk, om aan te tonen dat hij begrepen had dat het oefengevecht over was. Hij keek haar aan, en hij hoopte dat ze nog iets leuks gingen doen vandaag. Hij kon niet zo'n leuke dingen bedenken als zij en hij had zin om iets avontuurlijks te doen. Zijn ogen waren pretlichtjes. Hij had er zin in en hij hoopte dat ze het wist. (ok, niets dubbelzinnigs, wat denk jij wel niet van mij :p)

Azura's stemming wisselde extreem, wat ook wel duidelijk te merken was, en omdat ze veel zelfkennis had vroeg ze zich af of Goldfuzz daar onderhand niet gek van werd. Het ene moment was het nog lachen, maar zodra je iets verkeerd deed liet ze meteen merken dat ze vond dat je iets verkeerds deed. Ze besloot van nu af aan niet zo verwarrend te zijn, wat fijn voor haarzelf naar ook fijn voor Goldfuzz was, en probeerde wat evenwichtiger te reageren op al zijn daden en woorden. Niet te overdreven vrolijk maar ook niet extreem chagerijnig, gewoon zoals ze altijd deed eigenlijk. De klappen die ze hem gaf gepaard met het blazen kon natuurlijk ook komen door het feit dat ze niet tegen haar verlies kon, maar dat liet ze maar even achterwege.
"Oh, dat weet ik niet meer.." mompelde ze, waarna ze haar azuurblauwe ogen op hem richtte en hem voor een moment aan keek. "Het enige wat ik me nu kan bedenken is het aanvallen van een clankat en deze dodelijk verwond achterlaten, gewoon een beetje de clankatten terroriseren.." zei ze breed grijnzend, iets wat haar eigenlijk een uitstekend plan leek.

Goldfuzz wachtte op een goed antwoord. Even later mompelde ze iets dat leek op: "Oh, dat weet ik niet meer.." Ze keek weer naar hem en hij keek terug. "Ja, bedenk dan iets leuks. Als het maar even leuk is als ons gevechtje van daarnet," Hij keek heel bij. "Het enige wat ik me nu kan bedenken is het aanvallen van een clankat en deze dodelijk verwond achterlaten, gewoon een beetje de clankatten terroriseren," Ze zei het met een brede grijns. Blijkbaar vond ze het een goed plan. Hij daarentegen niet. Hij kreeg het al koud bij de gedachte een clankat aan te vallen. Hij was niet goed in vechten, dat had hij hier nu wel ontdekt. Hij had bijna verloren van een poes, eentje die zelfs niet veel groter is dan hij. Hij dacht aan het gaatje in zijn oor, en bedacht toen dat hij even goed een gat in zijn buik kon krijgen. "Echt? Wel eigenlijk... Ik denk niet dat dat zo'n goed idee is... Jezus, een echte clankat, een getrainde krijger..." Een rilling liep over zijn ruggengraat en zijn ogen waren klein geworden van angst. Hij bleef rillen tot hij uiteindelijk ging zitten om aan zijn buik te likken. Dat hielp altijd om hem te kalmeren, wist hij. Hij keek weer naar Azura's ogen en zag aan haar blik dat ze het echt meende. "Maar echt, een clankat?" Vroeg hij opnieuw, ongelovig met zijn kop schuddend. "Zeg alsjeblieft dat dit een grap is..." Hij kon wel raden dat dit geen grap was. Als ze het had besloten, zouden ze die dag nog een clankat aanvallen. Hij werd opnieuw bang. Hij vroeg zich af of ze wel wist dat hij niet kon vechten.

Onderwerp: Re: When the moon shines bright..