Catch you later. {Eriksen}

_{Het geluid van zijn pootstappen werd opgeslorpt door het natte gras. De nacht had dauw gezaaid en druppels glinsterden als parels in het koele licht. Een volle maan keek als een groot open oog op hem neer, nieuwsgierig naar zijn pad. Zijn crèmekleurige pels toonde lichter vanwege het zilverachtige schijnsel. De drukkende kalmte van de nacht, van de leegte rondom hem heen, stuwde verlangens in hem naar boven. Hij kon hun bittere smaak proeven op zijn ruwe tong. Ze wervelden rond in zijn maag en hoofd, beukten tegen de randen van zijn bewustzijn en stroomden verder naar zijn buik. Maar de kater kon ze controleren, oor zolang dat het nodig was, voor zolang dat hij het wou. De kater stapte verder, zijn wangen schuurden langs het gras zodat z'n pels zwaar werd van het vocht. In de diepblauwe ogen waren doelbewust en kil al zat er een tikje arrogantie in zijn irissen. Zijn staart danste loom heen en weer, alsof hij op het ritme van de wind bewoog. Hij stak zijn karakteristieke kop omhoog en proefde de lucht. Oude sporen van prooi, een verwaarloosbare geur van das en nog iets. Iets scherps, duidelijks en krachtigs. Moriarty gooide zijn kop in de nek en ervoer het prettige geknak van zijn nekwervels. Hij streek vluchtig met zijn tong langs zijn donkere lippen en krulde hen om tot een zachte glimlach. "Jim Moriarty, Hi", mauwde hij waarmee hij sierlijk tevoorschijn kwam.}

De wat verse geur van vos hield hem alert, een rossige Rogue kroop tussen de struiken door en liet zijn ogen telkens weer eerst heen en weer flitsen voordat hij geheel tevoorschijn was. Vossen en dassen waren nou net de dieren waar hij als de dood voor was, ze hadden geen genade, en zelfs een BloodClan kat zou niet zo dom zijn om deze aan te nemen. Nee, hij kon er maar beter bij uit de buurt blijven, voor de zekerheid. Voorzichtig plaatste Eriksen zijn poten voor zich en probeerde hij zich op iets anders te concentreren. Zijn leven ging nu weer als een vlaag aan hem voorbij, katten die hij ontmoette interesseerden hem na een tijdje niet meer, geen kleurrijke types waar hij soms weer aan moest denken. Nee. Op dit moment leek iedere Rogue wel hetzelfde, of vriendelijk of vijandig. De kater haalde zijn schouders even hopeloos op en vervolgde zijn pad toen weer. De bomen begonnen wat uit te dunnen, en wat hoger gras kroop op uit de bodem. Meer kans om gezien te worden, maar minder verhindering. Neutraal stapte de kater verder, om even zijn zorgen te vergeten en hield zijn blik net voor hem gericht. Op de bruinige grond lagen hier en daar wat verdwaalde kiezels, maar ook dit bleek later een soort herhaling te hebben. Net toen Eriksen zijn blik weer voor zich uit richtte, zag hij iets wat wél eens opviel. Een kater met een lange licht gekleurde vacht, kwam tevrooschijn, een soort glimlach op zijn gezicht afgetekend. "Jim Moriarty, Hi" Eriksen hield zijn kopje wat schuin, maar hield zijn houding zoals hij hem altijd hield, gewoontjes. Vervolgens knikte hij en stapte hij wat dichterbij, hield zijn afstand natuurlijk, maar dan hoefde hij niet te schreeuwen. "Well, Moriarty, ik ben Eriksen." Zei hij en liet een kleine aardig nerveuze glimlach op zijn gelaat zien.

_{Rustig zwiepte zijn staart heen en weer op een kalm en uitnodigend ritme. Hij nam de kater helemaal in zich op. Soepele bouw, korte haren, een volmaakte, gladde pels die werd gekleurd door rossige vlakken, ogen met de kleur van verdorde klimopbladeren en licht trillende snorharen. Zijn gesprekspartner was een mannelijke rogue en waarschijnlijk niet erg gewend aan de strijd, al kon Moriarty dat niet met zekerheid zeggen. De kat gaf een nerveus knikje en groette hem beleefd:"Well, Moriarty, ik ben Eriksen" Hij liet een geërgerde zucht over zijn lippen rollen en zette zich neer. Moriarty krulde zijn pluizige, crèmekleurige staart netjes voor zijn poten en gaf een knik met zijn donkere kop. Zijn ogen gleden systematisch over de omgeving, als een laatste scan, maar het hoge, natte gras had al zijn geheimen al prijs gegeven. "Dus mooie jongen, waar kom jíj vandaan?", mauwde de kater terwijl hij zich ongeïnteresseerd begon te wassen. Met zachte streken haalde hij het vuil uit zijn pels en legde de piekende stukjes plat. Voor dat Eriksen kon antwoorden hief Moriarty zijn kop op en sprak opgewekt:"Nee, niets zeggen, ik ga raden!" Hij beet op zijn onderlip en maakte onderzoekende keelgeluidjes. "Je komt de boerderijen bij van de rivier!" Met een abrupte beweging hield hij zijn kop schuin, in zijn blauwe ogen blonk nieuwsgierigheid.
{Kort}}

Moriarty ging zitten Eriksen begon zich een beetje ongemakkelijk te voelen. De ogen van de kater bleven even op hem hangen, en vervolgens gleden de blauwe ogen ergens anders heen. Wat was de kater van plan? "Dus mooie jongen, waar kom jíj vandaan?" Zonder eigenlijk op een antwoord te wachten begon de kater zich te wassen en keek Eriksen wat verward naar Moriarty. Hij moest eerlijk zijn, Moriarty was een van de vreemdste katten die hij ooit had ontmoet. Maar ja, ieder had zo zijn eigen ding. Hij haalde zijn schouders vervolgens op, bijna vergetend dat hem net een vraag was gesteld. "Nee, niets zeggen, ik ga raden!" De frons op het voorhoofd van Eriksen werd wat groter, maar hij besloot niet tegen de kater in te gaan. "Je komt de boerderijen bij van de rivier!" Goed, hij vond het blijkbaar leuk om dingen zelf uit te zoeken. "Ehm, 't zou kunnen, ja." Mompelde Eriksen met een kleine beschamende glimlach op zijn gezicht. "Ik weet eerlijk gezegd niet echt veel meer waar ik vandaan ben gekomen, ik trek gewoon een beetje rond, snap je?"

_{Moriarty moest een grinnik onderdrukken. De rood met witte kat voelde zich duidelijk ongemakkelijk in zijn bijzijn. Achter z'n onschuldige masker voelde de eenling zich een glimlach ontplooien, koel en geamuseerd. "Ehmn. 't zou kunnen ja", prevelde Eriksen timide, de kater keek hem bescheiden aan. 't zou kunnen? Wat een idioot antwoord. Toch knikte Moriarty instemmend en hield zijn gezicht in een stalen maar vriendelijke greep. "Ik weet eerlijk gezegd niet echt veel meer waar ik vandaan ben gekomen, ik trek gewoon een beetje rond, snap je", vervolgde de kater rustig. Met een betekenisloos knikje Jim sloot zijn helderblauwe ogen, hij voelde hoe de koude nachtlucht over zijn lichaam vloeide. De eenling zei een tijd niets, hij bleef beheerst staan en luisterde naar de leegte om hem heen. Het was een ongemakkelijk lange poos stil, alsof iemand al het geluid in de omgeving had uitgezet... maar iets doorbrak het patroon. Het was maar iets kleins, niet meer dan een trilling in de lucht. Moriarty schudde langzaam en dramatisch zijn hoofd. Zijn gezicht was beschilderd met een afkeurende uitdrukking. De rogue hief zijn kop op en keek met een gepijnigde blik naar Eriksen. "Doe je dat nu expres?", vroeg hij berispend. Jim nam de pauze om te slikken voor hij verder praatte:"Je probeert het niet eens!" De kater wende zijn blik even af. "Of heb je zelf niet door hoe onuitsprekelijk saai je bent?" Naar het eind van zijn zin toe werd Moriarty's stem scherp en op zijn lippen brandde een glimlach.}

De Rogue tegenover hem hield zijn mond vervolgens en Eriksen voelde nu pas hoe de duisternis had toegenomen in die korte tijd. Om zichzelf eigenlijk af te leiden tikte hij wat met zijn staart op de grond en keek wat opzij naar het hoge gras wat langzaam heen en weer bewoog door het koele nachtbriesje. De rossige kater waagde het niet om naar Moriarty te kijken, gewoonweg omdat hij die blauwe ogen niet in zijn vacht wilde voelen branden. De stilte hield voor een lange tijd aan, maar Eriksen was zeker niet van plan om iets te gaan zeggen. Hij had dat zojuist al gedaan, nu was het de beurt aan de ander. "Doe je dat nu expres?" Plots klonk toch de stem van de andere Rogue, maar Eriksen weigerde hem nog aan te kijken. "Je probeert het niet eens!" Hj kon er niets aan doen, toch kwam er een kleine frons op zijn gezicht terecht. "Of heb je zelf niet door hoe onuitsprekelijk saai je bent?" Eriksen keek direct om, geen enkele emoties veranderde in zijn nog steeds wat neutrale uitdrukking. De Rogue had een glimlach op zijn gezicht gesmeerd. "Als dat jouw mening is, vind ik het best." Mompelde Eriksen terwijl hij zijn blik wat achter Moriarty vestigde en zich totaal niet stoorde aan het feit dat de kater hem zojuist saai had genoemd. "Wat had je dan verwacht wat ik zou moeten doen?"

_{Moriarty geeuwde luidruchtig terwijl de rogue kalm en glimlachend antwoord gaf:"Als dat jouwmening is, vind ik het best." Hij maakte een smakkend geluid en herstelde zijn gelaat terug tot oorspronkelijke staat, compleet met glimlach en schittering. "Geweldig", mompelde de kater droogjes. Jim merkte dat Eriksen's blik niet naar hem uitging maar naar een ver punt achter zich. "Wat had je dan verwacht wat ik zou moeten doen?" "Saai!", brak Jim ruw zijn betoog af. Hij begon wrevelig rond te trippelen. Zijn passen waren driftig en hard, alsof-ie de aandacht wilde trekken van iets dat in het gras rond doolde. De kater hielt zijn saffieren blik stevig op zijn rossige gesprekspartner gevestigd terwijl hij sprak:"Ik weet niet... Je had misschien... euh..." Moriarty vormde fronste overdreven, alsof hij diep moest nadenken. "Wat interessanter kunnen zijn, je bent leeg en voorgekauwd. Alles wat je zegt heb ik al twee keer gehoord van andere katten.", mauwde hij bijna vermoeid. Plots hield Jim halt, hij draaide zijn kop schuin en toverde een trieste uitdrukking op zijn gezicht. "Ma-a-aar, als dat jouw mening is, vind ik het best.", prevelde de kater.

OOC: Mijn volgende post zal op 14 of 15 Juli komen (zie onderschrift) sorry D:}

"Geweldig" Een lichtelijk verbaasde glans verscheen in zijn ogen, maar hij ging er niet verder op in. Als Moriarty dacht dat hij zelf zo geweldig was, dan kon hij in zijn eigen droomwereldje blijven leven. "Saai!" De kater tegenover stond op en begon wat rond te lopen, een frons ontstond op het voorhoofd van Eriksen terwijl hij een paar blikken wierp op de kater. "Ik weet niet... Je had misschien... euh..." Nou, hij zou zich toch niet aan de tips houden die de Rogue hem zou gaan geven. "Wat interessanter kunnen zijn, je bent leeg en voorgekauwd. Alles wat je zegt heb ik al twee keer gehoord van andere katten." Wat ongeïnteresseerd begon hij zijn voorpoot te likken en keek pas op toen de kater weer sprak. "Ma-a-aar, als dat jouw mening is, vind ik het best." Het was niet dat hij die Moriarty niet mocht, maar nu begon hij hem pas echt op zijn zenuwen te werken. Alsof de Rogue het leuk vond anderen door de grond te boren. "Hmm," Mompelde Eriksen en keek Moriarty weer aan. "En wat onderscheidt jou dan van iedereen?" Vroeg hij toen plots.

OOC; Ik was dit topic helemaal vergeten, sorry D: