I wanna be your foster parent ||Pleegkittens||

Verveeld wandelde Twilightmoon door het WindClan territory. Hij was opzoek naar iets leuks, iets dat liefde vertoonde voor hem, iets waar hij op z'n minst wat tegen kon zeggen. Vermoeid door wind die op zijn borstkas drukte slenterde de kater rond in het groene gras. Honger had hij zeker, om nog maar te zwijgen van dorst. Hij wandelde al meer als een half uur lang rond, in de hoop wat avontuurlijk tegen te komen. De wind die hem leek weg te duwen bracht een oude, bedorven vossengeur mee die hij besloot te volgen. De bruinig gekleurde warrior hoopte nu iets fijns tegen te komen wat zijn dag zou kunnen op pimpen. Met een grote grijns op zijn brede, langharige gezicht versnelde hij zijn pas en verzette hij zijn poten aan een opgedreven tempo. Lang duurde het niet tot hij stopte. Hij kwam namelijk uit bij de grens van het territory van een andere Clan, die besloot Twilightmoon dus maar gerust te laten. Met een teleurgestelde blik verwisselde hij van richting en liep hij terug naar het kamp. Even later liet een andere geur zijn voeten in de grond vastboren. Het was de geur van een das, en geen oude geur, maar een verse geur. Verstijfd van angst draaide de grote kat met zijn ogen, in de hoop het gevaar te kunnen ontsnappen. Hij was nog wel een paar kilometers van het kamp verwijderd en de geur kwam van achteren dus was de Clan momenteel nog veilig. Hij besloot eerst het beest ongeveer te situeren en nadien zou hij de rest wel verwittigen. Voorzichtig draaide hij zich om en hij vertraagde zijn ademhaling. Met wijd opengesperde ogen verkende Twilightmoon het dichtstbijzijnde gebied. In de verte zag hij een grijskleurige schim tussen een paar bomen lopen en nadien in de grond verdwijnen. Wanhopig prentte hij de omgeving in en sprintte hij terug richting het kamp. Op zijn terug weg liep hij bijna tegen een groepje apprentice's en een warrior. Het waren de 3 zusjes en hun broertje, het groepje zonder ouders. Hij herkende de sterke geuren en kwam een paar seconden na de botsing terug op hun namen. Het waren Cornkit, Duskpaw, Wishpaw en Camomilepelt. Een beetje beschaamd wegens de klap bood hij stamelend zijn excuses aan. "Euh, Cornkit... Duskpaw... Camomilepelt... Wishpaw... het spijt me heel erg! Ik lette niet op omdat ik erg gehaast ben. Er heeft namelijk een paar kilometer van het kamp zich een das gevestigd. Het was echt een ongelukje!", verklaarde hij een beetje radeloos. Bij elke naam die Twilightmoon had gezegd keek hij naar het katje waar de kater het over had. Hij zette een paar stapjes naar voren en begon bezorgd aan Duskpaws' vacht te likken. Dat deed hij bij alle 4 de WindClankatten waarna hij met een vriendelijke glimlach weer naar achteren ging en zichzelf begon schoon te likken. Zijn blik vertoonde spijt, en dus ook de waarheid. De warrior dacht even terug aan het begin van deze dag. De wind was nu veranderd in brandende zon, de verveling was omgewisseld voor spanning, zijn eenzaamheid was aan de kant geduwd door deze katjes die hij was tegengekomen, het was helemaal geen saaie dag vandaag! Twilightmoon stopte even met het schoonlikken van zijn vacht en hij ging geruststellend zitten om oogcontact te maken met de kleinere katten, dat vond hij altijd aangenamer om een gesprek te voeren. Hij krulde zijn pluizige staart over zijn poederrozen en wachtte in spanning af op een reactie.

Camomilepelt opende slaperig haar ogen. Een geruisloze geeuw ontsnapte uit haar mond terwijl ze zich uitrekte. Een zachte gloed van de ochtendzon scheen de warrior den binnen en de wind speelde met haar vacht. Ze trippelde zachtjes, zonder de andere wakker te maken, de den uit. De zon stond al hoog aan de hemel die helderblauw gekleurd was met hier en daar wat wolkjes. Het was al zonhoog. Ze keek rond en zag, niet zo ver van haar, Wishpaw, Duskpaw en Cornpaw bijeen staan. Ze liep naar hen toe en begroette hen. Ze ging nog maar net zitten toen een kater tegen hen op liep. Verward keek ze op. "Euh Cornkit... Duskpaw... Camomilepelt... Wishpaw het spijt me heel erg! Ik lette niet op omdat ik erg gehaast ben. Er heeft namelijk een paar kilometer van het kamp zich een das gevestigd. Het was een ongelukje!"zei de kater. De kater gaf hen allemaal een lik over hun vacht en ze trok zich wat terug terwijl ze wat ongemakkelijk keek. Even kreeg ze het beeld van een das in haar gedachten en sprong verschrikt overeind. Ze deinse achteruit toen ze terugdacht aan het zwart witte dier met een spitste neus. Ze rilde en haar ogen waren groot opgezet. De laatste keer dat ze een das had ontmoet was dat nog net goed afgelopen en toen had ze gehoopt dat ze nooit meer een das zou zien of ruiken. Camomilepelt ging zo onopvallend mogelijk zitten en keek langs Twilightmoon heen naar een blaadje dat van een boom viel en zachtjes op de grond viel.

Cornpaw bewoog het puntje van zijn staart, hij had het niet zo op groenblad, hij hield meer van nieuwblad, nu had hij het alleen maar heet onder zijn langharige vacht. Een bekende geur dreef langs zijn neus. Hij draaide zijn kop, Camomilepelt kwam aangetrippeld. Ze begroette het groepje Apprentice's , Cornpaw zwiepte met zijn staart als antwoord. Ze zat nog maar net toen er opeens een kater op hun in rende. Verschikt sprong de jonge apprentice op. Euh, Cornkit... Duskpaw... Camomilepelt... Wishpaw het spijt me heel erg! Ik lette niet op omdat ik erg gehaast ben. Er heeft namelijk een paar kilometer van het kamp een das gevestigd. Het was echt een ongelukje! Bood de kater, die hij ondertussen had herkent als twilightmoon, stamelend zijn excuses aan. Maakt niet uit, zulke dingen gebeuren. mauwde de Apprentice met de tijgerprint. Een das zei je? hij had verhalen over dassen gehoort, en wist daardoor dat ze erg gevaarlijk waren. Twilightmoon stond op en begon Duskpaws vacht te likken. Daarna liep hij naar Cornpaw en gaf hem een lik, waardoor die ongemakkelijk met zijn oren trok. Dat deed hij bij het hele groepje, voordat hij weer ging zitten en zichzelf begon te wassen. Plotseling sprong Camomilepelt op en zette met groot opgezette ogen een paar passen achteruit, ze rilde. Gaat het? Vroeg Cornpaw, met een bezorgde blik in zijn ogen. Hij wendde zich weer naar de kater en vroeg, wat zouden we kunnen doen aan die das? hij keek van twilightmoon naar Camomilepelt en draaide toen zijn kop naar wish- en Duskpaw, proberend van hun gezichten af te lezen wat zei er van vonden.

Wishpaw zag Camomilepelt aankomen. Ze zwaaide met haar staart als begroeting. `Hoi!' zei ze enthousiast. Ineens werd ze gebeukt door een kat. `Kijk eens uit!' blies ze. `Euh, Cornkit... Duskpaw... Camomilepelt... Wishpaw het spijt me heel erg! Ik lette niet op omdat ik erg gehaast ben. Er heeft namelijk een paar kilometer van het kamp een das gevestigd. Het was echt een ongelukje!' riep de kat. Het was Twilightmoon. Wishpaw knikte. Ze wou zich verontschuldigen, maar de kater begon haar te likken. `Het is al goed,' zei ze. Ze hield er niet zo van als ze werd gelikt door een ander. Cornkit zei iets wat ze niet verstond, maar ze had geen zin om om herhaling te vragen. Ineens begon Camomilepelt te rillen en zette grote ogen op. `Gaat het?' vroeg Cornkit. Hij wendde zich weer naar Twilightmoon. `Wat zouden we kunnen doen aan die das?' vroeg hij. `Hem vangen, natuurlijk!' riep Wishpaw. Ze had wel zin in een avontuurtje. `Kom op, wie doet er mee?' vroeg ze. `Met z'n allen zijn we sterker...'

Langzaam kroop de zon voorruit en scheen, centimeter voor centimeter, op een steeds groter deel van het grijze poesje. Toen de warme zonnestralen haar kop opwarmden, opende Duskpaw rustig haar oogjes, en ging overeind zitten. Haar broertje en zusjes waren al vertrokken, de appretice den lag er redelijk verlaten bij. Niet heel gek, de zon stond al hoog en Dusk had langer geslapen dan normaal. Met haar pootjes naar voren en haar staart hoog rekte ze zich uit, en wandelde met een vrolijke blik in haar ogen de den uit. Na even zag ze haar broertje en haar zusje zitten, en liep met slungelige, vrolijke pasjes naar hen toe. Niet veel later kwam ook Camomilepelt aangelopen en kwam bij hen zitten, niemand had nog een woord gezegd, maar het deerde haar niet. Het was geen ongemakkelijk zwijgen. De zon scheen warm op haar vacht en het poesje sloot even genietend haar ogen... Om vervolgens in een verwarrend moment op de grond te liggen, omver gelopen door een Warrior kater. Twilightmoon, herkende Dusk de kater. "Euh, Cornkit... Duskpaw... Camomilepelt... Wishpaw... het spijt me heel erg! Ik lette niet op omdat ik erg gehaast ben. Er heeft namelijk een paar kilometer van het kamp zich een das gevestigd. Het was echt een ongelukje!" Verklaarde de kater, en begon haar vacht te likken, waarna hij de rest ook een lik gaf. Dusk knikte even, ten teken dat ze zijn excuses aanvaarde. De andere Apprentices melden stuk voor stuk ook dat het hen niet uit maakte. Een das, schoot het door het poesje. Ze had er verhalen over gehoord, maar ze had er nog nooit één gezien, en naar de verhalen moest ze daar blij om zijn ook. 'Wat zouden we kunnen doen aan die das?' Vroeg Cornpaw de kater. 'Hem vangen, natuurlijk!' Riep Wishpaw uit. De groene ogen van het poesje keken haar ongelovig aan. 'Kom op, wie doet er mee?' Vroeg haar zusje vrolijk, 'Met z'n allen zijn we sterker...' Vervolgde ze. Duskpaw schudde verwoed haar kopje. 'Nee, ik doe niet mee.' Piepte ze. 'Amenooitniet.' Haar prille stem klonk bang, ze had al te veel verhalen over verwonde katten door dassen gehoord.

Twilightmoon moest niet lang wachten of er kwam al een reactie: 'Kijk eens uit!', blies Wishpaw als eerste. Toen hij zijn verontschuldigingen aanbood, leken ze wat begripvoller te reageren. 'Maakt niet uit, zulke dingen gebeuren', antwoordde Cornpaw, de jonge apprentice, als eerste. Wishpaw gaf even een knikje waarna ze de woorden van haar broertje vervolgde: 'Het is al goed.' Duskpaw' reactie was - net als die van Wish - een vriendelijk knikje. Gerustgesteld legde de kater zijn staart plat op de verwarmde grond. De jongere warrior poes, Camomilepelt, reageerde op een heel andere manier. Ze begon hevig te rillen en sprong geschrokken overeind, haar ogen weid opengesperd. Daarna ging er rustig terug zitten en ze keek even langs Twilightmoon. 'Een das zei je?', ging Cornpaw verder. "Ja, een das", bevestigde hij. 'Gaat het?', vroeg de tijgerkleurige apprentice bezorgd aan zijn grote zus. Hij draaide zich even naar de warrior kater die voor het groepje zat: 'Wat zouden we kunnen doen aan die das?', vroeg hij. De grote kater wilde wel antwoorden maar Wishpaw was hem voor. 'Hem vangen natuurlijk!', zei ze erg opgewonden. 'Kom op, wie doet er mee? Met z'n allen zijn we sterker...', vervolgde de avontuurlijke apprentice enthousiast. Twilightmoon zag hoe Duskpaw haar kopje verwoed en even later antwoordde: 'Nee, ik doe niet mee! Amennooitniet', verklaarde ze vastbesloten. Om de jongere katten wat gerust te stellen verzachtte hij de blik in zijn groene ogen. De WindClan kater had nooit verwacht dat ze zo extreem zouden reageren dus stelde hij ze even gerust: "Kijk, een das kan heel gevaarlijk zijn, dat is waar, maar het was bijna aan de grens van ons territory en er was geen enkel hol te bekennen. Waarschijnlijk gaat hij vanzelf wel weer weg, we moeten het gewoon even melden aan Hollystar. En Wishpaw, jullie zijn nog maar Apprentices, een das is veel te gevaarlijk voor jullie!" Hij had wel aan Camomilepelt gedacht maar zat even naar de 3 jongere siblings gedraaid. De kat wendde zich naar Camomile: "En jij, Camomilepelt, ik denk jij bent geen Apprentice meer, dat weet ik. Je bent er moedig maar probeer je angsten onder controle te houden, dat is veel makkelijker leven! Ik weet dat het moeilijk is, zeker door die confrontatie, maar werk er aan", zei hij vol vertrouwen in alle 4 de katjes. Met een geruststellende glimlach knipoogde Twilightmoon zacht naar de katten waarna hij verder ging met het schoon lekken van zijn borstkas, waarna hij aan zijn bruine voorpoten begon.

`'Nee, ik doe niet mee! Amennooitniet' zei Duskpaw. Wishpaw keek haar zusje met grote ogen aan. Ze wilde geen avontuur! Hoe kon ze haar bloedeigenzusje zijn?! `Kijk, een das kan heel gevaarlijk zijn, dat is waar, maar het was bijna aan de grens van ons territory en er was geen enkel hol te bekennen. Waarschijnlijk gaat hij vanzelf wel weer weg, we moeten het gewoon even melden aan Hollystar. En Wishpaw, jullie zijn nog maar Apprentices, een das is veel te gevaarlijk voor jullie!' legde Twilightmoon uit. Wishpaw blies verontwaardigd. `Ik ben beter dan je denkt!' zei ze. Maar ze zag het probleem ook wel. `Nou, dan niet,' mompelde ze. `En jij, Camomilepelt, ik denk jij bent geen Apprentice meer, dat weet ik. Je bent er moedig maar probeer je angsten onder controle te houden, dat is veel makkelijker leven! Ik weet dat het moeilijk is, zeker door die confrontatie, maar werk er aan,' ging Twilightmoon verder.

In plaats van dat twilightmoon zijn vraag beantwoorde, riep wishpaw, hem vangen natuurlijk! Cornpaw draaide zijn kop in de richting van zijn zus, Denk je nou echt dat we zo'n das aan kunnen? vroeg hij met een ongelovige klank in zijn stem. De verhalen die hij had gehoort gingen allemaal over katten die hun staart kwijtraakten bij een gevecht met een das, of katten die met een machtige haal van een dassenpoot werden gedood, en dat waren volleerde warriors! Hij rilde bij het idee zijn staart of zo kwijt te raken. Kom op, wie doet er mee? Met zijn allen zijn we sterker... Cornpaw trok zijn wenkbrauwen op bij het horen van wishpaws woorden en opende zijn mond al om het idee uit haar kop te praten, maar Duskpaw was hem voor. Nee, ik doe niet mee! Amennooitniet! mauwde ze angstig. Twilightmoon had ook wat te zeggen, Kijk, een das kan heel gevaarlijk zijn, dat is waar, maar hij was bijna aan de grens van ons territory en er was geen enkel hol te bekennen. Waarschijnlijk gaat hij van zelf weg, we moeten het gewoon even melden aan Hollystar. En wishpaw, jullie zijn nog maar Apprentice's, dat is veel te gevaarlijk voor jullie! Hij had een punt, hij hoopte maar dat wishpaw dat punt ook zag. Wishpaw blies echter verontwaardigt, Ik ben beter dan je denkt! zei ze, maar ook zei zag dat er problemen waren met haar idee, nou dan niet. daar leek de kater tevreden mee en wendde zich tot zijn grote zus. En jij, Camomilepelt, ik denk jij bent geen Apprentice meer, dat weet ik. Je bent er moedig maar probeer je angsten onder controle te houden, dat is veel makkelijker leven! Ik weet dat het moeilijk is, zeker door die confrontatie, maar werk er aan. na dat gezegd te hebben glimlachte hij en knipoogde naar de katten, voordat hij zich begon te wassen. Hij keek van de een naar de ander, toen niemand iets zei, vroeg de kleine Apprentice, dus, wat gaan we nu doen? Maar voordat iemand kon antwoorden voegde hij er aan toe, zolang ik maar wel de das kan zien. hij was na die verhalen wel benieuwd hoe die beruchte das, dat o zo gevaarlijke beest er dan wel uit mocht zien. Bovendien, het zou ook goed zijn voor zijn training, hoe zou hij, zonder hem ooit geroken te hebben, kunnen weten dat er een levensgevaarlijke das aankwam? Nee, hij wilde die das zowiezo zien. Demonstratief zwiepte hij met zijn staart, vastberaden het gevaarlijke beest te zien.

"Maakt niet uit, zulke dingen gebeuren" zei Cornpaw rustig nadat Twilightmoon tegen hen opgelopen was. "Een das zei je?" Vervolgde hij. "Gaat het?"vroeg hij aan Camomilepelt met een bezorgde blik in zijn ogen. Camomilepelt knikte instemmend."wat zouden we kunnen doen aan die das?" vroeg Cornpaw. "Hem vangen natuurlijk" riep Wishpaw meteen uit. Camomilepelt glimlachte even naar Wishpaw, blij dat ze zo moedig was. "Kom op wie doet er mee? met z'n allen zijn we sterker." riep de apprentice. "Nee ik doe niet mee! Amennooitniet!" Piepte Duskpaw angstig. Camomilepelt gaf haar zusje een troostende lik over haar neusje. Ze snapte haar angst wel. " Kijk, een das kan heel gevaarlijk zijn, dat is waar, maar hij was bijna aan de grens van ons territory en er was geen enkel hol te bekennen. Waarschijnlijk gaat hij vanzelf weg, we moeten het gewoon even melden aan Hollystar. En Wishpaw, jullie zijn nog maar Apprentice's, dat is veel te gevaarlijk voor jullie!" legde Twilightmoon uit. Dat was waar maar haar zusjes en broer waren niet te onderschatten, daar twijfelde ze niet aan. Wishpaw blies verontwaardigt. "Ik ben beter dan je denkt" zei Wishpaw boos. Camomilepelt genoot wel van hoe dapper de apprentice overkwam. Even later mompelde ze: "Nou dan niet" Camomilepelt keek meelevend naar de apprentice die zich er zo op had verheugd maar het was beter zo. "En jij , Camomilepelt." Begon Twilightmoon. Ze keek op. "Ik denk jij bent geen apprentice meer, dat weet ik. Je bent er moedig maar probeer je angsten onder controle te houden, dat os veel makkelijk leven! Ik weet dat het moeilijk is, zeker door die confrontatie, maar werk er aan." verrvolgde Twilightmoon. Wat wist hij er nu van? Boos keek ze Twilightmoon aan en snoof minachtend. "Dus wat gaan we doen? Zolang ik maar wel de das kan zien." Zei Cornpaw om de stilte te doorbreken. Iets vertelde haar dat dit slecht ging aflopen. " Mooi niet. Je kan niet mee. Ik wil mijn broertje niet verliezen." zei ze. Ze liep naar de apprentice en drukt haar neus in zijn flank. " Echt niet..." suste ze en ze gaf hem een lik over zijn oren.

(zou ik ook mogen meedoen?)

Oakclaw liep doelloos door het WindClan territorium. Haar ogen waren gefixeerd op het konijn dat rond hupte zonder zich bewust te zijn van het gevaar. Een flits van een grijsgestreepte vacht, een twinkeling van bruine klauwen, de geur van vers bloed. Oakclaw likte haar lippen af. Lekker. Ze pakte het konijn op en liep in een rustig tempo. Op dat moment botste ze bijna tegen een woedende das. Ze liet van angst het konijn vallen. De das hing dreigend boven haar. Spijtig van dat konijn dacht ze. Met al haar haren overijnd vluchtte ze weg. Zelfs een volwassen kat kon het niet aan. Bij sommige dan. Oakclaw rende zo hard dat ze zelfs het groepje katten niet zag. Toen drong het tot haar door wie het waren. Vol van blijdschap remde ze af. Maar het was al te laat, ze botste tegen Camomilepelt op. Hijgend schudde ze haar kop. "Sorry", mompelde ze tegen de poes. Oakclaw liet haar groene ogen over de katten dwalen. Ze bleven even steken bij Cornkit en Twilightmoon. "Hallo", mauwde ze hijgend. Ze knipperde even met haar ogen, dan voegde ze eraan toe: "Wat zijn jullie gegroeid zeg."

Wishpaw zag hoe Oakclaw tegen haar zus Camomilepelt opbotste. `Sorry,' mompelde Oakclaw. Ze keek naar de katten die bij het groepje stonden. Haar ogen bleven steken bij Cornkit en Twilightmoon. `Hallo,' zei ze hijgend. Ze knipperde met haar ogen en voegde er aan toe: `Wat zijn jullie gegroeid zeg!' Wishpaw keek de Warrior aan. `En jij bent...?' vroeg ze. Ze bekeek de oudere poes voor haar eens goed. `Oh wacht! Ik weet het al! Jij bent Oakclaw! Maar... wat bedoelde je met: ''Wat zijn jullie gegroeid zeg''?' riep Wishpaw. Ze stuiterde helemaal. Ook om het feit dat Cornpaw mee wou de das bekijken. Ze lette maar niet op Camomilepelts reactie. `Cornpaw, wij gaan straks die das bekijken, goed?' fluisterde ze naar haar broertje.

Duskpaw was afgeleid, ze voelde een troostende lik over haar neus van Camomilepelt, maar nog steeds werd haar aandacht getrokken door een schim die aan kwam stormen over de droge grond. Het gesprek om haar heen was verstomd tot een dof geluid, aanwezig maar niet storend. De gedaanten om haar heen waren wazig, de schim in de verte werd steeds scherper. Haast onhoorbaar kwamen poten met zachte kussentjes op de grond terecht. De gedaante, nu herkend als een Warrior poes, leek hen niet op te merken, rende nog steeds op volle snelheid op hen af, en zag hen te laat. Ze botste tegen Camomile op. 'Sorry,' mompelde de poes. Ze keek een moment naar de katten, haar blik bleef steken bij Cornkit en Twilightmoon. 'Hallo,' sprak de poes hijgend. Duskpaw wist dat ze haar kende, maar kon niet op haar naam komen. Met verbazing hoorde ze de volgende opmerking aan. 'Wat zijn jullie gegroeid zeg!' Wishpaw nam het woord. 'En jij bent...?' Nam ze Dusk de woorden uit de mond. Dusk nam de poes op, evenals Wishpaw. 'Oh wacht! Ik weet het al! Jij bent Oakclaw! Maar... wat bedoelde je met: "Wat zijn jullie gegroeid zeg''?' Riep haar zusje. Dusk knikte in zichzelf, het was Oakclaw. Had ze eerder moeten beseffen. Haar zusje begon te stuiteren, Dusk wist dat die das niet uit de gedachten van haar zusje was. Moest ze zelf weten. Ze zou het niet verklikken, zo was ze niet. Misschien moest ze maar meegaan... Haar zusjes en broertje zagen haar waarschijnlijk als een slap klein poesje, en ze moest haar reputatie hooghouden, voor zover ze die had. Dusk glimlachte naar Oakclaw, en herinnerde zich weer dat de poes aan het rennen was. Vluchtte ze voor iets? 'Waarom rende je?' Vroeg ze voorzichtig, een nieuwsgierige blik in haar ogen.

`En jij bent...?' vroeg Wishpaw. Oakclaw wou net haar mond opendoen toen de apprentice weer begon te spreken:`Oh wacht! Ik weet het al! Jij bent Oakclaw! Maar... wat bedoelde je met: ''Wat zijn jullie gegroeid zeg?" Oakclaw dacht even na. Het was al lang geleden dat ze hen had gezien, eigenlijk toen ze allemaal kittens waren (pasgeboren) `Cornpaw, wij gaan straks die das bekijken, goed?' fluisterde Wishpaw naar Cornkit. "Ooh, nee jullie gaan niét naar die das!", gromde ze. Haar groene ogen keken wel vriendelijk maar haar stem klonk dreigend. Zo mochten niet naar die das, het was gewoon te gevaarlijk. 'Waarom rende je?', vroeg Duskpaw. Ze zuchtte. "Ik rende, weg, van die das die jullie zo graag achterna gaan. En ze is zeker niet in een goede bui. Hélemaal geen goede bui.", zei Oakclaw vriendelijk. Ze fronste eventjes en voegde dan eraan toe: "Ik heb namelijk geroken dat ze kleintjes verwacht."

Camomilepelt schrok op toen een poes tegen haar op botste. Ze krabbelde overeind en schudde geïrriteerd haar vacht. Weeral? kom op, wat is dit? Het was alsof ze voor iedereen in de weg stond terwijl ze bijna tegen de rand van het kamp was gedrukt. Ze keek de poes aan die tegen haar opgebotst was en meende Oakclaw te herkennen. "Voor wat was dat nodig..." gromde ze. "Sorry" zei de Oakclaw. "Het geeft niet." zuchtte ze. Oakclaws blik gleed over de katten en bleven even steken bij Cornkit en Twilightmoon. "Hallo" mauwde Oakclaw nog wat hijgend. "Wat zijn jullie gegroeid zeg." vervolgde de poes. Camomilepelt keek haar een beetje onbegrijpelijk aan. Ze begreep niet wat de poes bedoelde. `En jij bent...?' vroeg haar zusje Wishpaw maar ze maakte haar eigen zin al af: `Oh wacht! Ik weet het al! Jij bent Oakclaw! Maar... wat bedoelde je met: ''Wat zijn jullie gegroeid zeg''?' Haar zusje begon helemaal te stuiteren en op Camomilepelt gezicht kwam een klein glimlachje tevoorschijn. `Cornpaw, wij gaan straks die das bekijken, goed?' fluisterde het gestippelde poesje naar Cornpaw. Normaal zou ze zeggen dat dat niet mocht maar ze was te verbaasd over Wishpaws doorzettingsvermogen. Ze wist dat niks haar kon tegen houden maar ze kon alleen maar meegaan. Voor ze ook maar een woord uit haar mond kreeg, deed Oakclaw haar mond open. "Ooh, nee jullie gaan niét naar die das!" zei ze grommend. Iets in haar stem was kwam boven haar kwade stem uit. Het leek wel of ze Oakclaw al lang kende. "Waarom rende je?" vroeg Duskpaw met een schattige, nieuwsgierige blik in haar oogjes. Oakclaw zuchtte. "Ik rende, weg, van die das die jullie zo graag achterna gaan. En ze is zeker niet in een goede bui. Hélemaal geen goede bui. Ik heb namelijk geroken dat ze kleintjes verwacht." zei Oakclaw vriendelijk. Kleintjes? "Ik ga wel mee. Binnenkort lopen er nog meer van die monstertjes rond" zei Camomilepelt ongelovig. Ze schudde haar hoofd en gromde zachtjes, haast onmerkbaar.

"Ik ga wel mee. Binnenkort lopen er nog meer van die monstertjes rond", zei Camomilepelt. Oakclaw twijfelde eventjes. Ze telde eventjes de warriors. Haar broer, Comomilepelt en zij zelf. Nu de apprentices. Duskpaw, Wishpaw en Cornpaw. "Oké, we gaan naar de das, maar we moeten eventjes een patrouille samenstellen.", zei ze nadekend. Ze dacht diep na en voegde er dan aan toe: "Zou het goed zijn als Wishpaw en Cornpaw hier blijven wachten tot dat ze terug zijn, met dat ze toch de jongste zijn." Het klonk bijna bevelend. Oakclaw sloot eventjes haar groene ogen. Ze wachtte tot dat iemand een protest slaakte.

`Ik ga wel mee. Binnenkort lopen er nog meer van die monstertjes rond,' zei Camomilepelt. Wishpaw zwaaide opgewonden met haar staart, maar ze bleef zitten. `Oké, we gaan naar de das, maar we moeten eventjes een patrouille samenstellen,' stemde Oakclaw in. Wishpaw wou het uitroepen van blijdschap. Eindelijk een echte das! Ik ga hem een lesje leren! dacht ze. Maar haar hoop werd meteen de grond in geslagen door wat de Warrior daarna zei: `Zou het goed zijn als Wishpaw en Cornpaw hier blijven wachten tot dat ze terug zijn, met dat ze toch de jongste zijn.' Wishpaw sprong op. `WHAT?! Nee, dat is niet eerlijk! Ik kan al echt heel goed vechten! Ik vind dat ik recht heb om mee te gaan, aangezien ik in feite met het idee kwam!' riep ze. Ze keek boos van Camomilepelt naar Oakclaw. Haar staart zwiepte boos heen en weer. `Ik ga toch mee, of jullie willen of niet!'

Half met zijn gedachten bij de das en half oplettend had hij het gesprek gevolgd tussen de katten. Wishpaw had geprotesteerd: 'Ik ben beter dan jij denkt!' Even later leek ze het eindelijk te begrijpen. 'Nou, dan niet...' mompelde ze. Een tijdje was het stil gebleven, maar die stilte verbrak Cornpaw. 'Dus, wat gaan we nu doen? Zolang ik maar wel de das kan zien. Camomilepelt reageerde een tikkeltje vijandig op zijn meelevende speech van een tijdje voorheen. Ze snoof minachtend en keek hem boos aan. 'Mooi niet. Je kan niet mee. Ik wil mijn broertje niet verliezen. Echt niet...', zei ze, met haar vochtige neusje tegen haar broertje aangedrukt. Even daarna gaf ze hem een lik over zijn oren. Plotseling werd Twilightmoon wakkergeschud uit zijn gedachten aan de das, hij hoorde en rook een bekende kat aankomen; Oakclaw. Het duurde niet lang of ze vloog tegen Camomilepelt aan. Geschrokken keek hij toe. 'Waar was dat voor nodig?!', siste Camomilepelt. Zijn zus mompelde een verontschuldiging. 'Hallo, wat zijn jullie gegroeid!', ging de grijze poes verder. Verontwaardigd keek Wishpaw naar de jongere zus van Twilight: 'En jij bent...? Oh, wacht! Ik weet het al! Jij bent Oakclaw! Maar... Wat bedoel je met "Wat zijn jullie gegroeid zeg!"?' Ze negeerde Camomilepelts reactie en richtte zich tot haar broertje: 'Cornpaw, wij gaan straks die das bekijken, goed?', fluisterde ze. De grote kater moest zijn oren ver spreiden om het geroezemoes te kunnen verstaan, hij zat namelijk tegenover hen. Oakclaw antwoordde zeer kordaat en nog voor haar broer, Twilightmoon, iets kon zeggen. 'Oh nee, jullie gaan niét naar die das!', gromde ze de Apprentices toe. Duskpaw reageerde heel anders, ze wendde zich meteen naar Oakclaw, die rennend was aangekomen: 'Waarom rende je?', vroeg ze zich af. Een nieuwsgierige blik overmeesterde haar groene ogen. 'Ik rende weg van die das die jullie zo graag achterna gaan. En ze is zeker niet in een goede bui. Hélemaal niet in een goede bui. Ik heb namelijk geroken dat ze kleintjes verwacht', vervolgde de grijze poes. Ze leek te trachten vriendelijk over te komen, maar dat was niet bepaald het gevoel bij deze bruine kater! Ze was wel vriendelijk, daar niet van, maar Twilightmoon leek het gevoel te hebben niet helemaal op zijn gemak te zijn, dat was hij bijna nooit in het bij zijn van zijn kleine zus. 'Ik ga wel mee. Binnenkort lopen er nog meer van die monstertjes rond', nam de tabby warrior poes het woord. 'Oké, we gaan naar de das, maar we moeten wel eventjes een patrouille samenstellen', zei zijn zus, de leiding nemend. Ongelovig en met een lichtelijk geïrriteerde blik keek hij haar aan. 'Zou het goed zijn als Wishpaw en Cornpaw hier blijven wachten, met dat ze toch de jongsten zijn', commandeerde ze de katten. Twilightmoon dacht dat hij zou ontploffen, hoe durfde ze?! Hij wilde net gaan uitvliegen maar Wishpaw nam het woord: 'WHAT?! Nee, dat is niet eerlijk! Ik kan al echt heel goed vechten! Ik vind dat ik recht heb om mee te gaan, aangezien ik in feite met het idee kwam! Ik ga toch mee, of jullie willen of niet!', protesteerde ze. Eindelijk was het de beurt aan Twilightmoon om te praten, en dat deed hij dan ook! "Ik ben het hartstikke eens met Wishpaw! Zij hebben toch ook het recht om mee te gaan? Als ze niet mee mogen, ga ik ook niet mee hoor. En waarom zou je zo'n stomme patrouille gaan samenstellen? We gaan toch enkel kijken?! Met deze groep krijgen we die das toch nooit om het leven? We zijn wel sterk, maar niet met genoeg..." Hij keek Oakclaw streng aan en snauwde haar lichtelijk af. Hij probeerde te kalmeren en nog voor iemand iets kon zeggen ging hij verder: "Kijk Oak, je bent mijn zusje, en ik vind je erg aardig, maar ik kon het even niet meer volhouden. Vroeger was ik ook de oudste,, dat ben ik nu nog steeds, maar ik mocht toch ook niet meer als jij? Het zijn al Apprentices hoor, en ik zal ze beschermen met mijn leven als die das een poot zou uitsteken, dat heb ik toch ook voor jou gedaan?", vervolgde hij, meelevend met de Apprentices. Een bruin blaadje dwarrelde van de boom waar Twilightmoon onder zat wanneer er een zacht briesje door de bomen suisde. Het kleine blaadje landde op zijn snuit waardoor er een grijns op zijn brede gezicht verscheen.

Words:: 739 !! Proud!

`Oké, we gaan naar de das, maar we moeten eventjes een patrouille samenstellen, Zou het goed zijn als Wishpaw en Cornpaw hier blijven wachten tot dat ze terug zijn, met dat ze toch de jongste zijn.' zei Oakclaw. Camomilepelt wist dat ze dat beter niet had gezegd. Bovendien waren Cornpaw en Wishpaw niet alleen de jongste. Ze wou iets zeggen maar Wishpaw was haar al voor. `WHAT?! Nee, dat is niet eerlijk! Ik kan al echt heel goed vechten! Ik vind dat ik recht heb om mee te gaan, aangezien ik in feite met het idee kwam!' riep haar zusje uit. Het poesje keek even boos naar haar en Oakclaw. Even grinnikte Camomilepelt bij het zien van haar boze gezichtje. Ze zou er alles aan doen op mee te gaan en niemand kon haar tegenhouden, dat was duidelijk. Het staartje van de apprentice zwiepte boos heen en weer en haar oortjes lagen plat tegen haar hoofdje gedrukt. `Ik ga toch mee, of jullie willen of niet!' riep Wishpaw dapper. "Ik ben het hartstikke eens met Wishpaw! Zij hebben toch ook het recht om mee te gaan? Als ze niet mee mogen, ga ik ook niet mee hoor. En waarom zou je zo'n stomme patrouille gaan samenstellen? We gaan toch enkel kijken?! Met deze groep krijgen we die das toch nooit om het leven? We zijn wel sterk, maar niet met genoeg...Kijk Oak, je bent mijn zusje, en ik vind je erg aardig, maar ik kon het even niet meer volhouden. Vroeger was ik ook de oudste,, dat ben ik nu nog steeds, maar ik mocht toch ook niet meer als jij? Het zijn al Apprentices hoor, en ik zal ze beschermen met mijn leven als die das een poot zou uitsteken, dat heb ik toch ook voor jou gedaan?", zei Twilightmoon. Boos siste Camomilepelt naar de warrior. "Bedoel je daarmee dat ik niet goed voor ze zorg? Ik kan best voor ze zorgen of denk je daar misschien anders over?!" snauwde ze boos naar de warrior. Twilightmoon was dan wel ouder dan zij maar hij kon haar plaats niet innemen. Haar ogen vlamde en haar nekharen stonden recht. Waren ze maar nooit naar hen gekomen.

Mooi niet. Jij kan niet mee. Ik wil mijn broertje niet verliezen. zei Camomilepelt en drukte haar neus in zijn flank. Hij gromde demonstratief, zo'n reactie hads hij wel verwacht. Echt niet... zei ze en gaf hem een lik over zijn oren. Hij trok met zijn oren en schudde grommend zijn kop, boos stond hij op en ging dichter bij Wishpaw zitten. Een poes die naar hen toe rende trok zijn aandacht. Hij dacht dat ze wel zou stoppen, maar in plaats daarvan botste ze tegen Camomilepelt op. Cornpaw zwiepte even met zijn staart, dat is nou al de tweede vandaag. Dacht hij bij zichzelf. Hij zag dat het oakclaw was. Iedereen gaf zijn eigen reactie, Wishpaw riep iets en stuiterde helemaal. Opeens hoorde hij haar stem fluisteren, Cornpaw, wij gaan straks die das bekijken, goed? Hij grijnsde even, reken maar! fluisterde hij terug, met een vastberaden blik in zijn ogen. De staart van de gestreepte appentice zwiepte geirriteert hij de stem van oakclaw hoorde, Ooh, nee jullie gaan niet naar die das! Hij opende zijn mond om te protesteren, maar Duskpaw was hem voor, Waarom rende je? vroeg ze. Oakclaw zuchtte, Ik rende, weg, van die das die jullie zo graag achterna gaan. En ze is zeker niet in een goede bui. helemaal geen goede bui. Mauwde ze. Ik heb namelijk geroken dat ze kleintjes verwacht. Ik ga wel mee. Binnekort lopen er nog meer van die monstertjes rond. zei zijn grotere zus. Even bleef het stil, toen zei Oakclaw, Oke, we gaan naar de das, maar we moeten eventjes een pattrouille samenstellen. Hij ging wat dichter bij Wishpaw zitten. Zou het goed zijn als Wishpaw en Cornpaw hier blijven wachten tot dat we terug zijn, met dat ze toch de jongste zijn. Hij blies, ze waren toch geen kittens meer?! Het protesteren liet hij aan zijn zus over. Opeens leek Twilightmoon, die al een tijd stil was, te ontploffen. Ik ben het harstikke eens met wishpaw! Zij hebben toch ook het recht om mee te gaan? Als zij niet mee mogen, ga ik ook niet mee hoor. en waarom zou je zo'n stomme patrouille gaan samenstellen? we gaan toch enkel kijken?! Met deze groep krijgen we die das toch nooit om het leven? we zijn wel sterk, maar niet met genoeg... wat hij daarna zei, hoorde hij niet meer. twilightmoon was het met hen eens, meer hoefde hij niet te weten. Bedoel je daarmee dat ik niet goed voor ze zorg? Ik kan best voor ze zorgen of denk je daar mischien anders over?! Snauwde Camomilepelt mat haar haren opgezet. boos liep hij naar twilightmoon en ging naast de grote warrior staan. Met zijn oren boos naar achtergetrokken zij hij, Hij bedoeld dat we geen slappe kittens meer zijn, dat we nu recht hebben op meer dingen, dat we meer aan kunnen, en dat we niet meer de hele tijd beschermd hoeven te worden! Zijn bruingestreepte haar kwam nu ook omhoog. Zelf schrok hij ook een beetje dat hij zo tekeer ging tegen zijn zus, maar hij wilde dat het duidelijk was dat hij geen kitten meer was. Fel keek hij zijn zus aan zonder met zijn ogen te knipperen. ongeduldig afwachtend wat ze zou antwoorden.

`Ik ben het hartstikke eens met Wishpaw! Zij hebben toch ook het recht om mee te gaan? Als ze niet mee mogen, ga ik ook niet mee hoor. En waarom zou je zo'n stomme patrouille gaan samenstellen? We gaan toch enkel kijken?! Met deze groep krijgen we die das toch nooit om het leven? We zijn wel sterk, maar niet met genoeg...' barstte Twilightmoon uit. Er verscheen een grote grijns op Wishpaws gezicht. `Kijk Oak, je bent mijn zusje, en ik vind je erg aardig, maar ik kon het even niet meer volhouden. Vroeger was ik ook de oudste,, dat ben ik nu nog steeds, maar ik mocht toch ook niet meer als jij? Het zijn al Apprentices hoor, en ik zal ze beschermen met mijn leven als die das een poot zou uitsteken, dat heb ik toch ook voor jou gedaan?' ging Twilightmoon verder. De grijns op Wishpaws gezicht groeide. Haar staart ging opgewonden heen en weer. `Bedoel je daarmee dat ik niet goed voor ze zorg? Ik kan best voor ze zorgen of denk je daar misschien anders over?!' snauwde Camomilepelt. De grijns was weggeslagen. Wishpaw deed haar mond open om iets te zeggen, maar er schoot niets te binnen, dus deed ze hem maar weer dicht.