I wanna be your foster parent ||Pleegkittens||

Gefascineerd door de soms wel boze reacties tussen de siblings luisterde Twilightmoon mee. Hij schrok wel wat met de woorden van Camomilepelt, maar die van de kleine Cornpaw stelde hem wel weer wat geruster. Hij keek rond, tussen de andere katten die nog bij het groepje zaten, en vreemd genoeg reageerde Wishpaw al even niet meer op het gekibbel van haar siblings en hij. De WindClan warrior staarde haar even verward aan om die reden maar toen Cornpaw's haar nu ook al recht omhoog kwam te staan richtte hij zich weer op het ruziënde stelletje, naast en voor hem. "Zeer juist, Corpaw, dat is precies wat ik bedoel! En natuurlijk vind ik niet dat je slecht voor hen zorgt, want dat doe je geweldig, maar ze zijn al bijna Apprentice dus kunnen ze ook wel met wat minder hulp. Geef ze een kans, want die kans zouden zij je ook gegeven hebben", zei hij kalm en vriendelijk, met zijn verzachtende blik op Camomilepelt gericht. Hij keek even over zijn schouder, want ze zouden het gesprek nog van onderwerp gaan veranderen, en dan zouden ze de das vergeten. Ten slotte was dit wel nog altijd waar de 'ruzie' over ging. "Euh, jongens, misschien moeten we eens vertrekken naar die das als jullie die nog willen zien. Straks is hij al weg, of verjaagd door een andere Clan", vervolgde Twilightmoon, terug denkend aan het beest dat volgens zijn zus nog kleintjes zou krijgen. Ongeduldig wachtte hij, samen met Cornpaw, op een reactie, ook al was het maar een knikje van Camomilepelt of Oakclaw, het zou voor hem genoeg zijn om te mogen vertrekken; de Apprentices waren daarnet toch al akkoord gegaan.

Duskpaw volgde de conversatie maar half, de apprentice hoorde de stemmen van de katten om haar heen, hoorde de emotie die er achter lag, maar de daadwerkelijke woorden gingen aan haar voorbij. De grote kater werd ergens kwaad om, maar zijn stem werd daarna weer rustig. Haar broertje en zusje waren geïrriteerd, haar grote zus werd kwaad, maar zweeg daarna. Oakclaw leek enkel te luisteren. De gedachten van het gestreepte poesje waren heel ergens anders. Ze was apprentice geworden, maar waarom had ze dan nog geen mentor? Kwam het omdat er al zo lang geen ceremonie meer was geweest? Of was er gewoon geen enkele warrior die haar wilde hebben als leerling? Het poesje keek nietsziend naar de grond, haar groene ogen keken somber voor zich uit. Katten stonden op, Duskpaw volgde hun voorbeeld... Waar gingen ze heen? Wat gingen ze doen?

OOC;- Gosh, wat een flutje. Sorry.

"Hij bedoeld dat we geen slappe kittens meer zijn, dat we nu recht hebben op meer dingen, dat we meer aan kunnen, en dat we niet meer de hele tijd beschermd hoeven te worden!" snauwde Cornkit woedend met zijn oren plat tegen zijn hoofd. Camomilepelt deinsde even achteruit van zijn reactie maar ging dan weer terug zitten zonder enige emotie. "Zeer juist, Corpaw, dat is precies wat ik bedoel! En natuurlijk vind ik niet dat je slecht voor hen zorgt, want dat doe je geweldig, maar ze zijn al bijna Apprentice dus kunnen ze ook wel met wat minder hulp. Geef ze een kans, want die kans zouden zij je ook gegeven hebben" zei Twilightmoon. Camomilepelt snoof minachtend. Ondanks zijn zekerheid leek ze nog steeds niet overtuigd over wat de kater had gezegd en of hij het wel meende. Ze negeerde hem en keek weg. Zelf wist ze het even niet meer. Het voelde gewoon niet goed om hem te laten meegaan, alsof het een teken was van de Starclan maar ze kon er niet tegenin gaan. "Euh, jongens, misschien moeten we eens vertrekken naar die das als jullie die nog willen zien. Straks is hij al weg, of verjaagd door een andere Clan", vervolgde Twilightmoon. Ze keek even naar Duskpaw die afwezig voor zich uitstaarde met haar groene ogen sober gericht. "Gaat het wel Duskpaw?" miauwde ze.