Een fijne verassing!

Langzaam stapte Ijsel in het koele, maar niet al te koude water. Het was een erg warme dag en daarom had Ijsel besloten om zich in het heldere beekje te gaan wassen en te zwemmen. Haar lange vacht had ze een stukje af laten knippen bij een heel aardige mevrouw die precies begreep wat Ijsel voor een kat was. Ze had de vacht wel lang gelaten. De vrouw had alleen maar de kleine klitjes die er in zaten er zo netjes mogelijk uit geknipt en Ijsel was er super blij mee. Ijsel liep steeds verder het beekje in. Zachtjes stroomde het kabbelende water langs haar heen. Een paar vogeltjes fluite vrolijk en Ijsel wist meteen dat ze op het fijnste plekje van dit bos was. Ineens voelde ze een steek in haar bui en ze meende ook nog trappelende pootjes te voelen. Maar dat kon toch niet? Nee, het was vast niet waar. Toch stapte ze het beekje vlug uit en ze begon in de richting van Aztecs schuur te rennen. Toen ze daar aan kwam voelde ze het getrappel nog meer. Nu wist ze het zeker. Ze zou nog een paar kittens krijgen. Hoeveel wist ze niet maar dat maakte haar niet uit. Eerst een goede plek vinden. Zo`n plek was al snel gevonden en ze ging vermoeid liggen. Oh, daar kwam de eerste al! "Aztec! Sandstorm! Aube, Moon, Ice!" Riep ze hulpeloos. Als ze nou maar kwamen!

Swan was in een soort van half slaap, doezelde lekker toen haar rust opeens verstoort werd!, ze werd geboren, 'nee!, help!' dacht ze want ze had het idee dat ze doodging toen ze vanuit haar moeders buik in de vreemde wereld kwam, ze vond alles eng. Maar toen werd ze door een zachte en warme tong gelikt, 'Mama' piepte ze zachtjes terwijl de geur van moedermelk haar neusje binnendrong, ze kroop dichter naar haar moeder en volgde de geur. Toen begon ze met het drinken van de melk, ze vond het heerlijk, en dacht: 'deze wereld is zo erg nog niet' toen rolde ze zich op in gaar moeders vacht en viel langzaam in slaap.

(zo goed Ijsel?)

Sandstorm zat in de schuur, verveelde zich. Hij had genoeg gejaagd voor vandaag, de kits hadden genoeg om zich te vermaken. De enige om wie hij zich zorgen maakte, was Ijsel. Het was bijna tijd.. Hij hoopte zo dat het goed ging met haar! Nu was ze even in de beek, voor wat afkoeling. Sandstorm had aangeboden even op de kits te letten. Hij was dol op ze. 'Moon, Aube, Ice,' zei hij, terwijl hij ze een lik gaf,'misschien krijgen jullie er binnenkort wel een paar zusjes of broertjes bij!' Hij kreeg nog geen antwoord, maar verwachtte dat ook niet. Hij schrok zich een ongeluk toen Ijsel opeens binnenkwam, met een hulpeloze uitdrukking op haar gezicht. Hij snelde naar haar toe. 'Lieverd! Wat is er?' Bezorgd likte hij haar kop. Wacht.. kon dit waar zijn? Al snel kwam de eerste kitten; sneeuwwit. Net als Ice en Ijsel. Aube leek wat meer op hem, met haar rode vachtje. Moon hing ertussenin. Maar één kit? Sandstorm begon de kit te likken en keek naar Ijsel. 'Wat een schatje! Hoe noemen we haar?' De kit viel bijna meteen in slaap. Vertederd keek Sandstorm toe. Hij snapte nog steeds niet waarom hij zo dol op ze was, maar hij hield van zijn kits met zijn hele hart!

Seashell was wakker en deinde wat rond terwijl ze af en toe tegen het lichaam van haar andere zusje aan botste. Haar pootjes waren tegen haar lichaam opgekruld maar ze kreeg de neiging om ze uit te strekken en haar spiertjes eens even uit te kunnen proberen. Maar er was al een tijdje verstreken en er was niet veel ruimte meer in de baarmoeder, de twee kittens waren gegroeid als kool. Daarom hield Seashell haar kleine pootjes netjes tegen haar lichaam aangedrukt om haar andere zusje niet te veel te storen.
Plotseling leek er iets te veranderen in de ruimte waar de twee kittens zich bevonden. Alles leek plotseling te tollen en Seashell had geen tijd om er achter te komen wat er nou precies gebeurde. Er was alleen een ding zeker: de twee werden werden geboren! Seashell wist nog maar heel weinig maar ze wist wel dat ze er superveel zin in had. Ze werd geboren, ze mocht eindelijk een avontuur in de buitenwereld beginnen! Bij die gedachten spartelde Seashell enthousiast met haar kleine pootjes maar toen ze als tweede door het nauwe geboorte kanaal werd geperst werd haar enthousiasme even iets minder. Het voelde niet goed, het voelde alsof haar einde dichterbij was dan ze had durven vermoeden. Paniek begon al te ontstaan toen Seashell plotseling de nauwe ruimte verliet.
De avontuurlijke wereld was niet zoals ze zich die tot nu toe had voorgesteld. Toen Seashell de koude harde grond raakte wilde ze zichzelf alleen maar dolgraag een weg terug door het geboortekanaal banen om haar positie in de baarmoeder terug te nemen maar dat kon niet. Ze was geboren en ze kon niet meer terug.
Met moeizame stootjes wist Seashell lucht in haar longen te pompen en na een paar keer lukte het al beter. Ze ademde diep in en jammerde vervolgens een zielig gemauw uit. Seashell had het koud, voelde zich vies en nat en voelde zich vooral heel erg zielig. Ze probeerde zich een weg te banen over de koude grond maar ze was gedesorienteerd en haar oogjes waren nog dicht.

[Geen ervaring met geboortes. Heb maar even wat geimproviseerd. En Swan/Thunderpaw, kittens hebben na geboorte oogjes nog dicht. ]

(hun oogjes doen ze toch gelijk open?, sorry ook geen ervaring met geboorte, ook niet met geboorte van echte kaate )

Citaat:
De ogen van kittens gaan open tussen de 9 en 13 dagen. Zijn ze na 13 dagen nog niet open, moet u goed letten of er geen verklevingen/korsten op de oogleden zitten. Soms kunnen deze voorkomen dat de ogen open gaan. Dan kunt u de dierenarts het beste er naar laten kijken.

Let niet op dat laatste. Weer on-topic? Ik ga over 1 min volleyballen

(oké, ik heb het in mijn reactie veranderd)

Zoals gewoonlijk – tegenwoordig – was Aube weer weggeslopen. Het was een gewoonte geworden voor het rode jonge poesje. Sinds ze een beetje had leren jagen was ze blijven oefenen. Ze wilde kostte wat het kost haar familie helpen. En de enige manier waarop dat kon, was door haar steentje bij te dragen bij de jacht. Ze was al ouder geworden, had de afwezigheid van haar vader opgemerkt en bovenal was ze steeds meer op zichzelf. Het zat haar zwaar dat haar vader een beetje afwezig leek. Hij ging altijd ergens naartoe, ze volgde hem dan… Raakte hem weer kwijt, maar dan volgde ze zijn geur. Maar al snel werd ze in de war gebracht door allemaal verschillende katten geuren, en ging ze weer terug naar huis of verder op jacht.
Nu was ze gewoon op jacht gegaan, omdat haar moeder – Ijsel – de laatste tijd erg moe leek in haar ogen. Dus deed ze nog meer haar best. Haar kleine pluizige lichaampje baande zich een weg door het struikgewas. Ze had best lange haren, maar dat vond ze niet erg. Want ze waren mooi roodoranje, en ze hield van die kleur. Wel was het een nadeel dat ze door haar kleur fel afstak in haar omgeving, maar daar leerde ze alleen maar beter sluipen van. Ze had al geleerd van haar vader dat ze altijd positief in het leven moest staan, dus deed ze dat ook.

De jacht was niet echt goed verlopen deze keer… Ze zat onder de modder, en ze had meer een enkel veldmuisje. Ze was weer eens van het bekende territorium afgeweken en kwam de recht in een grote modderpoel. Het leek daar wel een moeras! Maar ze was blij dat ze tenminste nog wat had kunnen vangen. Ze had ook geprobeerd wat modder uit haar vacht te krijgen, maar het smaakte zo vies… Dus was ze maar op goed geluk – hopend dat het onderweg zou regenen – terug gegaan. Maar ze kreeg haar zin niet, en de modder kleefde nog irritant in haar vacht. Ze wou een zucht slaken, maar de muis zat in de weg. Ze had haar oren een beetje hangen, omdat ze er vast nogal hilarisch uit moest zien.

Eenmaal terug bij de schuur liep ze gewoon naar binnen. Maar toen ze het schouwspel zag, viel de veldmuis uit haar mond. ‘M-Mam?’ stamelde ze een beetje van haar stuk gebracht. Ze zag haar moeder… Ergens liggen, gejaagd ademhalend als ze het goed zag. Haar vader die… Die een kitten aan het likken was? Had haar moeder net een nest geworpen? Maar anders was het haar toch wel vermeld dat haar moeder weer drachtig was? Dat ze wellicht broertjes en zusjes kreeg? Ze schudde haar hoofd, ze moest nou eventjes niet moeilijke vragen aan zichzelf gaan stellen. Snel nam ze de veldmuis in haar bek en trippelde ze op haar moeder af. Ze legde hem voor haar neer en schoof hem een beetje dichter naar haar toe. ‘Hier, rust maar uit,’ sprak ze met een warme stem. Zoekend keek ze om zich heen, het kon niet dat er alleen maar een kitten was geboren… Er zou vast nog wel eentje zijn ergens. Ineens spotte ze het kleintje, hopeloos over de koude vloer kruipend. Met een glimlach schudde de poes haar hoofd, waarna ze naar haar zusje liep. Rustig tilde ze haar op en legde ze haar ergens op wat stro, dat zou vast warmer zijn. Rustig begon ze haar te likken. Zou zij er ook zo uit hebben gezien toen ze nog kleiner was?

{ Ik maak jullie weer intopic >;U
Plus AUBE IN THE HOUSE,
En AUBE TO THE RESCUE? }

"Aztec! Sandstorm! Aube, Moon, Ice!" werd er geroepen. Ice keek verbaast en vaag op. Wat was er aan de hand en waar was mam. Toen besfte ze die paniekirige stem was mam. Ice ogen werden groot en rende in volle sprint op haar moeder af. Ze zach haar moeder op de grond liggen. Ice kreeg traanen in haar ogen toen ze zach dat haar moeder pijn was. 'wat gebeurt e mam?' piepte ze. Ze gaf een kopje aan haar moeder. 'Mama' piepte in eens een stem achter haar. Ze kreeg meer tranen maar niet van verdriet maar van trots. Ze had de geboorte van een kit mee gemaakt sterker nog van haar moeders kit. Ice kon niks uitbrengen. Nu drong tot haar door dat haar vader ook nog wat gezegt had: 'Moon, Aube, Ice misschien krijgen jullie er binnenkort wel een paar zusjes of broertjes bij!' had haaf vader gesproken. Toen kwam er nogeen kit. Ahhb die was schatig. Ze rende naar het kitten toe. Ze pakte haar in haar nekvel zoals ze haar moeder alteid bij haar deed el legde het naast ijsel en zelf ging ze er ook naast liggen. 'mam kijk nou wat lief ik vind Seashell wel een leuke naam' sprak ze terwijl ze het kitten een likje gaf. Ze keek volbewondering naar het kitten dat naast haar lag. Zou haar moeder haar bedachte naam een goed idee vinden??

Seashell wist uiteindelijk niet goed wat haar overkwam. In slechts een korte tijd kwamen er plotseling zoveel indrukken te verwerken. Ze hoorde geluiden van pootstappen, ze hoorde het water kabbelen en ze hoorde stemmen die ze niet helemaal goed kon verstaan. Ze hoorde wat geruststellende woordjes en ze hoorde het woord "mam" wat haar helemaal van slag maakte.
'Mam,' piepte ze ongeduldig. Waar was haar moeder nou? Seashell krabbelde met haar pootjes door het gras maar ze was blind en hulpeloos. Tot ze plotseling op werd getild. Haar pootjes raakten de grond niet meer en voor Seashell de tijd kreeg om in paniek te raken werd ze al weer neer gezet. Ze voelde een pluizige vacht tegen de haren en klemde zich er instinctief aan vast. Vervolgens ging ze opzoek naar voedsel, geleid door haar instincten die haar zo vroeg al geschonken waren. En ja hoor, nog geen twee tellen later vond Seashell en tepel en dronk ze gulzig slok na slok naar binnen tot ze het gevoel kreeg dat ze ging overstromen. Meteen daarna rolde ze zich op en kroop zo dicht mogelijk tegen haar moeder aan. En tenslotte dommelde ze een beetje in tot de meeste indrukken op de achtergrond vervaagden.

Trots als een pauw likte Ijsel haar nieuwe kittens af. "Aube, Moon en Ice, waar waren jullie in hemelsnaam? Ik heb tegen jullie gezegd, of naar het meertje of thuis bij Sandstorm blijven."Sprak ze streng maar eigenlijk was ze helemaal niet boos. Daar was ze veel te gelukkig voor! "Ha, Seashell is een mooie naam! Wat vind jij Sandstorm? Zullen we die andere dan Swan noemen?"Begon Ijsel over enthoushiast. Ze was super blij en ze had zelfs al planen gemaakt om een speciale kinderkamer te gaan maken. Ze gaf Sandstorm een likje en deed dat ook bij al haar kittens. Nu hadden ze samen 5 poesjes gekregen en daar was ze echt super blij mee. "Strakjes of morgen neem ik jullie mee naar het grote meer voor een wandelingetje. Het is daar prachtig en Sandstorm of Aztec kan zolang even voor jullie zusjes zorgen. Hebben jullie daar zin in?" Vroeg Ijsel vrolijk. Ze wist dat Aube en Ice wel mee wilde. Moon had al andere plannen gemaakt.

{Ik weet het, ik stel jullie veel vragen }

Sandstorm was blij dat de nieuwe kits er waren, maar hij was ook ontzettend trots op de andere. Zodra een bekende geur de schuur indreef keek hij op en stopte met likken. Aube, met een veldmuis! 'Aube! Ik ben zo trots dat je al jaagt,' vertelde hij het rode poesje blij. Sandstorm liep naar haar toe en gaf haar een lik. Ook Ice reageerde al en stelde zelfs een naam voor, Seashell. Paste dat wel? Ja.. dat paste wel, besloot Sandstorm. Aube bood Ijsel de muis aan. Hij knikte als antwoord op Ijsels vragen. 'Ja, dat zijn mooie namen. Zeg, Aube, Ice, wat vinden jullie van Swan en Seashell,' merkte Sandstorm blij op. Hij was blij dat zijn kits er waren. Trots, dat was hij op hen. Hij gaf Ijsel ook een likje. Wat was hij eigenlijk trots op Aube, dat ze al zijn technieken onthouden had en zo haar best deed. Ijsel stelde een wandelingetje voor. Sandstorm knikte. 'Ik wil wel op ze passen, maar als Aztec dat doet dan ga ik mee hoor!' antwoordde hij vrolijk. Daarna stootte hij Aube zachtjes aan. 'Aube, zullen we een keer gaan jagen samen? Dan kun je me laten zien wat je geleerd hebt,' mauwde hij zacht. Hij wist zeker dat ze zichzelf veel geleerd had; anders kon je geen muisje vangen. Hij nam zich voor er meer te zijn voor zijn kits, ze verdienden een goede vader!

"Aube, Moon en Ice, waar waren jullie in hemelsnaam? Ik heb tegen jullie gezegd, of naar het meertje of thuis bij Sandstorm blijven."Sprak haar moeder. 'ik lag te slapen' antwoorde ice terwijl ze naar het kittentje keek. "Ha, Seashell is een mooie naam! Wat vind jij Sandstorm? Zullen we die andere dan Swan noemen?" zei ijsel 'dus je vond de naam leuk' Zei ze enthousiast. "Strakjes of morgen neem ik jullie mee naar het grote meer voor een wandelingetje. Het is daar prachtig en Sandstorm of Aztec kan zolang even voor jullie zusjes zorgen. Hebben jullie daar zin in?" Vroeg Ijsel vrolijk. ja leuk pap ga je ook mee?' vroeg ze. 'Ja, dat zijn mooie namen. Zeg, Aube, Ice, wat vinden jullie van Swan en Seashell,' zij haar vader. ice pripelde van blijdschap rond want ze kozen haar naam. 'Ik wil wel op ze passen, maar als Aztec dat doet dan ga ik mee hoor!' zei haar vader. Ice klom op haar vaders rug en gaf hem een lik. 'Aube, zullen we een keer gaan jagen samen? Dan kun je me laten zien wat je geleerd hebt,' mauwde haar vader. ice ging verdrietig naast ijsel liggen. Haar vader nam haar nooit mee ze wou ook is iets gaan doen alleen met haar vader. Als ze met haar vader samen was volgde ze hem maar hij nam haar nooit mee. toen lachte ze. Ze stond op en rende weg. toen rende ze het bos in. Ze sprong omhoog. ze had een vogel. Toen zag ze een muis. Ze ging in de sluip houding, sprong en doode de muis. Ze legde de muis bij de vogel. Daar was een slang. ice verstijfde maar ze zach dat hij lag te slapen. Ice sloop naar de slang en zette zijn nagels in de nek van de slang. de slang deed even zijn bek open maar hij was dood. ze pakte de slang in zijn staart. Ze liep naar de vogel en de muis en pakte die er ook bij in haar bek en liep terug naar haar vader. Ze legde de slang de vogel en de muis op de grond voor haar vader. '' kijk pap dit heb ik gevangen zelfs een slang' Zei ze.

Nogal beledigd snoof Aube toen ze zag dat Ice – haar zusje – de kitten weer oppakte en haar naar IJsel bracht. Ze had natuurlijk dolgraag zelf een beetje moedertje willen spelen, natuurlijk omdat ze zelf een poes was. En moederlijk instinct gewoon bij haar was ingebouwd, en dat zal ook altijd zo blijven. ‘Aube, Moon en Ice, waar waren jullie in hemelsnaam? Ik heb jullie gezegd; of naar het meertje of thuis bij Sandstorm blijven,’ sprak haar moeder op een strenge toon. Maar Aube wist dat haar moeder absoluut niet boos was. Die was nu te blij, omdat ze pas nieuwe kittens had geworpen. Aube zelf was ook dolblij, ze had er nu twee zusjes bij! Die jonger waren, en dat zou ze leuk vinden. Dan kon ze – net zoals haar vader bij haar had gedaan – ze wat leren over het leven en jagen, ze zag het al helemaal voor zich; Zij als grote volwassen poes en twee kleine katjes bij haar, aandachtig luisterend naar wat ze hun vertelde. Ze snorde eventjes zachtjes bij de gedachte.

‘Seashell is een mooie naam! Wat vindt jij Sandstorm? Zullen we die andere dan Swan noemen?’ Afwezig keek Aube op. Ze was weer eens eventjes in gedachtes verzonken. Terwijl ze nu juist goed moest opletten op alles. Afwezige snol die je bent! schold ze boos tegen zichzelf. Ze was de laatste tijd erg hard voor zichzelf, waardoor? Ze wist het niet… Wellicht omdat ze nog vrij jong was, maar zich al volwassen probeerde te gedragen. En aangezien haar jonge, kinderlijke gedrag daar niet echt bij hielp… Werd ze steeds vaker boos op zichzelf. Maar ze leerde ermee leven. Ze schudde haar hoofd en keek weer naar iedereen. Haar nieuwe zusjes heette dus; Seashell en Swan. Wat een prachtige namen. Zelf vond ze haar eigen naam ook mooi, waarschijnlijk vond ze alle namen die haar vader en moeder kozen voor hun kittens mooi.

‘Strakjes of morgen neem ik jullie mee naar het grote meer voor een wandelingetje. Het is daar prachtig en Sandstorm of Aztec kan zolang even voor jullie zusjes zorgen. Hebben jullie daar zin in?’ Snel trippelde Aube naar haar moeder en verborg ze haar neusje in haar witte vacht. ‘Natuurlijk mam!’ Ze keek haar moeder weer aan, met haar groene ogen. ‘Maar ik denk dat we dat beter morgen kunnen doen…’ Haar blik dwaalde af naar haar zusjes. ‘Je bent nu moe, en ik denk dat Seashell en Swan nog eventjes bij hun moeder – mijn moeder, dus onze moeder – willen zijn, denk je ook niet?’ Met een glimlach keek ze haar moeder weer aan, wetende dat ze haar zou begrijpen.

Een por zorgde ervoor dat de rode poes haar kop met een ruk omdraaide. ‘Aube, zullen we een keer gaan jagen samen? Dan kun je me laten zien wat je geleerd hebt,’ miauwde hij zachtjes, IJsel mocht het waarschijnlijk niet horen – gokte ze -. Snel knikte ze. ‘Is goed, maar die veldmuis was gewoon puur geluk…’ prevelde ze zachtjes terug. Ze was nog steeds bescheiden zoals altijd, en dat zou ze wel blijven ook. Want dat was een van haar karaktereigenschappen die blijvend was, dat had ze nu al gemerkt.
Ze rook verscheidene geuren, en wist wel dat Ice dat waarschijnlijk moest zijn. Puh, uitsloofster die ze is… dacht ze licht beledigd in zichzelf. Zelf mocht ze dan niet zoveel talent hebben – dacht ze dan, maar voor haar leeftijd was het een grote kunst om te kunnen jagen zoals zij – ze zou altijd nieuwe dingen blijven bijleren. Dat had ze zichzelf beloofd. Ze zou leren en trainen, tot ze niet meer kon! Ze deed alles voor haar familie, zou voor ze door het vuur gaan. Als ze maar zeker ervan was dat ze hun geholpen had, want dat was alles wat ze wou.

De kleine slapende Swan werd wakker toen haar moeder haar stem verhefde tegen Swan's grote zusjes, zachtjes piepte Swan en kroop wat rond. Swan hadt lekker geslapen, maar nu hadt ze honger, ze volgde haar neusje naar de geur van moedermelk en begon te drinken. Toen ze genoeg gedronken had kroop ze weer weg in haar moeder vacht en luisterde naar de vreemde stemmen. Ze vond ze allemaal eng, behalve de zachte stem van haar moeder en een stem van een kater die erg lief klonk, De stem van de kater trok haar wel aan en ze kroop bij haar moeder vandaan naar de stem van de kater, tot ze op een gegeven moment tegen zijn poot aanbotste en zachtjes piepte.