[Icestorm's Dood] Just another star in the sky...

F I R E H E A R T

Ondanks het feit dat hij net zijn verhaal had gedaan en de hele Clan met elkaar leek te spreken, hoorde hij het toch. Eerst een enkele keer 'Fireheart', de stem gepijnigd en vermoeid. Hoewel hij wist dat hij zijn Clan niet zomaar in het kamp kon laten staan, sprong hij bij Bluestar en de anderen vandaan, richting de medicine cat den. 'Jayfeather! Maskpaw!' zijn stem klonk gejaagd, bang dat er iets mis was. De vlamkleurige kater haastte zich tussen het pad van varens door en opnieuw klonk er een kreet. Ze riep hem, ze had hulp nodig! Eenmaal in de den sprong hij op haar af. Een aantal wonden was opnieuw open gegaan door zijn gehaaste bewegingen, maar dat was wel het laatste waar hij nu aan dacht. Het verlies van Bluestar stond nog vers op zijn netvlies gebrand en bij het zien van zijn partner werd hij enkel banger. Bang om haar ook te verliezen. Met voorzichtige bewegingen drukte hij zijn hoofd tegen haar aan, bang om haar meer pijn te doen. Was ze helemaal bij? Of half verzonken in haar vele nachtmerries? 'Wat is er Icestorm? Is er iets mis?' zijn blik viel op haar opgezwollen buik, 'Komen de kittens eraan? Dat moet het zijn Icestorm, rustig aan' sprak hij haar sussend toe, maar ergens was daar dat knellende gevoel in zijn buik. De angst dat er iets mis was of nog mis zou gaan. Hij wilde haar niet kwijt en zijn kittens ook niet. Op deze avond was al genoeg verloren. De medicine cats zouden er zo aankomen. Dit waren haar eerste kittens, misschien was ze enkel in paniek door de onwetendheid. Het hoefde niets slechts te zijn, toch? Hij haatte zichzelf voor de twijfel die hij voelde. Natuurlijk zou alles goedkomen, waarom stelde hij dat nu in twijfel?! Maar de woorden van zijn Clangenoten schoten door zijn hoofd. De vraag of Icestorm het wel zou redden. Hij had tot dus ver altijd koppig gezegd 'Hoe kom je daar nu weer bij?!' Was hun zorg misschien terecht geweest? En hoewel hij het zichzelf verbood om aan die dingen te denken, ze glipten telkens zijn gedachten binnen, als water dat zich door elke kleine barst wist te drukken. Hun relatie was nooit makkelijk geweest. Hoewel ze elkaar altijd door elke moeilijkheid heen hadden gekregen, voor hoe lang zou dat geluk duren? Twijfel, het knaagde aan hem, het vrat hem op vanbinnen, maar hij mocht het niet laten zien. Ze mocht niet weten hoe bang hij was, het zou haar enkel dieper de duisternis in sleuren. Zolang hij er maar in geloofde dat het goed zou komen, dan deed zij dat ook. Als hij niet bang was, dan was zij ook niet bang. Een kalme houding zou haar ervan overtuigen dat alles goed zou komen. Fireheart wist een glimlach op zijn lippen te krijgen, ondanks alles dat er net was gebeurt. 'Concentreer je maar op de kittens en blijf kalm. Niets kan je wat doen, ik ben hier' zei hij kalm. De nieuwe leider verbaasde zich erover dat hij zo kalm kon spreken. Ze was alles voor hem en ze verdiende niet minder, maar diep van binnen trilde hij van angst, twijfel en spanning. Kon ze dit wel aan? Was ze niet te zwak na het gevecht met Scourge? Was het niet te veel gevraagd voor haar lichaam? Al die vragen, ze maakten hem gek, maar van buiten was niets te zien. Dit was zijn eigen gevecht, hij wilde haar er niet in mee slepen. Ze had zelf vast genoeg aan haar hoofd. Dit was aan hem, hij moest hier zelf overheen zien te komen.

WORDS - TAGS Too many NOTES None

  F I R E H E A R T

Het was niet beter toen hij haar aanraakte. Zo zacht als hij was geweest, ze schrok van hem. Ze riep dat ze met rust gelaten wilde worden en daarna weer dat ze wilde dat de pijn ophield. Voor hem was dit een bevestiging dat ze opgesloten zat in de duisternis die altijd op de loer lag. De donkere nachtmerries waarin ze zo vaak vast had gezeten. En nu, zelfs nu ze haar kittens op de wereld ging zitten, werd haar lichaam weer verstrengeld in die zelfde donkere gedachten. Hij zag haar witte lichaam ineen krimpen, de pijn als het ware zichtbaar door haar gehele lijf heen schietend. Ze hield niet in wat ze voelde, alles was zichtbaar op haar gelaat. En weer riep ze zijn naam, vroeg ze waar hij was. Het was een marteling voor beide, want ook Fireheart voelde zijn kracht wegsijpelen bij het horen van haar wanhopige gejammer. 'Ik ben hier Icestorm, hier!' sprak hij duidelijk, bijna te hard. Zijn poten trillend onder zijn lichaam, zich wanhopig tegen haar aan drukkend, terwijl er een traan over zijn wang rolde. 'Ik ben hier, ik ben bij je, alsjeblieft Icestorm, alsjeblieft..' sprak hij haar toe. Hij wilde dat ze hem zag, dat ze zijn aanwezigheid voelde, dat ze kracht uit hem putte. Hij wilde dat ze er niet alleen door hoefde te gaan, niet alleen. Hij wilde dat zijn liefde voor haar opnieuw door haar grootste nachtmerries heen drong, maar het leek hem niet te lukken. Ze was te diep verzonken in haar pijn en angst en hij wist niet door te dringen. Als ze nog een maal zijn naam zou roepen, dan hield hij het zelf niet meer vol. De laatste weken waren zwaar geweest voor beide, met haar korte momenten van helderheid die hem telkens weer hadden doen glimlachen. Maar het had nooit lang geduurd voor ze weer wegzakte in haar bewusteloosheid, haar nachtmerries over Scourge. Zelfs het doden van de voormalige BloodClan leider was niet genoeg geweest om haar weer terug te krijgen. Zijn littekens liepen over haar gehele lichaam, maar de mentale schade was veel dieper, veel groter in omvang. Fireheart werd er zich pijnlijk van bewust dat ze steeds verder achteruit ging, ondanks zijn pogingen om alles goed te maken.

Opnieuw slaakte Icestorm een kreet van pijn. Haar stem sneed door de kille avondlucht, eentje die al getekend was door de dood. De hele situatie deed het kouder aanvoelen dan het in werkelijkheid was, alsof de omgeving het verdriet van Bluestar als een koele mist over hen heen had getrokken. De hemel, nu redelijk helder, had zijn warme tinten verruild voor koele, zwart blauwe kleuren. Fireheart kon zich met moeite staande houden, zijn gehele lichaam trillend van spanning en frustratie. Zijn ogen werden dan ook groot toen de witte poes haar hoofd stevig tegen zijn poot aan duwde. Haar teken van herkenning, al was het nog zo klein, vulde zijn lichaam voor een moment met warmte. En toch vroeg hij zich af.. Verbeelde ze zich enkel dat hij het was? Of wist ze nu wel dat hij naast haar stond? Maskpaw kwam aan met wat paperzaadjes, die snel in haar mond werden gedrukt. Gelukkig at ze, ze wel op en weigerde ze niet. Alsof ze ergens toch nog besefte dat het haar zou helpen. Zijn oren spitste zich toen ze zacht begon te spreken. Waarom kan ik je niet verstaan? Het brak zijn hart. Hij moest voor haar zo ver weg voelen, dat ze zelfs zijn bekende stem niet kon verstaan. Zijn sussende woorden kwamen niet aan, hoe graag hij dat ook wilde. 'Maak je geen zorgen, ik ben hier. Al kan je me niet verstaan, ik ben er wel, luister maar naar de klanken van mijn stem.' Hij sprak harder als eerst, maar met een zekere tederheid die hij enkel bezat als hij het tegen haar had. Als het kon had hij al zijn liefde voor haar door die woorden en de aanraking aan haar gegeven. Ze moest hem horen, ze moest weten dat hij bij haar was en dat alles goed zou komen. De papaverzaadjes bleken hun werk echter goed te doen. Na een korte stilte zag hij Icestorm wat kalmeren, haar ademhaling meer gecontroleerd en eindelijk opende haar gouden ogen zich. Zijn groene ogen vonden de hare en haakte vast voor zolang het kon. De eens zo schitterende poelen van verscheidene goudtinten stonden bewolkt van angst en pijn. De onzichtbare mist die in de lucht hing en op hen neer drukte, leek weerspiegeld in haar ogen. Er was ook een kleine twinkeling van herkenning te zien, waarna ze zacht zijn naam fluisterde. Haar stem gebroken. Zijn hart maakte een kort sprongetje toen ze hem herkende, zoals het altijd had gedaan wanneer ze hem aan keek. De situatie waarin ze verkeerde bracht hem echter snel terug naar de werkelijkheid. Hij kon niets anders doen dan zijn neus tegen de hare drukken, zijn ogen even sluitend om het opgehoopte vocht te laten wegstromen. Ze wist dat hij er was, ze herkende hem. Hoewel dit hem gerust zou moeten stellen, voelde hij zich verre van kalm. Die blik van haar zei nog wat anders dan wat er op het eerste gezicht uit te halen viel. Het was zo pijnlijk haar te zien en hij kon zich ook niet herinneren dat een queen normaal zo veel moeite had met haar bevalling. Dat hoorde niet, hoewel hij nog altijd hoopte op dat dit een normale zaak was. De twijfel kwam in alle hevigheid terug. Zo zwak hoorde een moeder niet te zijn, zelfs al was een bevalling een zware taak. Hij wist heel goed dat poezen soms stierven tijdens de geboorte van hun kittens. Het feit dat dit een mogelijkheid was had hem al eerder angst aan gejaagd. Nu drong de gedachten nog duidelijker door. Zijn partner was al niet in de beste staat geweest toen ze zijn kittens verwachtte en na het gevecht met Scourge was het er niet beter op geworden..

Door de pijn waarin Icestorm verkeerde had hij niet gemerkt dat zijn eerste kitten al geboren was. Haar samentrekkingen leken in het begin nog nergens toe te leiden en dus was zijn aandacht volledig bij haar geweest. Eens de sneeuwwitte poes wat rust vond en ze zich naar haar kleintje richtte, viel zijn blik ook op de kleine kitten. Een rood katertje lag langs de buik van Icestorm. Zijn gevoel besloot nog meer conflict te veroorzaken door hem blijdschap te laten voelen. Hoewel dit botste met de rest, overwon het de duistere gedachten voor nu. Met een glimlach keek hij naar zijn zoontje, die op dat moment omgedoopt werd tot Glowkit door de vermoeide Icestorm. Vertederd keek hij toe naar het kleine hoopje, terwijl hij zacht knikte. Het gloeien van nieuwe hoop. Een lichtje in de duisternis. De naam die ze had uitgekozen was prachtig voor hun eerstgeboren kitten. Fireheart voelde zijn lichaam opnieuw opwarmen, ditmaal van trots. Hij werd echter met een klap teruggetrokken naar de werkelijkheid bij het zien van de nog altijd gepijnigde gezichtsuitdrukking van Icestorm. Haar lichaam schokkend onder de spasmes die op een bepaald ritme door haar lichaam leken te schieten. En toen kwam het. Haar ogen betraand, terwijl ze haar woorden begon te spreken. Haar stem was zacht, maar voor hem leek de rest stil te staan. Geen ThunderClan meer, geen wind die door de bladeren ritselde, geen geluid van de andere Clankatten, alles om hem heen viel stuk en loste op in het niets. Hoewel hij zichzelf zo vaak had gezegd dat het goed ging komen, hij wist wat ze hiermee bedoelde. Haar zachte, ik hou van je, haar vertrouwen in hem, dat hij een goede Clanleader zou worden. Een belofte dat ze dit niet mee zou maken, maar dat ze zeker wist dat het zo zou zijn. Zijn hart begon langzaam te breken, beetje bij beetje. Elk woord dat ze uitbracht als een klein stukje wat er vanaf brokkelde, een nieuwe barst in zijn kern. 'Icestorm.. Ik hou ook van jou.., ik hou zo veel van jou, zo veel.. Dus alsjeblieft, zeg dit nou niet, zeg dit niet. Dat... kan niet...nee..' zijn stem ging van helder naar zacht. De laatste woorden met moeite over zijn lippen geperst. Hopend dat ze hem verstaan zou hebben, dat ze in ieder geval zijn eerste woorden had verstaan. Het leek alsof al zijn wonden langzaam opengereten werden. Hij werd half onderbroken door haar hap naar lucht. Voor hij het wist lag daar zijn tweede zoon, een roodbruine tabby. Zijn strepen vormde donkere aftekeningen op zijn kleine lichaam. Ice haar stem was nu enkel een lichte fluistering, maar wat ze zei kwam helder bij hem aan. 'Arrowkit' herhaalde hij zacht. Zijn gevoelens verklaarde elkaar de oorlog weer. Aan de ene kant de gedachten dat Icestorm het niet zou redden, aan de andere zijde zijn twee pasgeboren zoontjes, die nu in haar witte vacht kropen.

Naar adem happend begon Icestorm opnieuw met spreken. Dat hij een geweldige vader zou zijn... Hoewel hij normaal blij zou zijn met haar woorden, wilde hij zichzelf nu wel slaan. Hij wilde geen geweldige vader zijn zonder haar. Hij wilde dat zij een geweldige moeder werd, dat was het enige wat hij nu wilde. Dat ze haar kittens zou opvoeden met hem. Niets liever dan dat. Deze kittens mochten niet opgroeien zonder hun moeder ooit gekend te hebben, dat mocht niet. Hij wilde niet dat ze hem achterliet. Dat hij haar kwijt zou zijn. De kater liet zijn lichaam zakken, half over haar heen gebogen om maar zo dicht mogelijk bij haar te zijn. Er volgde nog een kitten, weer dat gevoel van tweestrijd. Zijn eerste dochter, zijn eerste dochter. Een gezonde kitten, die Icestorm de naam Swiftkit gaf. Het was echter nog niet voorbij, er zou meer komen, want haar lichaam krulde zich nog altijd regelmatig samen in pijn. Ondertussen was zijn blik al even gepijnigd als de hare. Zijn groene ogen wazig, alsof hij dezelfde marteling moest doorstaan. De wereld om hem heen was een vage waas, terwijl de steken in zijn hart met een constant ritme door bleven gaan. Met elke klop die het gaf, voelde hij zijn borstkas verkrampen. Icestorm sprak geen woord meer, terwijl de rest van hun kittens een voor een tevoorschijn kwamen. Eerst een rood wit katertje. Vragend keek hij zijn partner aan, maar deze bleef zwijgen. Hij slikte even, om vervolgens koortsachtig na te denken over een passende naam. Zijn hoofd bleef zich echter maar bezig houden met één ding; Waarom was ze zo stil? 'Zealkit.' Met trillende stem sprak hij de naam van zijn derde zoontje uit. Zijn blik al snel terugkerend naar Icestorm, vragend om een teken van goedkeuring, maar alles wat ze kon was liggen en zwijgen. Hij kon niet anders dan toekijken hoe met elke kitten, haar leven langzaam uit haar weg sijpelde. Alsof ze het haar ontnamen, hoewel hij er nooit een seconde aan dacht dat dit hun fout was. En de stilte werd al maar zwaarder, als een mantel van steen die over zijn rug gedrapeerd lag. Al maar harder drukkend, terwijl zijn poten het langzaam begonnen te begeven onder het gewicht. Dan was er dat kleine sprankje hoop, de geboorte van een nieuwe kitten, terwijl er een blauwe ster aan de hemel fonkelde. Zijn blik viel op haar blauwgrijze vachtje. Het aanzien deed de tranen weer over zijn wangen lopen. Zijn adem bleef voor een moment hangen in zijn keel, terwijl hij de moed verzamelde om de naam uit te spreken die hem meteen te binnen was geschoten. 'Blue..kit' stamelde hij uit. Ze leek zo veel op zijn leider, zijn vriendin.. Voor een moment keek hij op naar de sterrenhemel, wetende dat zij daar was, op hem neer kijkend. Ze had niet moeten gaan en nu, nu zou Icestorm hem ook nog afgepakt worden. Alsof StarClan dit wilde bevestigen, verscheen zijn laatste dochtertje. Een sneeuwwit poesje, dat ook de aandacht van haar moeder voor een moment trok. Weer voelde hij hoe zijn keel haast dichtkneep van verdriet. 'Jewelkit' bracht hij stilletjes uit, terwijl zijn blik op het poesje bleef hangen. Je lijkt zo veel op je moeder, mijn kleine.. juweeltje... Wat hem deze avond was ontnomen, was hem in zekere zin ook weer teruggeschonken.

Icestorm's verzwakte woorden deden hem zijn hoofd meteen naar haar terugdraaien, zijn oren in zijn nek uit onmacht. 'Ik zal altijd naar je kijken vanuit StarClan.' Hij schudde wild zijn hoofd, waardoor de tranen op de grond spetterde. 'Nee, Icestorm! Nee.. zeg dat niet! Nee......Nee.. NEE!' zijn stem ontwikkelde zich van een zacht gefluister naar het volume van een schreeuw. Een wanhopige kreet die eveneens door de nachtlucht sneed. Haar hoofd zakte als in slow motion neer op het nest waarin ze lag. Haar ogen langzaam wazig wordend, haar lichaam een laatste keer zwakjes op en neer gaand, terwijl haar laatste traan over haar wang rolde. Fireheart voelde zijn lichaam gelijk met het hare koud worden. Een ijskoude laag om zijn hart vormend, terwijl het binnenste nu in duizend stukjes uiteen viel. Haar adem weggestorven, die van hem wild en ongetemd. Hij nam de lucht in snelle teugen naar binnen, alsof hij bang was dat hij niet genoeg zuurstof zou binnenkrijgen wanneer hij rustig ademde. De kater zakte door zijn nog trillende poten, gooide zijn ene voorpoot over haar heen en duwde zijn hoofd krachtig tegen de hare. 'Icestorm, word wakker! Alsjeblieft, word wakker! Laat me niet alleen, laat me niet alleen. Je mag niet.. je mag niet naar.. StarClan.. Nee.. nee..nee....neee... Alsjeblieft.. zeg me dat dit niet waar is... dit is een droom.... Iemand zeg me dat ik droom!' bracht hij haastig uit. Zijn woorden haast onverstaanbaar zo snel en gejaagd. Alsof hij haar nog tot leven kon wekken als hij maar snel genoeg was. Alsof ze hem nog zou kunnen horen, mocht hij snel genoeg spreken. 'Ik... ik hou van je.. ik hou van je... ik hou zo veel van je.... Icestorm...' zijn stem brokkelde af tot een zacht gemompel en hartverscheurend gesnik. De tijd stond nu volledig stil, elke klok stopte met tikken. Seconden leken uren, uren leken seconden. Zijn besef van de wereld om hem heen viel in scherven uiteen, samen met zijn hart. Stukken boorden zich aan alle kanten van binnen door zijn lichaam heen. Het leek net alsof hij werd lek geprikt. Zijn verschijning slap en futloos. Hij herhaalde haar laatste woorden in zijn hoofd. Ik zal altijd naar je kijken vanuit StarClan.. Hij trilde, terwijl hij snikkend bij haar lag. Zijn hoofd verborgen in haar witte vacht. Haar geur opnemend, zodat deze altijd zou blijven hangen in zijn geheugen. Dicht bij haar, terwijl ze langzaam koud begon te worden, het leven werkelijk uit haar gehele lichaam wegtrekkend om enkel een koud omhulsel over te laten. Ze begon steeds minder zacht te worden, maar hij schudde zijn hoofd zachtjes. Dit was niet waar, ze kon niet dood zijn, dat kon niet. Er was nog zo veel wat hij haar had willen zeggen en nog zo veel dingen die ze samen hadden moeten doen. En nu? Nu was ze weg, voor altijd weg.. Icestorm was dood, ze was dood, ze was echt dood.

Mijn adem kwam nog altijd in korte, snelle teugen. Een uur geleden had ik nog in de waan geleefd dat de pijn die ik voelde toen ik bijna stierf, de ergste was die ik ooit zou voelen. Nu ik hier naast mijn dode partner lag, wist ik dat die fysieke pijn niets was geweest in vergelijking met de marteling die ik nu ondervond. Haar lichaam dat naast de mijne steeds kouder begon te worden, terwijl de regen weer was begonnen neer te kletteren. Alsof alles om mij heen me ervan wilde overtuigen dat dit mijn zwarte dag was, de dag waarop ik alles verloor. Dat dit echt was en dat ik haar nooit meer terug zou krijgen. De wereld had het op me gemunt. Eerst de pijn van het sterven, dan het sterven van mijn Clanleider en vervolgens de dood van mijn geliefde Icestorm. Oh, Icestorm.. Doodgaan was slechts een kleine steek in mijn zij, vergeleken met de pijn die ik nu voelde. En als ik dan dacht aan de reden voor dit verdriet, dan kwam ik telkens aan bij mezelf. Ik had gefaald vanaf het begin. Het kamp was niet veilig geweest voor de hond. Ik had het beest niet weg kunnen jagen voor het Littlepaw had kunnen meenemen. Bij de rivier was ik te laat om haar te redden en te zwak om mezelf in leven te houden. Bluestar offerde haar levens op om mijn fouten goed te maken, om me nog een kans te geven. En dan nu.. Als ik eerder was geweest, als ik sterker was geweest in dat gevecht met Scourge, als ik ervoor had kunnen zorgen dat ik haar alle wonden had gespaard, al had ik daar zelf voor moeten sterven. Was ze niet zo zwak geweest, dan leefde ze nu nog. Het is allemaal mijn schuld, hoe je er ook naar kijkt. Ik voelde hoe mijn ademhaling opnieuw stokte, om vervolgens weer in snikken uit te barsten. Ik bleef altijd maar zo positief, maar eigenlijk blokkeerde ik de werkelijkheid. Ik wilde niet zien dat ze het niet ging redden, ik wilde het niet horen, maar ik wist dat het kon gebeuren, dat het heel goed zo kon zijn. In plaats van maatregelen nemen, snauwde ik iedereen af... En nu? Nu was ze dood.. Icestorm is dood, Icestorm is dood.. ze is dood...ze is dood. De woorden bleven maar door mijn kop gieren. Mijn gehoor volledig afgesloten voor alles wat niet mijn gedachten waren. Ik zat erin opgesloten, in mijn nachtmerrie. Zou zij het zo beleefd hebben? Was dit hoe ze zich al die tijd voelde? Zo verloren en afgesloten van de wereld? Het deed enkel meer pijn om me dit te beseffen. Het drong tot me door dat ze me nauwelijks had kunnen horen, dat ze mijn naam geschreeuwd had, maar dat ik er voor haar gevoel niet echt was geweest. En enkel op het einde had ze mij aangesproken, had ze mij wat woorden toegefluisterd, woorden die ik niet had willen horen. Omdat ik wist wat ze ermee bedoelde. Toen ze begon met spreken wist ik gelijk welke kant het op ging. Toch kwam het glazig worden van haar ogen nog aan als een keiharde stomp in mijn maag. En nu dan? Wat moest ik nu zonder haar? Een gevoel van eenzaamheid overspoelde me. Alsof ik nog niet genoeg dingen tegelijk voelde. Moest dit de Clan leiden? Dit hoopje verdriet? Ik schudde mijn hoofd zacht, terwijl de regen buiten harder begon neer te vallen. Ik begon mijn omgeving weer waar te nemen. De tijdelijke gevoelloosheid begon op te raken, de kracht waarmee de pijn terug schoot was overweldigend. Hoewel ik nog steeds trilde op mijn poten, hees ik mijzelf toch van de grond af. Mijn groene ogen vol van tranen, gericht op het sneeuwwitte lichaam van Icestorm. Ze was nog even mooi, het leek net of ze sliep. Maar de waarheid was meer bitter dan zoet, want haar buik rees en daalde niet meer, ze ademde niet meer zoals ze eens gedaan had. Ook de warmte die ze had uitgestraald was niet meer te voelen. Haar gesloten ogen, nooit meer open. Misschien was het heel zelfzuchtig, maar ik voelde geen vrede bij haar vertrek, hoewel dit moest betekenen dat ze nu vrij was van haar nachtmerries. De hare nu verdwenen, de mijne nog maar net begonnen. Alhoewel, ik had nu geen nachtmerries meer nodig, mijn leven was een duistere droom op zichzelf.
Ik draaide me om en stapte naar buiten, de regen in. Mijn blik omhoog gaand, zoekend naar de sterren die al fonkelend in de zwarte hemel stonden. Ben je daar? Kijk je nu naar me? Deze vragen schoten door mijn hoofd. Ik beeldde me haar in, haar gezicht glimlachend in contrast met de donkere lucht. Icestorm zoals ze ooit was geweest. En weer rolde de tranen langs mijn wangen naar beneden. Ik voelde me zo verloren dat ik het uit wilde schreeuwen. De regen zorgde ervoor dat ik opnieuw nat werd, maar het kon me niets meer schelen. Niets kon me nog schelen. Ik stond daar maar en keek naar boven. Hopeloos, radeloos, niet wetende wat nu nog te doen. Volledig opgezogen in het moment, niet in staat om daar nog buiten te denken. Plotseling voelde ik woedde opborrelen. Mijn groene ogen samengeknepen van pijn. Ze waren nog steeds bewolkt door het verlies. 'IS DIT WAT JULLIE WILDEN?! JULLIE HEBBEN ALLES, ALLES VAN ME AFGENOMEN! IS HET NU GOED?! IK HEB ZO VEEL VERLOREN DEZE AVOND, IS DIT WAT JULLIE VOOR ME HEBBEN UITGESTIPPELD?! IS DIT MIJN LOT DAN? ALLEEN ACHTERBLIJVEN.. Moet ik... is dit nou.... ik... hoe kan ik nu....' Mijn geschreeuw stierf weg. Ik had simpelweg geen energie meer om kwaad te zijn op StarClan, om kwaad te zijn op al het leed wat me was voorgeschoteld. Ik was zo moe.

Met lome passen strompelde hij terug naar het nest waar Icestorm lag. Zijn blik gleed naar de kittens langs haar buik. Nee, niet alles was het afgenomen. Hoewel hij het sprankje blijdschap en hoop al niet meer voelde terwijl hij naar de vachtjes keek. Zijn groene ogen bleven hangen op Jewelkit, die hem nu al aan haar moeder deed denken. Hij moest iemand voor hen vinden, iemand die voor hen kon zorgen, voor hij ook zijn kittens zou verliezen. Dat kon niet gebeuren. Nog altijd weigerde hij het om boos op hen te zijn, dat kleine beetje verstand was hem nog bijgebleven. Het was het laatste wat van Icestorm over was, op haar koude lichaam na dan. Een deel van haar leefde in hen. Hij keek Maskpaw even aan en knikte kort. Alsof hij wilde zeggen 'let even op hen, ik moet wat doen'. Met trillende passen stapte hij op Icestorm af en hees haar lichaam over zijn rug, waarna hij de medicine cat den uit stapte. Er was vanavond nog iemand waar om getreurd zou worden. Ongetwijfeld had het hele kamp zijn geschreeuw al aangehoord, de woorden die hij net had geroepen. Het kon hem ook niets schelen hoe ze naar hem keken. Eenmaal in het zicht zag hij hoe iedereen opkeek, geschokt, gepijnigd, medelevend. Het was een mengeling van zo veel emoties. Hij stapte zwijgend naar het midden van het kamp, om haar daar neer te leggen en opnieuw bij haar te gaan zitten. Nu lag ze naast Bluestar. Een laatste bevestiging van haar dood. Hij kon er nu in geen mogelijkheid meer omheen, het was zo. Er viel weer een doodse stilte, net als toen ze haar laatste kittens ter wereld had gebracht. Hij begon weer te huilen, de tranen uit zijn ogen duwend, elke keer dat hij knipperde. Haar lichaam nu volledig van warmte onttrokken. De sterrenhemel boven hen, thuis van het enige beetje troost wat er nog op de wereld te vinden was, StarClan. Fireheart keek op en liet zijn blik de Clan rond gaan. 'Ik.. Ik heb een queen nodig om voor mijn kittens te zorgen. Is er iemand die me daarbij kan helpen? Iemand die mijn kittens in leven kan houden?' vroeg hij met trillende stem. Dit was niet het beeld van een grote leider, maar hij kon er niets meer aan doen. Alle wilskracht was zojuist uit hem weggezogen. Zijn lichaam bewoog op automatische piloot, enkel omdat het nog even moest. Ze had gezegd dat hij een goede vader zou zijn, dan moesten hun kittens het wel overleven. Eerst zijn kittens redden, dan pas instorten. Een andere mogelijkheid was er niet. En het was dat laatste beetje in hem, de belofte die hij had gemaakt zonder hem uit te spreken, dat hem op de been hield. Hij moest voor die kittens zorgen, dat was hij haar verschuldigd. Ze had haar leven gegeven om ze alle zes gezond op de wereld te zetten, ze had zo haar best gedaan. Ze was er niet meer om haar inspanningen. Het was een vreemd gevoel, de leegte die hem in zijn greep hield. De tranen die nog altijd over zijn wangen stroomde terwijl hij daar in het kamp stond. Het leek erop dat ze nooit meer zouden stoppen, dat ze voor altijd zouden blijven stromen. Hij was haar kwijt.

WORDS 4057 TAGS Icestorm NOTES Listen to that music

F I R E H E A R T

Het leek voor hem een eeuw te duren voor er iemand naar voren stapte. De Clan was in shock, om meerdere dingen dan enkel het sterven van Icestorm of de aanblik van hun gebroken nieuwe leider. Fireheart hoorde de tijd langzaam wegtikken in zijn hoofd. Elke seconden die zijn kittens doorbrachten zonder een warme moeder om zich tegenaan te drukken. Zonder hun eerste beetje melk, om groot en sterk te worden. Hij hoorde hoe zijn partner hem vertelde snel te zijn, hij hoorde haar laatste woorden weer. Ze bleven zich herhalen in zijn kop. En dan vooral het gedeelte waarin ze hem had verteld dat hij een goede vader zou zijn. Hun kittens moesten het overleven en daarvoor hadden zij een moeder nodig. Natuurlijk waren zes kleintjes een hele klus. Niet iedereen zou zich daar zo snel voor op geven. De wanhoop die hij nog altijd voelde was duidelijk zichtbaar in zijn ogen. Zijn groene poelen vol van gevoelens, die telkens maar leken te botsen en tot een groter verdriet leidde. Hij wilde niet geloven dat het nog erger zou kunnen, maar zijn vertrouwen in het leven was behoorlijk aangetast. Zo lang had hij gezegd dat Icestorm het zou redden, waar was ze nu.. Hij stond op het punt opnieuw te breken. Hij wilde schreeuwen, de longen uit zijn lijf schreeuwen en al zijn frustratie en verdriet daarmee laten oplossen in de wind. Zo gemakkelijk was het echter niet.

Het was op dat punt, dat er een sprankje hoop in zijn leven verscheen. Lichtelijk aarzelend stapte de tortoiseshell poes genaamd Scorchpath, uit de nursery en kwam op hem afgelopen. Haar woorden waren zacht en hadden nog altijd die lichte aarzeling, maar in haar ogen zag hij dat ze de keuze al had gemaakt. Hoewel hij had willen glimlachen, zijn mond verkrampte zich zo dat het niet meer lukte. De opluchting in zijn ogen was echter niet te missen. Fireheart liet zijn spieren iets ontspannen, waarna hij de poes recht aankeek. Hij wist dat ze maar één kitten had en de vader gestorven was. 'D... dank.. dank je, Scorchpath. Dit betekend echt.. echt heel veel voor mij... en ook voor Icestorm...' sprak hij zacht uit. De laatste woorden nog maar net over zijn lippen krijgen door het beknellende gevoel in zijn keel. 'Laten we, maar naar de nursery gaan, dan kan de rest.. besproken worden met Maskpaw.' Nog nooit had hij het zo moeilijk gevonden om te spreken, om zulke normale zinnen over zijn lippen te krijgen. Zijn uiterlijk leek nu misschien wat kalmer, dat was enkel schijn. Hij was verre van kalm en het zou lang duren voor hij over de dood van Icestorm heen zou komen. Zo lang. Weer rolde er een traan over zijn rode wang. Het was niet te stoppen. Hij deed zijn best niet meer om zijn houding sterk te houden. Iedereen had hem al zien breken en hij was te gebroken om het nog te proberen. Zijn wereld zojuist aan stukken geslagen. Hij ging Scorchpath voor naar de medicine cat den, waar hij opnieuw zijn blik op zijn zes kittens richtte. Weer dat gevoel van trots en geluk, maar ook de pijn. Zijn ogen bleven hangen op Jewelkit, met haar witte vachtje. 'Hoezeer ik ook bij Icestorm wil zijn.. Ik zal mijn best doen jullie op te voeden..' Het zou een lange nacht worden, alsof deze nog niet lang genoeg was geweest. Nee, slapen dat was er niet bij. Hij wenste niet compleet weg te vallen in de nachtmerries die hij ongetwijfeld zou krijgen als hij zijn ogen sloot. Misschien nog wel levendiger als wat er zich nu in zijn hoofd afspeelde. De dood van Icestorm, op repeat, zich constant herhalend, haar woorden deden zijn hoofd bonzen.

WORDS - TAGS Too many NOTES None

F I R E H E A R T

Hij bleef staan, versteend op zijn plek. Kijkend naar zijn kittens. Toen Scorchpath weer begon te spreken keek hij haar kant op, maar zijn ogen konden haar niet echt vinden. Het was alsof hij langs alles heen keek, zich nergens meer op kon focussen. De kater knikte even, hij had haar wel verstaan. 'Dat lijkt mij een goed idee. Zo nemen we zo min mogelijk risico' sprak hij, half afwezig. Aan de ene kant wilde hij er zo graag voor zijn kittens zijn, maar het kamp trok ook aan hem, wetende dat Icestorm daar lag. Voor een moment bukte hij zich voorover, om elke kitten kort aan te raken, hen allemaal een likje te geven. Hun geur leek zo veel op die van Icestorm dat de tranen opnieuw in zijn ogen sprongen. Hij zou hen altijd blijven koesteren. Eens hij zich weer oprichtte, keek hij Scorchpath nogmaals aan. 'Ik hoop dat je het me vergeeft, maar ik moet echt... ik moet afscheid van haar nemen..' hij boog zijn hoofd terwijl hij dat zei. Zijn blik weer naar de kittens glijdend. 'Ik kom terug kleintjes, nadat ik jullie moeder gedag heb gezegd' sprak hij zacht. Hij hoopte dat ze het begreep, dat ze het hem niet kwalijk zou nemen dat hij haar alleen liet met zijn zes kittens. Fireheart keek ook Maskpaw even aan en knikte. 'Je wordt een goede medicine cat, Maskpaw. Ik weet dat je, je best hebt gedaan.' Alles wat hij zei klonk zo klein, zo miezerig. Hij kon niet duidelijk spreken, hij kon niet sterk zijn. Hoe hij hen wel niet had willen bedanken, maar het werd hem niet toegelaten. Zijn lichaam weigerde, zijn hoofd weigerde. Niets wilde nog werken zoals het hoorde, zoals hij eigenlijk wilde dat het het deed. Hij was nu Clanleider, hij kon niet zo zijn, maar toch. Waar hij zo hard voor had gevochten, was hem ontnomen. Onbewust had Icestorm hem door zo veel zware tijden geloodst. Hij had haar willen bedanken voor alles, maar hij had de tijd er niet voor gekregen. Nu kon hij enkel nog zijn blik op de sterren werpen, en hopen dat ze daar gelukkig was. Dat het voor haar dragelijk was hen te zien vanaf StarClan. Hoe veel pijn had het haar gedaan, dat ze hem en de kittens moest achterlaten? Dat ze hen enkel echt bij haar zou hebben als ze dood waren. Met lome passen stapte hij de medicine cat den uit, terug richting het kamp, terug naar Icestorm en Bluestar.

WORDS - TAGS Too many NOTES None