This house no longer feels like home.

_{Eerst alleen Jaypaw, later mogen er van mij part ook anderen komen ^^
De zon scheen, maar ze kon er de warmte niet van voelen. Ondanks haar zwarte vacht voelde ze het niet, kroop er nog net geen rilling over haar rug. Langzaam liet de kleine apprentice haar blik over het kamp glijden. Iedereen was met elkaar in gesprek, sharing tongues… Gewoon alsof er niets was gebeurt. Hoe konden ze nou zo doen? Er was juist heel veel gebeurd! Misschien deden ze allemaal maar alsof, maar iemand zoals Hollypaw zou daar niet aandenken. Daar waren haar gedachtegangen te simpel voor.
Haar blik bleef hangen bij de medicine cat’s den. Een beeld flitste voorbij, waardoor ze snel haar blik afwendde. Jaypaw… Zijn poot had er vreselijk uitgezien, misschien had het er erger uitgezien dan dat het echt was. Ze wist het niet, niet zolang ze niet een kijkje ging nemen. Ze wilde wel, maar ergens zou het slecht zijn om enkel eventjes langs te komen om naar zijn poot te kijken. Vooral omdat ze hem amper kende.
Langzaam keek ze op. Werkelijk iedereen was in gesprek met elkaar. Zou er ook iemand bij Jaypaw zijn? Ook daar zou ze enkel antwoord op krijgen als ze ging kijken. Maar wat als er niemand was? Dat zou gewoon zielig zijn, werd hij vergeten omdat hij daar lag. Oké, dan kon ze nu wel gaan kijken. Niet alleen om zijn poot, maar ook omdat ze wilde weten of hij niet vergeten werd door de anderen.

Rustig trippelde ze naar de den, maar bleef voor de ingang eventjes staan. Wat als zijn poot er nog steeds zo… Zo uitzag. Misschien zou ze dan wel weer gelijk wegrennen omdat ze het niet aankon en zou ze het enkel en alleen erger maken voor de kater. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen. Niet meer twijfelen en als die poot er echt zo erg uitzag moest ze gewoon op een plekje gaan staan waar ze hem niet kon zien, er was altijd wel een oplossing.
Zonder verder nog na te denken liep ze den in en keek ze om zich heen. ‘Jaypaw?’ miauwde ze, wist wel dat hij hier moest zijn maar waar precies… Geen idee. En al die geuren waren nogal afleidend, zorgden ervoor dat ze meer met haar neus keek dan echt met haar ogen.}

_{Zijn groen-gele ogen opende zich. Damn, alweer een dag in de Medicine Cat den. Hij zag buiten de den allerlei katten. Gewoon doen alsof er niks gebeurt was. Alsof er geen hond geweest was. Alsof Bluestar niet overleden was, het was allemaal zijn schuld. Hij hoorde later pas wat er met de leader gebeurt was. Sindsdien had de kater een schuldgevoel. Het was ook zijn schuld dat de hond hierheen gekomen was. Hij had de clan teleurgesteld, Waarom had de hond hem niet gewoon vermoord? Hoe het met zijn poot ging, wist hij niet, maar het was in iedergeval bedekt. Hij zuchtte met een trillerige stem. Hij had de clan teleurgesteld. Hij had geen toestemming gevraagd om uit het kamp te mogen. Maar toch moest hij zo nodig nog even jagen voor de storm zonder iets te zeggen. Het was allemaal zijn schuld. Hij keek op toen hij zijn naam hoorde. ‘Jaypaw?’ Hij dacht even na, volgens hem kende hij de stem niet. ''Ja? Wie is daar?'' mauwde hij naar de kat toe. Wie zou hem nou willen bezoeken op Thunderstrike na?

-- Voor mijn part mogen anderen zich ook erbij voegen ;3 --}

_{Toen de kleine poes voor de ingang van de medicine cat’s den stond realiseerde ze zich ineens iets. Hoe zou zij het vinden als iemand naar haar toekwam als ze haar poot had gebroken, enkel omdat deze zich rot voelde voor haar. Ergens zou ze beledigd zijn, maar ergens ook dankbaar dat ze niet vergeten werd – maar dat beledigde deel… Wat als ze dingen alleen maar erger zou maken voor Jaypaw? Wat als ze ervoor zorgde dat hij zich juist rot ging voelen, als hij het allang had geaccepteerd of zo.
Nee.
Ze moest doorzetten. Dit was zowel een les voor als voor… Misschien ook voor Jaypaw? Er zou vast iets goeds uitkomen, want ze bedoelde het goed. Dus dan kon het moeilijk fout gaan, toch? Ze moest eens stoppen met dat twijfelen en die ingewikkelde vragen en het gewoon doen! Want anders zou ze hier weer te lang blijven staan en uiteindelijk besluiten dat het beter was om toch maar eerst een nachtje te gaan slapen voordat ze actie ondernam.

Iemand reageerde op haar, dat moest de apprentice wel zijn. Ze trippelde richting het geluid, om uiteindelijk de jonge kater te zien. ‘Hey,’ miauwde ze met een bedrukte glimlach op haar gelaat. Ze kon het niet laten dat haar blik eventjes langs zijn poot schoot – gewoon om eventjes te checken of ze het wel aankon – maar alles was goed. Het was bedekt, dus zou ze er geen last van hebben.
‘Zou je het erg vinden als ik bij je kom zitten?’ miauwde ze en bleef een vossenlengte van hem vandaan staan, ‘We kennen elkaar nog niet zo goed, dus misschien kunnen we elkaar wat beter leren kennen?’ Oké, slechte start. Misschien had hij allang door dat ze dit voor een groot gedeelte uit medelijden deed; dat wilde ze juist niet hebben.
‘Ik ken best weinig katten,’ miauwde ze met een afwezige blik en een vage glimlach rond haar snoet. ‘Iedereen heeft al groepjes gevormd en ik wilde niemand storen, dus dacht ik: dan ga ik maar eens kijken of Jaypaw al gezelschap heeft.’ Dat was een betere reden. Een reden die ook nog eens half waar was, want tegenwoordig hoorde ze niet echt meer ergens bij. Dat zou vast wel overgaan als ze een mentor zou krijgen, of als ze Warrior zou worden. Dan zou ze er vast wel gelijk weer tussen passen.

OOC; Miep, niet zo'n goede post. Sorry ^^'
Maar ja: hoe meer zielen hoe meer vreugd ;D ?}

This house no longer feels like home. Star10

‘Hey,’ Mauwde de poes die tevoorschijn kwam. ‘’Hai..’’ mauwde hij tegen haar. ‘Zou je het erg vinden als ik bij je kom zitten?’ vroeg de poes aan hem. De poes stond ongeveer een vosselengte van hem af. ‘’Euh, natuurlijk..’’ Zei hij tegen de poes. ‘We kennen elkaar nog niet zo goed, dus misschien kunnen we elkaar wat beter leren kennen?’ Zei de poes tegen hem. Hij knikte. ‘’Natuurlijk kunnen we elkaar beter leren kennen.’’ Murmelde hij tegen de poes. ‘Ik ken best weinig katten,’ Zei de poes met een vage glimlach op haar snoet. ‘’Ik ook hoor.’’ vertelde hij. ‘’Ik zonder de wereld een beetje van me af...’’ Miauwde hij tegen de poes voor zich. ‘Iedereen heeft al groepjes gevormd en ik wilde niemand storen, dus dacht ik: dan ga ik maar eens kijken of Jaypaw al gezelschap heeft.’ Zei de pikzwarte poes met groene ogen. ‘’Bedankt.’’ murmelde hij. ‘’Bedankt dat je met een verrader van een clan wilt omgaan...’’ murmelde hij zacht. Het was állemaal zijn schuld, dat was toch duidelijk?

Words; 174
Status; Little bit amazed.
Note; Sorry, ik hou van kleine sheets xD

_{Ze voelde zich ietwat ongemakkelijk, keek naar haar poten en schuifelde zelfs ook wat heen en weer. De krampachtige grijns op haar gelaat maakte het plaatje compleet. Het was niet zo dat ze het niet gewend was om tegen anderen te praten, ze deed het dagelijks – alleen… Deze situatie, hij was onbekend voor haar en ze vond het alles behalve leuk. Echter moest ze eventjes doorzetten, ze was ervan overtuigd dat ze gewoon eventjes moest wennen aan dit alles. Dan zou alles weer goed zijn en kon zij gewoon weer… Haar gewoonlijke gedrag hervatten.

Rustig liet ze haar achterste zakken wanneer het duidelijk was dat ze mocht blijven dan de kater. Wanneer ze eenmaal zat sloeg ze haar pluizige staart om haar voorpootjes en keek ze naar hem. Oké en wat moest ze nu zeggen. Hij had iedere keer wel een reactie op haar woorden gegeven, maar veel kon ze er niet echt mee. Zij niet, iemand anders wellicht wel.
Bij zijn laatste woorden werden haar ogen wat groter. ‘V-… Verrader?’ stamelde ze ongelovig, ‘Waarom noem je jezelf?’ Een paar tellen nadat ze dat had gezegd realiseerde ze zich ineens een paar dingen, legde wat connecties en snapte ineens waarom Jaypaw dat had gezegd. Ze hief haar kop op en keek hem met een strakke blik aan. ‘Je bent geen verrader,’ miauwde ze met een heldere toon waarna ze weer opstond en dichter naar hem toeliep.
‘Jaypaw, ik ken je niet zo goed: maar ik weet één ding zeker. Jij bent geen verrader.’ Er kwam een bescheiden en hoopvolle glimlach op haar gelaat, probeerde hem daarmee een beetje op te beuren. Als dat al mogelijk was.

OOC; Ik heb er geen problemen mee, maar zou je de tekst alsjeblieft iets donkerder kunnen maken? Ik kijk me er nu een beetje scheel op ^^'}

Hij zag dat bij zijn laatste woorden de ogen van de poes groter werd. ‘V-… Verrader?’ stamelde ze ongelovig, ‘Waarom noem je jezelf?' halverwege de zin stopte de poes. Alles klopte wat hij zei. Want als hij niet zo nieuwsgierig was geweest naar die geur, dan leefde Bluestar nu nog.. ‘Je bent geen verrader,’ zei de poes vast beraden en liep dichter naar hem toe. 'Jaypaw, ik ken je niet zo goed: maar ik weet één ding zeker. Jij bent geen verrader.’ zei de poes met een hoopvolle lichte glimlach op haar snoet. ''Als je alles goed bekijkt, is het mijn schuld...'' murmelde hij tegen haar. ''Als ik niet zo nieuwsgierig was naar die stomme geur, was ik niet gepakt door de hond, had de hond mijn bloedspoor niet gevolgd, waren Littlepaw en Fireheart niet doodgegaan en daarvoor Bluestar haar laatste twee levens voor hun te op offeren...'' Miauwde hij tegen de poes voor zich. ''Heel mijn leven is al een hel.. Dit kan er ook nog bij...'' Murmelde hij tegen de poes en keek even naar buiten. Het was allemaal vredig en het zonnetje scheen. ''Het zou fantastisch zijn om met dit weer te gaan jagen...'' murmelde hij, maar hij wist dat hij dat niet kon. Zou hij überhaubt nog goed kunnen lopen? Zou hij warrior kunnen worden? Of zou hij gelijk nadat hij genezen was zich bij de elders voegen? Hij wist het niet, maar dan zou hij een hele jonge Elder worden...

Words; 246
Status; Worried about Warrior ship.
Note; Like this? c:

_{Er kwam een frons op haar gelaat bij het horen van zijn woorden. Alles was zijn schuld? Nee, hoe kon hij dat nou denken! Zij had ook op die hond gestuit kunnen zijn, iedereen had erop gestuit kunnen zijn. Het was de schuld van die stomme hond, niet van hem – waarom zag hij dat niet in? Waarom moest hij het zichzelf zo moeilijk maken, waarom deed hij zo moeilijk, waarom – ze moest ophouden met die vragen waar ze nooit antwoord op zou krijgen. Het was toch nutteloos om erover na te denken, want tja… Geen antwoord is geen antwoord.
‘Dat is niet waar!’ protesteerde ze terwijl ze haar kopje schudde, ‘Je hebt het niet expres gedaan, verraders doen dat soort dingen expres! Daarbij kon jij er niks aan doen, die stomme hond had daar gewoon niet moeten zijn – punt uit. Het is niet jouw schuld en je bent ook geen verrader en- en jouw leven is ook geen hel!’ Ja, misschien wond ze zich iets te veel op over dit alles – maar dan moest hij maar niet zo doen. Waarom zei hij dat allemaal? Het was allemaal niet waar, hij loog zichzelf gewoon voor. Vertelde zichzelf leugens waardoor hij zich ook nog eens rot voelde, ze was niet de aller slimste maar ze wist wel zeker dat er helemaal geen logica te vinden was in die acties van de kater.

Ze was weer een beetje overeind gekomen door haar hele ophef over de woorden die de kater had gesproken, maar nu ging ze weer rustig zitten. ‘Valt wel mee,’ miauwde ze, ‘Niet dat ik het weet: ik kan niet zo jagen en daarbij mag ik het kamp ook niet eens uit zonder toezicht.’ Er kwam een grijns op haar gelaat waarna ze hem met een ondeugende twinkeling in haar ogen aankeek. ‘Maar er moet toch wel een reden zijn dat er zoveel katten nog in het kamp zijn?’ Het zou vast komen door de geur van de hond die misschien nog in het territorium rond hing, die moest de prooi vast allemaal afschrikken – maar dat liet ze maar achterwegen, ze wilde de kater liever niet herinneren aan dat alles.

OOC; Ja, dank je ~}

‘Dat is niet waar!’ protesteerde de poes terwijl ze haar kopje schudde, ‘Je hebt het niet expres gedaan, verraders doen dat soort dingen expres! Daarbij kon jij er niks aan doen, die stomme hond had daar gewoon niet moeten zijn – punt uit. Het is niet jouw schuld en je bent ook geen verrader en- en jouw leven is ook geen hel!’ protesteerde de poes fel. ''Jij weet helemaal níks over mijn leven'' siste hij kwaad. ''Jij weet niet hoe het is als je moeder sterft bij je geboorte, en je vader uit woede je zusje meeneemt en naar de Bloodclan gaat, je dan pleegouders krijgt die niet lang daarna sterven. Je weet niet hoe het is om je vader eindelijk weer tegen te komen en dat die dan meteen vermoord word door een slang, dan je zusje tevoorschijn komt en je aanvalt omdat ze jou het namelijk neemt dat jullie vader vermoord is door een slang, en ze je wilt vermoorden en je haar zelf moet vermoorden.'' siste hij fel terug. Zo dat was eruit. ''Ehm.. Sorry...'' murmelde hij daarna schuldig terug. Wat deed hij toch? ''I-ik ben de laatste tijd niet meer mezelf.'' murmelde hij zacht tegen de poes. ''Het zou fantastisch zijn om met dit weer te gaan jagen...'' murmelde hij en hij keek naar buiten. ‘Valt wel mee,’ miauwde ze, ‘Niet dat ik het weet: ik kan niet zo jagen en daarbij mag ik het kamp ook niet eens uit zonder toezicht.' zei de poes tegen hem. ‘Maar er moet toch wel een reden zijn dat er zoveel katten nog in het kamp zijn?’ Hij knikte rustig. Hij had nu buiten kunnen zijn, maar nee, hij moet hier blijven liggen.

Words; 284
Status; Shaming
Note; Jaypaw goes angry :c I'm sorry for Hollypaw x'D

_{Haar ogen werden groter, vulden zich een beetje met schrik en angst. Haar staart ging een beetje onder haar buik en haar oren omlaag, zette een stapje naar achter en maakte zich wat kleiner. Misschien had ze iets te hard gepraat, maar ze probeerde hem te helpen. Waarom zag hij dat niet in en waarom moest hij dan zo tegen haar doen? Ze had het beste met hem voor, maar het leek net alsof hij haar nu enkel en alleen als uitlaatklep gebruikte.
Haar blik dwaalde af naar de grond en ze stond er nogal verloren bij. ‘Geeft niet,’ fluisterde ze zachtjes, leek ergens bedroefd. Ze kon nu wel terug gaan schreeuwen dat hij het geluk had om tenminste van één van zijn ouders een glimp had kunnen opvangen. Zij had helemaal niks van haar ouders, wist niks van ze – haar herinneringen van ze als kitten waren vaag, ze kon ze amper terughalen. Ze hadden geen gezicht, geen stem. Niks. Het waren grijze omhulsels die kattengestaltes moesten voorstellen en daar bleef het bij. Echter was ze hier om hem te helpen en niet andersom. Daarbij waren het maar herinneringen die niet helemaal correct waren, toch?

Langzaam keek ze weer op, had weer een normale rustige houding aangenomen. ‘Weet je zeker dat ik je niet stoor?’ miauwde ze ineens, ‘Het kan zijn dat ik er helemaal naast zit: maar ik heb ergens het gevoel dat je mijn aanwezigheid niet echt apprecieert.’ Als hij haar liever niet hier had – liever alleen wilde zijn – dan begreep ze dat, maar dan moest hij het wel eerst zeggen. Ze kon geen gedachtes lezen en dat wist hij vast ook wel.}

Hij had echt verkeerde woorden tegen haar gezegd. Waarom was hij ook zo'n Mousebrain. Serieus hij was een reuze mousebrain. Dan is er iemand die hem tenminste gezelschap geeft, verknalt hij het weer. ‘Weet je zeker dat ik je niet stoor?’ miauwde Hollypaw ineens, ‘Het kan zijn dat ik er helemaal naast zit: maar ik heb ergens het gevoel dat je mijn aanwezigheid niet echt apprecieert.’ zei de poes. De poes had helemaal gelijk als ze hem achterliet. Dat verdiende hij. ''N-nee, Blijf als je het wilt.'' vroeg hij aan haar. ''I-ik heb dit nooit aan iemand verteld, en ik denk dat het er gewoon uit moest...'' murmelde hij tegen de zwarte poes voor zich. ''Zijn er nog nieuwe kittens geboren?'' vroeg hij maar om van onderwerp te wisselen. ''En hoe gaat het met de jacht?'' vroeg hij. Hij had eigenlijk best wel zin om te gaan jagen, zijn poten tintelde om te gaan jagen.

-- Laat en een beetje flut D: --

Onderwerp: Re: This house no longer feels like home.