Who want to be alone?

Rainflower draaide rond in haar Den. Een geur van bloed vulde haar neus. Waar was Aqualight? Rainflower kende haar niet zo goed, maar wist wel dat ze normaal op de plaats vlak naast Raindrop lag. Misschien was ze al gaan jagen. Rainflower had de volgende dag gehoord van de komst van Shadowfur en Evileye die met haar was meegevlucht. Evileye had net als Shadowfur de Clan verraden. En Aqualight was de dupe geworden. Geloof het of niet, maar Rainflower was door al het geluid heen geslapen en had dus niks gemerkt van die nacht. Volgens elders moest Brokenstar bulderend hun Den zijn ingekomen, maar zelfs dat had Rainflower niet gehoord. Ze was ook wel erg laat gaan slapen. Het moest trouwens 's nachts en begin van de ochtend zijn geweest. Rainflower had alleen de verdrietige stemming toen meegemaakt en had Aqualight zien liggen, helemaal onder het bloed. Misschien had Goldenpelt haar wel meegenomen. Misschien was ze dood en was Aqualight het kamp uitgegaan, om Raindrop een plezier te doen, om niet voor diens ogen te sterven. Dat laatste leek Rainflower niet erg logisch. Rainflower ging het kamp uit, richting een groepje bomen. Het werd weer zoals andere dagen. Saai, dus. Jagen, praten met toevallige tegenkomende Clankatten en misschien nog even een leuk momentje met de Elders. Rainflower legde haar oren plat in haar nek. Dit was echt een heel saai leven. Nooit zou er eens iets leuks gebeuren, iets waar zij zich elke dag op kon verheugen. Rainflower keek richting de bomen en joeg toen een muis op.

Blackclaw liep naar het groepje bomen, met een doffe blik in zijn ogen. Shadowfur had hem verlaten, hij had haar verraden. Hij had de Clan verraden. Dat vond hij nog wel het ergste. Sinds die nacht, dat Aqualight bijna vermoordt was, liep hij rond zonder echt op zijn omgeving te letten. Hij voelde zich een verrader, in twee kampen. Hij had één keuze moeten maken, hij had.. Hij had zoveel kunnen doen. Blackclaw schudde zijn kop en negeerde alles om zich heen. Zo zag hij niet dat er allerlei muizen wegschoten toen hij langs kwam, zag hij niet hoe mooi het zonlicht door de bladeren scheen. Wat kon het hem nog schelen?
De takjes die op de grond verspreid lagen kraakten zachtjes onder zijn poten. Als een stille schaduw bewoog hij zich voort, zonder te zien wat hij zag. Vroeger dacht hij nog wel eens aan de saaiheid van het leven, aan de verveling. Nu dacht hij nergens meer aan. Waar was hij nog goed voor? Ze hadden hem net zo goed direct af kunnen schrijven en bij de Elders dumpen. Hoogstwaarschijnlijk stierf hij toch zielig en alleen. Als dat zijn lot was, laat de dood dan nu meer komen! Blackclaw botste tegen iemand op, iemand die hem ook niet aan had zien komen. Verward keek hij op, een verbaasde blik in zijn ogen. 'Pardon Rainflower,' verontschuldigde hij zich. 'Ik zag je niet aankomen.'

Gelukkig! Rainflower had de muis kunnen opjagen en kunnen vermoorden. Haar ogen werden getrokken naar pootstappen. Ze luisterde scherp. Ze was zo aan het opletten, dat ze niet voor zich keek. Het volgende moment leek het net alsof ze een acute hartstilstand kreeg, want iemand botste tegen haar op. Alvorens zij voor zich kon kijken, verontschuldigde die kat zich al. Rainflower keek voor zich, recht in Blackclaw's ogen. Haar ogen versmalden zich een beetje. Die kater had de Clan bijna verraden. Maar... Hij had zich goed hersteld. En hij leek kapot te zijn van Shadowfur's keuze. 'Het maakt niet uit, Blackclaw,' sprak ze rustig. Toen deed ze een stap naar voren en legde ze haar kin even in zijn nek. 'Ondanks dat ik die nacht geslapen heb en niks heb meegemaakt, ben ik toch blij dat je voor de Clan hebt gekozen. Je moet je over Shadowfur heenzetten. Ze is een slechte poes, hoezeer je dat ook niet wilt geloven,' zei Rainflower zachtjes. Ze dwong hem naar de grond, zodat hij even kon rusten en eventueel kon praten met haar als dat nodig was. 'Ik zal je beschermen tegen de reacties van de Clan, maar dan moet jij me beloven dat je niet naar Shadowfur opzoek gaat of haar probeert te ontmoeten. Ook niet als zij dat wil,' sprak Rainflower.

- Sorry! Had dit topic niet meer gezien XD -

- Ik raak topics ook altijd kwijt! x3-

Hij zag Rainflowers ogen vernauwen. Ze haatte hem, net zoals de rest van de Clan. Ze had gelijk ook. Maar de poes sprak rustig en liet hem zitten, bood zelfs bescherming aan. Blackclaw zuchtte en sloot zijn ogen een moment. 'Dat wil ik je met heel mijn hart beloven. Liefde heeft me nooit geluk kunnen brengen,' verzuchtte Blackclaw. Op de een of andere manier had deze liefde meer dan zijn vel verscheurd; zijn hart lag aan diggelen. Er zou vast niemand meer komen om het te lijmen; hij was te oud. Hij moest eenzaam sterven en boeten voor zijn fouten. 'Iedereen heeft gelijk als ze me haten. Ik ben niets waard. Ik ben niets.' Blackclaw zat bijna in een depressie, al had hij geen zelfmoordneigingen. Nee, hij zag het nut van zichzelf slechts nog voor de Clan. Hij kon niets anders nuttigs meer doen. Als hij zijn hart volgde bleek hij toch maar een verrader.

Rainflower keek Blackclaw rustig aan. Ze luisterde naar zijn woorden en zuchtte even. Blackclaw was er zo te horen niet trots op dat hij toch een moment voor de poes van zijn leven had gekozen. Dit zou vast een hartverscheurende keuze voor hem geweest moeten zijn. Dat kon ook niet anders. 'Goed,' sprak ze alleen maar. Ze had spijt dat ze hem zo haatvol had aangestaard. Blackclaw's verraad was dan misschien wel een feit, maar hij was er niet in doorgedrongen, zoals Evileye. Maar dat drong dan weer niet door Brokenstar's kop door. Ze keek naar Blackclaw. 'Blackclaw, houd op. Je bent wel iets voor de Clan. Je hebt gewoon een keuze moeten maken op dat moment. Je had zoveel verschillende emoties en gedachtens dat je voor het foute bent gegaan. Maar je bent hersteld en dat is het belangrijkste,' sprak Rainflower hem moet in. Ze ging voor hem staan en snorde zachtjes, terwijl ze hem een lik over zijn neus gaf. 'Je moet weten dat ik je vergeef. Wie weet is Shadowfur ook buiten oneerlijk. In de liefde. Je weet wel wat ik bedoel. Het zou me in elk geval niks verbazen als die poes met iemand anders gaat,' zei Rainflower rustig, niet bedoeld om Blackclaw boos te maken. Ze keek hem rustig aan. 'Misschien moet je gewoon alle slechte eigenschappen van haar opsommen,' zei ze nadenkend.

Blackclaw richtte zijn blik vastbesloten op de grond. Nee. Het kwam niet meer goed. Hij moest zichzelf straffen voor zijn stommiteiten. Hij moest.. Rainflowers stem onderbrak hem rustig. Blackclaw luisterde naar haar. Kon ze gelijk hebben? Haar lik had iets geruststellends, al geloofde hij haar niet. Eens een verrader, altijd een verrader. 'Bedankt, dat je me vergeeft..' antwoordde hij zachtjes, zijn stem even gebroken als zijn geest. 'Ze had genoeg slechte eigenschappen.. maar ze was zo lief en trouw. Shadowfur hield wel degelijk van me, misschien is dat verwoest doordat ik ook van haar hield..' Blackclaw wist dat ze een verrader was, een moordenaar. 'Ik houd niet meer van haar, maar de krassen die ze op mijn ziel heeft achtergelaten zijn nog te diep om mezelf te kunnen vergeven,' vervolgde Blackclaw. Alsof hij zichzelf ooit zou kunnen vergeven.

Rainflower keek Blackclaw aan. Bij zijn laatste woorden schoot ze in de lach, sloot haar ogen voor een paar seconden en keek naar de grond. 'Blackclaw, je zegt nu misschien dat je niet meer van haar houdt, maar als je voor haar staat, kun je die woorden dan nog een keertje herhalen?' vroeg ze, wat eigenlijk meer als een commando klonk. Ze keek hem diep in zijn felgele ogen aan, op zoek naar een antwoord. 'Ik denk het niet,' fluisterde ze toen, terwijl ze haar hoofd schudde. Ze ging rustig liggen. Arme Blackclaw. Die Shadowfur was gewoon echt een rat. En dat rat, die moest uit de weg geruimd worden, want wie weet wie het volgende slachtoffer ging zijn? Rainflower keek richting Blackclaw en glimlachte heel even. 'Als ze het je vroeg, zou je dan naar haar op zoek gaan?' vroeg Rainflower. Toen keek ze Blackclaw scherp aan. Iets scherper dan daarnet. 'Geef me eerlijk antwoord,' klonk het toen. 'Alsjeblieft.'

Hij snapte Rainflower. Zelf zou hij ook cynisch zijn geweest tegenover een verrader. Haatte hij Evileye niet? Waarom was hij dan zo stom geweest.. het was nergens voor nodig. Rainflower schoot in de lach. Nam ze hem niet serieus? Hij besloot het te negeren. Haar vraag raakte hem in zijn geweten. 'Ik zou het niet meer doen,' antwoordde hij met een zucht. 'Al zou ik nog van haar houden.. de Clan kan ik nooit meer verraden. Ik beloof je, Rainflower, als ik ooit naar haar op zoek wil gaan omdat ze het me vraagt, of omdat ik niet zonder haar blijk te kunnen, dan werp ik mezelf op het Donderpad.' Zijn felgele ogen keken recht in die van Rainflower. Als het lot zo moest lopen dat hij haar niet los kon laten.. dan zou hij zichzelf af moeten maken. Blackclaw hield van Shadowclan. Hij wilde hen niet ten van brengen. 'Ik weet niet of ik haar kan vertellen dat ik haar niet meer wil zien.. maar ik kan in ieder geval voorkomen dat ik de Clan schade berokken.' Hij meende het. Hij zou het doen. Blackclaw had zichzelf opgegeven en zou niet aarzelen om de eer die hij nog in zichzelf voelde te beschermen. Hij had zichzelf genoeg verloochend.

Rainflower keek naar Blackclaw. Aan de ene kant voelde zij zich opgelucht, maar aan de andere kant vond ze het veel te streng voor Blackclaw. Hij nam het veel te sterk op dat hij Shadowfur niet kon vertrouwen. Ze vond dat hij veel had meegemaakt en toch nog goed en sterk probeerde te leven, maar af en toe zag je de pijn gewoon in Blackclaw's ogen. Ze wou hem helpen. Ze wou hem van die pijn afhelpen. Niet door hem opnieuw liefde te laten voelen, maar dan voor haar. Dat zou niet eerlijk zijn. Maar ze zou misschien kunnen proberen om zijn vertrouwen te winnen. Hem te helpen. Zijn fysieke pijn te laten gaan en ook zijn mentale pijn. Ze wist niet hoeveel pijn hij in zijn hart had, maar ze wou het hem gemakkelijker maken om te leven in de Clan die hij bijna verraden had. Rainflower keek niet meer raar op naar Blackclaw. Blackclaw had gewoon een fout gemaakt, dat deed iedereen, niet? 'Luister, Blackclaw. Ik wil je helpen om al die pijn te vergeten. De belangrijkste vraag is misschien wel of je me vertrouwt,' sprak Rainflower respectvol tegenover de oudere en wijzere kater.

Blackclaw sloot zijn ogen een moment. Hij was verschrikkelijk. Waarom probeerde ze aardig tegen hem te doen? Hij verdiende het geenszins. Had hij maar meer eergevoel gehad op het moment dat het er echt toe deed. Nu was het te laat; de wijzers van de klok lieten zich niet terugdraaien. Als je kon leren van je fouten.. dan had hij dat zeker gedaan. Rainflowers stem drong door in zijn gedachten, die zwarter leken dan de zwartste nacht waarin hij ooit geslopen had. Meende ze het? Was het geen trucje om hem de Clan uit te krijgen? Want als hij iets geleerd had van Shadowfur was het wel dat iedereen wat weet te verzinnen als ze een doel wilden bereiken. Toch verdween alles wat bedachtzaam was uit zijn blik toen hij recht in haar ogen keek. 'Ik vertrouw je, Rainflower.' Was het enige wat hij zei. Anders had hij haar nooit verteld hoe hij zich voelde. Dat was privé. Maar deze poes zag er niet uit als een rasroddelaarster. Ze zag er niet uit alsof ze hem haatte en deed alsof. Nee, hij vertrouwde haar.. voor zover dat nu ging.

Ze glimlachte en knikte. Ze had Blackclaw's twijfel gezien. Gelijk had hij. Die Shadowfur had hem ook flink in de maling genomen door misbruik van zijn vertrouwen te maken. 'Goed. Je moet in je hoofd houden dat ik niet zoals Shadowfur ben. Ik maak geen misbruik van je vertrouwen en zal er altijd voor je zijn,' zei ze, terwijl ze hem een lik over zijn neusje gaf. Ze drukte haar flank tegen hem aan. Als ze iemand kon helpen van de Clan dan deed ze het graag. Ze vond het gewoonweg niet normaal hoe Shaduwfur Blackclaw had behandeld. Blackclaw leek alles voor haar over te willen hebben en dan deed ze zo tegen hem. Rainflower vond het haar al niet te vertrouwen toen ze de Clan bedroog. Rainflower vond dat iedereen een tweede kans verdiende, maar die had Shadowfur toch maar weer mooi verprutst toen ze een nieuwe poging had gedaan om Aqualight aan te vallen. Hoe ging het trouwens met Aqualight? Misschien wel goed. 'Realiseer je dat jij je hebt bedacht toen je op het punt stond je Clan te verraden. Shadowfur heeft dit niet gedaan en kijk wat er van haar is geworden? Een moordwijf. Een moordpoes. Ze vermoordt iedereen die ze tegenkomt of doet ze pijn,' zei Rainflower.

Haar volgende woorden waren.. geruststellend. Op de een of andere manier meende ze ze, klonken ze als de waarheid. Hoe had hij ooit het gesis van een slang als Shadowfur kunnen verwarren voor de stem van de waarheid? 'Je hebt gelijk. Maar ik had de goede weg eerder moeten zien en erkennen. Ik mag dan een tweede kans krijgen.. de gedachtes aan wat er gebeurt is zullen langer blijven,' verzuchtte Blackclaw. 'Bedankt, Rainflower,' voegde hij eraan toe. 'Maar hoe denk je zo'n emotioneel wrak als ik te gaan helpen?' Hij zei het met een glimlach, meende het niet slecht. Ze was een aardige, lieve poes, waarvan hij zeker wist dat ze haar best zou doen. Blackclaw hoopte dat zij Shadowfur niet tegen hoefde te komen: hij wenste haar en eigenlijk niemand de dood toe. Allebei de 'Rain' katten waren aardig. Raindrop, Rainflower. Zat het in de naam af lag het gewoon aan hem?

Rainflower keek naar Blackclaw. Die leek zich nog niet helemaal te realiseren dat ze alles in hem wou steken. Rainflower keek naar Blackclaw. 'Dat is dan hun probleem als zij hun gedachten langer houden bij wat jij fout hebt gedaan. Als jij verder kan leven en je fout probeert goed te maken door goed je best te doen voor Clan, dan gaan zij het ook zo vergeten,' sprak Rainflower en ze gaf hem een lik toen ze bedankt werd. Ze gaf hem een kopje en snorde luid. Bij zijn vraag deed ze net alsof ze heel erg verontwaardigd was. 'Emotioneel wrak? Blackclaw, ik heb nog nooit zo'n sterke kater zoals jou gezien. Je verwerkt het op je eigen manier en ik heb respect voor je hoe je zo verder kunt leven. Ik denk dat veel katten daar respect voor moeten hebben. En ik ga al mijn kracht in je steken om je er weer boven op te krijgen,' sprak Rainflower plechtig. Ze keek hem aan. 'Je moet me elke dag naast je zijde hebben. Niet als je gaat jagen of zo, ik bedoel als ze moeilijk doen. Ik wil een goede band met jou krijgen. Ik wil je helpen uit die duisternis en het licht weer laten zien,' sprak ze en ze gaf hem een kopje. Op dat moment scheen de zon door het bladerdek van de bomen. Rainflower schoot in de lach. 'Zie je! Zelfs de hemel wilt het!' lachte ze.

Blackclaw werd bijna vrolijk van deze actieve poes. Haar woorden waren als een peptalk en werkte ook echt. Hij knipperde verbaasd met zijn gele ogen over het positieve nieuws. Jammer genoeg dacht hij nog niet zo over zichzelf.. maar dat kon veranderen, niet? 'Ik beloof je, Rainflower, dat ik zal proberen mezelf te vergeven en ik denk dat je wel weet dat ik mijn best ga doen voor de Clan,' zei hij met een lichte glimlach. Rainflower leek vastbesloten hem te helpen. Dat deed hem goed. Iemand geloofde in hem. Iemand in die grote wereld waarin hij wel alleen leek te zijn. Haar woorden over respect en dat hij een sterke kater zou zijn klonken gemeend, wat hem verbaasde. Ze meende het serieus en hij was haar er dankbaar voor. Dankbaarder dan hij kon zeggen. 'Ik weet niet hoe ik je moet bedanken, Rainflower. Als je ooit iets nodig hebt.. zeg het dan maar. Ik zal je helpen, voor zover dat kan.' Hij gaf haar een voorzichtig kopje terug. Altijd al was hij gereserveerd geweest en rustig, nooit sprak hij veel met anderen. Het was al een grote stap geweest om zijn hart te luchten bij haar, maar het voelde beter dan hij verwacht had. De zon scheen recht in zijn ogen toen hij omhoog keek, maar ondanks dat lachte hij mee. 'Geen boodschap van Starclan, maar een goed begin,' grapte hij, vrolijker dan hij in dagen was geweest.

Rainflower keek glimlachend naar Blackclaw en was blij dat hij zich een stuk beter voelde. De verandering was over heel zijn gezicht merkbaar. Ze had het voor elkaar gekregen om hem uit deze duistere tijd te sleuren. Ze vond het heel erg fijn dat Blackclaw zichzelf goed voelde. Ze lachte vrolijk met zijn grap mee, ook al was die een beetje flauw. Ze snorde en drukte haar flank tegen de zijne aan. Ze meende het serieus en Blackclaw had dat gelukkig ondervonden. Als ze deze kater kon helpen dan deed ze daar echt alle moeite voor. Maar nu zou Blackclaw dat zeker weten, dat ze niet met hem dolde. Ze keek hem aan en een glimlach verscheen over haar gezicht. Haar staartpunt sloeg niet meer nerveus heen en weer en een glimlach werd steeds breder en breder. Ze ging liggen en keek naar Blackclaw. 'Je kan ook tot rust komen als je even rustig gaat liggen,' sprak de poes, terwijl ze Blackclaw glimlachend aankeek en bemoedigend naar hem knikte.

Vrolijkheid borrelde in hem op. Hij voelde zich beter dan.. dan hij na Shadowfur had gedaan. Wat hij in haar had gezien? Een jeugdliefde die weer opgebloeid was, gokte hij zo. Verkeerde gok trouwens. Rainflower was echt een mental coach; ze had prima peptalks gehouden. Hij was er nu van overtuigd dat ze geen slechte grap met hem uithaalde, dat ze evenzeer de waarheid sprak als haar vacht grijs was. Gelukkig. Hij bewoog zijn staartpunt op en neer, voor de afleiding van zijn gedachten. De zon.. zou die nieuwe tijden aankondigen? Alleen als hij ervoor ging. En dat zou hij zeker doen.
Hij ging naast Rainflower liggen. 'Ik weet echt niet hoe ik je moet bedanken, Rainflower..' zei hij na een tijdje. 'Ik wil dat je me belooft dat ik mijn schuld aan jou ooit in kan lossen.' Hij zou voor geen goud willen dat Rainflower dit voor niets deed, zonder dat ze er iets aan had. Trouwens, misschien had ze ooit hulp nodig, en dan had ze zeker iemand om zich naar te keren.

Rainflower keek opzij en glimlachte. De zon bereikte ondertussen haar pels en Rainflower kon een zacht gesnor niet onderdrukken. Het was heerlijk de zon mee te maken, te voelen dat die er is. De wolken waren weggedreven, misschien richting DonderClan. Dat zou Rainflower trouwens niet eens verbazen. Ze keek naar Blackclaw en snorde zachtjes. Die leek weer een klein beetje blijer te zijn. Rainflower vond het fijn als hij zich fijn voelde. Ze wierp haar blik naar de groene bomen. Die leken wel als gevaren te staan tegenover hun. Maar Rainflower had het gevoel alsof ze heel erg veilig was bij Blackclaw. Nee, ze zou hem niet meer in de steek laten. Hij was een echte vriend voor haar geworden. Ondanks dat hij de Clan deels verraden had en Aqualight pijn had laten doen, vertrouwde Rainflower hem toch genoeg. Het was gewoon een fout die hij gemaakt had. Nou en? Iedereen maakte trouwens toch wel eens fouten? Niet alleen Blackclaw. Zij kon ook vaak fouten maken. Maar ze zou nooit proberen om haar Clan te verraden. Nee, ze zou liever sterven voor de Clan dan dat ze die zou verraden. Haar ogen keken naar een punt achter zich. Het voelde een beetje alsof ze bekeken werden. Ze keek naar Blackclaw. Die leek niks in de gaten te hebben. Die leek zelfs te willen gaan spreken. Rainflower hield haar oren goed open. Ze luisterde naar Blackclaw en snorde toen zachtjes. ’Je hebt het aan jezelf te danken dat je ondanks alles zo sterk bent gebleven, Blackclaw. Ik ben hier alleen maar om je te helpen om de anderen een beetje te negeren en je ook een goed gevoel te geven. Maar zelf heb je het meeste werk gedaan, ook al denk je misschien van niet,’ sprak ze, terwijl ze hem aankeek, snorde en hem een lik over zijn kopje gaf. Ja, Blackclaw was heel erg aardig. Ze vond het fijn van hem dat hij haar wou bedanken, maar het grootste werk had hij helemaal zelf gedaan. Ze keek naar Blackclaw. Ze luisterde naar zijn woorden en een glimlach verscheen over haar gezicht. ’Dat beloof ik je. Jij en ik gaan ervoor zorgen dat alles weer normaal wordt. Dat je weer normaal wordt behandeld en niet iemand die de Clan bijna verraden heeft. Nee, als het aan mij ligt zal er binnenkort niet eens meer naar je daad gekeken worden,’ snorde ze, terwijl ze Blackclaw een lik gaf. Hij was een goede kater. En katten die dat niet zagen, wel, die waren misschien een beetje dom. Of gewoon te koppig om te geloven dat Blackclaw ook iets goeds in zich had. Ja, oké, hij had de Clan bijna verraden. Maar dankzij die rat van een Shadowfur was dat. Rainflower hoopte dat zij die rat nooit tegenkwam. Anders ging ze die is een kopje kleiner maken. Vroeger had ze ontzag voor Shadowfur, toen die nog niet op het slechte pad was. Maar nu vond ze het alleen een vuile rat die nodig uit de weg geruimd moest worden. Vooral na wat ze Blackclaw had aangedaan. Dat deed je toch niet? Rainflower zou, als Shadowfur terug op hun terrein kwam, haar is flink laten schikken. Dat nam zij zich voor. Ze zou Blackclaw hoe dan ook beschermen. Een vriend was hij! Een goeie!

Het gevoel dat je een vriend gevonden hebt, dat heerlijke, vertrouwde maar toch nieuwe gevoel, dat je hart verwarmde en een glimlach op je gezicht toverde.. hij had het opnieuw gevonden. Hoewel je dacht het gevoel te kennen, kwam het toch opnieuw over je heen, onvermijdelijk en nieuw. Net als de zon die door de wolken scheen. Net als je dacht de warmte te kennen, voelde het opnieuw als een verrassing aan. Hij was het punt nu voorbij, dat hij wenste dat hij gestorven was voor zijn Clan. Nu wenste hij slechts nog een nieuw leven op te bouwen, opnieuw te beginnen, zijn Clan laten zien wat hij echt waard was. Hij was zo blij met het gevoel, zo blij dat hij zichzelf nu voor een klein deel had vergeven dat hij niet merkte dat Rainflower naar een punt in de verte keek. Zijn blik was nu teveel gericht op het innerlijk. Haar woorden voelden goed, al geloofde hij ze niet helemaal. Misschien kwam dat geloof met de tijd. Ze wilde hem helpen, ze gaf echt om hem. Als hij niet zo oud was geweest kon ze bijna een moederfiguur zijn. 'We moeten het niet vergeten en leren uit de fouten die in het verleden gemaakt zijn. Vergeten zou nutteloos zijn. Al zou ik het wel fijn vinden als ik los gezien kan worden van mijn fouten.' Met die woorden keek hij even omhoog, om zijn blik direct weer af te wenden van de brandende zon. De zon die Shadowfur nooit meer in haar hart zou voelen schijnen. Bij hem was het wel gebeurd; hij had het licht gezien. Door vrienden die echt waren, die geen façade nodig hadden om hem voor zich te winnen. Die hun ware gezicht lieten zien zonder enige moeite. Vrienden met harten waar warmte uitstraalde zonder bijbedoelingen. Dat was nu net waar hij behoefte aan had gehad, waar hij de kracht vandaan had om verder te vechten, niet op te geven. Wat was hij haar daar dankbaar voor. 'Je hebt meer gedaan dan je zelf misschien denkt, Rainflower,' zei Blackclaw zachtjes in haar oor, terwijl hij haar een lik gaf. 'Al een plan van aanpak?' vroeg hij nieuwsgierig.

Blackclaw voelde zich plots een beetje ongemakkelijk; had hij nu zomaar iemand een lik gegeven? Dat deed hij normaal nooit.. emoties liet hij liever niet zien, bang als hij was zijn hart teveel van het pantser te ontdoen. Bij Rainflower had hij daar echter minder moeite mee, leek het. Zij leek zijn emoties al te kennen en dat maakte het gemakkelijker voor hem om zijn ogen te laten glimmen of een voorzichtige lach te laten klinken. Hij wist dat hij altijd nors en chagrijnig was en dat was iets van hem dat nooit veranderd kon worden. Dit was wie hij was.. en als je hem wilde kennen moest je dit erbij nemen. Blackclaw schrok op uit zijn gedachten toen Rainflower een lik terug gaf. Gelukkig leek ze er geen problemen mee te hebben, dat hij dat opeens gedaan had. Hij moest zichzelf inhouden.. sinds hij zo'n emotioneel wrak geworden was, deed hij af en toe dingen die zijn gereserveerde karakter geblockt zou hebben. Hij keek in haar grijze ogen; ze wilde hem echt helpen. Het was zo moeilijk te geloven, dat iemand voorbij zijn fouten wilde kijken.. Hij was haar echt iets schuldig, al vond ze het niet goed als hij het nu zei. Hij zou haar ooit terug betalen, op de manier die zij wenste. Plots werd hij omver geduwd. Blackclaw keek even geschrokken, toen Rainflower probeerde hem om te duwen. Hij was iets te getraind in gevecht om daar aan toe te geven, maar toch ging hij liggen. 'Als jij het zegt,' stemde hij toe. De zon scheen op zijn pels en een extra warme plaats ontstond waar Rainflower haar kopje op zijn buik neerlegde. Zo had alleen Shadowfur gelegen.. maar als zij het wilde. Hij onderdrukte de neiging om weg te draaien, om zich af te sluiten; ze deed zo haar best. Een herinnering schoot hem te binnen. 'Tigerflame vertelde me.. dat Shadowfur gestorven is..' zei hij, wat schor. Zijn houding werd wat scherp. Zijn liefde begon om te slaan in haat, al was het misschien wat te laat. 'Ze zal wel in Dark Forest zijn,' gromde hij erachteraan, nog steeds wat ontdaan van zijn emoties.