This isn't right [& Sunshine Dazzle]

Stil bewoog hij zijn lichaam over de grond in de richting van het dikke muisje, tallpines zat vol prooi deze tijd van het jaar. Nog even wachtte hij af, maar al snel vloog hij door de lucht en lande met zijn klauwen in het beestje zijn nek, waarna het met een harde beet al snel dood was. Het had geen kik gegeven en dat gaf hem de kans verder te jagen. Kalmpjes nam hij het muisje in zijn bek en liep verder, zijn poten leidden hem naar een plaats waar hij niet zo vaak was en het duurde even tot het tot hem doordrong dat dit geen Thunderclan Territory meer was, maar de tweebeen-wereld. Verbaasd keek hij om zich heen, waarom was hij zo ver gegaan? Eigenlijk was hij hier nooit eerder geweest, hoe dicht hij er altijd ook mocht bij gewoond hebben. De muis bungelde nog steeds uit zijn bek en hij kon de smaak van bloed in zijn mond proeven. Even keek hij om zich heen en liep de kant op waarvan hij dacht dat dat terug was, tot hij een bekend gezicht zag. Nou ja, bekend... Hij had haar een keer eerder gezien, maar ze was wel aardig geweest die ene keer. Even een praatje maken kon toch geen kwaad, daarbij kon hij haar de weg vragen, want hij had geen flauwste benul hoe hij terug moest komen eigenlijk. Haar naam... Een verblindende zonneschijn... Sunshine en dan kwam er nog iets achter, Sunshine Dazzle! Dat was het, hij liep naar haar toe en legde de muis even neer. 'Hey Sunshine!' sprak hij vrolijk toen hij bij haar was aangekomen, 'Hoe gaat het?' Een vrolijke blik sierde zijn gezicht en hij keek haar even aan.

[Only Sunshine Dazzle]

_{Haar korte pootjes weergalmde door het lege huis van haar baasjes. Ze waren uit wandelen, en hadden haar twee huisgenootjes meegenomen. Die twee hondjes waren goede maatjes van haar, maar een beetje rust was natuurlijk ook altijd fijn. Warme zonnestralen schenen door de ramen neer op de keukenvloer, en ze kneep haar ogen ietsje dichter tegen de felle stralen. Met lome bewegingen richte ze haar aandacht op het etensbakje wat naast de tafel stond, en at een paar droge brokjes uit dit bakje. Ze dacht soms nog wel eens aan Timefall, de kater die ze laatst nog had gesproken. Dat zijn leven compleet anders was dan dat van haar, dat was wel duidelijk geworden. Alles leek anders, zelfs hun bouw was niet makkelijk te vergelijken. Na wat te hebben gegeten liep de poes verder door de keuken, op weg naar de deur die haar naar buiten zou laden. Met haar kopje duwde ze het luikje open en liet de warme zon op haar vacht schijnen, die wel van goud leek te zijn. Ze moest even wennen aan het plotselinge felle licht, maar dit lukte echter al snel. Soepel sprong ze op het tuinhekje in hun voortuintje en sloeg haar staart over haar poten. Vanaf dit punt kon ze een stuk meer zien dan daar beneden, en ze vond het ook fijn om even heerlijk te luieren in het warme zonnetje. Na enkele minuten zo te hebben gezeten besloot de poes dat het weer tijd werd voor een klein ommetje, en sprong ze behendig van het tuinhekje af om haar pad in de richting van het bos te wandelen. 'Hey Sunshine!' hoorde ze plots een maar al te bekende stem horen. Ze zag hoe Timefall op haar af stapte en een muisje wat hij net had gevangen neerlag. 'Hoe gaat het?' vroeg de kater hierna vriendelijk met een lachje. ’’Timefall! Ook goededag.’’ miauwde ze met een klein lachje. ’’Met mij gaat het goed hoor. En met jou?’’ Haar stem klonk warm, zoals altijd eigenlijk wel. Stiekem vond ze het wel leuk hem weer eens te zien, gezien het vorige keer zo gezellig was.}

’’Timefall! Ook goededag.’’ miauwde de poes met een klein lachje. ’’Met mij gaat het goed hoor. En met jou?’’ Haar stem klonk al even warm als de zon die op zijn rug brandde en even haalde de kater zijn schouders op, 'Goed zoals altijd, afgezien dat ik iets te ver ben doorgelopen.' Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij dat zei en ging weer verder, 'Maar een keertje hier eens rond kijken kan geen kwaad, toch? Woon jij hier in de buurt?' Even hield hij zijn kopje schuin en keek Sunshine aan, misschien dat ze eens bij haar thuis konden kijken, alhoewel... Haar baasjes zouden zich waarschijnlijk rot schrikken als ze hem zagen, vergeleken met Sunshine was hij immers een ontzettend verwilderd ding, want waar de poes geen enkel litteken had, haar vacht geheel blonk en geheel netjes zat, stond het bij hem alle kanten op, had hij vele schrammen en was zijn vacht nou niet de schoonste. Maar goed, het kon heus geen kwaad om te weten waar hij haar kon vinden. Even stopte de kater abrupt zijn gedachtegang, waar zat hij nou weer aan te denken? Ze was een kittypet, niet een poes van zijn clan welke hij zo maar mocht gaan opzoeken! Een stemmetje in hem zei hem dat zijn gevoelens compleet de verkeerde kant op gingen... Hij zou zichzelf en haar in gevaar kunnen brengen hierdoor!

_{Het warme weer gaf haar een klam gevoel, en zij was waarschijnlijk niet de enige die dit meemaakte. Maar toch vond ze het niet erg, het was altijd beter dan regen toch? Dit was hoe je zomer kon zien, volgens haar. Zon, warmte en vooral veel buitenleven. Het was altijd leuk om op je tuinhekje te zitten, al kijkend wat er voorbij kwam. 'Goed zoals altijd, afgezien dat ik iets te ver ben doorgelopen.' Er verscheen een flauw grijnsje bij de kater op zijn gezicht, en ze kon het niet laten om even een grinnikje te laten horen. Dat was ook de reden waarom hij hier helemaal was natuurlijk. 'Maar een keertje hier eens rond kijken kan geen kwaad, toch? Woon jij hier in de buurt?' Even liet ze haar kopje schuin hangen. Het zou haar wel leuk lijken om hem te laten zien waar ze woonde, al wist ze niet of dat zo’n slim idee was. Ze had hem pas een keer eerder gesproken en ze wist nog niet zeker of hij te vertrouwen was, ondanks dat hij zo aardig deed. Na een ontmoeting kon je dat nog niet weten... Toch? Verschillende gedachtes gingen een voor een door haar hoofd. Nee, zo erg kon het niet zijn. Haar baasjes en huisgenootjes waren tenslotte toch niet thuis, en ze zouden deze hele middag niet meer terugkomen. Waarschijnlijk rond het avondeten pas, maar dan zou Timefall allang weer weg zijn. ’’Nee, zeker niet.’’ grinnikte de poes tegen hem, over het feit dat hij nu hier was. ’’Ja, ik woon daar verderop. Als je deze rij huizen afloopt loop je vanzelf tegen mijn thuis aan. Je kan anders wel even komen kijken?’’ stelde ze dan toch maar voor. Hij zou natuurlijk ook wel nieuwsgierig zijn naar haar woonplek, wat begrijpelijk was.}

De crèmekleurige poes liet haar hoofdje even schuin hangen en dacht even na, ’’Nee, zeker niet.’’ grinnikte de poes toen tegen hem, over het feit dat hij nu hier was. ’’Ja, ik woon daar verderop. Als je deze rij huizen afloopt loop je vanzelf tegen mijn thuis aan. Je kan anders wel even komen kijken?’’ De kater knikte rustig, terwijl ze dat voorstelde, 'Is goed' sprak hij, 'Ik ben wel benieuwd hoe het bij tweebeners er uit ziet. Maar weet je zeker dat je tweebeners dat niet erg zullen vinden? Ik bedoel, ik denk niet dat ze het leuk zullen vinden als er plots een geheel verwilderde kat binnen komt zetten.' Een rustige glimlach sierde zijn gezicht terwijl hij dit vroeg, natuurlijk wou hij haar thuis wel eens bezoeken, maar hij wou niet dat ze in de problemen kwam daardoor. Even gingen zijn gedachtes naar de clan, hij hoopte dat niemand hem zag of iets opmerkte, immers wist hij niet precies of dit wel mocht. Hij hoopte ergens van wel, maar vermoedde eigenlijk van niet, nou ja... Een keer zou toch geen kwaad kunnen?

_{Of het een goede keuze was geweest, wist ze niet. Maar zo had hij wel de kans om haar leefgebied te ontdekken, misschien een keer wat anders dan zijn harde clanleven. Hij zou waarschijnlijk opkijken van al het nieuws wat ze hem zou laten zien, en de reactie daarop was ook altijd leuk. Tot haar geluk begon de kater te knikken. ''Is goed,'' sprak hij. ''Ik ben wel benieuwd hoe het bij tweebeners er uit ziet. Maar weet je zeker dat je tweebeners dat niet erg zullen vinden? Ik bedoel, ik denk niet dat ze het leuk zullen vinden als er plots een geheel verwilderde kat binnen komt zetten.'' glimlachte hij naar haar. Ze schudde haar hoofd meteen bij het horen van deze woorden. ''Nou, mijn baasjes zijn weg en ik denk ook niet dat ze snel terugkomen. Waarschijnlijk pas vanavond, en dan ben je natuurlijk al lang weer weg. Dus ik denk niet dat dat een probleem is," miauwde ze met een kleine glimlach. Dat hij zich een beetje zorgen maakte was begrijpelijk, hij was hier waarschijnlijk niet of bijna nooit geweest. Ook een reden waarvoor hij nu een beetje verdwaald was geweest. "Kom je mee?" Ze wachte niet meer op een antwoord, maar kantelde haar lichaam alvast en gooide haar blik naar achteren, kijkend of hij volgde.}

Sunshine schudde haar hoofd meteen bij het horen van deze woorden. ''Nou, mijn baasjes zijn weg en ik denk ook niet dat ze snel terugkomen. Waarschijnlijk pas vanavond, en dan ben je natuurlijk al lang weer weg. Dus ik denk niet dat dat een probleem is," miauwde ze met een kleine glimlach. "Kom je mee?" Ze wachte niet echt op antwoord, maar waarschijnlijk was zijn antwoord dan ook wel voorspelbaar. 'Ik kom!' miauwde hij vrolijk en liep naar de poes toe. Waarom deed hij dit? Om meer info te verkrijgen over Kittypets of om meer info te verkrijgen over haar? Ergens wist hij het niet en het voelde alsof hij compleet verkeerd bezig was, maar het niet eens erg vond! Waar was hij in godsnaam mee bezig? De kater schudde de gedachtes weg, hij moest er niet aan denken, want wie kon het nu iets schelen, het was niet alsof hij hiermee de regels overtrad, wel dan? Even glimlachte hij vriendelijk naar de poes, terwijl hij haar volgde.

_{'Ik kom!' hoorde ze de kater achter zich miauwen op een vrolijke manier. De vrolijkheid van hem was eigenlijk altijd wel te herkennen, en het was toch wel een vrolijkheid die haar niet deed kotsen. Hij had iets anders, iets wat de meeste niet hadden. Maar wat, tja, dat wist ze zelf ook nog niet. Ze vetraagde haar pas iets om naast hem te komen lopen, al hield ze er nog wel een tempo in. ’’Hebben ze bij jullie ook speciale taken? Hoe noem je dat...’’ bracht ze nieuwsgierig uit. Bij hun was er niet zoveel verschil, enkel was zij een kat en haar twee huisgenoten honden. Maar bij hun zat het wel even iets anders in elkaar, bijvoorbeeld dat ze moesten jagen. En de kittens zouden dat nog niet mogen doen... Haar zachte pootkussentjes tikte ritmisch op de harde grond van de stenen straten, het was een beeld wat ze zich maar al te goed herkende. Het was de plek waar ze leefde, haar thuis. En toch voelde het deze keer anders aan. Kwam het door Timefall? Ze wist het niet, maar iets in haar vond dat gevoel niet eens erg.}

Al snel liep hij naast de poes, ’’Hebben ze bij jullie ook speciale taken? Hoe noem je dat...’’ bracht ze nieuwsgierig uit. Even hield de kater zijn kopje licht schuin, 'Hoe bedoel je? Jagen enzo?' vroeg hij, 'Want het is natuurlijk zo dat iedereen moet jagen en de grenzen moet controleren, soms de kampwanden een beetje verstevigen, wat nieuw mos halen, Queens eten brengen, nou ja, dus zulke taken hebben we wel, of bedoel je andere?' Een vrolijke glimlach sierde zijn gezicht en hij keek haar nog even aan. Zijn ogen gleden na een tijdje toch terug naar voren, want het was niet echt de bedoeling dat hij ergens tegenaan zou botsen. Het ritmische geluid van hun pootstappen werd even verstoord door een voorbijrazend monster, maar al snel waren ze weer hoorbaar. Ergens vroeg hij zich af waar het nou precies was en hoe het er nou precies zou uitzien. Hij had nog zo veel vragen eigenlijk voor haar, maar had geen zin om ze allemaal uit te spreken.

_{Een bepaalde uitdrukking op het gelaat van Timefall zorgde voor wat onzekerheid in haar gevoel gemengd. Ze wist niet zo zeker hoe hun dat in een Clan allemaal noemden, waarschijnlijk met allerlei verschillende benamingen waar zij verder nog nooit van heeft gehoord. Net zoals dat zij een auto een ‘monster’ noemden. Zolang je maar oplet doen ze niet zoveel, voor zover zij wist. 'Hoe bedoel je? Jagen enzo?' vroeg de kater aan haar, 'want het is natuurlijk zo dat iedereen moet jagen en de grenzen moet controleren, soms de kampwanden een beetje verstevigen, wat nieuw mos halen, Queens eten brengen, nou ja, dus zulke taken hebben we wel, of bedoel je andere?' Op dat moment raasde er een auto voor hun uit, al liepen hun niet op de weg dus hadden ze ook geen kans geraakt te worden. Ze knikte stilletjes met haar hoofd. ’’Ja, dat, precies!’’ stemde ze toe op zijn woorden. ’’Ik wist niet dat ze zoveel te doen hadden... Zijn er ook katten die de leiding hebben, zoals bij mij mijn baasjes? Of is bij jullie alles gewoon gelijk?’’ vroeg ze hierna om nog wat van haar onbeantwoorde vragen te kunnen stellen. Ze had nog genoeg te vragen, al kon ze natuurlijk niet alles tegelijk doen. Dat was ook nogal opdringerig, en zo wilde ze niet overkomen.}

Weer keek hij haar aan en zag dat ze even knikte met haar hoofdje, ’’Ja, dat, precies!’’ stemde ze toe op zijn woorden. ’’Ik wist niet dat ze zoveel te doen hadden... Zijn er ook katten die de leiding hebben, zoals bij mij mijn baasjes? Of is bij jullie alles gewoon gelijk?’’ vroeg ze hierna. Hij vond het fijn haar alles te kunnen vertellen en beantwoorde haar vraag dan ook direct, 'Ja, er is een leader die de clan leidt en een Deputy die hem hierbij helpt! Anders zou het maar een zooitje zijn niet?' Even grijnsde hij, 'Het is een grote eer als je Deputy mag worden, er is er immers maar 1 in de clan en je bent de opvolger van de Leader. Alhoewel je meer kans hebt om te sterven in je Deputy-tijd dan je Leader-tijd... Een Leader heeft immers 7 levens!' vertelde hij met trots, 'En bij jou leiden de tweebeners je dus? Maar wat doen die dan eigenlijk? Want ik zie tweebeners nog niet echt op een kat afstappen en vragen of ze even kunnen jagen.' Zijn oogjes twinkelden een beetje. Zijn hele lichaam straalde uit dat hij op zijn gemak was bij haar, ook al was ze niet van de clan en misschien was dat wel het gevaar...

_{'Ja, er is een leader die de clan leidt en een deputy die hem hierbij helpt! Anders zou het maar een zooitje zijn niet?' grijnde Timefall. Natuurlijk, dat had ze kunnen weten. Het zou werkelijk een chaos zijn als deze twee rangen er niet waren, en zoals hij al eerder had verteld hadden ze ook nog een medicine kat. Allerlei verschillende, maar toch zo belangrijke rangen... En ook zo anders dat dat zij gewend was. 'Het is een grote eer als je Deputy mag worden, er is er immers maar 1 in de clan en je bent de opvolger van de Leader. Alhoewel je meer kans hebt om te sterven in je Deputy-tijd dan je Leader-tijd... Een Leader heeft immers 7 levens!' ging hij trots verder, en even keek Sunshine Dazzle hem ongelovig aan. 7 levens? Dat wilde zij ook wel! ’’Wauw... Het kan dus nóg ingewikkelder.’’ grinnikte ze. ’’En wat ben jij? Ben jij ook een leader?’’ vroeg ze met grote ogen. Ze leek wel een kind dat voor het eerst in een speelgoed winkel stond, zo blij en uitgelaten. 'En bij jou leiden de tweebeners je dus? Maar wat doen die dan eigenlijk? Want ik zie tweebeners nog niet echt op een kat afstappen en vragen of ze even kunnen jagen.' Met een vrolijke grijns schudde de poes haar kopje stevig, ’’Nee, natuurlijk niet! Wij jagen niet, wist je nog? Ze geven ons wat eten, voornamelijk brokjes, ik kan je het straks wel laten zien. En misschien dat je ze ook wilt proeven? Onze ‘tweebeners’ duwen ons gewoon weg als we iets niet mogen, of ze roepen wat onverstaanbaars vanaf de bank... Zo gaat het eigenlijk altijd wel.’’ grapte ze naar de kater.}

De ongelovige blik van de poes deed hem even lachen, ’’Wauw... Het kan dus nóg ingewikkelder.’’ grinnikte ze. ’’En wat ben jij? Ben jij ook een leader?’’ Met grote ogen keek de poes hem aan, 'Nee, Bluestar leidt ons nu al een paar jaar! Ze is een fantastische leider en Fireheart is haar Deputy.' Nu was het aan hem om haar wat te vragen, ’’Nee, natuurlijk niet! Wij jagen niet, wist je nog? Ze geven ons wat eten, voornamelijk brokjes, ik kan je het straks wel laten zien. En misschien dat je ze ook wilt proeven? Onze ‘tweebeners’ duwen ons gewoon weg als we iets niet mogen, of ze roepen wat onverstaanbaars vanaf de bank... Zo gaat het eigenlijk altijd wel.’’ was het antwoord. Een zacht gelach was hoorbaar, 'Leuk, iemand die je zit te duwen of tegen je zit te roepen.' grapte hij vrolijk, 'En dat eten... Hmm... Ik zou het kunnen proberen... Als het lekker is.' Een grijns verscheen op zijn gezicht bij die laatste zin, tja, hij had nou eenmaal geen zin in van die vieze drap of wat dan ook!

_{Voor haar gevoel lachte de kater redelijk veel, waarschijnlijk was dat ook de rede van de stemming die hij hiermee veroorzaakte. 'Nee, Bluestar leidt ons nu al een paar jaar! Ze is een fantastische leider en Fireheart is haar Deputy.' Even knikte de poes, maar fronste direct weer. Bluestar, Fireheart, Timefall... Al die namen! Wie verzon ze? Hun hadden geen mensen die dit konden doen, dus ja... 'Leuk, iemand die je zit te duwen of tegen je zit te roepen.' grapte de zwart-witte kater naar haar. ’’Oh, ja, je moest eens weten. Echt geweldig,’’ greens ze en gniffelde zachtjes. 'En dat eten... Hmm... Ik zou het kunnen proberen... Als het lekker is.' lachte hij. ’’Het is waarschijnlijk niet iets wat je gewent bent. Ik heb nooit wat anders geproefd, dus ik heb verder ook geen idee.’’ mompelde ze, en richte haar blik weer vooruit. Ze draaiden de laatste hoek om en de poes versnelde haar pas ietsjes. Plotseling hield ze halt en sloeg met een scherpe hoek linksaf. Ze bleef staan in de voortuin van haar huis, en draaide haar kopje heel even over haar schouder naar Timefall. ’’Hier is het,’’ zei ze met een zachte stem, en zwiepte haar staart heen en weer. Toen verdween ze door het luikje in de voordeur, en bleef op de gang wachten op de kater. Dit was allemaal nieuw, en hij zou erg goed moeten wennen. Ze name een zithouding aan voor de deur, haar nieuwsgierige blik vooruit werpend.}

’’Oh, ja, je moest eens weten. Echt geweldig,’’ greens de poes en gniffelde zachtjes, waarna hij nog een opmerking maakte over het eten. ’’Het is waarschijnlijk niet iets wat je gewent bent. Ik heb nooit wat anders geproefd, dus ik heb verder ook geen idee.’’ mompelde ze, en richte haar blik weer vooruit, 'Ik wil je anders straks of een andere keer wel een prooi laten proeven!' miauwde hij. Waarna hij haar verder volgde een bocht om. Plotseling hield ze halt en sloeg met een scherpe hoek linksaf. Abrupt bleef hij staan, wachtte nog even en volgde haar toen snel. De poes stond voor een groot Tweebeennest en keek even over haar schouder, ’’Hier is het,’’ zei ze met een zachte stem. Verbaasd en verwonderd keek hij naar het grote ding voor hen, 'Wow' sprak hij en bleef er nog even naar kijken. Zijn ogen gleden over het massieve ding en pas na een tijdje besefte hij dat hij geen flauwste benul had, hoe in dit reusachtige hol binnen te komen. 'En hoe komen we hier in?' vroeg hij haar verbaasd, terwijl zijn bruine ogen zich op Sunshine richtten, 'Er is nergens een ingang waar je door kan!' Weer richtte hij zijn blik op het nest waar zij verbleef. Zo dicht, geen enkel gat waar je door kon... Hoe kwam je daar in godsnaam ooit binnen?

_{'Ik wil je anders straks of een andere keer wel een prooi laten proeven!' miauwde de kater, toen hij over het eten begon. Ze fronsde diep. Ze kon niet jagen... Al ging hij haar waarschijnlijk wel helpen. ’’Maar dan moet jij hem vangen.’’ zei ze op een plagerige toon tegen hem. Zijn gezichtsuitdrukking verandere meteen bij het zien van haar huis, het stond erg verbaasd. 'Wow' sprak de kater waarna hij het huis in zichzelf opnam. 'En hoe komen we hier in?' vroeg hij haar plotseling, en dit was voor hem een doodnormale vraag. Zo iemand als hij kon dat natuurlijk niet weten. 'Er is nergens een ingang waar je door kan!' Ze gniffelde lichtjes bij het horen van deze verbaasde woorden. ’’Hier.’’ ze porde met haar licht bruine pootjes tegen het luikje aan, wat bedekt was met een doorschijnbaar plastic. ’’Hierdoor moet je naar binnen!’’ greens ze en wachte tot hij zou komen.}

De poes moest even gniffelen bij zijn opmerking, ’’Hier.’’ ze porde met haar poot tegen iets aan wat aan de kant ging, ’’Hierdoor moet je naar binnen!’’ greens ze. Voorzichtig kwam de kater dichterbij. Met zijn eigen poot duwde hij ook een keer tegen het ding aan, 'Interessant' grijnsde hij en keek even naar het ding waar hij tegen duwde, 'Heeft elk tweebeennest zoiets?' Nieuwsgierig keek hij Sunshine Dazzle aan. Het Kittypet leven was een stuk interessanter dan eerst gedacht. Wie wist wat hij hier nog allemaal zou ontdekken! Misschien zou het ook wel handig zijn voor in de clan, als hij überhaupt te weten zou komen, hoe je zoiets moest maken, want het zag er nogal ingewikkeld en moeilijk uit, iets dat vast zat ergens aan van boven, maar los beneden en het was doorschijnend... Hoe moest hij dat in godsnaam maken?

Hij kon duidelijk merken dat Sunshine Dazzle even over zijn woorden moest nadenken, ’’Tweebeennest als in huis?’’ vroeg ze hem met een vragende uitdrukking. Zijn blik ging haar kant op en hij knikte glimlachend, ’’Want als je dat bedoelt, verschilt het nog wel eens. Niet elk huis heeft het volgens mij, maar een aantal wel.’’ glimlachte ze en keek hem weer even aan. 'Dat bedoelde ik ja, weet ik veel hoe jullie dat noemen' miauwde de kater vrolijk, waarna hij een vrolijk en uitgelaten antwoord terug kreeg, ’’Nou, waar wacht je op? Kom!’’ riep ze uitgelaten. Nog even keek de kater naar haar en richtte toen zijn blik naar voren. 'Oke' sprak hij nog, waarna hij voorzichtig, pootje voor pootje er doorheen liep. Binnen kwam hij op een ding terecht met allemaal sprietjes, allemaal gekleurde grassprietjes leken het wel. Verwonderd keek hij er naar en wachtte nog even tot ook Sunshine binnen was. 'Hoe kleuren jullie dat gras?' vroeg hij verwonderd. Waarschijnlijk klonk het meeste wat hij vroeg nogal dom, maar veel kon hij er niet aan doen toch? 'Sorry als het nogal dom klinkt' miauwde hij, licht mompelend, 'Ik ben nog nooit in een 'huis' geweest, om eerlijk te zijn.' Waarna hij haar weer aankeek en rustig wachtte op antwoord.