I shouldn't have come here... (open)

_{Ik hoor hier niet, ik had hier niet moeten komen...

Oswald Tips zat op de hoge hoed in de vensterbank. Hij keek naar buiten en zuchtte. Hij wist niet precies wat de reden was. Het was bladval, goed, maar vandaag was de lucht helder en vrij warm. Hij voelde zich rusteloos en stond op van de hoed, waarna hij meteen weer ging zitten. Hij snapte niet wat er met hem aan de hand was de laatste tijd. Het grootste deel van de tijd was hij gewoon zichzelf: tevreden, trots en kalm. Maar hij kreeg steeds vaker weemoedige buien, zomaar uit het niets. Ook had hij vaker het rusteloze gevoel dat hij ook nu ervaarde. Hij had het gevoel dat hij nog te weinig had gezien, te weinig had gedaan in zijn lange leven. Want wat hád hij eigenlijk gezien, buiten zijn buurt en enkele kattenshows voor niet-raskatten?

Hij stond op. Het werd tijd dat hij iets anders zag dan straten. Hij sprong van de vensterbank op de grond. Beth was niet thuis, ze was naar de stad voor de boodschappen. Oswald ging naar buiten. Een briesje woei langs zijn vacht. Vastberaden liep Oswald Tips weg van zijn huis, door de straat, langs de rozentuin, langs de tuin van de man die vaak en pijp rookte, een volgende straat in, de weg oversteken, nog een straat door. Hij liep met trotse, zelfverzekerde passen, borst vooruit, kin omhoog, staart in de lucht.
Hij passeerde de witte, vrijstaande huizen aan de rand van de stad. Eigenlijk was het meer een dorp, maar Oswald noemde het altijd een stad. Dat klonk beter. Een dorp klonk meer alsof het wat bij elkaar geraapte boerderijtjes waren.

Hij paste er wel voor op om buiten de territoria van de clankatten te blijven. Niet dat hij daarbuiten, in de gebiedjes die toebehoorden aan de eenlingen, wel gewenst was, maar toch. Hij hoorde hier sowieso niet thuis. Toch liep hij door. Het was vreemd om geen huizen om zich heen te hebben. Toen hij een eindje van de stad verwijderd was bleef hij staan en keek om zich heen. Een eind verderop zag hij een beekje, waar hij naartoe liep. Hij zag nergens katten. Hij keek naar zijn onduidelijke, rimpelende weerspiegeling op het wateroppervlak. Het water was heel helder. Hij boog naar voren om er wat van te drinken en merkte dat het helemaal niet vies of modderig smaakte, zoals hij deels verwacht had. Het was eigenlijk veel lekkerder dat het water dat hij thuis in zijn bakje kreeg. Dat was dan wel gezuiverd bronwater - hij kreeg vanzelfsprekend geen simpel kraanwater -, maar miste toch die frisheid.

Hij ging rechtop zitten en likte zijn kin droog. Daarna keek hij naar de stad. Had hij al zo ver gelopen? De stad was verder weg dan hij had gedacht. Misschien moest hij maar eens terug... Hij begon te lopen. Onder het lopen kreeg hij een vreemd gevoel, waar zijn nekharen van overeind gingen staan. Hij keek om. Niemand. Hij ging wat sneller lopen. De prikkelende sensatie bleef. Hij stopte om opnieuw om zich heen te kijken. Daarna keek hij naar de lucht. In de verte zag hij grijze wolken aankomen. Ook dat nog... Misschien kwam er wel onweer aan. Dat zou wel dat gespannen gevoel dat hij had verklaren. Hij liep verder. Het ongemakkelijke gevoel wilde niet weggaan. De stad leek nog ver weg. Ik hoor hier niet, ik had hier niet moeten komen... dacht hij. Opeens dreef een kattengeur zijn neus binnen. Hij draaide zich om. Een eind van hem vandaan, ongeveer drie keer de lengte van zijn huiskamer, stond een kat.}

IT'S MY LIFE EVER BE A HELL?
AND I NOT BE MYSELF FOREVER?
BE I EVER ALONE?
I'M A BITHS BUT I STIL NOT BE MYSELF?
BUT STIL ALIFE AND I BE CRAZY?
NOBOY UNDERSTAND ME?
IT'S MY NAME ARE DARKNESS?
I'M BORN IN HELL.
I SPENT ONE DAY HERE.
BUT FOR WHAT?!

Shaymin liep door het woud, ze wilde jagen voor de Bloodclan maar niks lukte haar vandaag. Ze bekeek de plaat goed met haar groenige ogen en haar witten vacht liep ze, haar oren waren kapot om tegen een hond te vechten die ze versloeg met kapotte oren op de grond lag dat was haar verleden. Shaymin wilden een plaats waar ze zich goed voelden en veilig ze was niet echt goed bij haar hoofd en draaide even en liep daarna door over het koele gras en de zon scheen op haar witte vacht en ze zei zacht 'uit de Bloodclan, daar ben ik vrij weg van daar van allen gemenen af en ik hoef niet meer grof en gemeen te doen tegen anderen, ik heb één dag gebruikt speciaal voor dit moment.' Haar ogen straalden en ze rook de lekkere geur van de blad val, het was herfst dat hete ookal wel blad val wat ze niet wist. Shaymin liep door en zag een kat ze ging in sluip houding en zwiepte met haar staart maar algauw merkte dat het geen Bloodclanner was dus ze ging naar de kat toe en zei 'hoi.' Ze begon te glimlachen en je zag haar tanden onder het bloed zitten. Ze begon te zitten en sprak 'en wat ben jij voor een kat of clanner?' Haar ogen straalde blijdschap uit en ze spinden even zacht.

_{De kat was een vrij kleine, witte poes met kapotte oren. Ze had grote, groene ogen en leek onschuldig, maar maar Mr. Tips rook de doordringende geur van de Elite. Die kat was niet te vertrouwen. Zijn vacht ging een beetje overeind staan en hij draaide zich half om, zodat hij snel weg kon rennen als het nodig was. De poes glimlachte. "Hoi," zei ze vrolijk. Haar scherpe tanden, rood van het bloed, werden zichtbaar toen ze sprak. Oswald beantwoordde haar groet niet en zette heel langzaam een stapje achteruit. De poes ging zitten. 'En wat ben jij voor een kat of clanner?' vroeg ze. Ze keek blij en snorde zacht. Ze gedrieg zich als een lief, onschuldig poesje, maar de Elitegeur en het bloed op haar tanden verraadde haar werkelijke zelf. Oswald gromde zacht. "Probeer me niet voor de gek te houden, Elitekat. Doe niet alsof je alleen een 'gezellig' gesprekje wilt voeren," siste hij.}

What ever you go.
What ever you do.
I go too with you.
And stay forever here.
And waiting for you.

Shaymin keek hem aan en krabbelde zich achter haar oor. "Probeer me niet voor de gek te houden, Elitekat. Doe niet alsof je alleen een 'gezellig' gesprekje wilt voeren," siste de kater. Shaymin begon gek te kijken en zei 'um.. wat is een Elitekat? en er zijn toch geen andere bloodclanners dicht bij die bloeddorstig zijn?' Ze keek omzich heen met haar groene ogen en keek de zwarte kater aan en haar oren stonden fel vooruit en ze begon haar kapote nagels in en uit te doen. Shaymin trilde en stook haar neus in de lucht en keek in de verte en zei zacht 'v...o......ssss VOS!!!' Ze keek de kater aan en sprak snel 'volg mij hier in de beurt is een plaats waar de vos ons niet kan ruiken bij de oude dassen dam.' Shaymin rende en sprintte weg en volgde haar hart zij kon nooit haar zelf zijn in de Bloodclan maar zelf gaf ze nooit op en liep over het natte gras en dook in de dassenburcht en dook ineen en drukten zich tegen de grond hopend dat de kater geluisterd had. Ze trilde van angst en haar staart zat tussen haar poten en haar haren stonden overeind ze kwam uit het hol en renden terug maakte een sierlijke sprong en dook op de vos en zette haar klauwen in het beest en beet erin...

_{'um.. wat is een Elitekat? en er zijn toch geen andere bloodclanners dicht bij die bloeddorstig zijn?' vroeg de witte poes. Oswald kreunde. Was die poes zo dom of deed ze alsof? Hij nam aan dat een BloodClanner zélf toch zou moeten weten dat ze zich doorgaans de Elite noemden. Plotseling verstijfde de poes. Trillend snoof ze de lucht op. Oswald rook de sterke geur ook. 'v...o......ssss VOS!!!' riep de Elitekat terwijl hij het dacht. Hoeveel pech kon je in één dag hebben? Eerst een Elitekat en vervolgens een vos! Hij had hier nooit heen moeten gaan. 'Volg mij, hier in de beurt is een plaats waar de vos ons niet kan ruiken bij de oude dassen dam,' klonk de stem van de witte poes. Oswald vernauwde zijn ogen tot spleetjes. "En waarom zou ik jou vertrouwen?" vroeg hij, al wist hij het antwoord zelf ook al: hij had weinig keus. Hij schudde zijn hoofd en rende toen achter de ander aan. Een dassenburcht, geweldig. Hij hoopte maar dat dat hol zo verlaten was als zij beweerde. Hij kroop achter haar aan de dassenburcht in. De scherpe dassengeur omhulde hem, maar toch rook hij wel dat de geur zwakker was dan wanneer er nog een das zou wonen.
De poes sprong naar buiten en viel de vos aan. Haar bewegingen waren sierlijk en zagen eruit alsof ze ze vaak had gemaakt, alsof ze vaak had gevochten. Of dat iets goeds was of niet, daar was Oswald niet zeker van, maar nu kwam het mooi uit. Hij kon zich echter moeilijk voorstellen dat één kleine poes als zij een vos aan zou kunnen. Nou, van hem hoefde ze geen hulp te verwachten. Hij was niet bepaald een geoefend vossenverjager. Zelfs al zou hij willen helpen - wat hij erg betwijfelde, ze bleef immers een Elitekat -, hij zou van weinig nut kunnen zijn.}

is it my life?
to be kilt by a fox.
to slam me to the ground?
but i never give up.
i die for honer!

Shaymin beet in de vos zijn nek en zei op een rustige toon 'blijf daar, want daar ben je veilig, zo kan de vos je geen pijn doen.' Shaymin zetten haar klauwen in de vos die heen en weer werd geslingerd en viel op de grond en ze probeerden op te staan ter wel de vos haar beet. Shaymin probeerden haar los te krijgen en dacht meteen aan een kit die ze een keer had mee genomen, Ze dacht aan iets en ze begon te draaien. Shaymin voelden de scherpen vossen tanden die haar beet en op een tijdje los lieten, ze stond weer recht op met een bloedende rug wat heel koud werd. Shaymin wist dat de kater haar zou kunnen helpen maar ze wilden niet dat hij gewond zou raken door de vos. Ze sprong en krapte de vos en beet de vos in zijn poot zo hard dat hij van de pijn dar op niet meer zou kunnen staan, algauw renden ze onder de vos heen maar de vos trok haar aan haar staart en gooide haar tegen een boom. Shaymin begon harder te ademen maar ze stond weer op ze was uitgeput en zat onder het bloed van de vos en van haar, ze renden naar de vos en renden een paar keer om hem heen en beet hem aan zijn achter poot en krapte zodat hij niet meer kon lopen. Shaymin wilden het afmaken maar viel flauw door de pijn en bloed verlies naast e vos...

Mr. Tips schreef:: _{Gespannen keke hij naar het gevecht. Hij had nog nooit eerder in zijn hele lange leven een vos gezien en hij vond het beest er angstaanjagend uitzien. Het was wel twee keer zo groot als hij en vocht met een felheid die hij nog nooit eerder bij een dier had gezien. De poes verweerde zich echter ook heel fel. Het kwam vast doordat ze een Elitekat was dat ze zo goed kon vechten. Die katten werden al van jongs af aan getraind in moorden. De poes was nog geen jaar oud, maar vocht als een ervaren krijger. Een kat, hoe sterk ook, kon het in haar eentje nooit een vos aan. De poes wist het beest bijna te doden, maar toen viel ze bewusteloos neer. De vos bleef even staan, zich waarschijnlijk afvragend of de kat nog leefde of niet. Hij snuffelde aan het slappe lichaampje. Oswald keek met grote ogen van angst toe. Die vos ging haar doden! Ze zou doodgaan, vermoord worden, voor zijn ogen. Dat kon hij niet aan. Hij rende het hol uit, nauwelijks nadenkend.
De vos keek verbaasd op toen er uit een dassenburcht opeens een kat kwam gestoven. Hij hief zijn kop op van de halfdode poes en keek naar de kater. Die was groter dan de poes, en groter betekende voor zover hij wist sterker. Hij kon moeilijk weten dat Oswald Tips een keurige maar zwakke kittypet was die nog nooit eerder een vos had gezien. Het enige wat hij wist was dat het kleine witte dier hem zwaar had verwond en dat er nu een groter zwarter beest op hem af kwam lopen. Hij zette een wankele stap achteruit, draaide zich om en rende weg, een stomverbaasde Oswald Tips achterlatend.
Oswald keek de hinkende vos na. Hij had verwacht dat het beest hem aan zou vallen, maar nu ging hij er gewoon vandoor? Alleen maar fijn, natuurlijk. Hij liep naar de poes toe. "Ehm, poes," zei hij aarzelend. Hij wist haar naam niet. "Gaat het?" Nee, natuurlijk gaat het niet, dacht hij, ze is zojuist bewusteloos geraakt na een gevecht met een vos. Hij wist niet wat hij met de situatie aan moest. Zijn instinct zei hem dat hij terug moest naar zijn huis, maar hij kon die poes toch moeilijk hier dood laten gaan, zelfs al was ze een Elitekat?}

give me a time to break out.
give me a life.
help me out this life.
safe me.
do you trust me?
I think I can believe in you

Shaymin lag op iets kouds alles draaide het gevoel gaf haar iets slecht ging ze dood? maar ze wilden er niet meer aan denken dus gaf ze niet op en hoorden een stem "Ehm, poes," zei de kater aarzelend. "Gaat het?" Ze bewoog langzaam haar poot. Shaymin lag neer op de koude grond waar van haar bloed op viel, het leek of dat haar leven uit haar ging maar ze probeerde op te staan en viel daarna op de grond ze keek verzwakt naar de kater die voor haar stond waarschijnlijk zal hij me achter laten en door de natuur laten sterven dacht ze. Shaymin sluiten haar ogen en wist een als hij haar achter liet zal zij wel zich zelf redden. Shaymin kreunden en kwam overeind en sprak 'alles gaat goed met me...urg' en ze viel weer om door de pijn en keek langzaam naar bloederige lichaam wat rood kleurden van het vieze bloed. Shaymin sloot haar ogen en wilden rusten en slapen om op krachten te komen.

_{De poes maakte een zacht geluid. Ze reageerde! Ze leefde! Oswald haalde opgelucht adem. Ze was echter niet zo levend dat hij haar gewoon achter kon laten. Toen ze probeerde op te staan viel ze weer om. 'Alles gaat goed met me...urg,' kreunde ze. Oswald drentelde besluiteloos heen en weer. Toen nam hij een besluit. "Goed, luister, poes, ik zal je naar de stad brengen, in de buurt van je kamp. Daar wordt je wel gevonden en geholpen. Maar ik ga dat kamp niet binnen. Één Elitekat op een dag is al genoeg, ik heb geen zin om je hele familie tegen te komen." Zonder op antwoord te wachten tilde hij haar op en begon in de richting van de stad te lopen.}

Onderwerp: Re: I shouldn't have come here... (open)