Be brave and nothing will stop you.. [Open]

๑ B R A M B L E P A W ๑

Geruisloos zoals een echte tijger sloop hij door het kamp. Hij leek kwa vacht ook op het dier waar zijn vader naar vernoemt was geweest. Na alle hectiek leek de rust eindelijk weder te keren in het kamp. Hij snoof schamper. Wat die hectiek allemaal terweeg had gebracht.. BlueStar was dood. De leidster was geweldig geweest. Maar niet altijd in het hier en nu. Misschien omdat ze 9 levens had gekregen. Alles om hem heen bleef toch bezig en hij was echter alleen in dit alles. Nog steeds had hij geen mentor toegewezen gekregen. Iets wat hem nijdig maakte en waardoor hij zuur keek. Zijn staart zwiepte achter hem rusteloos heen en weer. Amerkleurige ogen gloeiden op in het donker toen hij de schaduwen in liep. Leaf-fall maakte het ook niet beter dan de sombere wolken in de lucht. Zijn vacht tintelende ongerust en zonder dat hij er erg in had ging zijn nekhaar overeind staan. Daarbuiten was iets aan de hand. En hij moest wachten op een krijger om het kamp uit te mogen. Boos spuwde hij naar een grasspriet voor hem waarna hij zich in een jachthouding liet zakken en afwachtte totdat de eerste de beste kat voorbij zou komen. Het was donker waar hij zat en alleen zijn amberkleurige ogen zouden zijn schuilplaats kunnen verraden, echter hij had zijn ogen samengeknepen waardoor er alleen een klein streepje te zien was. Niet genoeg om aandacht te trekken maar toch.

^{Haar zachte ogen maakten weinig aandacht op de plek waar ze zat. Ze zat nét buiten het kamp, net terug van de jacht. Ze had alles meegenomen en al op de stapel gelegd. Ze rook minder prooi, als was dat geen wonder. Leaf fall was net aangebroken. Voor Ghosthearts iets dikkere pels kon daar makkelijk tegen. Er stond een zachte wind. Makkelijk om prooi in te ruiken. Ze rook wat muizen verderop bij de bomen. Ze besloot naar binnen te gaan en even aan iemand te gaan vragen of die zin had om wat te jagen. Ze had niet trouwe vrienden, maar vond er veel gewoon aardig. Zodra ze een poot in het kamp zette voelde ze zich meteen fijn. Ze hield van katten, als in gemeenschap. Dat voelde vertrouwd. Ze liep naar het ze ging voor het Krijgershol zitten en begon zichzelf even te wassen. Ondertussen keek ze rond van katten die af en aan liepen. Ze snoof de lucht. Vertrouwde geuren overspoelde haar. Maar een geur bleef een lange tijd in haar neus. Bleustars geur hing er nog steeds een beetje. Ze dacht aan de dappere leidster. Ze had nooit mogen sterven. Fireheart was nu Firestar. Dat vond ze niet erg. Firestar was al een goede Deputy geweest, dus was het Leader zijn ook goed voor hem. Ze keek omhoog. Tussen de donkere wolken door zag ze nog net een straaltje zonlicht. Het was iets na zonhoog. Ze stond op en liep richting de kamp ingang.}

๑ B R A M B L E P A W ๑

Het wachten begon hem langzaamaan te vervelen. Er was geen kat die langs zijn schuilplek kwam. Zuchtend kwam hij onder de beschutting uit en keek naar de ingang van het kamp. Hij tilde zijn donkerbruingestreepte poten op en liep naar de ingang van het kamp toe waar hij een iets oudere poes zag zitten. Waarom waren er zoveel krijgers en was hij verdomme nog een leerling en had hij geen mentor. Grijnzig haalde hij uit naar iets dat uit een boom kwam zijlen wat later een blad bleek te zijn wat nu vast zat aan zijn poot. Grommend met opgetrokken lip trok hij het blad van zijn nagels af. Hij schudde zijn vacht en trippelde verder naar de ingang toe waar hij bleef staan. Het bos lonkte maar alleen mocht hij daar niet heen. Urgh. Wat oneerlijk. Zijn staart zwiepte nijdig heen en weer en hij wachtte af op wat er ging gebeuren. Zou de krijger hier hem meenemen? Misschien was zijn hoop tevergeefs dacht hij waarna hij zijn amberkleurige ogen over haar heen liet glijden.

_{Ze zag een jonge kat naar de ingang kijken. Zijn staart zwiepte nijdig heen en weer. Eigenlijk wist ze wel waarom. De meeste leerlingen deden zo als ze nog geen mentor hadden maar wel de goede leeftijd. Zijzelf was immers een maan te vroeg getraind. Daar was ze toen nog best blij om geweest. Ze liep naar hem toe. Eerst aarzelde ze, maar daarna sprak ze. "Hoi, heb je misschien zin om met mij te jagen? Even poten strekken is goed voor elke kat. We kunnen immers ook wat prooi gebruiken." Ze ging zitten. Ze voelde wat zonnestralen over haar vacht glijden, door de warmte die ze meedroegen. Ze wolken verborgen de warmte van de zon. Ze keek naar hem. Eigenlijk had hij nu al een maan of zo een mentor moeten hebben. Het was goed voor een jonge kat even naar buiten te gaan en wat te leren. "Ik ben Ghostheart. Jij? Van vele leerlingen ken ik jou nog niet." Ze zou graag willen weten wat deze kat in petto had tijdens het jagen. Ze zou hem misschien wat kunnen leren, als hij wou.}

๑ B R A M B L E P A W ๑

De poes die bij de ingang bleef zitten keek hem ook aan. Hij zag een aarzeling in haar ogen maar daarna besloot ze hem iets te gaan vragen. Jagen? Prooi? Hij rekte zich uit en sloeg zijn klauwen in de aarde. 'Sure. Why not?' zei hij met toegeknepen ogen. Zijn staart hield op met nijdig zwiepen, enkel het puntje van zijn staart bewoog nu nog. De zon die op zijn vacht scheen verwarmde hem een beetje maar diep van binnen was hij verkild. Hij was woedend op de leiders van de Thunderclan. Waar had hij dit aan te danken? Hij had niks fout gedaan en hij had geen mentor meer. Hij zette zijn nekharen op en wilde zelfstandig net de doorntunnel in gaan toen de poes zichzelf voorstelde. Ghostheart? Hmm. 'Well, that makes two of us. I don't know you either. Bramblepaw.' zei hij kortaf. Hij schraapte met zijn nagels over de bodem en bleef halverwege de doorntunnel staan. Eigenlijk zou de krijger het voortouw moeten nemen, maar hij was geboren ergens in augustus. De leeuw stond dan aan de hemel en die leidde altijd de andere sterren. Hij zuchtte en keek omhoog naar de lucht. Bluestar was daar nu ook. Zij was ook niet vaak hier geweest maar van Firestar had hij nog helemaal niks gezien. Die poesiepoes moest zichzelf eerst nog gaan bewijzen. Een grommetje ontsnapte aan zijn bek toen hij stond te wachten. Ongeduldig tikte hij met zijn staart op de grond. Belemmeringen waren er zat, maar ze waren nog niet eens het kamp uit. Zuchtend besloot hij geduldig te zijn.

Koalakit huppelde wat rond in het camp. Ze slaakte een zucht. Nieuwsgierig keek ze naar de katten die prooi binnen brachten. Haar blauwe oogjes keken wat verwonderd rond. Ze likte ongeduldig haar lippen af. "Sure ..." Hoorde de bruine kitten ergens mompelen. Vrolijk trippelde ze naar de stem. Twee grote jatten doemde voor haar ogen op. Ze waren in een gesprek verwikkeld. Koalakit luisterde er gespannen naar. Daarna kon ze zich niet inhouden. Ze miauwde opgewonden: "Hallo."

Onderwerp: Re: Be brave and nothing will stop you.. [Open]