Out for a walk

Winterstorm deed langzaam haar ogen open. Het zou alweer een gewone dag worden. Ze had eigenlijk helemaal geen zin om op te staan en iets te gaan doen, maar dan zou ze wel weer commentaar krijgen dat ze niks had gedaan. Ze keek rustig om haar heen. De meeste katten waren al uit de warriors den kon ze zien. Ze zuchtte, dan kon ze beter ook maar gaan voordat ze haar uit haar nest zouden komen halen. Ze bracht haar poten onder haar en stond langzaam op. Haar hele lichaam zei dat het wilde blijven liggen, maar ze negeerde het. Ze moest gewoon even het kamp uit. Desnoods alleen maar voor een wandeling. Dan leek het in ieder geval niet alsof ze alleen maar was blijven liggen en niks had gedaan. Ze liep zachtjes de warriors den uit zodat ze de katten die nog lagen te slapen niet wakker zou maken. Ze knipperde even met haar ogen tegen het licht van de zon, maar haar ogen waren er al snel aan gewend en toen kon ze gaan bepalen wat ze zou gaan doen. Ze had eigenlijk niet zo’n zin in jagen, maar als ze niks zou hebben voor de clan zouden ze het ook weer niet goed vinden. Ze kon ook gewoon een wandeling gaan maken en als ze een prooi rook kon ze het altijd nog gaan vangen. Ze besloot dat ze dat maar ging doen. Dan lag er aan de ene kant geen druk op haar en aan de andere kant had ze dan ook nog kans dat ze niet met niks aan zou komen. Ze liep naar de doorntunnel toe en dacht er nog een keer goed over na. Nee, ze wist wel zeker dat dit de beste oplossing was en er was ook nog kans dat ze dan iemand anders van de clan tegen zou komen en misschien wilde diegene dan iets met haar doen. Ook al had ze niet echt zin om iets te doen. Ze liep door de doorntunnel heen, maar ze voelde de doornen in haar zij steken. Ze haatte het de laatste tijd steeds meer als ze even door de doorntunnel moest om naar het bos te kunnen, maar het was nou eenmaal niet anders en ze begon er eigenlijk ook wel aan gewend te raken.

Ze was al een stukje van het kamp af. Weg van de druk dat ze iets moest doen. Nou moest ze eigenlijk nog gaan bedenken waar ze naartoe zou willen gaan, maar ze had niet echt een idee. Misschien kon ze gewoon een tochtje door Thunderclanterritorium doen. Dan zou ze ook op plekken komen waar prooi te vinden was, maar als ze niet op een bepaalde plek bleef zou ze dan straks de hele tocht weer moeten afleggen om haar prooi op te halen en daar had ze eigenlijk ook geen zin in. Ze moest nu dus kiezen waar ze naartoe ging. Misschien kon ze naar de uilenboom gaan. Dan had ze tenminste ook nog een grote kans dat ze prooi zou vinden en dan kon ze hoogstwaarschijnlijk in ieder geval iets meenemen. Ze veranderde de richting waarin ze aan het lopen was naar de plek waar de uilenboom stond. Ze wist nog wel de verhalen die ze had gehoord toen ze nog een kitten was. Er leeft namelijk een uil in de boom en die zou stoute kittens eten volgens de queens. Nu wist ze dat het eigenlijk niet waar was, maar vroeger geloofde ze het wel. Dat deden eigenlijk zo’n beetje alle kittens. Ze schudde de gedachte even van haar af. Ze moest nu eigenlijk niet aan kittens denken. Dan zou ze alleen maar weer bij Felix uitkomen en dan zouden haar gedachten weer afdwalen en kon ze geen prooi meer vangen en dat was haar bedoeling niet geweest van deze wandeling. Ze zag de boom al wat eerder dan dat ze er eigenlijk in de buurt was. Ze was gelukkig niet gestruikeld over boomwortels of dat soort dingen terwijl ze in gedachten was. Ze was nog steeds bang dat dat haar een keer zou overkomen en dat iemand het dan zou zien. Dat wilde ze niet, maar het was ook wel moeilijk voor haar om soms niet weg te raken in haar gedachten. Ook al wilde ze zich op andere dingen concentreren soms ging haar aandacht gewoon naar haar gedachtes, maar meestal kon ze dat wel stoppen en weer opnieuw focussen op iets anders. Ze was nu onderaan de uilenboom en keek even naar boven naar de plek waar de uil zijn of haar nest zou hebben gemaakt. Ze vond het niet heel erg interessant, want ze was op zoek naar prooi en niet naar een uil. Ze begon naar het beekje te lopen dat in de buurt van de uilenboom was en rook ondertussen in de lucht. Als ze een prooi rook zou ze ernaartoe gaan. Ze was al een stukje dichterbij het beekje en kon nu ook al het water ruiken, maar samen met de geur van water kwam de geur van muis. Ze zocht uit waar de muis was en begon in die richting te sluipen. Het duurde niet lang voor ze de muis dicht bij de waterkant zag. Ze maakte haar lichaam klaar om te springen en wachtte nog even, maar sprong toen. De muis draaide zich nog naar haar om, maar toen was het al te laat. Ze beet het diertje dood en begroef het.

Winterstorm lag rustig langs de waterkant. Ze had er nog een muis en een eekhoorn bij gevangen en had het nu eigenlijk al wel genoeg gevonden. Ze had even geen zin meer om verder te gaan. Misschien zou ze over een tijdje wel weer verder gaan, maar op dit moment wilde ze het gewoon even niet. Ze was aan de ene kant ook wel bang dat iemand van de clan haar hier zou zien liggen terwijl ze niks aan het doen was, maar dan moesten ze het maar begrijpen. Ook al wist ze niet echt wat er te begrijpen moest zijn, want wat kon ze nou zeggen als iemand haar hier zou zien liggen? Ze wist zo snel niet wat ze dan zou moeten zeggen. Ze kon maar beter wat gaan doen voor iemand haar überhaupt zou zien liggen. Ze stond op, ook al wilde ze het liever niet en liep naar de waterkant toe. Ze dronk wat van het water en keerde toen weer terug naar de plek waar ze had gelegen, maar deze keer ging ze niet liggen, nee, ze zou gaan zoeken naar prooi en misschien als ze nog wat had gevangen kon ze terug naar het kamp gaan, want eigenlijk was alleen jagen helemaal niet zo leuk.

Shadowrose geeuwde toen ze op stond. Een nieuwe dag, een nieuwe euro ! Ze schudde haar kopje en keek om zich heen. Zoals altijd lagen Fireheart en Graystripe nog te slapen. Grappig. Net alsof ze hadden afgesproken dat ze zouden blijven liggen totdat zij eenmaal die Den uitwas. Ze ging een beetje op in haar eigen fantasie. Ze rook de geur van Winterstorm en snorde. Misschien wou haar ex-mentor, of beter bekend als haar vriendin, misschien een leuker woordje, aangezien zijzelf ook niet graag met ex-mentor wou aangesproken worden als ze net een geslaagde training had gedaan, wel een jacht samen spenderen met haar. Shadowrose vond dat Winterstorm op de een of andere manier de laatste tijd nogal vreemd deed. Ze leek vermoeid en ze sliep langer uit dan ze vroeger deed. Misschien kwam dat ook wel omdat zij dan getraind moest worden? Nee, want als zij wakker werd bij de Apprentice’s Den, was Winterstorm allang weg. Maar wat zou er dan zijn? Verzweeg Winterstorm soms iets? En haar buik… Die leek zo opgezwollen. Even kwam het idee door haar heen dat Winterstorm zwanger was. Ze verwierp die gedachte meteen. Welnee. Winterstorm zou niet zwanger zijn. Wie zou de vader dan zijn? Cloudsong, misschien? Ze verwierp de gedachte meteen. Ze probeerde die kwijt te raken. Winterstorm was niet zwanger. Dat maakte zij er gewoon van. Niet aan denken, nooit meer. Shadowrose liep het kamp uit en volgde Winterstorm’s geur. Ze vond het leuk om even samen te gaan jagen met haar vriendin. Ze lagen nu in dezelfde Den. Shadowrose voelde zich een stuk ouder en wijzer. Alsof met de ceremonie ook meteen haar gedachten een stuk scherper waren. Maar de droom om zelf ooit een Apprentice groot te brengen, tot krijger, was nu ook haar droom geworden. En dan zou ze helemaal uit haar dak gaan als dat ook nog eens lukte. Winterstorm leek trouwens trots te zijn op haar. Dat gaf haar ook het gevoel dat ze verder moest blijven vechten voor de Clan. Waar was Dewstream trouwens geweest? Shadowrose keek opzij en volgde de uil, die wegvloog. Winterstorm’s geur werd scherper. Ze zag een hoopje vacht liggen. Shadowrose voelde een felle angst in zich opsteken en ze rende gauw richting het hoopje wit. Nee! Ze was toch niet te laat hè? Wat was er met Winterstorm… Was ze… Toen Winterstorm’s geopende ogen haar opvielen, slaakte ze een zucht van verlichting. In plaats daarvan schoot ze in de lach, ging naast haar vriendin liggen en gaf die een lik tussen haar schouderbladen. ’Groot gelijk dat je lekker aan het uitrusten bent!’ snorde ze tegen haar vriendin.

Winterstorm had het jagen toch maar opgegeven. Het was niks aan als je het in je eentje deed, maar ze had ook nog geen zin om terug te gaan naar het kamp. Ze twijfelde of ze wel weer moest gaan liggen. Het zou toch niet kwaad kunnen om even te gaan liggen? Maar wat nou als iemand haar zag. Dan kon ze altijd nog zeggen dat ze heel even was gaan liggen, niet lang. Ook al twijfelde ze er nog steeds over, ze ging toch maar weer liggen. Ze zou het ook niet zo heel erg vinden als iemand haar zag, want wat zouden ze er tegen kunnen zeggen als ze alleen even lag te rusten? Er waren niet veel katten die alleen maar achter elkaar door bleven jagen zonder ook maar een pauze te nemen. De meeste pauzeerden wel even een keer, maar niet lang, dus ze kon niet zeggen dat ze er al lang lag, want dan zou ze meteen weer aan het jagen gezet worden en dat wilde ze niet. Ze schudde haar hoofd even, ze moest dan ook niet proberen in slaap te vallen, want dan zou het echt wel opvallen dat ze er al aardig lang lag. Ze legde haar hoofd wel even op haar voorpoten en keek naar het beekje dat voor haar lag. Het zag er eigenlijk best vredig uit allemaal.

Winterstorm was nu al een tijdje naar het water aan het staren wanneer ze iets hoorde. Ze hief haar hoofd op en zag Shadowrose aan komen lopen. Haar hart zonk een beetje, want ze had niet echt gewild dat iemand haar zo had zien liggen en vooral niet haar voormalige apprentice. Wat moest ze nu wel niet van haar denken? Ze voelde dat Shadowrose haar een lik gaf tussen haar schouderbladen en dat ze naast haar kwam liggen. "Groot gelijk dat je lekker aan het uitrusten bent!" Snorde Shadowrose. Winterstorm keek haar even aan met haar blauwe ogen. Wist ze het? Was het eerste wat er in haar opkwam. Nee, dat kon niet. Niemand had het er nog over gehad. Of kon het toch wel... Ze bleef Shadowrose aankijken ook al schoten er veel gedachten door haar hoofd. Ze weet het. Nee, dat kan niet. Winterstorm werd er bijna gek van, maar ze probeerde het niet te laten merken aan Shadowrose. Misschien zou ze wel gewoon moeten zeggen dat ze aan het jagen was en nu even een pauze had genomen en dat ze zo weer verder ging. "Ik was aan het jagen, maar heb even een pauze genomen." Zei ze en keek even naar de omgeving om haar heen. "Ik ga zo weer verder met jagen." Voegde ze er nog even aan toe. Ze wilde het liefst weer opstaan en de lucht gaan proeven, want misschien kon ze zo nog bewijzen dat ze echt aan het jagen was geweest en het ook weer van plan was. Ze had niet gedacht dat het zo moeilijk was om iets niet te laten merken aan een andere kat. Ze wilde nu aan de ene kant dat ze bij Felix was, want hem kon ze alles vertellen, maar op dit moment was ze dat nou eenmaal niet en het kon ook niet veranderd worden. Ze stond maar op en keek Shadowrose aan. Misschien was dit niet heel geloofwaardig, maar wat maakte het haar ook uit. Ze wist dat het vroeg of laat een keer opgemerkt zou gaan worden en daar kon ze nu niet meer omheen. Maar ze wist nog niet eens zeker of Shadowrose het wel wist en dan zat ze zich nu al allemaal dingen in haar hoofd te halen. Ze wilde haar hoofd schudden, maar dat zou opvallen, dus probeerde ze alleen aan iets anders te denken. Maar waar moest ze dan aan denken? Ze wist het niet. Ze duwde haar nagels in de grond. Waarom was dit toch altijd zo moeilijk. Waarom kon ze het niet gewoon zeggen? Ze wist het antwoord wel. Ze was bang om vragen te krijgen die ze eigenlijk nog niet echt kon beantwoorden. Als ze de echte antwoorden tenminste kon geven was het makkelijker, maar het kon nou eenmaal niet en dat maakte het voor haar moeilijker, maar zij was degene die het zelf wilde en ze had de gevolgen nou eenmaal al aanvaard en nu kon ze ook niet meer terug. Ze bleef staan en keek Shadowrose aan, wantend op een reactie, want die verwachtte ze eigenlijk wel.

Shadowrose keek naar Winterstorm, maar liet haar blik algauw dwalen naar de uil, die hun op een tak zat te bekijken. Shadowrose liet haar blik er zo door trekken, dat ze even niet meer in de gaten had dat ze hier naast Winterstorm lag. De uil gaf haar een of ander kriebelig gevoel. Ze voelde zich een beetje bekeken. Ze hoopte dat de uil zich algauw weer op iets anders zou vestigen, anders zou ze er nog lang last van kunnen hebben. De uil bleek echter nergens mee te zitten en Shadowrose keek een moment recht in zijn ogen. Ze liet haar tanden zien aan de uil, die daar niks mee deed. Logisch. Wat moest een uil nu met een kat die een beetje haar tanden ging laten zien om hem weg te jagen? Trouwens, het had niet eens effect. Nee, de uil bleef rustig zitten waar hij was en dat frustreerde Shadowrose toch wel een klein beetje. Ze keek geërgerd naar de uil. Ze vond het behoorlijk irritant dat die gewoon op de tak bleef zitten en zijn blik naar beneden liet werpen. Het zorgde ervoor dat Shadowrose even Winterstorm negeerde en ook de zorgen die ze over Winterstorm had. Haar rug werd hoog en haar felgele ogen leken smaller te worden. Die leken de uil te willen vermoorden. Shadowrose’ tanden werden ontbloot. De uil vloog weg en zelfvoldaan keek Shadowrose weer naar Winterstorm. Die legde uit dat zij al zat te jagen en Shadowrose knikte. Winterstorm hoefde zich niet zo te verontschuldigen. Wat had de poes toch? Waren haar vermoedens juist? Was Winterstorm… zwanger? Echt? Shadowrose durfde bij die gedachten bijna niet meer Winterstorm’s richting in te kijken. Haar blik viel op Winterstorm’s poten, wiens nagels stevig de grond in gingen. Shadowrose keek weer op naar Winterstorm’s gezicht, waar niks van af te lezen viel. Wat had de poes toch? De uil was ondertussen weer naar de tak gevlogen, maar deze keer liet Shadowrose er zich niet door aflijden. De enige die haar blik nu te zien kreeg, was Winterstorm. Toen diens blik naar haar keek, kon Shadowrose het niet langer voor zich houden. ’Winterstorm, wat is er toch aan de hand?’ vroeg ze, terwijl ze haar vriendin aankeek. Een tikketeltje bezorgd, maar ook nieuwsgierigheid was er van haar gezicht af te lezen. ’Je doet steeds zo vreemd. Ik bedoel, zo anders als vroeger. Soms… Soms weet ik gewoon niet wat ik ervan moet denken. Als je ergens mee zit, vertel het me dan. Ik kan heus wel iets verzwijgen hoor,’ snorde ze, maar ze bleef Winterstorm serieus aankijken en ook een tikkeltje bezorgdheid was te lezen. De uil bleef zitten. Alsof hij wou luisteren wat Winterstorm te zeggen had. Shadowrose richtte haar felgele blik op de uil, die toen weer wegvloog. Wat raar dat die steeds in hun buurt zat. Shadowrose voelde zich ongemakkelijk en bekeken, maar liet dit niet merken tegenover Winterstorm. Nee, ze zou niks laten merken tegenover Winterstorm. Misschien had Winterstorm wel problemen en dan wou ze er voor haar zijn.

Winterstorm had niet door dat er een uil boven haar op een tak zat. Het interesseerde haar eigenlijk ook niet. De uil zou toch geen volwassen katten kwaad doen en zelfs geen kittens tenzij de uil echt hongerig is, maar het was geen bladkaal, dus het zou niet gebeuren. Ze staarde naar haar poten. Ze wist niet wat ze anders kon doen, Shadowrose moest het haast wel doorhebben, maar wat maakte het eigenlijk uit als iemand het wist? Het was toch juist goed nieuws? Dat was het ook wel, maar de angst om vragen te krijgen was er nog steeds bij haar. Ze wilde het liefst geen vragen hoeven te beantwoorden, dan zou het allemaal veel gemakkelijker voor haar wezen. "Winterstorm, wat is er toch aan de hand?" Vroeg Shadowrose toen. Winterstorm hief haar kop weer op en staarde naar Shadowrose. Wist ze het dan niet? Dan zou ze het toch wel direct vragen? Ze schudde haar kop. Hoe kon ze daar nou zeker van zijn? Eigenlijk niet. "Je doet steeds zo vreemd. Ik bedoel, zo anders als vroeger. Soms… Soms weet ik gewoon niet wat ik ervan moet denken. Als je ergens mee zit, vertel het me dan. Ik kan heus wel iets verzwijgen hoor," Snorde Shadowrose, maar aan de blik kon Winterstorm zien dat het serieus was. Ze zou nooit iemand alles kunnen vertellen. Zelfs niet Shadowrose. Alleen Felix, maar hij wist het natuurlijk al, want hij was het zelf. Ze haalde een keer diep adem. "Er is niet veel..." Begon ze rustig. Het was inderdaad niet veel, maar voor de katten om haar heen kon het meer lijken dan het eigenlijk was. "Ik denk alleen dat ik kittens verwacht." Zei ze zo rustig mogelijk. Ze wilde er niet veel meer over kwijt en ze had het eigenlijk nog helemaal niemand verteld, ook al moest het met gemak toch wel beginnen op te vallen. Het zou niet lang duren voor echt meerdere katten het begonnen te merken en dan kon ze natuurlijk niet anders dan het toegeven, maar het liefste wilde ze eigenlijk nog een beetje wachten voor iedereen het wist, want ze wist dat ze nou eenmaal een keer de vraag zou krijgen wie de vader was. Ze zou Felix nooit verraden en niemand zou het ooit te weten komen. Misschien de kittens zelf, maar dan moest ze dat eerst een keer met Felix overleggen voor ze de kittens een keer mee zou nemen. Ze dacht terug aan de prooi die ze al had gevangen. Het waren twee muizen en een eekhoorn. Niet veel, maar het zou in ieder geval iets zijn om mee terug te nemen naar het kamp als ze dat ging doen. Veel meer zou ze vandaag waarschijnlijk toch niet vangen. Misschien zou ze er gewoon even helemaal mee moeten stoppen tot nadat de kittens geboren zouden worden, maar dat wilde ze aan de ene kant ook weer niet, want ze had er nog niemand anders over gehoord dan Shadowrose en als ze dan naar de nursery zou verhuizen dan zou het zeker gaan opvallen en dat wilde ze nog zo lang mogelijk uitstellen als ze kon. Ze schudde de gedachte van haar af. Ze zou er nog wel over denken, maar nu was niet echt het juiste moment om erover na te denken. Ze keek Shadowrose aan, afwachtend op een reactie. Ze wist niet precies wat ze moest verwachten het konden zoveel verschillende reacties zijn.

Shadowrose werd met de minuut onrustiger over Winterstorm. Wat als het nu heel erg was dat ze moest verzwijgen? Shadowrose besloot verder geen vragen meer te stellen. Dat zou Winterstorm niet leuk vinden, wat ook eigenlijk geheel logisch was. Ze keek naar Winterstorm en vroeg zich af of Winterstorm zich ergens zorgen over maakte. Ze wou een goede luisteraar zijn en ze wou Winterstorm ook wel helpen, alleen, als Winterstorm dat niet toeliet, dan kon ze ook niet veel. Shadowrose keek naar de bomen voor hun en rook een scherpe geur van muis. De drang om de muis te gaan vangen was groter dan hier te blijven zitten, maar Shadowrose hield haar tanden stijf op elkaar, haar poten sterk tegen de grond gedrukt en haar blik naar Winterstorm gericht. Toch gleed haar aandacht weer naar de muis. Het was een mager muisje, zijn botten waren goed te zien, maar het leek zo uitdagend. Hij zat midden op het pad te lopen. Shadowrose likte langs haar lippen af. De uil dook opeens van de tak af en Shadowrose zette zich klaar om de uil aan te vallen. De uil scheerde recht over haar heen, naar de muis en ving die. Shadowrose keek geërgerd naar de uil. Ze liet haar tanden zien en had zin om in de boom te springen en om de uil te vermoorden, maar ze verbeet zich en keek naar Winterstorm. Had die geen drang om te jagen? Winterstorm begon opeens te vertellen en Shadowrose keek haar aan. Eerst dacht ze dat Winterstorm een grapje maakte over de kittens, maar ze leek zo serieus. Shadowrose keek haar even aan. Allemaal vragen, voornamelijk wie de vader kon zijn, drongen door haar binnen, maar ze besloot zich voor zich te houden. Ze stond even aan de grond genageld en liep toen op Winterstorm af. Ze gaf Winterstorm vol gesnor enkele likken over haar snuit en keek de witte poes toen glimlachend aan. ’Maar Winterstorm, dat is geweldig nieuws ! Heb je al namen bedacht?’ vroeg Shadowrose vol genor, om de echte vragen maar voor zich te houden. Daar zou Winterstorm niet op zitten te wachten. ’Dan kom ik wel af en toe een blik werpen in de Nursery hoor. Dan ben ik tante,’ zei ze, terwijl ze begon te lachen en Winterstorm nog enkele likken gaf. Maar het zat haar niet lekker. Niet dat ze kitens kreeg, alleen dat ze de vader zich maar niet kon herinneren. Met wie zou Winterstorm nu kittens krijgen? Shadowrose liet per ongeluk een vragende blik zien, maar richtte haar blik toen op het bos. Ze richtte haar blik op de uil, die de muis vasthad en haar leek uit te dagen. Shadowrose huiverde en excuseerde zich tegenover Winterstorm. Ze liep op de boom af en klom naar boven. De uil had haar niet door. Shadowrose ging achter de uil door en sprong toen razendsnel ertegenaan. De uil verloor zijn evenwicht en viel naar beneden. Door de klap tegen zijn kop was hij verlamd. Shadowrose sprong ook naar beneden en beet het beest gauw dood. Daarna keerde zij zich weer tot Winterstorm.

Winterstorm wachtte aardig gespannen op het antwoord van Shadowrose. Ze kon bijna wel verwachten dat ze meteen vragen zou gaan krijgen, maar die leek ze toch niet te krijgen. Ze maakte zich ook veel te druk over dit soort dingen. Misschien viel het allemaal wel mee, maar ze kon het maar niet geloven dat het allemaal mee zou vallen. Ze merkte dat Shadowrose naar haar toeliep en haar een paar likken over haar snuit gaf. "Maar Winterstorm, dat is geweldig nieuws! Heb je al namen bedacht?" Vroeg Shadowrose toen aan haar. Ze had er eigenlijk nog niet echt over nagedacht, maar dat zou ook nog niet hoeven totdat ze de kittens zou zien, want dan zou ze gepaste namen voor hun kunnen bedenken. "Dan kom ik wel af en toe een blik werpen in de Nursery hoor. Dan ben ik tante," Zei Shadowrose. Winterstorm lachte een beetje, maar daar wilde ze eigenlijk nog niet echt aan denken. Dat zou wel komen als het echt nodig begon te worden. "Ik heb nog niet echt over namen na zitten denken, maar dat komt wel als ik de kittens zie." Zei ze. Ze zag Shadowrose's vragende blik, maar die werd daarna meteen op het bos gericht. Ze zag dat Shadowrose weg liep en zich nog verontschuldigd had voor wat ze nu ging doen. Winterstorm keek haar na, ze had eigenlijk totaal geen zin om hier nog langer te blijven. Daar zouden alleen maar vragen van komen en die wilde ze niet beantwoorden. Ze voelde aan de ene kant een soort van woede tegenover Shadowrose dat ze zomaar een vragende blik op haar had geworpen, terwijl ze dat op dit moment niet echt kon hebben. Ze wachtte eigenlijk niet totdat Shadowrose terug was van wat ze aan het doen was, maar ze stond op en liep naar de struiken toe. Ze haatte het als ze vragen zou gaan krijgen, dus kon ze de vragen maar beter vermijden. Ook al zou dit Shadowrose kwetsen. Hiermee kon ze wel vragen ontlopen. Ook al wist ze dat ze het niet voor lang kon, want Shadowrose en zij deelden nu dezelfde den. Ze liep weg en gewoon door de struiken heen. Niet kijkend of het een prikkende struik was, want het enigste wat door haar hoofd ging was dat ze weg bij Shadowrose wilde. Misschien om even de ruimte te hebben om na te denken zonder dat er iemand bij was, maar ze kon al bijna met zekerheid zeggen dat Shadowrose achter haar aan zou gaan. Dan had ze in ieder geval even een tijd alleen gehad en misschien begreep Shadowrose het dan ook. Ze schudde haar kop even. Ze had weer eens dom gedaan besefte ze zich nu, maar nu was het al te laat om terug te gaan. Ze zag een kleine open plek en ging er zitten. Ze keek om haar heen naar de struiken en ook even omhoog. Ze wist niet of Shadowrose haar echt zou volgen, maar als ze dat deed kon Shadowrose haar in ieder geval hier vinden. Winterstorm had even geen zin om uit te zoeken waar ze nu eigenlijk was. Ze wist dat ze in het Thunderclan territorium was gebleven, dus ze had niks verkeerd gedaan. Ze ging liggen en begon zachtjes te snikken. Waarom moest het toch zo ingewikkeld zijn? Ze wist wel waarom en ze had er ook nog zelf voor gekozen en ze heeft de gevolgen geaccepteerd en ze wist dat dit zou komen. Ze stopte met snikken, ze had er nou eenmaal zelf voor gekozen en ze moest nu sterk wezen, want anders ging het zeker weten opvallen en dat wilde ze niet. Ze bleef daar liggen en staarde voor haar uit.

Shadowrose keek blij naar Winterstorm, zich de vragende blik van haar eerder proberend te verdringen. Winterstorm leek het allemaal nu even niet leuk te vinden. Vond ze het soms niet leuk dat ze kittens kreeg? Shadowrose zou het op dit moment nu ook niet bepaald geweldig vinden, maar zij was dan ook nog veel te jong voor zulke dingen. Ze wist wel met wie ze kittens zou willen hebben, maar ze durfde het niet eens te denken. Shadowrose snorde zachtjes en keek opzij en had Winterstorm's woorden gehoord. Toen Winterstorm wegging, vroeg ze zich af waarna. Ze besloot Winterstorm maar even met rust te latten, maar zat nog wel met de nodige vragen in haar hoofd. Ze wierp een blik op de poes, maar richtte haar aandacht toen op een muis voor zich. Meteen verschoot haar aandacht volop naar de muis. Ze zonk neer op haar poten en voelde haar concentratie naar de muis gaan. Ze hoorde het bange, kloppende hartje van de muis. Die ging sneller. De muis was zich dus bewust van haar aanwezigheid. Nogmaals verbaasde Shadowrose zich erover waarom een muis, als die eenmaal een aanwezigheid van een ander dier had opgemerkt, gewoon niet wegrende. Shadowrose zou, als ze muis was geweest, allang weggerend zijn. Maar het was de muis zijn keuze om dood neer te vallen. Shadowrose boog zich, verdeelde haar gewicht en sprong toen, recht op de muis. Ze beet het beestje snel dood voor die ook maar iets los kon laten en heel het bos dan moeilijk te vangen zou zijn. Shadowrose richtte haar blik op de struiken. Er waren een paar minuten verstreken. Ze ging tussen de struiken op zoek naar Winterstorm. Ze opende haar mond en rook Winterstorm's geur, hier niet ver vandaan. Met platte oren liep Shadowrose richting Winterstorm. Algauw kwam het witte vacht tevoorschijn tussen al het groen. Die boden een mooie camouflage, maar Winterstorm kwam hier echt niet zomaar zitten. Maar zin in een gezellig praatje zou ze waarschijnlijk ook niet hebben. Shadowrose zonk naast haar naar en liet haar ogen staren in de struiken, zich afvragend waarom Winterstorm toch zo ongelukkig leek. 'Je weet dat je me alles kan vertellen als je iets dwarszit, maar dat het niet hoeft,' sprak Shadowrose voorzichtig. Ze wou niet dat Winterstorm boos op haar was. Niet nu ze haar Apprentice tijd voltooid had en Winterstorm en zij het goed met elkaar konden vinden. Aan de andere kant wou ze ook niet dat Winterstorm zo ongelukkig was.

Winterstorm staarde een tijdje voor haar uit. Ze wist niet echt goed wat ze hiermee aanmoest. Ze was er heus wel blij mee dat ze kittens verwachtte en dat zou ze ook altijd blijven. Het was alleen niet altijd makkelijk om erover te praten met jaar clangenoten. Anders had ze het allang aan meerdere katten verteld en dan was er nu niet zo'n heel groot probleem geweest. Ook al wist ze wel dat zij degene was die er eigenlijk een probleem van maakte. Misschien moest ze het maar aan de hele clan vertellen en dan zo vrolijk mogelijk zijn als ze kon en dan maar zoveel mogelijk vragen beantwoorden, tenminste tot zover ze het natuurlijk kon, want ze zou niks verraden over de vader. Nee, als ze er iets van zouden gaan vermoeden zou ze het niet toegeven, maar de verantwoordelijkheid volledig op haar nemen, maar zover was het nog niet, dus misschien maakte ze zich nog te veel druk terwijl het helemaal niet nodig was. Ze hoorde de struiken achter haar ritselen en aan de geur die haar neus binnendrong wist ze dat het Shadowrose was, maar ze had geen zin om haar hoofd naar haar voormalige apprentice te draaien. Ze merkte wel dat Shadowrose naast haar kwam liggen, maar ze had niet veel zin om er aandacht aan te besteden. Misschien moest ze er wat optimistischer over wezen, want dan zou niemand zich iets afvragen. "Je weet dat je me alles kan vertellen als je iets dwarszit, maar dat het niet hoeft," Zei Shadowrose. Ze had Shadowrose nu ook al ongerust gemaakt terwijl dat helemaal niet haar bedoeling was geweest. Misschien had ze te boos gereageerd. "Sorry voor net, maar ik ben heus wel blij met het feit dat ik kittens verwacht." Zei ze zo vrolijk mogelijk als ze kon. Misschien zouden ze terug naar het kamp kunnen gaan, maar als Shadowrose nog iets wilde doen zou ze dat natuurlijk niet afslaan en voordat ze terug naar het kamp konden moest ze ook nog eerst haar prooi verzamelen, want ze had niet voor niks prooi gevangen. Ze likte haar poot even en keek toen naar Shadowrose. "Wil je nog iets doen of wil je terug naar het kamp?" Vroeg ze. Ze wist misschien dat Shadowrose voor het kamp zou kiezen vanwege haar, maar ze wilde er eerst zeker van zijn dat Shadowrose het ook wel wilde, want straks wilde ze nog iets doen en dan had ze het niet gevraagd en dat wilde ze nou ook weer niet. Ze zuchtte even een keer en wachtte op het antwoord van Shadowrose. Ze had eigenlijk wel een beetje zin in afleiding, maar dat zou ze misschien in het kamp ook wel krijgen en ze moest over een korte tijd toch de nursery in en dan zou zo'n beetje bijna elke dag in het kamp zijn en dan zou ze er ook aan moeten gaan wennen, want ze was niet echt iemand die graag niks deed voor haar clan. Als niets haar tegen zou houden zou ze ook gewoon dingen voor de clan gaan doen, maar ze moest het nu langzaam gaan accepteren dat dingen voor de clan doen moeilijker zou gaan worden. Ze staarde voor haar uit en wachtte ondertussen op het antwoord van Shadowrose.

Het zweet leek bijna van haar flank af te vallen. Misschien omdat ze juist zo voorzichtig was tegenover Winterstorm. Zin in ruzie met Winterstorm had ze niet. Maar misschien was die juist een beetje chagrijnig. Niet om de kittens zelf, maar gewoon omdat iedereen er zich anders zoveel mee bemoeide. Dat begreep Shadowrose op de een of andere manier wel. Zijzelf zou het ook nou niet bepaald leuk vinden als ze kittens ging krijgen en iedereen hing rond haar nek te vragen. Het was natuurlijk fijn als andere katten zich over je bekommerden, maar een beetje rust zou misschien ook wel leuk zijn. Ze keek opzij naar Winterstorm en hoorde diens woorden. Ze snorde voorzichtig zachtjes toen ze de vrolijkheid hoorde en gaf haar toen een kopje, waar ze het maar bij liet. De hele tijd vragen stellen was vragen om irritatie en problemen van Winterstorm's kant. En als het voor haar ook een beetje tegenzat, vatte zij het verkeerd op en dan zouden ze alleen maar meer en meer ruzie maken. Dat zou niet goed voor Winterstorm zijn. Die had misschien al zo last met de bobbel in haar buik die een beetje in de weg zat. Dan zou ze tegenover andere katten alleen maar geïrriteerd reageren en wie weet had Winterstorm dan met het hele kamp ruzie. Dat moest Shadowrose niet hebben en Winterstorm al helemaal niet. Shadowrose wou Winterstorm juist op een goede manier steunen. En dat betekende weinig vragen stellen. Ze keek naar Winterstorm. Ze had de vraag van Winterstorm aan de ene kant niet verwacht, maar aan de andere kant ook weer niet. 'Weet je wat? Ik denk dat jij beter naar het kamp kan gaan, want ik ga nog even jagen, denk ik. Ik kan niet met lege poten aankomen in het kamp. Dat kan ik gewoon niet tegenover Bluestar maken. Ga jij maar lekker terug naar het kamp. Ik denk dat jij misschien beter rust kan gebruiken,' snorde ze zachtjes en ze gaf Winterstorm enkele aanmoedigende likken over haar schouderblad. Ze liep toen weg, maar af en toe wachtend of Winterstorm nog iets zou zeggen, of het zou laten. Shadowrose kwam toch maar terug. Ze kon Winterstorm ook niet zo achterlaten. Tenslotte, als Winterstorm onderweg iets overkwam, een te vroege bevalling, dan zou Shadowrose het zichzelf nooit kunnen vergeven. Hoe stom dat ook klonk, want waarschijnlijk was Winterstorm nog niet eens zo lang in verwachting. Ze keek onopvallend naar de buik van Winterstorm. Het viel net niet op. Maar gingen, als je zwanger was, de adertjes niet wat opzwellen? Of was dat soms onzin?

Winterstorm wachtte rustig op het antwoord van Shadowrose. Ze hoopte dat Shadowrose niet te veel zou gaan zeuren, want ze kon echt nog wel iets langer jagen als het zou moeten. Ook al deed ze het liever niet, want er zou niet veel meer van komen vandaag. Ook al zou ze het dan op zijn minst proberen. Ze liet haar staart even een keer rustig heen en weer gaan en wachtte op het antwoord. "Weet je wat? Ik denk dat jij beter naar het kamp kan gaan, want ik ga nog even jagen, denk ik. Ik kan niet met lege poten aankomen in het kamp. Dat kan ik gewoon niet tegenover Bluestar maken. Ga jij maar lekker terug naar het kamp. Ik denk dat jij misschien beter rust kan gebruiken," Antwoordde Shadowrose uiteindelijk. Winterstorm zuchtte even. Misschien had ze gelijk, maar ze wilde Shadowrose aan de ene kant ook niet alleen laten gaan, want dan kwam het zo raar over misschien. Ze wilde gaan antwoorden, maar Shadowrose was al opgestaan en een stukje weggelopen. Winterstorm stond ook op, maar Shadowrose leek zich bedacht te hebben, want Shadowrose kwam terug naar haar. Winterstorm keek haar even met een schuin hoofd aan, maar aan de ene kant begreep ze het misschien ook wel. "Heb je je bedacht? Misschien is het inderdaad beter als ik terug naar het kamp ga, maar dan moet ik eerst nog even de prooi die ik had gevangen ophalen." Zei ze en zonder op een antwoord te wachten ging ze terug naar de plaatsen waar ze haar twee muizen en de eekhoorn had achtergelaten.

Nadat ze de muizen en eekhoorn had verzameld liep ze met de prooi bij haar terug naar Shadowrose en legde de muizen en eekhoorn neer. Misschien was dat een beetje onbeschoft geweest om er zomaar vandoor te gaan, zonder op een antwoord te hebben gewacht. Ze schudde haar hoofd even. Shadowrose had het vast niet erg gevonden. Ze keek even naar haar prooi, maar het was niet echt veel. Ook al zou het wel een paat katten voeden. "Had jij misschien ook al iets gevangen, want ik weet niet of je mee terug gaat naar het kamp, maar als je het wel doet, heb je in ieder geval iets om mee terug te nemen." Zei ze tegen Shadowrose. Ze ging zitten en wachtte geduldig. Ze zou hier wel blijven wachten als Shadowrose op zoek ging naar haar prooi, maar het was ook nog afwachten of ze echt wel van plan was om mee terug te gaan naar het kamp. Ze keek even langs Shadowrose heen naar de struiken. Misschien verbeelde ze het zich, maar ze dacht dat ze de struik had zien bewegen. Misschien was het alleen de wind geweest of ze begon dingen te denken die er helemaal niet waren. Ze schudde de gedachte van haar af. Ze moest zich niet zoveel zorgen maken. Er was heus niks aan de hand. Ook al had ze nu wel meer het gevoel dat ze bekeken werd. Ze liet haar gevoel maar niet aan Shadowrose merken, want wat moest zij wel niet denken? Ze wachtte nu iets meer ongeduldig, maar probeerde het niet te laten merken.

Shadowrose keek even een moment naar Winterstorm. Soms leek het net alsof hun band een beetje verwaterd was omdat Shadowrose plots uit het niets krijger was geworden. Shadowrose wou dat maar niet geloven, maar soms voelde zij zich gewoon zo. Niet dat ze dat tegenover Winterstorm ging laten merken, nee, helemaal niet. Daar werd Winterstorm nu niet echt blij van. Ze keek naar Winterstorm en luisterde toen naar het antwoord. Ze knikte en wachtte. Winterstorm ging opeens weg en Shadowrose ging liggen. Misschien was Winterstorm gewoon een beetje van slag door iets, maar Shadowrose ging geen vragen stellen om erachter te komen. Het was in elk geval niet van de kittens. Dat kon ook niet anders. De kittens waren juist heel goed nieuws, daar moest Winterstorm niet chagrijnig over zijn. Shadowrose keek op naar Winterstorm, die even later terugkwam en Shadowrose stond toen op om Winterstorm te volgen. Toen Winterstorm iets zei, keek Shadowrose haar even aan en knikte toen. Ze liep naar het karkas van de uil, pakte die op en liep weer terug richting Winterstorm. Ze legde de uil voor haar neer en knikte toen zachtjes naar Winterstorm, ter teken dat dat alles was. Ze gaf de poes nog even een lik tussen haar schouderbladen en liep toen weg. Ze ging nog wat jagen voor de Clan en dan ging ze naar de Clan terug.

Na een tijdje was Shadowrose pas klaar met jagen. Ze wierp haar hoofd omhoog en keek naar de lucht. De schemering was al bezig. Ze had lang genoeg gejaagd. Ze had vier muizen en een eekhoorn. Dat was al best een goede start van het krijger zijn. Ze pakte de prooi op, zoveel ze kon dragen en rende toen naar het kamp. Ze legde haar prooi neer en pakte weer wat nieuw prooi en legde dat dan weer neer. Alleen de eekhoorn moest nog. De struiken ritselden en Shadowrose keek op. Ze liet haar tanden zien en het zachte snorren van haar viel weg. De bladeren hielden op met ritselen. Vast een muis of zo. Toen Shadowrose in het kamp was, dacht ze niet meer aan voorval en liep ze gelijk richting de prooi. Eerst waren de Elders. Ze wachtte rustig af tot iedereen die voor haar moest de prooi gepakt had en nam toen zelf een lijster. Ze ging zonder op te letten wie naast iemand liggen en begon de lijster aan flarden te scheuren, als een soort spelletje. Ze keek op naar enkele katten die terugkwamen van de jacht. Ze at iets en wierp haar nijdige blik naar een krijger, die even spottend in haar ogen keek. Haar nagels klapten uit en haar tanden waren te zien. De krijger ging lachend weg, alsof hij een goede mop had gehoord. Shadowrose stond op, haar spieren gespannen, maar ze legde zich weer neer en zuchtte even, waarna ze met een rotgevoel verder begon te eten.

Winterstorm wachtte geduldig tot Shadowrose terug was gekomen met een uil. Ze keek er even naar met haar blauwe ogen. Hoe moest ze dit allemaal mee terug naar het kamp krijgen? Dan moest ze maar twee keer lopen. Ook al wist ze niet goed wat ze met de uil aanmoest. Ze zou hem wel meenemen en op de prooistapel leggen. Ze wachtte tot Shadowrose weg was en pakte toen de uil en nam die mee terug naar het kamp. Wat moesten haar clanleden wel niet denken als ze met zo'n uil binnen zou komen? Ze liep het kamp binnen en legde de uil snel op de prooistapel. Er was zo te zien niemand op de open plek, maar dat maakte haar niet uit. Ze keerde weer om en liep terug naar de plek waar ze haar eigen prooi achter had gelaten. Ze pakte de twee muizen en de eekhoorn en liep er weer mee terug naar het kamp. Het gevoel dat ze bekeken werd was ondertussen al verdwenen en ze besteedde er verder geen aandacht meer aan. Ze liep het kamp in en legde haar prooi op de prooistapel neer. Ze liep naar de warriors den toe en ging er liggen. Ze legde haar hoofd even op haar voorpoten en sloot haar ogen even.

Ze deed langzaam haar ogen weer open. Ze schrok toen ze naar de lucht keek. Het was al aan het schemeren. Was ze ingedommeld? Ze schudde haar hoofd even. Dat was helemaal niet haar bedoeling geweest, maar het was toch gebeurd. Ze zag Shadowrose terug het kamp inkomen en ze volgde haar even met haar ogen, maar daarna merkte ze dat ze eigenlijk wel honger had en ze begon rustig op te staan om naar de prooistapel te lopen. Ze pakte een eekhoorn en liep ermee terug naar de plek waar ze had gelegen. Ze begon rustig happen van de eekhoorn te nemen. Het gaf haar toch een soort van rustig gevoel dat ze even in het kamp wat prooi kon eten. Ook al was ze net ingedommeld geweest, het was haar bedoeling ook niet geweest en ze hoopte dat niemand het had gezien. Ze at de laatste resten van de eekhoorn op en begon daarna haar vact schoon te likken.

Shadowrose voelde zich ergens vernederd, ergens een beetje boos. Waarom deden die krijgers nog zo? Hadden ze nu allang niet door dat Fireheart en zij meer waren dan huiskatten? Het liefst had Shadowrose haar tanden en haar nagels ontbloot, om de krijger een lesje te leren. Maar dan zou ze zich helemaal voor gek zetten. Bluestar zou haar een straf geven, wat terecht was en die andere hadden lol met haar verder uit te dagen. Maar ze moesten nu onderhand toch wel weten dat zij zich niet gauw liet uitschelden? Shadowrose wierp haar blik opzij toen een krijger dichterbij kwam. Haar nagels klapten uit en haar ogen keken nijdig. Heel erg nijdig. Iets in de blik van de krijger leek te veranderen. Hij draaide zich om, botste bijna ergens tegen aan en verdween toen. Zelfvoldaan wierp Shadowrose een blik op overige krijgers. Sommige bleven geïnteresseerd kijken en andere keken met een woedende zwaai de andere kant op. Shadowrose haalde haar schouders op en wierp haar blik op Winterstorm. Die leek haar vacht te wassen. Shadowrose herhaalde precies de halen zoals Winterstorm deed. Ze keek naar Winterstorm. Het was nog niet zolang geleden dat zij krijger was geworden, dankzij Winterstorm. Toch merkte ze dat het band door iets of iemand aan het verwateren was. Shadowrose wist niet wat ze moest doen. Zou ze naar Winterstorm toegaan of niet? Shadowrose stond op en ging nu vlak naast Winterstorm liggen, om toch een soort band te krijgen door middel van haar vacht mee te helpen. Toen ze dacht dat het wel goed zo was, keek ze voor zich. Ze had zo'n zin om Winterstorm te vragen wat zij ervan vond dat Shadowrose uiteindelijk toch een krijger was geworden, maar ze was dan weer bang dat ze hun relatie alleen maar zou verwateren. Shadowrose' staartpunt ging nerveus heen en weer, niet wetend wat ze nu zo goed moest doen. Ze keek richting Winterstorm. Wat moest ze doen? Wat moest ze beginnen?