Missing mom {Starlingkit}

De kraamkamer was zo saai, helemaal als haar broertje en zusjes er niet waren. Alleen haar pleegmoeder was er, maar met haar had ze niet zo'n band. Hoe aardig ze ook was, ze kon haar eigen moeder nooit, maar dan ook nooit vervangen. Haar blik gleed naar de uitgang van de Nursery, waar ze allerlei blaadjes naar beneden zag vallen. Het was Leaf-fall, had ze gehoord. Het zou kouder worden en alle bomen zouden hun blaadjes verliezen. Toen haar pleegmoeder even niet keek glipte ze weg, het kamp in. Ze keek verwonderd naar alle blaadjes die leken te dansen in de lucht. Ze pakte een blaadje van de grond, tussen haar pootjes geklemd en probeerde het omhoog te gooien. Het ging een heel klein stukje omhoog maar viel sneller naar beneden. Toen er nog een blaadje viel uit de lucht, probeerde ze het te vangen, wat mislukte. Ze miste het blaadje en viel toen op haar ruggetje. Lachend stond ze weer op en probeerde het nog een keer. Algauw was ze erachter gekomen dat het een erg leuk spelletje was. Toen ging ze zitten en keek naar boven, terwijl ze voetstappen steeds maar dichterbij hoorde komen. Haar blik gleed niet naar beneden, ze keek naar de geel en rood gekleurde lucht.

Wat saai zeg.. Die gedachte ging de hele tijd door haar kopje heen en de grijze kitten keek verveeld naar de poes die haar moeder zou moeten vervangen. Nou, zelfs als Bluestar zoiets nuttigs gedaan had voor haar kittens, deed deze moeder het nog beroerder. Ze had nog steeds geen liefkozende woordjes gehoord van de richting van de Queen en aan aandacht mocht ze al helemaal niet denken. Starlingkit schudde haar kopje en zonder zelfs ook maar op te letten of de Queen haar zag, stapte ze uit het nest en verliet ze de Nursery. Wie zou die poes zijn om haar zomaar tegen te houden? Ze was heus wel oud genoeg om zelf het kamp te onderzoeken, alsof er iets zou gebeuren. Met een grijns die op haar gelaat stond afgetekend versnelde ze haar pas en voelde ze het koele briesje langs haar korte grijze vacht glijden. Haar witte voorpootjes raakten de grond nauwelijks, maar haar geren duurde niet lang. Het kamp was niet erg lang in de breedte of in de lengte, dus kon de kitten niet verder gaan, tenzij ze tegen een wand aan wilde knallen. Het poesje stopte en gleed net voor de muur tot stilstand. Even kon ze er niets aan doen dan haar blik naar boven te laten glijden. Daar. Daar lag de Den waar haar moeder ooit had geslapen en waar Fireheart, of dan Firestar, zijn Den zou maken. Goed. Hij had haar moeder's plaats ingenomen. En? Elke kat ondervond de dood wel eens, dus kon haar moeder ook niet voor eeuwig leven. De glimlach op haar gezicht werd niet kleiner bij deze gedachte. Het was gevoelloos te noemen, maar Starlingkit zag het liever als een soort kracht. Gevoelens zouden je alleen maar in de weg lopen. En toen zag ze beweging via haar ooghoek. Een witte kitten kwam de open plek op en begon te spelen met blaadjes. Sassykit? Had haar zusje echt het lef gehad om zomaar bij haar pleegmoeder weg te lopen. Met een vriendelijke glans in haar ogen trippelde ze naar haar lievelings sibling toe en gaf haar een kopje. "Hey Sassy, hoe gaat het er mee?" Vroeg de grijze kitten vrolijk en ging voor haar zusje zitten.

Een bekende geur kwam haar neus binnengedrongen, het was van haar zusje, Starlingkit. Ze keek om, en zag de grijze kitten die precies op hun moeder leek vrolijk op haar af trippelen. Ze miste haar moeder, en elke keer als ze Starlingkit, Rowankit of Gravelkit zag werd ze weer herinnerd aan haar moeder. Ze zou nooit vergeten worden, dat zeker niet. Alle katten waren die dag onder de grote steen gekomen en gerouwd om het verlies van hun leader. Maar nu zou Fireheart zijn negen levens ontvangen, en de leader van de Clan worden. Hij zou het vast goed doen, ze geloofde in hem. Hij was zo lang de rechterhand van haar moeder geweest dus er zal niets mis met hem zijn, right? Haar zusjes ogen stonden vriendelijk, en dat had Sassykit nog niet erg vaak gezien, maar dat vertelde ze haar natuurlijk niet. Algauw voelde ze haar zusjes kopje tegen de hare. "Hey Sassy, hoe gaat het ermee?" vroeg ze vrolijk terwijl ze voor haar ging zitten. Sassykit sloeg haar kleine staartje om haar pootjes, waardoor ze bijna omviel. Maar dat liet ze niet merken. "Hoi Starling," piepte haar stemmetje. "Het gaat wel, ik mis mama heel erg.." Ze keek weer naar boven, naar de geel met rood gekleurde lucht. Misschien keek hun moeder vanuit daar wel naar haar en Starlingkit. Niemand wist wat er gebeurde als je in Starclan woonde, al waren er natuurlijk wel een heleboel verhalen. Maar wat er echt was, dat wist niemand. Haar ogen stonden een beetje verdrietig, maar ze hoopte dat het niet opviel. Ze wilde er niet meer om rouwen, maar ze had het nog geen plekje gegeven. Ze had het alleen soms opgeborgen, om sterker over te komen. Ze schudde haar kopje en richtte zich toen weer op haar zusje.

"Hoi Starling," Zei haar zusje terwijl ze haar staartje om haar voorpoten drapeerde. Mooi, het was geen rare begroeting zoals ze die van Gravelkit al eens gehoord had. "Het gaat wel, ik mis mama heel erg.." Starlingkit zuchtte even, maar ja, wat had ze anders kunnen verwachten? Alleen zij leek iemand die het verlies niet zo erg had opgenomen. Misschien was ze op de dag zelf wat emotioneel geweest, maar dat hoorde bij zo'n verlies. Maar omdat Starlingkit niet zo zeer veel tegen Sassykit had, onderdrukte ze de neiging om een snappy antwoord te geven. "Ach, erm, we zullen haar wel weer eens zien, niet? Als onze tijd daar is om naar StarClan te gaan en waarschijnlijk zal ze ons dan met open armen ontvangen. Maar nu moet je je kop bij het heden houden, anders word je nooit ene grootse Warrior." Starlingkit sprong opgewonden op en gaf nogmaals een kopje aan Sassykit.

Starlingkit was de enige die het verlies van hun moeder niet echt zwaar had opgenomen, dat wist ze zelf. Ze was die dag wel in huilen uitgebarst, maar verder had ze er niet veel moeite mee gehad. Sassykit had geen idee hoe ze dat voor elkaar had gekregen, aangezien zij, Gravelkit en Rowankit er nog dagelijks last van hadden. Nou ja, misschien vond Starlingkit het gewoon zo erg dat ze het aan niemand toonde. Liet ze het daar maar eens op houden, niet waar? "Ach, ehm, we zullen haar wel weer eens zien, niet? Als onze tijd daar is om naar StarClan te gaan en waarschijnlijk zal ze ons dan met open armen ontvangen. Maar nu moet je je kop bij het heden houden, anders word je nooit een grootste Warrior." Ergens had ze wel gelijk. En als zij eenmaal zou verhuizen naar StarClan zou hun moeder hun vast lieflijk ontvangen. Toch had ze liever gewild dat ze hier nog een hele tijd was gebleven. Dat ze alles uit hun leven mee zou kunnen maken.. Inmiddels was haar zusje opgewonden opgestaan en had haar een kopje gegeven. Eigenlijk was ze superlief, dacht Sassykit met een glimlach op haar gezichtje geplakt. "Je hebt gelijk.. Maar ik wou dat ze wat langer was gebleven.." piepte ze toen, bijna onhoorbaar. Ze keek naar haar zusje en raakte voorzichtig haar neusje aan. Ze keek toen nog even naar boven en vroeg toen: "Zin in een spelletje?"

Sorry voor de kortheid, I have to go D:

Starlingkit was nog niet geheel gerustgesteld met de glimlach die ze nu zag op het gezicht van Sassykit. Was deze nep of echt? En had zij ervoor gezorgd of was het gewoon om de kitten zelf af te leiden. Ach, een glimlach was een glimlach. "Je hebt gelijk.. Maar ik wou dat ze wat langer was gebleven.." De grijze kitten accepteerde het neusje van haar zusje en sloot haar groene kijkers toen even. Ik wou, ik wou. Iedereen wilde zoveel dingen, maar zo weinig dingen kwamen uit. Dus eigenlijk moest iedereen blij zijn met wat ze al hadden. "Zin in een spelletje?" Klonk de stem van Sassy en Starling opende haar ogen. "Sure," Miauwde ze wat vrolijker, blij om dit onderwerp achter zich te laten. Ze had geen zin in weer een ruzie met een van haar siblings, want zo bleven er zeer weinig katten over die haar ook echt mochten. Niet dat ze iemand nodig had, maar soms was het handig om een schouder te hebben waarop je kon uithuilen. "Wat voor een spelletje, eigenlijk?"