A drop of blood may fall But a friendship is born.

Lightmoon liet haar pientere oogjes over het water glijden. De beek kabbelde zachtjes, af en toe zag je een flits van een voorbijschietende vis in het water. Ze wandelde even met de stroom mee tot ze bij een grote eik kwam. Voorzichtig trippelde de bruine kat ernaartoe en ging onder de boom zitten, dit was haar vaste plek, de plek waar ze even haar zorgen vergat, voor haar part mocht de tijd hier even stilstaan. Toch piekerde nog even. Ze maakte zich zorgen over feit dat ze paranoïde was, het was aan het verergeren. Ze schudde haar hoofd om de gedacht weg te wegen en tuurde over het water. Langzaamaan werden haar gedachten weggevoerd, met de stroom mee. Pas een hele tijd later kwam ze terug in de werkelijkheid, iets of iemand moest Lightmoon uit haar gedachten hebben gehaald. Ze durfde zich niet de verroeren maar spande toch haar spieren op en spitste haar oren. De wind stond verkeerd dus ze kon niets ruiken. Stilletjes schold ze zichzelf uit voor lafaard, de scheldende stem won dus stond ze met een klein hartje op en probeerde met haar meest uitdagende blik rond te kijken. Waarschijnlijk was het gewoon een luidruchtige vogel geweest en maakte ze er een hels drama van, hield ze zichzelf voor. Toch bleef ze voor zich uit kijken, wachtend tot iemand tevoorschijn zou komen.

Een zachte wind gleed over haar vacht. Redflower was half verandert. Ze dacht nu nog beter na en ze was een echte bloodclanner geworden. Zeker nu ze een leerling had gekregen. Het was vreemd geweest. Maar ze had er ook veel van geleerd. Ze was harder maar tegelijke tijd ook wat zachter geworden. Met haar oranje ogen keek ze voorzicchtig rond. Ze hield nog altijd even veel van haar spelletjes en ook nog altijd van haar geweldige manier van doen. Toch er was iets verandert. Haar haar was roder geworden en haar zwart zwarter. Ook was het glader geworden en gleed het nu mooi mee inplaats van op te staan. Ze rekte zich even uit. Ze wist precies waar ze naartoe ging. Ze gingw at gaan drinken dat had ze verdient. Ze had net enorm geslapen. Iets wat je nietg van haar zou verwachten. Het leek alsof ze knapper was geworden. Haar gezicht was ook slanker geworden. Net als de rest van haar lichaam. Ergens was ze er heel gelukkig mee. Niemand kon zeggen hoeveel inplaats van haar. Na een eindje lopen kwam ze bij de rivier aan. Je kon de vissen zien zwemmen. Ergens had ze zin om een visje uit te plukken. Maar ze had geen honger en ook geen zin voor een nachte vacht. Ze bukte zich om wat te drinken en Relaxte even. Maar de wint voerde een geur mee. haar haren kwamen meteen op en een kille blik kwam op in haar ogen. Het was de geur van een thunderclan kat. De zelfde clan waarin haar zusje zat. GOLDENMOON Maar ze kon ruiken dat het niet haar zusje was. Ze gromde even en begon te rennen in de richting van de geur. Ze vertraagde toen ze in de verte een vorm zag. Ze zag een kat staan. Die gespannen leek. Ze lachte even en sloop dichterbij. Langzaam kwam ze uit de struiken gelopen. Ze keek de poes recht aan. "Wat doet een clan kat als jij hier?" Vroeg ze dreigend en gromend. Ze zou de kat niet aanvallen. Maar een dreigende toon kon nooit kwaat. Ze ging zitten en bleef de poes aankijken. Wachtend op een antwoord.

Er kwam een mooie poes uit te struiken tevoorschijn, ze was oranje met zwarte vlekken. De bruine kat keek met een jaloerse blik naar de gladde vacht. lightmoon haar mond vertrok tot er maar strak streepje, dat sluipen deed ze zeker expres, waarschijnlijk was een heel complot tegen haar. 'Wat doet een clan kat als jij hier?'vroeg de onbekende. Lightmoon kromp een ogenblik ineen door de klank van de stem. toch begon er woede op te borrelen in haar buik, wat dacht die kat wel? Wou ze haar misschien bang maken? wou ze haar doden? Dat zou ze niet zo laten gebeuren! Ze richtte zich op in haar volle lengte, niet dat ze zo groot was, ze ging gewoonweg niet als een bange kitten blijven zitten. 'Tja, dat zou ik evengoed aan jou kunnen vragen'zei Lightmoon op een misprijzend toontje. Toch kromp haar hart ineen toen het tot haar doordrong dat het een Bloodclan kat was. 'Wat dacht je van even rustig zitten? Maar ja, dan komt iemand je plots storen, trouwens, wat doe jij hier?' ging ze dapper verder. Onbeschaamd bekeek ze de poes. Ze had nog nooit een Bloodclanner van zo dichtbij gezien. Als ze niet zo dreigend was geweest, zou ze nog er best leuk uitgezien hebben, maar dat zou Lightmoon nooit toegeven. Toen ze de kat helemaal geobserveerd had keek ze recht in de ogen van de kat. Ze dacht al niet meer aan bang zijn, alleen maar aan hoe ze dit kon oplossen, ze wou niet vechten. Even gluurde ze over de schouder van de poes, kwamen er anderen aan? Vroeg ze zich af. Als er meer waren zou ze het niet kunnen redden, ze was nog jong, dat zou ze niet halen, toch bleef ze hopen dat de kat geen kwade bedoeling had, al zei de dreigende toon in de stem van de poes stem het tegendeel.

Ze bleef de poes strak aan kijken. Haar stem was streng geweest. Ze had gezien hoe de poes was in gekropen op haar toon. Heel even had er een glans van plezier in haar ogen gelegen. Goed zo, angst en dan haar bericht zeggen. zodat deze poes het kon doorgeven aan Goldenmoon. Haar zus, een zus waar ze niet zo trots op was. Ze wilde het duidelijk maken. Het was of te wel de clan verraden en naar de bloodclan komen. Of een pijnlijke dood sterven. Waar zij dan persoonlijk voor zorgen. Goldenmoon, haar lieve zusje. dat niet zo lief was als iedereen dacht. er moest een duisternis in haar hart zitten en redflower wou die er uithalen. Ze keek de poes weer aan en zag de angst. Maar die leek ook langzaam te verdwijnen. 'Tja, dat zou ik evengoed aan jou kunnen vragen' Zei de poes. redflower gromde even. Maar luisterde wel verder naar de woorden van de poes. 'Wat dacht je van even rustig zitten? Maar ja, dan komt iemand je plots storen, trouwens, wat doe jij hier?' ging ze dapper verder. Redflower lachte even en ging toen zitten. Deze kat had wel pit. Maar wat zou er gebeuren als ze gingen vechten? Niets want daar had ze nog niet echt zin in. Met de naardruk op nog niet. Want het zou er misschien nog van kunnen komen. Redflower had onder tussen al duizende mogelijke antwoorden in haar hoofd. maar er zou er maar één van nodig zijn. Ze gromde nog eens en bleef de poes aankijken. Daarna opende ze haar mond. "Dat is geen antwoord op mijn vraag!" Gromde ze even. terwijl ze zag hoe de kat keek of er geen anderen achter haar kwamen. Maar er zou niemand komen. Ze had ook niemand nodig. Dit was haar moment en dat van niemand anders. behalve van de poes die voor haar zat.

Lightmoon kantelde haar hoofd lichtjes scheef toen ze het antwoord hoorde van de poes. 'Dat is geen antwoord op mijn vraag!'zei. Ze schudde haar hoofd, zo onbeleefd! Lightmoon had haar antwoord al klaar in haar gedachten- dat ook niet op de mijne- maar op het laatste moment slikte ze het weer in, ze wou niet vechten, niet nu. Ze deed een licht stapje naar voren. 'Als je wat beter geluisterd had, zou je het weten, dus dat was: genieten van het leven, het moois erin zien.'zei ze dan maar in de plaats. Met een tevreden uitdrukking keek ze de poes aan, zo, ze had gekregen wat ze wilde, nu werd het ook tijd om op haar antwoord te geven. Beetje bij beetje groeide haar zelfvertrouwen, trots hield ze haar hoofd overeind, ze moest dit levend doorkomen, later kon ze zich nog zorgen genoeg maken. Haar staart was recht omhoog, haar spieren gespannen, als ze moest vluchten of vechten was ze er klaar voor. Toch hoopte ze van niet, konden ze dit niet op een akkoordje gooien? Nu ja, dat zouden ze wel nog zien. De bruine kat verborg al haar angsten dagelijks achter een masker. Soms kon ze er niet meer tegen en ging ze ergens rustig uithuilen, maar gelukkig was dat een hele tijd verminderd, ze had zelf een paar kennissen gemaakt, ze wou die goede tijd niet laten verpesten door één gemene kat, het was al erg genoeg dat ze dreigde terug te vallen. daar wou ze voor vechten, voor geluk. Niet voor een domme discussie.

Het bleef even stil. Alsof de poes dacht aan de juiste woorden. ze lachte even. Van haar zou je niet zomaar een gevecht winnen. zeker niet als het een woord gevecht was. daarvoor was Redflower veel te slim en zo kon daardoor ook uit alle situaties komen. Hoe dan ook ze wachte op een antwoord. Ze zou geen medelijden hebben met de poes. Ze wilde een echte antwoord en niet zo’n antwoord zoals ze had gegeven. ze wist heel goed wat de poes had gezegd. Hoe dan ook… Ze bleef de poes recht aankijken. Haar spieren waren ontspannen en je zou bijna kunnen zeggen dat ze vrienden waren. Maar er lag een kille blik in haar ogen. Een blik dat ze niet zomaar zou lossen. Ze wist heel goed dat de poes zou kunnen zeggen dat, ook zij geen antwoord had gegeven. Dan zou het op een bek gevecht komen. Dat was ook wel leuk. Maar je zou er niemand bij verwonden. Haar nagels gingen in en uit. Wachtend. Ze voelde een grom in haar keel opkomen. Ja zeker ze voelde het heel erg goed. Maar ze zag ook wel dat de poes geen gevecht wou. Dus ze verwachte wel een antwoord. Ook zag ze hoe de angst helemaal verdween in de poes. Daar was ze helaas niet zo blij mee. Maar het was nu eenmaal zo. Ze zou er niet op vitten. Ze wilde alleen een bericht geven. Maar eerst moest ze toch een beetje spelen met die kat voor haar. De zenuwen laten oplopen. Ze zag hoe de kat een licht stapje naar voren deed. Redflower was op haar goeden en haar nekharen rezen. Ze gaf een waarschuwende grom. ‘durf niet te dicht te komen of het loopt slecht af’ dat was de waarschuwing van de grom. Redflower meende het ook. Ze ging niet meer zo zacht om met deze katjes. 'Als je wat beter geluisterd had, zou je het weten, dus dat was: genieten van het leven, het moois erin zien." Zei de poes. Weer kwam er een lichte grom in haar op. Ja okay dat had ze nu wel begrepen. Nu was het haar buurt om iets te zeggen. Maar de poes zou er spijt van krijgen dat ze haar zelfvertrouwen kreeg. Want Redflower was van plan om het in te beuken. Misschien… het was te zien hoe de kat zou reageren. Je zou het kunnen zien als een soort test. Maar dat was het niet. Ze vond het gewoon leuk om te doen. Het was ook een domme vraag geweest. “Wat doe jij hier”… ze leefde hier natuurlijk, dit was haar terrein. Die van haar en alle bloedclan katten. Dat moest die poes toch weten. Ze wist ook wel dat ze geen vraag naar haar naam had gedaan. Dat moest helemaal niet. Haar nagels gingen nogmaals eens in en uit. ”Wat dacht je van.. Dit is mijn gebied! Dus is het niet normaal dat ik hier ben?” Zei ze op de zelfde toon als de kat voor haar. Alleen een beetje spottend. “En kat als jij zou moeten weten dat, wij bloedclanners hier leven en dat je nergens veilig bent. Zeker niet zo’n clan katje als jij.” Gromde ze er na. Hoe zou de kat hier op reageren?

Er lag een gevaarlijke blik in de ogen van de kat, met haar haalde je best geen grapjes uit, toch bleef Lightmoon strak terug kijken, ook met haar viel niet te spotten. Ze voelde een haat opkomen uit haar binnenste, iets wat ze normaal gezien nooit had, maar die kat was ook zó onbeleeft! Lightmoon niet echt verschoten van die grom, die had ze wel verwacht, hoe kon het ook anders, met zo'n kat. Lightmoon had al vaak gehad dat ze wist wat de andere kat ging zeggen, niet dat ze dat vaak gebruikte, ze kreeg gewoon de kans niet. Ze snoof ongeduldig, haar staart zwiepte heen en weer, wachtend op antwoord. 'Wat dacht je van.. Dit is mijn gebied! Dus is het niet normaal dat ik hier ben?'De bruine kat snoof weer, nu van verontwaardiging, ze had niet veel kans om iets te zeggen dus luisterde verder naar de onbekende poes. 'En kat als jij zou moeten weten dat, wij Bloodclanners hier leven en dat je nergens veilig bent. Zeker niet zo’n clan katje als jij'Lightmoon keek met opgetrokken wenkbrauwen de kat aan. Ze was zó onbeleefd! 'Dit is grensgebied, dan nog van de thunderclan en de Riverclan, dus wie is er nu fout?'kaatste ze terug. De woede werd groter, er kwam een harde blik te liggen in haar ogen, ze voelde iets wat ze bijna nooit voelde, zelfverzekerdheid, het gevoel was overweldigend, ze zou eens laten zien wat ze kon, adrenaline stroomde door haar lijf, nu zou ze kunnen vechten, ook al was het met woorden. Ze ging nog wat rechter staan, een koele bries deed haar vacht opwaaien zodat ze er nog wat groter uitzag. Er dwarrelden een paar bladeren naar beneden, vanuit haar ooghoek keek ze ernaar, maar ze loste haar blik niet. Haar staart stond overeind, alleen het uiterste puntje bewoog op en neer. Haar oren lagen plat op haar kop, toch bleef haar stem beleeft en kalm, maar toch klonk er wat venijn door haar stem. Ze zou haar niet laten doen.

Ze hoorde de woorden van de kat wel. Ergens had de kat gelijk. Ze wou het gerust ook toegeven. Maar niet hoe de kat tegen haar sprak. Ze zuchte even en richtte haar blik op een heel ander punt. Niet omdat er daar iets was. Neen gewoon omdat ze even tijd nodig had om na te denken. Ze moest denken over de woorden die ze wou uitspreken. Het bericht dat ze wou meegeven aan de kat. Misschien moest ze voorzichtig beginnen. Niet dat ze vriendjes wou zijn. Maar op een gevecht wou ze het ook niet laten komen. Zij had de thunderclan verlaten. Ze was haar vader gevolgd en verder moest de rest daar maar me leren leven. Ze zag de woede wel in de ogen van de poes. Kon het haar wat schelen hoe boos die kat werd? Neen hoe bozer hoe beter. Ze gromde even. Ook zij werd bozer met de minuut. Je kon het alleen zien in haar ogen. Er brandde een soort vuur in haar ogen. ”Volgens mij heb je geen idee tegen wie je spreekt.” Sprak ze toen boos. Ze wist dat katten in de thunderclan zeiden dat zij en haar zus vervloekt waren. Misschien was het waar. Maar je kon het niet echt zeggen. Ze zuchte even en richtte haar blik weer terug naar de poes. Ze lachte even vals. Hoe kan de kat voor haar weten wie ze was. Ze wist niet eens haar naam. Haar spieren waren nog steeds ontspannen en ze wachte even met spreken. Zo werd de schok van haar volgende woorden misschien wat groter. ”Ken je een thunderclan poes genaamd Goldenmoon?” Vroeg ze toen uit het niets. Het was een rare wending. Maar het was ook de beste manier. Ze wachte even, ze wachte op een antwoord. Haar staart ging zachtjes op en neer. Of toch het puntje van haar staart.

De wind woei tussen de bomen, bladeren lieten zich meedrijven met de wind. Haar vacht begon onbehagelijk te prikken, even keek ze over haar schouder of er niemand was, natuurlijk was er niemand, niemand die het erger kon maken, niemand die haar kon helpen, ze zou dit alleen proberen oplossen. De vreemde kat gromde even, weeral. Lightmoon kneep haar ogen tot spleetjes, ze moest zichzelf dwingen om kalm te blijven. In de ogen van de kat brandde een vuur van woedde, Lightmoon slikte maar keek dapper terug. 'Volgens mij heb je geen idee tegen wie je spreekt.'gromde de poes. Ze haalde haar schouders op, wat kon haar het schelen wie ze was. Toch was haar nieuwsgierigheid gewekt. 'En dat is...?'vroeg ze dan maar. De kat lachte vals, weer paste het zo goed bij de poes die Lightmoon tot nu toe kende. Net toen ze begon te denken dat er eigenlijk niet veel speciaals was aan de Bloodclanner zei ze: 'Ken je een thunderclan poes genaamd Goldenmoon?' het was zo onvewachts dat Lightmoon moest glimlachen, dat had ze echt niet verwacht. Ze zag dat de poes uitkeek naar haar antwoord. Om antwoord te geven op haar vraag zocht ze haar geheugen af. 'hmm, niet echt kennen, eigenlijk weet ik niets van haar'bekende ze. De bruine kat vond het niet erg om te bekennen dat ze iets niet wist, wat maakt het ook uit, ze had de naam wel eens horen vallen, dacht ze, ze kende de kat een beetje van gezicht, als ze het niet verkeerd op had. Nu was haar nieuwsgierigheid zeker gewekt, wachtend op antwoord begon ze haar een klein beetje te ontspannen, een beetje maar, misschien was het een valstrik.

Ergens vond ze het teleurstellend dat de poes voor haar. Haar zus niet kende. Het maakte haar alleen boos. Maar nu werd ze wel wat zachter tegen de poes. Misschien zou de poes denken dat ze een spelletje speelde. Misschien was dat ergens ook zo. Maar het kon haar niet zo veel schelen, wat die poes hier dacht. Hoe kon ze weten wie zij was, als ze haar zusje niet kende. Redflower moest toegeven, dat ze nog altijd van haar zusje hield. Ze hadden nu eenmaal de zelfde moeder. Maar wel een andere vader. Waarom zou ze medelijden hebben met een half zus. Als ze de duisternis en de weg niet kon zien. De Bloodclan zou de andere clans verpletteren. Ze zouden er allemaal aan gaan. ook de poes hier voor zich. Veel vrienden had ze niet. Maar de vrienden die ze had, waren echte. Vooral Shadowheart, haar allerbeste vriendin. Dat was eigenlijk haar echte zus geworden. Niet meer Goldenmoon. Ze gromde even. Weer al. Wat minder grommen, mocht ook wel. Het was alleen maar slecht voor haar stem en niets anders. Ze kreeg door dat de poes zich een beetje ontspande. Dat kon een fatale fout worden. Nooit je zomaar ontspannen en zeker niet bij een vreemde kat. Zeker niet als je wist van welke clan ze was. Deze poes moest weten hoe Bloodclan katten waren. Redflower was niets anders dan de rest. Deze poes moest beter weten. Uiteindelijk besefte ze ook, dat ze nog geen antwoord of reactie had gegeven. Misschien moest ze het zelf niet geven. Er was niets aan. Toch een lichtje in de ogen van de poes… het leek er op dat ze geïnteresseerd was, in het verhaal. Toch, als ze het verhaal van Goldenmoon niet kende. Zag ze er eigenlijk geen nu in om iets te zeggen. Ze zuchte even zachtjes en rekte zich uit. ”Dan heeft het geen nut er verder op in te gaan.” Het klonk hard. Maar zachter dan normaal. Als de poes haar naam wilde weten. Dan moest de poes eerst maar haar naam vertellen. Dan zou ze haar naam misschien prijs geven. Toch, veel zin om het verder te spelen had ze niet. Dus gromde ze nog eens. Het was niet naar de poes gericht. Neen dit was een gewone grom. Haar nagels gingen even in en uit. ”Dat is mijn zuster!” zei ze toen, bijna vol verachting. Nu wist de poes nog niets. Alleen dat, Goldenmoon, haar zus was en verder niet. Zo had ze het graag. Het vlammetje brandende houden. Ze lachte even vals. Het was beter geweest als de poes wel had geweten wie Goldenmoon was. Nu had ze veel zin om zomaar te verdwijnen. Misschien zou dat beter zijn voor de poes voor zich en beter voor haar. Want ergens had ze het gevoel dat ze haar tijd hier verdeed. Waarom viel ze de kat niet gewoon aan. Vermoorde ze de kat niet. Neen dat kon ze niet doen. Omdat de Bloodclan anders weer problemen kreeg. Iets waar ze geen zin in had en haar clan ook niet. Haar blik schoot weer recht naar de poes. ”Wat is jou naam eigenlijk!” Siste ze uit. Het klonk weer vijandig. Maar een antwoord zou ze krijgen.

Lightmoon draaide geërgerd met haar ogen, weeral zo'n gebrom, ze wist al dat ze dat kon, kon ze niet even stoppen? Dacht ze geïrriteerd. Toch was ze nog altijd nieuwschierig naar het verhaal. Een vluchtige blik achterom zei Lightmoon haar dat niemand haar momenteel zou bespringen, aanvallen of wat dan ook zou doen, behalve dan de poes voor haar. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en probeerde in te schatten als de kat haar zou aanvallen of haar gewoon angst zou willen inboezemen, het was moeilijk te zien, dus de bruine poes zetten zich schrap voor het antwoord. Ze had niet veel oog voor het moois rond haar, wat eerst op een rustig moment aan een kabbelend beekje had geleken was uitgedraaid tot een hels drama van achtervolgingswaanzin en grove katten. Hoe langer ze daarover nadacht, hoe meer ze zich ervan bewust werd dat dit een foute boel was, kon de kat niet even vriendelijk doen? Gewoon zomaar? Lightmoon haar gedachtestroom werd onderbroken door het zuchten van de kat, verbaast keek ze de poes aan, nu ging het komen, dacht de bruine poes. 'Dan heeft het geen nut er verder op in te gaan.'klonk het antwoord. Lightmoon leek een zachtere bijklank te kunnen onderscheiden, ook leek het antwoord zo kort, toch had ze iets te weten gekomen, dat ze een of andere Goldenmoon kende, en, het belangrijkst, dat ze toch met iets zat. De bruine kat haalde haar schouders op, meer kon ze niet verwachten,maar dat had ze wel gedaan. Vanbinnen hoopte ze dat er nog iets ging komen. De andere kat gromde weeral, weeral, weeral, het ging Lightmoon echt irriteren. Straks was het nog om haar gewoon te pesten, echt iedereen was tegen haar, zeker een of ander complot. Vluchtig keek ze nog een over haar schouder, niets te zien. 'Dat is mijn zuster' de stem klonk ze onverwacht dat ze toch even verschoot. Aan de stem te horen leek ze daar niet zo blij mee. Lightmoon maakte een verontschuldigend gebaar dat ze dat niet wist, meer had ze niet te zeggen. 'Wat is jou naam eigenlijk!'vroegde kat, de bijklank was verdwenen, ze was weer de oude, of beter, ze was weer wie ze daarnet was. 'Lightmoon, mijn naam is is Lightmoon, de jouwe?'vroeg ze met een mengeling van vriendelijkheid en toch op haar hoede. Met verwachting keek ze de poes aan, wachtend op de naam.

Waarom was ze opeens zo verandert? Misschien kwam het door de belofte die ze al een paar keer had gebroken. Ze wilde die belofte ergens kwijt. Maar ergens kon ze er niets aan doen dat het bleef hangen in haar gedachten. De poes die voor haar stond, bleef een thunderclan kat. Haar belofte was, geweest nooit een thunderclan kat iets aan te doen. Maar zij bleef een bloedclan kat. Ze was in die clan gekomen om de anderen uit te roeien. Zonder uitzonderingen. Maar het was Goldenmoon die haar tegenhield. Wanneer haar zus er niet meer was dan zou ze vrij zijn. Dan zou ze eindelijk verlost zijn van die belofte. Maar ze had haar zus ook belooft niets aan te doen. Dus haar enige kans was om Goldenmoon zo ver te krijgen, om zich ook toe te voegen bij de Bloodclan. Maar Goldenmoon was trouw en dat zou niet zo snel gaan gebeuren. Nogmaals ontspande ze haar spieren. Neen deze poes kon ze niets aan doen. Niet nu ze het wist dat ze Goldenmoon haar zus was. Als ze het zou zeggen tegen Goldenmoon, dan was ze er letterlijk en figuurlijk aan. Altijd rivalen, maar wel familie. Ze schrok een beetje op, toen ze de poes hoorde praten. 'Lightmoon, mijn naam is Lightmoon, de jouwe?” Er was een vriendelijke ondertoon in verwerkt. Maar het leek er op, dat Lightmoon, toch nog op haar hoede was. Ze liet de aanvallende toon vallen en lachte even. Geheel anders. Alsof, ze letterlijk een spelletje speelde. Maar nu was het wel een beetje oprecht. Deze poes vormde geen bedreiging. Minder nog. Trouwens ze had geen zin om te vechten. Haar ogen werden ook een beetje zachter. Toch bleef ze ook op haar hoede. Je kon nooit een clan kat vertrouwen. Maar zo dachten zij waarschijnlijk ook over hun. Ze rekte zich even uit voor ze een antwoord gaf. ”Redflower.” Het was ook een beetje vriendelijker en er zat geen bedreiging meer in de toon. Ze wist dat ,ze het al gevraagd had. Maar waarom kwam de poes hier en kon ze niet ergens in haar eigen territorium gaan liggen. Ze was dus weer van plan om nogmaals te vragen waarom ze hier was. Toch misschien was dat niet het beste idee. Ruzie was al dichtbij en ze vertrouwde de poes nog niet helemaal. Toch leek het er op dat de poes ook geen zin had in een gevecht. Ook had ze er wel op gelet, dat als ze gromde, Lightmoon het heel irritant vond. Maar dat kon haar niet zo veel schelen. Als zij wilde grommen dan was dat haar goed recht. ”Dus waarom ben je precies naar deze plek gekomen?” Nu was het een geheel andere vraag dan de eerste. Ze wilde gewoon weten, waarom hier en niet ergens anders. Had het een speciale reden? Of was het gewoon puur toeval. Ze geloofde niet in toeval. Dus geloofde ze dat het een reden moest hebben. Maar daar moest ze eerst zeker van zijn. Dus ze wachte rustig op het antwoord van de poes. De poes die Lightmoon hete.

Lightmoon keek naar de poes voor haar, ze was best knap, vond ze, niet dat Lightmoon daar echt vaak op lette, zeker niet bij zichzelf, de andere katten moesten haar maar nemen zoals ze was, ze ging zich echt niet uitsloven om even aandacht te krijgen en dan weer gewoon in een hoekje geduwd te worden, ze schudde de gedachten van haar af. De bruine poes probeerde te kijken hoe de poes over haar zich voelde, het was net of ze met haar gedachten er niet bij was. Lightmoon vroeg zich af aan wat de poes nu aan het denken was, iets simpels, alledaags, of hoe ze haar het best zou aanvallen? Er liep een rilling over haar rug, zo mocht ze niet denken, en als ze dat toch probeerde zou ze zich sowieso verdedigen. Toch bleef het knagende gevoel zoals altijd hangen. Lightmoon haalde diep adem en probeerde te bedenken hoe de poes zou reageren, ze had er echt geen idee van, niet zoals de meeste katten kon ze verrassend uit de hoek komen dus bleef Lightmoon maar op hoede. Verbaasd gingen haar oren rechtop gaan staan toen ze de glimlach zag, wat was dat nu? Bedoelde ze het nu pesterig of juist vriendelijk? Toen ze de harde blik zag verzachten in de ogen van de poes liet ze voorzichtig een kleine glimlach over haar lippen glijden. 'Redflower' antwoordde Redflower daarna, het klonk verrassend vriendelijk. Dat was een echt mooie naam bedacht Lightmoon, het paste echt bij haar, en misschien zelf nog meer bij de poes die ze nog niet gans kende. Terwijl ze daarover dacht klonk er nog een vraag in haar oren. 'Dus waarom ben je precies naar deze plek gekomen?'was het. Even grijnde ze in zichzelf, hoeveel keer had ze dat al niet uitgelegd! Maar voor een vriendelijk Redflower deed ze het graag nog een keer. 'Kijk eens rond je, het is hier zo mooi, zo rustig, ik ben hier om gewoonweg rustig te worden, weg van alle drukte'ze begon met een vriendelijke toon, een beetje zweverig, maar op het eind liet ze het vallen, het was waar, die drukte werd haar soms te veel, soms, met al die katten om je heen die je niet volledig kon vertrouwen, nu ja, sommige wel, maar de welke? vroeg ze zich af.

En voor de tweede keer legde Lightmoon het uit. Niet dat, Redflower het nu nog niet wist. Maar ze luisterde niet echt. Naar de woorden van de poes voor haar. Haar gedachten gingen geheel ergens anders naar toe. Misschien mocht ze haar gedachten niet zo laten lopen. Maar veel andere dingen kon ze ook niet doen. Trouwens deze poes aanvallen… neen daar was ze vandaag wat te lui voor. Niet dat ze anders veel deed, behalve ronddolen in hun kamp of in de bossen hier. Ze was deze plek al zo gewoon. Dat ze misschien. 'Kijk eens rond je, het is hier zo mooi, zo rustig, ik ben hier om gewoonweg rustig te worden, weg van alle drukte' De woorden van Lightmoon haalde haar uit de gedachten. Ze rekte zich even uit en ging toen weer recht zitten. Ze keek Lightmoon even aan met een lege blik in haar ogen. Maar daarna lied ze haar blik rond de plek glijden. Ze vond er niet echt iets speciaals aan. Misschien kwam het omdat ze het nu al zo gewoon was, dat ze de schoonheid van de plek vergeten was. Of er zelfs blind voor was geworden. Een stilte viel en ze hoorde de vogeltjes wel zingen. Maar ze kon er niet echt van genieten. Nee het enigste waar ze aan dacht was aan het vangen van die vogels voor prooi. Alsof dat het enigste was, wat nog belangrijk was. Vijanden weg jagen of doden en jagen voor hun clan. Vaak had ze gedacht hoe dom het was, een clan stichten om van de andere clans af te raken. Maar ergens leek het ook wel een goed idee. Maar de andere katten hadden allemaal wel een punt. Alle katten in hun clan haatte de andere clans. Maar waarom hadden ze zich dan toegevoegd bij een clan? Soms maakte het gewoon geen aansluiting bij hun ware bedoelingen. Ergens vond ze nu ook. Dat ze de Bloodclan een beetje aan het verraden was. Had ze niet gezworen de andere clans te vermoorden, te vernietigen. Maar de clan waarvan ze zelf kwam. Daar had ze nog altijd een zwak voor en deze kat aanvallen. Dat leek helemaal geen zin te maken. Trouwens het zou alleen nog maar meer problemen veroorzaken. Een zucht ontglipte haar lippen en langzaam knikte ze. ”Als dat alles is kan ik ja maar beter alleen laten denk ik.” Zei ze op een normale toon. Niet vals of streng. Maar iets tegen deze poes doen. Neen één kat kon het verschil misschien wel maken. Maar iemand anders zou dat verschil moeten maken. Want zij zou haar tijd daar nu niet mee verspillen. Ze was niet echt meer in de stemming. Haar nagels gingen nog eens in en uit. Het irriteerde haar een beetje. Niet dat ze de poes niets kon maken. Maar dat ze gewon vergeten was, hoe mooi deze plek was. Dat ze er letterlijk blind voor was geworden. ”Maar ik zou wel opletten. Want niet iedere kat, is zo vrijgevig als ik.” Zei ze nog eens als een waarschuwing. Alsof deze poes echt een vriendin van haar was geworden. Toch kende ze haar niet. Alleen een naam. Ze bleef nog even zitten. Wachtend op een reactie van Lightmoon.

Lightmoon volgde de blik van de poes, ze snapte niet wat ze niet zag, zag het groen van het gras en de bomen niet? Hoorde ze het geluid van het kabbelde water dan niet? rook ze de prooi niet? Lightmoon kon zich het niet voorstellen, het mooie niet zien, misschien wel alleen het slechte! ze werd er alleen verdrietig van, beseffend dat het bij zoveel katten voorkwam. Maar ja, wat kon ze er dan aan doen? Ze zuchtte, opnieuw keek ze Redflower aan, er lag iets afwezig in haar ogen. Even gloeide iets van medelijden in Lightmoon op. Ze vroeg zich af wat de poes dan wel zag. Vlug verstopte ze het, liever dat niet, daar kwamen alleen maar problemen van. Misschien zag zij iets ook niet, maar besefte ze het alleen niet. Ze probeerde de gedachten te verdrijven. 'Als dat alles is kan ik ja maar beter alleen laten denk ik.'zei ze, verrassend normaal.De stem drong door haar mist van gedachten door. Afwezig knikte Lightmoon naar haar, ook niet goed wetend wat ze zou zeggen. Ze zuchtte nogmaals, ze besefte dat ze nog veel niets wist, en ook niet alles zou te weten komen. 'Maar ik zou wel opletten. Want niet iedere kat, is zo vrijgevig als ik'voegde ze er nog aan toe. lightmoon keek haar recht aan. 'Dat weet ik.'zei met vermoeide zucht, nog zo'n probleem, te veel katten die anderen doden, te veel vijanden, zo veel. Ze mijmerde verder.Eigenlijk was die kat de kwaadste nog niet, misschien zou het het ooit wel nog eens zien, wie weet. Er waren veel ergere katten, katten die alleen zagen hoe ze de andere doden. En zij...er was wel iets aan Redflower dat vriendelijk was, ja, dat was er wel.

(kort sorry)