A new Day

[&Deathpaw]

Secretflower was al vroeg op vandaag. Ze was al op patrouille geweest en nu kwam ze weer aan bij het kamp. De zon scheen fel, geen geregen. Ze kon nu genieten van het daglicht dat al vol op bezig was met schijnen. Ze wou zich achter de Elders den gaan verstoppen om daar even te gaan zitten. Toen ze naar het Elders den wou gaan, werd haar aandacht getrokken door een van de oudsten. Was die nu al op? Secret zette haar poten op de grond en wandelde naar de oude kat toe. "Wat ben jij vroeg op." Miauwde Secret een beetje met een bitse toon naar de oude vrouwtjes kat. "Ik kon niet slapen." Zei ze terwijl ze over haar lichtrode vacht likte. "Goed dan." Secret wende af en liep terug op weg naar de Elders den. De leerlingen waren al terug van hun training. Ze zagen er allemaal stralend uit maar moe. Ze hadden veel prooi in hun mond en gingen die nu braaf naar de katten van de clan brengen. "Eten!" Miauwde dezelfde vrouwtjes kat als daarjuist. Secretflower vroeg zich af of zij ook wat mocht eten. Ze verwachtte van wel en liep naar de rest van de krijgers katten toe. Zo te zien hadden zei ook allemaal veel trek. Maar zo te zien, kregen ze wat te eten. Secret versnelde haar pas en ging naar de grijs gestreepte kater zitten. Hij miauwde haar vriendschappelijk gedag en gaf haar een likje over haar hoofd. Secret vond het best, maar ze vond vriendjes zijn nog altijd heel stom. Ze was ook gewend alleen te leven. Ze was niet geboren bij een clan, ze was altijd eenling geweest. Haar moeder was er ook al snel vandoor gegaan. Secret haar gedachten werden afgeleid door het voedsel dat ze kregen. Nu pas besefte Secret hoe veel honger ze eigenlijk had. Ze kreeg een vink. Wat een feestmaal. Secret at er haar buikje vol mee. Ze likte haar lippen schoon en trippelde eindelijk weg naar het Elders den. Toen ze erin wou kruipen, hoorde ze vreemd geritsel aan de overkant. Ze fronste en ging de struik in. Ze schrok. Een leerling zat net zoals zij van plan was naar de hemel te staren. Ze keek verbaasd op naar de leerling. Zou hij mee naar de training gegaan zijn? Ja toch? Secret legde zich er bij neer en ging zitten. Ze krulde haar lange witte staart rong haar fijne pootjes en likte aan haar wonde die in haar rechter poot gekerfd was. "Wat doe jij hier nou?" Vroeg ze en keek naar de leerling.

Deathpaw liep geruisloos met een dode eekhoorn in haar bek naar de kamp. Met de intentie om de beste jager te worden, zodat ze een mentor zou krijgen en eindelijk Warrior zou kunnen worden was ze vanochtend, erg vroeg en in haar eentje gaan jagen. Ze had in totaal ook nog een vink gevangen en twee muizen, een behoorlijke vangst voor Deathpaw. Ze was bijna uit elkaar geklapt van trots toen ze een complimentje had gekregen van een passerende Warrior. Haar humeur was er erg op vooruit gegaan sinds dien, haar gestreepte vacht glom in de ondergaande zon. Kalm nam ze haar eekhoorn mee naar De Elders die ze al eerder eten had gebracht, ze wilde dolgraag nog een verhaal horen van een van hen maar deze keer waren ze zelf te druk met elkaar. Deathpaw zat nu, te midden van hun den, een beetje wezenloos naar de hemel te staren. Ze dacht opnieuw weer aan Tigerpaw, haar Shadowclan vriend. Niemand wist van hun relatie, iets wat ze ook niet bedacht te gaan doen. Zelfs Moonpaw niet. Langzaam zakte ze onderuit en ging kalm op haar buik liggen, met haar voorpoten onder haar borst geschoven. Haar mosgroene ogen sloten zich en ze wende haar blik af van de hemel, ze was best wel moe … misschien zou ze zo meteen maar eens vroeg haar nest in duiken. Ze keek op toen een andere geur dichterbij kwam, vervolgens stond een grote poes naast haar. Met blauwe (?) ogen die een moeilijk te pijlen waren in Deathpaw’s ogen. ‘Wat doe jij hier nou?’ Werd haar gevraagd. Deathpaw haalde haar schouders op. “Ik kwam hier voor wat rust, dat is alles. En misschien wil een van de Elders me straks nog een verhaal vertellen” Het laatste kwam er enthousiast uit, verhaaltjes van hoe de clans vroeger waren vond ze erg interessant.

Secretflower glimlachte. "Ik kwam hier alleen maar voor wat rust, dat is alles. En misschien wil een van de Elders me straks nog een verhaal vertellen." Secret hoorde de enthousiasme in de stem van de leerling. De verhalen van vroeger waren inderdaad altijd heen fijn om te horen. "De verhalen van de Elders zijn inderdaad heel belangrijk en interessant. Je kunt er goed uit leren. Het is heel verstandig om naar de verhalen van de Elders te luisteren met nieuwsgierigheid." Zei Secret goedkeurend. Ze plaatste zich langs de gestreepte leerling en likte aan haar wonde. De snee was vannacht terug open gesprongen, en pikte nog al fel nu. Ze zou zo meteen toch nog maar even langs gaan bij de medicijn kat. Ze keek eens om naar Deathpaw. "Lukt het een beetje met je training? Denk je dat je al bijna een warrior mag worden? Je bent al best lang aan het trainen." Miauwde de bruin witte poes. Ze likte haar hele vacht af. Ze had tijdens de patrouille door modder heen moeten gaan en haar poten weren helemaal vuil tot aan haar flanken. Deathpaw zag er nog heel schoon uit. Ze heeft vast een makkelijkere route genomen. Ze besefte dat het nog steeds heel vroeg was en dat de tweebenen waarschijnlijk nog steeds aan het slapen waren in hun nestje. Soms voelde Secret zich als een moederkat, ze kreeg nooit veel taken van Bluestar. Maar ze zou nooit een moederkat willen zijn. Ze haatte kittens. Alhoewel zij zelf ook kittens had gehad, die ze nu kwijt was, vond ze ze maar niets. Ze wist gewoon niet hoe het was om een kitten op te voeden als een leerling. Ze werd uit haar gedachtes getrokken door de wind die tegen hun opblies. Ze genoot er van en stook haar hoofd uit. Haar snorharen wiebelden zachtjes mee en toen de wind voorbij was, was het doodstil. Ze hoorde geen geluiden meer van op het erf. Daar luisterde ze niet meer naar, haar gedachtes waren nu meegevlogen met de wind. Ze keek terug naar de leerling. Ze besloot maar niet nog een vraag te stellen, deze moest ze eerst maar even beantwoorden. "Ik weet niet of je me al kent, maar ik ben Secretflower, maar ik word meestal Secret genoemd." Vertelde ze aan Deathpaw.

- Ik denk wel dat ik je naam al kende? ; )

- Sorry dat t' lang duurde, en ik was aan 't posten in een ander topic XD

Ze snorde toen ze hoorde dat de poes heel gemakkelijk antwoord gaf, alleen voelde Deathpaw zich behoorlijk dom. Om een of andere reden had ze moeite met de clannamen onthouden, ze had al zo’n idee waarom. Ze was altijd buiten het kamp, alleen, aan het jagen of gewoon aan het rond hangen. ’Of met Tigerpaw’ Dacht ze droogjes. "Lukt het een beetje met je training? Denk je dat je al bijna een warrior mag worden? Je bent al best lang aan het trainen.” Deathpaw glimlachte, maar toen ze dat hoorde vertrok haar gezicht in een soort mengelmoes van emoties. Irritatie, pijn en teleurstelling. Ja, met haar training lukte het aardig… ze trainde zichzelf, kon vrijwel niet vechten, (Sowieso als Kittypet had ze dat nooit geleerd) en toen ze hier kwam had ze nog geen gelegenheid gehad of gekregen om te gaan trainen met iemand. Teleurgesteld schudde ze haar kopje. “Ik heb nog geen mentor” Het kwam er verbitterd uit, iets wat ze meende maar niet het juiste vond om op dit moment te gebruiken. Ze keek eventjes op haar hoede op toen de poes naast haar ging liggen en haar voorpoot begon te likken, hé wacht eens, daar zat een wond op! "Ik weet niet of je me al kent, maar ik ben Secretflower, maar ik word meestal Secret genoemd." Deathpaws aandacht werd even afgeleid, ze knikte kort. Ohja! Dus dit was Secretflower. “Je kent mij vast wel?” Begon ze aarzelend. “Deathpaw, de kat die is geboren in het bos” Ze hield die leugen al voor zich sinds ze voet had gezet in de clan, dat gaf niet want het klonk zo geloofwaardig omdat ze het al zo lang zei. Iedereen geloofde haar ook. In stilte bad ze naar Starclan dat ze nooit achter haar ware identieteit kwamen, dan zouden ze haar vast niet meer accepteren, en Tigerpaw zeker niet! Ze besefte dat ze heel moeilijk had gekeken want Secretflower keek haar met een bepaalde blik aan. “Hoe kom je aan die wond?” Vroeg ze plotseling, haar vorige vraag alweer vergeten.

Secretflower spinde en ging een beetje op haar zij liggen. Ze kon nu zonder problemen naar Deathpaw kijken. "Ik heb nog geen mentor." Secret keek haar verbaasd aan, maar knikte enkel. Had ze nog geen mentor? Maar waarom had ze dan al een leerling naam? Ze legde zich er bij neer en besloot geen vragen te gaan stellen. "Je kent mij vast wel?" Secret werd getrokken uit haar gedachten door de stem van Deathpaw. Inderdaad, Secret kende de kat. "Deathpaw, de kat die is geboren in het bos." Secret liet haar blik rusten op Deathpaw. "Ja, dat wist ik." Ze knikte en keek Deathpaw zelfzeker aan. "Maar je bent niet de enige." Miauwde ze. Er viel een lange stilte, en uiteindelijk trok ze haar mond terug open. "Ik ben ook in het bos geboren, ik ben altijd een eenling geweest. Tot dat..." Secret keek weg en tuurde lang naar haar poten. Ze twijfelde om het te zeggen, ze vond het zelf al moeilijk. Maar ze deed het toch. "Tot dat ik mijn kittens verloor." Haar twee liefdevolle poesjes, twee vrouwtjes. Allebei mooi wit, net als haar. Ze konden zo'n goede familie zijn. Het was zo moeilijk om in het wild te leven. Ze wist nog maar al te goed hoe ze met haar twee kittens tussen haar tanden, in de... rivier belandde. Secret kon zwemmen, maar de stroming was te sterk. Ze had geen keus... Ze pakte zich vast aan een grote tak. Ze legde de twee kittens, zo jong, langs elkaar op de tak en gaf hun een laatste likje. "Sterk zijn, meisjes, zorg goed voor elkaar." De laatste woorden van Secret voor haar kittens, maar toen, verdronk ze in het water. Het laatste geluid dat ze hoorde was het wenen van haar poesjes. Ze had gedacht dat ze dood zou gaan. Maar ze was ergens aangespoeld, bij Thunder, een kat die ze toen had leren kennen. Maar het was nooit hetzelfde geweest. Terug bij bewustzijn, merkte Secretflower dat haar ogen nat waren. Ze probeerde ze snel af te vegen maar ze bedacht zich. Ze wilde niet enkel dit verhaal met de medicijn kat kunnen delen. "Ik en mijn kittens kwamen in een snelstromende rivier terecht, ik had ze veilig neergezet op een tak. Ze wilde enkel maar met me mee maar het kon niet; toen dacht ik dat ik dood was." Zei ze en zuchtte eens diep in. "Maar... Dit is niet hetzelfde als de verhalen van de Elders." Zei ze en kon glimlachen. Ze zou hier later nog wel eens op terug komen. "Hoe kom je aan die wond?" Vroeg Deathpaw opeens. Snel hief Secret haar hoofd. "Nou... Nadat Thunder dood ging ben ik bij Dustpelt terecht gekomen. Hij en ik hebben samen moeten vluchten voor een hongerige pitbull. Ik weet nog goed hoe ik opmerkte hoe de schroeven zich losdraaiden. Hoe ik Dustpelt had verwittigd dat de kooi loskwam. Samen gingen wij een boom in. Maar ik moest opbiechten, ik was nog nooit echt een boom in gegaan. Ik geraakte er wel op, maar toen de hond vrij was, sprong hij, zo hoog, dat de tak brak en ik naar beneden schuurde. Met mijn poot schuurde ik over de boomschors heen, het heeft me heel veel pijn bezorgd. En eigenlijk... Is het helemaal nog nietzo lang geleden." Ze ze en grijnsde naar Deathpaw. "Je vind het hier toch wel leuk, hé? In de Thunder Clan?" Vroeg ze een beetje met een schuin hoofd en keek toen eens naar Deathpaw op. Ze had het toch wel naar haar zin, toch?

- WAJOO inspii! xD

Dat noem ik nou nog eens een levens verhaal XD

Deathpaw keek verrast op toen de witte poes openbaarde dat Deathpaw zelf niet de enige was die in het bos was geboren… Ze spitste haar oortjes en draaide haar hele lichaam naar Secretflower, elk spoortje slaperigheid of emoties anders dan opgewonden waren weg. Verhalentijd! In afwachting van wat er komen ging likte ze eventjes aan haar voorpoot en begon haar kop schoon te maken, om in de stilte die viel even iets om poten te hebben. ‘Tot dat ik mijn kittens verloor’ klonk er vanaf de plaats waar Secretflower zat. Deathpaw keek geschrokken op en keek haar met grote, groene ogen aan. Er viel een langere stilte, wat Deathpaw niet vreemd vond. Als je over zo’n onderwerp begon te praten had je tijd nodig om de moed er voor te verzamelen, geduldig wachtte Deathpaw af. Haar staart vouwde ze om haar voorpoten maar ze bedacht zich dat het beter was dat ze ging liggen. Kalm rolde ze op haar zij maar haar kop was nog naar Secretflower gewend. Oplettend wachtte ze af wat er komen ging. "Ik en mijn kittens kwamen in een snelstromende rivier terecht, ik had ze veilig neergezet op een tak. Ze wilde enkel maar met me mee maar het kon niet; toen dacht ik dat ik dood was." Begon Secretflower. Deathpaw staarde haar bewegingsloos aan, in beslag genomen door de atmosfeer van het verhaal. "Maar... Dit is niet hetzelfde als de verhalen van de Elders." Vervolgde de witte poes. Teleurstelling waadde omhoog, maar ze liet daarvan niets doorschijnen in haar uitdrukking. Ze brandde van verlangen om de rest te horen … "Nou... Nadat Thunder dood ging ben ik bij Dustpelt terecht gekomen. Hij en ik hebben samen moeten vluchten voor een hongerige pitbull. Ik weet nog goed hoe ik opmerkte hoe de schroeven zich losdraaiden. Hoe ik Dustpelt had verwittigd dat de kooi loskwam. Samen gingen wij een boom in. Maar ik moest opbiechten, ik was nog nooit echt een boom in gegaan. Ik geraakte er wel op, maar toen de hond vrij was, sprong hij, zo hoog, dat de tak brak en ik naar beneden schuurde. Met mijn poot schuurde ik over de boomschors heen, het heeft me heel veel pijn bezorgd. En eigenlijk... Is het helemaal nog nietzo lang geleden." Door het gehele verhaal heen had Deathpaw soms een geschrokken geluid gemaakt, of was haar vacht dik geworden van de spanning! Ze kon het niet helpen dat ze nu een woeste kop van een hond voor zich zag, ze had in haar poesiepoes leven verscheidene keren een hond ontmoet, grote, woeste maar vooral lompe dieren waren het. Maar hun tanden … Ze rilde eventjes bij de gedachten. ‘Je vind het toch wel leuk, hé? In ThunderClan’ vroeg Secretflower plotseling. Deathpaw moest er over na denken. Het was … ja hoe kon ze het beschrijven? Het was nooit saai, soms was het minder leuk dan anders … Toch was ze er van overtuigd dat het wel ‘leuk’ te noemen was in een zekere zin. Je was constant in het gezelschap van katten, je was vrij, buiten, dat was heel anders dan in een huis opgesloten zitten. Dat had ze 5 manen volgehouden, en toen was ze echt weggelopen, voor drie manen lang had ze zichzelf opgevoed. Jagen was van nature al aangeleerd, met moeite wist ze te overleven tot dat Bluestar haar vond en een plaats in ThunderClan aanbood. Wauw, dat had ze meteen aangegrepen met twee poten tegelijk! “Ik vind het hier prima hoor, twijfel je soms aan mijn loyaliteit?” Ze zei het luchtig, en vriendelijk tegelijk. Als ze over Loyaliteit moest beginnen.. Pfoe.. dan zou de helft van de clan haar onloyaal noemen. Als ze eens wisten dat ze met een Shadowclan kat iets had.. ze gniffelde in zichzelf en keek Secretflower geamuseerd aan. “Ik vond je verhaal … heel mooi” Zei ze plots. “En ik wou dat ik iets aan je verloren kits kon doen” Ze zei het met een toon die waarheidsgetrouw klonk. Ze gunde het haar ergste vijand nog niet om haar kits kwijt te raken… “Dat doet me denken aan mijn eigen moeder, ik had nog twee nestgenootjes. Mitch en Flower, en mijn moeder heette Cana. Mijn vader Vlek” Ze was er zeker van dat niemand ooit research ging doen naar die namen, als ze ook maar een beetje gingen uitzoeken wie het waren kon dat leiden voor lastige vragen. Deathpaw herinnerde zich dat ze Rose had geheten, achterlijke naam. “Mijn vader heb ik niet echt gekend, die was er niet toen mijn moeder mij en Flower en Mitch op de wereld heeft gezet” Ze zweeg even en ging verliggen. “Ik kan nog herinneren hoe ik mijn 1ste muis ving, het ging als vanzelf. Ik voelde me zo goed op dat moment, ik was nog maar vijf manen oud! En ik ving een muis!” Haar mosgroene ogen lichtte eventjes op bij de gedachte die daar aan, en de triomf die ze toen had gevoeld. Ze voelde zich toen alsof ze de hele wereld aan kon!

Edit: Tfoe o.o Die is groot geworden!

Secretflower zag de verrassing in de ogen van Deathpaw toen ze vertelde dat ze ook in het bos geboren was. "Ik vind het hier prima hoor, twijfel je soms aan mijn loyaliteit?" Secret snorde geamuseerd en keek de leerling aan. "Ach, nee hoor. Je bent een pittig poesje, Deathpaw. Dat is goed." Secret ging met haar tong nog eens een over haar vacht. Haar bruine vacht was een beetje klittig. Haar patrouille was heel modder achtig geweest en de kat voor haar was niet zo handig geweest. Secret haar gedachten werd getrokken door een van de oudsten die wakker werd. Secret zag dat ze meteen weer ging slapen. "Ik vond je verhaal … heel mooi." Zei Deathpaw opeens. Secret keek geschrokken op, wat bedoelde de leerling daarmee? Verwachtingsvol keek ze Deathpaw aan. "En ik wou dat ik iets aan je verloren kits kon doen." Secret haar haren gingen liggen en ze staarde naar haar poten en legde daarna haar hoofdje op haar witte voorpoten. Ze zuchtte diep. "Dat is lief van je. Ik wou dat ik dat ook kon." Secret wist dat haar kittens niet dood waren. "Maar ze zijn niet dood. Tenzij..." Ze slikte de gedachte weg. Maar ze wilde toch vertellen waar ze vaak aan had gedacht. "Tenzij ze gedood zijn door RiverClan katten, we waren namelijk in de RiverClan hun rivier." Ze dacht na. "Wat als ze RiverClan katten zijn geworden? Dan ik ze misschien nooit meer terug." Maar ze kon ook iets anders wensen, dat ze in de ThunderClan waren gekomen. Maar het zou het normaalste zijn dat ze door RivirClan katten zijn gevonden. Ze waren nog zo jong... Nu waren het waarschijnlijk al leerlingen. Hele goede leerlingen. Haar twee meisjes... "Dat doet me denken aan mijn eigen moeder, ik had nog twee nestgenootjes. Mitch en Flower, en mijn moeder heette Cana. Mijn vader Vlek." Secret knikte. Haar knikje liet haar zien dat ze verder kon gaan. "Mijn vader heb ik niet echt gekend, die was er niet toen mijn moeder mij en Flower en Mitch op de wereld heeft gezet... Ik kan nog herinneren hoe ik mijn 1ste muis ving, het ging als vanzelf. Ik voelde me zo goed op dat moment, ik was nog maar vijf manen oud! En ik ving een muis!" Secretflower glimlachte en snorde. "Vijf manen oud! Dat is jong. Als je zo jong al een muis kan vangen, weet ik zeker dat je een goede krijger zult worden." Bij de laatste woorden hief ze haar hoofd op. Ze wist nog goed toen haar mentor dat tegen haar had gezegd. Maar die was nu overleden, tijdens een gevecht met de ShadowClan. Ze hield even een triestig moment vast maar schudde toen de gedachte weg. Ze moest verder gaan, zo was het leven nu eenmaal.

WOESHJ GEPosT! xD I know

Deathpaw luisterde aandachtig naar Secretflower, en voor het eerst in dagen voelde ze zich niet meer alleen in haar eigen clan. "Tenzij ze gedood zijn door RiverClan katten, we waren namelijk in de RiverClan hun rivier.Wat als ze RiverClan katten zijn geworden? Dan ik ze misschien nooit meer terug." Vertelde Secretflower. Deathpaw twijfelde, zouden Riverclan katten echt zo harteloos zijn. “Zijn ze echt zo harteloos?” Zei ze hardop. Ze keek de witte poes met een bedenkelijke blik aan, de kans bestond … Een patrouille geleid door de verkeerde kat kon al gouw leiden tot de dood van een kat die dat niet verdiende. Nou ja, ze zal het nooit weten… Deathpaw snorde bij het horen van Secretflowers toon toen ze vertelde dat ze met vijf manen een muis had gevangen. En ja het klopte, ze moest eens opletten, ze zou de beste krijger worden die het bos ooit gekend had! Ze zuchtte verslagen, ze hoopte met heel haar hart dat ze ooit een mentor zou krijgen! Ze had geen idee wie het zou worden, al was het een mentor met een muizenbrein, gewoon het gevoel dat je een mentor had zou geweldig zijn. Zonder mentor kon je geen Warrior worden, en dat was Deathpaw’s grootste wens. Ze keek eventjes op toen een Elder gromde in zijn slaap, Deathpaw vroeg zich af hoe haar leven er uit zag wanneer ze eindelijk een krijger was. Misschien zou ze ooit wel eens vechten in een strijd om het bos, of in ieder geval voor de zonnerotsen. Ze snorde hardop bij de gedachten, het leek haar zo cool om dat eens mee te maken. Haar klauwen in een kat te zetten in plaats van prooi. Plotseling dacht ze met een steek in haar hart aan Tigerpaw, hij zat in de ShadowClan en Deathpaw in de ThunderClan. Ooit zouden hun clans tegen elkaar staan, en dan? Ze zuchtte en snapte dat de Krijgsregels opeens veel beter. Het klonk allemaal duidelijk. “Seg Secretflower-” Begon Deathpaw behoedzaam. “Ik zat laatst te denken aan vrienden in een andere clan, ken jij een kat die ooit een relatie met een andere kat heeft gehad, in een andere clan …? Zo ja … hoe liep het af?” Ze liet het klinken alsof ze een verhaal wilde horen, een soort verhaal als de Elders vaak vertelde. Verwachtingsvol keek ze Secretflower aan.

- Laat sorry, maar ik moest ook eten enzo D:

Secret rolde met haar hoofdje in haar poot. "Zijn ze echt zo harteloos?" Vroeg Deathpaw. Secret hield op met likken en keek de kleinere kat aan. Ze ging recht zitten en tuurde de leerling aan. "Ik weet het niet. Maar het zou altijd kunnen. Maar eentje was heel slim. Maar ze waren ook nog heel jong." Zei ze en draaide toen met haar hoofd. "Ik wil er niet echt meer over praten." Secret ging terug liggen en strekte haar poten eens lekker uit. Ze zwiepte een beetje met haar staart en liet hem uit eindelijk rusten op de grond. "Zeg, Secretflower." Sprak Deathpaw opeens. Secret keek nieuwsgierig op. "Ik zat laatst te denken aan vrienden in een andere clan, ken jij een kat die ooit een relatie met een andere kat heeft gehad, in een andere clan …? Zo ja … hoe liep het af?" Secret wist niet waarom deze leerling dit vroeg, maar ze was wel bereid antwoord te geven. Secret vond dat het veel op een op ander verhaal leek. Secretflower had wel andere katten gekend die in twee clans leefden, ze hielden van elkaar. Secret was beried dit verhaal aan Deathpaw te vertellen. "Ja, zo ken ik een paar. Blueflower en Redtail. Redtail zat hier in de ThunderClan. Maar Blueflower leefde in de ShadowClan. De ThunderClan en ShadowClan konden het niet goed met elkaar vinden toen. We hadden toen nog een andere leider. Ik was eenling, maar kende Blueflower nog goed. Blueflower vertelde over Redtail, ze pasten echt goed bij elkaar, hun liefde was geheim waar alleen ik van wist. Maar, de ShadowClan viel de ThunderClan aan. In een gigantisch gevecht werden er vele katten vermoord, onder andere de leider en commandant. Omdat ik gekrijs hoorde, kon ik het niet laten om te gaan kijken. Maar het was te laat toen ik aankwam." Secret haalde even adem, het was zo'n vreemde tijd geweest. "Ik vond Redtail, hij was gelukkig nog levend. Maar... Hij riep Blueflower haar naam, maar hij werd meegesleurd met de overgeblevende katten van de ShadowClan. Vele katten van de ThunderClan waren dood en gewond. Ik durf het niet te zeggen maar, ik werd niet weggestuurd, dus ik zocht naar Blueflower. Ik vond haar, maar ze was dood. Ze was een goede vriendin van me geweest, en een paar weken daarna, hoorde ik dat Redtail zichzelf vermoord had. De leider van de ThunderClan werd hernoemd, er werd gerauwd om de doden katten, die zich voegden bij de StarClan. Het deed me denken aan het bekende verhaal, Romeo en Julia." Zei ze en er viel een lange stilte. Secret vond het een beetje onaangenaam en schraapte haar keel. "Maar waarom wou je zoiets weten Deathpaw? Ik raad je aan zoiets te vermijden, je gaat elkaar steeds meer willen zien en er zal een moment aankomen wanner de ene Clan de andere aanvalt. Dus vertel me eens, waarom je dat wilt weten."

- Is niet erg hoowr ♥
Sorry voor het vele gemiauw van mijn katje ;p

Deathpaw ging op haar buik liggen voor het verhaal, met haar voorpoten onder haar borst gevouwen. Gretig spitste ze haar oren en keek Secretflower verwachtingsvol aan. 'Ja zo ken ik een paar' Begon ze. Deathpaw's vacht tintelde van opwinding, het liep vast goed af .. ja toch!? Met hernieuwde energie luisterde ze naar het verhaal. Haar ogen werden groot, waarschijnlijk dacht Secretflower om de onthulling van een Shadowkat en een Thunderkat. Deathpaw keek echter verwonderd omdat het heel erg leek te slaan op Tigerpaw en Deathpaw, zou ze iets vermoeden..? Ze besefte dat ze niet goed geluisterd had dus keek ze de oudere poes weer aan. Naar maten het verhaal vorderde werd Deathpaw's blik steeds triester en triester, tot op het einde ze doodsbang keek. Als ze tegen elkaar zouden komen... zouden er dan katten sterven? Allerlei gedachten raasde door haar koppie heen. Ze zou Tigerpaw nooit aanvallen, maar ze had geen keus om zijn clangenoten niet ongeschonden te laten. Dat gold ook voor Tigerpaw. "Maar waarom wou je zoiets weten Deathpaw? Ik raad je aan zoiets te vermijden, je gaat elkaar steeds meer willen zien en er zal een moment aankomen wanner de ene Clan de andere aanvalt. Dus vertel me eens, waarom je dat wilt weten." Hoorde ze Secretflower vragen. Deathpaw gaf niet iets te laat antwoord, omdat ze er totaal niet met haar gedachten bij zat. "Euh, zomaar" Zei ze vol weinig waarheid. Ze zuchtte en stond op, maar ging toen weer liggen. Het was verdacht om meteen weg te lopen... "Zijn Shadowclan katten dan echt zo harteloos? En om welk gebied ging het?" Vroeg Deathpaw zich hardop af. Langzaam begon ze te begrijpen dat de liefde tussen hen onmogelijk leek te zijn, maar toch weigerde ze simpelweg om de banden te verbreken. Ze ... hield van Tigerpaw. 'Tigerwing' Verbeterde ze zichzelf in gedachten. Binnenkort kwam de ceremonie en zou hij krijger worden, Deathpaw .. zou nog gewoon Deathpaw heten... Ze zuchtte hoorbaar en legde haar kop tussen haar voorpoten die nu voor haar uit lagen. Het leven was moeilijk, als poesiepoesje had ze zo veel complicaties niet. Maar daar kwam weer voor in de plaatst dat een poesiepoes zijn verschrikkelijk was, altijd dat getroetel van die tweebenen...

Secret hield de leerling goed in het oog. "Euh, zomaar." Haar reactie was helemaal niet overtuigend. Maar Secret besloot er niet naar te vragen. "Zijn Shadowclan katten dan echt zo harteloos? En om welk gebied ging het?" Secretflower zuchtte diep. "De ShadowClan katten vielen het ThunderClan kamp aan, ze moesten hun kamp wel beschermen." Antwoordde ze. "Ik weet niet of de ShadowClan katten zo harteloos zijn, maar ik weet zeker dat de ShadowClan er voor wou zorgen de ThunderClan uit hun kamp te jagen, voor de prooi." Ze begon hevig haar poot te likken en dacht na, ze werd helemaal warm als ze moest denken aan haar nieuwe leerling Stripedpaw. Secretflower zou de kleine leerling alles leren wat ze zelf in de ThunderClan als leerling had geleerd van haar vroegere mentor, jammer genoeg was die gestorven bij een gevecht met de RiverClan. "Bedankt nog voor de vink trouwens, ik heb echt genoten, waarschijnlijk ben je een prima jager!" Prees ze Deathpaw. Ze hoorde een chagrijnig gemiauw uit de Elders den komen en nieuwsgierig keek de witbruine vrouwtjeskat op. "Wat doen jullie twee nou hier?" Vroeg de vrouwtjeskat. Maar voor dat Secret antwoord kon geven dommelde ze weer in slaap. Secret snorde geamuseerd en keek terug neer op Deathpaw. "Je ziet er nog al sip uit. Komt het door het verhaal dat ik je zojuist vertelde?" Vroeg ze en gaf een likje over de kleinere kat haar hoofdje.

-srry voor mijn laaaate en kooooorte reatie; personlijke redenen ; )-

Secretflower wist het ook niet ... Deathpaw zuchtte. Misschien waren ze zo harteloos, maar Tigerpaw- Tigerwing niet! Plots voelde ze zich heel vermoeid, alsof ze de hele dag gerend had en nu eindelijk kon stoppen... Toen de witte poes vertelde waarom Shadowclan had aangevallen keek ze haar met grote ogen aan, dat was toch niet mogelijk!? Een clan verdrijven? Deathpaw zei even niets, Secretflower begon fanatiek aan haar poot te likken waardoor Deathpaw zelf de tijd had om na te denken. Als dit allemaal waar was, wat ze geloofde, dan zou ze even met Tigerpaw moeten praten. Ze keek verrast op toen Secretflower haar opeens prees, ze snorde luid en keek wat vrolijker. "Dank u" Zei ze beleeft en ze duwde haar neus even uit respect tegen de schouder van Secretflower. Deathpaw miauwde geamuseerd toen een van de elders, een van de oudste, hun vroeg wat ze hier deden om vervolgens weer in slaap te sukkelen. Ze zuchtte en keek weer bedenkelijk, waarom was haar leven zo moeilijk op dit moment? alleen maar omdat je geen partner mocht hebben in een andere clan ... het zou toch geschrapt moeten worden die regel. Natuurlijk zou ze er weinig voor voelen om Tigerpaw's clanmaatjes aan te vallen, maar ze had geen keus- en hij zou vast wel begrijpen dat ze het deed om loyaal te blijven aan haar clan. Één ding wist ze zeker, ze was loyaler dan welke kat ook! 'Je ziet er nog al sip uit, komt het door het verhaal dat ik je zo juist vertelde?' Vroeg Secretflower. Voor ze er erg in had schudde ze haar kop. Deathpaw keek de witte poes aan en keek haar met een blik aan die je voor gebroken kon houden. "Het is gewoon ..." Ze stond op het punt om haar grootste geheim te onthullen, maar halverwege brak ze af. Nee, ze kón het niet. "Ik ben gewoon heel moe" Besloot ze. Mistroostig, besefte ze dat ze zich veel erger down voelde als net. Liegen had ze ook genoeg van de laatste tijd. Ze vertrouwde de witte poes, maar ze kón het niet vertellen. Ze hield de tranen achter die ze voelde, door haar kop even weg te draaien en een droge snik te geven.

Secretflower zuchtte diep en keek Deathpaw lang aan. "Het is gewoon..." Zei ze terwijl ze op stond. "Ik ben gewoon heel moe." Secret keek haar lang aan maar keek toen weer weg. Ze wist dat dat niet de waarheid was, dat er iets anders was, maar ze zou er niet naar vragen, zo was ze niet. Ze knikte kort en stond toen recht. "Secretflower? Secretflower? Waar hangt die dikke poes rond?" Secret snoof. Moest ze nou alweer op patrouille? Ze stond recht en schudde met haar vacht om de verse bladeren van haar vacht te schudden. Ze hoorde Deathpaw zachtjes snikken. Of was het iets anders? Na, het zal we niets zijn, dacht ze. Door de doornstruiken kwamen twee even oude krijgers aan lopen. "Ah hier zit je dus!" Spuugde eentje naar haar. Ze keek de twee katten spottend aan en rechte toen haar hoofd. "Ja, hier ben ik." De andere bruine kater ging zitten en zwiepte geërgerd met zijn staart. "We waren naar je op zoek, luilak." Secret keek de kat boos aan en ontblootte haar nagels, maar ze hield ze met veel zelfbeheersing weer in. "Wie zegt hier luilak, jij word al chagrijnig als je op jacht moet." Spuugde ze terug naar de twee katten. "Ik kom al." Ze draaide zich om naar Deathpaw. "Het was een fijn gesprek, Deathpaw. Ik hoop dat we dat vaker kunnen doen, maar je begrijpt dat ik nu moet gaan." Secret likte de leerling over haar hoofd en liep toen met de twee krijgers mee. Die de leerling wantrouwend aankeken en zich uiteindelijk ook omdraaide. "Secretflower, jij gaat samen met ons op patrouille." Vertelde de bruine kater. "Best, toch niet enkel met jullie twee, hé?" Vroeg ze een beetje hopend op een antwoord 'nee'. "Nightfur gaat ook mee." Gromde de grijze kater naar haar. Ze keek hem weer even aan en haalde toen haar schouders op. Ze wachtten samen op de kater. Secret zweeg, ze wilde niet met deze twee katten spreken. De twee katers waren opgewekt met elkaar aan het praten over hun gevecht laatst met de 3 zwaargewonde zwerfkatten.

TOPIC OFF

De emotie kwam er een beetje uit, maar ze vermande zich weer en dwong zichzelf om later door te huilen, ergens anders. Deathpaw zorgde er voor dat haar snoet er een beetje normaal uit zag voor ze zich omdraaide, toen er twee Thunderclan katten de Elders Den in kwamen luidruchtig roepend naar Secretflower. Enkele Elders keken verstoord op. Deathpaw sloeg het tafereel in stilte gaande, met waterige, mosgroene ogen die plotseling heel eenzaam stonden. Toch was ze omringd door een heleboel katten. Normaal zou ze gegrinnikt hebben toen ze hoorde hoe Secretflower venijnig van zich af beet naar de krijgers, maar nu kon er geen lachje vanaf. Ze ontving de lik van Secretflower hartelijk en keek haar blij aan, al wist ze dat de witte poes haar geheim niet wist, maar wel dat ze loog. Net zoals Bluestar. Deathpaw's staart vloog zenuwachtig alle kanten op, en haar ogen stonden verrast toen ze de blikken van de Krijgers zag. Angst overspoelde haar, en nu voelde ze meer dan ooit de aandrang om keihard weg te rennen, en een tijdje, helemaal alleen, in het bos te gaan zitten en al haar emotie de vrije loop te laten. Deathpaw staarde Secretflower na, en stond toen zelf abrupt op. Het kon geen kwaad om eventjes heel snel naar buiten te gaan toch? Zo snel als ze kon stormde ze langs de katten heen, naar de uitgang van het kamp. Haar poten droegen haar ergens heen, maar waar zag ze niet. Toen ze eenmaal buiten was begon ze al met snikken, zo snel als ze maar kon verwijderde ze zich steeds meer van het kamp... tot ze op een onbekende plek halt hield en alle emotie er uit liet.

[Ook Topic Off]