Hmpf [Spt//Open]

Nightspark staarde om zich heen, geen enkele kat had interesse in hem gehad toen hij het kamp weer binnen was gelopen. Hij wist dat hij vanavond de wacht moest houden en wilde daarvoor nog zijn nest in orde gemaakt hebben. Misschien was het niet zijn slimste zet geweest toen hij weg was gerend bij Ashdrizzle en Snowynight. Het was een opwelling geweest die hij de laatste tijd steeds vaker had gekregen, zijn koppigheid zat zijn ware gevoelens in de weg en dat botste te vaak, veel te vaak. Nu droop Nightspark af naar de Warriors Den, waar hij rustig begon met het maken van zijn nieuwe nest. Hij had wat nieuw mos neer gelegd en wat andere zachte dingen, waarna hij al knedend alles goed legde. Daarna slaakte de zwarte kater een zucht en plofte neer, om voor zich uit te blijven staren. Hij wist niet meer hoe hij zich moest voelen. Blij omdat hij warrior was, de typische woede vanwege Shrewstar. Maar misschien ook een beetje ... jaloezie? Nightspark wist het niet meer, hij gromde zachtjes en draaide zich om, met zijn hoofd naar de achterkant van de den, zodat hij niet kon zien wie er binnen zou komen.

|Open voor één kat|

De geuren van de Warrior Den waren ergens vreemd voor hem, terwijl hij wel elke geur kon koppelen aan een kat binnen de clan. Hij mistte de geur van Snowynights en voelde een steek van eenzaamheid. Hij had het goed verpest bij zijn zusje door er opeens vandoor gegaan, hij had zelfs zijn belofte gebroken om samen een nest te maken. Wat een eikel was hij toch. Nightspark zuchtte en begroef zichzelf diep in zijn nest, wat door zijn gewoel weer half uit elkaar was gevallen. "Zie je wel, je kan helemaal niets goed doen," miauwde hij zachtjes, op een kwade toon, tegen zichzelf. Hij stond op en wilde net weer aan zijn nest beginnen, toen hij de witte vacht van Snowynights opmerkte. "Hallo Nightspark.." sprak ze tegen hem, maar haar matte toon deed zijn aderen bevriezen. Zo had hij zijn zusje nooit tegen hem horen spreken. "Snowynights.." begon hij langzaam, terwijl hij zijn nest liet voor wat het was en wijfelde om naar haar toe te lopen. "Het spijt me," miauwde hij er zachtjes achteraan. Thank Starclan waren ze alleen in de Den, en kon niemand ze dus storen. "Ik had je niet zo achter mogen laten en ... Ik had me aan m'n afspraak moeten houden." Zijn oortjes zakte omlaag en hij keek naar zijn poten. "Wees alsjeblieft niet kwaad op me, Snowzel," miauwde hij vervolgens, met een lichte toon van wanhoop in zijn stem, terwijl hij haar oude bijnaam gebruikte.

"Gekke haarbal... natuurlijk ben ik niet meer kwaad.." Nightspark's blauwe ogen zakte eventjes dicht toen hij de tong van Snowynights over zijn kopje voelde raspen en knorde kort. "Maar waag het niet om je belofte nog te breken," Hij grinnikte. "Nooit meer," beloofde hij haar. Hij wilde zijn zusje niet nog een keer zo teneergeslagen zien, het deed hem meer pijn dan dat goed voor hem was. Hij glimlachte en ging iets gemakkelijker zitten. Gelukkig was zijn boze bui weer overgewaaid, nu het weer goed was gekomen met Snowynights. "Trouwens, ik bedacht me, mijn naam is Snowynights." Hij keek zijn zusje vaag aan, natuurlijk wist hij wat zijn zusje's nieuwe naam was geworden. Waar doelde ze op? "Snowynights, dus ik heb altijd van jou bij me." Oh, OH. Nightspark's blauwe ogen werden groot van verbazing. "Je hebt gelijk," miauwde hij met een grijns op zijn gezicht. Maar toch keek hij eventjes naar de grond. "Ik jammer genoeg niet..." miauwde hij daarna. Hij wist niet eens waarom hij de naam Nightspark had gekregen. Een spark, een vonkje. Alsof hij niets was geweest, een klein dingetje. Maar een vonkje kon een vuur veroorzaken, dus hij kon iets groots worden! Een klein, sluw glimlachje kwam op zijn gezicht. Hij zou Shrewleap laten zien dat hij het wél waardig was om door haar getraind te worden. Ondanks dat het nu al te laat was. Hij keek Snowynights aan en keek daarna over zijn schouder naar zijn half uit elkaar gevallen nest. "Ziet er naar uit dat dat nest zijn beste tijd heeft gehad. Zullen we alsnog een plekje samen zoeken? vroeg hij aan zijn zusje, met een glimlach op zijn gezicht.

Er kwam een glimlach op Nightspark's gezicht toen Snowynight hem vertelde dat hij dat niet nodig had, ze wist toch wel dat hij altijd bij haar zou blijven. Hij snorde zachtjes en gaf d'r een kopje. "Altijd, dat weet je toch," snorde hij zachtjes en glimlachte. Zijn blauwe ogen richtte zich eventjes op zijn half verwoeste nest. Hij maakte in gedachten een notitie; nooit een nest maken als je kwaad bent, dat komt nooit goed. Hij grinnikte eventjes bij zijn eigen gedachtengang en het viel hem op dat de stem in zijn kop opvallend stil was de laatste tijd. Gelukkig maar. Waarschijnlijk kwam dat door de goede invloeden van zijn zusje. "Ik vind het best, zal ik je gelijk laten zien hoe je een nest moet bouwen dan maar?" Nightspark snoof, maar schoot daarna in de lach. "Is misschien wel het beste ja, want in dat nest krijg je het toch alleen maar koud," miauwde hij vrolijk. Hij schudde zijn zwarte vacht uit en ruimde de resten van zijn oude nest op. "Gaat u voort, ik zal volgen en uw voorbeeld volgen," miauwde hij statig naar zijn zusje, maar met een grijns op zn gezicht.