The ground is crumbling

Onderwerp: Re: The ground is crumbling za 4 mei 2013 - 1:03

Words; 189 || Tags; Vixenkit || Notes; xxx

Ze keek een tikkeltje vrolijk maar ook nog altijd een beetje van slag door de plotse regenbui van daarnet naar de kitten die het woordje nog eens herhaalde. "Dus er kan water uit de lucht vallen?" vroeg ze met grote ogen. Al was ze er niet geheel zeker van of het wel een echte vraag was die ze stelde, misschien was ze simpelweg tegen haarzelf aan het praten omdat ze nog van alles moest bekomen. Maar alsnog knikte ze eventjes om te bevestigen dat dat klopte. "Ik.. Ik had dat nog nooit eerder gezien." Gravel's ogen vertoonden voor heel eventjes een geamuseerde glans en ook haar snorharen kregen een trekje van hetzelfde gevoel dat er in haar blauwe ogen te lezen stond. "Tot enkele dagen geleden had ik het ook nog nooit eerder gezien... Het was echt schrikken toen." beaamde ze zelf ook toen ze terug dacht aan dat moment. Maar hierna schudde ze zachtjes haar kopje en keek ze Vixen weer aan. "Maar... wat nu?" vroeg ze op een zachte teleurgestelde toon. Daarnet konden ze nog vrolijk buiten gaan spelen, maar nu was dat echter niet echt handig...

_{"Tot enkele dagen geleden had ik het ook nog nooit eerder gezien... Het was echt schrikken toen." Miauwde Gravelkit, op een bekennende toon. Vixenkit knikte zachtjes. "Ik had het nog nooit gezien..." Miauwde ze, onbewust haar eerdere conclusie herhalende. "Maar... wat nu?" Vroeg Gravelkit vervolgens. "Ik wil eventjes de regen zien," Miauwde het roestbruine poesje als antwoord. Vixenkit ploeterde weer terug naar de ingang van de nursery, waar ze met grote ogen naar buiten keek. Ze kon haar verwondering niet op, dat de regen zomaar uit de lucht naar beneden kletterde in grote druppels. Het vocht spatte uiteen en werd vervolgens gulzig opgezogen door de grond, alsof het er nooit geweest was, op de kleine vochtplekjes na. Ze hield haar kopje eventjes scheef terwijl ze het bestudeerde, maar uiteindelijk trippelde ze op onhandige pootjes weer terug naar Gravelkit. Haar concentratiespanne was duidelijk nog niet helemaal ontwikkeld, want ze was best afgeleid geraakt door de regen. Hierna staarde ze naar Gravelkit's staart, met grote ogen. Het bewoog... Langzaam sloeg ze ernaar met haar pootje, klauwtjes ingeklapt natuurlijk, ze wilde de andere kitten geen pijn doen.

{Flutpost :'D}}

Words; 204 || Tags; Vixenkit || Notes; Geeft nie hoor :3

Het was best wel een grappig zicht: Vixenkit die maar niet leek te bekomen van haar grootse ontdekking. "Ik wil eventjes de regen zien," verklaarde ze. Gravelkit haalde haar schouders op als teken dat het haar niet veel uitmaakte en volgde met haar blik de bruine kitten die zich weer een weg naar de uitgang van de nursery toe baande. Zelf besteedde ze er niet al te veel aandacht meer aan, en raspte ze eventjes met haar ruwe roze tong over één van haar voorpootjes waarmee ze later over haar kopje gleed. Dit ritueel herhaalde ze enkele keren totdat ze het wel goed vond. De kitten zette haar pootje weer neer en keek naar Vixenkit die ondertussen weer terug naar haar toe liep. Maar in plaats van iets te zeggen stak ze haar poot uit richting haar staart. Een tikkeltje verrast liet ze haar staart van de grond omhoog rijzen, om die daarna weer met een onhoorbaar plofje te laten vallen op de mosbodem. Het was lang geleden dat ze nog had gespeeld, en dus wist ze niet goed wat de bedoeling van de andere kitten was. Maar algauw kreeg ze het besef wel, en tikte ze even met haar staart tikte Vixens' pootje.

_{De staart van Gravelkit bleef maar op en neer bewegen, een zekere wiegende beweging die ondertussen de volledige aandacht van Vixenkit tot zijn beschikking had. Haar oogjes volgden duidelijk de wiegende staart en eigenlijk, lette ze helemaal niet echt meer op Gravelkit. Vixenkit kon zich maar moeilijk op meer dan één ding tegelijk focussen, dat moest ze allemaal nog leren. Ja, ze raakte snel afgeleid, maar op dit moment niet. Opnieuw probeerde ze de staart aan te tikken met haar pootje, totdat deze uiteindelijk haar pootje aanraakte. Eventjes bevroor de kitten, vol verwondering naar de staart starende, maar uiteindelijk maakte ze met een speels geluid een sprong in de richting van de staart, waarna ze tegen Gravelkit opbotste. Met een speelse twinkeling in haar ogen keek ze Gravelkit aan, benieuwd of de grijze kitten haar 'uitdaging' aan zou gaan, of liever niet wilde spelen.}

Toen de roestbruine kit tegen haar botste verloor het blauwgrijze poesje even haar evenwicht en rolde ze samen met Vixenkit over de mosbodem van de kraamkamer totdat ze tegen de vacht van een Queen botste. Speels krabbelde Gravelkit zich weer overeind en keek ze met een speelse twinkeling in haar blauwe oogjes naar haar speelkameraadje. Doordat ze gerold hadden zat haar vacht weer helemaal door elkaar en kwamen er plukken pels overeind te staan. Mos hing tussen haar nageltjes en algauw probeerde ze die weg te pulken met haar nog kleine maar al vlijmscherpe hoektandjes. Ze vond het best fijn om met Vixen te spelen, zij leidde haar even af en liet haar voor een enkele minuten niet meer denken aan haar overleden moeder. "Dat was leuk!" bracht ze speels uit, haar stem gedempt wordende door de regen die tegen het bladerdak van de kraamkamer kletterde.

_{De reactie was precies waar Vixenkit, al dan wel niet onbewust, op gehoopt had. "Whoa!" Bracht ze uit, terwijl ze met Gravelkit door de nursery tuimelde, maar alsnog ontsnapte er een vrolijk en warm gelach uit haar keel. Vixenkit's ogen twinkelden van plezier toen ze uiteindelijk haar eigen pootjes weer terugvond in de kluwen bont van haar en Gravelkit en weer afstand kon nemen. Zachtjes hijgde het poesje van de plotselinge inspanning, maar haar ogen twinkelden van plezier. Een dikke pluk mos hing aan haar oor, maar zelf had ze het niet door. Ze lachte vrolijk. "Nu ben jij hem!" Verklaarde ze vrolijk, verklarende waar haar plotselinge tackle vandaan was gekomen, al had ze dat toen zelf ook nog niet verzonnen.}

Dat Vixenkit het spelletje leuk vond deed haar even opgelucht zuchten. Ze dacht altijd dat ze saaier was dan de anderen en dat andere kittens dus niet graag met haar wouden spelen. Ze wist niet waarvan al die onzekerheid kwam, maar ze moest er maar mee keren leven. Wie weet dat ze ooit wel eens uit haar schulp zou komen. "Nu ben jij hem!" verklaarde Vixen. Gravelkit glimlachte speels en sprong naar haar toe. Met haar neusje raakte ze de roestbruine kitten aan, waarna ze dan opgewonden terug naar achteren sprong. Ze wist eigenlijk niet of het wel een slim idee was om in de kraamkamer zelf zulke spelletjes te spelen aangezien het er nogal klein was, en ze dus een grote kans hadden tegen een andere kitten op te botsen. Of nog erger zelfs, tegen een Queen! Maar daar stond het poesje nu niet even bij stil. Niemand kon het hun kwalijk nemen, gezien het buiten aan het regenen was. "Jij bent weer!" grinnikte ze, maar hierna verloor ze haar evenwicht en viel ze op haar ruggetje met alle vier pootjes omhoog.

Onderwerp: Re: The ground is crumbling