The ground is crumbling

Onderwerp: The ground is crumbling do 2 mei 2013 - 20:58

Words; 262 || Tags; Vixenkit || Notes; xxx

Haar blauwe ogen waren doffig eveneens als haar blauwgrijze vachtje. Alles dat anderen voor haar deden om haar weer blij te maken had geen effect op haar. Als iemand katten weer tot leven kon wekken, dan wou ze die kat wel eens ontmoeten. Echter wist ze dat zoiets onmogelijk was... StarClan was gewoon een groepje katten dat alles dat iemand liefhad afpakte van diegene. Een zachte zucht verliet haar mond toen ze even naar buiten keek. Bladeren begonnen te verdorren en de warmte nam af. Ze voelde de frisheid zelfs al. De poes trok haar schouders op en sloeg nadien haar blik neer op de mosbodem onder haar voeten. Toen herinnerde ze zich de dagen dat ze hier naast haar moeder lag. De dagen dat Bluestar nog levend was. Waarom moest StarClan perse haar afpakken? Voor de zoveelste keer in korte duur prikten er tranen achter haar ogen. Met veel moeite wist ze die te laten verdwijnen. Maar ze wist dat ze niet de enigste was. Al haar siblings voelde waarschijnlijk hetzelfde verdriet als zij... Maar ook de kittens van Fireheart en Icestorm waren nu moederloos, op die pleegmoeder van hen na dan. Ze snapte niet hoe die kittens een andere kat als moeder konden beschouwen. Ze vond dat gewoon onnatuurlijk. Gravelkit zuchtte weer en keek nadien even op toen een bruin gestalte in haar zichtveld verscheen. "Wat moet je?" vroeg ze zacht, bijna fluisterend. Ze probeerde zich sterk te houden. Ze probeerde iedereen van haar weg te snauwen, maar zelfs een pasgeboren kitten kon zien dat ze daarin weinig succes had.

_{Van een afstandje staarde Vixenkit naar de blauw-grijze kitten die in de Nursery lag te 'creperen'. Een diepe frons kerfde zich in haar gelaat en maakte scherpe lijnen in haar pels. Het was duidelijk dat dit fenomeen Vixenkit verwonderde en dat ze het al helemaal niet begreep. Ze had natuurlijk wel katten zien slapen in haar tijd in de clan, die, moest ze bekennen, niet zo vreselijk lang was, maar deze kat sliep niet. Of tenminste, daar was ze redelijk zeker van. Misschien moest ze dit vreemde geval dat niet in haar wereldse logica van dit moment paste, toch maar eventjes wat nader gaan inspecteren. En dat deed ze dus. Met voorzichtige pootstapjes, alsof ze op eierschalen liep, stapte de jonge kitten dichter richting de blauw/grijze kitten toe. Voorzichtig liet ze haar kopje zakken en keek ze richting de kitten. De ogen waren open... "Wat moet je?" Onderbrak een stem haar onderzoek, al was de stem zachtjes. Zover ze wist konden slapende katten ook niet spreken... "...Hallo zeggen?" Piepte de kitten uiteindelijk maar, niet gewend aan een wat ruwere manier van praten, een manier van praten die de andere kitten nu richting haar uitte.}

Words; 194 || Tags; Vixenkit || Notes; xxx

Ze bleef de poes aanstaren, ze hoopte maar dat ze niet dichterbij kwam. "...Hallo zeggen?" piepte de kitten uiteindelijk. Gravelkit knikte, alleen was ze er niet zeker van of ze wel een gesprek aan wou gaan met de kitten. Katten mochten haar misschien raar vinden, maar daar trok ze zich niks van aan. Zij mochten doen en laten wat ze wilden, Gravelkit op een andere levensweg zetten dan creperen in stilte ging hen niet lukken. Zonder nog één woord uit te spreken keek ze gewoon over de kitten heen. Haar blauwe blik hield ze gericht op iets dat alleen zij kon zien en niemand anders. Ergens vroeg ze zich wel af wie de ouders van de poes voor haar waren. Sinds dat Bluestar gestorven was, iets dat dus niet lang geleden gebeurd was, vroeg ze zich dat altijd af. Waarschijnlijk kwam het doordat ze haar eigen moeder verloren was? Haar staart krulde ze rond haar lichaam en haar oortjes liet ze levenloos hangen. "Wie zijn jou ouders?" vroeg ze na een tijdje op een lege toon. Haar diepe blauwe ogen vertoonden een neutrale glans, echter voelde ze zich vanbinnen alles behalve goed of neutraal.

_{Een beetje twijfelachtig stond Vixenkit daar, de twijfel duidelijk op haar gezicht geplakt. In tegenstelling tot Gravelkit, had Vixenkit absoluut nog niet de vaardigheid om haar gezichtsuitdrukkingen te manipuleren, ze straalde altijd uit wat ze voelde. En daarom zat er nu een twijfelachtige blik in haar gelaat naar Gravelkit te kijken. Voorzichtig ging Vixenkit zitten en krulde ze haar staart om haar voorpootjes heen om ze warm te houden. Ze bleef op een veilige afstand van de andere kitten zitten, ze voelde zich niet helemaal veilig in de buurt van de ietwat vreemde kitten. "Wie zijn jou ouders?" Vroeg de kitten uiteindelijk aan haar, nadat er een korte stilte was gevallen. Eventjes haperde de stem van Vixenkit, maar uiteindelijk kwam er wel een antwoord. "...Scorchpath... En.. en Papa." Miauwde ze zachtjes, terwijl ze haar oortjes ietwat verward liet hangen. Ze wist de naam van Papa niet eens.}

Words; 234 || Tags; Vixenkit || Notes; xxx

Ze bleef de bruine, langharige tabby poes aankijken en wachtte geduldig af op een antwoord. Ze had toch niets waarop ze zich kon verheugen, dus waarom ongeduldig zijn? "...Scorchpath... En.. en Papa." beantwoorde ze uiteindelijk haar vraag. Een frons kwam tevoorschijn op haar voorhoofd en ze trok even haar linker wenkbrauw op. Maar toen ze zag dat de poes niet echt blijer werd van de vraag die ze stelde ging ze er niet verder op in. Zijzelf mocht misschien dan wel depressief zijn, ze wou niemand anders het ook laten worden. "Oké." miauwde ze simpel terug. Ze gleed even met haar ruwe roze tong over haar neusbrug en beet op haar lip. Ergens had ze wel zin om verder te praten met haar, maar ze wist niet goed wat te zeggen. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze geen echt gesprek meer met iemand heeft gehad sinds dat Bluestar was gestorven. "Dus, ehm... Wat is je naam?" Een schrale glimlach sierde haar lippen en er kwam weer een klein beetje leven in haar blauwe ogen te staan. Maar toen er een frisse wind langs haar heen woei, nam het de lach op haar gelaat met zich mee. Waarom blij zijn? Ze was in Starclan's naam haar bloedeigen moeder verloren. Zonder dat ze afscheid van haar had kunnen nemen. Zonder dat ze haar moeder voor de laatste keer had kunnen zeggen dat ze van haar hield...

_{Vixenkit's staartpuntje bewoog ietwat nerveus heen en weer door de vraag over haar ouders. Het leek wel alsof geen enkele kitten hier in de nursery een beetje een normale familie had. Maar ze moesten er blijkbaar het beste van maken. En dat probeerde Vixenkit dan ook, tot zover haar besef ertoe reikte, want heel veel beseffen van de situatie, deed de erg jonge kitten nog niet. En dat Gravelkit rouwde om haar moeder, besefte de kitten evenmin. Nee, Gravelkit was wat haar betrof nog een beetje een vreemde kitten die wel erg vreemd stil lag. Toch had ze op z'n minst nog wel het besef dat ze dat niet hardop kon zeggen. Waarom wist ze nou net weer niet erg goed, behalve dat het niet zo goed was om te zeggen. "Dus, ehm... Wat is je naam?" Vroeg de kitten aan haar, voor het eerst met een glimlach. Vixenkit's kopje tipte wat schever toen de poes haar glimlach weer liet verdwijnen. "Vixenkit.." Miauwde Vixenkit uiteindelijk maar, "En... En jij?" Uiteindelijk schraapte ze de moed ook bij elkaar voor een volgende vraag. "Waar is je lach heen...? Deed ik iets fouts?"}

Words; 234 || Tags; Vixenkit || Notes; xxx

Ze vroeg zich af hoe zwaar Leafbare deze keer wel niet ging worden. Zeker nu het verlies van Bluestar en Icestorm zwaar op de maag lag bij katten, ging het niet echt bepaald plezant worden, dat wist ze al. Al was ze best wel nieuwsgierig, aangezien ze nog nooit eerder in haar leven sneeuw had gezien. En ze had al te horen gekregen dat je alleen maar sneeuw kon zien wanneer het gesneeuwd had, en het sneeuwde dus alleen tijdens Leafbare. Toen de naamloze kitten haar plots uit haar dagdromen slingerde door iets te zeggen keek ze even niet geïnteresseerd op. "Vixenkit.." miauwde ze. Voor heel even hield de poes haar kopje een tikkeltje schuin, maar toen herinnerde ze zich het weer. Ze had aan de poes gevraagd wat haar naam was, en blijkbaar heette ze dus Vixenkit. "En... En jij?" vroeg Vixenkit nadat ze haar eigen naam bekend had gemaakt. Gravelkit haalde even adem en beantwoorde daarna Vixen's vraag. "Gravelkit." bracht ze nog altijd op een lege toon uit. Een naam vertelde best al wel veel over iemand. Soms vertelde het veel over iemand's persoonlijkheid, en soms gaf het wat meer informatie over hoe die kat eruit zag. Waar zij haar naam aan te danken had wist ze niet, maar als ze dat ooit te weten wou komen was daar maar een oplossing voor: Het aan haar vader Whitestorm vragen. Nu ze aan hem dacht... Waar is hij al die tijd gebleven? Ze had hem de laatste dagen niet meer gezien. Maar waarschijnlijk zat hij nu ook te rouwen om Bluestar. Vast wel... "Waar is je lach heen...? Deed ik iets fouts?" Door de plotse vraag die Vixenkit aan haar stelde keek ze haar even vragend aan. "Wat bedoel je?" Met een vragende blik in haar ogen bleef ze haar aankijken, niet wetende waarover de jongere poes het had.

_{Een beetje knullig ging Vixenkit maar zitten en krulde ze haar bossige staart over haar bijna sneeuwitte teentjes heen. Ze wist niet goed hoe ze dit gesprek moest voeren, haar eerste instinct zei immers maken dat ze weg kwam. Maar wat voor een beleefdheid zou daarin zitten? Nee, iets in haar zei dat het niet goed was om zoiets te doen. Maar toch, prettig vond ze dit gesprek niet echt. Ze draaide en vouwde haar oortjes dan ook maar iets naar achteren en hield zich stil, ze zou wel wachten (Tot zover haar kitten geduld reikte) tot de andere kitten wat zou zeggen. Uiteindelijk stelde de kitten zich voor als Gravelkit. "Oké.." Miauwde Vixenkit zachtjes, als bevestiging dat ze het wel degelijk verstaan had. Maar hierna... Was het weer stil. En niet zo'n gemakkelijke stilte waar je helemaal in kon wegdromen. Nee, deze stilte was oncomfortabel. "Wat bedoel je?" Vroeg Gravelkit uiteindelijk. Tja... Wat bedoelde Vixen eigenlijk? "Ik.. Euh..." Begon de kitten dus maar, zoekende naar vocabulair die haar konden ondersteunen in deze kwestie. "Toen... Toen je je vraag zei..." Miauwde ze uiteindelijk maar aarzelend, "Toen.. toen ging je lach weg.." Maakte ze haar zin uiteindelijk weifelend af.}

Words; 202 || Tags; Vixenkit || Notes; xxx

En opnieuw brak er een stilte aan die een duister tintje had. Ze hoorde de katten die zich buiten de kraamkamer bezig hielden de hele tijd heen en weer lopen, maar ook de herhalende geluiden van katten die aan het slapen waren hadden iets engs. Maar als kitten vond je nog zovele dingen eng. Ze moest toegeven dat ze zelfs eens geschrokken was toen ze voor de eerste keer regen hoorde, niet zag maar hoorde hoe de kleine druppeltjes tegen het bladerdak van de kraamkamer kletterde. "Ik.. Euh..." begon de poes, het was duidelijk dat ze nog niet zo handig was met zinnen opbouwen. Of toch niet met de zin die ze graag wou zeggen, maar blijkbaar niet uit haar mond kreeg. "Toen... Toen je je vraag zei..." zei ze, nog altijd haar zinnen niet afmakende. "Toen.. toen ging je lach weg.." Nu snapte ze het deels. "Dus je bedoelt dat ik glimlachte toen ik een vraag stelde, maar ik nadien niet meer lachte?" schepte ze er nog bovenop, zodat ze nadien zeker kon zijn. Want als ze nu een antwoord gaf dat niet bij haar vraag paste, dan zou alles in de soep lopen. En daar had ze eventjes geen zin in.

_{Ietwat nerveus schuifelde Vixenkit met haar pootjes heen en weer. Ze vond de sfeer van dit gesprek absoluut niet prettig en dat was te merken aan haar hele houding. Toch wierp ze weer een ietwat nerveuze blik op de andere kitten, die nu weer begon met spreken. "Dus je bedoelt dat ik glimlachte toen ik een vraag stelde, maar ik nadien niet meer lachte?" Vroeg de kitten aan haar. Wat een moeilijke taal... De vraag duizelde Vixenkit een beetje, terwijl ze de betekenis ervan probeerde te analyseren in haar kop. Maar ze geloofde dat het wel zo was... Dat de vraag die Gravelkit gesteld had correspondeerde waarschijnlijk wel met wat zij wilde weten. Dus na een lichte aarzeling, knikte Vixenkit zachtjes. "Ja... Dat is waar..." Mompelde ze zachtjes, toch met een lichte onzekerheid in haar toon. Hierna volgde de volgende, aarzelend gestelde vraag. "Had ik iets fouts gedaan?" Haar oortjes gingen eventjes ietwat hangen terwijl ze het vroeg en weer schuifelde ze eventjes wat nerveus over de grond met haar voorpootjes.}

Words; 233 || Tags; Vixenkit || Notes; xxx

Het gesprek leek ze maar niet op gang te krijgen. Telkens viel er een stilte tussen de twee en telkens voelde de een zich er niet goed bij. En het was overduidelijk dat Vixenkit het gesprek alles behalve leuk vond. "Ja... Dat is waar..." mompelde de poes zachtjes, maar wel luid genoeg zodat Gravelkit het kon horen. De blauwgrijze kitten wiebelde eventjes met haar eigen oortjes en wierp een rustige blik op haar. Het was niet haar bedoeling geweest haar bang noch verdrietig te maken. "Had ik iets fouts gedaan?" Gravelkit schudde haar kopje bij het horen van die vraag. "Nee hoor, ik.. ehm..." begon ze al stamelend. Nu was zij diegene die naar de juiste woorden zocht. Niet omdat ze niet wist hoe ze het moest verwoorden wat ze wou zeggen, maar omdat ze niks wou zeggen dat verkeerd zou overkomen bij de kitten. "Zeg, waarom gaan we niet eventjes naar buiten? Het is hier doodsaai en volgens mij verveel jij je, niet waar?" zei ze, gewoon vluchtwoorden. Ze zette figuurlijk haar masker op en keek de poes vriendelijk aan. Dat ze nu nog vreemder leek te zijn voor Vixen zou ze wel snappen. Maar ja, het was overduidelijk dat het gesprek niet echt vorderde qua woorden, dus vond ze spelen een perfecte vluchtweg om niks meer te zeggen over die glimlach.

_{Vixenkit staarde eventjes naar de uitgang van de nursery, kijkende naar de bewegingen die buiten in het kamp voltrokken. Ze was nog maar 1 keer buiten de nursery geweest, en dat zonder toestemming van haar mama. Dat zat haar nog steeds niet heel erg lekker... Maar goed. "Nee hoor, ik.. ehm..." Begon de andere kitten en Vixenkit hield haar kopje wat vragend scheef. Wat was er dan? Waarom leek de andere kitten zo oncomfortabel? Vixenkit's fantasie begon al te tuimelen aan allerlei theorieën wat er mis zou kunnen zijn. Maar de conversatie ging alleen niet deze richting op, er ging wat anders gebeuren. "Zeg, waarom gaan we niet eventjes naar buiten? Het is hier doodsaai en volgens mij verveel jij je, niet waar?" Vroeg de andere kitten. Wat verrast keek Vixenkit op. "Mag dat?" Vroeg ze wat verbaasd, toch kon je aan haar gehele houding zien dat ze het wel degelijk wilde. Haar hele gezicht klaarde op en ze begon licht te sidderen van afwachting en vrolijkheid. Haar oogjes begonnen ook zachtjes te stralen. Voorzichtig kwam de kitten overeind en wierp ze weer een blik op het kamp, de wereld buiten de nursery. Zou ze weer gaan zonder toestemming van haar moeder? Maar tegelijkertijd... Haar moeder zou het toch wel ergens moeten weten? Scorchpath lette immers heel erg vaak op haar.}

Words; 206 || Tags; Vixenkit || Notes; xxx

"Mag dat?" vroeg Vixenkit. Gravel glimlachte eventjes naar haar en knikte. "Waarom niet?" miauwde ze al een tikkeltje speelser. Vixenkit zou waarschijnlijk toestemming nodig hebben van haar moeder, maar aangezien Gravel's mama dood was, kon ze het moeilijk aan haar gaan vragen. Ze negeerde het feit dat Vixenkit nog altijd een mama had, en keek haar gewoon vriendelijk aan. Misschien kon ze nog wel bevriend met haar geraken, wie weet. Dan had ze tenminste nog iemand waar ze af en toe tegen kon praten wanneer ze het lastig had. Ze mocht de eerlijkheid van de kit wel. Ze zei alles direct wat er op haar hart lag. Het was nu maar te hopen dat ze dat te danken had aan haar karakter eigenschappen, en niet omdat ze nog een kitten was en dus nog niet goed wist hoe ze met alles om moest gaan. Ergens had ze ook de neiging om te vragen aan Vixenkit wie haar vader was. Maar ze wou haar goede humeur niet verpesten, dus hield ze de vraag maar voor haarzelf. Ze zou er ooit wel achter komen wie het was, en waarom Vixen zijn naam niet had uitgesproken daarnet. Maar dat was voor later, nu ging ze eerst spelen met Vixenkit!

_{Vixenkit's ogen volgden Gravelkit's bewegingen, nu niet eens meer zo wantrouwend, maar eerder met een zekere nieuwsgierigheid in de blauwige dieptes. De jonge kitten had soms nog wat moeite met de plaatsing van haar ledematen. Daarom bleef ze ook eigenlijk liever stil zitten, omdat ze anders wel eens op haar snuitje zou kunnen gaan. En dat deed natuurlijk zeer. Daar had Vixenkit helemaal geen zin in! Maar naar buiten.. Dat klonk zo aanlokkelijk, verleidelijk en leuk! Een zacht gespin ontsnapte uit haar mond bij de gedachte. "Waarom niet?" Vroeg de andere kitten. Vixenkit haalde haar schouders op. "Weet niet," Gaf ze toe, waarna ze overeind kwam. Nog een blik op de uitgang van de nursery. Wat had ze eigenlijk te verliezen? de vorige keer had ze ook de nursery verlaten zonder haar moeders toestemming. Dus waarom niet? Met een oudere kitten zoals Gravelkit mocht het vast wel... Scorchpath, hoe beschermend ze ook was, zou het vast niet erg vinden. Dus voorzichtig trippelde Vixenkit op haar onhandige pootjes naar de uitgang van de nursery, waar licht al naar binnen vloedde, het aanlokkelijke licht van buiten. "Kunnen we naar buiten gaan?" Vroeg het poesje onschuldig en voorzichtig.}

Words; 132 || Tags; Vixenkit || Notes; Sorry voor kortheid!

Ze zag toe hoe Vixenkit iets positiever werd qua gelaatsuitdrukking. "Kunnen we naar buiten gaan?" broeg ze nog onschuldig en voorzichtig voordat Gravel zich ook overeind hief en naar het licht toeliep. "Tuurlijk." bracht ze vrolijk, maar toch zacht uit. Ze wandelde langs de bruine poes heen en knipperde enkele keren met haar blauwe oogjes toen het felle licht van de buitenwereld haar zichtveld op de proef stelde. Voor heel eventjes was ze verblind door de plotse lichtverwisseling maar hierna wist ze haar zicht weer onder controle te krijgen. Gravelkit keek even achterom om na te kijken of Vixenkit haar voorbeeld opvolgde en ook de kraamkamer verliet. "Nou, wat wil je gaan doen?" vroeg de blauwgrijze kitten toen ze in haar ooghoeken de bekende lange bruine vacht van Vixenkit te zien kreeg.

_{Na de bevestiging van Gravelkit, verscheen er een brede glimlach op het gezicht van Vixenkit. Ze vond naar buiten gaan enorm prettig. Toch liet Vixenkit voor de zekerheid de oudere kitten toch maar voor gaan. Mocht de miniscule sporadische kans op een buitengewoon uitzinnig maar misschien toch klein gevaar zich voordoen, dan kon Gravelkit daar waarschijnlijk beter mee omgaan dan de kleine Vixenkit dat kon. Maar het was ook wel een zekere beleefdheid, waarvan Vixenkit toch wel trots was dat ze het kon vertonen. Ze knipperde eventjes tegenover het felle zonlicht, maar toch was de blije uitdrukking niet van haar gezicht af te krijgen. Nieuwsgierig gleden haar nog kittenblauwe oogjes over het kamp heen, benieuwd naar wat er allemaal te doen was deze keer. Haar 'inspectie' werd echter onderbroken door de stem van Gravelkit. "Nou, wat wil je gaan doen?" Vroeg de grijze kitten aan haar. Vixenkit haalde ietwat schuchter haar schouders op. "Dat weet ik niet goed..." Bekende de kitten zachtjes. "Weet jij wat?" Probeerde de kitten vervolgens hoopvol.

{Geeft niet! Sorry voor de abnormaal lange vierde zin, had zin om hem overdreven te maken x'D}}

Words; 180 || Tags; Vixenkit || Notes; xxx

"Dat weet ik niet goed..." bekende de kitten zachtjes. Gravel haalde haar schouders op als teken dat dat niet zo erg was en spitste haar oortjes toen de poes nog iets zei. "Weet jij wat?" Net zoals de bruine kitten Vixenkit schudde ze haar kopje omdat ze zelf ook niks wist te verzinnen. "Maar we zouden evengoed..." Nog voordat ze de kans kreeg haar zin helemaal af te maken viel er een regendruppel op haar neus waardoor ze even geschrokken naar achteren sprong. Hierna volgden er meer, als gevolg dat de druppels in een razend tempo de aardbodem bereikten en ook haar vachtje nat maakten. "We moeten terug!" bracht ze luid uit zodat Vixenkit haar zeker gehoord zou hebben. Ze wachtte op haar rang genootje die zich elk moment kon omdraaien om terug naar de kraamkamer te rennen, en schudde tegelijkertijd ook even de natheid uit haar pels. Echter had dit geen blijven effect want vlak nadat ze dat had gedaan, kwamen er nieuwe regendruppels uit de hemel gevallen die het blijkbaar fijn vonden om Gravelkit opnieuw nat te maken.

_{Met verwondering in haar ogen keek ze naar het kamp, waar spaarzame katten bezig waren met hun dagelijkse bezigheden. Maar de lucht was ook vreemd... Donkerder dan het eerder was. En ook niet meer blauw, eerder grijs als Gravelkit. De woorden van Gravelkit drongen dan ook nauwelijks tot haar door, terwijl ze het zich afvroeg. "Waarom is het boven grijs?" Vroeg ze zich hardop af, terwijl ze haar koppie scheef hield. Totdat er iets kouds en nats op haar voorhoofd viel. Geschrokken blazend deinsde het poesje achteruit, elke haar in haar pels overeind tot ze eruit zag als een grote pluizenbal. Dit keer drong de stem van Gravelkit wel tot haar door. "We moeten terug!" Riep Gravelkit uit. Meteen draaide Vixenkit zich geschrokken om. Werden ze soms aangevallen? Was het daarom zo dringend? Meteen begon ze te rennen, maar er vielen nog meer regendruppels op haar vachtje. Het poesje, dat nog nooit eerder regen gezien had, jammerde angstig en rende zo hard als ze kon, tot ze uiteindelijk bevend de Nursery intuimelde en zich sidderend opkrulde. "W-wat was dat?" Jammerde ze geschrokken, "Werden.. Werden we aangevallen?"}

Words; 220 || Tags; Vixenkit || Notes; xxx

Eenmaal de tweede kitten in actie schoot, volgde Gravelkit haar voorbeeld op. Maar ze ging pas na de jongere kitten de Nursery in, ze wou er namelijk zeker van zijn dat Vixenkit niks overkwam. "W-wat was dat?" jammerde ze geschrokken. De blauwgrijze kitten deed haar best niet geïrriteerd te geraken door de jammerende kit voor haar en keek haar weer op neutrale wijze aan. "Werden.. Werden we aangevallen?" Gravelkit glimlachte even scheef en schudde nogmaals de regendruppels uit haar doorweekte pak. Ze wist wel dat het niet slim was dat zo dicht bij Vixen te doen, aangezien de poes nu de volle lading op haar afgevuurd kreeg. "Eh sorry!" verontschuldigde ze haarzelf toen de druppels de kitten reikten. "Maar nee, dat was regen. Het zijn miljoenen kleine water druppeltjes die vanuit de hemel naar beneden vallen," begon ze. "Het is niet dodelijk of zo, maar af en toe kan het je geweldig laten schrikken, zoals daarnet." grinnikte ze. De haast die Gravel daarnet had was best wel logisch. Aangezien ze wist hoe snel jonge kittens zoals Vixenkit en zijzelf kwaaltjes konden krijgen. En zeker nu het Leaf-fall was wou ze niet dat het haar schuld zou zijn dat de jongere kitten ziek werd. Nog een verlies zou haar hart niet aankunnen, ook al kenden de twee elkaar nog maar net...

_{Geschrokken deinsde Vixenkit achteruit toen er een regen van druppels haar kant op kwam en een piepje ontsnapte uit haar mond. Het water kwam in haar neus en ogen en Vixenkit nieste zachtjes om het eruit te krijgen. "Eh sorry!" Miauwde Gravelkit als reactie. Vixenkit zei niks, wreef alleen maar wat schuchter het water uit haar oogjes. De kitten was nog niet getrained in conversatie, zo lang leefde ze immers nog niet. De hele wereld was nieuw voor haar. "Maar nee, dat was regen. Het zijn miljoenen kleine water druppeltjes die vanuit de hemel naar beneden vallen," begon ze. "Het is niet dodelijk of zo, maar af en toe kan het je geweldig laten schrikken, zoals daarnet." Legde Gravelkit uit. "Re...gen.." Herhaalde Vixenkit, terwijl ze het woord uitprobeerde. "Dus er kan water uit de lucht vallen?" Miauwde ze met grote ogen, alsof haar net een geweldig verhaal verteld was. Ze zag er oprecht verbaasd uit. "Ik.. Ik had dat nog nooit eerder gezien." Bekende ze vervolgens. Ze schudde onhandig wat water uit haar pels, zoals ze Gravelkit net had zien doen. Een kitten leerde immers van imiteren.}

Onderwerp: Re: The ground is crumbling