Impossible...

Rustig wachtte hij op de katten die hij had opgeroepen, hij zou ze op patrouille sturen, een jachtpatrouille en twee grenspatrouilles moesten volstaan. Al snel zag hij de katten aankomen en even snel als ze gekomen waren, hadden ze alles begrepen en waren ze vertrokken. De kater keek ze na. Het voelde nog een beetje onwennig al die Deputy taken, maar dat zou wel wennen waarschijnlijk. Een zachte zucht verliet zijn longen, toen er plots een kitten tegen hem aanliep. "Sorry." miauwde ze oprecht, hij herkende het poesje als Gravelkit, een kitten van Bluestar, hun geliefde leader welke nu bij Starclan vertoefde. 'Geeft niet' antwoordde hij en bekeek haar even, ze zag er niet ontzettend vrolijk uit, maar wat wou je ook, haar moeder was net gestorven. De kater keek het kamp even rond en hoorde toen weer de stem van Gravel, deze keer stotterend en een beetje geschokt, "S-sorry!" riep ze nog eens. De kater keek haar weer aan en glimlachte vriendelijk, 'Geeft niets, hoor' miauwde hij sussend, 'Gaat het een beetje?' Ergens wou hij even wat afleiding van zijn nieuwe rang, zich even weer focussen op iets anders, gewoon voor heel even maar, om daarna gewoon weer met zijn werk te beginnen. Misschien dat hij zelfs nog iets voor haar kon betekenen.

De kitten haalde haar schouders op, 'Tuurlijk' was haar antwoord. Timefall ging er niet verder op in, als zij het zei, dan zou het wel. Even was het stil en leek de kitten diep in gedachten verzonken, "Bevalt de nieuwe rang U?" vroeg ze na een tijdje. 'Ja hoor, nog een beetje wennen, maar dat zal wel lukken.' miauwde hij, 'Maar zin om iets te doen? Misschien dat ik je nog wat interessants kan laten zien.' Bij die laatste zin knipoogde hij eventjes, hij zou haar mee het kamp uit kunnen nemen, de meeste kittens wouden dat wel. Zijn ogen bleven even hangen op het blauwgrijze vachtje dat ze droeg, precies dezelfde als die van haar moeder. En dan die blauwe oogjes van haar vader, hij had medelijden met haar, want hoe lang had ze haar moeder gekend? Een paar maan, maar langer zou het niet geweest zijn. Zij had enkel de verhalen over haar moeder, maar ze had haar niet zo heel vaak in actie zien komen, ze had haar niet zo lang bij zich gehad. Ze zou worden gevoed en opgevoed door een andere Queen, hem leek dat verschrikkelijk! Afwachtend keek hij naar Gravel, voor hetzelfde geld zei ze nee, maar dan wist hij wel dat er iets goed mis zat.

De kitten leek niet echt op haar gemak, waarom mocht Joost weten, "Eehm..." bracht ze nadenkend uit. "Nee, maar toch bedankt." kwam uiteindelijk het antwoord, Timefall had zijn oren gespitst en aandachtig geluisterd, maar toch was het maar net luid genoeg geweest om verstaan te worden. Nee? Dat hoorde je ook niet elke dag van een kitten, waarschijnlijk was ze nog niet echt over het verdriet van haar moeder heen en nu hij er zo over na dacht. Ze moest een pleegmoeder hebben gekregen, maar wie eigenlijk? Hij wist het niet, nou ja dat zou straks komen, eerst de belangrijkere vraag. 'Weet je zeker dat er niks scheelt? vroeg hij aarzelend, hij wist niet goed hoe hij het haar moest vragen, maar hij wist gewoon zeker dat er iets niet klopte. Dat er iets was. Misschien kwam het door haar moeder, maar hij wist het niet. Timefall zweeg, eigenlijk wist hij niet goed wat hij met deze kleine kitten aan moest vangen.

"Nee, er is niks." bracht ze mokkig uit. De kater zuchtte, hij zou er niet verder op in gaan, dat leek hem het beste, "Waarom vroeg je het een tweede keer?" klonk toen de stem van het poesje weer. 'Omdat je er nou niet echt ontzettend gelukkig uitziet' sprak hij rustig, 'Maar goed, als je het niet wil zeggen, dan niet. Maar weet dat ik er altijd ben als je iets wil zeggen.' Even ging zijn blik naar de uitgang van het kamp, misschien was het beter als hij een beetje ging jagen, dan konden ze zich voorbereiden op Leafbare. Hij richtte zijn blik op de kleine kitten en miauwde toen vriendelijk, 'Maar ik ga, als we genoeg eten willen hebben, is het beter dat ik nu even ga jagen. Ik zie je later wel weer.' Een bemoedigende glimlach sierde zijn gezicht, waarna hij zich omdraaide en het kamp uitliep. Als de kitten niks wou zeggen, dan was dat maar zo. Nu zou hij zijn gedachten maar beter op het jagen kunnen focussen...

- Topic Uit