Invader...{Arrowkit}

_{{Arrowkit}

De eerste dagen was het nog wel leuk, en had ze er ook weinig besef van, maar nu begon mama's nest toch wel behoorlijk vol te raken met de nieuwe... indringers. Ze was maar een dagje of wat ouder dan deze kittens, op z'n hoogst een stuk of 5, maar alsnog. Het waren indringers. Het werd druk en vol in het nest en daardoor kon Vixenkit niet slapen. Eventjes wurmde ze zich nog in het rond, in een poging om meer ruimte te vergaren, maar het mocht niet baten. Het poesje kreeg haar (welverdiende) ruimte niet en zonder deze ruimte kon ze niet slapen. Dus ze liet zichzelf maar het nest uitglijden en ging trippelde naar de ingang van de nursery, waar ze nieuwsgierig naar buiten ging zitten loeren. Tenminste, totdat ze wat achter zich hoorde. "Mhm?" Murmeldez e zachtjes, terwijl ze een blik over haar schouder wierp.}

Arrowkit;
I am a flower quickly fading
Arrowkit rommelde wat in zijn slaap. Zijn lichaampje draaide zich ietwat rusteloos om. Een moment later schrok hij wakker en opende zijn lichtblauwe ogen. De rest van de kittens lag vredig te slapen, evenals Scorchpath, zijn 'moeder'. Zijn vader Fireheart had nooit gelogen over het feit dat het niet hun echte moeder was. Hij en de andere 5 kittens waren van Icestorm, een beeldschone witte poes met gouden ogen. Hoe vaak had hij haar al ingebeeld, voor zich gezien en toch bleef ze onbereikbaar. Als hij haar wilde aanraken in zijn dromen ging ze in rook op. Het deed hem pijn dat ze er niet meer was, maar hij liet het zich niet tegenhouden. Al snel vielen zijn ogen op Vixenkit, de enige kitten die wel van Scorchpath zelf was. Zachtjes trippelde hij naar haar toe om ook naar buiten te kijken. 'Hey Vixen' fluisterde hij zacht, bang om de rest wakker te maken.

_{Het was Arrowkit, één van de kittens van Fireheart en Icestorm, degenen die haar nachtrust verstoorden... Het was misschien oneerlijk dat ze een lichte wroeging naar de kittens voelde, maar wie kon het haar kwalijk nemen? Ze was nog jong en had moeite met dat soort dingen te omvatten. Dus bleef ze maar lekker mokken, in stilte dan, want het uitspreken durfde ze niet goed. "Hallo Arrowkit," Miauwde ze zachtjes, waarna ze haar blik weer buiten de nursery richtte. "Ook niet kunnen slapen zeker." Mompelde ze erachteraan. Ze had eigenlijk niet heel erg veel zin om met één van de indringers te praten, vooral niet nu ze haar uit haar slaap hielden. Maar had ze op dit moment veel keuze? Ze mochten maar het tegendeel gaan bewijzen aan haar vooroordeel, want anders ging ze het absoluut niet veranderen...}

Arrowkit;
I am a flower quickly fading
Hij tuurde dromerig naar buiten terwijl hij naast Vixenkit ging zitten. Zijn hoofd schuddend toen ze hem aansprak. 'Nee' zei hij zacht. Zelf wist hij niet zo goed waar het door kwam. Of het de afwezigheid van zijn echte moeder was, of misschien iets anders. Eigenlijk zaten ze een beetje in hetzelfde schuitje. Enkel miste Vixen haar vader en hij zijn moeder. Soms vroeg hij het zich wel eens af, hoe het was om alleen zijn moeder te hebben en niet zijn vader. Niet dat hij Fireheart zou willen inruilen, maar door het feit dat zijn 'zusje' zo leefde, kwam het af en toe in hem op. Zijn vader had hem verteld over StarClan. Niet dat hij het concept al helemaal begreep, maar het was een geruststellend gevoel dat zijn moeder ergens was waar het mooi en goed was. Dat ze daar allemaal ooit heen zouden gaan. Iedereen samen. Zou Vixen daar ook aan denken? In plaats van vragen, bleef hij wat afwezig voor zich uit staren, naar de wereld buiten de nursery.

_{Eventjes keek Vixenkit op met een schuin oog toen Arrowkit naast haar ging zitten. Haar nu nog kitten blauwe ogen, begonnen toch al wel een lichte gouden kleur te krijgen, het begin van de oogkleur die ze zou krijgen als ze eenmaal volwassen was. Niet dat ze hier zelf besef van had... Ze wendde al snel haar blik weer af naar buiten. Ze wist niet of ze de nursery al uit mocht van haar moeder, ze had het nog nooit gevraagd. Misschien moest ze dat binnenkort eens doen... Scorchpath zou het vast niet erg vinden, toch? "Nee.." Miauwde Arrowkit zachtjes als antwoord op haar vraag. "Ik ook niet." Mompelde Vixenkit, nog steeds met een lichte wrok in haar toon, "Swiftkit* trapte me." Ze krulde haar staart om haar poten heen terwijl ze eventjes naar de grond keek. Het liefste wilde ze dat alle indringers gewoon het nest zouden verlaten en een ander nest zouden zoeken...

*Sorry Maaike, hoop dat je het niet erg vind, heb gewoon een random kit gepakt xD}

Arrowkit;
I am a flower quickly fading
Ze vertelde hem dat ze ook niet kon slapen en daarna waarom niet. Hij moest toegeven dat het behoorlijk druk was, maar hij vond het zelf niet zo'n probleem. Alsof hij er al aan gewend was zich tussen grote groepen te bevinden. Arrowkit grinnikte even toen ze vertelde over Swiftkit. 'Dat is wel iets voor mijn zusje ja, ze kan soms veel bewegen in haar slaap.' Hij draaide zijn hoofdje even naar Vixenkit toe en glimlachte, waarna hij op zijn vier pootjes ging staan en een stapje naar voren zette. 'Zullen we naar buiten gaan?' vroeg hij, nog altijd op fluistertoon. Er gleed een enthousiaste rilling over zijn rug. Hoewel hij nog nooit buiten was geweest en het zijn vader ook nog niet had gevraagd, leek het hem niet zo'n probleem. Hij kon lopen en ze zouden heus het kamp niet uit gaan.

_{"Dat is wel iets voor mijn zusje ja, ze kan soms veel bewegen in haar slaap." Miauwde Arrowkit. Vixenkit haalde haar schouders wat nukkig op. Ja, zusjes en broertjes, hij wel. Zij niet, maar moest wel met de nadelen ervan leven. Zij zou nooit die familiebanden voelen, maar wel haar nest moeten delen met hen. Ze trok haar schouders nog wat verder op en tuurde weer naar buiten, zichzelf ervan overtuigende dat Arrowkit helemaal niet naast haar zat en dat ze heerlijk en rustig alleen was. "Zullen we naar buiten gaan?" Illusie gebroken, Arrowkit's stem drong door tot haar trommelvliezen en zijn vraag kon ze niet negeren. Ietwat verbouwereerd keek ze op. "Maar mama heeft niet gezegd dat we dat mogen... En jouw papa ook niet." Miauwde ze wat geschrokken, terwijl ze haar ogen nerveus vernauwde.}

Arrowkit;
I am a flower quickly fading
Hij deed zijn best de sfeer wat minder gespannen te maken, wat meer zoals het voelde als bij zijn echte broertjes en zusjes. Dat kon toch wel? Ook al was ze niet zijn echte zusje, dat betekende toch niet dat ze geen vriendjes konden worden? Ze leek wat nerveus toen hij haar vroeg om samen naar buiten te gaan. 'Nee, maar dat vinden ze vast niet erg en het is vast heel leuk daar buiten' zei hij opgewonden. Het katertje keek haar nog eenmaal aan, voor hij het heft in eigen handen nam en met vrolijke pasjes de den uit trippelde. Het gras onder zijn pootjes kietelde een beetje, de wind die niet door de wanden van de nursery heen drong, streek door zijn bruine vachtje. Blauwe oogjes wijd open van bewondering. Alles was zo groot buiten. De muren die hem beschermde voor deze wereld namen ook het besef van hoe klein hij eigenlijk was weg. Eng vond hij het echter niet, enkel uitdagend.

_{Nerveus staarde Vixenkit naar de kitten voor haar, die vrolijk naar buiten wilde gaan zonder toestemming van hun ouders. Haar hele houding schreeuwde hier onwil over, maar ze wilde ook geen bangerik zijn. Haar staartpunt bewoog dan ook nerveus heen en weer terwijl ze naar de andere kitten keek. "Nee, maar dat vinden ze vast niet erg en het is vast heel leuk daar buiten" Miauwde de andere kitten opgewonden en vervolgens stapte hij de nursery uit. Nog eventjes keek ze over haar schouder naar het slapende frame van haar moeder, maar daarna rende ze met onhandige kittenstapjes achter hem aan. "W-wacht op mij!" Miauwde ze, nog steeds ietwat geschrokken, deels dat ze dit uberhaupt deed... Alles in haar schreeuwde dat ze dit niet moest doen en eigenlijk vond ze het kamp ook een beetje.. eng.}

Arrowkit;
I am a flower quickly fading
Arrowkit draaide zich om toen hij Vixenkit hoorde roepen en zag dat ze hem was gevolgd. Ze stonden nog maar enkele staartlengtes van de ingang af en toch leek deze wereld al zo anders. 'Het is zo mooi hier! Ik kan niet wachten om verder naar buiten te gaan' zei hij, nog altijd enthousiast. Met onhandige stapjes trippelde hij een rondje door het gras, struikelde over een takje, om vervolgens weer overeind te komen en verder te stappen. Zijn ogen bleven hangen op een bolletje mos dat verloren in het gras lag. Met een opgewonden piepje sprong hij naar het bolletje toe en gaf er een tik tegen. Het rolde een eindje weg, waarna hij er weer achteraan sprong. 'Doe je ook mee, Vixenkit?' piepte hij vrolijk, terwijl hij opnieuw op het kleine mos balletje af sprong. Hij was allang vergeten dat hij anderen wakker kon maken als hij te hard sprak.

_{De wereld hier was zo... vreemd. Ze kon vogels horen fluiten, de zon voelen schijnen op haar pels, de wind door haar pels voelen woelen. Het was allemaal zo raar... Maar niet perse onprettig. Ze vond het eigenlijk wel... Leuk. Een voorzichtige glimlach was eerst verschenen op haar lippen, maar deze werd steeds breder en vrolijker. Een zekere vrolijke glans verscheen in de ogen van de kitten, toen er een verwondering optrad in haar ogen. De nukkigheid was verdwenen, de echte Vixenkit kwam langzaam opborrelen. "Doe je ook mee, Vixenkit?" Vroeg Arrowkit, ietwat verbaasd keek Vixenkit op, maar daarna grijnsde ze vrolijk. "Ja!" Miauwde ze uitgelaten, terwijl ze zo snel als haar onhandige pootjes het konden naar de mosbal toerende om hem van Arrowkit af te pakken.}

Arrowkit;
I am a flower quickly fading
Net toen hij het bolletje opnieuw weg had geschopt met zijn voorpootje, hoorde hij een vrolijke 'ja!'. Arrowkit draaide zich om en keek naar Vixenkit die nu met een glimlach op het mos balletje af rende. Hij voelde zich meteen beter bij het zien van haar vrolijke uitdrukking. Het kleine katertje richtte zich weer op het bolletje en rende er zo snel en zo goed mogelijk op af. Af en toe zette hij eens een stapje mis, of struikelde bijna over zijn eigen pootjes, maar voor zijn doen was hij toch al redelijk snel. In de nursery kon je niet rennen. Enkel een beetje rond trippelen tussen de nesten door. Hier buiten was zo veel ruimte, hier kon alles! Hij bereikte het bolletje eerder dan Vixen en greep het vast in zijn mond, waarna hij van haar weg probeerde te rennen. Als een prooi die hij voor zichzelf wilde houden en met niemand wilde delen.

Naarmate de dagen vorderde en kleine Swiftkit ouder werd, begon ze steeds vaker dromen te hebben waarin ze door het bos rende. Omdat ze als kitten nog nooit buiten het kamp was geweest, zelfs nog nooit buiten de nursery, was het bos een samenvoeging van vage schimmen en kleuren zoals zij het zich voorstelde. Uit de verhalen van haar pleegmoeder kon ze ongeveer opmaken hoe het was om een warrior te zijn van Thunderclan, en ze kon niet wachten. Zachtjes murmelend draaide Swiftkit zich om, haar ogen gesloten omdat ze nog diep in dromenland was. Ze rende, ze sprong, haar klauwtjes uitgeslagen. In een haastige beweging schoot ze overeind en keek ze met grote ogen om zich heen. Ze herkende meteen de muren van de nursery en ze besefte dat ze aan aan het slapen was geweest. Verbaasd knipperend zocht ze naar haar broertje Arrowkit om hem over haar droom te kunnen vertellen - hij was altijd de enige die zo aandachtig naar haar luisterde - en ze voelde een golf van teleurstelling toen ze hem niet kon ontdekken tussen de slapende lijfjes van haar nestgenootjes. Waar was hij? Nog een beetje slaperig krabbelde Swiftkit overeind en waggelde ze het nest uit. Ze stapte een paar keer per ongeluk op haar broertjes en zusjes, maar die merkte hier gelukkig niks van. Ze had namelijk geen zin in een boze Scorchpath omdat ze weer eens de rest had wakker gemaakt.. Nieuwsgierig stak Swiftkit haar kop naar buiten om te zien of Arrowkit misschien daar was. Ze hoorde wel een paar bekende stemmen, maar was hij echt uit de nursery gegaan? Plotseling ontdekte ze hem, samen met Vixenkit die ze ook gemist had. Ze waren aan het spelen met iets wat er heel interessant uitzag. Nieuwsgierig rende Swiftkit erop af. "Hey, niet beginnen zonder mij!" miauwde ze opgelaten.

_{Erg handig waren haar korte kittenpootjes niet, ze raakten vaak in de knoop of lieten haar struikelen. Het gras kietelde ook al zo vreemd onder haar poten, maar het voelde tegelijkertijd heerlijk. Het was gewoon precies goed. Het hoorde zo. De zorg dat haar moeder misschien kwaad werd, was eventjes vergeten. Soms moesten je zorgen je eventjes verlaten, voordat je plezier kon maken. En nu had ze plezier, dus dat kwam allemaal wel goed. Maar Arrowkit was niet van plan om haar de bal zo snel te pakken te laten krijgen, hij schepte hem namelijk op en rende ermee vandoor. "Geef hier!" Riep Vixenkit, half uitgelaten en half teneergeslagen. "Ik wil hem ook!" Het was een vreemde combinatie van emoties in haar stemmetje, maar wel een combinatie die Vixenkit op dit moment voelde. Ze wilde heel erg graag ook die bal eens hebben! Ze wilde hem ook voelen, proeven, alles! Het was iets nieuws en ze wilde leren!... Maar de poes verstijfde iets en stopte met rennen toen ze een ander stemmetje hoorde. Ze keek voorzichtig op, het was Swiftkit, één van de andere indringers, zij had haar getrapt. Voorzichtig keek Vixenkit op en voelde weer die lichte afschuw en jaloezie die ze altijd voelde als ze de broeder en zusterbanden zag. Zij had ze immers niet, maar moest wel haar nest met ze delen. Meteen staakte de kitten het spelen en zette ze een pasje achteruit, zich meteen buitengesloten voelende door de band die de andere katten hadden.}

Arrowkit;
I am a flower quickly fading
Arrowkit rende vrolijk door en probeerde steeds een stukje voor Vixenkit te blijven. Hij hoorde haar wel, wist hoe graag ze het bolletje wilde hebben, maar dit was juist een leuk spelletje. Zijn passen waren vreselijk klungelig, maar toch wist hij het voor elkaar te krijgen om zijn paar dagen oudere 'zusje' voor te blijven. Bij het horen van een nieuwe stem viel hij echter gelijk stil. Ook Vixenkit was nu blijven staan. Het was een stem die hij uit duizenden herkende. 'Swiftkit!' riep hij enthousiast, de bal in zijn mond vervormde zijn woord echter wel iets. Hij moest er zelf om lachen, maar keerde toen zijn hoofdje richting Vixenkit, die een pasje achteruit zette. Arrowkit hield zijn hoofdje even scheef en vroeg zich af waarom ze nu was gestopt met spelen. Vond ze Swiftkit misschien niet aardig? Hij liet de bal voor zijn pootjes op de grond vallen en tikte hem naar Vixen toe, in de hoop dat ze weer op zou vrolijken zoals net.

Ze stond stil en lachte om Arrow's grappige gezicht, waardoor haar scherpe witte tandjes blinkte in het zonlicht. Haar voorpootjes waren al gehurkt in een onhandige jachtpositie. Ze zou die bal zo uit Arrow's mond tikken! Voorzichtig natuurlijk, ze wilde haar lievelingsbroer geen pijn doen. Ze maakte zich klaar om te springen, maar plotseling viel haar blik op Vixenkit, die een stap achteruit zette en haar de indruk gaf dat ze bang was. Verbaasd hief Swiftkit zich omhoog en keek ze haar nestgenootje vragend aan. Waarom wou ze niet mee spelen? Arrow tikte de bal haar kant op en Swiftkit volgde het ding met haar kopje. Toen hij bij Vixenkit's voorpootjes aankwam wachtte ze af met een verwachtingsvolle blik in haar ogen. Dit zou vast helpen.

_{Daar stond ze, zwijgend en ongemakkelijk. Eerst had het haar niet zo heel erg veel uitgemaakt dat ze naar buiten was met één van de indringers, maar nu er een tweede bij kwam voelde ze zich in de minderheid en bovenal zich er pijnlijk goed aan herinnert dat ze er altijd net niet helemaal bij zou horen. Want zo was het, niet dan? Arrowkit leek ook veel blijer om z'n zusje te zien. Het maakte Vixenkit jaloers, die band die de broertjes en zusjes hadden. Zij wilde ook lol hebben met broertjes en zusjes, maar die van haar waren in de Starclan had ze gehoord, net zoals haar papa. Het was niet eerlijk. Dus ietwat nukkig bleef Vixenkit staan, haar oren ietsjes naar achter gedraaid en haar mond vertrokken tot een dunne streep. Haar blik ging al vlug naar haar sneeuwwitte tenen. Het was een kwestie van tijd totdat de twee siblings aan het spelen waren en zij niet meer mee mocht doen. Maar tot haar eigen grote verbazing kwam het mosballetje tegen haar poten aantikken. Wat verbouwereerd keek ze van Arrowkit naar Swiftkit en terug, maar uiteindelijk gaf ze het balletje een zwieper in de richting van Swiftkit, benieuwd wat zij ermee ging doen. Een ietwat speelse twinkeling verscheen weer in haar ogen.}

Hij lag heerlijk tegen zijn pleegmoeders buik aan. Hij sliep vast en genoot van de heerlijke warmte om hem heen. Langzaam werd hij gewekt door het geluid van lachen. Hij keek met slaperig oogjes om zich heen en gaapte breed waardoor zijn kleine lieve tandjes zichtbaar waren. Ooit zouden ze worden gebruikt om prooi te vangen en gevechten mee te strijden. Hij knipperde met zijn ogen en keek om zich heen. Even zoog hij nog aan de tepel omdat hij dorst had.
Zealkit drukte zijn kopje tegen de moederbuik aan, zijn oogjes gesloten. Hij viel op zijn rug en rolde van haar af. Hij grinnikte en voelde opeens iemand anders. Toen hij opkeek zag hij een andere poes. Zealkit keek even schuldig maar de poes lachte lief naar hem. Opeens merkte hij dat er kittens miste... Hij keek verschrikt, zou er wat gebeurd zijn? Hij schudde zijn kleine kopje en keek naar buiten. Gelukkig, hij zag ze. Vrolijk rende hij struikelend naar ze toe. Hij moest lachen en zag dat ze met een bal spelletje bezig waren. ''Leuk, een spelletje!'' Hij keek met speelse ogen naar zijn familie. Hij keek naar hoe ze met het balletje speelde en deed ook mee.

Can i join? ^^''

Arrowkit;
I am a flower quickly fading
Hij had zijn adem kort ingehouden toen het balletje naar Vixenkits pootjes was gerold en ze er even naar staarde voor er verder wat gebeurde. Gelukkig leek ze haar nukkige houding opnieuw te verliezen en schopte ze het bolletje al gauw weer terug naar hem en Swiftkit. Vrolijk sprong hij erop af, om hem opnieuw richting zijn 'zusje' te schieten. Het maakte hem niets uit dat ze niet zijn echte zusje was. Ze was er al zo lang als hij zich kon herinneren. Vanaf het moment dat zijn ogen open waren gegaan had hij haar gezien. Haar aanwezigheid had hij zelfs al gevoeld toen hij nog een hulpeloos kleintje was, die enkel zijn lichaam over de grond kon slepen met zijn pootjes. Hij kende haar even lang als hij zijn broertjes en zusjes kende, dus waarom zou er verschil zijn? Vrolijk lachte hij naar Zealkit, die hen blijkbaar ook had gezien en de den uit kwam gestapt.

S W I F T K I T

Ook Swiftkit kon de gevoelens van Vixenkit die haar liet denken dat ze werd buitengesloten niet goed begrijpen. Voor haar was Vixenkit gewoon haar zus, net zoals al haar andere nestgenootjes. Dat kreeg je nou eenmaal als je al bij elkaar was vanaf het moment dat je ogen open gingen. Vandaar dat ze zich het gedrag van Vixenkit erg aantrok en ze was blij dat diens humeur weer leek te verbeteren toen het bolletje tegen haar voorpootjes aantikte. Vrolijk richtte Swiftkit zich weer op en liet ze Arrowkit en Vixenkit even met het mosballetje tossen, totdat die haar kant weer op zou gaan. Tegelijkertijd ving ze het geluid op van naderende pootjes en keek ze verbaasd om. Zealkit, haar andere broertje, kwam enthousiast aangelopen. Ze begroette hem met een vrolijke beweging van haar poot, waarbij ze hem even bij zijn schouder raakte. Ze daagde hem hier eigenlijk mee uit om te stoeien, maar ze wist niet zeker of Zealkit hiervoor in de mood was. Hij was wat dat betreft een stuk rustiger dan haar andere broer Arrowkit.