The only way to be happy. {Hiddendance}

Niets, helemaal niets was er nog. Geen familie en geen vrienden, enkel een naam en een clan. Waarom zal ze hier nog moeten zijn? Wat was het waard? Een verbitterd leven, met angst voor haar vader. Waarom zal ze daar voor kiezen, terwijl er nog een andere weg was? Waarom sloot ze zich niet aan bij de katten van de sterren? Daar waar haar familie was, daar moest ze gewoon zijn. De Starclan. Het leek wel de enige optie die ze nog had. Nee, het was de enige optie die ze nog had. De zwart witte kat zat aan het begin van het grote moeras en keek naar de dampende wateren voor haar. Haar groene ogen stonden treurig en haar schouders hingen naar beneden, de poes was opvallend vermagerd en haar wangen waren ingevallen. Ze had al dagen nauwelijks nog wat gegeten, haar maag was vervuld met bitterheid. Ze had met zich zelf gevochten, en ze had verloren. Maar de troostprijs was nu beter dan de hoofdprijs. En nu ging ze haar prijs ophalen. Ze zal naar de Starclan gaan en daar haar leven weer terug vinden. Een glimlach verscheen op de poes en ze hees zichzelf op. Boneface liep over het pad heen en voelde zich bij elke stap beter. De dood was nu in zicht, hoewel ze hem wel een pootje moest helpen. Helaas was ze niet alleen, de anderen katten waren druk bezig met jagen en trainen. Dus moest Boneface zich kunnen afzonderen van de rest, zodat niemand haar door had. Het volgende moment viel er een druppel op haar kop, gevolgd door een tweede op haar rug. En toen ging het opeens tekeer. Boneface zag hoe katten langs haar heen gingen, terug naar het camp. Dit was prefect! Boneface wachtte totdat iedereen weg was en rende toen door de regen naar een mooi stuk moeras. Ze zette zich af tegen de grond en dook recht in het moeras. Het was een diep stuk en ze werd meteen naar beneden gezogen. Desondanks zag ze nog licht toen ze omhoog keek. Haar ademhaling kon niet meer verder, maar ze was nog niet dood. En ze zag een gestalte verschijnen...

c

(Ik denk dat hij haar er gewoon uittrekt? )

Het was een donkere dag, het camp werd overspoeld door verschillende, grote en duistere wolken. Het zag ernaar uit dat er een hevig onweer opkomst was! Hiddendance' ogen waren fel dicht geknepen wanneer hij het territory in trok. De wind zette een hevige druk op zijn wapperende borstkas waardoor hij zijn lange poten krachtig moest verplaatsen. Zijn lange, tabby vacht schoot bij elk briesje weer wat wilder de lucht in. De dikke boomstammen maakte kleine bewegingen wanneer de wind door de lucht suisde. De grote ShadowClan kat voelde zich wat eenzaam, dus ging hij met volle moed naar de andere katten, spijtig genoeg waren die steeds in de buurt van Marshlands... Zijn oren lagen plat in zijn brede nek om het rotweer te ontwijken. 'Waar doe ik het toch voor? In de Warriors den was het zo lekker warm, ik haat dit weer!', dacht Hiddendance bij zichzelf. Met die sobere gedachten wandelde hij naar de drassige moerassen toe. Een wit-zwarte gevlekte poes trok zijn aandacht. Ze leek wat bedenkelijk rond te kijken, en misschien de aandacht van StarClan te vragen... Toen de warrior omhoog keek om de stille gedachten van de poes te volgen, voelde hij een paar kleine druppels regen op zijn vochtige snuitje vallen, maar de druppels werden meteen vervolgd door een hevige stormbui. Hiddendance hield misschien wel niet van zo'n irritante en hevige wind maar hij had niets liever dan een goede regenbui, dan moest hij zichzelf niet meer schoonlikken. Het was een erg luie kat, maar hij wilde graag wat fitter worden! Hij hief zijn kop op en liep een paar kleine rondjes om zich niet te vervelen. Na een toertje of 10 richtte hij zijn aandacht weer op de gevlekte kat. Nu de anderen weg waren kon de gespierde kater beter ruiken wie het was. De sterke geur van Boneface doordrong zijn ziel. Hij zag hoe de warrior poes richting het moeras liep dus hij volgde haar zo onopgemerkt mogelijk. Het leek wel te werken want ze had niets door van zijn aanwezigheid wanneer ze de drassige troep indook. Ze zonk meteen weg dus sprong Hiddendance met veel kracht naar voren en hij stak zijn lange voorpoot in het moeras. Met zijn achterpoten klemde de kater zich vast op de harde ondergrond. Hij schaarde naar de poten van Boneface en hees haar met veel moeite op. Hijgend keek hij diep in de ogen van de bovenkomende kat om te zien wat ze zoal dacht. Wat was de bedoeling hiervan? Wilde ze dood, of was het een ongelukje? Had iemand haar erin geduwd? Wat was er gebeurd?! Een hele hoop vragen raasde en racete door Hiddendance' kop. De ShadowClan kater hoopte dat ze weer snel zou ademen en zou willen antwoorden op al deze vragen. Wanhopig wachtte hij op enige reactie van de bijna verdronken poes.

OOC; Bedoelde je zoiets?

Opeens sloeg er een poot in het water, wat? De halfbewusteloze Boneface staarde erna en voordat ze kon reageren, greep de poot haar vast en werd ze langzaam uit het water getrokken. En toen vielen haar oogleden dicht en zakte ze weg in een staat van bewusteloosheid. Inmiddels lag ze op het land, maar daar kreeg de poes niks van mee. Haar ademhaling was zwak.

''Silvershine?'' haar broer liep op haar af en glimlachte zachtjes, de lichtgrijze kater leek een gloed om zich heen te hebben. ''Ssst, mijn zusje'' Zusje? Een glimlach verscheen op Boneface's lippen, ze was eerder geboren dan hij. Maar hij was groter, misschien bedoelde hij dat met zusje? Boneface lag in het gras, Silvershine stond naast haar en bleef glimlachen. Boneface kwam overeind en ging naast hem staan. ''Gaan we naar de Starclan?'' Haar broer keek haar doordringend aan, ''Nee, je bent gered, je haalt het wel'' hij fluisterde het, ''Je moet het halen'' zijn stem klonk zwaar en treurig. ''Nee! ik wil niet! Ik wil bij jou zijn, hier heb ik geen leven!'' Boneface schreeuwde naar haar broer, die zich omdraaide en verdween.

De twee groene ogen schoten open en keek naar voren,''Silvershine...'' fluisterde de zwart-witte poes. Er hing een sterke geur om haar heen van het moeras, maar ondanks die geur, rook ze Hiddendance. Hiddendance had haar uit het water gehaald. Hoe kon hij? Zag hij dan niet dat ze er in sprong? Waarom? Boneface richtte haar kop op en keek tegen de borst van haar redder. Moeizaam hees ze zich overeind, verdriet en woede schoot door haar kop. Pijn in haar hele lichaam, alles was voor niks. Ze wankelde op haar vier poten en de slierten moerasplant hingen aan haar lijf. Haar vacht was tegen haar huid aangedrukte door de nattigheid en de poes rilde duidelijk.Desondanks begon ze te schelden tegen de kater.''Jij! Ik wou eindelijk gelukkig zijn en het was me bijna gelukt, maar toen kwam jij opdagen. Waarom moest je zo nodig hier zijn? Het regende, iedereen ging terug naar het camp. Je hebt alles verpest'' hoe hard ze ook wel klinken, haar stem klonk alleen maar zacht en ze had erg veel moeite met ademhalen, een hoestbui ontglipte de poes. Wat zal Hiddendance nu doen?

c

(Is het een idee dat hij weet dat Silvershine haar broer was, hij is namelijk gedood door een rogue. En ik heb Babs al een pb gestuurd met de melding dat Smokebreath een verse patient krijgt)

Toen hij de hijgende poes eindelijk uit het moeras had getrokken slaakte hij een luidruchtige zucht van opluchting. 'Silvershine...', hij verstond niet goed wat het katje te zeggen had, maar het was alvast geen vriendelijk bedankje om haar leven te redden. Ze leek lichtelijk verward, maar waarom dan? Hij wilde aan al zijn vragen beginnen maar Boneface onderbrak hem: 'Jij! Ik wou eindelijk gelukkig zijn en het was me bijna gelukt, maar toen kwam jij opdagen. Waarom moest je zo nodig hier zijn? Het regende, iedereen ging terug naar het camp. Je hebt alles verpest', het was duidelijk dat ze het wilden uitschreeuwen tegen Hiddendance maar door de vermoeidheid kwam het maar zachtjes over haar lippen. Zacht geschokt keek hij het zuchtende en puffende diertje aan, ze moest hem net dankbaar zijn! Een hevige hoestbui ontsnapte uit haar keel. Bezorgd keek hij toe naar Boneface, ze wilde echt aan haar leven hier in de Clan ontsnappen, hoe kon ze?! De grote kater probeerde rustig te blijven onder alle druk en ademde diep in en uit. Hij verzachte zijn grote, donker bruine ogen en hij keek haar kalmpjes aan. "Hoe kan je nu gelukkig zijn daarboven? Je kan het leven hier beneden toch op z'n minst nog een kans geven? En ik moest 'zo nodig hier zijn' omdat ik hou van regen, maar vooral omdat ik zo'n lieve poes toch niet om het leven kon laten komen? Je hebt nog een heel leven voor je, wil je dat nu echt opgeven? Het is misschien moeilijk te begrijpen voor je, zeker omdat zowat al je familie daar zit, maar de katten die wel van je houden hier beneden dan? Wil je die dan echt in de steek laten?! Denk er toch nog eens over na, en hopelijk geef je jezelf nog een kans...", drong hij aan een stuk door aan. Hij wilde haar echt helpen, maar hij charmeerde d'r ook wel wat. Hiddendance liet hier wel niet veel van merken, anders zou ze nog erger panikeren. Hoopvol wachtte hij haar antwoord af.