I'm proud of you [&Rhymekit]

Stilletjes liep een witte poes weer het kamp uit, ze wilde nog altijd tonen dat ze heus wel loyaal was. Desondanks de keuzes die ze gemaakt had was de Clan haar thuis. Ze wilde gaan jagen zodat ze nog wat nuttigs deed. Langzaam trippelde ze door het territoria, focusend op haar omgeving. Gelukkig had ze al snel beet, al was het maar een simpele muis. Zelfs een kleine prooi was goed voor haar. Ze was tenslotte een Queens en hoefde geen warriortaken uit te voeren. Niet dat ze het niet wilde, ze wilde heel graag weer haar warriortaken uitvoeren. maar ook wilde ze nog bij haar kittens blijven en ze helpen. Ze kon nauwelijks meer kiezen, en ze wist dat haar kleine kittens toch binnenkort onder de hoede van de warriors zouden komen. uiteindelijk zouden zij ook warriors worden, waarschijnlijk nooit wetend wie hun vader was. Maar dat was het beste voor ze en dat wist zij maar al te goed. Langzaam trippelde ze terug en bleef op een afstandje staan, een bekende geur in haar neus ontdekkend. Ze zwaaide even met haar staart en liet haar muis vallen.

-kortheid

_{Al de hele nacht had ze liggen woelen, ze kon de slaap maar niet vatten. En nu had ze dus absoluut niet geslapen. Rhymekit ging op haar rug liggen, en staarde naar boven. Het was nog niet helemaal licht, maar de eerste zonnestralen waren er wel al. Rhymekit dacht aan haar vader die ze niet kende, net zoals deze nacht. Ze wilde weten waar hij vandaan kwam, weten wie hij was! Ze stelde hem voor als een dappere stoere kater die iedereen aan kon, maar dat zou wel tegenvallen. Ze sprong op en rekte zich uit, haar besluit stond vast: Ze moest en zou weten wie hij was. Ze maakte haar pootjes nat in een plas water, en wreef daarna over haar kopje. Het plasje was te vies om uit te drinken, en ze had ook honger. Rhymekit sloot haar ogen en zuchtte diep. Oke, daar gaan we dan. dacht ze, en stapte dapper de Nursey uit. Een enkele kitten keek haar na, maar verraadde haar niet bij de moeder. Een paar katten wandelde vlak langs haar heen, en ze kon maar net wegduiken. Ze wachtte tot er niemand meer in de buurt was, en holde weg naar het territorium van de clan. Het laatste stuk rende ze alsof haar leven ervan af hing, en misschien was dat ook wel zo. Ze rende en rende, totdat ze doodmoe tegen een jong, fris boompje aanviel. Ze vroeg zich plotseling af waar ze in hemelsnaam mee bezig was. Plotseling rook ze een al te bekende geur. Haar moeder. Verbijsterd kroop ze nog dichter tegen de boom aan. Ze was betrapt, alles was verloren. Maar dat was wel iets te dramatisch. 'Ehh.....Dag mam...' mompelde ze, en staarde naar de grond.}

Met de muis aan haar voeten keek ze rond, ze wist het nu zeker. Dit was de geur van een van haar dochters, maar wat deed die buiten het kamp. Er was geen andere geur te bekennen die haar kon vertellen dat ze veilig met een warrior was. Langzaam viel haar blik op het poesje en ze zuchtte zacht. Soms waren haar kittens een stelletje rebellen, maar dat hoorde erbij. 'Ehh.....Dag mam...' Hoorde ze haar dochter mompelen en ze zuchtte even kort. Langzaam pakte ze haar muis op en liep naar Rhymekit, om vervolgens naast haar te gaan zitten. ''Je weet toch wel dat je niet zomaar het kamp uit mag toch?'' Zei ze zacht, maar nog wel vriendelijk. Ze was niet van plan boos te worden, ze was zelf net zo rebels geweest. Althans nadat Stormstar had gezegd dat ze het kamp niet mocht verlaten zonder begeleiding. Ze keek neer op haar dochter en glimlachte even kort. ''Vertel me eens Rhymekit.'' Begon ze zacht te spreken en krulde haar staart om haar poten heen. ''Wat gaf je het idee om zomaar het kamp uit te glippen?'' Vroeg ze en keek even naar de muis die alweer aan haar voeten lag. zij had gewoon een drang gehad om wat te doen voor haar Clan, maar voor haar dochter wist ze het niet. Ze hoopte alleen maar dat ze de waarheid zou vertellen, liegen zou het alleen maar erger maken.

_{Snowcrystal pakte de muis op en liep naar haar toe. 'Je weet toch wel dat je niet zomaar het kamp uit mag toch?' vroeg haar moeder zacht. Rhymekit zei niets, natuurlijk wist ze dat. Snowcrystal keek neer op haar en glimlachte even kort, maar Rhymekit had nog steeds de moed niet iets te zeggen. 'Vertel me eens Rhymekit.' ging haar moeder verder. 'wat gaf je het idee om zomaar het kamp uit te glippen?' Rhymekit hief dapper haar kopje op, en keek naar haar moeder. 'Nou,' begon ze langzaam. 'Ik wil nu eindelijk eens weten wie mijn vader is! Ik ben anders dan alle andere, ik houd niet van water en vis, en hoe komt dat? Omdat ik geen vader uit de clan heb. En dat is nog niet zo erg, maar het feit dat ik het niet weet wel.' alle woorden stroomden eruit. Ze staarde naar haar moeder, en probeerde dapper te kijken. Een windvlaag deed har rillen, en ze sloeg haar staart om haar poten.}

Terwijl haar dochter haar kop ophief bleef ze haar aankijken. het jonge poesje had wel lef gehad, want als een andere warrior haar was tegengekomen dan had ze in de problemen gezeten. dat was zonder twijfel zo. 'Nou,' begon ze langzaam. 'Ik wil nu eindelijk eens weten wie mijn vader is! Ik ben anders dan alle andere, ik houd niet van water en vis, en hoe komt dat? Omdat ik geen vader uit de clan heb. En dat is nog niet zo erg, maar het feit dat ik het niet weet wel.' De spierwitte poes schrok van die vraag en deinsde terug van haar dochter. Hoe moest ze hier nu weer op reageren. Ze kon haar de waarheid niet vertellen, niet nu. Ze voelde een steek in haar borstkas en keek weg naar haar witte poten. Het deed voor haar nog teveel pijn om erover na te denken. ''iedereen is uniek, en je bent vast niet de enige in de Clan die niet van water houdt.'' Antwoordde ze ontwijkend en bleef wegkijken. Ze kon het niet, ze kon het gewoon echt niet. Ze kon haar dochter de waarheid niet vertellen, dat zou haar ook gekmaken. Ze schoof even wat met haar voorpoten over de grond en schudde haar kop. ''Bovendien hoeft niet iedereen van vis te houden, er is genoeg andere prooi om te eten.'' Vervolgde ze een beetje in paniek rakend

_{Haar moeder keek weg naar haar voetjes. Rhymekit legde haar oren in haar nek, en voelde zich schuldig over haar uitbarsting. "Iedereen is uniek, en je bent vast niet de enige die niet van water houdt." antwoordde haar moeder. Voorzichtig schoof Rhymekit iets dichter naar haar toe, alsof ze het op die manier wilde goedmaken. "Bovendien hoeft niet iedereen van vis te houden, er is genoeg andere prooi om te eten." vervolgde Snowcrystal. Rhymekit tuurde naar de grond, het antwoord lag al klaar op haar tong, maar ze moest zich inhouden. "De andere kittens zeggen wel dat er niemand in deze Clan is die niet van water houdt..." mompelde ze. Rhymekit keek naar een wegschietend muisje, en volgde met haar ogen zijn vlucht door het bos totdat ze hem niet meer kon zien. "Wanneer mag ik dan wel weten wie mijn vader is? Of moet dat me mijn hele leven achtervolgen ofzo?!" riep ze gefrustreerd. Met een snik holde ze weg, maar toen struikelde ze over een boomwortel. Ze gilde geschrokken, terwijl een pijnscheut door haar poot schoot. Stil bleef ze liggen, terwijl de tranen over haar wangen rolden.}

_{Ze keek neer op haar jonge dochter en voelde zich toch wel iets van schuldig. Maar ze kon er niks meer aan veranderen, wat gebeurd was, was gebeurd. Ze gaf Het jonge poesje een zachte lik, ze nam haar ook niks kwalijk. "De andere kittens zeggen wel dat er niemand in deze Clan is die niet van water houdt..." Zei Rhymekit en nu schudde de witte poes haar kop. ''Dat is niet waar lieverd, ik hou ook niet echt van water.'' Zei ze zacht en keek even voor zich uit, maar ze was niet voorbereid op de uitbarsting die er zou komen. "Wanneer mag ik dan wel weten wie mijn vader is? Of moet dat me mijn hele leven achtervolgen ofzo?!" Riep haar jonge dochter gefrustreerd en Snowcrystal week naar achteren. Met grote ogen keek ze toe hoe Rhymekit wegrende en ze stond snel op. ''Rhymekit!'' Riep ze en zwiepte met haar staart. Ze kon haar dochter niet zomaar alleen laten lopen hier. Zachtjes rende ze achter haar aan, maar zodra ze een gil hoorde versnelde de witte poes naar het uiterste. Terwijl ze Rhymekit zag liggen kwam ze slippend tot stilstand. Ze boog haar kop en krulde haar staart over het lijfje van het jonge poesje. ''Gaat het wel lieverd?'' Vroeg ze zacht en besefte dat ze toch moest ingaan op haar uitbarsting. ''Maar je bent nu nog te jong, als je ouder bent meisje.'' Fluisterde ze zacht in een poging haar dochter te troosten.}

Onderwerp: Re: I'm proud of you [&Rhymekit]