De hele nacht had ze onrustig zitten rollen, tot de irritatie van sommige anderen waarschijnlijk – maar dat was haar probleem niet. Ze kon gewoon niet goed slapen door het simpele feit dat ze ongeduldig was. Natuurlijk wist ze dat het in een mum van tijd morgen zou zijn als ze eenmaal de slaap zou vatten. Dan was het: ogen dicht en wanneer ze ze weer open deed was het morgen. Echter werkte dat nu niet: te zenuwachtig voor het hele trainingsgedoe. Eindelijk zou ze weer een training krijgen – wacht… Ze had nog nooit eerder echt getraind. Dus dit zou dan haar eerste officiële keer worden! Die gedachte had niet echt meegeholpen, want zo kon ze de slaap al helemaal niet meer vatten.
Uiteindelijk lag ze maar te wachten, wist ze niet zo goed wanneer ze nou moest opstaan en de den moest verlaten, want wat was voor zonsopgang nou? Er vlak voor, of ver voor… Of… Ze wist het niet. Rustig stond ze op en keek ze over haar schouder naar de anderen, die lagen allemaal rustig te slapen. Hoe kon je nou rustig slapen? Zij was echt niet de enige die haar eerste echte training nu zou hebben. Ze schudde haar hoofd, daar moest ze zich nu niet mee bezighouden. Er waren belangrijke dingen.
Ietwat weifelend verliet ze de den en keek ze naar de ingang, spotte het gestalte – dat ze nu al snel herkende – en trippelde er snel naartoe. Met een angstige glim in haar ogen keek ze naar haar mentrix en hield ze haar hoofd laag terwijl ze vaart minderde en uiteindelijk stilstond. ‘Ik ben hopelijk niet te laat?’ miauwde ze zachtjes, niet-wetende wat het antwoord zou kunnen zijn. Nou, er waren twee opties… Maar alsnog.
OOC; Sorry voor de late reactie, maar ik had het druk en zo ^^'