.:When someone dies, a new life starts.:

De prachtige heilige birmaan Crackleheart lag tevreden in haar nest. Ze was zwanger van haar partner, die helaas was verdronken door een rogue. Ze treurde niet meer om hem, want binnenkort zouden zijn kittens haar gezelschap houden. Ze gaapte en rekte zich uit om te gaan slapen, toen er opeens een zeer pijnlijke scheut in haar buik kreeg. De kittens! De kittens zouden komen... Ze schreeuwde van de pijn, er was iets mis, goed mis. ''Kestrelwing!'' schreeuwde ze. Het was haar beste vriend, ondanks dat de kater een slechte zoon had, Darkfire. Ze pufte en persde. Haar nagels sloegen in de grond van pijn, was dit nou het magische moment van haar? Ze schreeuwde nog een keer. Het was te pijnlijk om te verdragen. Toen de zwart-witte kater bij haar was, lagen er al 2 natte kittens naast haar, dode kittens wel te spreken. Verslagen keek ze naar de kater, een grote bloedplas lag bij haar. Ze was al veel bloed verloren, en wist dat er nog 1 of 2 kittens zouden moeten komen. ''K-kestrel..'' murmelde ze tegen hem. ''D-dit.. Zijn... Kestrel...kit... e...en...Bird...kit..'' sprak ze vermoeid uit. Ze voelde nog een pijnscheut, en na de aanmoedigingen van de kater kwam er een kitten uit, een kitten die keihard begon te piepen van de kou. Ze lachte zwakjes. ''D...dapple...Dapplekit...'' murmelde ze. Ze voelde geen pijnscheuten meer, alleen maar pijnverzachting. ''Kestrel... Ik...ga naar Starclan..'' zei ze zwak tegen de kater. ''Zorg voor....Dapplekit...'' murmelde ze moeilijk. Ze deed haar ogen even dicht en toen weer open. ''Birdfang, je bent voor mij gekomen'' zei ze. ''Vaarwel... Kestrel... Vaarwel... Dapplekit, mijn.. enige...levende... zoon...'' waarna ze haar ogen sloot. Langzaam begon ze minder te ademen en na een tijdje lag ze helemaal stil. Crackleheart was opweg naar Starclan...

De net geboren kitten begon keihard te piepen. ''D...dapple...Dapplekit...'' hoorde de jonge kater, was dat zijn naam? ''I suppose it's my name.'' dacht hij bij zichzelf. Ze voelde de warmte van zijn moeder waarschijnlijk uit haar lichaam trekken. Wat was mama aan het doen? En wie was die Kestrel? Allerlei gedachtes spookten door zijn hoofd. Wat was er gebeurd?

{Kestrelwing, Dapplekit & Brokenecho}

.:When someone dies, a new life starts.: Kader2b

[color=#000000]Het was al laat, toen zijn scherpe oren een hulproep opvingen. Al direct sprong hij op, die stem herkende hij uit duizenden! Zo snel als hij kon rende hij naar de Nursey waar hij zijn beste vriendin aantrof. Kestrelwing keek de mooie poes Crackleheart geschrokken aan. Er lagen twee kittens op de grond, dood. "Crackle....kom op, het lukt wel!" sprak hij zachtjes, en staarde naar het tafereel voor zijn ogen. "K-kestrel.." murmelde de mooie poes. Kestrelwing gaf haar een lik over haar oren, ten teken dat hij er was. "D-dit zijn Kestrel..kit... e...en...Bird...kit
." zei de poes. Kestrelkit... De kitten zou nooit leven. Maar er zou nog een kitten komen. Zachtjes moedigde Kestrelwing de poes aan, en na enige tijd kwam er een piepende kitten tevoorschijn. Crackleheart lachte zwakjes, en opeens besefte hij dat het wel heel zwak was. Hij hoorde bijna niets meer, van verdriet. Waarschijnlijk haalde ze het niet. Nog net hoorde hij de naam Dapplekit vallen, en keek haar weer aan. "Kestrel...Ik...ga naar de Starclan." hij schrok, en durfde haar niet meer aan te kijken van verbijstering. "Nee....neee dat mag niet...." bracht hij uit. ''Vaarwel... Kestrel... Vaarwel... Dapplekit, mijn.. enige...levende... zoon...'' zei de poes. Kestrelwing sloot zijn ogen, hij wilde haar niet dood zien gaan. Toen hij zijn ogen opende, bewoog ze al niet meer. Een paar tellen lang keek hij naar haar, en toen hield hij het niet meer uit. "NEEEE....." schreeuwde hij woedend, en machteloos. Zijn enige vriendin was dood. Hij zakte in elkaar, en krabte de grond open. Maar een hard gepiep haalde hem terug naar de werkelijkheid. De kitten. Dapplekit.... hij kroop naar de kitten toe, en ging tegen hem aan zitten. Wat moest hij doen? Wat moest hij in hemelsnaam doen?

Brokenecho lag te rusten, ogen gesloten, luisterend naar het geluid van een specht die aan het tikken was op een boom. Ze was die dag zeer moe, ze was naar de Gathering geweest, en had daarna twee Patrols moeten doen. Maar toch, ze kreeg stijve poten dus ze besloot even op te staan. Ze stond al trillend op haar benen langzaam op, en gaapte luid. Ze rekte zich uit, en sloot haar ogen weer even. "NEEEE....." klonk het plots. Ze schoot snel overeind. Maar, dat was... Kestrelwing! Zo hard als ze kon rende Brokenecho naar de plaats waar het geluid vandaan kwam, wat tot haar verbazing de Nursery was. Wat deed hij daar in godennaam? Ze remde af, en zag het lijk van Crackleheart liggen. "Verdomme" murmelde ze, en boog haar hoofd. Daarom schreeuwde hij dus. Zij waren beste vrienden geweest. "May StarClan light your path. En het spijt me voor je, Kestrelwing" voegde ze eraan toe. Haar staartpunt raakte zijn schouder. Toen viel haar blik op een klein wezentje. [b]"Hij... Hij heeft toch een moeder nodig? Hoe heet hij?" vroeg ze stilletjes.

"Verdomme." hoorde Kestrelwing iemand murmelen. Hij nam de moeite niet eens te kijken, het kon hem niet meer schelen wie het was. Zijn hele wereld leek ingestort, en de kleine kitten voor zijn neus was misschien nog het enige wat hem staande hield. "May StarClan light your path. En het spijt me voor je, Kestrelwing" ging de poes verder. Kestrelwing knikte, en mompelde vaag iets zoals 'dankje'. De lichte aanraking op zijn schouder deed hem opkijken, maar hij sloot al snel weer zijn ogen. "Hij... Hij heeft toch een moeder nodig? Hoe heet hij?" hoorde hij in de verte. Hij was er niet meer met zijn kop bij, en zag alleen de dode Crackleheart voor zich. "Huh, wat?..." mompelde hij afwezig, en besefte ineens dat ze hem iets vroeg. "Ja... Hij h-heet D-dapplek-kit." zei hij toen hakkelend, en besloot zijn aandacht nu op de twee levende wezens te richten, en niet op de doden.

Onderwerp: Re: .:When someone dies, a new life starts.: