My head is spinnin' around {Vixenkit}

Sassykit had die hele nacht niet geslapen. Alles stond nog op haar netvlies gegrift. Voor die middag was haar leven zo onbezorgd geweest, ze was gewoon net als alle andere kittens. Ze kon de hele dag spelen, zonder ooit iets fout te doen. Ze kon de hele dag slapen, zonder dat iemand boos op haar werd. Dat kon ze nog steeds, maar toch voelde ze zich geen kitten meer. Allemaal door die ene middag. Ze keek in het rond in de Nursery, waar allerlei kittens met elkaar aan het stoeien waren, sommige sliepen nog en anderen lagen rustig bij hun moeder niets te doen. Dat kon ze niet meer. Ze kon niet meer tegen haar moeder aanliggen, dat was in een klap zomaar weg. Ze had zorgen gekregen, net als haar twee zusjes en haar broertje. Even sloot ze haar ogen. Ze kreeg meteen een flashback van die middag.

“Fireheart is terug!” hoorde ze roepen. Vrolijk liep ze op de rest van de menigte katten af. Fireheart had gezegd dat ze bij de maansteen moesten komen, de hele clan. Vrolijk trippelde ze het kamp uit, eindelijk was ze een keer de Nursery uit. Ze was het daarbinnen zo zat.. Haar stemming sloeg al snel om toen ze de rest van de katten zag, die waren helemaal niet zo vrolijk. En toen zag ze het. Haar moeder, bewegingsloos op de grond. Haar wereld stond even stil. Ze zag dat Starling er al was. Zonder erbij na te denken liep ze op het dode lichaam af, terwijl er tranen over haar wangen stroomden. Een hele rivier kwam naar buiten, zonder te stoppen. Ze ging liggen in de vacht van haar moeder, zoals ze altijd had gedaan, ze zou haar moeder niet verlaten, dat nooit. Rowankit was enorm boos geworden op hun moeders' Deputy, die nu Leader zou worden.

Met een schok deed ze haar ogen weer open. Ze zou het nooit vergeten, ze zou het altijd bij zich dragen. Net als haar moeder. Rowan had de dood van hun moeder afgeschoven op Fireheart, zijzelf vond dat ook Fireheart er niets aan kon doen. Hij was al enorm lang haar moeders' rechterhand. En Fireheart had zelfs verteld dat haar moeder haar laatste twee levens had opgeofferd voor hem en haar zus Littlepaw. Het was precies zoals haar moeder was geweest, en ze had het geloofd. Rowankit was nog altijd enorm boos op de Deputy. Ineens zag ze een kleine kitten, alleen door de Nursery lopen. Het leek een beetje eenzaam. Sassy keek even naar boven, alsof ze wilde zeggen dat ze haar moeder trots wilde maken. Toen wist ze wat ze moest doen. Haar moeder was altijd al haar voorbeeld geweest, dus liep ze op de kitten af. “Hoi,” zei ze vriendelijk. Ja, dit was wat ze moest doen, haar moeder als voorbeeld houden en zo blijven leven. Toen richtte ze zich weer op de kleine kitten, terwijl ze een vriendelijke glimlach op haar gezicht had geplakt.

_{Een beetje slaapdronken was Vixenkit haar nest uit gerold. Ditmaal zelfs zonder de omweg van eerst op haar rug liggen en daarna pas zichzelf overeind hijsen. Het plafond van de nursery had zijn 'magie' wel ondertussen verloren en kon Vixenkit's aandacht niet echt meer naar zich toe trekken. Nee, Vixen hield zich nu wel met andere dingen bezig. Ze vond het nog steeds moeilijk om om te gaan met de zes 'indringers' in het nest van haar en haar moeder. Het mocht blijkbaar wel, want haar moeder had de kleintjes niet het nest uitgejaagd en de vader voorgesteld als Fireheart. Deze kat ging blijkbaar de clanleader worden en was erg belangrijk, maar Vixenkit voelde bijna automatisch afschuw voor de katten, totdat het rift dat geopend was door de plotselinge invasie in haar leven gesloten zou worden. En daar was tijd voor nodig, zelf wist ze niet hoeveel, maar in ieder geval, tijd.

De wereld was groot voor Vixenkit en intimiderend, ze was nog niet zo heel erg oud en snapte er nog veel niet aan. Ze had wel geprobeerd logica te creëren, te omvatten welke dingen bij elkaar hoorden en welke niet, en wat cohesie had, maar telkens gebeurde er wel weer iets wat deze nieuw gevonden logica onderuit schoffelde. Ze moest eerlijk toegeven dat ze hier wellicht wat moeite mee had, maar veel eraan doen kon ze niet. Voor nu was ze bezig met leren hoe deze vreemde wereld in elkaar stak en hoe ze ermee om moest gaan. Maar nu zat ze daar dan, plompverloren in de nursery. Ze staarde maar wat voor zich uit en had haar dikken, vos-achtige staartje om haar lichaam heen gekruld. De poes had ook wel wat weg van een vos, vandaar haar naam. Ze had weer geen ruimte kunnen vinden in het nest van haar moeder en was daarom uiteindelijk maar weer gaan zitten. Echt uitgerust was ze niet, ze bleef dan ook een beetje doezelig heen en weer wiegen op haar plek. Maar een stem onderbrak haar dromerige gedachten en ietwat verbaasd keek de kitten op, nog steeds ietwat daas. "Hallo," Miauwde ze toch maar beleefd voor de grotere kitten, van wie ze de naam niet goed kende. De kitten keek vriendelijk, dat zeker, en daarom stond Vixenkit zich uiteindelijk toe om voorzichtig maar vriendelijk te glimlachen.}

Het was echt nog een kleine kitten. Al was ze zelf ook nog niet erg oud en groot, de kitten voor haar was nog veel kleiner. Het was niet bepaald uitgerust, aangezien ze niet bleef zitten. Ze wiegde een beetje heen en weer, haar ogen een beetje doezelig. Het was een poesje, had Sassy al gezien, met een bijzondere vacht. In de Nursery waren een heleboel verschillende vachtpatronen te vinden, van wit naar zwart, van gestreept naar gestipt. Het kon allemaal hier. Maar dit vachtpatroon had ze nog nooit gezien. Het had een beetje weg van een vos, inclusief de dikke staart. Ze had het om haar kleine lichaam heen gekruld. Het poesje leek een beetje te schrikken toen ze het groette. “Hallo,” miauwde ze op een beleefde toon. Ze wist van de meeste kittens wel hun namen en hun vaders en moeders, maar deze kitten was totaal 'blanco' voor haar. Het zou kunnen komen door de gebeurtenissen van de laatste weken, ze had niet veel aandacht besteed aan alles wat er in de Nursery gebeurde. Ze was meer bezig in haar hoofd, met een heleboel gedachten. Net zoals ze nu weer eens deed. Ze schudde even met haar witte kopje en richtte zich toen weer op de kleine poes die voor haar zat. Het had inmiddels een voorzichtige glimlach op haar gezichtje geplakt. Sassy ging voor haar zitten. “Mijn naam is Sassykit,” mauwde ze toen stilletjes. Omdat de verbaasdheid van de kitten haar was opgevallen, gaf ze maar wat toelichting. “Mijn moeder, Bluestar, is niet zo lang geleden verhuist naar Starclan.” Ze keek even naar de grond, toen ze wat verdriet omhoog voelde komen. Ze onderdrukte het dapper, ze wilde niet dat een jongere kitten haar zo zou zien, en haar moeder moest trots op haar kunnen zijn. Bijna geluidloos zuchtte ze. Het was een rot week voor haar geweest, maar als ze misschien ging spelen met deze kitten zou het beter worden. “Je ziet er een beetje moe uit, wil je wat slapen in ons nest? Mijn broer en twee zusjes zijn allemaal het nest uit. Je kunt dan wat rusten,” miauwde ze vriendelijk en vooral niet opdringerig.

_{Voorzichtig nam Vixenkit de oudere kitten in zich op. Ze was net zo wit als Jewelkit, één van de kittens van Fireheart. Die werd op haar beurt vergeleken met sneeuw en met Icestorm, dan zou deze melkwitte kitten daar ook wel op lijken, of niet? Ze durfde het alleen niet zo goed te vragen, want de naamloze kitten was best wel groot... Vixenkit kende nog niet veel katten, daarvoor was ze nog niet lang genoeg op de wereld, maar ze deed haar best nieuwe katten te leren kennen, met een kinderlijke nieuwsgierigheid en onschuld, dat wel. “Mijn naam is Sassykit,” Miauwde het witte katje. "Vixenkit.." Miauwde Vixenkit voorzichtig als antwoord, een indicatie wat haar eigen naam was. “Mijn moeder, Bluestar, is niet zo lang geleden verhuist naar Starclan.” Vervolgde Sassykit. Vixenkit hield haar kopje ietwat schuin. Weer die Starclan... Waarom had iedereen het over Starclan? Vixenkit begreep het concept 'starclan' immers nog niet zo goed. "Maar dat is toch goed...?" Vroeg ze uiteindelijk maar, "Mama zegt dat alleen goede katten naar Starclan gaan..." Haar toon was weifelend, ze wist niet of ze nou iets goeds had gezegd of iets slechts. “Je ziet er een beetje moe uit, wil je wat slapen in ons nest? Mijn broer en twee zusjes zijn allemaal het nest uit. Je kunt dan wat rusten,” Miauwde de kitten vriendelijk, maar Vixenkit deinsde ietwat achteruit. "M-maar.. Dat.. dat is niet mijn nest." Stamelde ze zachtjes, ze vond het moeilijk te omvatten dat ze iemand anders nest in zou mogen.}

Haar blauwe ogen keken naar de kleine kitten voor haar. Ineens wist ze wie de kitten was, het was de kitten van de pleegmoeder van de kittens van Fireheart. Ze wist van de andere katten dat Icestorm vlak na de bevalling was overleden, verhuist naar Starclan. Dan was haar moeder in ieder geval niet alleen meer. Eigenlijk was het best leuk dat ook Fireheart nu kittens had gekregen, ze waren ietsje jonger maar dat doesn't matter right? Ze hadden een soort van lotgenootjes, ook zij waren hun moeder verloren. Net als haar vader was Fireheart nu een alleenstaande vader. “Vixenkit,” miauwde de kitten voorzichtig als antwoord, wat haar uit haar gedachten haalde. Vixenkit was een redelijk, bijzondere naam, Sassykit had het nog niet vaker gehoord. Maar dat was nou eenmaal hetzelfde met haar naam. Toen ze vertelde over haar overleden moeder hield het jonge, kleine poesje haar kopje ietwat schuin, waardoor Sassykit een glimlach op haar gezicht kreeg. Oké, misschien was Starclan nog een moeilijk onderwerp voor jonge katten. Zijzelf had het ook nooit begrepen, totdat haar moeder het uitlegde aan haar. “Maar dat is toch goed...?” vroeg de kleine Vixenkit toen. “Mama zegt dat alleen goede katten naar Starclan gaan...” Ze sprak een beetje aarzelend, alsof ze het dom vond wat ze had gezegd. Even dacht ze na, ze had geen idee wat ze moest zeggen. Kon ze het uitleggen of kon dat niet..? Nou ja, ze kon het altijd proberen nietwaar? “Starclan is inderdaad alleen voor goede katten,” zei ze toen maar. Als ze het zou uitleggen zou ze waarschijnlijk in huilen uitbarsten, en dat wilde ze niet doen. Ze moest sterk zijn, net zoals haar moeder altijd had gedaan. En dat ging haar lukken ook. Toen ze vroeg of Vixenkit wilde rusten in haar eigen nest deinsde het poesje iets achteruit. “M-maar.. Dat.. dat is niet mijn nest,” stamelde ze bijna onhoorbaar. Een vriendelijke glimlach sierde opnieuw haar mond. “Kom maar mee, het mag wel. Mijn zusjes en broertje zijn het nest uit, dus het is alleen jij en ik,” zei ze rustig en beheersd. Toen ging ze zitten en ze sloeg haar kleine, witte staartje om haar pootjes heen.

Tags: Vixenkit
Words: 364

_{Vixenkit stond een beetje onhandig op haar pootjes, dat moest ze eerlijk toegeven. Het was allemaal nog een beetje wiebelig en krakkemikkig. Maar met de maanden zou dat wel goed komen waarschijnlijk. Haar zintuigen begonnen immers veel beter te werken. Met een lichte verwondering en nieuwsgierigheid in haar ogen, staarde de jongere kitten de sneeuwwitte Sassykit aan. Vixenkit was zelf niet wit, ze had meer weg van een vos met haar roestbruine pels en donkere, dikke staart. Maar haar pels was nog kittenzacht en pluizig, waardoor het vaak elke kant op stond. Hierdoor was het misschien wel wat lastiger de kattin serieus te nemen, maar zijzelf had er geen last van.
“Starclan is inderdaad alleen voor goede katten,” Bevestigde Sassykit. Dat de witte poes wat moeite had met het onderwerp, viel Vixenkit niet op. Die was al heel erg blij dat ze het blijkbaar goed had gedaan. Hierdoor ontstond er dan ook een trotse uitdrukking op haar gezicht, die haar gezicht deed opklaren en haar ogen liet glanzen. "Ik wist het." Bevestigde de kitten vrolijk, waarna ze haar staartje om haar lichaam heen krulde. "Mama zegt dat papa ook in Starclan is," Bekende Vixenkit vervolgens, "Ik hoop dat hij nog wel een keertje hallo komt zeggen..." Murmelde ze erachteraan, eerder naar zichzelf dan naar Sassykit, terwijl ze eventjes een blik wierp op de ingang van de nursery, alsof de kater zo meteen naar binnen zou kunnen stappen. Dat dat nooit meer zou kunnen, daar was Vixenkit zich niet van bewust. Als het aan het jonge poesje lag, was hij nog springlevend. Maar als je het haar zou vragen, zou ze niet eens de naam van de kater op kunnen noemen, omdat ze het gewoonweg niet wist.
Maar het idee dat ze in een andere kat zijn of haar nest kon gaan liggen, dat was de kitten erg vreemd, nog vreemder dan het concept van Starclan. Je kon aan haar hele houding zien dat ze ervan uit ging dat ze dat niet mocht. Ze had haar pootjes star op de grond neergezet en leunde ietwat naar achter, weg van Sassykit. Alsof ze het hele idee van zichzelf weg probeerde te duwen. “Kom maar mee, het mag wel. Mijn zusjes en broertje zijn het nest uit, dus het is alleen jij en ik,” Moedigde Sassykit haar aan. "Maar... Maar..." Stribbelde het vossenbruine poesje tegen, maar uiteindelijk zwichtte het poesje, deels omdat ze echt moe was. "Oké..." Murmelde ze zachtjes, terwijl ze uiteindelijk naar Sassykit toe trippelde. Ze draaide haar oortjes twijfelachtig naar achter. "Ben ik dan écht niet stout..?" Vroeg het poesje zachtjes, zoekende naar bevestiging.}