Hello, friend? {SUNNYKIT}

T I M B E R P A W

"Being brave is not the same as acting stupid and hoping for the best"

Hij voelde zich niet bepaald beter nu hij de naam Timberpaw droeg. Misschien dat anderen dachten dat alles anders was, amar nee, voor hem was het nog steeds hetzelfde als een kitten zijn. Zijn Mentor, Leafstorm, had hem nog geen enkele training gegeven, laat staan hem zelfs begroet tijdens zijn ceremonie. Ach, wat had hij dan moeten verwachten? Dat iedereen hem nu met respect zou behandelen? Tss, tuurlijk niet. Met een treurig gelaat verliet hij zijn gloednieuwe mosnest en kwam de open plek op. Even wierp hij een blik op de Nursery, waar hij liever was gebleven dan dit. Gelukkig was zijn moeder Daisysong ook 'meeverhuisd', maar ook zij kwam hij niet zo vaak meer tegen. Iedereen was natuurlijk met zijn nieuwe Apprentice aan het trainen en hij, hij had weer de Mentor gekregen die niets gaf om ceremonies. En toen rook hij een bekende geur. Sunnykit? Wat blijer draaide hij zijn kopje om, hopend dat zijn neus het niet fout had gehad..

Sunnykit was wat verveeld aan het rondkijken in de nursery, er was niemand die echt actief bezig was. Bijna alle queens en kits lagen te slapen of waren iets oninteressants aan het doen. De kleine ginger en white kitten stond op en rekte zich uit, daarna trippelde ze met haar staar in de lucht de nursery uit. In het kamp was het rustig, de meeste warriors en apprentices waren aan het trainen of op patrouille. Ze keek het kamp rond, haar blik bleef rusten op de ingang van de apprentices den, waar een tabby kop tevoorschijn kwam. Sunnykit zag dat het Timberkit, nee, Timberpaw was en meteen dartelde ze naar de nieuwe apprentice toe. "Hoi Timberpaw." miauwde ze vrolijk tegen de tabby. "Hoe voelt het om een apprentice te zijn? Voel je je dan speciaal?"

(I know, kort, maar mijn posts zijn altijd kort ^^")

T I M B E R P A W

"Being brave is not the same as acting stupid and hoping for the best"

Gelukkig, het was Sunnykit. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij haar zag. "Hoi Timberpaw." Haar vrolijke stem vrolijkte hem wat op, maar nog steeds voelde hij zich wat depressief. "Hoe voelt het om een apprentice te zijn? Voel je je dan speciaal?" Hij keek haar wat doordringend aan. "Nou," Begon hij te mompelen en keek naar zijn pootjes. "Ik denk dat mijn siblings het geweldig zullen vinden, maar ik.. Mijn Mentor is er niet eens voor me, is niet eens komen opdagen bij mijn ceremonie. Dus ik voel me eigenlijk gewoon nog een kitten, waar niemand ooit naar zal luisteren." Hij zakte door zijn poten en liet zijn kin rusten op de grond. Nee, niemand gaf echt om hem, dus waarom zou hij ook een goede Mentor krijgen?

"Nou," mompelde Timberpaw terwijl hij naar zijn poten keek. "Ik denk dat mijn siblings het geweldig zullen vinden, maar ik.. Mijn Mentor is er niet eens voor me, is niet eens komen opdagen bij mijn ceremonie. Dus ik voel me eigenlijk gewoon nog een kitten, waar niemand ooit naar zal luisteren." De kater zakte door zijn poten en liet zijn kop rusten op de grond. "Ik luister wel naar je!" miauwde Sunnykit, ze wilde de nieuwe apprentice opvrolijken. "Je mentor komt zeker weten nog wel. En er wordt zeker wel naar je geluisterd!" Sunnykit knipperde een paar keer en keek Timberpaw vrolijk aan.

{alweer een flutpost-dingetje ^^"}

T I M B E R P A W

"Being brave is not the same as acting stupid and hoping for the best"

"Ik luister wel naar je!" Hoorde hij haar zeggen, maar ze leek veels te ver weg te zitten voor hem om haar goed te verstaan. Het leven gunde hem niet, StarClan gunde hem niet en de Clan gunde hem al helemaal niets. Het was nog een wonder dat hij nog rond kon lopen, wie weet had hij ook wel door de kou kunnen omkomen of dat er net niet genoeg prooi was om kleine Timberkit te voeder. "Je mentor komt zeker weten nog wel. En er wordt zeker wel naar je geluisterd!" Hij probeerde Sunnykit aan te kijken, maar zijn ogen wilden hem maar niet gehoorzamen. "Nee, ik denk dat niemand mij als Apprentice wilt.." Mompelde hij droevig en nam een grote hap lucht om deze vervolgens als een zucht uit zijn lijf te blazen.

Sunnykit keek Timberpaw vriendelijk aan, hoewel ze met moeite haar medelijden met de apprentice verborg. "Nee, ik denk dat niemand mij als Apprentice wilt.." mompelde de tabby terwijl hij een grote hap lucht nam en daarna zuchtte. "Kop op, er zijn toch ook leuke dingen aan het zijn van een apprentice?" Miauwde Sunnykit. "Als ik een warrior was zou ik zeker jou als mijn apprentice gewild hebben, je bent aardig en vriendelijk. Je moet gewoon minder dom over jezelf denken! Die laatste zin klonk een beetje raar in haar oren, maar dat maakte haar niks uit. Ze zou en moest Timber opvrolijken, want hij kon onmogelijk de hele dag op de grond liggen mokken omdat hij geen mentor had.

T I M B E R P A W

"Being brave is not the same as acting stupid and hoping for the best"

Toen hij de poes waagde om aan te kijken, zag hij de medelijden in haar ogen. Perfect. Nu had ze dat gevoel over hem. "Kop op, er zijn toch ook leuke dingen aan het zijn van een apprentice?" Hoorde hij haar zeggen en wendde snel zijn blik weer af. Nee, die waren er niet. Niet voor hem. "Als ik een warrior was zou ik zeker jou als mijn apprentice gewild hebben, je bent aardig en vriendelijk. Je moet gewoon minder dom over jezelf denken!" Langzaam hief hij zijn kop op en bestudeerde de poes om op te merken of ze een grapje maakte, maar nee, helemaal niets wees daarop. "Denk je dat echt?" Een sprankje hoop verscheen in zijn borst, maar dat liet hij nog niet blijken. Het was nog te vroeg om zijn volledige vertrouwen in iemand te leggen.

Sunnykit keek Timberpaw aan, haar ogen fonkelde vriendelijk. De tabby bestudeerde har even en vroeg daarna: "Denk je dat echt?" Sunny knikte. "Natuurlijk! Ik ga toch niet liegen tegen jou!" Ze knipperde enkele keren voordat ze haar linkervoorpoot likte en hem daarna over haar gezicht haalde. Ze was blij dat Timberpaw niet meer dom over zichzelf dacht, of in elk geval iets minder dom. "Ben je eigenlijk blij dat je nu het kamp uit mag? Want hierbinnen blijven is echt saai als er niemand is om mee te praten of te spelen..." Vroeg Sunnykit aan de tabby kater, ze was eigenlijk nieuwsgierig of de"buitenwereld" net zo geweldig was als wat iedereen er over vertelde.

T I M B E R P A W

"Being brave is not the same as acting stupid and hoping for the best"

"Natuurlijk! Ik ga toch niet liegen tegen jou!" Ze.. ze kon de waarheid vertellen, aangezien ze er niet zo leugenachtig uitzag. De poes begon haar voorpoot te likken, terwijl Timberpaw steeds meer begon te twijfelen. "Ben je eigenlijk blij dat je nu het kamp uit mag? Want hierbinnen blijven is echt saai als er niemand is om mee te praten of te spelen..." Hij hoorde een lichte nieuwsgierige toon. "Het ligt eraan, in je eentje is er niet veel aan. Mijn broertje en zusje zijn weg met hun Mentors, dus zit ik meestal opgesloten in het kamp. Zonder Mentor is het ook niet handig om het kamp uit te gaan.."

"Het ligt eraan, in je eentje is er niet veel aan. Mijn broertje en zusje zijn weg met hun Mentors, dus zit ik meestal opgesloten in het kamp. Zonder Mentor is het ook niet handig om het kamp uit te gaan.." miauwde de apprentice. "Ah..." Sunnykit was een beetje teleurgesteld dat hij haar niet zo veel over de "buitenwereld" kon vertellen. Ze wist niet precies waar haar ouders nu uithingen, haar moeder was zeker in de nursery en haar vader was waarschijnlijk aan het jagen of met een of andere patrouille mee, maar ze zag hem bijna nooit. Misschien hield hij helemaal niet van haar... "Heb jij wel eens het idee dat je papa en mama niet van je houden?" vroeg ze aan Timber.

{Timber is echt cute <3}