Yes, this is my place ('nd Lightmoon)

`'Waar hij heen gaat weet ik niet, ik wil het zelf niet weten,' zei Lightmoon. Hate keek de poes aan. Hij zag dat ze de Kittypet tegen hem aan het opstoken was. `Het gaat jou ook helemaal niets aan!' snauwde hij. De Kittypet keek hem indringend aan. `Misschien wilt deze jongedame niet weten waar je heen gaat, maar ik ben daar wel geïnteresseerd in,' zei ze. Hate snoof minachtend. `Je zal het toch nooit uit me krijgen, Kittypet!' riep hij spottend. De Kittypet stond langzaam op en liep naar Hate toe. `Heb je niet geleerd om tegen een oudere kat respect te hebben?' vroeg ze. Hate keek haar aan. `Niet tegen een Kittypet. Kittypets zijn zwakkelingen en kunnen niet vechten!' De Kittypet strekte haar klauw uit en veegde over Hates gezicht. `Nou, deze kan dat wel,' zei ze.

Lightmoon haar hart klopte nog altijd in haar keel, ze voelde het ritmisch bonken diep in haar, toch een geruststellende gedachte dat ze tenminste nog leefde, nu kon ze nog iets doen om dit beter te maken. 'Het gaat jou ook helemaal niets aan!' snauwde Hate plots naar haar. Ze wou iets vinnig terug zeggen maar kwam op niets dus haalde ze haar schouders maar nonchalant op, het was waar, maar ze moest het ook niet weten. Ze probeerde geen aandacht meer aan hem te schenken, proberen. 'Misschien wilt deze jongedame niet weten waar je heen gaat, maar ik ben daar wel geïnteresseerd in'zei de Kittypet nu. De bruine poes veronderstelde dat de jongedame tegen haar was, want Hate was een kater en al helemaal geen dame dus. Ze liet een van haar zuinige glimlachjes zien, misschien zou ze deze kat nog aardig vinden ook. Al was er van een echte vriendschap geen sprake, een clankat en een Kittypet die overeenkwamen zou niet zo goed lukken, het zou blijven met een wederdienst voor elkaar, maximum. 'Je zal het toch nooit uit me krijgen, Kittypet!'riep hij met een spottend toontje, nieuwschierig keek ze naar de kat, ze wou wel weten wat haar reactie zou zijn. Ondertussen was ze maar dichterbij gaan staan, nu zou ze kunnen weglopen als het nodig was, maar eerst zou ze dit afhandelen, ze zou toch niet zomaar weglopen! 'Heb je niet geleerd om tegen een oudere kat respect te hebben?'vroeg de poes. Lightmoon vroeg ze af of hij wel iets zou geleerd hebben van respect, maar hielt dat voor haar, ze wist het ook niet zeker, maar ze zou er wel vlug achter komen. 'Niet tegen een Kittypet. Kittypets zijn zwakkelingen en kunnen niet vechten!'riep hij. Lightmoon voelde iets opkomen, de sfeer werd nog erger dan hij al was, dat had hij niet mogen zeggen. haar vermoeden werd bevestigt toen de Kittypet haar verbazend scherpe klauw uitsloeg en er over het zwarte gezicht van Hate veegde. Even voelde de bruine poes medelijden met Hate, maar ze verdrong het snel. Vlug keek ze rond haar, strak kwamen misschien allemaal katten af, Kittypet of niet, om dat bij haar te doen, maar dan veel erger. Ze slikte, nee, dat mocht niet. En anders....Ze kon vluchten.

Hate keek vol afschuw naar de Kittypet. `Doe dat nog eens, en ik scheur dat lieve poesje daar helemaal kapot!' zei hij dreigend. Misschien werkte dat. Hij deed een stap naar Lightmoon. `Zo, lief poesje. Geniet je lekker van het conflict tussen de slappe Kittypet en mij? Want jij gaat ook weer eens meedoen!' Hate grijnsde gemeen. Hij sloeg naar Lightmoon. Maar op dat moment werd hij zelf geraakt door de Kittypet. Hij schudde de poes van zich af en begon weer naar Lightmoon te klauwen. `Ik krijg jullie nog wel eens goed te pakken!' riep hij. `Oh, met je vriendjes zeker!' zei de Kittypet honend. Hate werd nog bozer dan hij al was en vocht hard tegen de twee poezen. Maar hij werd steeds verder achteruit gedwongen.

'Doe dat nog eens, en ik scheur dat lieve poesje daar helemaal kapot!'zei hij dreigent. Lightmoon schrok, dat sloeg dus op haar.Maar als hij haar echt iets kwaad deed zal ze haar niet meer zou lief vinden hoopte Lightmoon. Ze zette zich schrap, ze was gesterkt door de lieve woorden van de Kittypet, hoe zij hem klauwde, het was net of Lightmoon hem ook eens stukje pijn deed. De haren van de bruine poes rezen langzaam naar omhoog, de katten die haar al jaren achterna zaten mochten komen, ze was er klaar voor, maar eerst zou ze met deze kat afrekenen! Alhoewel...Niet allemaal...Ze liet het maar bij de kat die voor haar stond, als die alleen was. Toch knaagde er iets, angst, ze had het al zo vaak gevoelt, nu mocht ze zich er niet door laten leiden. 'Zo, lief poesje. Geniet je lekker van het conflict tussen de slappe Kittypet en mij? Want jij gaat ook weer eens meedoen!'ging hij verder. Lightmoon deinsde achteruit. Ze keek hoopvol naar de Kittypet, misschien kon zij haar helpen. Er lag een geruststellende de blik in haar ogen maar ze deed niets, helemaal niets. Dit moest ze zelf klaren, daarna kon ze hulp verwachten, de boodschap was duidelijk. Hate grijnsde naar haar. Lightmoon siste gevaarlijk als antwoord ze liet haar tanden zien. Een klauw kwam op haar af, snel dook ze naar onder. Ze wou erin bijten, het verscheuren met haar tanden. De bruine poes deed haar mond al open, ze hapte juist lucht. De poes had iets verwacht van bloed, iets zoutig...Maar lucht? Verwart schudde ze haar hoofd. Pas dan zag ze de poes, de Kittypet had haar gered! Een Kittypet! Ze zouden haar uitlachen in het kamp. Vlug schoot ze haar te hulp. Ze probeerde Hate te krabben zoals hij bij haar gedaan had. 'Ik krijg jullie nog wel eens goed te pakken!'riep hij voordat hij weer met haar begon te vechten. Ze kreeg het warm van doodsangst. 'Oh, met je vriendjes zeker!'zei de Kittypet nu. Lightmoon keek verbaast. Vriendjes? Even bekroop haar het zo bekende gevoel van angst, haar grootste vijand. Even later besefte ze pas dat het gewoon om hem te pesten was, Lightmoon kon er niets aan doen, ze moest grinniken.Het zou haar lukken.

Hate hoorde Lightmoon grinniken. Hij zond haar een vernietigende blik. `Vrienden zijn voor watjes,' siste hij naar de Kittypet. Hij maaide weer naar Lightmoon en klauwde richting de Kittypet. `Wah!' riep hij verschrikt toen hij zijn evenwicht verloor. Hij zag dreigende klauwen op hem af komen en rolde net op tijd weg. `Ik zal je!' riep hij naar Lightmoon. Hij trapte de Kittypet weg en vloog Lightmoon weer aan. Hij hapte en beet, maar het leek er op dat de ThunderClan poes hem steeds ontweek. Hate gromde boos. Hij voelde tanden in zijn rug. Hij had helemaal niet meer aan de Kittypet gedacht, de laatste minuut. Hij rolde zich op zijn rug, maar besefte te laat dat hij daarmee Lightmoon de kans gaf om hem op zijn buik aan te vallen.

'Vrienden zijn voor watjes'siste Hate, even voelde Lightmoon zich gekwetst, ze had graag vrienden gehad, maar ze mocht niet klagen, ze was op goede weg. Al vertrouwde ze niemand echt, het zou lang duren voor ze over de eerste angst heen was. En dan kwamen er nog veel meer onzekerheden. Maar het was geen moment om daar over te piekeren, hoe sneller dit gedaan was, hoe sneller ze naar huis kon. Toch was ze opgelucht, geen vrienden, geen katten vijandelijke katten zoals Hate meer. Hij sloeg een gevaarlijke klauw uit, Lightmoon zag hem maar net op tijd aan komen. De bruine poes dook maar net op tijd weg, een zucht van verlichting kon ze niet weerhouden. Daarna was de Kittypet aan de beurt, het zag er naar uit dat zij in voordeel waren, tot nu toe. Als altijd hielt ze er rekening mee dat er op elk moment iets zou kunnen gebeuren. Ze sloeg uit naar de zwarte kater, ze moest toch iets doen!'Ik zal je!'riep de zwarte kater naar haar. Lightmoon slikte, zo goed zag het er toch niet uit. hij trapte de Kittypet weg, beverig haalde ze adem. Gered door haar reflexen dook ze net op tijd weg, maar ook daar werd je moe van. Ze begon trager te worden, maar dapper beet ze door, ze moest dit halen, het moest wel. Achter hate zag ze de poes, ze deed of ze de Kittypet niet zag, maar ze wist dat Hate het niet lang zou volhouden, misschien zou hij wel op de vlucht slaan, dat gaf haar moed. Zo bleef ze doorzetten tot de Kittypet Hate in zijn rug beet. De vijandige kat had geen aandacht meer voor haar, gelukkig. Hij rolde zich op zijn rug, Lightmoon knipperde verbaast met haar ogen, ze zag direct de kans die ze kreeg. Ze twijflde, zou ze echt....Iemand zo pijn doen? Maar die kat had ook haar verwond zonder reden! dacht ze terwijl haar staart over de wonde op haar flank streelde, te laat nam ze een besluit, ze zou het doen. Lenig sprong ze naar voren, ze had genoeg tijd verloren, ze kon nog maar net een snijwonde aanbrengen. En dan moest het haar nog lukken, als Hate nu snel nog eens zou rollen, nee ze mocht niet zo twijfelen, ze zou zich dit doen. Ze sloeg haar klauw uit. Op hoop van zegen, zou het haar wel lukken?

Hate voelde hoe Lightmoons klauw in zijn weke vlees sloeg. Hij schreeuwde van de pijn. Met bijna bovennatuurlijke krachten wist hij de Kittypet af te schudden. Hij rende weg. Het was niet snel, omdat zijn verwondingen flink pijn deden. Vooral de nieuwste. Buiten de overkapping waren veel spinnenwebben, en Hate had wel eens gezien hoe andere katten daarmee hun wonden stelpten. Hij besloot hetzelfde te doen met zijn wonden.

Even later was hij helemaal volgeplakt met spinnenwebben. Bij iedere stap die Hate zette deed zijn lichaam pijn. Hij ging liggen. Een pijnscheut schoot door hem heen, maar hij besloot die te negeren.

De schreeuw van Hate weergalmde nog na in haar oren. Haar gevoelens waren in de knoop, misschien had ze haarzelf wel een soort van gered, maar ze had iemand pijn gedaan. De bruine poes schudde haar hoofd, dat deed een echt warrior, het was normaal dat je dat deed. Toch? Ja, dat moest wel. Ze stond ervan versteld dat hij nog de Kittypet kon afschudden, dat bracht haar tot het beseffen dat er nog iemand was. Voorzichtig keek ze naar de poes. Die stond haar nieuwschierig aan te kijken, waarschijnlijk vroeg ze zich af waar aan ze was aan het denken. Lightmoon schonk haar een voorzichtige glimlach. 'B..Bedank.' bracht ze met moeite uit. Zenuwachtig wipte ze van de een op de andere poot. Ze wist niet goed meer wat te zeggen. Ze keek naar de richting waar Hate naartoe was gegaan, die zou het wel halen. 'Jij ook bedankt' zei de Kittypet tegen de poes. 'Ga maar.'voegde ze er nog achteraan. De bruine poes keek verbaasd op, ze mocht zomaar weggaan? Terwijl ze daarnet nog aan het vechten was? Weer schonk Lightmoon haar een glimlach, nu oprecht. Voorzichtig stapte ze weg. Heel erg langzaam, ze keek nog een keer achterom. De poes keek haar na. Lightmoon zwaaide met haar staart ter afscheid. Nu was het voorbij, het was achter de rug. Ze stapte om het nog natte gras. Ze ging weer op weg naar huis. Nu wist ze het gewoon dat ze het zou vinden. Ja, had ze dat daar niet eerder gezien?

Onderwerp: Re: Yes, this is my place ('nd Lightmoon)