Yes, this is my place ('nd Lightmoon)

Hate keek vanuit een boom toe naar hoe twee Twolegs met een hond speelden. Het was warm, maar koele briesjes maakten dat goed. Een Twoleg gooide het speeltje over het hek. De hond stormde blaffend er achter aan. Hij sprong over het hek en ontweek een boom. Hate maakte een minachtend geluidje. De hond bleef staan en luisterde gespannen. Toen stak hij zijn neus in de lucht en snoof. Hate schuifelde achteruit naar de boomstam. Een takje brak onder zijn poten en een blaadje dwarrelde naar beneden. Met een ruk keek de hond op. Hij zag de zwarte kat in de boom en begon te blaffen. De Twolegs sprongen over het hek en gingen bij de hond staan. Een Twoleg had iets vreemds op zijn hoofd en klom de boom in. Hate blies en probeerde naar de volgende tak te springen. Maar de tak was te ver weg en Hate viel naar beneden, op het vreemde ding op het hoofd van de Twoleg. De Twoleg schrok en liet de boom los. Hate viel op de hond. Het was een groot beest met scherpe tanden. De jonge kater sloeg zijn klauwen uit en krabde de hond waar hij hem raken kon. De hond sloeg even hard terug. Toen herinnerde Hate een tip die hij ooit had gekregen: `Verwondt de poten van een te sterk beest, dan is er kans op overleving.' Hate richtte zich op de poten en viel aan. Al snel merkte hij dat de hond last kreeg en hij greep zijn kans. Met een laatste haal van zijn poot vluchtte de BloodClan kat weg. De hond kwam hem niet achterna. Hate glimlachte in zichzelf. Dat had hij goed gedaan. Maar toen klonk er geritsel. Hate draaide zich om. Hij was verrast toen hij een kat zag staan, in plaats van de hond.

(Was het niet met Lightmoon? btw, hier ook Lightpaw.)

Lightmoon zat bibberend van angst onder een lage struik, niet dat het koud was, integendeel, maar de angst lag als een laagje ijs om haar hart, hoe kon ze ook zo stom zijn om te verdwalen? Iemand had het zeker haar expres de verkeerde kant op gestuurd, ze had geen idee hoe dat zou kunnen aangezien ze aan niemand dat had gevraagd, toch was het gebeurt. Hield ze koppig vol. Haar amberen ogen flitsten heen en weer, tot ze rustten op een Twoleg met een vreemd pak aan, en een nog vreemder iets op zijn hoofd. Hij klom een best grote boom in, ze schuifelde wat naar voor om het tafereel te bekijken. Ze zag een afschrikwekkende hond naar een de boom staren, ze volgde zijn blik en ontdekte een zwarte kater bovenin. Zijn glanzende zwarte vacht stak af tegen het weelderige groen van de bladeren. De Twolegs klom hoger, maar de kat ook, het was bijna komisch toen de kat viel op het rare ding op het hoofd van de Twoleg. Die viel daardoor ook, samen met de kat, de Twoleg viel op de grond, maar krabbelde daarna vrijwel direct op, taaie wezens, de Twoleg. En de Kater viel...op de hond, even vergat Lightmoon al haar zorgen en spinde er tevreden op los. Daarna werd het minder grappig en zag ze de ernst van de situatie in, toch vermoedde ze dat de kater wel voor zich kon zorgen. Er volgde een hevig gevecht van kat en hond, Lightmoon begon zich zorgen te maken of ze iets moest doen, maar wat als andere katten haar hier naartoe hadden geleid? Dat de bedoeling was dat ze meevocht en dan...Dood ging? Een golf van angst ging over haar ruggengraat. Door zo bezig te zijn met denken had ze niet gemerkt dat de kater was weggevlucht, en waarschijnlijk had hij nog gewonnen had ook. . Hij leek dichterbij dan anders. Even stelde de bruine poes haar gedachten op een rijtje, ze had een paar mogelijkheden, wegvluchten, blijven zitten, of naar hem toe komen. Als ze wegvluchtte zou de kater haar horen en achter haar aan komen en dan...Ze schudde haar kop, geen goed plan, maar als ze bleef zitten werd ze waarschijnlijk toch ontdekt, en ze was geen lafaard! Voor ze goed en wel nog verder kon denken over mogelijkheid 3 stond ze al voor de kater, ze wist niet wat zeggen, als vanzelfsprekend rechtte ze haar rug, als het op vechten aankwam zou ze zich verdedigen, daar was geen twijfel over mogelijk. Toch wou de bruine poes de kater te vriend houden, want als je al een hond kon verslaan...

Ineens stond de poes voor zijn neus. Hate keek verschrikt op. `Wat doe jij hier?' vroeg hij nors. Hij rook de Clangeur. `En van welke Clan ben je?' Hij deed een stapje naar achter en bekeek de poes voor hem eens goed. Ze zag er jong uit, maar was vast geen leerling meer. Eigenlijk had hij niet echt zin om zich voor te stellen, maar hij deed het toch. `Ik ben Hate, en wie ben jij?' Het waren 3 simpele vragen, een beetje bot misschien, maar genoeg om iets van de onbekende poes tegenover hem te weten te komen. Hate bestudeerde zijn poten en likte het bloed er af. Misschien zou de hond het spoor kunnen volgen, en dat wou de jonge BloodClan kater niet.

'Wat doe jij hier?'vroeg de onbekende kat aan Lightmoon. Lightmoon zocht naar antwoord, ze kon toch niet zeggen dat ze verdwaalt was! Ze kon gewoon horen dat die kater haar niet naar huis wou brengen...Alhoewel...Ze had al ergere katten meegemaakt, dacht ze. 'En van welke clan ben je?'vroeg hij door. oke, nu moest ze wel antwoorden, ze haalde diep adem zodat haar stem niet zou bibberen. 'Ik ben van de Thunderclan en...Ik wil hier helemaal niet zijn!'zo, dat was eruit, een beetje bars, maar toch. Nu wist de kat het, meteen ging ze nog rechter staan en probeerde ze de een houding te vinden van 'het gaat me eigenlijk allemaal niet aan' wat haar waarschijnlijk maar half lukte. Ze bekeek de kat kritisch, hij had een mooie, glanzende zwarte vacht, er lag iets indringend in zijn ogen, best mooi, maar tegelijk beangstigend. Ze zag dat de kat een vraag wou stellen, ze hielt de hare maar even voor zichzelf. 'Ik ben Hate, en wie ben jij?'vroeg Hate. 'Ik ben Lightmoon, en van waar kom jij misschien?'vroeg ze, het praten ging haar al beter af, al was ze bang dat de kat haar in stukken zou scheuren, of dat iedereen in de buurt haar pijn zou doen. Schichtig keek ze snel om zich heen. Nu nog niemand te zien, nu nog. Ze keek de kat aan met haar bruine ogen en knipperde een paar keer terwijl hij het bloed van zijn poten likte, nee dit was geen gewoon brave kater, dat niet.

`Ik ben Lightmoon, en van waar kom jij misschien?' vroeg Lightmoon. Hate keek haar aan alsof ze gek was. `Ik? Ik kom van overal en nergens,' zei hij vaag. Hij wachtte tot Lightmoon iets zei, maar het bleef stil. `Je zei dat je hier helemaal niet wil zijn? Hoe kom je dan op deze plaats? Je moet wel erg ver van huis zijn,' zei hij uiteindelijk. Hij keek de poes recht in de ogen aan. `Je weet dat het hier gevaarlijk kan zijn?' vroeg hij. Daarmee doelde hij op zichzelf en de Twolegs. `Want...' Hate werd onderbroken door geschreeuw van een Twoleg die op hen af kwam rennen. Hate sprong op en vluchtte weg. Hij liet de poes alleen achter. `Op dit terrein is het ieder voor zich!' riep hij over zijn schouder.

Lightmoon stond ongemakkelijk te wachten op een antwoord van de kater. 'Ik? Ik kom van overal en nergens'antwoordde hij. Zo, daar wist Lightmoon ook weer veel mee. Ze snoof afkeurend, niet dat ze het antwoord erg vond, nee, de blik van de kat stond haar helemaal niet aan. Hij liet een korte pauze vallen, net wachtend op een reactie, maar dat was de bruine poes niet van plan, de kat had ook niets gevraagd, en wat zou ze moeten zeggen? 'Je zei dat je hier helemaal niet wil zijn? Hoe kom je dan op deze plaats? Je moet wel erg ver van huis zijn'hij ging maar door met vragen, het begon Lightmoon echt te irriteren, net of hij alles van haar wou weten, nu was het haar beurt om vaag te zijn. 'Ja, ik ben ver van huis.'was haar antwoord, op de andere vragen had ze niet echt een antwoord, dat hoefde voor haar ook niet, het waren in haar oren meer vaststellingen. Ze wou nog iets zeggen, maar hielt het net op tijd voor zichzelf, de bruine poes wou geen problemen met deze kater, toch? 'Je weet dat het hier gevaarlijk kan zijn?'zei de kat voor haar. het was niet echt als een gewone waarschuwing bedoelt, dacht ze, hij zei het gewoon maar haar te irriteren, om het er nog wat in te vrijven. Lightmoon keek hem vuil aan, ja, zo te zien wel, die voor haar zag er niet zo lief uit. 'Ja'snauwde ze dan maar. 'Want..'in het midden van de zin stopte hij, Lightmoon hoorde geschreeuw, ze vermoedde dat het van een Twoleg was, snel keek ze achterom, een complot tegen haar, met Twolegs?! Nee! Ze wou het uitschreeuwen, van angst en woede. 'Op dit terrein is het ieder voor zich!'zei een stem die haar weer terug op de grond zetten, dwars door haar bijna begonnen paniek aanvlal, het duurde even voor ze wist van wie de stem was, de kater die nu wegvluchtte 'Verrader'riep Lightmoon hem na. Ze was te boos om zich zorgen te maken over de Twoleg, Lightmoon trippelde gewoonweg terug naar de struik, liet zich eronder ploffen en legde haar kop op haar poten, niet wetend of ze moest wegrennen of niet,blijkbaar niet, ze renden haar gewoon voorbij, de kater achterna, waarschijnlijk. Net goed, dacht Lightmoon, al voelde ze iets van medeleven met de kat, och, hij zou toch wel kunnen ontsnappen, daar was geen twijfel over mogelijk.

`Verrader!' hoorde Hate Lightmoon nog roepen. Hij wou omdraaien en een gevecht aangaan met de poes, maar de Twoleg achtervolgde hem. Hate rende voorbij een grote boom en maakte een snelle beweging naar rechts. Maar de Twoleg was hem voor en stond ineens voor hem. Hate siste en rende tussen de benen van de Twoleg door. Maar die deed snel zijn benen tegen elkaar en Hate zat vast. Alle lucht werd uit zijn longen geperst. De Twoleg riep iets onverstaanbaars. Hate worstelde en klauwde om tussen de benen door te kunnen. Bloed was overal. Ineens was er nog een Twoleg. Hate had hem niet aan zien komen. Ze probeerden beide hem te pakken, maar de jonge kater vocht maar door. Hij draaide zijn kop naar rechts en beet hard in het been van de Twoleg. De Twoleg schreeuwde het uit en liet de greep verslappen. Hate rook zijn kans en vluchtte weg. Hij had flinke pijn aan zijn ribbenkas, maar hij rende door, onder bosjes en bomen. Uiteindelijk vond hij een plaats om even uit te rusten. Hij deed zijn ogen dicht en droomde van Twolegs die hem vingen en martelden. Hij werd met een schreeuw wakker. Heeft er iemand mij gehoord? vroeg hij zich af. Hij keek om zich heen, maar zag niemand. Hij wou opstaan, maar dat deed veel pijn. Dan nog even blijven liggen, dacht hij.

Lightmoon lag versuft onder de struik, ze had geen idee wat doen, door naar de kater de gaan was ze eigenlijk niets opgeschoten, maar als ze hier bleef liggen zou er ook niets gebeuren, ze besloot toch even uit te rusten, de bruine poes zou er dan weer ten volle tegen gaan, niemand zou haar missen, zelf of ze zouden merken dat ze weg was betwijfelde ze. Onwillekeurig gingen haar gedachten naar de kater, waarschijnlijk zou de Twoleg achter hem aan zitten. Ze vertikte het om te gaan kijken of hij het goed stelde, of om zelf maar te helpen. Lightmoon probeerde aan iets anders te denken, maar elke keer gingen haar gedachten weer naar dat ene, uiteindelijk won haar nieuwsgierigheid en kroop ze voorzichtig onder haar struik vandaan, het kon natuurlijk altijd zijn dat een paar katten op haar stonden te wachten om aan te vallen, maar dan wist ze nog altijd niet wat de Twoleg in dat plan deed. Behoedzaam keek ze rond zich heen, de rare geuren prikten in haar neus, de onnatuurlijke kleuren deden pijn aan haar ogen, hoe eerder ze hier weg was, hoe beter. Ze dacht iets te herkennen van waar ze gekomen was, ze besloot het maar te proberen, ze had ook geen andere keus, dus stapte ze maar erop af. Ondertussen kon ze altijd nog uitkijken. Naar Hate. Toen ze nog maar op de helft was hoorde ze een schreeuw, ze sprong op, klaar om zichzelf te verdedigen. Dan drong het tot haar door dat het misschien helemaal niet voor haar was bedoelt. Zachtjes ging ze naar de richting van het geluid, benieuwt op wat ze aan zou treffen, al ging haar gezond verstand ertegenin om daar naartoe te gaan.


Oh sorry, ik zie nu pas van de verkeerde acc, sorry!!

Hate stond op en kreunde. Die Twolegs krijgen er nog van langs! dacht hij woedend. Rustig liep hij heen en weer. Het begon te regenen. `Ook dat nog!' mompelde hij boos. Om te schuilen ging hij onder een struik zitten. Maar dat bood al snel geen bescherming meer. Chagrijnig kroop Hate onder de struik vandaan, op zoek naar een betere.
Als een verzopen kat doolde hij rond. Steeds verhuizend van struik naar struik. Toen rook hij een bekende geur. Even kon hij het niet thuisbrengen, maar al snel wist hij het. Het was die van Lightmoon. Hate besloot de geur te volgen. Misschien is Lightmoon wel droog... dacht hij. Hoewel het tegen zijn gevoel in was volgde hij toch het spoor.

Lightmoon probeerde opnieuw het geurspoor op te pikken, te vergeefs, de kat moest wel vaak van plek zijn verlopen. De regen hielp ook niet mee, koude druppels drongen haar vacht binnen, ze rilde, ze had al problemen genoeg, een verkoudheid kon er echt niet bij, ze besloot het spoor maar te laten wat het was, het was net of de regen ook haar nieuwsgierigheid had weggespoeld. Met haar hoofd gebogen, hopend dat ze niet zo veel zou opvallen stapte ze door, op zoek naar een schuilplaats. Al snel kwam ze iets tegen, een soort afdak, de bruine poes besteedde er verder geen aandacht aan. ze ging in een hoekje zitten waar ze uitzicht op de straat had, ze begon te vermoedden dat ze toch op de juiste weg was, hopelijk verder weg van de kater. haar gedachten dwaalden af naar het kamp, al vond ze het best benauwd met al die katten om haar heen, daar was ze tenminste veilig. Ze zuchtte en begon te overwegen of ze toch door de regen zou gaan. Langzaam drong haar een geur binnen, plots was ze ineens al haar plannen vergeten, het was de geur van Hate, even was ze in paniek, al snel maande ze zichzelf tot kalmte, als de kat iets van plan was, zou ze het te weten komen.

Hate zag de poes onder een afdak zitten. Hij sloop naar haar toe. `Hallo,' zei hij toen hij naast haar stond. Het was geen warme hallo van: hey, leuk je te zien! Maar een hallo van: Ik haat je. Ik ga je wat aandoen. Hate schudde het water uit zijn vacht. De spetters daalden neer op Lightmoon. `Ik had met jou nog een appeltje te schillen. Toen jij mij verrader noemde,' zei hij kil toen hij klaar was. Hij ging voor haar zitten. Even dacht hij dat de poes wou opstaan en wegrennen. Maar dat idee schudde hij van zich af. Ze kon nergens heen, en dat zag ze ook wel. `Zo, waar zullen we eens beginnen?' mompelde hij. Hij bekeek de poes nog eens goed.

Lightmoon zag hem al van ver aankomen, zijn zwarte vacht, even zwart als de vorige keer, maar nu doorweekt. Even golfde er een soort angst door haar heen. Maar ze had geen tijd om bang te zijn, hij was al bijna bij haar. 'hallo'zei hij kil toen hij bij haar was. 'Ook leuk je te zien.'kaatste Lightmoon even kil terug. Druppels raakten haar vacht, even dacht ze dat het hier ook regende, tot ze zag dat Hate zijn pels uitschudde, vast expres, ze deed een paar stapjes er vandaan, het kon geen toeval zijn dat hij hier ook was, dat is ook vast bedoelt. `Ik had met jou nog een appeltje te schillen. Toen jij mij verrader noemde'zei hij nadat hij uitgeschud was. Lightmoon keek hem vuil aan, ja, ze noemde hem verrader, hij deed ook iets wat een verrader zou doen. 'Oke, dat ben misschien niet, maar je deed wel iets wat een verrader zou doen, dat is een verschil hoor!'sprak ze haar gedachten uit. Ze voelde dat er iets stond te gebeuren, als hij haar zou aanvallen, kon hij dat toch evengoed hiervoor gedaan hebben, misschien zou hij haar laten lijden, maar doden hoopte ze toch niet. ze rilde, van de kou, misschien van de angst, dat kon je moeilijk zeggen. Nee, de kater mocht haar niet aanvallen! ze moest zich haar hier uit praten. 'Zo waar zullen we eens beginnen?'mompelde hij, ze moest moeite doen om hem te verstaan. 'Ik zie geen appel, heb jij er een?'flapte ze eruit. Meteen daarna wist ze dat ze dat niet mocht gezegd hebben. Och, misschien vond hij haar bruutheid nog wel leuk. Wie weet.

`Ik zie geen appel, heb jij er een?' flapte Lightmoon eruit. Iets knapte er in de kater. Hate keek haar woedend aan. `Jij muizenbrein! Het is een spreekwoord!' riep hij boos. `Je bent echt dommer dan ik dacht!' ging hij verder. Woedend hief hij zijn poot en haalde uit naar Lightmoon. De regen kletterde van het afdak en in een ander hoekje begon zacht iets te druppelen. Hate werd afgeleid maar richtte zich weer naar de oudere poes. Hij begon op haar in te slaan alsof ze een krabpaal was die de Kittypets hadden. Zijn ogen vlamden.

'Jij muizenbrein! Het is een spreekwoord!'riep Hate, lightmoon haar gezicht vertrok in een afkeurend, haar uitschelden, ja, zo kon hij het wel. Ze werd er juist alleen maar irritanter van, maar dat zou de kat wel merken, het was nu toch te laat om haar woorden terug te trekken, de woede die zich had gevormd toen hij wegliep als een klein vlammetje, was uitgelopen tot een helse vlammenzee, hij zou het niet kunnen blussen, als hij dat ook maar zou proberen. Al leek het of hij ook maar bozer en bozer werd, het kon Lightmoon niets meer schelen, uitdagend wachtte ze of er nog iets zou komen. 'Je bent echt dommer dan ik dacht'spuwde hij naar haar. 'Ze noemen dat sarcasme' zei de bruine poes op een rustige toon, maar met een kilte die je je haren deed oprijzen. Ze schonk de kat nog een veelbetekenend lachje, hij zou nog eens zien dat in haar uitbarstingen niet meer hetzelfde bange katje was als bij hun eerste ontmoeting. Dan begon het pas, hij klauwde naar haar, maar met dagen in angst leven en voor alles op je hoede zijn had Lightmoon wel wat geleerd, behendig dook ze opzij, zo deed ze het elke keer, bijna met gemak. Zij had haar gezond verstand nog, wat bij de zwarte kat niet echt zo leek, dacht ze er nog achterna. Na een paar keer wegduiken begon ze toch eens goed te kijken naar de bewegingen van de kater, niet echt veel variantie, maar dat kon elke minuut veranderen. het werd tijd dat ze ook iets deed, ze dook naar onder en sloeg haar nagels uit naar de zwarte vacht van de kater, op dat moment voelde dat iets haar raakte, een warm stroompje bloed stroomde over haar vacht, niet aan denken, aandachtig blijven, schoot er door haar hoofd, dat deed ze ook, de wond was ineens niet zo erg, dat hoopte ze allesins, al was ze er in paniek van, ze beet dapper op haar tanden en bleef op haar hoede, hopend dat ze een zeker erge wond had aangericht. Hij had het ook wel verdient.

`Ze noemen dat sarcasme' zei Lightmoon. Hate keek de poes aan. `Nee, dat was geen sarcasme,' antwoordde hij kil terwijl hij insloeg op haar. Lightmoon dook behendig weg voor zijn klauwen. Ineens sloeg ze met haar klauw naar zijn zij. Hate schrok, maar wist zich er al snel overheen te zetten. Hij stompte tegen haar buik en kraste die open. Een straaltje bloed sijpelde over haar vacht. Hate moest in zichzelf grijnzen. `Had ik niet gezegd dat het niet verstandig is voor kleine Clankatjes om zich op BloodClan en Rogue gebied te vertonen?' zei hij tegen Lightmoon. `Ja, dat zei ik. En waarom, als ik het vragen mag, ben je niet weggegaan toen je de kans kreeg?' zijn woorden waren kil. Net als zijn hart. Hate toonde geen mededogen. Nog steeds klauwde en sloeg hij naar de poes.

'Nee, dat was geen sarcasme'wierp Hate tegen. Afkeurend trok Lightmoon met haar oor. 'Ik weet zelf wel wat ik zeg.'zei ze nors als antwoord. Door de wonde was ze nog beter gaan opletten, haar concentratie was aangescherpt, zo had het toch nog haar voordelen. 'Had ik niet gezegd dat het niet verstandig is voor kleine Clankatjes om zich op BloodClan en Rogue gebied te vertonen?'ging hij onverstoorbaar verder. Terwijl hij maar bleef praten was in de gedachten van Lightmoon bezig met een plan, ze luisterde maar half wat de kat zei, het kon haar niets schelen, ze wist al op voorrand dat het niet vriendelijk zou zijn. Dus ze bleef maar wegduiken, en denken, want zo langzamerhand had ze een plan, misschien, maar het zou nog een tijdje duren voor ze het kon uitwerken, dat was misschien wel een nadeel. 'Ja, dat zei ik. En waarom, als ik het vragen mag, ben je niet weggegaan toen je de kans kreeg?'hij praatte en praatte maar, het kon de bruine poes echt niet schelen. Ze had niets aan de kat, helemaal niets. Voor haar part mocht hij hier ter plekke neervallen, ze zou nog beginnen hopen dat de Twoleg hem meer pijn hadden gedaan. De regen was opgehouden, het gekletter was gestopt alleen het ritmes getik van druppels op bladeren was er nog. 'Nee, dat mag je niet vragen' zei Lightmoon even kil, waarom zou ze ook antwoorden, hij had het recht niet om nog iets van haar te weten, volgens de bruine poes.

`Nee, dat mag je niet vragen' zei Lightmoon kil. Hate keek op. `En waarom dan niet?' vroeg hij. Het was gestopt met regenen. Met een laatste haal van zijn klauw drukte hij de poes weg. Toen draaide hij zich om en rende weg. Er klonk een krakend geluid en ineens stond er een Kittypet voor zijn neus. `Waar ga jij heen, meneertje?' vroeg de Kittypet. Hate keek boos naar de kat. `Ik? Ik ga overal en nergens heen,' zei hij brutaal. Hij wilde om de kat heenlopen, maar die versperde de weg. `Laat me er langs!' riep Hate. `Nee,' zei de kat simpelweg.

Lightmoon keek ijzig naar de kater, tot nu toe was niemand hem bij komen springen, dat was een pak van haar hart, twee katten als ze zou ze lang niet aankunnen. 'En waarom dan niet?'vroeg Hate. 'Waarom wel?'kaatste ze terug. Vlug dook ze weg voor zijn klauw, maar daarna volgde een bruuske beweging, een duw. Voor ze iets kon terug doen was hij al weggelopen, ze twijfelde of ze hem achterna zou gaan, nee, ze zou al blij genoeg moeten zijn dat hij al verder weg was. Vlug probeerde ze zoveel mogelijk naar de uitgang te schuifelen. Er begon een waterig zonnetje te schijnen, perfect. Toen ze halverwege was stopte ze, zo te zien was Hate met een kat aan het praten, een Kittypet waarschijnlijk.'Waar ga jij heen, meneertje?' hoorde Lightmoon de Kittypet zeggen, ze ging nog wat dichterbij staan, niets wou ze hiervan missen. 'Ik? Ik ga overal en nergens heen'antwoordde de zwarte kater met zijn gebruikelijke onbeschoftheid die Lightmoon al zo vaak gehoord had. 'Nee' zei de kat nu, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Nu! dacht de bruine poes en stapte naar voren. 'sorry dat we op uw territorium zijn, het was voor te schuilen voor de regen, ik wist niet dat dat niet mocht.' sprak ze netjes, haar hart klopte in haar keel, twee katten, hopelijk stond die toch niet aan Hate's kant, nee, niet als hij net zo had gedaan, een beetje vriendelijkheid zou ze wel waarderen, nu was zei in haar voordeel. De bruine poes vond het dan ook normaal dat ze haar excuses aan bood, ze wou geen problemen met de kat, al was het een kittypet, het belangrijkste was nu wel hier wegkomen, weg van Hate.

Lightmoon stapte naar voren. `Sorry dat we op uw territorium zijn, het was voor te schuilen voor de regen, ik wist niet dat dat niet mocht,' zei ze netjes. Hate keek haar vol walging aan. `Ja hoor. En daar begint zij weer! Altijd nette, gladde praatjes!' zei hij. Hij keek weer naar de Kittypet voor hun. `Ik zeg het niet nog eens: waar ga je heen?' zei ze indringend. Hate zwiepte boos met zijn staart. `Ik? Bedoel je mij? Ha! Vraag maar aan die slappeling achter mij!' riep hij. Zijn ogen flitsten van Lightmoon naar de Kittypet en weer terug. Hij zat in een moeilijke situatie.

'Ja hoor. En daar begint zij weer! Altijd nette, gladde praatjes!'zei Hate, blijkbaar even blij als anders. Lightmoon besloot daar maar geen antwoord op geven, het maakte ook niet veel uit, hij mocht zeggen wat hij wou. 'Ik zeg het niet nog eens: waar ga je heen?'vroeg de Kittypet nu weer. Lightmoon's ogen gingen van de kat tot de kat, ze veronderstelde dat het niet tegen haar was, haar beurt zou wel nog komen. Ze wipte van de ene op de andere voet, de poes was wel wat zenuwachtig, misschien kon ze wel nooit meer weg. 'Ik? Bedoel je mij? Ha! Vraag maar aan die slappeling achter mij.'ripe de zwarte kater. Lightmoon haar bruine ogen werden groot, dit was niet goed, helemaal niet, ze slikte en keek de Kittypet recht aan. ze negeerde het woord slappeling, als de kater haar boos zou krijgen zou het hem niet lukken, nee, ze moest proberen de poes aan haar kant te krijgen, tot nu toe was dat aan het lukken. 'Ik ga naar huis, als u goed vind.'zei ze langs haar neus weg. Zo, dat was vriendelijk, beleeft, en ze had de kat achter haar toch mooi afgescheept. 'Waar hij heen gaat weet ik niet, ik wil het zelf niet weten.'zei nog, zo deed ze er weer een schepje bovenop, het kon geen kwaad, de Kittypet bleek het ook nog wel leuk te vinden, het zou nog kunnen lukken.