{Open} Why You So Shy?

_{Frostlake stapte uit de bosjes. Zijn vacht zat onder de modder en de ShadowClan geur was bijna verdwenen, tsja, dat kreeg je als je een kijkje nam in het Rogue gebied. Hij greens eventjes en liep verder. De meeste katten kenden hem wel, en daar was hij trots op. De laatste tijd was hij niet zo sociaal geweest, dus dat moest hij allemaal maar even inhalen. Hij greens bij die gedachten en hij stapte ferm door. Hij wilde voor de middag het kamp nog bereiken, want het was nu al laat in de ochtend. De vogeltjes floten, maar hij hoorde het niet eens, zo gefocust was hij op zijn pad. Frostlake vergat bijna dat hij misschien ook nog wel een prooi mee zou moeten nemen, als teken dat hij niet weg was geweest zonder iets te vangen. Hij keek rond en hoorde een raaf. Hij boog ineen en sloop op het beest af. Dichtbij genoeg zette hij af en landde op het beest, wat hij dood beet en tussen zijn tanden meenam naar het pad. Soms werd het gewoon een beetje saai, slapen, eten, jagen, patrouilleren en dan weer slapen, dat was het, dat was zijn leven.}

_{De donkergrijze poes met olijfgroene ogen tuurde even rondom haar heen en slaakte nadien een zucht. Er waren enkele dagen verstreken sinds ze was ontsnapt uit het kamp, echter had Ashpaw haar gevonden. De kater had haar niet tegengehouden, in tegendeel, hij was zelfs met haar mee gegaan, dieper het territorium in. Wat op zich best handig was, aangezien ze de weg was kwijt gespeeld. Littlepaw zuchtte weer en hees haarzelf overeind. Hierna schudde ze haar vacht door elkaar, als gevolg dat al het stof in het rond vloog. De poes glimlachte er even door, maar wist nadien weer een serieuze frons op haar voorhoofd te plooien. Het was doodsaai, ze had nooit iets te doen. Haar ziekte mocht dan wel flink verminderd zijn, de Medicine cat stond nog niet toe dat ze al terug naar haar eigen den ging, laat staan dat ze al mocht gaan trainen. En haar Mentor was nog niet eens één keertje naar haar komen kijken. Het was duidelijk genoeg voor Littlepaw dat die Mentor van haar geen interesse in haar had, en dat kwam waarschijnlijk omdat ze dacht dat Littlepaw niets waard was. Iets wat zelfs meerdere katten van haar dachten, zelfs haar bloedeigen moeder Innerghost dacht dat. Het deed haar ergens wel pijn, maar ze wist dat ze verder moest gaan, en dat ze moest bewijzen hoe goed en waardevol ze wel niet was. Met geluidloze pasjes verliet ze de den en sloop ze naar de kamp uitgang, voor de tweede keer in één moon. Niemand merkte haar op, en een sluwe grijns kwam tevoorschijn op haar gelaat. Blijkbaar zou ze vandaag weer succes hebben, voor al als niemand haar zou zien of opmerken. Wie weet zou ze zelfs een prooidier kunnen vangen! Allerlei gevoelens borrelde in haar buikje omhoog. Maar ze hield haar weer voor dat ze maar eerst eens moest zien te ontsnappen. Wanneer niemand op haar lette, stoof ze het territorium in, zeker van zijnde dat vandaag haar geluksdag was. Littlepaw's oortjes stonden naar voren gespitst, en haar staart liet ze laag over de grond zweven. Ze moest goed opletten, maar tegelijkertijd ook weer alert en serieus blijven. Ze had al gehoord dat er gevaren konden rond strompelen in het territorium, en ze had nou eenmaal geen zin om er eentje tegen te komen. Toen er plots een zwarte kater verscheen in haar zichtveld keek ze even verbaasd op. uit alle macht remde ze af, maar helaas was ze al te laat en vloog ze in volle snelheid tegen de kater aan. "Sorry! Ik had je niet gezien." Piepte ze toen ze op haar achterwerk viel.}

Toadpaw liep rustig door het Shadow territoria. De rivier kabbelde rustig. Dit was het donkere deel van het territoria. De bodem was zompig als het had geregend of kurkdroog als het dagen niet had geregend. Genietend liep de zilvergrijze kater naar de rivier. Een koude wind joeg door het gebied en raakte hem vol in het gezicht. Toadpaw wankelde even, maar herstellde zich snel. Hij liet zijn zilvergrijze kop zakken en likte met zijn roze tong wat water op. Het was helder water, maar het smaakte afschuwelijk. Bah! Om de smaak even uit zijn hoofd te zetten likte hij zijn vacht. Tussen een paar likken door hoorde hij een stem: "Sorry! Ik had je niet gezien." Nieuwsgierigheid kreeg de overhand en Toadpaw liep naar de stem toe. Er verscheen een donkergrijze poes die op haar achterwerk zat en een zwarte kater. Hij trippelde naar hen toe en murmelde: "Hallo."