And then it's all gone {& Shrewleap}

Strugglepaw

Licht verdrietig staarde ze naar het wateroppervlak, ze zei niks. Haar hersenen werkten echter op volle snelheid. Waarom? Waarom hield haar moeder helemaal niet van hen? Waarom had ze dat niet gewoon direct gezegd? Was het echt alleen door Wolftail? Was het echt alleen maar door die ruzie? Of was er nog een andere reden? Een zachte zucht verliet haar longen, terwijl ze haar blik even verplaatste naar een bruin-oranje blad dat langzaam naar beneden dwarrelde en in de rivier belandde. Langzaam stroomde het met de stroom mee tot uit haar gezichtsveld. Was zij ook aan het afdrijven van haar moeder zoals het blad van de boom? En waar zou ze dan uitkomen? Bij andere vrienden die hetzelfde hadden meegemaakt? Bij anderen bij aan wie ze niks had? Of geheel alleen in het midden van de grote oceaan? Ze draaide haar kopje weer naar de boom en keek naar de verkleurde bladeren die deze boom droeg. Misschien dat ze het ooit zou begrijpen, niet nu, dat was zeker!

{& Shrewleap}
Als je er SPT van wilt maken, moet je het maar zeggen ;3

Zelf vond ze dat ze wel even een pauze mocht nemen van het Queen zijn. Niet jagen of patrouilleren, maar gewoon even uit de Nursery. Ze moest wat frisse lucht hebben. De kittens bleken gezond te zijn, en een Queen was zo aardig geweest om even het roer van haar over te nemen. Shrew bevond zich al snel buiten het kamp, haar magere vorm was opgevuld door het dragen van de kittens en ze zou het vet wel even nodig hebben tijdens Leafbare. Al snel hoorde ze het zachte geluid van stromend water, de bladeren aan de bomen om haar heen waren al gekleurd in die prachtige kleuren. Als ze hier liep, vergat ze ook daadwerkelijk even het feit dat ShadowClan leidde. ook haar eigen problemen waren nu even vergeten. Problemen met haar eigen familie, even niet. Problemen met haar Clan, in de wacht. Tot ze een bekende vacht zag, voelde ze zich vrij, completer. Maar StarClan wilde haar geen rust gunnen, want toen zag ze Strugglepaw. Shrew was echter niet iemand die snel terugkrabbelde, dus vervolgde ze haar rustige pas. Zonder iets te zeggen ging ze naast haar dochter zitten, maar hield haar blik strak voor zich gericht. Woorden waren niet iets die hun probleem gingen oplossen, ook al waren ze een groot hulpmiddel. "Je kan nu kiezen om weg te gaan, maar dan ren je alleen maar weg van je eigen problemen." Zie ze rustig en weigerde nog even om Strugglepaw aan te kijken.

Strugglepaw

Plots hoorde ze pootstappen en richtte het poesje haar blik weer op het water. Ze wist niet wie het was, maar ze had even geen zin in een gesprek. "Je kan nu kiezen om weg te gaan, maar dan ren je alleen maar weg van je eigen problemen." Natuurlijk herkende ze de stem, de stem van haar moeder. Even slikte ze, maar bleef zwijgen. Ze voelde hoe een brok in haar keel kwam te zitten en hoe tranen zachtjes begonnen te prikken in haar ogen. Nee, nee, nee. Niet hier, niet nu, niet bij haar. Ze klemde haar lippen op elkaar en draaide haar oortjes half naar achteren. Haar moeder hoefde niks te zien van wat zij voelde, ze wou niks zeggen, ze zou niks zeggen. Tenminste, dat zou ze proberen, of het haar zou lukken was een andere vraag. Koppig liet ze haar ogen naar het wateroppervlak staren, terwijl ze daar zat. Naast haar moeder, van wie ze niet goed wist wat ze van haar moest denken.

De stilte die verscheen was vreselijk voor de Queen. Het was alsof ze met elke stap die ze zette naar haar kittens, de afstand werd verdubbeld. En niets doen had ook geen zin. Ze kon gemakkelijk de katten om haar heen de schuld geven, Wolftail omdat hij hun band had laten verslechteren, Thrushpaw omdat het katertje zijn mond niet had kunnen houden, maar eigenlijk was zij degene die hier veroordeeld moest worden. Zij was degene die haar eerste kittens had laten zitten, ze had nooit omgekeken naar haar afkomst en ze gewoon hun gang laten gaan. Daarom had Ivyleaf haar ook een slechte moeder genoemd, maar toen had Shrew dit niet aangekund. Misschien was het ook gewoon haar schuld dat alles zo slecht ging in de Clan. Nou, ze kon er nu niets meer aan doen, alleen proberen om het grootste gedeelte te schrappen en een nieuw begin aan te maken. "Zwijgen kan ook." Mompelde de poes en voor de eerste keer keek ze naar Strugglepaw. Het leek alsof het poesje was gegroeid sinds de ruzie, maar ach, zij was zo'n slechte moeder geweest dat ze nooit echt had gekeken wat haar kittens hadden. "Maar ik weet niet wat je van me vindt, dus kan ik ook niet weten wat ik nu moet doen." Kom maar op met dit stortvloed.. Gromden haar gedachten tegen haar.

Strugglepaw

"Zwijgen kan ook." Mompelde de poes, "Maar ik weet niet wat je van me vindt, dus kan ik ook niet weten wat ik nu moet doen." Weer moest ze zich inhouden, deze keer om het niet uit te schreeuwen. Ze wou het wel, maar durfde niet. Ze wou alles tegen haar moeder uitschreeuwen wat ze vond, maar wist niet hoe. Ze wou haar alles vertellen, maar vond de woorden er niet voor. Ze hief haar kopje op en keek heel even recht voor haar uit om daarna haar moeder recht in haar ogen te kijken. De harde, kille en koude blik had ze geërfd van al haar Shadowclan voorouders. Ze gebruikte het niet vaak, haast nooit, maar nu zou haar moeder hem te zien krijgen. Ze moest het gewoon zeggen, veel meer kon ze er niet van maken. Hoe stom het ook zou klinken. 'Wat jij kan doen.' herhaalde ze de woorden zoetjes, 'Helemaal niks. Je hebt het al lang verpest. En zoals je zelf zo leuk zei, als ik nu van jou zou weglopen, zou ik weglopen van mijn probleem.' Na dat gezegd te hebben, staarde ze weer wat doelloos voor haar uit, met dezelfde verdrietige blik in haar ogen als eerst. Alsof de duivel even 2 minuten naar binnengeslopen was en nu weer was verdwenen. Alsof die blik en woorden niet van haar afkomstig waren en zij ze nooit had uitgesproken.

Toch wilden haar woorden niets uithalen, want weer viel er een stilte. Dit keer voelde Shrew zich rotter met de seconde. Maar toch kwam er wel beweging in Strugglepaw, want ze keek haar voor de eerste keer aan, recht in de ogen. Toch was de blik zeer onaangenaam, maar had ze ooit iets anders kunnen verwachten? Zij had dit zelf ook gedaan bij Wolftail toen hij haar in de steek had gelaten. 'Wat jij kan doen.' Shrewleap negeerde de toon en hield haar blik neutraal, een stap in haar richting en ze was weg. 'Helemaal niks. Je hebt het al lang verpest. En zoals je zelf zo leuk zei, als ik nu van jou zou weglopen, zou ik weglopen van mijn probleem.' Eerlijk toegegeven, ze schrok echt van deze woorden. Hoe kon Strugglepaw zo tegen haar reageren? Voor een paar momenten staarde Shrewleap wat dwaas voor zich uit, woorden schoten haar niet te binnen, en als ze dit wel deden, hoe moest ze ze ter woorden brengen? Toch wilde ze het niet te lang te stil houden. "Nou, als jij dat zo denkt en zo wilt dat de wereld in elkaar zit, dan kan ik inderdaad niets doen. Maar zo denk ik dat je het niet eens wilt proberen, maar als jij zonder moeder kan leven, mij best." Nog even hield ze haar mond over de nieuwe kittens waarmee ze een betere start had gemaakt, dit zou Strugglepaw alleen maar verder van haar af duwen.

Strugglepaw

"Nou, als jij dat zo denkt en zo wilt dat de wereld in elkaar zit, dan kan ik inderdaad niets doen. Maar zo denk ik dat je het niet eens wilt proberen, maar als jij zonder moeder kan leven, mij best." Dat kwam aan als een steek, ze wist dat ze het waarschijnlijk niet kon. Toch zou ze het proberen, pas gaan verontschuldigen als ze het echt niet meer aankon. Ze zou en moest het gewoon proberen. Ze draaide haar hoofdje nog verder van Shrew af. Ze had het zelf gezegd, zonder moeder. Nou of Shrew moest dood, of ze moest haar even niet beschouwen als haar moeder, anders was het niet zonder moeder. Was goed. Zou ze doen! Ze legde haar oren half in haar nek en liet haar staart een beetje doelloos achter haar liggen. Nee, nu wist ze niet echt goed meer wat ze moest zeggen. Ergens wou ze opstaan en weglopen, maar haar poten lieten het niet toe. Die bleven muurvast zitten. Eigenlijk had de apprentice geen enkel flauw idee hoe het nu ging tussen Shrew en Wolf, het interesseerde haar nu ook even niet, alhoewel... Een ding wist ze zeker, haar leven liep niet op rolletjes. Ze begon zich steeds meer af te zonderen van haar familie en haar mentor had geen oog voor haar. Wanneer dat eens zou gebeuren, was nog af te wachten, echter was ze al meerdere keren naar hem toegestapt.

Nee het werkte niet, ook al had Shrew geprobeerd de stilte te verbergen toch stak deze zijn lelijke kop weer om het hoekje. Strugglepaw draaide zich nog wat verder weg van haar. Alleen het vreemde was, was dat haar dochter nog niet weg was. Nog steeds zat ze hier, bij haar. Nou ja, natuurlijk zou ze wensen dat Shrew hier nooit was gekomen of dat zij hier gewoon niet meer was. Toch kon ze hier haar kans uit halen om het ten minste een beetje goed te maken. Shrew zuchtte en draaide haar kop weer naar het wateroppervlak. "Goed, dan praat je niet, maar dan doe ik dat wel." Mompelde Shrew en weigerde weer eens om naar Struggle te kijken. "Misschien had ik wel lichtelijk gehoopt dat je me wel weer wilde zien." God, wat voelde ze zich nu als Wolftail die het ook telkens weer goed probeerde te maken. Nu stond ze in zijn poten en wist ze precies hoe het voelde. Iets waar ze de volgende keer rekening mee zou houden. "Aangezien je vast een grote zus wilde zijn van je.. nieuwe broertjes en zusjes." Meteen beet ze op haar lip en sloot ze haar ogen. Struggle kon nu gemakkelijk boos worden door of jaloezie of gewoon door het zwijgen van haar.

Strugglepaw

"Goed, dan praat je niet, maar dan doe ik dat wel." Mompelde Shrew, "Misschien had ik wel lichtelijk gehoopt dat je me wel weer wilde zien." Ze liet haar maar verder praten, geen zin om ook maar iets te zeggen, "Aangezien je vast een grote zus wilde zijn van je.. nieuwe broertjes en zusjes." Toen knapte er even iets. Dat ze nooit van hen gehouden had, was één, maar dan ook nog eens gaan verzwijgen dat ze nieuwe siblings kreeg! Ze beet even op haar lip, maar zodra ze een glimp opving van de zwart witte vacht van haar moeder, schoten de tranen in haar ogen. 'Wel bedankt!' riep ze half boos, half verdrietig uit, 'Hou lekker alles maar geheim voor ons! Alsof het ons ook maar zou uitmaken!' Ze wou hier niet langer zitten. Al snel rende ze weg, met de tranen die uit haar ooghoeken ontsnapten. Hoe durfde ze!

Toen Shrew naar Strugglepaw keek kon ze eerst niet geloven dat er tranen waren verschenen in de ogen van haar dochter. Was ze dan zo gevoelig? See. Weer zo iets wat ze niet eens wist van haar kittens. 'Wel bedankt!' Klonk de stem met halve gevoelens. 'Hou lekker alles maar geheim voor ons! Alsof het ons ook maar zou uitmaken!' Haar kitten stond op en begon weg te rennen, maar Shrew gaf zich niet zomaar over. Veel sneller dan ze had gedacht stond de zwartwitte poes op en achtervolgde ze Strugglepaw. Met haar langere poten had ze het poesje al snel ingehaald en zo snel mogelijk gooide ze haar lijf voor Strugglepaw, zodat ze tegen haar op zou botsen. Met een wat neutrale blik keek ze Struggle aan. Woede moest ze even tegen houden, alleen voor nu. "Jij weigerde contact met me, weet je nog? En als Queen kan ik niet zomaar het hele gebied doorkruisen om mijn kittens te zoeken. Ik kwam er ook pas op het laatste moment achter en toen had je vader me al in de Nursery geduwd. Maar nu ik je reactie heb gezien, lijkt het wel dat jij de relatie niet meer goed wilt maken." Even keek Shrew naar haar kitten met een wat scherpe blik. Geen zielig iemand meer spelen. "Of heb ik het fout?"

Strugglepaw

Licht verblind door de tranen die over haar gezicht stroomden, botste ze tegen iets of iemand aan. Geschrokken deinsde ze achteruit en zag dat het haar moeder weer was. "Jij weigerde contact met me, weet je nog? En als Queen kan ik niet zomaar het hele gebied doorkruisen om mijn kittens te zoeken. Ik kwam er ook pas op het laatste moment achter en toen had je vader me al in de Nursery geduwd. Maar nu ik je reactie heb gezien, lijkt het wel dat jij de relatie niet meer goed wilt maken." De scherpe blik prikte in haar vacht, terwijl ze wegkeek, "Of heb ik het fout?" Misschien, misschien niet, wie zal het zeggen. Koppig bleef ze boos naar de grond naast zich kijken. Ze wou en zou niets toegeven. Ze wist niet eens wat ze wou. Wou ze het wel goed maken? Wou ze dat de relatie zo bleef? Ze wist absoluut niet wat ze wou. Shrew zou geen woord uit haar krijgen, of toch niks liefs. Dat was zeker. Althans... Niet nu.

Als een zwakke kitten keek Strugglepaw weg, maar Shrew verzachtte haar blik hierdoor niet. Als zij zo ging doen, zou Shrew haar alleen maar strenger behandelen. Zeker zou ze geen watjes op aarde gebracht hebben, niet dat ze haar kittens anders zou haten, maar nu kon ze het watjes gedrag even niet aan. Toen haar kitten gewoon stug naar de grond bleef kijken, liet de Queen toch wel een vonkje woede overslaan. "Je weet dat ik zeker geen geduld heb met katten die niet hun best doen." Gromde Shrew en deed een pas dichterbij en liet haar groene blik door de zwart witte vacht van Strugglepaw gaan. "En zeker nu je niets blijft zeggen, zal je alles alleen maar erger maken." Met een versmalde blik hief ze haar kopje nog eens op. De Queen balanceerde op haar hielen, zodat ze Strugglepaw achterna kon gaan zodra ze het weer eens in haar kop hield om weg te rennen. Ze zou zeker niet weggaan totdat Strugglepaw haar of hevig had uitgescholden of een teken van vergeving had getoond.

Strugglepaw

"Je weet dat ik zeker geen geduld heb met katten die niet hun best doen." Gromde Shrew, "En zeker nu je niets blijft zeggen, zal je alles alleen maar erger maken." Stug bleef ze naar de grond staren. Als die poes haar nou gewoon met rust liet, was er helemaal niets aan de hand! Ze was er gewoon nog niet klaar voor om het goed te maken. Daarbij als ze haar moeder de huid vol schold, dan konden er andere dingen gebeuren. Want zo te zien kon haar moeder elk ogenblik ontploffen op dit moment. Daarbij had ze nog geen enkele training gehad. Haar mentor leek haar te verwaarlozen. Misschien was het wel beter om gewoon te zwijgen en haar vooral niet aan te kijken. Ze zou wel zien waar dat toe leidde. Was in ieder geval leuker dan toegeven. Ze. zou. niet. toegeven! Nooit niet. Koppige ezel die ze ook was. Maar het kon haar op dit moment niets schelen. Misschien zou ze er later spijt van hebben, maar zelfs dat kon haar nu niets schelen. Als je als je jong was, niks doms deed, had je als je ouder was niks om om te lachen. Zo simpel was dat.

Nog steeds kwam er geen antwoord uit Strugglepaw en Shrew had door dat boos worden nu geen zin meer had. Nee. Dan moest ze maar een andere weg nemen. "Als jij niets gaat zeggen, ga ik dit wel doen." Ze keek haar kitten even strak aan, maar richtte toen haar groene blik op een boom ergens in de verte. "Je mag me onderbreken, maar ik betwijfel dat je het gaat doen. Luisteren is een optie, maar je wordt er niet wijzer op als je me gaat lopen negeren, maar doe jij maar wat je wilt hoor." Even nam Shrew een pauze, nam een hap lucht en begon toen maar met haar verhaal. "Weet je? Toendertijd dat ik en je vader nog verliefd waren en jullie net geboren waren, had ik erg veel stres. ShadowClan was nog gewoon gelukkig met Brokenstar aan de leiding, maar steeds weer werd je vader verder van me afgedreven. Ik was een hopeloze moeder met een nest vol kittens en je moet weten dat het zonder vader erg moeilijk was. Dus ja, ik raakte wat geïrriteerd, misschien zelfs wat boos. Maar jij kan nog niet weten hoe het is om moeder te zijn, er hangen levens van je af en je mag nauwelijks fouten maken. En toen ik je vader weer zag knapte het gewoon. Ik liet al mijn woede gaan en, ja, gaf jullie toen ook de schuld. Want alles begon toen de kittens kwamen, en nee, ik ga nu niet verzwijgen dat ik voor een moment heb gedacht dat jullie ook écht het probleem waren, want ik wil geen onnodige leugens verspreiden. Weglopen van je problemen heeft nu geen zin, Strugglepaw, want ik zal er het grootste gedeelte van je leven zijn, als moeder of gewoon als Warrior, mag jij kiezen, maar je komt niet van me af. En als jij kittens hebt, zal ik je graag willen helpen, want je wilt niet eindigen zoals ik, met een nest wat je haat en de ander die dit nog moet doen."

Strugglepaw

Haar blik bleef strak op de grond gericht bij het verhaal. Geen woord kwam er uit haar mond. Misschien heette ze toch niet voor niets Strugglepaw. Misschien deed ze haar naam wel eer aan. Zoals ze worstelde met haar problemen. Ze worstelde ermee, maar durfde ze niet op te lossen. Bang om de reacties van anderen. Stil en ingetogen was hoe je haar kon beschrijven, maar tegelijkertijd ongelofelijk koppig. Ze wou nooit haar ongelijk geven. Maar dat maakte het ook moeilijk om dit op te lossen. Ze wist immers gewoon niet meer wat te doen. Ze wou en durfde niet uit haar rol. Ze durfde niet uit haar schelp te komen. Ze durfde niet te zeggen hoe veel ze eigenlijk nog van haar familie hield. Ze durfde het niet, maar wou het wel. Ze was bang, bang voor reacties. En dat maakte dat ze koppig naar de grond bleef staren alsof ze nooit van gedachte zou veranderen. She struggles with everything in this world. Or was it the mother who called her Strugglekit, because of the fact that she would struggle with her so much? Haar boze blik verzwakte. Maar ze bleef koppig zwijgen en naar de grond staren. Ze kon het niet...

Weer en nog steeds kwam er geen woord over haar lippen, maar Shrew bleef ook gewoon koppig zitten. Haar dochter had het toch ergens vandaan? Het duurde even voordat de Queen haar mond weer opende. "Je weet dat ik ook net zo koppig kan doen, eh?" Zei Shrew met een wat zachtere stem, maar speelde geen zoet iemand meer. Strugglepaw kon het toch niets meer schelen. "Ik blijf hier net zolang totdat je iets zegt of het nou woedend is of blij, mij maakt het niet uit. Ik wil gewoon dat je iets zegt. Dan pas ben i gerust en mag je verder met je dag, met je hele leven als je dit wilt. Zolang ik niets hoor, blijf ik op deze plek en desnoods wel een hele Moon. Hoe koppig jij bent, het dubbele zal ik zijn." Serieus sprak ze deze woorden uit, normaal gezien zou ze de poging om het goed te maken allang hebben opgegeven. Maar dat was een situatie waarin degene waarmee ze iets had, alleen maar boos was, met Strugglepaw wist ze gewoon niet eens wat het poesje voelde.

Strugglepaw

"Je weet dat ik ook net zo koppig kan doen, eh?" Zei Shrew met een wat zachtere stem, "Ik blijf hier net zolang totdat je iets zegt of het nou woedend is of blij, mij maakt het niet uit. Ik wil gewoon dat je iets zegt. Dan pas ben i gerust en mag je verder met je dag, met je hele leven als je dit wilt. Zolang ik niets hoor, blijf ik op deze plek en desnoods wel een hele Moon. Hoe koppig jij bent, het dubbele zal ik zijn." 'Probeer het maar' mompelde Struggle alleen maar, haast onverstaanbaar. Ze maakte er in ieder geval mee duidelijk dat ze niet van plan was ook maar een woord te zeggen. Nee, ze kon niet op haar moeder schreeuwen. Niet na dit. Niet na het gevoel te hebben zelf het probleem te zijn. Maar ze kon zichzelf ook geen ongelijk gaan geven. Zij had gelijk! Ook al had ze totaal geen gelijk, zij had gelijk! Ze moest en zou hier zwijgend door komen. Zo simpel was het. De meeste katten gaven het na een paar uur toch wel op.

Toen Strugglepaw iets onverstaanbaars had gemompeld en verder niets had gezegd, was het duidelijk dat ze haar wilde uittesten, goed, nu had ze het voor elkaar gekregen. Shrew ging wat gemakkelijker staan en staarde wat voor zich uit, haar mond zat dicht en haar gedachten gingen als een dolle door elkaar heen. Misschien kon ze nu wel even nadenken over hoe ze Rushspirit en Stunspore van hun tronen kon afwerpen? Afleiding leek het enige wat handig zou zijn, Stunspore het kamp uit, een val neerleggen voor de rossige kater en vervolgens Rushspirit in zijn Den te grazen nemen. Ja, dat zou wel kunnen. Terwijl de zwart witte poes nog wat ingewikkelde dingen aan het bedenken was, speelde ze zo wat minuten kwijt en ja, ze had nog veel om over na te denken. De kleine kittens worden wel verzorgd door een of andere kitten, nu was Strugglepaw het belangrijkste aan haar kop.

Strugglepaw

Shrew zweeg, eindelijk. Nu kon ze tenminste een beetje luisteren naar de andere geluiden in het bos in plaats van steeds diezelfde stem. Rustig sloot ze haar ogen en glimlachte rustig. Vogels floten en hier en daar hoorde je het ritselen van de wind. Heerlijk rustig eigenlijk. Echter prikte een regenwolk in haar vacht. De zon was al lang achter de wolken verdwenen. Ze zagen nu nog lichtgrijs, maar hoe lang zou het nog duren voordat die veranderd waren in van die dikke zwarte? Misschien nog een uurtje, misschien was het over 5 minuten helemaal omgeslagen. Ze opende haar ogen weer en draaide haar kopje naar achteren. Een beetje kijkend naar wat er achter haar te zien was. Alles was beter dan de aanblik van haar moeder. Het beekje kabbelde niet veel achter hen en ze zuchtte even. Kon ze eigenlijk niet gewoon wegrennen? Gewoon zonder iets te zeggen?

Plots voelde ze de zon achter de wolken verdwenen en toen de poes opkeek zag ze een dikke grijze wolk verschijnen. Strugglepaw kwam even niet meer in haar gedachten voor, maar praten zat er ook niet meer in. Toch stond de poes klaar om ieder moment achter haar dochter aan te gaan, als ze ook maar een spier bewoog. Zonder dat ze het eigenlijk gemerkt had viel er een vette regendruppel op haar neus en werd deze gevolgd door meerdere, maar de poes bleef eigenwijs op haar plek zitten. De regen was niet hard, nog niet, maar haar vacht begon al een beetje nat te worden door het gordijn van druppels. Even keek ze naar Strugglepaw, maar richtte haar blik toen gelijk weer ergens in de verte. Ziek worden en doorbijten of wegkruipen en nooit meer de kans krijgen om het goed te maken.