Eyes in the dark night >Open<

Gele ogen kijken haar woedend aan. Ze probeert weg te rennen, maar de varens op de grond verstrengelen zich om haar poten. Ze gilt, en schopt wild in het rond, maar de varens laten haar niet gaan. Een zwavelachtige geur dringt haar neus binnen, en een wolfachtig monster dendert op haar af. Zijn vacht is zo zwart dat hij het licht uit de sterren zuigt. Verbijsterd probeert ze te ontsnappen, en ze valt om. Ze kan niet weg. Ze kan niet weg terwijl het zwarte ding op haar af rent. Haar keel is zo droog dat ze niet kan schreeuwen, en dan sluiten de machtige kaken met slijm en spuug zich om haar nek. Ze ziet zichzelf dood in de modder liggen, besmeurd met bloed.

Met een gil werd Finchkit wakker. Het zweet stond haar op de rug, en de tranen prikten in haar ogen. Geschrokken staarde ze om zich heen. Alles leek zo gewoon, ze zag de katten om haar heen rustig ademhalen en slapen, dat stelde haar enigszins gerust. Nog niet van de schrik bekomen, ging ze weer liggen. Wat een nachtmerrie was dat. Buiten begon het te regenen, zachtjes. Finchkit sloot haar ogen, en probeerde te slapen. Maar na 5 minuten schoot ze weer rechtop overeind. Het was alweer opgehouden met regenen, en ze miste het gerustellende getik tegen de bladeren. Hoorde ze nu buiten geritsel? "Het is niks engs. Gewoon een muisje ofzo." fluisterde ze tegen zichzelf. Het klonk angstaanjagend hard, en ze geloofde er geen barst van. Zou ze gaan kijken? Met kloppend hart stapte ze zo zelfverzekerd mogelijk over de slapende katten heen. Alles vanbinnen haar schreeuwde dat ze terug moest gaan, maar haar sterke wil won het. Voorzichtig kroop ze naar voren. Weer geritsel, en nu duidelijker. Nu wist Finchkit ook zeker dat ze zich niet vergistte, maar dat ze het echt gehoord had. Buiten klonk de roep van een uil, even bleef ze stil staan. Maar toen stapte ze dapper naar buiten, al voelde ze zich vreselijk dom. Als er al een vijandelijke kat of woest buitenaards dier rondsloop, wat moest ze daar dan in haar eentje tegen beginnen? Bovendien, ze was nooit snel genoeg om een kat te waarschuwen, mocht dat nodig zijn. Anderzijds, als ze nu niet de knoop door hakte, zou ze dat zichzelf nooit vergeven. Uiteindelijk hoefde ze zelf geen keuze te maken, dat deed een tjilpende nachtegaal voor haar. Opgelucht ademde Finchkit uit. Ze besefte dat ze al veel te lang haar adem in had gehouden. Zolang de nachtegaal haar lied liet horen, was er nog niets aan de hand. Nog niets. Met nieuwe moed liep ze door. En toen verstijfde ze van angst. Twee gele ogen staarde haar vanuit een boom aan. Met een gil stoof ze weg, niet achterom durvend kijken. Zou het haar volgen? Misschien zat het haar al op de hielen, en vrat het haar zo direct op. Of misschien speelde hij eerst met haar, zoals sommige dieren doen met hun prooi. Ze keek naar de ingang van de Nursey. Nog 30 meter. Nog 20. Nog 15. Met al haar kracht die ze had, stormde ze de laatste 15 meter naar de Nursey. En toen viel ze om in het zand. Ze voelde zich misselijk, en gaf over. Paniekerig probeerde ze op te staan, maar ze had de kracht niet meer ervoor.

Note: Finch stelt zich enkel aan door de nachtmerrie, er is niks engs te vinden buiten ^^'

Open

_{Ugh. Dat had hij weer. De Warrior had net zijn plekje ingenomen om de wacht te houden, begon het te regenen. Zachtjes schuifelde hij wat dichter tegen de muur van het kamp aan, in de hoop dat hij zich wat schuil kon houden voor de kleine druppeltjes. Niet dat hij watervrees had, maar zo kon hij gemakkelijk een koutje opvatten. Toen er een gil uit de Nursery klonk, niet al te hard, stak hij zijn oortjes alert op, maar toen er geen vervolg was, kwam hij tot rust. Vast een kitten die een nachtmerrie had gehad. "Kruip maar weer lekker tegen je moeder aan, kit.." Mompelde hij half tegen zichzelf en begon weer na te denken over zijn relatie met zijn moeder. Blacktail. Ze was zo zorgzaam voor hem geweest, maar was langzaamaan uit zijn leven verdwenen. Als een geest die geen bedoeling meer had in het leven. Helaas was ze er niet voor hem geweest in dat ene moeilijke deel van zijn leven, waar hij bijna een zelfmoordpoging had verricht. Hawkscream richtte zijn aandacht weer buiten het kamp, omdat dat nu zijn taak was. Maar toen hij beweging achter zich hoorde, draaide hij zich direct om. Een zwart witte kitten was uit de Nursery gekropen, eerst zag hij er geen gevaar in, maar toen het opeens, waarschijnlijk geschrokken van de geluiden, weer terug begon te rennen, baarde dat hem wat zorgen. De kitten viel voorover en Hawkscream snelde naar het arme beestje toe. Nog net zag hij het kleine beetje kots dat ze losliet uit haar maag. De Warrior pakte de kitten voorzichtig op bij haar nekvel en begon haar een beetje te likken. Voor eventueel warmteverlies. "There.. There.." Mompelde hij geruststellend om niet het hele kamp wakker te maken en de kitten niet al te veel te laten schrikken. "Wat is er gebeurd?"}

»н α ω к ѕ c я є α м«

Finchkit voelde hoe ze werd opgepakt. Ze zag nog net dat het een warrior was, en ze voelde zich al weer wat beter. "There.. There.." hoorde ze haar 'redder' geruststellend mompelen. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij aan haar. Ze trilde nog na van de schrik, en slikte eens. "Ik had een hele enge nachtmerrie," begon ze, en slikte nogmaals. Haar keel was droog, en ze was een beetje schor van het gillen. "En toen werd ik wakker. Ik werd een beetje bang, en buiten..." ging ze verder, nog natrillend. "Buiten hoorde ik wat ritselen, en ik wilde gaan kijken. Eerst was er niets te zien, maar toen.... en toen..." ze begon weer zachtjes te snikken. Een tijdje lang had ze geen energie meer om te praten. God, wat was zij geschrokken. "Ik zag twee gele ogen die me aanstaarden....e-en ik was bang dat het mij zou a-achtervolgen. D-dus rende ik z-zo snel mogelijk w-weg." snotterde ze. Plotseling voelde Finchkit zich heel erg moe, en het leek haar heerlijk om in de slaap weg te zakken. 'Het is hartstikke onbeleefd om nu in slaap te vallen, Finchie' hoorde ze haar moeder nog zeggen. Maar vannacht zou ze dat niet doen, en moest ze er zelf voor zorgen.

_{Het poesje was nog niet helemaal bekomen was van de shock, door het getril. "Ik had een hele enge nachtmerrie," Hoorde hij haar zeggen en de kitten slikte. Ach, ze had geen ernstige verwondingen, dus hoefde ze niet naar de Medicine Den, misschien een maag die van streek was, meer niet. "En toen werd ik wakker. Ik werd een beetje bang, en buiten..." Vervolgde ze en Hawkscream keek haar belangstellend aan. "Buiten hoorde ik wat ritselen, en ik wilde gaan kijken. Eerst was er niets te zien, maar toen.... en toen..." Hij hoorde haar gesnik en keek haar wat kalmer aan. "Ik zag twee gele ogen die me aanstaarden....e-en ik was bang dat het mij zou a-achtervolgen. D-dus rende ik z-zo snel mogelijk w-weg." Nog een keer gaf Hawkscream de kitten een lik, om te zeggen dat ze niet echt bang hoefde te zijn. "Rustig maar, ze zijn er niet meer, right?" Mompelde hij zachtjes. "Wil je misschien nog even wat eten, aangezien je net je maaginhoud hebt uitgespuugd?" Hij richtte zijn blik even op de prooistapel, die nog wel goed gevuld was. Er zat geen gevaar in wat te geven aan deze hulpeloze kitten.}

»н α ω к ѕ c я є α м«

De warrior gaf haar weer een lik, en ze voelde zich al veiliger. Wel had ze nu honger gekregen. Buiten schreeuwde een haan hysterisch zijn 'kukelekuu' en nu wist Finchkit zeker dat er geen monsters of gemene katten meer kwamen. Ze probeerde haar ogen te openen, maar dat was een grote fout. Al direct werd ze weer duizelig en sloot ze haar ogen weer. "Rustig maar, ze zijn er niet meer, right?" mompelde de warrior zacht. Ze knikte dapper, en besloot nooit meer midden in de nacht alleen op pad te gaan. "Wil je misschien nog even wat eten, aangezien je net je maaginhoud hebt uitgespuugd?" ging de kat verder. Nu brak er een kleine glimlach door op haar gezicht, maar ze was nog wel misselijk. "Ja graag, dank u wel!" zei ze zachtjes, en probeerde op te staan. Tevergeefs, want ze zakte meteen weer in elkaar. "I-ik denk niet dat ik al kan lopen..." begon ze wat onzeker. "Zou u misschien wat te eten hier heen willen brengen?" Finchkit probeerde rechtop te gaan zitten. "Als u het wilt natuurlijk!'' voegde ze er snel aan toe, en keek bijna verlangend naar de grote kat voor haar. "Mijn naam is trouwens Finchkit. Finch spel je als f-i-n-c-h, en dat betekent vink." zei ze trots.

_{Het was goed om een glimlach te zien verschijnen op het gezicht van de kitten, een teken van geruststelling. Mooi, dan had hij het dus goed gedaan. "Ja graag, dank u wel!" Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat de kitten tevergeefs probeerde om op te staan. "I-ik denk niet dat ik al kan lopen..." De onzekere toon in haar stem maakte zijn glimlach ietwat breder. "Zou u misschien wat te eten hier heen willen brengen?" De kit ging wat rechter zitten. "Als u het wilt natuurlijk!'' Hawkscream knikte kalm en keek met zijn ambere ogen in de verlangende blik van de kitten. "Mijn naam is trouwens Finchkit. Finch spel je als f-i-n-c-h, en dat betekent vink." Hawkscream lachte. "Maar natuurlijk, Finchkit, ik zal wel even wat voor je halen." Met een soepele beweging stond Hawkscream op en trippelde met een kalme tred naar de prooistapel. Daar haalde hij een vette muis vanaf. Het moest ook weer niet te veel worden en een normale vis was soms zelfs al genoeg voor een kitten. "Here ya go." Zei hij terwijl hij de muis voor de kitten neer legde.}

»н α ω к ѕ c я є α м«

Onderwerp: Re: Eyes in the dark night >Open<