{Nowhere to run... Nowhere to hide || Twirlfang}

_{There's nothing much to see, but a sad, sad girl
With purple polkadots, and her long black curls
She sorts the sad remains of her broken baby dolls
Such delicate delight in a red death ball
After mommy by her hand, even daddy didn't care.

There's nowhere to run, nowhere to hide
Come one, come all, to the red death ball
Like pawns in play, we all fall down.
So come one come all..}

Haar poten brandden en haar wangen waren nat van de tranen. Het kon niet zo verder, het kon niet. Hij zou haar ombrengen. Haar hart sloeg als een kerktoren, alsof het een vogel was die in haar borstkas fladderde. Adrenaline en angst dwongen haar tot een laatste sprint, totdat ze van de helling aftuimelde en aan de voet van de vierboom neertuimelde. Als een verslagen hoopje bleef de poes liggen. Uitgeput door haar wanhopige vluchtactie, krulde ze zichzelf eventjes op en trachtte ze op adem te komen. Ze was moe, uitgeput. De mooie dag was ondertussen al redelijk vergeten...

{Twirlfang}

Zijn bruine vacht met de cyperse tabby print werd weer verwarmt door de zon zodra de kater zich dwong verder te gaan, achter de poes aan. Iets zei hem dat dat het slimste was, haar mentaal pushen totdat ze helemaal instortte. Of, misschien moest hij maar meteen een einde aan haar leven maken... Dan was de bedreiging veel minder groot. Want dan kon Strawberry het tegen niemand meer vertellen en dan kon hij nooit uit de Clan geknikkerd worden. Hij glimlachte even sluw toen hij haar angst spoor weer te pakken kreeg. Hij versnelde zijn passen ietwat en keek met een vastberaden blik naar beneden. De poes was vlakbij, beter gezegd, lag onderaan de helling waar hij nog op stond. "Gaat het een beetje?" Vroeg hij sarcastisch toen hij naar haar toe liep. "Je weet, haast en spoed is zelden goed." Sprak hij zacht, bijna op een zeurende fluisterende toon. "Hebben je ouders je dat nooit verteld?" Voegde hij er nog zacht aan toe, terwijl hij steeds dichter bij haar in de buurt kwam. Oh, wat genoot hij hier toch van. Al zou hij dit allemaal het liefst anders hebben aangepakt, hij voelde zich niet veilig zo open en bloot bij de Vierboom, waar overal, achter elk struikje een kat zich schuil kon houden. Wie weet was dit wel een valstrik van Strawberry... Hij vernauwde even zijn ogen en keek haar piekerend aan.

In zachte, hijgende pufjes kwam haar adem uit haar mond terwijl ze zichzelf tot kalmte probeerde te dwingen. De kater zou nooit, maar dan ook nooit, haar hier volgen. Of niet? Een plotselinge stem deed die hoop in duigen vallen en ze voelde haar hart naar de bodem van haar buik zinken. Ze sprong omhoog, haar poten rillend van vermoeidheid en angst. "Gaat het een beetje?" Vroeg hij sarcastisch. Hij kwam dichterbij. Strawberry zette een aantal rillende stappen achteruit. Nee, nee, ga weg! Smeekte ze hem in haar kop. Maar er kwam geen geluid uit haar keel. "Je weet, haast en spoed is zelden goed." Sprak hij zacht, bijna op een zeurende fluisterende toon. "Hebben je ouders je dat nooit verteld?" En toen, toen knapte er iets. Je kon het zien aan de manier waarop de poes verstarde, haar uitdrukking verstrakte en haar klauwen in de grond boorden. "Hou je mond over mijn móeder!" Snauwde ze, haar oren plat leggende. Aan haar vader had ze een hekel, maar haar moeder. Dat was een gevoelige snaar. Ze sloeg met haar staart. Hij ging ver, te ver.

Hij keek haar op een bijna speelse manier aan, afwachtende op een reactie. Echter kreeg hij niets meer te zien van haar doodsbange houding, in tegen deel, ze leek plots van steen gemaakt te zijn. "Hou je mond over mijn móeder! Hij gleed even met zijn roze tong over zijn lippen en tuurde haar een tikkeltje sarcastisch aan. Echter was er ook iets honend te bekennen in zijn blik. "Wat is er dan met haar? Is ze in StarClan?" Hij probeerde het zo meelevend mogelijk te laten klinken, maar de valse twinkeling in zijn gele ogen kon je gewoon niet missen. "Dan zul je haar gauw weer zien, na al die tijd dat ze er niet was." Hij wist zelf hoe hard hij haar raakte, aangezien hij zijn ouders zelf ook was verloren. Maar daarom krenkte hij die gevoelige snaar van anderen ook zo graag, omdat ze nooit zagen hoe hard Twirlfang ermee inzat dat zijn ouders dood waren. Nee, ze gaven geen moer om hem, dus waarom zou hij aan Strawberry's gevoelens moeten denken? Waarom zou hij rekening met haar moeten houden? Ze was gewoon net zo'n zwakke Warrior die de naam ThunderClanner niet eens waard was.

"Wat is er dan met haar? Is ze in StarClan?" Vroeg de kater, op een gemaakt meelevende toon. De angst in Strawberry's buik maakte plaats voor woede, kille woede. "Hou je kop..." Siste ze. "Dan zul je haar gauw weer zien, na al die tijd dat ze er niet was." Haar blauwe ogen werden kil. "Nee." Miauwde ze, "Néé." Haar bovenlip trok zich op. "Want je kunt me wel vermoorden... Maar ik jou ook. Ik hoef maar één zin uit te spreken tegen Fireheart." Miauwde ze op een gevaarlijk lage toon. "Het zal altijd uit komen... Daar zorg ik wel voor." Pas toen, besefte ze in wat voor een machtspositie ze eigenlijk zou kunnen staan. "Of misschien... Heb ik er al voor gezorgd." Ze boorde haar blik in de blik van Twirlfang, hem de tijd gevende na te denken wat ze impliceerde.

Hij had het helemaal niet verwacht dat Strawberry zo op haar teentjes getrapt zou zijn. Zijn linker wenkbrauw haalde hij zelfs omhoog toen ze helemaal uitgesproken was. "Jij denkt dat je mij kan vermoorden?" Lichte sarcasme, maar ook iets honend was te horen in zijn zware stem. Hij liet een scheve glimlach zien en keek haar even nadenkend aan. "Laat me dat dan maar eens zien." Siste hij. Zijn klauwen werden weer zichtbaar, en ook zijn witte tanden begonnen te flikkeren in het zonlicht. Hij had het stuk waarin Strawberry vertelde dat ze het tegen Fireheart ging zeggen wel gehoord. Maar om haar op andere gedachten te brengen had hij dat juist genegeerd, in de hoop dat ze het zou vergeten. Want hij deed al deze moeite, bedreigde haar zo vaak om dát juist te voorkomen... Na een korte stilte zette hij zich af met zijn achterpoten, en sprong hij met uitgestrekte poten naar de gevlekte ThunderClan poes toe. Doelende op haar nek, zodat hij er meteen een einde aan kon maken...

Just avoid it. xD

_{Gespannen staarde Strawberry naar de kater tegenover haar. "Je moest eens weten..." Siste ze zachtjes. "Je wilt bloed vloeien op de grond van de Starclan?" Ze stond nerveus en licht op haar tenen. "Jij denkt dat je mij kan vermoorden?" Siste de kater. Strawberry zwiepte met haar staart, duidelijk nerveus. "Laat me dat dan maar eens zien." De woorden klonken dreigend. Maar ze deinsde niet meer achteruit. "Ik ben niet uit om je te vermoorden... Ik ben tegen moorden." Miauwde de langzaam. Maar ze sperde haar ogen wijd open toen uitgestrekte klauwen op haar afkwamen. Met haar kleine, lichte bouw, kon ze nog snel genoeg uitwijken. Ze rolde weg naar de zijkant, buiten het bereik van de klauwen. Weer bleef ze staan, licht op haar poten. Echter deed ze geen moeite om een tegenaanval uit te voeren. Als ze in de buurt van zijn klauwen kwam, liep ze echter juist risico. "Slordig." Murmelde de poes. "Waarom doe je zoveel moeite om me het zwijgen op te leggen? Weer een moord om te maskeren?" Haar angst was weggevloeid, hij had een knopje omgezet in haar kop. "Ze zullen het merken als ik weg ben... Dat is me immers verteld.." De laatste woorden waren bijna onverstaanbaar. De poes herhaalde de woorden van Stormfur in haar kop.}

Zijn gele ogen vertoonden een woeste glans toen ze zijn aanval ontweek. Een grauw gleed uit zijn keel toen ze zei dat hij slordig was. "Watje, als je het echt voor je moeder wou opnemen dan zou je naar hier komen en vechten." Spuugde hij naar haar, zijn spieren aanspannende. "Ik ben niet uit om je te vermoorden... Ik ben tegen moorden." Hij vernauwde zijn ogen en keek haar niet gelovend aan. "Maakt me niets uit." Zijn stem klonk snijdend, terwijl hij zijn oren helemaal in zijn nek plat legde. De kater, welke de poes had aangevallen, nam enkele stappen naar de poes toe en ontblootte zijn klauwen weer. "Waarom doe je zoveel moeite om me het zwijgen op te leggen? Weer een moord om te maskeren?" Hij wist zijn oren weer overeind te krijgen en wiebelde er even mee. "Jij weet niets van mij, laat staan dat je weet wat ik probeer te doen." Hij voelde aan dat Strawberry de touwtjes zelf in de hand nam, iets wat absoluut niet mocht gebeuren... "Ze zullen het merken als ik weg ben... Dat is me immers verteld.." Hij dacht even na, en glimlachte nadien. Geen sluwe of gevaarlijke glimlach, maar een emotieloze. "Ik zal ze wel wijs maken dat je gevlucht bent omdat je het Clan leven niet aankon." Hij grinnikte even maar wist hierna weer serieusheid in zijn stem te laten komen. "En dan nog? Ze zullen me heus niet meteen verdenken, mousebrain."

_{Strawberry vernauwde haar ogen terwijl ze de kater gespannen aankeek. "Watje, als je het echt voor je moeder wou opnemen dan zou je naar hier komen en vechten." Ze knarste haar tanden met de woorden. "Jij bent het watje! Een oude poes aanvallen. Zonder enkele reden, moordenaar!" Ze ontblootte haar tanden in een dreiging. "Jij weet niets van mij, laat staan dat je weet wat ik probeer te doen." Miauwde de kater. Maar Strawberry werd steeds kwader op hem. "Wie zegt dat?" Miauwde ze duister, "Zo stabiel lijk je anders niet. Niet stabiel genoeg om jezelf in te schatten." Ze wist dat ze nu tegen de grenzen drukte. Maar het kon haar niet veel schelen. "Ik zal ze wel wijs maken dat je gevlucht bent omdat je het Clan leven niet aankon." Ze grauwde waarschuwend naar hem als reactie op de woorden. "En dan nog? Ze zullen me heus niet meteen verdenken, mousebrain." Nu besloot Strawberry tot een laatste wapen over te gaan, verrassend kalm, bluf. "Dat denk je." Miauwde ze, doodkalm. "Wie zegt dat ze het niet állemaal al weten...? Timefall, Fireheart, Bluestar? Hun blikken niet gezien?"}

Zijn hele lichaam leek van steen gemaakt te zijn, geen enkel teken meer van beweging. Toen Strawberry alles had gezegd, leek hij aan de grond vast gespijkerd te staan. "Nee..." Fluisterde hij zachtjes, half tegen zichzelf. Kleine traantjes die nog niet eens de kans kregen om over zijn wang te rollen, vlogen van zijn gezicht toen hij zijn kop schudde. Hij nam een stap naar achteren, maar niet veel daarna kwam er weer een emotieloze uitdrukking op zijn gelaat te staan. "Kittypet. Kan je niet gewoon een gevecht aangaan? Ben je dan zo verwend en slap? Je bent het niet eens waard om een Clan kat te zijn." Zijn woorden leken hard en snijdend te zijn, echter lag er een geraakte en trieste toon in zijn stem. Voor héél even leek hij weer een aanval voor te bereiden, aangezien hij zijn spieren aanspande. Maar hierna slaakte hij even een zucht en begon hij stilletjes te lachen. "Jij zou het lef daarvoor niet eens hebben, je hebt niet eens de pit om mij aan te vallen."

Een zelfvoldane grijns verscheen even op haar gelaat toen ze zag dat de kater duidelijk aangeslagen was geraakt door haar woorden. Blijkbaar was hij dus niet van steen en kon ze wel degelijk vat op hem kon hebben. Maar dat maakte hem alleen nog maar gevaarlijk. "Kittypet. Kan je niet gewoon een gevecht aangaan? Ben je dan zo verwend en slap? Je bent het niet eens waard om een Clan kat te zijn." Snauwde de kater haar toe. "Stop." Miauwde ze terwijl ze haar ogen vernauwde. Ze moest niet toegeven. "Jij zou het lef daarvoor niet eens hebben, je hebt niet eens de pit om mij aan te vallen." Ze legde haar oren achteruit. "Waarom laat je me niet gewoon met rust!" Snauwde ze, terwijl ze haar tanden en nagels ontblootte.

Hij keek haar even aan op een neutrale blik, een blik die niet vaak te zien was in zijn gele ogen. "Waarom laat je me niet gewoon met rust!" Snauwde ze. Hij sloot zijn ogen even, om ze daarna weer te openen. Nu pas zag hij hoe toegetakeld Strawberry was. Niet fysiek, maar haar houding, haar gedrag, alles... Twirlfang slikte even, en beet voor een paar tellen op zijn lip. "Omdat ik je niet kan vertrouwen, ik heb..." Hij bekeek haar weer even, en dacht weer na. Misschien moest hij haar vertrouwen, maar misschien ook weer niet. Wat als ze zijn vertrouwen ging misbruiken? Wat als hij om haar begon te geven, en hij haar ook verloor zoals al zijn andere dierbaren? Hij schudde lichtjes zijn kop en keek haar weer neutraal aan. "Ik heb je tante ook nooit met opzet vermoord." Maakte hij ten slotte zijn zin af. Maar in plaats van een iets vriendelijkere houding aan te nemen, verstarde hij weer helemaal en keek hij haar weer woest aan, zeker van zijnde dat ze hem ging uitlachen...

Haar staart zwiepte nerveus heen en weer terwijl ze naar de woorden van Twirlfang luisterde. Bij de woorden van Twirlfang over vertrouwen knakte er toch wel duidelijk weer iets in haar gehele houding. Ze legde haar oren plat. "Omdat ik je niet kan vertrouwen, ik heb..." Miauwde de kater. "Je hebt het nooit geprobeerd..." Murmelde ze zachtjes, haar oren plat in haar nek gelegd. "Ik heb je tante ook nooit met opzet vermoord." Miauwde de kater, terwijl hij haar weer woedend aankeek. De tranen sprongen in haar ogen, weer opnieuw. "Waarom heb je het dan gedaan!.. Ze was de enige die ik nog over had!..." Miauwde ze, terwijl haar stem wat verhief in een milde paniek.

"Je hebt het nooit geprobeerd..." Bij die woorden kwam er toch een frons op zijn gezicht te staan. "Jij ook niet." Kwam er meer sissend dan fluisterend uit. "Waarom heb je het dan gedaan!.. Ze was de enige die ik nog over had!..." Hij slikte even en keek haar voor een moment niet wetende wat te zeggen aan. Voelde zij toen ook diezelfde eenzaamheid die Twirlfang ook had gevoeld? Had hij ook iemands leven helemaal uit elkaar gerukt? Bij die gedachte kromp hij toch even in elkaar, want zo duister was hij ook weer niet. Hij stelde zich alleen maar zo eng en gevaarlijk op zodat de andere schrik van hem zouden krijgen, en zodat ze niet de kans kregen zijn ware 'ik' te zien. "Dat wist ik toch niet..." Sprak hij uiteindelijk. Zijn staartpunt begon even nerveus te wiebelen, terwijl hij de poes strak aankeek. Raar toch, hoe de sfeer plotse omslagen kon maken...

Strawberry kneep haar ogen samen. "Jij ook niet." Miauwde de kater. Haar staart zwiepte nerveus heen en weer. "Jij begon met dreigen, vind je het gek?" Miauwde ze, haar stem nerveus. Ze wist niet goed wat ze met de nieuwe sfeer aan moest. Maar ze was allang blij dat ze hem weer uit zijn moordenaars bui had gekregen. Want om eerlijk te zijn vond ze dat griezeliger dan alles wat hij kon doen. "Dat wist ik toch niet..." Miauwde de kater. "Dan weet je het nu..." Murmelde ze, "Dus gefeliciteerd. Je hebt mijn laatste familielid afgepakt en m'n vertrouwen in mijn clan afgenomen... Ik heb niemand meer over in Thunderclan.." Maar wel in Riverclan... Voegde ze er stilletjes aan toe. Maar ze kon dat niet zeggen. Om meerdere redenen.

De zon stond ondertussen al aan zijn hoogste punt in de hemel, misschien was hij zelfs alweer aan het dalen... "Dan weet je het nu..." Murmelde ze. Hij trok even zijn schouders op en keek haar rustig aan. "Dus gefeliciteerd. Je hebt mijn laatste familielid afgepakt en m'n vertrouwen in mijn clan afgenomen... Ik heb niemand meer over in Thunderclan.." Hij zuchtte even en zwiepte uiteindelijk met zijn staart in de lucht. "Wat boeit mij dat nou," Zijn dreigende stem had weer plaats genomen, en zijn neutrale stopte hij weer in de kast, waar die waarschijnlijk nog een lange poos in ging blijven. "Jij bent niet de enigste die geen familie meer heeft, maar jij denkt natuurlijk alleen maar aan jezelf. Egoïst," Siste hij. "Niet moeilijk dat je geen vrienden hebt in de Clan." Zijn nekharen rezen weer omhoog en zijn ogen vertoonden weer een gevaarlijke glans. Wat leuk, zo'n mood-switchende kater.

_{What disappears right in front of my eyes
Was the nightmare of a girl being stabbed that I saw
Spinning and spinning around as if being mixed
Let us cut of this past!

Strawberry haalde eventjes diep en nerveus adem toen de kater weer kwaad werd. "Laat me gewoon met rust..." Fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar oren plat legde. Zijn woorden staken als messen. Fel en scherp. "Jij bent niet de enigste die geen familie meer heeft, maar jij denkt natuurlijk alleen maar aan jezelf. Egoïst," Siste hij. "Niet moeilijk dat je geen vrienden hebt in de Clan." En toen, ging hij over de streep. Met tranen in haar ogen sprong Strawberry op hem af, haar klauwen uitgestrekt. "Je gaat eraan!" Riep ze uit, "Niemand die je zal missen als je weg bent, dus dan zal ik het doen!"}

Hij moest eerlijk toegeven dat hij verbaasd was toen Strawberry op hem afsprong. "Niemand die je zal missen als je weg bent, dus dan zal ik het doen!" Zijn ogen verglaasde en zijn klauwen schoten in een fractie van een seconde uit hun hulzen. Uit balans ontweek hij de aanval door zich te bukken, en met een tevreden lach waagde hij zijn kans. "Spreek voor jezelf, vossenstront." Grauwde hij. Met zijn nagels ontbloot en zijn tanden zichtbaar sprong hij vliegensvlug naar de nek van Strawberry toe, sneller dan de eerste keer. "Jij gaat eraan, je hebt zojuist je fatale fout gemaakt." Maakte hij nog duidelijk voordat hij probeerde in te schatte hoe hard hij moest landen, zodat hij direct zijn nagels in haar nek kon zetten.

Pas toen ze sprong besefte ze hoe groot haar fout was. Pas toen hij dook besefte ze hoe erg het mis ging en pas toen ze over de grond tuimelde besefte ze dat al heel erg mis was gegaan. Glijdend kwam ze tot stilstand en krabbelde ze haastig weer overeind. "Jij gaat eraan, je hebt zojuist je fatale fout gemaakt." Grauwde de kater. Strawberry's ogen sperden wijd open terwijl ze weer weg begon te rollen. Maar haar reactietijd was langzaam, zo langzaam. Uiteindelijk bleef ze maar op haar rug liggen en haalde ze met klauwen aan alle vier de poten uit, in de hoop hem af te schrikken of zelfs weg te jagen.

Zijn scherpe nagels had hij helemaal ontbloot en zijn staart sloeg woest van links naar rechts toen hij landde op de grond. "Lafaard. Vecht, loop niet weg." De woorden gleden uit zijn mond terwijl hij weer een aanval plande op de poes. Omdat hij zag dat ze haar klauwen had uitgestoken, in de hoop hem af te schrikken, greens hij even. Hierna sprong hij weer naar haar toe, en beet hij zo hard als hij maar kon in haar poederwitte voorpoot. Als ze echt gingen vechten zou Twirlfang winnen. Hij was sterker en groter, wat vaak nodig was. Strawberry kon namelijk niet voor eeuwig dingen ontwijken, want ze konden blijven doorgaan totdat ze moe was. En dan zou ze waarschijnlijk niet meer eens de kracht hebben om te vechten. Dus, als je alles even netjes in een rijtje zette, was het slimmer dan ze meteen vocht in plaats van haar energie op te doen aan zijn aanvallen te ontwijken.