Over my dead body!

Verveeld slofte Frostkit het ShadowClan territorium uit, wat was dat saai zeg. Het enige wat je mocht doen als kit was in de den spelen met de andere kits, je mocht niet eens naar buiten. Want dat was ''te gevaarlijk'', Frostkit maakte een braakgeluid. Gat, ze had niks met die kits die in de den speelde. Ze waren ten eerste al jonger dan haar en ze vond ze te snoezig. Haar eerst zo ruwe vacht die onder de klitten zat was onder ruw geweld schoongelikt en gekamd. De jonge kit wist nog steeds niet hoe de twee Queens het voor elkaar hadden gekregen om haar te wassen maar het was dan ook twee tegen een, en die ene was nog net geen appentrice. Haar zwarte vacht glansden nu in het vele zonlicht en het zag er netjes en verzorgd uit, als een tweebeen erover zou strijken zou hij een heel zacht vachtje voelen. Ze gruwde, Frostkit kreeg de grote neiging om in een plas water te gaan liggen rollen om zichzelf weer vies en vuil te maken, of anders in het moeras gaan spelen en kikkers vangen tot het maanhoog was. De Queens, Raindrop en Purplestorm, zouden haar levend villen, of ze mocht de Den niet meer uit. Niet dat iemand haar zou tegenhouden, niemand had dat ooit gekund, haar biologische moeder niet, zij verstootte haar omdat ze haar niet aankon. Raindrop en Purplestorm ook niet, nou ja. Ze wist het nog niet echt, ze was nog niet lang opgenomen in de SchadowClan en had de twee moeders ook niet anders gezien dat liefelijk en zorgzaam, zoals moeders hoorden te zijn. De gedachten om opnieuw gelikt te worden omdat ze het zelf vertikte te doen deed haar huiveren, dat idee was het enige wat haar tegenhield om haarzelf niet in de eerste beste modderplas te gooien. Frostkit hield zo wie zo al niet van water, maar voor zoiets had ze het er wel voor over. De geuren om haar heen veranderden, de ene keer was het een andere Clangeur en de volgende was weer een eenlinggeur. Er was niks te doen, ze zag alleen een paar vogels hoog in de boom zitten maar zin om ze te vangen had ze niet. Als ze terugkwam kon ze zo iets van de prooistapel pakken die de Warriors bij elkaar hadden geschraapt. Een leven van een kit was best comfortabel en gemakkelijk, iets te makkelijk voor haar gevoel. De jonge kit was al vroeg gewend om zelf eten te zoeken en te vermoorden, en zonder een arrogante houding en veel pit zou je het niet redden. Voedsel van andere katten pikken en zo nodig uithalen om je buit te behouden. Dat was eerst haar leven geweest nadat ze was verstoten. Nu kon ze wachten tot er een stapeltje muizen en vogels klaar stonden of bij Raindrop of Purplestorm bedelen om melk. Ze moest er maar in geloven, hopelijk werd ze snel appentrive en daarna Warrior, dan hoefde ze tenminste niet afhankelijk te zijn van anderen.
Aangekomen in een nieuw gebied stopte ze. Ze keek om zich heen en rook. Wat vreemd, ze rook vier geuren door elkaar, inclusief haar eigen Clangeur. Een getik van nagels kwam dichterbij. Instinctief klapten haar nagels uit en ging haar vacht omhoog en haar staart werd dik. Klaar voor een aanval wachtte ze op haar slachtoffer.

Met zware stappen slofte Dawnclaw vooruit. Haar blik was vermoeid, haar hele uitstraling was vermoeid. Haar ogen kon ze amper open houden, waardoor ze ook niet doorhad dat ze over de grens van het gebied van de RiverClan liep. Haar kop hing lusteloos naar beneden en haar poten tilde ze amper op terwijl ze liep. Haar vacht was dof. De glans die hij voorheen had, was hij helemaal verloren. Haar ogen keken glazig voor zich uit, niets viel erin te lezen. Haar staart sleepte roerloos met haar mee, alsof het een zware steen was die ze mee had moeten slepen. Een zucht verliet haar keel. Ze voelde zich alleen, en niet zo'n beetje ook. Ondanks de clan waar ze in zat, beschouwde ze zichzelf als volkomen alleen. Geen clanlid praatte tegen haar, zijzelf begon ook met niemand een gesprek. Alleen met Lightpaw had ze een keer gepraat, maar dat gesprek liep ook bijna meteen ten einde. Lightpaw had het te druk gehad om met haar te praten. Ze had een straf gekregen van Crookedstar, omdat ze naar Moedermuil was geweest. Dawnclaw stopte en ging even zitten. Ze kon echt niet meer. Gisteren had ze zich verschrikkelijk ingespannen. Normaal geen probleem, als die droom van vannacht haar niet wakker gehouden zou hebben. Die droom die haar al bijna haar hele leven achterna zat. Alleen deze keer was het precies geweest hoe ze het zich herinnerde. Na een korte pauze, tilde Dawnclaw zichzelf weer met moeite overeind. Ze snoof even diep. Het viel haar op dat ze onbewust al een tijd een bepaalde geur volgde. Als ze de lucht opsnoof, kreeg ze veel geuren binnen, maar deze was toch wel het dichtst bij. De geur, die voor haar vreemd was, droeg ook de geur van de ShadowClan bij zich. Dawnclaw's nagels kwamen tevoorschijn, net als haar hoektanden. Haar haren gingen overeind staan, haar staart werd dik en haar ogen waren gericht op de plek voor haar. De plek waar de zwarte kitten zat. Ze maakte zich extra groot om een dreigend effect te krijgen. Ze stapte op de kitten af, die ook een dreigende houding aan had genomen. Wat moest een kitten nou hier? Zou die niet bij haar eigen Clan moeten zitten? "Wat moet zo'n klein mormel als jij hier nou?" siste ze naar de kitten. Met een afkeurende blik keek ze op de kitten neer.

De geur werd sterker net zoals het getik van nagels. Laag en waarschuwend liet ze een hard gejank horen. Het was een poes uit de Riverclan. Twee blauwe ogen staarde haar afkeurend aan, maar ze zag er tegelijkertijd vermoeid uit. Haar rug bol zich om en haar geelgroene ogen keken nijdig en woedend naar de Warrior. Ze mocht dan wel ouder ze zijn, groter en waarschijnlijk sterker, dat betekende niet dat ze bang was voor die poes. Ze was voor niemand bang, dat zou ze aan deze poes ook laten merken. Niemand noemde haar een mormel, zeker uitschot van de Riverclan niet. Welke katten hielden nou van water! Het was om te drinken, niet om in te baden. Ze konden zichzelf zeker niet goed wassen en moeten gedwongen in het water liggen. De jonge kit liet haar blote scherpen tandjes eens goed zien, de witte tanden glinsterde zacht in het licht. ''Wat moet je Waterrat!'' Grauwde ze woest. ''Je hoeft niet over mij te bepalen of ik hier ben of niet.'' Mauwde verder met kleine tussenpozen. Haar nagels klauwde zich in de zachte aarde, ze waren lekker scherp. Frostkit twijfelde er niet over om straks uit te halen als die poes zo tegen haar bleef doen. Niemand mocht zo doen tegen haar of ze konden een uithaal van haar verwachten. Boos gaf ze een extra waarschuwing, als ze haar nu nog niet begreep was ze nog dommer dan een kittpypet!

Dawnclaw werd nijdig, wat makkelijk ging als ze moe was. Haar hemelsblauwe ogen werden tot spleetjes geknepen. Ze maakte zich nog wat groter. Dit was duidelijk een kitten met een grote bek. Maar het was en bleef een kitten, Dawnclaw zou haar makkelijk aankunnen. Ze was veel ouder, en veel beter getraind dan de kitten. De kitten zag er niet bang uit, verre van zelfs. Dat mocht Dawnclaw wel. Als de kitten wat ouder zou zijn, zou het vast een waardige tegenstander zijn. Iets wat Dawnclaw altijd wel leuk vond. Een gevecht met een tegenstander die tenminste een beetje verzet toonde. Maar de kitten bleef ook een mormeltje uit de ShadowClan. Een mormel met een veel te grote bek, dat zou Dawnclaw haar wel even stevig de kop indrukken. "Wat moet je Waterrat!" grauwde de kitten. Dawnclaw rolde met haar ogen. Was dat het beste waar de kitten mee kon komen. "Je hoeft niet over mij te bepalen of ik hier ben of niet," miauwde het mormel verder. "Ík misschien niet. Maar je Clan wel. En ik weet zeker dat ze je hier niet willen hebben," snauwde Dawnclaw naar de kitten, terwijl ze nog een stap dichterbij zette. "Je bent je Clan ook wel erg tot last zo. Vind je niet?" zei ze op spottende toon. De Clan vond het vast alles behalve goed dat een van hun kittens bij de Grenslijnen rondhing. Met een gemene grijns bleef Dawnclaw naar haar slachtoffer kijken.

Hard begon Frostkit te lachen om de reactie van de poes. Hard, koud en kil, ze liet maar al te duidelijk merken dat ze de poes uitlachten. Haar ogen glinsterden van vermaak. Dit kon nog leuk worden, ze mocht dan niet gemeen doen tegen de andere kits in de Nursery of te ruw stoeien, tegen deze poes kon ze alles doen. Ha, ze kon haar niks maken. Zij was immers een kit en de Code zij dat iedereen kittens moesten beschermen. Een stomme regel als je het haar vroeg maar daar kon ze nu mooi van profiteren. ''Ik ben mijn Clan niet tot last hoor, ik ben tenminste niet zo'n angsthaas als al die andere kits die veilig in de Nursery blijven.'' Zei ze half grinnikend. ''Ik denk eerder dat Jij, een last bent voor je Clan. Zou je niet moeten jagen of patrouille lopen, in plaats van naar de Vierboom lopen waar je niet hoort.'' Ze begon weer kort te lachen. ''Wat zou je Clanleider ervan vinden dat je je tijd verspild om met een kit te ruziën terwijl kits en Elders van je eigen Clan gevoed moeten worden en beschermd. Je hebt vast niet veel vrienden in je Clan hé. Anders had je wel iemand bij je.'' Frostkit keek minachtend in de blauwe ogen van de RiverClanpoes. Zij was niemand tot last, die kittens die niks anders deden dan slapen wel. Zijn ontdekte de grenslijnen alvast voor haar Clan zodat ze later een gevreesde Warrior werd. Niemand zou ze laten gaan, iedereen die niet in haar Clan hoorde en een poot over de grenslijn zetten zal haar woede voelen.

Uit het niets begon de zware kitten te lachen. Voor zo'n klein mormel klonk de lach hard en kil. Dawnclaw rolde nogmaals met haar ogen. Haar dreigende uitstraling was al wat afgezakt. Het zag er vaag uit als ze de hele tijd in aanvalshouding zou blijven staan, terwijl ze alleen maar met een kitten zat te praten. Dawnclaw kon echter niets doen. Kittens mochten nou eenmaal niet aangevallen worden, ze moesten zelfs altijd beschermd worden. Waar dan ook, en door wie dan ook. Of het nou een Kittypet was, of een Clankat, ze moesten beschermd worden. En op dit moment werkte dat flink in Dawnclaw's nadeel. "Ik ben mijn Clan niet tot last hoor, ik ben tenminste niet zo'n angsthaas als al die andere kits die veilig in de Nursery blijven," zei de kitten grinnikend. "Misschien niet. Maar het zou wel een stuk makkelijker zijn voor de Queens, niet?" zei ze met lichte spot in haar toon. Ze moest er niet aan denken om als Queen op dat beest voor haar te moeten letten. Alsmaar achter kleine haarballetjes aanlopen, ze constant op hun fouten wijzen. Nee, dat was niets voor haar. "Ik denk eerder dat Jij, een last bent voor je Clan. Zou je niet moeten jagen of patrouille lopen, in plaats van naar de Vierboom lopen waar je niet hoort," vervolgde de kitten. Direct daarna weerklonk die irritante lach weer. "En jij hoor hier wel zeker," zei Dawnclaw ongeïnteresseerd. Jagen had ze net gedaan, over patrouille lopen maar niet te beginnen. De hele dag had ze gisteren in het bos rondgelopen. Een dagje vrij kon toch geen kwaad? "Wat zou je Clanleider ervan vinden dat je je tijd verspild om met een kit te ruziën terwijl kits en Elders van je eigen Clan gevoed moeten worden en beschermd. Je hebt vast niet veel vrienden in je Clan hé. Anders had je wel iemand bij je," zei de kitten weer, en keek Dawnclaw met minachtende blik aan. "Heb jij wel veel vrienden dan? Je bent hier zelf ook helemaal alleen. Of ben je bevriend met diezelfde katten in de Nursery, die jij angsthazen noemt?" zei ze, dit keer sprong de spot van haar stem af. Ze liet zich niet afzeiken door zo'n klein mormel van de ShadowClan.

Frostkit liet een verveelde zucht horen. Snapte die RiverClan poes dan niet dat zij geen zwakkelingen als vrienden wou, vrienden waren oké zolang ze je maar niet voor de voeten liepen of je beperkte. Dat deden die kits wél, dus hoefde ze hen niet. Als ze wat nuttiger waren en meer deden dan melk drinken en slapen kon ze nog toekijken of ze hen wou. Vrienden moesten iets toevoegen, dat zouden zij niet doen. Het zou juist er voor zorgen dat ze gemist werd en dat haar ontsnappingspogingen werden opgemerkt door de Queens van de Clan. Langzaam haalde ze diep adem, dat had ze wel nodig om alles uit te leggen aan zo'n poes, waarschijnlijk had ze niet veel hersens in die kop zitten. ''Ik wil geen angsthazen en zwakkelingen als mijn vrienden. Een vriend ben je pas voor mij als je me niet in de weg zit en als hij kan iets voor mij betekenen en ik voor hem. Dan pas zie ik een vriendschap, anders is het net zo nutteloos als liefde.'' Snauwde ze geïrriteerd om zoveel domheid. Arrogant stak ze haar staart hoger in de lucht, haar vacht was weer omlaag en glad getrokken. Bang was ze niet voor deze poes, helemaal niet zelfs. ''Wat mijn Clanleider ervan vind weet ik niet, ik denk dat hij eerder geïnteresseerd is toekomstige goed presterende Warriors dan nietsnutten. Niemand hoeft voor mij te zorgen, ik heb er niet om gevraagd. Ik kan jagen en ik begin beter te vechten. Meer hoef je niet te hebben.''

De zwarte kitten voor haar liet een zucht horen. Dawnclaw zelf vond het ook niet veel meer aan. Wat had je nou aan een kitten. Je mocht ze niet aanvallen, maar moest ze zelfs beschermen. Als het geen kitten was geweest, was dit op een gevecht uitgedraaid. Nu was het slechts een gevecht met woorden, dat al snel zijn leuke kant verloor. "Ik wil geen angsthazen en zwakkelingen als mijn vrienden. Een vriend ben je pas voor mij als je me niet in de weg zit en als hij kan iets voor mij betekenen en ik voor hem. Dan pas zie ik een vriendschap, anders is het net zo nutteloos als liefde," snauwde de kitten geïrriteerd. Dat beest was wel heel harteloos voor zo'n klein mormeltje. Dawnclaw schudde, met een grimasje op haar gezicht, afkeurend haar kop. "Je moet nog veel leren, mormel. Je komt er nog wel achter dat je niet altijd alles alleen kunt. Tot die tijd, wens ik je Clan veel sterkte met een kitten zoals jij," zei ze bot, en ze snoof even. "Wat mijn Clanleider ervan vind weet ik niet, ik denk dat hij eerder geïnteresseerd is toekomstige goed presterende Warriors dan nietsnutten. Niemand hoeft voor mij te zorgen, ik heb er niet om gevraagd. Ik kan jagen en ik begin beter te vechten. Meer hoef je niet te hebben," Dawnclaw haalde haar schouders op. Het mormel wist duidelijk nog niet wat het leven inhield. Daar was ze nou eenmaal ook te klein en te dom voor. "Meer hoef je niet te hebben?" zei Dawnclaw spottend. "Met zo'n mentaliteit kom je niet veel verder, mormel. Ik hoop dat je daar nog achter komt." Ze spuugde haar zinnen bijna uit. Ze had geen zin meer in dit gesprek.

Foxstorm liep de den uit. ze keek het kamp rond. eerst wat eten dacht ze. Ze liep naar de prooi stapel en pakte een konijn. Toen ze hem op had ruimde ze de restjes op. Ze verveelde zich. Toen ze leerling was trainde ze van zons op gang tot zons ondergang dus verveelde ze zich nooit maar nu ze warrior was had ze vaak niks anders te doen als jagen. Vandaag zou ze maar weer is naar de vierboom gaan. Ze stond op en liep het kamp uit. Ze rook onderweg een bekende geur Frostkit!!!. nee wat doet die hier nou die mag hier niet komen. ze sprong uit de bosjes 'Frostkit wat doe jij hier zo word het kamp echt niet blij van je je blijft de volgende keer gewoon in het kamp ja maar daar hebben we het later wel over' Zei foxstorm streng. 'hoe durf je een kitten lastig te vallen?' blaasde ze boos naar de rivierclan warrior.

Gefrustreerd dat de poes haar standpunt nog niet begreep blies ze hard. Vrienden en liefde, allemaal even onwerkelijk. Zelfs in haar eigen Clan vochten katten tegen elkaar en probeerde ze elkaars keel door te bijten, hoe zou liefde en vriendschap nou echt kunnen bestaan als je zelfs je eigen Clanleden niet kon vertrouwen. Ze snoof en hield haar mond, ze zou het er niet uitfloepen, dat zou niemand blij maken. Een nieuwe geur deden haar oren omhoog springen. Het geluid van stappen samen met de geurcombinatie van Foxstorm en ShadowClan deed haar verbazen. Waarom ging Foxstorm hierheen, er was geen Clanvergadering. Kort keek ze om en ze kreeg meteen een standje dat ze hier niet mocht zijn. Een strakke lijn vertrok om haar mond, begreep dan niemand dat ze geen kit was om opgesloten te worden in een Den en jammerlijk te mauwen om moedermelk. Ze haalde diep adem en behield haar woedeaanval, uitvallen tegen een Warrior zou niks goeds doen voor haar. Wacht maar, nog een maandje en ze was een Appentrice. Nog even en ze kon beginnen met trainen en laten zien wat ze waard was. Ze zou harder trainen dan wie dan ook, en als ze een Warrior was zou ze vragen aan Brokenstar of ze op zoek mocht gaan naar haar broers en zussen. Ze zou hen een voor een vermoorden en tenslotte haar moeder. Dan zouden ze zien wat voor iemand ze hadden verstoten.

[Foxpaw, ben je nou een kater of een poes? Je schrijft namelijk in de ze-vorm]

Dawnclaw spitste haar oren. "Frostkit wat doe jij hier zo word het kamp echt niet blij van je je blijft de volgende keer gewoon in het kamp ja maar daar hebben we het later wel over," hoorde ze een strenge stem zeggen. Dawnclaw wierp een blik op de kitten, die zei: 'Zie je wel?' Dawnclaw's kop ging met een ruk opzij. Een kater[?] kwam aanlopen. Dawnclaw kon aan haar geur ruiken dat ze ook van de ShadowClan was. Bij die gedachten nam Dawnclaw meteen haar dreigende houding weer aan. Haar tanden ontblootten zich weer en haar ogen volgden de ShadowClankat scherp. "Hoe durf je een kitten lastig te vallen?" blies de kat naar haar. "Had jij niet hetzelfde gedaan bij een van onze kittens?" zei ze met een achterdochtige blik. Tuurlijk zou de kat dat doen. Kitten of niet, als het beest van een andere Clan was, kreeg je toch wel ruzie, al was het dan met woorden. De andere ShadowClankat, die er net bij was gekomen, kon ze echter wél aanvallen. De kat zag er een jaar jonger uit dan Dawnclaw zelf, dat moest redelijk te doen zijn. De kitten zou weinig tot niets uithalen. Dawnclaw was goed getraind door de Clan, dat was omdat ze voor de rest niets had te doen. Geen vrienden of familie om bij te zijn. Familie had ze ook helemaal niet nodig, dat had ze in de loop van haar leven wel ondekt. De Clan was het enige wat telde, en ze zou haar leven geven om die te beschermen.

"Had jij niet hetzelfde gedaan bij een van onze kittens?" zei de rivierclabn kat. 'nee ik had aardig gedaan tegen een kitten en vriendelijk gezecht dat hij of zij beter naar het kamp kon terug keeren maar boos doen tegen een kitten die gewoon op zijn eige terretorium loopt doe je niet zo bot ze moeten jou is manieren leren' zei foxstorm. hoe kon je nou gemeen zijn teggen een kat van nog geen 6 manen? dat kon alleen een harteloze kip dacht hij.

{ik ben een kater sorry maar mijn meeste accounts zijn poezen}

Frostkit negeerde de blik van de Riverclan poes en staarde haar maar vernietigend aan. Daarna keek ze naar Foxstorm, wat zou de grote kater hier doen. Ze had niet veel vrienden maar ook niet veel vijanden binnen in de Clan. Bij de meeste had ze wel een scherpe opmerking klaar liggen maar wat ze van deze kater moest vinden wist ze niet. Ze wist eigenlijk ook niet goed hoe ze zich tegenover deze Warrior moest gedragen. Hij was niet heel erg oud of een heel gerespecteerde Warrior. Ook had hij haar een stadje gegeven alleen omdat ze geen zin had om haar tijd te verdoen in de Nursery, en ze had ook geen zin in melk, dan mocht ze toch wel iets leuks doen! Aan de andere kant stond deze kater aan haar kant en misschien, als hij haar wou matsen kon ze nog even wat rondhangen, zonder al te veel problemen. Brokenstar zal haar heus niet op het matje roepen voor zoiets onzinnigs, hij zal vast wel begrijpen dat ze geen zin meer had in spelen en slapen. Nog een maandje en ze zou een Appentrice kunnen zijn! Om voor het gemak maar neutraal te blijven over het denken over deze kater liet ze haar staart maar ietsjes zakken voor de kater. Rustig keek ze nu toe hoe het verder zou gaan. Alles vond ze best, zolang Foxstorm haar maar niet terug naar het kamp droeg. Ze had vier gezonde sterke poten en die zou ze gebruiken ook.

De kitten keek vernietigend naar haar, maar hield zich voor de rest een beetje op de achtergrond. Waarschijnlijk was die in haar eigen gedachten verzonken. De andere kat zei ook niet bepaald veel. De eerste indruk die Dawnclaw van het beest had, was niet erg geweldig. Het beest leek niet bepaald snugger. "Nee, ik had aardig gedaan tegen een kitten en vriendelijk gezegd dat hij of zij beter naar het kamp kon terugkeren, maar boos doen tegen een kitten die gewoon op zijn eigen territorium loopt. Doe je niet zo bot, ze moeten jou eens manieren leren," zei de kater. Dawnclaw rolde onverschillig met haar ogen, tot zover leek haar eerste indruk nog redelijk te kloppen ook. Ze geloofde de kater niet, een RiverClankitten zou hij vast ook helemaal hebben uitgekafferd, als hij dat kon tenminste. En wel aardig doen tegen een kitten búíten het gebied, maar een kitten in het gebied wel respectloos behandelen? Wat was dat voor onzin, dacht Dawnclaw. Ze ging er maar niet over in discussie. Dat zou alleen nog maar meer problemen brengen, en daar had ze nu echt geen zin in. Ze ging zitten en begon ongeïnteresserd haar poot te likken, maar hield de andere twee katten daarbij scherp in de gaten. Ze zou wel zien wat die andere twee te zeggen zouden hebben. Misschien zouden ze aanvallen, misschien bleef het bij een gevecht met woorden. Ze wist het niet. Maar als er niets zou gebeuren, zou ze haar rug toekeren. Dan zag ze er geen nut in om hier te blijven.

Het gesprek begon haar al snel te vervelen. Waarom vermoorden Foxstorm die poes niet gewoon, simpel zat. Dan konden ze terug naar huis en ging ze wat eten zoeken en slapen. Natuurlijk zou ze eerst haar aanwezigheid weer laten gelden en de andere kittens tot stilte manen zodat zij haar slaapje kon doen. Haar groengele ogen staarde loom naar Foxstorm die verder aan het preken was. Om de verveling tegen te werken klapte ze haar scherpe nagels uit en begon te tappen tussen het gras en ging liggen. Ze was nu nog kleiner maar dat boeide haar niks. Ze zou het vanzelf wel horen wat er ging gebeuren, en anders zou ze er wel voor zorgen dat er iets zou gebeuren. Frostkit vond dat de kater wel erg softie was tegenover de Riverpoes, ze was een rivaal, waarom zou hij haar niet doden. Een poes minder als er ooit oorlog tussen de twee Clans waren, een goede warrior zou ze vast niet zijn dus haar Clan zal haar toch niet missen. Ongeduldig keek ze doordringend naar Foxstorm. Er viel een lange saaie stilte en Frostkit stond op.
'Waarom vermoord je haar niet gewoon en gaan we naar huis?' Mauwde ze verveeld. Ze wierp een vuile blik op Dawnclaw en trok haar neus arrogant voor haar op. 'Als je niet van plan bent haar af te maken kunnen we net zo goed weg gaan, ik verspil m'n tijd hier.' Zei ze koeltjes en staarde afwachtend naar Foxstorm.