Een onbedoelt gevecht.

Onderwerp: Een onbedoelt gevecht. wo 8 dec 2010 - 21:01

Moonpaw had na haar actie gehoord dat ze de apperntice was geworden van Crookedstar, maar hij had haar nog niet een keer getraint. Ze was weer boos omdat Crookedstar zo lang niet van zich had laten horen dat ze via het kamp naar de openplek was gerent waar ze bij de vierboom was gaan zitten. Ze moest even bekoelen en dat zou niet lukken in het kamp zelf. De weg naar hier had Moonpaw expres de katten ontweken zodat ze geen ongewilde vragen hoefte te beantwoorden. Moonpaw plofte neer en sloot haar ogen even. Ze was moe en wilde het liefste even gaan slapen. Zonder dat Moonpaw er echt erg in had sliep ze sneller dan ze wilde. De dag werd langzaam aan ouder en Moonpaw werd laat op de middag pas wakker. Geschrokken keek Moonpaw om zich heen. "Dit was nu ook weer niet de bedoeling!" dacht Moonpaw en wilde opspringen, maar zachte pootstappen lieten haan blijven waar ze lag. Stiekum keek Moonpaw net over de grassprieten uit en zag een clan kat lopen die ze niet herkende. "Wie zou dat zijn?" dacht Moonpaw en rook opeens de geur van de shadowclan. Moonpaw begon weg te sluipen, maar een takje brak onder haar poot en Moonpaw stond plots stok stijf stil. hopelijk had de kat het niet gehoord?

Onderwerp: Re: Een onbedoelt gevecht. do 9 dec 2010 - 20:34

In een goed humeur huppelde Tabbypaw speels over de uitgestrekte vlaktes. Het lange wachten op het trainen maakte haar ongeduldig en geirriteerd als ze in het kamp zat. Altijd maar de toestemming nodig van een warrior om iets leuks te doen, en dat had ze al tijden niet meer gedaan - tijd voor een avontuurtje dus. Tabbypaw was nog maar heel recent apprentice geworden, en haar mentor, Friendlywind, had ze nog nauwelijks gezien of gesproken. Iets wat ze vreemd en frustrerend vond. Toch had ze alle irritatie van zich afgezet, en toen ze eenmaal uit het kamp was geslopen had een veel te goed humeur haar te pakken gekregen, en het zag er niet naar uit dat het los zou laten. Ze lette niet op de weg, ze liet haar poten haar leiden, en deels ook de vlinder die voorbijkwam. Dolgelukkig stuiterde ze op en neer een stoof achter het kleurrijke wezentje aan. Ze sprong, en geschrokken fladderde de vlinder hoger, uit haar bereik. Toch gaf Tabbypaw niet op en volgde de bewegingen van de vlinder oplettend met haar ogen. Steeds als de het beestje een kant uit fladderde, sjeesde Tabbypaw er achteraan. Eindelijk zette de vlinder een spurt op en was verdwenen. Tabbypaw keek het een tijdje na en richtte haar blik toen weer op de weg. Ze schrok. Was ze al zo ver gekomen? Helemaal bij vierboom? Nee, dat kon toch niet? Alhoewel - toen ze omhoog keek zag ze dat de zon al een flink stuk gedaald was, ze was al lang onderweg geweest. Ze stond doodstil en dacht angstig aan de onrust dat dit binnen het WindClan kamp zou veroorzaken, om niet te spreken van de straf. Ze stoeide met de gedachte om meteen terug te racen, toen haar hoofd met een ruk de andere kant op draaide. Een harde krak - het breken van een takje. Het kon alleen maar veroorzaakt worden door een kat, een andere kat. Tabbypaw zette haar twijfels meteen aan de kant en sloop richting het geluid. Wie zou het geweest zijn?

Blackclaw was naar Fourtrees gegaan; hij was er al een hele tijd niet meer geweest. De laatste keer dat er een meeting was, was hij achtergebleven in het kamp. Vandaag moest hij toch patrouille lopen; dan kon hij net zo goed even langs Fourtrees gaan. Hij had behoefte aan andere geuren dan altijd die van Shadowclan. Blackclaw gromde chagrijnig naar enkele katten die aanboden mee te gaan. Vooral een vervelende Apprentice liet zich niet afschudden. Moesten ze zelf weten. Zijn zwarte vacht gaf perfecte camouflage; in het bos was hij de Apprentice zou kwijt. Die zou de weg naar het kamp wel vinden.
Eindelijk kwamen de Fourtrees in zicht. Met een soepele beweging sprong Blackclaw op één van de kleinere stenen die er stonden. Blijkbaar was hij niet de enige die hier was; er hingen twee verse geuren in de lucht. Blackclaw werd echter niet bang van wat hij zag; twee Apprentices. Één rook naar Winclan, een ander overduidelijk naar Riverclan. Blackclaw besloot nog niets te zeggen, maar bleef zitten op een plekje waarvan hij alles goed kon overzien. Alsof er iets zou gebeuren verder. Meestal werden Apprentices al bang als ze nog maar Shadowclangeur roken.

Een vreemde nieuwe geur buiten die van de shadowclan kat kwam in de lucht en Moonpaw rook de geur van de windclan. Haar blik ging over het gebied en ze ontdekte een bruin gestreept kitten die haar kant op leek te komen? Moonpaw wilde zich niet als een bange kat opstellen en ging recht staan en keek even naar de windclan kat en daarna naar de Shadowclan kat die op een steen was gaan zitten. Kennelijk had die haar toch gehoord of geroken? Moonpaw keek hem aan en wilde graag weten wat er in die kop voor ging?

Blackclaw keek met zijn felgele ogen recht in de ogen van de apprentice. Ze rook duidelijk naar Riverclan. De poes keek hem een beetje vragend aan. Blackclaw hief zijn poot op en begon die te likken. Na een tijdje was hij daarmee klaar. In een soepele beweging stapte hij van de steen af, in het zachte gras. 'Fourtrees is duidelijk druk bezocht,' merkte hij droog en luchtig op. Hij rekte zich even uitgebreid uit, waarna hij naar de Apprentices toe liep. 'Mogen jullie hier wel komen zonder jullie mentoren?' De vraag was eerder een gewetensvraag dan iets uit bezorgdheid. Het kon hem vrij weinig schelen wat er met die twee zou gebeuren. Blackclaw ging rustig zitten, zijn staart om zijn poten heen geslagen. De zon scheen op zijn zwarte vacht, maar hij negeerde de opkomende warmte. Bijna had hij ze willen vragen of ze niet bang werden van Shadowclan, maar daar had hij geen zin in. De blik in zijn ogen was kil en ongeïnteresseerd. Toch was dit het interessantste van de dag tot nu toe.

Nog steeds in een lage, sluipende positie kroop Tabbypaw dichterbij. Een poes kwam in zicht, ze leek iets jonger als zijzelf, hoewel het niet veel scheelde en nauwelijks op te merken was. Haar geur was dat van RiverClan, maar er hing een scherpere stank in de lucht. Tabbypaw stak haar neus in de lucht en snoof diep. Haar ogen werden wijd; een warrior van ShadowClan! Wat moest ze nu? Ze had nog weinig tot geen training gehad! Met schichtige blikken naar alle kanten kroop Tabbypaw met haar staart laag toch dichterbij. Een sterkgebouwde zwarte kater stapte zelfverzekerd dichterbij, en Tabbypaw kreunde. Ge - wel - dig. Toch probeerde ze zich zo groots mogelijk te houden en toen ze zijn snijdende stem hoorde, slikte ze een paar keer zenuwachtig en antwoordde om die vraag te ontwijken, 'Misschien. Wat doen jullie hier?' Haar vraag was vooral gericht aan de zwarte kater, die ze zo snel mogelijk weg wilde hebben. Maar hoewel het spreekwoord 'de kat uit de boom kijken' was, bereikte ze met staren weinig. Aanvallen was ook geen goede optie - punt één de ShadowClan kat was vele malen sterker, punt twee het was hier niemandsland. Ze klemde haar lippen op elkaar en wachtte gespannen op antwoord.

De woorden van de shadowkat beviel haar niet en zij had even goed recht om hier te zijn als welke kat dan ook. Moonpaw zetten onbedoelt haar rug haren overeind en ze wilde eigenlijk weg lopen, maar toen zag ze dat de windclan kitten dichterbij kwam. 'Wat geeft jouw het recht om zo te spreken?' vroeg Moonpaw brutaal en haar blik werd kil. Moonpaw hielt er niet van dat er zo tegen haar gesproken werdt dat stond ze ook niet toe binnen de rivierclan. Haar oren zwiepte zachtjes naar voren en naar achteren en ze keek toe hoe de sterke warrior haar spottend aan leek te kijken. Haar woede van de overige uren laaide weer op. Moonpaw wilde niet vechten, maar ze was nu eenmaal een koppige kat die snel heethoofdig was.

Blackclaw grijnsde toen zijn woorden in verkeerde aarde vielen. De apprentices leken het niet te pikken. De Windclankit speelde op safe en Blackclaw negeerde haar. Wat maakte dat nu weer uit? Hij hoefde zich niet te verantwoorden. Alsof hij Apprentices aan ging vallen zonder goede reden. De andere, van Riverclan, wist echter niet dat je beleefd moest zijn tegen Warriors. Zeker als je niet wilde vechten. Blackclaws gele ogen keken haar scherp aan. 'Wie gaf Apprentices het recht te doen alsof ze overal mogen komen?' antwoordde Blackclaw sarcastisch. Hij hoefde zich niet te verantwoorden; hij mocht vrij over zijn territorium lopen en ook over Fourtrees. Hij leefde niet meer onder de hoede van een mentor. Die tijd had hij al vele jaren achter de rug. Hij hief zijn poot en begon die te likken. Daar had hij op dit moment meer aan dan aan de apprentices.

Moonpaw wilde zich afreageren, maar ze kon niet zomaar een warrior aanvallen die zich niet op de grond van de rivierclan rond hing. Ze snoof luid en ging zitten. 'Je bent niet meer dan een lastige kat die te veel vragen stelt!' flapte er uit en Moonpaw keek even richting de windclan kitten. Het kitten lwam wel aan kwam lopen en zei maar weinig. Ze schudden haar kop en wilde graag dat Crookedstar haar meer leerde en meer liet doen. Ze kreeg weer het gevoel dat niemand haar mocht, behalve Divestream, Silverpaw, Lightpaw en Thunderpaw na. Moonpaw was boos en ricten zich in haar volle lengte op. 'Heb jij nooit het gevoel dat je er alleen voor staat?' vroeg Moonpaw opeens en haar houding ging van brutaal naar verdrietig. Ze had er genoeg van om steeds alleen gelaten te worden zelfs nu Crookedstar haar mentor was vond ze nog niet genoeg om zich er mee te vergelijken?

Blackclaw was klaar met zijn poot en zette die weer neer. Deze Apprentice was zo te horen graag brutaal. Haar volgende opmerking was gewoon ongepast. Er was minachting te zien in zijn blik. 'Starclan mag weten dat mijn vragen antwoord vonden waar de jouwe het af lieten weten,' snoof Blackclaw. De Apprentice, nauwelijks meer dan een kit, probeerde indruk te maken door zich op te richten. Blackclaw kon er niets aan doen, maar hij schoot bijna in de lach. Dit was belachelijk. Wie zette er nu een grote muil op tegen een Warrior? Haar volgende vraag was totaal anders. 'Natuurlijk. Liefde heeft me laten vallen, ze verafschuwt me,' zei Blackclaw, terwijl zijn ogen vernauwden. Waarom zei hij dit? De Apprentice had behoefte aan troost.. en dat kon hij niet geven.

Sparrowpelt liep naar de vierbomen, om daar even rustig te kunnen denken. Maar toen er drie geuren in haar snuit drongen, wist ze dat dat niet doorging. Ze liep er maar op af. En zag drie katten. Windclan Riverclan en Shadowclan. Sparrowpelt keek naar Tabbypaw, en zuchtte. Wat deed die hier? Ze was niet veilige met die Schadowclankat erbij. Sparrowpelt liep naar haar toe, en keek een beetje boos naar Tabbypaw. ''Wat doe je hier?'' vroeg ze. De woorden klonken boos, maar Sparrowpelt was ongerust. Als ze niet was gekomen. Was Tabbypaw misschien al aangevallen door de andere katten. Al was de ene ook een Apprentice. Sparrowpelt ging voor Tabbypaw staan, en wachtte af. Haar staart zwiepte geriteert heen en weer. Als de Shadowkat zal aanvallen. Was Sparrowpelt er klaar voor. Ze keek naar de Riverclankat. ''Ga naar je clan toe,'' snauwde ze. Maar ze bedoelde het niet zo. Het was beter dat ze naar de clan terug ging. Het kon gevaarlijk worden hier. Sparrowpelt oren waren intussen naar achteren gegaan, en ze keek boos naar Shadowclan kat. ''Als jij Tabbypaw ook maar 1 haar krent,'' zei ze. ''Dan krijg je het met mij te maken,'' Haar haren stonden overheid, en ze wachtte af.

De woorden van de shadowkat waren niet echt vriendelijk maar ze spraken vast de waarheid of een leugen? Moonpaw had al zo veel dingen gehoort dat ze maar de helft geloofden van wat er gezged werd. Opeens weerklonken er boze woorden over het grasveld rond de vierboom en Moonpaw rook nog een windclan kat die voor het kitten van de windclan ging staan en Moonpaw hoorde haar snauwede woorden van de appertice. Ze wist dat het niet langer goed zou gaan, maar ze deed toch maar half wat de poes zei en stond op waarna ze voorzichtig weer richting de rivierclan terrein liep. Maar ze wilde nog niet echt gaan ze was van binnen nog zo verward en ze ging weer zitten toen de eerste struiken achter haar hun takken lieten zakken.

De antwoorden vlogen om haar oren, en al gauw snapte Tabbypaw er niets meer van. De andere apprentice was vijandig begonnen, en ging toen over op emotionele vragen. En de ShadowClan kat had wel chinees kunnen spreken, waar had hij het in hemelsnaam over? Tabbypaw sprong op en stond net op het punt er iets over te vragen, toen een stem van achter haar klonk. Nee, kreunde ze. De hoop dat ze stilletjes het kamp binnen zou sluipen, was nu helemaal weggetrokken. 'Wat doe je hier?' hoorde ze. Langzaam draaide Tabbypaw zich om en tilde haar hoofd hoog op. Sparrowpelt.
'Umm, ik hoefde niet op patrouille,' probeerde ze zichzelf eruit te redden. 'En Friendlywind heeft me nog geen één keer getraind.' Was dat weer teveel gezegd? Ze zuchtte, nu zou ze weer terug moeten, bah. Gefrustreerd zwiepte haar staart heen en weer, ze maakte een patroon op de grond. Met moordende blik staarde ze naar de andere twee katten, de RiverClan en ShadowClan katten. Bah.

Onderwerp: Re: Een onbedoelt gevecht. di 28 dec 2010 - 9:20

De Riverclanapprentice liet het af weten; ze verdween in de struiken. Blackclaw verloor al snel zijn interesse in het verdwijnende figuurtje. Er kwam echter een compleet nieuwe maar toch vertrouwdere geur bij; een windclanwarrior. 'Ga terug naar je Clan,' snauwde ze tegen hem en de Riverclankat, leek het wel. Blackclaw trok een wenkbrauw op. 'Dit is Fourtrees, beste kat. Wij mogen hier allemaal zijn, net zozeer als jij.' De poes ging verder. Iets over het aanvallen van dingespaw. 'Waarom zou ik een apprentice aanvallen zonder goede reden,' dacht Blackclaw hardop. 'Nee, Windclankat. Ik val hem niet aan, vandaag niet en morgen niet. Maak je maar geen zorgen.' Hij had de neiging in te spelen op de haat die de meeste Clans aan Shadowclankatten hadden. Hij kon er niets aan doen; ze reageerden gewoon te leuk. Alsof hij zomaar iedereen zou vermoorden. Shadowfur, zijn eerste liefde, had geprobeerd een clanlid te vermoorden. Zij was verbannen, zijn liefde was verbroken. Nee, moorden leek hem niets goeds om te doen. Hij had er ook weinig zin in ruzie te krijgen om die dingespaw. Rustig bleef hij naar de vreemde katten kijken.

Onderwerp: Re: Een onbedoelt gevecht.