I don't why, but I think it was a stupid thing to do...

Al hinkend keerde ze terug naar het Thunderclan kamp, en probeerde ze zo weinig mogelijk druk te zetten op haar zere achterpoot. Ze had zonet geprobeerd te vissen, echter was haar poging om een vis te vangen mislukt. Alles verliep als ze eerlijk moest zijn goed, totdat ze haar poot in het water stak, en vervolgens in het meertje plonsde. Gelukkig waren er geen Riverclanners in de buurt, die zouden natuurlijk meteen beginnen te denken dat Cherrypaw hun territorium wou binnenvallen. Dat was gewoonweg niks voor haar, maar helaas wisten die katten dat niet. De schildpad poes schudde onopvallend haar kopje en keek voor haar uit, naar de ingang van het vertrouwde kamp. Meerdere bekende geuren reikte haar neusgaten, waaronder die van Maskpaw, de Medicine cat's apprentice. Gelukkig was hij er, want eerlijk gezegd had ze een klein beetje schrik van Jayfeather. Niets persoonlijks bedoeld, er was heus niks mis met die kater. Maar... Voor de tweede keer schudde ze haar hoofd en keek ze piekerend naar de ingang van het Thunderclan kamp. Ach, ze zou Maskpaw wel om hulp vragen! Met scheve passen hinkte ze de open plek op, en keek ze aller eerste rondom haar heen. Meerdere katten keken haar raar aan, en ze ze was ervan overtuigd dat dat niet kwam omdat ze aan het hinken was, en haar rechter achterpoot een klein beetje bloedde. Maar omdat haar gevlekte vacht kletsnat was. Een zucht verliet haar lichaam en tegelijkertijd draaide ze zich om, en trippelde ze naar de Medicine cat's den, hopende dat Maskpaw er was.

+Maskpaw (Ze heeft gewoon een klein wondje aan haar rechter achterpoot. ^^)

Het was al weer wat warmer geworden de laatste tijd. De bomen en struiken waren weer groen geworden en dat maakte dat het een mooi aanzicht was. Alleen voor Maskpaw betekende het niet alleen dat het bos weer groener was geworden, maar er groeiden nu ook weer verschillende kruiden die niet groeiden terwijl het weer koud was. De voorraad kruiden die hij dan ook had was redelijk goed gevuld en als die op zouden raken, waren er wel weer nieuwe te vinden in het bos.
Maskpaw was dan ook net klaar met de kruiden te sorteren die hij die dag had gehaald toen hij een geluid uit de opening van de den hoorde komen. Hij draaide zijn lichaam er naartoe en zag dat het Cherrypaw was die er naar binnen kwam lopen, nou het was niet echt lopen, het was meer hinken. Het was hem nog niet helemaal duidelijk wat er was gebeurd, maar er was duidelijk iets met haar rechter achterpoot en op de een of andere manier was haar vacht ook nog doorweekt. "Wat is er gebeurd?" Vroeg hij aan haar.

Met een onschuldig lachje op haar snoet hinkte ze naar Maskpaw toe. "Wat is er gebeurd?" Vroeg de kater aan haar. Ze liet zichzelf zakken zonder haar achterpoot te bezeren, totdat ze in een ongemakkelijk zithouding terecht kwam en sloeg haar staart voorzichtig over haar voorpoten heen. "Euh, gewoon in het meertje gevallen, en... mijn poot bezeerd." Beantwoordde ze zijn vraag en vouwde haar oren in zijn richting. Ze hoopte ergens dat hij ging zeggen dat het niet erg was, en dat er niks mis was met haar poot. Aangezien ze niet echt een type was dat graag stilzat, en als er toch iets niet klopte met haar poot zou ze hoogst waarschijnlijk een tijdje moeten rusten. Ze keek de tweekleurige Medicine cat apprentice aan en wist een vrolijk lachje rond haar lippen te toveren. Hij zou toch niet teleurgesteld of kwaad zijn op haar omwille haar domme actie, hé?

"Euh, gewoon in het meertje gevallen, en... mijn poot bezeerd." Maskpaw knikte bij deze woorden, ze leken logisch te zijn, want anders zou je niet hinken en nat zijn tegelijkertijd. Ergens had hij er misschien wel bij willen zijn toen ze in het water viel, maar dat hield hij maar voor zich. Hij ging dichter naar haar achterpoot toe en bekeek het even goed. "Het valt wel mee, het is niet een grote wond, maar doordat je in het water viel is het nog niet echt gestopt met bloeden." Legde hij uit. Hij draaide zich even om en pakte wat spinrag en goudsbloem van de voorraad kruiden. Met de kruiden liep hij weer terug naar Cherrypaw. Hij pakte eerst de spinrag en drukte die tegen de wond, toen het eenmaal was gestopt met bloeden pakte hij de goudsbloem. "Dit kan een beetje steken waarschuwde hij." Hij deed de goudsbloem erop en richtte zich toen weer naar Cherrypaw. "De wond is niet echt diep, dus het zal niet snel open gaan, maar je moet er wel voorzichtig mee zijn." Hij vroeg zich nog steeds af waarom ze überhaupt in het water was gevallen, maar daar zou vast wel een reden voor zijn. "Waarom ben je eigenlijk in het water gevallen?" Besloot hij uiteindelijk te vragen.

Ze bestudeerde élke beweging die Maskpaw maakte goed, zoekende naar tekens die erop wezen dat hij niet blij was met haar antwoord. Maar die kreeg ze niet, in plaats daarvan kreeg ze een uitleg van hem. "Het valt wel mee, het is niet een grote wond, maar doordat je in het water viel is het nog niet echt gestopt met bloeden." Cherrypaw knikte als teken dat ze aan het luisteren was, en ze de informatie die hij haar zonet had gegeven begreep. Nadien liep hij even weg, maar kwam hij algauw weer terug met enkele kruiden waarvan ze de namen niet wist. Alleen de spinrag kwam haar bekend voor. "Dit kan een beetje steken waarschuwde hij." Miauwde hij nadat hij het bloeden wist te stoppen, en deed vervolgens het spul op haar wondde. De schildpad poes beet op haar lip en vernauwde haar ogen een beetje maar zei niet dat het pijn deed. Ze was niet echt iemand die ervan hield om toe te geven dat iets pijn deed, ook kon ze niet echt goed tegen haar verlies. Maar dat zou Maskpaw later wel merken. "De wond is niet echt diep, dus het zal niet snel open gaan, maar je moet er wel voorzichtig mee zijn." "Ik mag toch wel trainen hé?" Vroeg ze met lichte schrik in haar stem. Als ze niet mocht trainen, zou ze na een tijdje achterlopen en zouden haar mede-apprentice beter in dingen worden dan haar. En dat kwam niet echt goed doordat ze niet met haar verlies om kon. "Waarom ben je eigenlijk in het water gevallen?" Algauw verdween de opbouwende paniek in haar gele/amberkleurige ogen en verscheen er weer een slap lachje op haar gelaat. "Ik probeerde een vis te vangen." Miauwde ze op speelse toon.

"Ik mag toch wel training hé?" Maskpaw keek even naar haar. "Je moet het wel rustig aan doen, maar verder zie ik geen problemen" Stelde hij haar gerust. Hij had wel gemerkt dat ze het geen fijn idee zou vinden als ze niet mocht trainen, maar het kon geen kwaad zolang ze het maar rustig aan deed. "Ik probeerde een vis te vangen" Hij kon het niet helpen om het beeld voor hem te zien van hoe ze probeerde om een vis te vangen, maar dat het mislukte en ze in het water viel. "Je kunt echt niet een vis vangen op die manier." Zei hij met een glimlach op zijn gezicht. "Ik had er eigenlijk wel bij willen zijn en het je zien doen." Hij kon het vermaak niet uit zijn stem houden. Zelf zou hij nooit hebben geprobeerd om een vis te vangen, juist omdat er dan een kans is dat je in het water valt en een natte vacht was nou niet echt iets wat hij graag wilde hebben. "Je hebt geluk dat het nu groenblad is, want dan zal je vacht wel sneller opdrogen."

"Je moet het wel rustig aan doen, maar verder zie ik geen problemen" Zei hij. Haar blik werd iets serieuzer en ze knikte. Lostpath gaf haar nu ook weer niet zo'n vermoeiende trainingen, dus het zou wel terug goed komen. De redenen waarom Cherrypaw's vacht zo doorweekt was deed hem glimlachen, iets wat ze al gehoopt had. Van Lostpath, haar mentor, zou ze waarschijnlijk alleen maar van die woorden krijgen die haar weerhielden het nog een keer te doen, zelfs al zou ze het niet nog eens een keer in haar hoofd halen het weer te proberen. "Je kunt echt niet een vis vangen op die manier." De jonge poes grinnikte eventjes. "Spijtig, ik had gehoopt dat het zo wel ging lukken." Sprak ze en luisterde naar Maskpaw die weer iets zei. "Ik had er eigenlijk wel bij willen zijn en het je zien doen." Ze hoorde dat hij zich vermaakte, iets wat ze graag had en lachte. Ze haatte het dat katten haar saai vonden of vervelend, daarom vermeed ze de ongemakkelijke katten ook het liefst, aangezien ze nooit wist wat te zeggen tegen hen. "Je hebt geluk dat het nu groenblad is, want dan zal je vacht wel sneller opdrogen." "Inderdaad, ik zou het niet echt bepaald leuk vinden om met een nat pak rond te lopen tijdens Leafbare." Zei ze, "Niet dat het nu zó leuk is, maar.. tja.." Plakte ze er nog snel achteraan maar struikelde helaas ietwat over haar woorden.

"Spijtig, ik had gehoopt dat het zo wel ging lukken." Natuurlijk zou het niet lukken, maar het was ook niet serieus bedoeld wat ze zei. Maskpaw wist wel dat hij niet snel dichtbij water zou komen, want er was altijd een kans dat je in het water zou vallen, ook al zou je er alleen maar naast lopen. "Inderdaad, ik zou het niet echt bepaald leuk vinden om met een nat pak rond te lopen tijdens Leafbare." Dat was waar, ook al had je bij Leafbare ook kans dat je niet eens in het water zou kunnen vallen, maar dat het water bedekt was met een laagje ijs. "Niet dat het nu zó leuk is, maar.. tja.." Hij merkte wel dat ze over haar woorden struikelde, maar hij besteedde er verder geen aandacht aan. "Je hebt misschien kans dat je dan niet eens in het water zou kunnen vallen door het ijs, maar anders is het water ook een stuk kouder dan het nu was." Zei hij. "Ik kan ook wel begrijpen dat het niet zo fijn is. Ik hou er zelf ook niet echt van om een natte vacht te krijgen."

Ze liet haar donkergele blik rusten op de bruinkleurige vacht van Maskpaw en liet haar staartpunt een tikkeltje nerveus op de grond tikken. "Je hebt misschien kans dat je dan niet eens in het water zou kunnen vallen door het ijs, maar anders is het water ook een stuk kouder dan het nu was." Ze liet de woorden nog eens afspelen in haar hoofd en kwam tot de vaststelling dat het gene wat hij zei klopte. "Inderdaad, je zou al veel moeten wegen zou het ijs breken onder je gewicht." Zei ze serieus, maar in haar ogen zag je dat het als een grapje bedoeld was. "Ik kan ook wel begrijpen dat het niet zo fijn is. Ik hou er zelf ook niet echt van om een natte vacht te krijgen." Ze knikte, en stond vervolgens voorzichtig op en strekte al haar buiten uit, behalve diegene die Maskpaw net behandeld had. "Dat klopt. Maar, heb je nog iets te doen? Anders zou je even mee kunnen eten." Vroeg ze op een iets rustigere manier dan daarnet.

"Inderdaad, je zou al veel moeten wegen zou het ijs breken onder je gewicht." Het was voor hem duidelijk dat ze het als een grapje bedoelde. Hij glimlachte er zelf ook even bij. Het was misschien wel waar, maar de kans dat het gebeurde bij een kat was klein. "Dat klopt. Maar, heb je nog iets te doen? Anders zou je veen mee kunnen eten." Hij had niet echt iets te doen op het moment en Jayfeather was er ook nog als er iemand kwam die hulp nodig had en hij kon het natuurlijk ook meteen merken als hij alleen maar ging eten in het kamp. "Ik heb op dit moment niet echt meer iets te doen, dus ik vind het goed als we wat gaan eten." Zei hij. Hij strekte zijn lichaam even uit en keek toen naar Cherrypaw. "Laten we dan maar wat gaan halen van de prooistapel en misschien is het een goed idee om ergens in de zon te gaan liggen, zodat je vacht kan drogen." Zei hij. Hij draaide zich om naar de ingang van de den en ging er doorheen, aan de andere kant wachtte hij tot Cherrypaw er ook doorheen was.

"Ik heb op dit moment niet echt meer iets te doen, dus ik vind het goed als we wat gaan eten." Beantwoordde Maskpaw haar vraag. Eveneens als Cherrypaw, strekte Maskpaw zijn lichaam even uit. "Laten we dan maar wat gaan halen van de prooistapel en misschien is het een goed idee om ergens in de zon te gaan liggen, zodat je vacht kan drogen." Ze grijnsde en liet haar oren even wiebelen. "Dat wou ik net zeggen." Miauwde ze en liep naar hem toe. Nadat ze de de den had verlaten keek ze Maskpaw even aan, maar richtte haar blik nadien op de redelijk grote stapel prooidieren. "Blijkbaar hadden de jachtpatrouilles van vandaag veel succes, of tenminste toch meer succes dan mij." Zei ze en fronste haar wenkbrauwen even toen een straaltje zonlicht in haar ogen scheen. Ze keek de kater weer aan en ontweek zo de felle zon die haar zicht op de prooistapel blokkeerde.

Cherrypaw was hem meteen gevolgd, dus hij richtte zijn blik in de richting van de prooistapel die er goed gevuld uitzag. Dat kwam waarschijnlijk ook omdat het Greenleaf was en er veel prooi te vinden was, maar het moest nog wel gevangen worden. "Blijkbaar hadden de jachtpatrouilles van vandaag veel succes, of tenminste toch meer succes dan mij." De prooistapel was duidelijk goed gevuld en het zou meer dan genoeg zijn om de hele clan te voeden. "Jij hebt ook je best gedaan en je bent vast niet de enige die niks heeft kunnen vangen vandaag." Zei hij tegen haar. Het was best lastig om naar de prooistapel te blijven kijken door de zon, dus het was waarschijnlijk beter als ze er alvast naartoe zouden gaan. "De zon schijnt in mijn ogen, dus laten we maar naar de prooistapel gaan." Zei hij en begon rustig in de richting van de prooistapel te lopen, eenmaal aangekomen bij de prooistapel zocht hij een vette muis uit voor hemzelf en wachtte totdat Cherrypaw ook iets had gekozen voor hij een zonnige plek opzocht en daar ging liggen.

Nog altijd keek ze naar Maskpaw die eerst ook naar de goed gevulde prooistapel keek voordat hij iets zei. "Jij hebt ook je best gedaan en je bent vast niet de enige die niks heeft kunnen vangen vandaag." Het klonk in haar oren als een soort van troost, en normaal gezien kon ze daar niet tegen, behalve deze keer. Deze keer was het een uitzondering. "Bedankt, het zal me ooit wel eens lukken." Miauwde ze rustig en liet haar blik glijden naar haar poederwitte voeten. Hoe die Riverclanners vissen wisten te vangen wist ze niet, dat was en zou waarschijnlijk voor altijd een groot raadsel voor haar blijven.
Blijkbaar had Maskpaw ook last van de zon, dat kon ze toch afleiden van het gene wat hij zei. "De zon schijnt in mijn ogen, dus laten we maar naar de prooistapel gaan." Haar staart sloeg even van links naar rechts en vervolgens hinkte ze achter de kater aan. Hij pikte een vette muis van de prooistapel, maar Cherrypaw neusde er nog eerst even in rond voordat ze iets koos. Uiteindelijk nam ze een roodborstje beet met haar tanden en trok ze die van de stapel. Pas nadien, toen ze richting een plekje in de zon hinkte, kreeg ze het besef dat ze beter iets anders had gepakt. Nu zou ze met een mond vol veren tegen de kater moeten praten...

"Bedankt, het zal me ooit wel lukken." Hij wist wel zeker dat ze een goede jager was en dat het haar de volgende keer vast wel zou lukken. Ze hoefde zich daar echt geen zorgen over te maken. Hij zag hoe Cherrypaw een roodborstje uitkoos en hem volgde naar de zonnige plek. "Het zal je de volgende keer vast wel lukken om iets te vangen." Zei hij. Het gesprek moest toch ergens verder gaan en ze hadden het toch een soort van hier over. Hij nam een hap van de muis en keek naar Cherrypaw. "We zouden ook een keer samen het kamp uit kunnen gaan." Stelde hij voor. Hij had er wel zin in om samen met iemand het kamp uit te gaan. Hij ging namelijk bijna altijd alleen en anders was het wel met Jayfeather. Dus het leek hem wel leuk om een keer iemand te hebben waarmee hij samen het kamp uit kon gaan, maar als ze dat niet wilde, moest ze het gewoon zeggen. "Maar als je dat niet wilt, moet je het gewoon zeggen." Voegde hij er nog aantoe.

Ze liet de vogel uit haar bek vallen zodra ze de plek hadden bereikt en draaide haar hoofd om in de richting van Maskpaw. "Het zal je de volgende keer vast wel lukken om iets te vangen." Ze liet een lachje rond haar lippen sieren en vouwde haar oren naar voren. "Bedankt, het is leuk als andere in je geloven." Miauwde ze en begon zachtjes te spinnen waarna ze zich weer op het vogeltje concentreerde. "We zouden ook een keer samen het kamp uit kunnen gaan." Stelde hij voor. Ze haalde een hap zuurstof naar binnen en ging zitten voor haar eten. "Maar als je dat niet wilt, moet je het gewoon zeggen." Voegde de kater er nog aan toe. "Het lijkt me een leuk ideetje hoor, dan kunnen we nog eens kruiden gaan zoeken, of gewoon een wandeling maken." Zei ze terwijl ze vrolijkheid uitstraalde. Zonder één hap van haar eten te nemen keek ze de andere apprentice weer aan.

"Bedankt, het is leuk als andere in je geloven." De poes spinde zachtjes en hij zag dat ze zich weer op het vogeltje concentreerde. "Het lijkt me een leuk ideetje hoor, dan kunnen we nog eens kruiden gaan zoeken, of gewoon een wandeling maken." Hij was wel blij dat ze het ook een goed idee vond. "Mij maakt het niet uit wat we gaan doen. Het is gewoon leuk om een keer het kamp uit te gaan met iemand anders dan Jayfeather of anders ga ik vaak alleen." Zei hij. Het was wel waar wat hij zei en daarom wilde hij ook graag eens een keer met een andere kat het kamp uitgaan. Alleen was ook niet altijd wat, het was meer voor als hij wilde nadenken of niet gestoord wilde worden, maar dat zei niet dat hij het niet leuk vond om met andere katten het kamp uit te gaan. "Wanneer zullen we dan gaan? Het is misschien beter als we het dan van tevoren weten, dan kunnen we er ook rekening mee houden." Zei hij.

"Mij maakt het niet uit wat we gaan doen. Het is gewoon leuk om een keer het kamp uit te gaan met iemand anders dan Jayfeather of anders ga ik vaak alleen." Ze knikte begrijpelijk. Als ze zelf ook altijd alleen maar met Lostpath het kamp uitging, zou ze het na een tijdje ook vervelend of saai beginnen te vinden. "Wanneer zullen we dan gaan? Het is misschien beter als we het dan van tevoren weten, dan kunnen we er ook rekening mee houden." Vroeg hij. Ze keek even naar haar gewonde achterpoot, maar tilde haar kop vervolgens weer omhoog. "Misschien morgen in de ochtend?" Miauwde ze vragend. "Ik denk dat ik na een goede nachtrust weer in staat ben om te jagen, of gewoon te wandelen." Sprak ze nadien en nam uiteindelijk toch een hap van de vogel, maar slok die algauw weer door zodat ze het niet lastig zou krijgen wanneer Maskpaw weer een vraag stelde.

"Misschien morgen in de ochtend?" Dat was vast wel een goed idee. "Ik denk dat ik na een goede nachtrust weer in staat ben om te jagen, of gewoon te wandelen." Het was waar, ze zou morgen vast al wel weer in staat zijn om ermee te lopen. "Dat moet wel goed gaan, als je maar niet in bomen gaat klimmen of in een rivier gaat springen." Zei hij spinnend. Hij nam nog een hap van zijn muis en keek weer naar Cherrypaw. "Ik vind morgenochtend goed. Ik heb in ieder geval niets op dat moment." Hij nam nog een paar happen van zijn muis. "Mij maakt het dan ook niet zoveel uit wat we gaan doen, maar we kunnen ook alles combineren, jagen, wandeling en kruiden zoeken. We moeten het alleen wel terug naar het kamp kunnen dragen dan." Zei hij. Hij at de rest van de muis op en begon zijn vacht schoon te likken. Ondertussen luisterde hij of Cherrypaw nog iets zei.

Na enkele happen was haar vogel zo goed als helemaal verdwenen, alleen enkele botten waren nog over. Ze schepte er wat zand over en keek likte de restjes vlees van haar lippen af. "Dat moet wel goed gaan, als je maar niet in bomen gaat klimmen of in een rivier gaat springen." Zei de Medicine cat apprentice al spinnend. De lach op haar gezicht werd groter toen ze erover nadacht, en het in haar hoofd inprentte. "Ik vind morgenochtend goed. Ik heb in ieder geval niets op dat moment." Ze keek weer in zijn richting. Het was best fijn om nog eens met Maskpaw te praten, want die ene keer dat ze samen kruiden waren gaan zoeken was best lang geleden, en op dit moment kon ze wel wat gezelschap gebruiken. "Ik denk wel dat Lostpath me een dagje of twee vrij zal geven wanneer ik mijn poot aan hem laat zien, anders laat ik je nog iets weten." Miauwde ze terug. Ergens hoopte ze dat het waar was wat ze zonet had gezegd, dat haar mentor haar een paar daggen vrijaf zou gunnen. "Mij maakt het dan ook niet zoveel uit wat we gaan doen, maar we kunnen ook alles combineren, jagen, wandeling en kruiden zoeken. We moeten het alleen wel terug naar het kamp kunnen dragen dan." Cherrypaw grijnsde en knikte. "We zullen wel zien wat ons het beste uitkomt dan." Miauwde Cherry, "En als we niet alles in één keer kunnen dragen, zullen we maar meerdere keren heen en weer moeten lopen." Vervolgde ze op een rustige toon.

"Ik denk wel dat Lostpath me een dagje of twee vrij zal geven wanneer ik mijn poot aan hem laat zien, anders laat ik je nog iets weten." Dat was inderdaad ook nog de vraag, maar dat zou vast wel goed komen en anders moest hij maar vragen of hij Cherrypaw kon lenen om iets te doen. "We zullen wel zien wat ons het beste uitkomt dan." Het lag er natuurlijk ook aan of er genoeg prooi te vinden was of niet op de plek waar ze naartoe zouden gaan, alleen hij verwachtte wel dat het niet al te moeilijk zou zijn om prooi te vinden. "En als we niet alles in één keer kunnen dragen, zullen we maar meerdere keren heen en weer moeten lopen." Dat was ook wel weer waar, ze hoefden niet per se te letten op hoeveel ze zouden nemen om mee te brengen naar het kamp. Ze konden inderdaad altijd nog een paar keer extra lopen. "Daar heb je ook weer gelijk in, we zouden inderdaad altijd nog een paar keer extra kunnen lopen. Dan blijven we wel in beweging." Zei hij met een glimlach.