The same feeling, eh? {SNOWYPAW}

Dat verstoten gevoel, erm, het ging gewoon niet weg. Niet zo lang geleden was hij nog wat content geweest over zijn Mentor, alleen moest die rotzak van een Thrushpaw alles weer verpesten. Was hij dan echt beter? Ashpaw frutselde wat met zijn mosnest, zijn blauwe ogen wilden niet meer sluiten. Het was niet bepaald vroeg, maar nog steeds bevond het grotere deel van de Apprentices zich nog in hun nest. Kon hij beter weer in slaap vallen of naar buiten gaan? Ashpaw liet zijn blik even langs de katten gaan, en toen hij Thrushpaw daadwerkelijk had gezien, besloot hij de Den te verlaten. Wie weet wilde de kater nog even een 'grapje' met hem uithalen. Toen hij de Den uit was gekropen voelde hij een licht briesje langs zijn vacht strijken, het leidde hem wat af van zijn vele problemen die hij had. Ashpaw trippelde naar de prooistapel, besloot een klein muisje mee te pikken en ging toen aan de rand van het kamp zitten. Zijn blik bleef gevestigd op de Apprentice Den, als een leeuw wachtte hij totdat zijn prooi zijn veiligheid zou verlaten.

_{Zwijgend, met een dichtgeknepen keel, hief Snowypaw zich overeind uit haar warme nest in de apprentice den. De warmte... Ze kon er op dit moment niet van genieten. Ze voelde zich verschrikkelijk eenzaam, ondanks dat ze het zo ver mogelijk weg probeerde te duwen als ze maar kon. Ze kreeg het niet weg. Het bleef in haar hart sluipen, als een jager die haar hart wilde verduisteren. Een bijna onhoorbare zucht verliet haar mond terwijl ze voorzichtig haar baan maakte tussen de nesten door. Ze keek behoedzaam uit voor elke mogelijke staart, poot of wat er ook uit de nesten stak. Ze had er geen behoefte aan om anderen te wekken. Terwijl ze zich de duistere apprentice den uitperste, schermde ze haar blik eventjes af van het licht. Het was zo fel... Ze had dus ook eventjes nodig om zich te herstellen en om zich heen te kunnen kijken. Bijna direct toen ze dit mogelijk achtte, viel haar blik op haar mede apprentice Ashpaw. Eventjes keek ze hem aan. Hij had het ook zwaar gehad. Maar de aanblik aan Ashpaw, deed haar denken aan Thrushpaw. Ze voelde haar keel weer dichtknijpen en wendde haar blik met hangende oren af. Ze zag er... Vreemd uit op z'n minst, alsof ze het liefste had dat niemand naar haar keek, alsof ze door de grond van het kamp wilde zakken en verdwijnen. Zwijgend liep ze naar de prooistapel en pakte er een bescheiden vogeltje van af.}

Nee, de eerste kat die uit de Den kwam was Thrushpaw niet. Zeker niet> Het was een poes, met een mooie witte vacht, niet zo kort als die van hem. Ashpaw wiebelde wat met zijn neusje, bleef de poes achtervolgen met zijn blik, maar toen ze bij de prooistapel stopte, wendde hij deze snel weer af. Ergens herkende hij haar van. Ashpaw besloot Thrushpaw weer op te wachten, maar toen hij voor de zoveelste keer een zijwaartse blik geworpen had op de poes, schoot het hem binnen. Niet zo lang geleden had hij haar samen gezien met de rotzak. Snowypaw? Meteen schoot Ashpaw overeind en trippelde hij naar de poes toe. Hij stopte met zijn pas. "Hey," Mompelde hij wat binnensmonds. "Erm, gaat het wel een beetje?" Vroeg hij, want hij had wel gezien hoe er steeds meer en meer katten bij waren komen staan..

_{Langzaam liet Snowypaw zich neerzakken in het zachte gras en krulde ze haar pluizige staart om haar lichaam heen. Eigenlijk had ze helemaal geen honger. Mar had ze een keus? Ze moest wel eten. Ze moest door, alleen of niet. Plotselinge pootstappen lieten haar echter een beetje schichtig opkijken. Ondanks dat ze zichzelf voorgenomen had om harder te worden, had ze nog niet zo heel erg veel succes, zeker niet door de tegenslag van laatst. Het was Ashpaw die op haar af kwam. Meteen wendde ze haar blik af. Hij deed haar gedachten nog steeds naar de ruzie afdwalen. "Hallo..." Miauwde ze, haar stem een beetje schor en benepen omdat verdriet haar keel weer dreigde dicht te schroeven. "Ja, gaat prima." Ze beet even op haar lip. Alleen, alleen, alleen. Het bleef door haar hoofd gonzen. "Met jou?" Vroeg ze er stilletjes achteraan.}

Het viel hem eigenlijk al een beetje tegen toen Snowypaw al zo reageerde op zijn aankomst, wilde ze dan wel een gesprek met hem voeren? Ongemakkelijk bleef hij op zijn plek staan, te bang om opeens afgewezen te worden door de poes. Niet veel later werd haar blik afgewend van hem en viel zijn moed hem nog meer in zijn poten. "Hallo..." Ashpaw keek zelf ook een beetje weg toen hij de toon van haar stem hoorde. "Ja, gaat prima." Hij nam een hap lucht, hij kon niets bedenken om tegen haar te zeggen om haar dan ten minste wat op te vrolijken, maar kon hij dat wel? "Met jou?" Bijna kon hij de woorden niet horen door de fluistertoon die de Apprentice er achteraan toevoegde. "Erm, wel goed denk ik." Miauwde hij en keek toen weer eens naar de ingang van de Apprentice Den, nog steeds geen teken van de kater. "Maar zeg eens eerlijk, ben je.. Verdrietig om wat hij heeft gedaan?" Het was niet dat hij haar wilde kwetsen, maar hij wilde haar ook niet zo zielig achterlaten. Kon 'ie gewoon niet..

_{Zwijgend staarde de kleine Snowypaw in de verte, weg van Ashpaw. Niet dat ze iets tegen de kater had, in tegendeel zelfs. Maar ze kon het niet opbrengen hem aan te kijken. Uit schaamte wellicht? Dat ze bevriend was geweest met Thrushpaw? Nee, het deed gewoon teveel pijn om hem aan te kijken. Ze had geen spijt dat ze bevriend was geweest met de kater, alleen maar dat hij zo veranderd was en dat ze er niks aan had kunnen doen. "Maar zeg eens eerlijk, ben je.. Verdrietig om wat hij heeft gedaan?" Alsof ze geslagen was legde Snowypaw haar oren nog platter. Ze probeerde het vocht weg te knipperen uit haar ogen, maar kreeg het averechtse effect. De tranen drupten dik en langzaam langs haar neus naar beneden. Haar stem klonk verstikt toen ze eindelijk sprak en haar kop liet hangen. "Ja..." Miauwde ze bijna onverstaanbaar. Ze vermeed de blik van Ashpaw, ze wilde hem nog steeds niet aan kijken. Ergens schaamde ze zich voor haar zwakte, maar ze kon echt even niet meer.}

De oortjes van de witte poes vonden de weg dichter naar haar kopje toe. Allemaal door één vraag. Een licht schuldgevoel kroop door hem heen, maar hij hield zich voor een keer sterk. Toen hij de tranen naar beneden zag druppen, liet hij zijn guard down. Ashpaw ging naast haar zitten en zorgden ervoor dat hun vachten elkaar net niet raakten. Terwijl haar kopje hing, kon hij haar stem nog prima horen. "Ja..." En nog steeds wilde ze hem niet aankijken. Weigerde ze dat gewoonweg. "Maar waarom vond je jullie vriendschap zo belangrijk?" Hij wilde haar echt niet nog verdrietiger maken, maar hij kon haar niet zo achterlaten, dan was hij net zo gemeen als die Thrushpaw.

_{Het gesprek maakte haar misselijk, zeer misselijk zelfs. Maar ze wilde het niet toegeven, noch uitspreken. Ze keek naar haar pootjes en naar de donkere vlekjes die haar tranen op de droge grond maakten. De aarde zoog het vocht gretig op en ze kon het niet laten om er eventjes een lichte verwondering om te voelen. Maar Ashpaw's stem haalde haar uit haar gedachten. "Maar waarom vond je jullie vriendschap zo belangrijk?" Miauwde de kater. Waarom stelde hij telkens de pijnlijkste vragen? Ze beet eventjes kort op haar lip, nog net niet hard genoeg om bloed te laten vloeien. "Ja... Hij.. Hij was mijn enige vriend naast m'n broertje..." Mompelde ze zachtjes. Uiteindelijk hief Snowypaw haar kop eventjes en waagde ze het de ogen van de kater naast haar te ontmoeten met haar eigen helder blauwe ogen. Maar al redelijk snel liet ze haar kop weer hangen, verslagen.}

Weer die scherpe vraag van hem. Zoiets moest de poes wel denken, want ze beet opeens op haar lip. Schuldbewust schuifelde Ash wat met zijn pootjes, niet wetend wat hij moest doen. Ashpaw slikte. "Ja... Hij.. Hij was mijn enige vriend naast m'n broertje..." En toen zag hij voor de eerste keer haar blik. Ze had prachtige blauwe ogen, degene die hij zou blijven onthouden, maar toen viel haar kopje weer omlaag. "N-nee, niet doen." Mompelde hij en waagde het om zijn staart even op haar schouder te laten rusten. "Je moet gewoon een beetje voor jezelf opkomen," Even keek hij opzij, wat moest hij nu zeggen? Dat Thrushpaw toch wel aardig kon zijn? open, Dat werd 'm sowieso niet. "Als hij die vriendschap heeft weggegooid, dan heeft hij pech. Waarom ging het fout dan?"

_{Ze verstarde toen ze een aanraking voelde, de zachte streling van een staart op haar schouder. Ze sloeg de staart echter niet weg. Op de één of andere manier was het ook wel weer geruststellend. "Je moet gewoon een beetje voor jezelf opkomen," Miauwde de kater. Maar de woorden stelden haar niet gerust. Het maakte haar alleen maar nerveuzer. Ze wilde het wel, maar ze kon het niet goed. Daarom liet ze haar kopje alleen maar meer hangen en kromp ze erdoor ineen. Ze hikte zachtjes door het snikken van tijd tot tijd. Ze had er een hekel aan dat dat gebeurde, maar ze kon het niet stoppen. "Als hij die vriendschap heeft weggegooid, dan heeft hij pech. Waarom ging het fout dan?" Vroeg Ashpaw aan haar. Snowypaw's oren gingen nog verder hangen. "H-hij liep weg als ik naar hem toe kwam... Hij reageerde niet meer als ik met h-hem praatte... I-ik was lucht... E-en toen w-werd h-hij... b-boos...." Haar stem werd steeds zachter terwijl ze sprak. De tranen begonnen steeds dikker en sneller te vallen. Ze voelde zich miserabel. Voorzichtig keek ze omhoog naar Ashpaw, eindelijk zijn blik ontmoetende met haar eigen blauwen. "H-het is mijn e-eigen sch-schuld... Of n-niet?"}

Het tegengestelde gebeurde door zijn woorden. Snowypaw kromp wat ineen en haar kopje boog zich dichterbij de grond. Wat nu? Moeilijk doen of gewoon doorzetten? "H-hij liep weg als ik naar hem toe kwam... Hij reageerde niet meer als ik met h-hem praatte... I-ik was lucht... E-en toen w-werd h-hij... b-boos...." Ashpaw moest zijn uiterste best doen om niet helemaal voorover te buigen om haar stemgeluid te kunnen horen. Dus weer had die kater het geflikt. Weer dacht hij alleen maar aan zijn reputatie. Een kleine flits van woede schoot door hem heen en hij kneedde de grond met zijn voorpoten. Zomaar andere katten in de steek laten en daarna nog gewoon vrolijk rondlopen. Dat kon gewoon niet! En toen werd hij weer afgeleid door Snowypaw's blik. "H-het is mijn e-eigen sch-schuld... Of n-niet?" Meteen schudde Ashpaw zijn kopje en liet het kleinste glimlachje zien op zijn gezicht zien. "Nee, nee, nee." Mompelde hij terwijl hij voor de laatste keer zijn kop schudde. "Hij is een eigenwijs stuk vreten dat alleen maar aan zijn eigenbelang denkt. Misschien is het zelfs wel beter dat je niet meer met hem omgaat."

_{Ze voelde zich misselijk, heel erg misselijk. Deze hele situatie maakte dat ze zich vervelend voelde en ze bleef dus ook ineengekrompen zitten. Maar voor de verandering keek de sneeuwwitte poes niet weg, ze waagde het zowaar om zijn blik vast te houden met haar eigen blauwe. Haar ogen waren nog steeds troebel van de tranen, maar nog steeds helder. "Nee, nee, nee." Mompelde hij terwijl hij voor de laatste keer zijn kop schudde. "Hij is een eigenwijs stuk vreten dat alleen maar aan zijn eigenbelang denkt. Misschien is het zelfs wel beter dat je niet meer met hem omgaat." Miauwde de kater. Nerveus kneedde ze de aarde met haar poten. "Maar waarom voel ik me dan zo rottig en eenzaam?" Murmelde ze zachtjes. Ergens was het vervelend om te horen hoe slecht Thrushpaw was. Maar ze kon het niet ontkennen. "Heeft... Hij me bedrogen...?" Vroeg ze vervolgens, haar stem niet zachter dan een fluistering.}

Het voelde wat vreemd, dat Snowypaw hem dit keer wel gewoon aankeek. Het voelde, anders. Misschien beter? Maar toch, er hing nog steeds zo'n misselijkmakende sfeer om hem heen. "Maar waarom voel ik me dan zo rottig en eenzaam?" Dit keer was het zijn beurt om even weg te kijken. Het probleem was, dat hij het antwoord niet wist. zelf had hij zich ook zo gevoeld, een erg lange tijd. Alsof hij en Snowypaw van plek hadden gewisseld. Maar hoe had hij dat gedaan dan? "Heeft... Hij me bedrogen...?" Nog steeds hield hij zijn blik weg van haar. "Nee, dat denk ik niet.." Mompelde hij en probeerde even helder na te denken, maar zijn drukke kop liet dit niet toe. "Maar zolang je nog geen andere katten bij hem zit, dan denk ik van niet.."

_{Ze wilde eigenlijk helemaal niet huilen. Maar de tranen bleven maar komen. Haar maag had zich al in diverse knopen gelegd en honger had ze ook niet. Het lukte haar niet veel langer om Ashpaw's blik vast te houden. "Nee, dat denk ik niet.." Mompelde de zilvergrijze tabby, "Maar zolang je nog geen andere katten bij hem zit, dan denk ik van niet.." Snowypaw haalde haar schouders op. "Ik wil er eigenlijk niet over nadenken.." Miauwde ze zachtjes, waarna ze haar blik weer afwende en op de grond neerplofte. "Het spijt me dat ik je hiermee gestoord hebt..." Mompelde ze er zachtjes achteraan, terwijl ze haar oren plat in haar nek legde, terwijl haar schuldgevoel enorm begon te groeien.}

Nog steeds zag hij hoe de tranen uit haar ogen stroomden en wegdrupten op haar vacht en op de grond. "Ik wil er eigenlijk niet over nadenken.." En toen gaf ze het weer op. Haar kopje viel weer neer. Bijna was het hem gelukt haar hem gewoon aan te laten kijken. "Het spijt me dat ik je hiermee gestoord hebt..." Ashpaw schudde zijn kopje, tikte haar schouder weer aan met zijn staartpuntje en liet een kleine glimlach op zijn gezicht zien. "Dat heb je niet gedaan, Thrushkit heeft mij ook een soort van gekwetst en ik denk dat je ook weet wat hij van me denkt. Maar je moet je er niet zo bij neerleggen, er zijn ook andere katten die je wél respecteren, niet?" Zei hij en probeerde haar zo vriendelijk mogelijk aan te kijken.

Ietwat verbaasd keek ze op van Ashpaw's woorden. "Dat heb je niet gedaan, Thrushkit heeft mij ook een soort van gekwetst en ik denk dat je ook weet wat hij van me denkt. Maar je moet je er niet zo bij neerleggen, er zijn ook andere katten die je wél respecteren, niet?" Miauwde de kater. "Thrushkit?" Echode ze, terwijl ze haar kopje scheef hield. Stiekem was het poesje nog zo naïef, nog zo onschuldig naar de wereld om zich heen. Daarom zou ze ook zo vaak gepijnigd worden. Ze sloot zichzelf af van de wereld, en daardoor was de schuchtere Snowypaw ook nog zo... geborgen. "Maar wat heeft hij jou dan aan gedaan?" Vroeg ze voorzichtig, "A-als ik het vragen mag natuurlijk." Ze keek hem aan met een schuldige blik in haar blauwe ogen.

Ashpaw keek even naar zijn voorpoten, zijn blauwe blik wat versmald. "Maar wat heeft hij jou dan aan gedaan?" Hoorde hij haar stem vragen en hij keek weer wat op. "A-als ik het vragen mag natuurlijk." Door ongemak legde hij zijn oortjes wat in zijn nek. Was het wel logisch dat hij kwaad was op Thrushpaw of waren zijn gevoelens gewoon juist? "Nou, hij kon het niet accepteren dat we één Mentor deelden, dus eiste hij zijn én mijn plek op bij Ivyleaf. Ik had niets meer te zeggen, dus, erm, heb ik hem aangevallen.." Nu pas merkte hij hoeveel hij zich schaamde voor dat voorgeval, maar Thrushpaw had het ook zo uitgelokt toen. Spijt? Nee. Die etter verdiende het om gewoon een kopje kleiner gemaakt te worden.

Snowypaw keek weer terug naar haar poten, een beetje benauwd. "Sorry als ik het niet mocht vragen..." Murmelde ze zachtjes achter haar eerdere woorden aan. "Nou, hij kon het niet accepteren dat we één Mentor deelden, dus eiste hij zijn én mijn plek op bij Ivyleaf. Ik had niets meer te zeggen, dus, erm, heb ik hem aangevallen.." Miauwde het katertje. Snowypaw veroordeelde hem niet om zijn woorden. "Het is altijd vervelend als anderen rottig tegen je doen..." Mompelde ze instemmend. "Maar ik ben niet sterk genoeg om andere aan te vallen..." Mompelde ze erachteraan.

Gelukkig. Snowypaw maakte niet een plotse beweging van hem af of kon hij enige afkeer in haar houding zien. Goed. Anders had hij zichzelf niet kunnen vergeven. "Het is altijd vervelend als anderen rottig tegen je doen..." Klonk haar stem met een wat mompelende toon. En Ashpaw was er bijna zeker van dat ze hem een soort gelijk gaf. "Maar ik ben niet sterk genoeg om andere aan te vallen..." Een frons begon te ontstaan op zijn gezicht. "Maar je bent toch een 'paw'? Dus dan heb je toch een Mentor die je alles leert?" Vroeg hij met een licht nieuwsgierige hint in zijn stem.

Snowypaw's witte pootjes kneedden licht nerveus in de grond. Haar oortjes had ze ook iets naar achter gedraaid. Af en toe schoot ze voorzichtige blikken in de richting van Ashpaw. Ze schuwde echter weg van zijn blik toen er een langzame frons begon te ontstaan op zijn gelaat. Wat had ze verkeerd gezegd? "Maar je bent toch een 'paw'? Dus dan heb je toch een Mentor die je alles leert?" Vroeg de kater uiteindelijk. Snowypaw's blik ging weer naar de grond en ze krulde haar staart om haar pootjes heen, waardoor ze er nog kleiner uitzag. "Mijn mentor traint bijna nooit met me..." Mompelde ze zachtjes terwijl ze haar oortjes liet hangen. "Misschien ben ik wel gewoon niet goed genoeg. Daarom wil Thrushpaw vast niet meer tegen me praten..."