What makes a mother happy[Tak, Zim & kits]

De sneeuwwitte poes zat voor haar hol. Vreugde stond op haar gezicht te lezen. Ze wist dat ze binnekort zou gaan jongen en daar was ze helemaal niet onzeker over. Ze was er klaar voor. Ze zou haar kittens met haar leven beschermen, ze zou voor hen sterven als dat nodig was. Ze likte een paar keer haar poot en ze keek op toen er een groepje vogels voorbij vloog. Ze sloot genietend haar ogen en snoof de lucht op. Ze voelde een van de kittens schoppen en ze glimlachte. Plotseling schoten haar ogen met een ruk open. Ze voelde een stekende pijn in haar baarmoeder en ze krijste het uit. De kittens, ze kwamen! De poes liep moeizaam het hol in en ging in haar warme, zachte hol liggen. 'Tak!' krijste ze doodsbang. Ze trok haar nagels in en uit en kneep haar ogen dicht. Ze haalde diep adem en voelde weer een pijnscheut door haar lichaam heen. De eerste kitten was op komst. Ze schudde haar kop, ze wist niet dat de pijn zo erg zou zijn! 'Ik ben er klaar voor...'zei ze tegen zichzelf, de pijn in haar stem was duidelijk te horen.

Volgorde>> Han, Shadowstripe, Fido

Zim zat op een muur met zijn staart te zwieppen vandaag zouw Hopemind haar kits krijgen of morgen of wat later wat boeit het. Zim sprong de muur af en was vanplan om Hopemind te laten zorgen dat ze stierf, hij was zo kwaat op haar wat bezielden haar om met een ander kits te krijgen. Hij ging zich drukken tegen de groenne grond en kroop door de dicht gegroeide bossen. Zijn groene ogen straalden ligt maar van woedden en haat. Zim snoof de bittere lucht vsn wraak op en zag Hopemind alleen met niemand, hij likte zijn lippen af en keek even de warme zon in en daarna naar Holemind voor dat hij sprong zei hij zacht 'oo Starclan wat moet ik doen?' Maar zelf eist hij het beter en renden de struiken uit en riep 'Ik hoop dat je kinderen branden in de hell!!!!!!!!!' Hij ontblote zijn nagels en tanden en sprong op Hopemind maar ging over haar heen en deed haar geen pijn vervolgens liep hij weg en ging hij met gebogen kop in de schaduw zitten......

Ze rilde van top tot teen en keek geschrokken op toen Zim er opeens aansprong. 'Nee...' smeekte ze zacht. 'Dit is niet het goede moment...' 'Ik hoop dat je kinderen branden in de hell!!!!!!!!!'[/i] zei de kater. 'Ik hoop dat jij brandt in de hell!' snauwde ze terug. Ze zuchtte toen hij wegliep, zonder haar pijn te doen. Hijgend zwiepte ze met haar staart, toen er weer een schok door haar heen boorde. Ze kneep haar ogen dicht en krijste het uit. Tranen stroomden door haar wangen en ze liep haar kop zakken. Na een tijdje hief ze het weer op, de vreselijk stekende pijn was nogsteeds niet weg, maar naast haar lag er wel een piepklein bundeltje. Haar ogen straalden vreugde uit en ze likte de kitten schoon. Ze bekeek het bundeltje even en glimlachte. 'Hmmm, je hebt natuurlijk een naam nodig' zei ze met een zachte toon in haar stem. 'Je naam wordt... '

Han zat in haar moeders buik lekker warm dicht tegen haar broertjes en zusjes. Langzaam ging ze als eerste de weide wereld in als een nieuw leven, ze was vrij uit haar gevangenis vrij. Het felle licht scheen in haar ogen die zo helder waren als de oceaan. Ze rolde omver en gaapte je zag haar roze bekje met geen tandjes verscheinen en vlak daarna kroop ze bij haar moeder en voelde de warme vacht van haar moeder. Han greep een Tepel vast en begon te drinken de warme melk stroomde haar mond in en het smaakte zo zoet, ze wachte tot z ze haat buik rond had gegeten en begon tegen haar moeder te liggen. Han rook de vertrouwen geur en woelde tegen haar aan en viel langzaam in een kitten droom......

Ze glimlachte toen ze het poesje bekeek. Ze had precies dezelfde witte vacht als haar moeder, en Hopemind kon zien dat deze kitten later precies als zij zou worden. '...Han' zei ze tenslotte. Zelf had ze geen idee hoe ze daaraan kwam, maar ze vond het een geweldige naam voor deze kitten. Opnieuw voelde ze de stekende pijn weer. Het geschop in haar buik werd harder en ze probeerde een krijs van angst en pijn te onderdrukken. Een kreun ontsnapte uit haar mond en ze beefde van top tot teen. De pijn werd weer minder en Hopemind probeerde zich te ontspannen. Naast Han, lag nog een kitten. Ze zuchtte en likte de kitten schoon. Ze voelde nog een klein beetje beweging in haar buik. Zou dit de laatste zijn?

Tak lag lekker in ded zon warm te worden en te genietten van nieuw blad. Maar op dat ogenblik zag ze Zim wat veder op weg schietten, haar ogen stonden verbaast en vlak daarna hoorden ze pijn gillen van... Hopemind!! Tak rende zo snel door de bossjes waar moeilijk door heen te breken was. Haar ogen stonden verbaast toen ze Hope zag met twee kittens, een glimlach verscheen op haar gezicht en riep 'Hope je hebt kits!!' Tak rende naar haar toe en gaf haar kopjes maar haar blik ging even op Zim die in een donker plekje verstopt zag. Ze staarden naar Hope en zei 'zim zit daar en zo zielig en verdritig heb ik nog nooit genzien.' Tak schudde even haar kop en gaf Hopemind een likje en likte mee de kittens af om ze wat warmte te geven.

Het kleine katertje zat nog lekker in de buik van zijn moeder, toen er iets voorbij schoot. Hij voelde dat de kamer ruimer werd. Hij zwom kalmpjes rond in de buik van zijn moeder, niet wetend wat er zou gebeuren. Plotseling werd hij in een smalle buis getrokken. Hij trappelde wild heen en weer en hij kwam zachtjes op een koude grond terecht. Het was koud hier, hij wou terug! Hij piepte luid en bibberde. Vlug krabbelde hij naar de buik van zijn moeder, niet erin, maar dit keer ernaast. Hij voelde dat hij langs een ander hoopje vacht kwam, het was zijn zusje, waar hij zo lang mee opgesloten zat in de warme 'kamer'. Hij piepte hebberig toen hij melk rook en sloot zijn mondje om een tepel. Toen hij de warme, kalmerende melk inzoog ontspande hij. Hmmm, wat heerlijk... Hij genoot van het vloeistof dat hij binnenkreeg, dit was veel beter dan zwemmen in de buik van je moeder. Wat zou hij nog meer tegenkomen, in dit rare, grote plek?

Tak keek hoe Hopeminds vreugde kwam, zo blij had ze haar nog nooit gezien. Tak glimlachten mee maar ze zag dat ze het moeilijk kreeg met het persen van haar kind. Tak rende snel haalden water en een muis en gaf het aan Hopemind en riep 'doe je best je kan het wel.' Tak gaf likjes over haar kop de spanning kwam al gauw. Tak glinsterde op van vreugde toen ze de andere twee zag, een heten Han maar de andere wist ze toen niet maar ineens had ze een naam in haar hoofd en riep: 'Shadowstripe!!!' alsof de Starclan wilden dat ze het riep maar ze schudden haar hoofd en ging veder met Hopemind helpen en troosten. Tak gaf de kittens ook wat likjes en daarna weer hopemind.

hopemind keek geschrokken op toen Tak plotseling 'Shadowstripe!!!' riep. Die naam klonk wel erg veel op Shadowspot... Ze glimlachte plotseling. 'Dat is een mooie naam...' zei ze. Ze wou dat de vader hier zelf bij was geweest. Ze werd verdrietig toen hij het katertje zag. Hij leek afschuwelijk veel op zijn vader. 'Ik noem hem Shadowstripe...'Ze kreunde plotseling, toen ze weer een kramp voelde. 'Alsjeblieft laat dit de laatste zijn...' hijgde ze en er verscheen een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht. Ze kneep haar ogen dicht en gaf zo'n geweldige brul dat het leek dat al het pijn uit haar lichaam verdween. En dat gebeurde ook langzaam... Naast haar lagen nu drie kittens. Haar blauwe ogen glansden van vreugde en ze likte het laatsgeboren kitten over zijn kop.

Fido lag in zijn moeders buik en hij merkte dat hij alleen was dus had hij meer plaats om te gaan zwemmen, hij voelde dat hij werd mee getrokken door iets maar hij wilde niet dus hij zette zijn stevige klauwtjes vast maar hij ging er toch uit. Fido voelde meer ruimte terwel hij zijn broertje en zusje hoorden miauwen om melk kroop hij weg om meer onderzoek te doen van het leven. Fido merkte dat hij niet weg kon en werd gelikt, hij was een stille budel vacht. Hij begon melk te drinken van zijn moeder en dronk een beetje en ging liggen en begon met zijn middag dutje terwel hij geen miauw deed om de kouw of door dat hij pijn had deed hij niett hij was gewoon Fido....

Ze lachte zachtjes toen de laatsgeboren kit probeerde weg te kruipen, maar ze trok het kleintje dicht tegen zich aan, zodat hij niet kon ontsnappen. Ze had al gemerkt dat deze kit niet zo druk was als de andere twee. 'Hmmm...' murmelde ze. Deze kitten had ook natuurlijk een naam nodig en plotseling wist ze het. Een perfecte naam voor deze kitten. 'Jou naam word Fido' zei ze en gaf de kater weer een lik over zijn kopje.

Han zat te drinken maar ineens kreeg ze een trap van een kitten en meteen miauden ze supper hard achter elkaar als een sirenen. Han blijf maar miauwen 'auwwwwwwwwwwwwww mauw miauw huhuhuh!!!' Tranen schoten in haar ogen en ze bleef keihard janke.n en mama roeppen zo hard dat katten doof konden worden. Na een tijdje stopte ze en begon met haar broertje Shadowstripe te stoeien waarbij ze hem sloeg met haar klauwtjes en beed. Maar toen Han een klap kreeg begon ze keihard weer is te miauwen en ze sloeg door het dollen heen. Han stopte toen ze haar moeders ogen ontmoetten en ze kroop tegen haar moeder aan en miaawde weer zachjes met traantjes in haar ogen muaude ze: 'mama mama hij begon!' Ze kroelde veder en ging dicht tegen haar aan liggen en gaf stiekem Fido een trap waar door hij wakker werd.....

Ze keek verbaasd op toen de kittens begonnen te stoeien. 'Rustig aan, jullie...' zei ze en drukte Han tegen haar buik aan. 'Dit is een veel te mooie moment om naar jullie ruzies te kijken' Ze glimlachte toen ze dat zei. Plotseling voelde ze een bezorgdheid opkomen. Zim zou dit moment niet leuk vinden, hij zat nogsteeds in de schaduwen, waar ze hem goed kon zien. Ze rilde van angst. Straks zou hij de kittens nog iets aandoen... Hopemind schudde haar kop. Nee, zoiets zou zelfs een kater als Zim niet doen. De bezorgde glans verdween niet uit haar ogen en ze gaf elke kit een liefdevol likje. Ze zou hen beschermen met haar hele leven!

Zim zat verscholen en zag hoe Tak en Hope blij waaren en besloot te gaan kijken. Van de donkere schaduwen sloop hij naar de twee poezen toe en fluisterde in Hopeminds oor: 'Mooi zijn ze toch.......' Zim wachte even hope had niet door dat hij zijn klauw ontbloten. Zim gaf Hopemind een kopje en ging zo zacht fluisteren dat ze het niet konden hooren: 'jammer dat ze nu dood gaan...' Zim drukte zijn klauw op een van de kittens en beet Hopemind in haar nek n liet los en fluisterde 'dit zal je leeren hehehe!!!....' Zims stem verzonk weg terwel hij de bossjes in vluchte en hij de laaste geborene pijn had gedaan.......

Sissend en grauwend sprong ze op Zim af toen hij zijn klauwen in de kitten zette. Ze ontblootte haar nagels en duwde de kater tegen de grond aan. 'Je blijft van die kittens af!' spuugde ze woedend en boorde haar nagels in zijn nek. 'Als je hen wilt, zul je eerst mij moeten doden...' siste ze. Ze haalde nog één keer haar nagels uit over de schouder van Zim en sprong daarna van hem af. Hopemind wierp hem een vijandige blik toe, voor ze terugliep naar de hol. Ze begon de wonden van Fido schoon te likken, terwijl ze de andere kittens dichtbij zich hield. Geen enkele kat zou haar kittens verwonden! Zelfs die Zim niet!

Zim voelden hopeminds woedden, ze duwde hem tegen de grond. 'Je blijft van die kittens af!' spuugde Hopemind woedend en ze wilden hem raaken maar net op dat moment rolden Zim de andere kant op met een boze blik op Hopemind. 'Als je hen wilt, zul je eerst mij moeten doden...' siste Hopemind. Zim grinikte even en zei 'kom maar op zielige haar bal! hehe!jij hebt mij meer pijn bezorgt dan jullie allemaal bij elkaar jij oen! jij kan niet voor een ander invoellen je verdiend het op dood te gaan jij vies scharminkel jij veraatster jij sukkel jij kip zonderkom! jij muizenbrein!!!!!!' riep hij door het dollen en stapte weg en fluisterde jij verdiend het niet om kits te hebben ooit zal ik er een meenemen het zal jouw grootste angst zijn....' Hij renden de donkere bossen in zijn groenne ogen staarde even terug maar daarna renden hij veder het bos in dieper en dieper tot hij ze niet meer kon zien.

What makes a mother happy[Tak, Zim & kits] 6irzww

Hopemind hijgde woedend toen Zim sprak: 'kom maar op zielige haar bal! hehe!jij hebt mij meer pijn bezorgt dan jullie allemaal bij elkaar jij oen! jij kan niet voor een ander invoellen je verdiend het op dood te gaan jij vies scharminkel jij veraatster jij sukkel jij kip zonderkom! jij muizenbrein!!!!!!' Ze ontblootte haar tanden. 'Deze kittens kwamen overwachts, ik wist niet eens dat Shadowspot de vader was!' siste ze. Ze keek toe Zim wegliep en even omkeek. Ze versmalde haar ogen en keek hem kwaad aan voor ze terugliep.

Han voelde hoe ze door haar moeder bij haar broertjes en zusjes werd gelecht en haar moeder het hol uit liep om tegen iemand te schreeuwen. Han boeide het haar eigelijk niks zijn was de besten van dezen 3 kits, zij was de beste vond ze en dat wilden ze laten zien door haar andere broertjes omver te duwen en miauden ze 'ik win altijd van jullie schoot!' en een paar miautjes daarna dat ze elke kit omver duwde en krabte en beet en peste. Han liep naar Shadowstripe en ging recht zitten terwel hij lag. Han keek dapper hem aan en miaude 'ik ben de sterkste vroutjes zijn sterker dan mannetje hahaha!' Ze lachte hem uit maar ok duwde ze hem omhoog en gaf ze hem kopjes toen haar moeder binnen kwam ofdat ze de liefste van ze allemaal was, maar als haar moeder niet keek trapte ze in een kit zijn gezicht. Han kwam wat dichter tegen haar moeder aan en zoog wat melk eruit.

What makes a mother happy[Tak, Zim & kits] 2w1txza

Shadowstripe lag knus in het holletje, zijn oogjes nog dicht terwijl hij zachtjes piepte. Hij hoorde zijn zus bij hem komen staan.'ik ben de sterkste vroutjes zijn sterker dan mannetje hahaha!'Hij opende één oog en daarna de andere, en voor het eerst kon hij eindelijk zien waar hij precies was. Verbaasd keek hij om zich heen en keek daarna naar Han. Hij maakte even een raar geluidje en sloeg met zijn pootjes naar haar en ontblootte even zijn nageltjes, die nu niet zo scherp waren. Hij gaapte even een veegde met zijn pootjes over zijn gezicht. Hij had even geen zin in Han en ging gewoon verder met slapen.

Fido lag onder de wonden van een of andere kat, hij wilden krijsen toen het gebeurden maar kon het niet. Fido werd door zijn moeder flink af gelikt maar zijn wonden bleven even sterk steken, Fido werd naar het hol gebracht waar Shadowstripe en Han waren dus zijn broertje en zusje. Fido wilden rust maar werd de helen tijd gestalkt door Han totodat ze naar Shadowstripe ging, waardoor hij net bijna kon slapen zijn moeder kwam binnen en meteen begon Han te slijmen. Eve rolde hij met zijn ogen en hij kreeg meteen een trap in zijn gezicht. Fido keek o zich heen en hoorde een raar geluid buiten, hij kon namelijk bijna niks horen maar op dat moment dook hij ineen door zijn rook gevoel het was iets wat hem niet kenden, het was een das! Hij kroop dicht tegen Shadowstripe aan.......

Onderwerp: Re: What makes a mother happy[Tak, Zim & kits]