Act like an apprentice, if you don't wanna be treated like a kit!

_{Woedend liep de spierwitte poes het kamp binnen. Nog nooit van haar leven was ze zó kwaad geweest, en de redenen waarom ze dat was, was eigenlijk best vernederend. Haar twee apprentice's die zich niet konden gedragen als apprentice's, hadden ruzie. Enkele Warriors hadden het opgemerkt, en tegen haar gezegd. Echter was dat haar probleem niet, hetgeen waarmee ze zat was nog iets anders. Het had er wel mee te maken, maar alsnog... De Warriors die het tegen haar waren komen zeggen hadden haar uitgemaakt als slechte mentor én Warrior. En nee, dat zou ze niet zomaar slikken! Het eerste wat ze deed was naar de apprentice's den lopen, haar blik woedend en haar oren plat naar achteren gelegd.

+Ashpaw & Thrushpaw.}

Zijn slaap beviel hem wel, het was eindelijk weer eens rustig in zijn kop en hij had geen vreemde dromen of nachtmerries. Gewoon de rust die hij nodig had en misschien ook wel verdiend had. Maar toen werd hij gewekt en niet door het vervelende gepor van andere Apprentices, maar door een geur die hij uit duizenden zou kunnen herkennen. Meteen schoot hij wakker en knalde hij bijna met zijn kop tegen het plafond van de Den. Ivyleaf? Kwam ze Thrushpaw ophalen voor zijn training, omdat ze hem toch een hopeloos geval vond? Voorzichtig draaide hij zijn kopje naar de uitgang van de Den en zag haar witgekleurde poten. Nee, dan had ze hem wel geroepen. Moest hij naar buiten gaan of hier blijven? Het was geen optie om hier de hele dag te blijven zitten, hij zou vanzelf wel naar buiten moeten kruipen. Langzaam hief hij zich op uit zijn nest en verliet de Den. De zon blokkeerde zijn zicht op zijn 'Mentor', maar hij kon aan de rest van haar houding zien dat ze zeer zeker niet tevreden was. "Wat is er? Moet je je lievelingetje niet meenemen?" Mompelde hij verachtend tegen haar.

_{Haar blik viel meteen op de eerste apprentice die de den verliet, en blijkbaar stond het geluk vandaag aan haar zijde: Ashpaw! Een zacht gegrom borrelde omhoog in haar keel toen de apprentice tegen haar begon te praten. "Wat is er? Moet je je lievelingetje niet meenemen?" Geen grijns noch glimlach was te bekennen op haar gelaat. Enkel een woedende blik. "Nu moet jij eens goed naar mij luisteren, maatje," Snauwde ze naar hem. "Jij moet eens stoppen met je zo te gedragen, of echt niemand zal je nog mogen. Je kan zelf bepalen of je écht een gehate kat van de Clan wilt worden, of een waardige Warrior!" Dat viel nog mee, maar de woorden die ze nog in haar hoofd had waren alles behalve zachte zinnetjes die je tegen een kitten zei. Ze wist dat ze gelijk had, en om Ashpaw dat besef ook te laten krijgen bekeken enkele Warriors die haar hadden gehoord, haar instemmend aan. "Maar nu; inderdaad, waar is Thrushpaw. Want ik heb gehoord van enkele krijgers dat jullie beste vriendjes zijn geworden." Ze stopte even met praten en bekeek de kater alsof hij een stuk afval was. Ja, ze hadden haar écht op haar teentjes getrapt. En wanneer dat gebeurde, was ze nou eenmaal niet een katje dat je zonder handschoenen kon oppakken. Zoals een echte Shadowclanner hoorde te zijn dus.}

Het zachte geluid van gegrom bereikte zijn oren en toen wist hij zeker dat Ivyleaf niet blij was. Eigenlijk wist hij al waarom ze hier was. Wie wist het nou niet? "Nu moet jij eens goed naar mij luisteren, maatje," Haar snauwende stem deed hem niets. Koel staarde hij zijn Mentor aan, alsof ze een vreemdeling was. "Jij moet eens stoppen met je zo te gedragen, of echt niemand zal je nog mogen. Je kan zelf bepalen of je écht een gehate kat van de Clan wilt worden, of een waardige Warrior!" Hij vernauwde zijn blik. Hij had niets anders kunnen verwachten. Thrushpaw had 'niets' gedaan in deze hele situatie, hij moest weer zo nodig de zondebok worden. "Maar nu; inderdaad, waar is Thrushpaw. Want ik heb gehoord van enkele krijgers dat jullie beste vriendjes zijn geworden." Bij het horen van die naam, begroef hij zijn poten in de grond. "De kitten slaapt waarschijnlijk nog," Begon hij en wierp een vuile blik in de Den. "En waarom krijg ik de ellelange preek? Hij begon met die hele situatie, hij liet me niet met rust, terwijl ik hem genoeg waarschuwingen heb gegeven. Hij is hier de rotzak! Hij wilde me met opzet opfokken, zodat ik straf kreeg. Maar omdat hij de gehoorzame Apprentice is, krijgt hij geen straf, nee, je schuift alles in mijn poten." Hij keek Ivyleaf weer aan met zijn blauwe ogen en had de neiging haar nu naar de nek te vliegen.

_{Met vernauwde, amberkleurige ogen die een woeste blik uitstraalde keek ze hem aan. Ieders kant was belangrijk, ze wou het verhaal van beide kanten horen, dus zou ze hem niet onderbreken als hij ging praten. "De kitten slaapt waarschijnlijk nog," Ze legde haar oren nog dieper in haar pluizige nek, maar praatte niet, zoals ze al had bevestigd: Ze zou hem niet onderbreken. "En waarom krijg ik de ellelange preek? Hij begon met die hele situatie, hij liet me niet met rust, terwijl ik hem genoeg waarschuwingen heb gegeven. Hij is hier de rotzak! Hij wilde me met opzet opfokken, zodat ik straf kreeg. Maar omdat hij de gehoorzame Apprentice is, krijgt hij geen straf, nee, je schuift alles in mijn poten." Voor de eerste keer in een lange tijd grijnsde ze even, echter zag haar grijns er niet speels of gemeen uit, uitdrukkingloos kon je het noemen. "Punt één, ik steek niet alles op jou, ruzie maak je met z'n tweeën, niet alleen. Ik ben geen mousebrain, mocht je dat van me denken," Haar wenkbrauwen vormden een kwade frons op haar gezicht toen ze het laatste deeltje van die zin uitsprak. "En punt twéé: Wie zegt er dat hij gehoorzaam is? Jullie zijn beide nu ongehoorzaam, jullie vertonen allebei het gedrag van een pasgeboren kitten." Haar stem vloog één octaaf omhoog, maar ze behield dezelfde houding: Ze zag er niet kwader of liever uit, nog altijd even woest. "Maar als jullie niet meteen jullie gedrag gaan veranderen, ga ik jullie letterlijk weer terug naar de nursery sturen. Of wie weet wat Rushspirit wel niet met jullie zou willen doen, want ik train geen kittens!" Het liefste wou ze Rushspirit er niet bij betrekken, maar die twee gaven haar geen andere keuze.}

De oren van Ivyleaf kwamen nog wat verder naar achteren, maar het kon hem niets schelen. Wat kon ze met hem doen, in een vol kamp? Vreemd genoeg was haar volgende actie een grijns op haar gelaat laten verschijnen. "Punt één, ik steek niet alles op jou, ruzie maak je met z'n tweeën, niet alleen. Ik ben geen mousebrain, mocht je dat van me denken," Ashpaw haalde zijn wenkbrauwen wat op, misschien dacht hij dat wel, misschien niet. Maar door de woedende blik die ze hem gaf, hield hij zijn mond. "En punt twéé: Wie zegt er dat hij gehoorzaam is? Jullie zijn beide nu ongehoorzaam, jullie vertonen allebei het gedrag van een pasgeboren kitten. Maar als jullie niet meteen jullie gedrag gaan veranderen, ga ik jullie letterlijk weer terug naar de nursery sturen. Of wie weet wat Rushspirit wel niet met jullie zou willen doen, want ik train geen kittens!" Ashpaw schudde zijn kopje ongeloofwaardig. Dat zou ze niet flikken, zeker niet omdat haar reputatie dan ook op het spel zou staan. Ze kon gewoon geen twee Apprentices aan. "Wat kan mij het schelen." Begon hij en keek weg van de witte poes. Ze zou Thrushpaw toch nooit ze kwaad aanspreken, zoals ze bij hem had gedaan. Al haar woede was nu vast wel weg en Thrushpaw zou natuurlijk de lieve aanpak krijgen. "Wat nou als ik gewoon van je wegloop? Het kan me geen bal schelen of je me een kitten vindt of niet, ik weet wel dat je me haat. Je geeft alleen maar om je reputatie in de Clan, en alleen omdat Thrushpaw een snelle leerling is, geef je hem het voordeel van de twijfel. Weet je wat? Als jij naar Rushspirit gaat, vraag ik meteen om een andere, betere Mentor, die me dus wel waardeert voor hoe ik ben." Gromde hij en keek d'r weer recht in haar ogen aan.

_{Trololol, woede mag niet alles overnemen in m'n post. *Bijt op tanden*

Ze dacht dat ze niet nog kwader kon worden, maar echter had ze het deze keer weer fout, net zoals ze fout zat toen ze dacht dat Ashpaw een waardige apprentice zou zijn. "Wat kan mij het schelen." Ze trok één wenkbrauw op, maar hield haar mond gesloten. "Wat nou als ik gewoon van je wegloop? Het kan me geen bal schelen of je me een kitten vindt of niet, ik weet wel dat je me haat. Je geeft alleen maar om je reputatie in de Clan, en alleen omdat Thrushpaw een snelle leerling is, geef je hem het voordeel van de twijfel. Weet je wat? Als jij naar Rushspirit gaat, vraag ik meteen om een andere, betere Mentor, die me dus wel waardeert voor hoe ik ben." Nu pas borrelde échte woede in haar omhoog. Heel haar pels kwam omhoog te staan, en ze maakte zich groot tegenover Ashpaw. Haar staart sloeg woedend, maar dan ook écht woedend van links naar rechts. "Jij...!" Ze sloeg haar klauwen keer op keer in de grond, proberende om de kater niks aan te doen. Maar misschien moest ze hem juist eens wakker schudden door hem flink te verwonden...? Nee, zo mocht ze niet denken. Ze was geen monster, maar wat Ashpaw tegen haar had gezegd had haar echt woedend gemaakt. "Vraag maar om een betere mentor, je bent het niet eens waard, stuk scharminkel." Ze draaide haar woest om, maar wierp nog gauw een blik over haar schouder. "Val dood." Was het laatste wat ze nog zei. Hierna liep ze weg, de blikken negerende van katten die van haar reactie geschrokken waren. Thrushpaw was een véél betere apprentice, dat kon ze wel stellen. Zeker nu. Ash had potentie, maar hij moest nog ontpoppen in een vlinder. Zolang dat dat niet gebeurd was, liet ze hem links liggen. Nu kon hij nog haar achterna gaan, en zeggen dat hij haar niet zomaar zou weg laten lopen en dat ze zijn training niet mocht verwaarlozen. De kater had niet eens door dat zijn toekomst in haar poten lag...}

Goed, ze had hem niet onderbroken. Woedend wierp hij haar een furieuze blik toe en probeerde zichzelf tegen te houden niet direct weg te rennen. Dan zou hij zwakte tonen en dat wilde hij niet, zeker niet op het moment waar zijn Mentor misschien ook nog eens zijn rivaal bij waren. Nope, dat was geen optie. Toen hij zijn zegje gedaan had, zag hij het effect op zijn Mentor. Koud keek hij toe hoe haar pels overeind kwam te staan. Een woedende staartslag trok zijn aandacht, maar daarna keek hij Ivyleaf weer aan. "Jij...!" Hij zag de bewegende klauwen die telkens weer in de grond werden geslagen, maar het liet hem koud. Nu hij zelf weer die woede voelde, kon het hem niets schelen wat de gevolgen van zijn acties waren. "Vraag maar om een betere mentor, je bent het niet eens waard, stuk scharminkel." Ze keerde haar rug naar hem toe en hij keek verbaasd. Had hij gewonnen? Een schok van trots schoot door hem heen, maar verdween toen hij nog een keer in die amberkleurige ogen keek. "Val dood." En toen was het gebeurd. Of niet. Zonder erbij na te denken rende hij haar achterna. Met een grote sprong probeerde hij op haar rug te krabbelen en haalde uit met zijn klauwen. Hij maakte even contact, maar kon niet zien of hij ook nog schade had aangericht. "Val zelf dood, want met jouw karakter kom je nooit verder dan Warrior." Siste hij toen hij een paar passen naar achteren had gedaan.

_{De aanval op haar had Ashpaw nooit moeten doen, zeker niet nu ze al haar spieren al had aangespannen. Zodra ze zijn gewicht op haar rug voelde, liet ze haar op haar rug vallen, zodat het niet anders kon dat hij onder haar gewicht lag. Met een furieuze blik haalde ze uit met haar klauwen, niets aantrekkende van de blikken die op hem en haar werden geworpen. "Val zelf dood, want met jouw karakter kom je nooit verder dan Warrior." Een lach kwam uit haar bek. "Jij bent mentaal nog niet eens verder dan een pasgeboren kitten." Ze sprong naar achter, en schudde even haar pels uit zodat het zand dat er eerst inzat, alle kanten opvloog. "Zoek een andere mentor, ik hoef je niet meer." Ongeïnteresseerd en op een winnaars manier stapte ze van hem weg, duidelijk makende dat ze geen aandacht meer aan hem schonk. "Oh ja!" Ze draaide haar half om, en liet de tevreden lach op haar gezicht zien. "Wens die nieuwe mentor van jou ook direct succes, want dat zal hij nodig hebben met zo'n mormel als jou." Dat kwam er nou eenmaal van als je haar uitdaagde.}

Hij voelde nog het brandende gevoel van de krassen die Ivyleaf hem had gegeven, maar verder voelde hij zich nog oké. "Jij bent mentaal nog niet eens verder dan een pasgeboren kitten." Ze lachte, maar Ashpaw meed haar blik. Ze had zich dan wel sterk getoond tijdens zijn aanval, maar ze was nog steeds een vijand voor hem. "Zoek een andere mentor, ik hoef je niet meer." ze draaide zich weer om en Ashpaw hield zijn kaken stijf op elkaar. Hij kon niet zo snel een antwoord verzinnen. Wat in de verte kijkend schopte hij met zijn poten tegen de grond aan. "Oh ja!" Hij keek op terwijl Ivyleaf zich omdraaide, hij gunde haar een scherpe blik. "Wens die nieuwe mentor van jou ook direct succes, want dat zal hij nodig hebben met zo'n mormel als jou." Hij had zo'n zin om nu in haar richting te spugen en gewoon weg te lopen, maar zijn poten wilden dat niet toestaan. Hij had het verpest, maar toch, hij was nu ten minste van Ivyleaf af. Toch wa shet geen win-win situatie..

Trolololo, Thrushpaw komt bij een lekker moment binnen vallen x3

De zon was amper nog op, of Thrushpaw liep de Apprentices den al uit. Hij mocht dan een gemeen scharminkel zijn, en zo duister en ambitieus als Starclan mag weten wat. Hij ging toch graag lekker vroeg op pad om te jagen, en natuurlijk om zijn jacht skills te verbeteren. Hij drong de doorn tunnel die de in/ en uit gang van het kamp voorstelde uit waarna hij zijn pas versnelde. Na even gerend te hebben stopte hij om dat beweging in de bosjes zijn aandacht trok. Hij spitste zijn oren en vernauwde zijn ogen, hij deed zijn bek een klein stukje open en snoof de lucht op. Rat. Hij zakte in een vrij goede sluip houding en sloop op het diertje af. Hij zette af met zijn achterpoten en sprong. Het diertje kreeg niet de kans om een kreet te slaken, of 'i was al dood. Na dat ratje doodde hij nog een raaf en een kauw en daar mee ging hij terug naar het kamp. Een prima ochtend jacht. Hij zag zijn mentor en zijn mede apprentice Ashpaw, over duidelijk waren ze aan het ruziën. Thrushpaw haalde zijn schouders op en zette een nonchalante grijns op zijn kop terwijl hij zijn prooi naar de prooi stapel bracht. Hij wachtte nog even en luisterde een beetje mee. Hij trippelde naar de twee katten toe met een neutrale blik in zijn ogen. "Gegroet, Ivyleaf," sprak hij op kalme neutrale toon. Hij flitsten zijn ogen kort naar Ashpaw. "Tijd voor een nieuwe training? Of?" Vroeg hij terwijl hij gewoon die zelfde neutrale kalme blik aan hield. Maar zijn typische uitdagende gemene karakter was nog wel duidelijk te zien.

_{Ze gunde Ashpaw, de kater die ze nu mocht behandelen als haar ex- apprentice, geen aandacht meer en draaide haar rug naar hem toe. Dan pas kreeg ze Thrushpaw in de gaten, de kater die zich écht gedroeg als een leerling, en niet terug deinsde voor wat actie. "Gegroet, Ivyleaf," Ze slikte even, en sloeg wild met haar staart in de lucht. "Goedendag Thrushpaw." Begroette ze de bruine tabby kat op een lichte kwade toon. "Tijd voor een nieuwe training? Of?" Ze draaide haar kop in één ruk van hem weg, en wierp een zijdelingse blik op hem, waarna ze antwoordde. "Vecht training." Zei ze tegen hem, met een knik. Hierna bracht ze haar lichaam weer in beweging, en trippelde ze naar de kamp uitgang toe. Nu kon ze zich tenminste concentreren op één fatsoenlijke apprentice, zeker nu dat scharminkel haar niet meer dwars boonde.}

"Goedendag Thrushpaw." De lichte kwade toon die Ivyleaf aan hield was onmisbaar, maar Thrushpaw gaf er geen acht aan. In plaats daarvan vroeg Thrushpaw of ze vandaag ook gingen trainen. Ivyleaf draaide haar kop weg en keek hem zijdelings aan. "Vecht training." Beantwoorde Ivyleaf zijn vraag kortaf. Thrushpaw zette een grijns rond zijn lippen. Ivyleaf kwam in beweging en liep richting het kamp uit gang. Thrushpaw zocht Ashpaw nog even op met zijn blik en keek hem uitdagend en gemeen aan. Daarna stak hij zijn neus iet wat in de lucht en volgde Ivyleaf naar het kamp uit gang. Oh, nu ging het pas echt leuk worden.

OOC: Ik maak wel een vervolg in Shadowclan territorium
||Topic uit||