Look always back to what there's behind you...

Een zon scheen vel op haar dikke zwarte vacht. En voor een keer was ze gewoon niet blij met de kleur die haar vacht droeg. Ze leek wel weg te smelten in het warme zonlicht. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze overeind kwam. Ze had geen tijd om te liggen. Nu Rushspirit aan de leiding was gekomen, en Stunspore de Deputy was alles anders in het kamp. Alles was was zo, duister. Shadowclan mocht heus wel wat duister zijn, macht hebben, maar niet zoals die twee katten het aanpakte. Dat was gewoon verkeerd. Starclan had hun niet eens goed gekeurd! Een zucht rolde over haar lippen. Ze keek om zich heen, apprentices waren druk in beweging en leken dood op te zijn, bang dat hun leader hun zou straffen als ze ook maar één moment stil stonden. Ze zuchtte. Dit was gewoon verkeerd. Zelf kwam ze net terug van een zwarte patrouille. Ze hadden twee grenzen gedaan, daarna waren ze terug gekeerd naar het kamp. Zoals gewoonlijk ging de leider van de patrouille naar de clan leader om te vertellen wat ze hadden aangetroffen, dat in dit geval niks was geweest. Ze stond op en liep naar de prooi stapel, ze had wel recht om wat te eten. Ze bleef naast de prooi stapel, en zag toen haar tweeling zus op haar af stappen.

FALLENTEAR.

Nagels drukte zich diep in de grond terwijl haar ogen duister voor zich uit staarde. Ze ademde snel aangezien ze net gerend had, alleen om hier zo snel mogelijk te komen. Ze moest een prooi hebben, voor de clan. Ze keek naar de lucht, hoewel de zon dreigend vel scheen was de lucht treurig grijs. Ze keerde haar blik weer naar het muisje een paar meter voor haar die druk was zijn kopje te wassen, zou het weten dat het dood ging, zou het zich ervoor klaar maken? Vast niet, ze beelde zich dingen in. Ze spande haar spieren aan en hielde haar buik bijna op de grond. Ze sloop iets dichterbij het beest omdat ze wist dat ze de afstand tussen hun niet kon springen. Ze keek strak naar het beestje en wachtte even. Ja, dit was wel dichtbij genoeg. Ze spande haar spieren en zette zich snel af. De wind streek door haar vacht die het vuur van de zon even blustte. Maar toen ze neer kwam wist ze meteen wat er was. Haar poten stonden op de plek waar haar prooi net had gezeten, en dat beestje rende voor haar uit. Haar blik schoot omhoog naar het ding. Nee, nee, nee, please nee. Niet nu, niet het enige wat ze had kunnen vinden. Ze zette haar poten snel in beweging achter het beestje aan waarna haar bek zich een beetje opende om beter adem te krijgen. De hitte en vermoeidheid werkte niet bepaald mee aan haar jacht. Ze keek het muisje na, haar poten gingen haar niet lang meer dragen. Nog een uithaal, dat was het. Als ze het niet zou halen dan zou Starclan het niet willen, of ze was zelf niet goed bezig, maar dan stak haar een ding. Hoe ging ze dat vertellen. Ze spande de spieren in haar achterpoten en zette zich af. Weer vloog ze recht op de muis af. Deze keer voelde ze het muisje angstig en gespannen tussen haar voorpoten zitten. Zonder zich te bedenken boog ze naar het beestje, pakte de nek vast en brak die. Ze voelde de gespannen spieren in het beestje zich langzaam ontspannen. Ze sloot haar ogen en ging bij het beestje liggen. Even snel dankte Starclan en ston toen op. Ze greep het muisje stevig beet en trippelde naar het kamp. Hoewel ze zwak en moe was waren haar bewegingen nog altijd sierlijk en luchtig. Ze liep naar de voedselstapel en legde het beestje neer. Ze keek het kamp rond en zuchtte, iedereen was bezig en druk. Fallen keek op naar de lucht en grauwde even geirriteerd door de zon, waarna ze de schaduw in stapte. Haar ogen waren leeg, ijzig en dof. De blauwe ogen die altijd zo helder waren geweest waren dat nu niet meer. Het ging niet goed met haar, maar dat laten zien zou ze nooit. Ze keek rond tot ze haar zusje zag. Ze liep op haar af maar weigerde de schaduw te verlaten. Ze keek in de ogen van haar zusje en slikte. "Heey"sprak ze zacht. Haar stem klonk schor, schorder dan ze zou denken, de stem die altijd helder had geklonken. Ze slikte even, hoelang had ze niet gepraat tegen geen enkele kat, een tijdje al, dacht ze.

Innerghost likte haar lippen en keek naar haar zus die naar haar toe kwam lopen. "Heey," begroette haar tweeling zus haar. Haar stem was nogal schor en Innerghost keek haar twin aan met vernauwde tikkeltje bezorgde ogen. Waar zou dit door komen? Kwam het door die twee slijmende katers die achter haar kont aan liep? "Hallo, Fallen," begroette ze haar zus met een knikje. Ze stond op en streek haar kop langs de hare en ging toen half naast haar, half tegen over haar zitten. "Vanwaar die schorre stem?" Vroeg ze haar zus. Innerghost had haar tweeling zus nog wel wat te vertellen. Gezien ze er al weer wat voller uit begon te zien, en er dus een tweede nestje kittens onderweg waren. Ze was dik al weer drie moons zwanger. Best wel snel, maar het maakte niet zo veel uit. Ook al was ze niet vergeten hoe vreselijk het was om in de nursery te liggen. En nu was het nog erger. Rushspirit was nu aan de leiding gekomen, wat betekende dat haar kittens gevaar liepen. Een zucht rolde over haar lippen. Waarom had dat moeten gebeuren?

OOC: Like I said, ik typ geen reuzen posten x3

_{Fallentear stapte rustig naar haar zusje toe. Haar hoge poten trippelde nog altijd sierlijk en haar lichaam boog lenig mee met de bochten die ze maakte omdat ze een paar katten ontweken. Ze keek naar haar zusje en rekte zich even uit toen ze bij haar was. Ze schudde haar volle vacht uit en ging toen zitten. Haar zusje keek met vernauwde, bezorgde ogen toen ze haar begroette. Ja, haar heldere stem klonk schor. Ze keek even naar de grond. Hoe kwam dat nou weer. Ze slikte even en keek toen weer in precies dezelfde blauwe ogen als die van haar, maar dan bij een andere kat. "Hallo, Fallen," sprak haar zusje. Ze voelde haar kop en wreef liefjes die van haar tegen die van Innerghost. "Vanwaar die schorre stem?" vroeg ze. "Ik weet het niet" sprak ze eerlijk. Ze ging niets verzinnen ofzo. Ze wist dat haar zusje haar wat te vertellen had, maar dat had zij ook. Een zucht verliet haar bek. Ze was er nog niet zo heel lang achter en haar zusje zou de eerste zijn die het zou weten. Maar hoe moest ze het ooit de twee katers vertellen. Ze plantte even haar nagels in de grond en keek ernaar. "Inner, ik moet je wat vertellen" sprak ze zacht, twijfelend. Misschien moest ze er nog maar even mee wachten. Ze keek op en keek naar haar zusje. "Ik zie dat jij ook iets wilt vertellen, spreek poes" grijnsde ze. Ze was wel benieuwd naar wat die poes te melden had.}

Ze kon zich nog goed haar vorige bevalling herinneren, en meteen al de hele drama dat één van haar kittens ziek was. Ze had die kitten toen wat verstoten, en vrijwel meteen naar de nursery laten af voeren, ze kwam daar toen enkel om haar kitten te voeren, en ging daarna weer weg, al liet ze zich eerst toen reinigen zodat de bacteriën weg gingen. Want ze wou alles behalve dat de andere kittens ziek werden. En nu was ze weer drachtig. Ze hoopte op een wat kleiner nestje - zonder zieke kittens. Fallentear begroette haar met een schorre stem dat Innerghost haar ogen liet vernauwen tot bezorgde spleetjes. En ze vroeg er vrijwel meteen naar. "Ik weet het niet," beantwoordde Fallentear haar eerlijk. Innerghost knikte even, maar ging er niet verder op in. Haar buik was dikker geworden, en ze wou het Fallentear maar al te graag vertellen, even als haar partner. "Inner, ik moet je wat vertellen," sprak Fallentear twijfelend. Innerghost keek haar zus door drinkend aan. "Oh? Vertel, ik ben je twin, hea, dus mij kan je alles vertellen," sprak ze terwijl ze haar zus een tikje gaf met haar snoet en haar staart om haar zus heen sloeg. Ze rekte haar kop wat uit zo dat ze haar zus recht aan kon kijken. "Ik zie dat jij ook iets wilt vertellen, spreek poes," sprak Fallentear. Innerghost stond op en grinnikte. Ze porde haar zus met haar voor poot en grinnikte. "Vertel jij het nou maar eerst, dan vertel ik mijn nieuws," grinnikte ze terwijl ze haar zus recht aan keek. "Je kent me, jij eerst dan ik, en bij die stand punt blijf ik," sprak ze met een grijns.

_{Fallen keek even naar de poten van haar zusje. Ergens was ze bang voor wat haar te wachten stond. Ze was drachtig, maar dit was geen goede tijd voor een paar kittens. Het eerste nestje van haar zusje had een zieke kitten gehad, wat als zij dat ook zou hebben. En daarbij, haar zusje was vorige keer kapot gegaan van de pijn. De jonge warrior slikte even, bang voor wat er allemaal ging komen. En dan was er nog een ding die haar enorm in de weg zat. Hoe ging ze het ooit aan de twee katers overbrengen. Silver dat hij vader ging worden en Autumn dat ze drachtig was geworden van Silver. Die twee konden elkaar al niet uitstaan. Ja, haar zusje zou duidelijk de makkelijkste zijn om het tegen te zeggen. Ze trok de grond onder haar poten open met haar nagels en begon twijfelend tegen haar zusje. Misschien moest ze nog even wachten met het nieuws. Het was nog niet zo heel erg duidelijk te zien. Ze liet even snel een vluchtige blik op haar buik gaan en keek toen naar haar zusje. Nee dik was ze nog niet. "Oh? Vertel, ik ben je twin, hea, dus mij kan je alles vertellen," sprak haar zusje. Ze voelde de neus van haar zusje en niet veel later ook haar staar tegen der aan. Ze slikte even en kroop automatisch tegen haar zusje aan. Ze besloot Inner voor te laten en keek haar met een zenuwachtig en bedenkend grijnsje aan. Maar toen stond de poes op en porde haar. Dat werd dus een nee. "Vertel jij het nou maar eerst, dan vertel ik mijn nieuws," zei ze. Fallen schudde even grijnzend haar kop. Die poes zou echt nooit veranderen. "Je kent me, jij eerst dan ik, en bij die stand punt blijf ik," zei ze. Ze twijfelde zo erg. Nou ja, veel kon ze er niet meer aan veranderen, gebeurd is gebeurd. Ze keek haar zusje aan. "Ik krijg kittens" zei ze en keek haar zusje aan. "van Silver" sprak ze zachter en keek even naar de grond. Zo, het was eruit. Dat ging makkelijk, ja, makkelijk tegenover haar zusje. Nou die twee andere nog. "Ik weet alleen niet hoe ik het Silver en Autumn moet vertellen" sprak ze zachter.}

Dat Fallentear onzeker was was onmisbaar, niks voor Fallentear vond ze zelf. Maar ja, soms waren er dingen die anderen nou wél onzeker konden maken. Innerghost had altijd gedacht dat Fallentear de makkelijkste was, zij was altijd de bitch geweest, de moedige bitch die haar bek wel open had staan. Innerghost was de makkelijke van de twee geweest. Zij zelf gaf niet snel om de emoties van een ander. En dat maakte haar makkelijk in dingen over brengen. Want of die gene gekwetst was of boos, veel aandacht zou ze niet geven aan die emoties, want het deed haar niet echt snel wat. Ja, of haar zusje zou kwaad of verdrietig door haar zijn, dan zou het haar sneller raken. Of haar kits, al hoe wel, bij Littlepaw had ze daar niet snel problemen mee. Maar dan hing het er ook weer van af waar het om was.
"Ik krijg kittens," de ogen van Innerghost werden groot van trots en blijdschap, die al snel weer bezoedelde door zorgen. Oh nee! Niet zij ook al! In deze tijd! Innerghost schudde met haar kop en duwde de gedachten weg. "Oh! Wat goed Twin! Gefeliciteerd," sprak ze. Maar toen dacht ze terug aan de relatie problemen van Fallen en alweer kreeg ze een iet wat bezorgde blik. "Van Silver," sprak Fallen als volgt. "Dat dacht ik al, hij zal vast een goede vader en partner voor je zijn. Maar Autumn gaat er niet blij mee zijn, dat begrijp je toch wel?" Sprak ze, wetend dat ze een tikkeltje bot over kon komen, maar zo was ze gewoon, direct met haar woorden. Ze deed niet aan om weggetjes om alles maar makkelijker te laten lijken en mooier te laten lijken. "Ik weet alleen niet hoe ik het Silver en Autumn moet vertellen," miauwde Fallentear wat zachter. Innerghost zuchtte. "Gewoon waar het op staat, dat is de snelste manier, en dan ben je er maar vanaf, en dan zie je wel wat er gebeurd, als hij een beetje volwassen is zal hij er ook volwassen en wijs mee omgaan. Maar als dat niet zo is. Ja dan is het niet zo, en dan is het beter voor jou dat je het maar zo laat en bij hem weg gaat zodat het rustig kan bezinken," sprak ze kalm. Ze wou vertellen dat zij zelf ook kittens kreeg, maar dat zou ze zo wel vertellen, nu eerst had haar zus haar maar even nodig.

_{Fallen keek haar zusje aan, ergens bang voor wat ze ging zeggen. Ze wist dat deze poes niet op haar bekje gevallen was en gewoon zei wat ze dacht. Daarom hield ze ook van haar zusje, maar toch. Ze slikte even en zette haar nagels toen in de grond om opnieuw die krassen open te trekken. Een korte zucht gleed uit haar bek. Er zaten kleine pluizebollen in haar, het was echt een rare gedachten, en dat ze moeder zou worden, en dat ze net als haar moeder kittens moest werpen. Ja, het was raar om dat zomaar nu te bedenken. Maar het zou wel goed komen, toch. Het ergste waar ze zich druk om moest maken was dat haar kittens gezond zouden worden, en gezond blijven. Zeker in deze tijd. Tuurlijk, de hele tijd was het goed gegaan, en juist nu zou ze aan haar eerste nestje beginnen. Logisch. Nee, kon ze er wat aan doen, nee. Nou ja, tegen haar zusje was het er nu teminste uit. En ze was blij dat ze het haar zusje als eerst had gezegd. Vroeger waren de twee so close en nu leken ze steeds meet uit elkaar te groeien. Daar moesten ze wat aan veranderen. En daarbij had ze het ooit aan haar zusje beloofd dat als ze een partner zou krijgen, kittens zou krijgen of wat dan ook dat zij de eerste zou zijn die het zou weten. En ze voelde zich gewoon veilig bij haar zusje.
"Oh! Wat goed Twin! Gefeliciteerd," wist haar zusje haar blij uit haar gedachten te trekken. Ze keek op en grijnsde even. Maar al snel kwam er weer een beetje een bezorgde blik in haar ogen. Ze slikte even, ze wist waar ze mee zat. Toen ze zei van wie ze zouden zijn wist Inner meteen een antwoord, alsof ze het gerepeteerd had. "Dat dacht ik al, hij zal vast een goede vader en partner voor je zijn. Maar Autumn gaat er niet blij mee zijn, dat begrijp je toch wel?" sprak haar zusje. Ze slikte even. "Hij is mijn partner niet" zei ze zacht. Misschien moest ze daar maar eens wat aan veranderen. "Ik weet het, ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet hoe ik het Autumn moet brengen" zei ze en keek haar zusje bijna smekend aan. Ze moest haar helpen, dit kon ze echt niet alleen, nooit had ze eerder iemand hulp gewild. "Gewoon waar het op staat, dat is de snelste manier, en dan ben je er maar vanaf, en dan zie je wel wat er gebeurd, als hij een beetje volwassen is zal hij er ook volwassen en wijs mee omgaan. Maar als dat niet zo is. Ja dan is het niet zo, en dan is het beter voor jou dat je het maar zo laat en bij hem weg gaat zodat het rustig kan bezinken," zei ze. Ze wist altijd wel de goede woorden uit haar bek te kirjgen, haar gedachten stonden altijd wel goed. Fallen keek naar de grond en kneep haar ogen dicht. "maar als hij het niet goed opvat ben ik hem kwijt, dat wil ik niet, ik wil hem niet kwijt" zei ze zacht en slikte. Wat moest ze doen. Ze keek op naar haar zusje en kroop tegen haar aan zoals ze als kittens gezeten hadden, het maakte haar gewoon rustig. Het boeide haar niet wat iemand dacht. "Ik denk dat ik het ze maar gewoon moet vertellen" sprak ze zacht meer tegen zichzelf dan tegen Inner. Ze stapte achteruit en ging zitten waarna ze haar staart om haar lichaam bond. "Maar jij had ook wat te zeggen. What is it?"vroeg ze}

"Hij is mijn partner niet," was het eerste wat Fallenpaw zacht zei. Een zucht rolde over Innerghost lippen. "Kittens hebben een moeder én vader nodig. En Silver is de vader, en je neemt geen kittens met iemand waarvan je niet houd, jij houd van hem, en dit moet een bewuste keuze geweest zij. Of een roekeloze," het laatste kwam er iet wat sissend uit. "Ik weet het, ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet hoe ik het Autumn moet brengen," sprak Fallentear. Ze leek echt in een strijd te zijn met zich zelf. Innerghost kon daar niet veel aan doen, behalve troost brengen en tips geven. En zoals gewoonlijk kwam Innerghost met haar tips, gewoon exact waar het op stond, geen om weg om het te verzachten, nee de kei harde waarheid met kei harde tips, moeilijker gezegd dan gedaan. Al hoe wel, het was heel makkelijk gedaan, een kwestie van doen, gewoon doen. Verstand op nul en gewoon doen. "Maar als hij het niet goed opvat ben ik hem kwijt, dat wil ik niet, ik wil hem niet kwijt," miauwde Fallentear slikkend. Innerghost zuchtte. "Als je hem kwijt bent? Nee, dan is hij jou gewoon kwijt, als hij dan weg gaat is hij jou voor geen duizend stukken prooi waard, dan is hij jou gewoon niet waar, gewoon niet. Als hij een beetje om je geeft zal hij begrip tonen in plaats van kwaad worden, word hij kwaad dan is hij door je geobsedeerd, en daar heb je niks aan," sprak Innerghost luchtig en kalm, maar wel begrip vol. "Het klink allemaal zo moeilijk, maar dat komt om dat je zelf moeilijk denkt, het is puur een kwestie van doen." Innerghost zwaaide haar staart over haar poten en keek Fallentear recht aan met haar neutrale kalme, maar liefde volle zussen blik.

"Kittens hebben een moeder én vader nodig. En Silver is de vader, en je neemt geen kittens met iemand waarvan je niet houd, jij houd van hem, en dit moet een bewuste keuze geweest zij. Of een roekeloze," het laatste kwam er iet wat sissend uit. Ze richtte haar ogen meteen op de grond. Ze hield van Silver, dat wel maarook van Autumn. Ja, het was nogal roekeloos gebeurd. Maar door de sissende ton zei ze dat maar niet tegen Inner. Nou ja, veel maakte het ook niet meer uit. Ze waren er en ze zouden niet zomaar weg gaan. Ze slikte even en keek toen weer op naar haar twin. Natuurlijk wist ze wel dat de poes haar niet kon helpen, dit had ze zelf veroorzaakt. En ze zou het ook zelf weer moeten oplossen, er zat niets anders op. Ze moest nu beslissen, wie ze wou, wat ze wou en hoe ze het wou aanpakken. Ze zuchtte even. Nou ja, misschien had ze zometeen niet eens meer iets te kiezen en was een van de katten, of misschien beide wel weg. Gewoon weg bij haar. Ze keek haar zusje rustig aan en luisterde naar haar woorden. "Als je hem kwijt bent? Nee, dan is hij jou gewoon kwijt, als hij dan weg gaat is hij jou voor geen duizend stukken prooi waard, dan is hij jou gewoon niet waar, gewoon niet. Als hij een beetje om je geeft zal hij begrip tonen in plaats van kwaad worden, word hij kwaad dan is hij door je geobsedeerd, en daar heb je niks aan," zei haar zusje. Ze grijnsde even. Autumn geobsedeerd, welnee. De twee katers hadden alleen gevochten en hij was alleen maar kwaad geworden toen ze had gezegt dat ze ook van Silver hield. Geobsedeerd, welnee. Wat ze zich nu wel bedacht, als hij al kwaad werd omdat ze zei dat ze ook van Silver hield, wat zou hij dan wel niet doen als ze zei dat ze drachtig van hem was. "Het klink allemaal zo moeilijk, maar dat komt om dat je zelf moeilijk denkt, het is puur een kwestie van doen." zei ze. Ze keek haar zusje recht aan en voelde een rilling over haar rug lopen. "okey, okey, ik ga het hem zeggen. morgen" zei ze en keek haar zusje aan. "Maar nu jij, please, je houd me in spanning nu" zei ze en porde haar zusje met haar poot.

"Okey, okey, ik ga het hem zeggen. morgen," sprak Fallentear. Innerghost knikte goed keurend. "Mooi," murmelde ze. Ze vertrouwde haar zusje wel. "Waar ga je het hem vertellen, dan zorg ik er voor dat ik in de beurt ben, en als er wat gebeurd of je alleen maar te roepen," miauwde ze. Fallentear was zwanger. En ja, ze wou niet het risico lopen dat de kits van haar twin dood gingen. Gold ook voor haar eigen kittens, maar beter twee drachtige poezen tegen één helemaal fitte kater, dan één zwangere poes tegen één helemaal fitte kater. Samen zou het dan wel goed komen. Maar ze ging er natuurlijk niet van uit dat dat soort dingen gingen gebeuren. "Maar nu jij, please, je houd me in spanning nu," miauwde haar tweeling zus en porde haar toen in d'r poot. Innerghost grijnsde. "Ik denk dat als je me goed bekijkt het antwoord al weet, Twin," grinnikte ze. "Ook ik ben in verwachting van kittens," sprak ze met een warme glimlach die vrij snel weer verwaterde. "Juist nu Rushstar aan de macht is..." Gromde ze terwijl ze haar nagels in de grond stak. Een zucht rolde over haar lippen. Maar al snel stopte ze die dingen weg. Ze wist niet hoe Fallentear over Rushstar dacht. Hoe ze over zijn manier van doen dacht. Ze ging er niet van uit dat Fallentear aan zijn kant stond, maar ze kon geen gedachten lezen.

_{"Waar ga je het hem vertellen, dan zorg ik er voor dat ik in de beurt ben, en als er wat gebeurd of je alleen maar te roepen,"miauwde haar zusje. Ze liet even snel een korte blik rondgaan, even kijkend waar ze het hem zou kunnen vertellen. "waar weet ik nog niet precies, zowiezo in het kamp, waarneer de zon op z'n hoogst staat" zei ze zacht. Ze snapte ook wel dat haar zusje in de buurt wou blijven. Als Autumn echt kwaad werd en misschien zelfs uit zou halen naar haar buik. Waarschijnlijk kon ze het zelf wel af, maar een beetje back-up kon nooit kwaad. Autumn zou haar nooit aanvallen toch? Wie weet. "Ik denk dat als je me goed bekijkt het antwoord al weet, Twin," sprak haar zusje toen ze aandrong dat ze het moest zeggen. Ze bekeek de poes even. Wacht, nee. Maar voor ze iets kon zeggen ging Innerghost al door. "Ook ik ben in verwachting van kittens," zei ze. Ze sprong op en keek haar twin vrolijk aan. "echt waar? Ik word weer tante? Geweldig" zei ze en luisterde naar haar zusjes woorden waardoor het beetje vreugde ook zo weer van haar afzakte. "Juist nu Rushstar aan de macht is..." gromde har zusje. Ze keek even om zich heen. "Hij doet geen goed aan shadowclan" zei ze zacht. "Ik snap het niet, dit moet niet zijn wat Starclan wil, dat kan gewoon niet" sprak ze en keek weer in de ogen van haar twin. Nee, ze was niet bepaald blij met de nieuwe leader.}

"Waar weet ik nog niet precies, zowiezo in het kamp, waarneer de zon op z'n hoogst staat," beantwoordde Fallentear haar vraag toen Innerghost had gevraagd waar ze het Autumnslate ging vertellen. Het kamp dus, dat maakte het al een mooi stuk veiliger. "Al right, dat maakt het al een stuk veiliger, gezien die kater snel in gevechten raakt," het laatste prak ze doelend op het feit dat Autumn in gevecht raakte met Silversnow. Ze was blij dat zij zelf niet zulke problemen had gehad met haar liefdes leven. Ze was blij dat ze gewoon Flamepath had. Maar er was ook geen enkele andere kater die op haar gevallen was, Starclan zijn dank. "Echt waar? Ik word weer tante? Geweldig!" Sprak Fallentear enthousiast. Innerghost kon het niet laten een grijns op te zetten. "En ik word éindelijk ook tante, zou eens tijd worden, twin," grinnikte ze even. Maar toen verwaterde haar vrolijkheid. Ze dacht aan hun nieuwe leader. De gene die kittens te vroeg apprentices lieten worden. Het kon nog wel eens de dood worden van die arme kits. "Juist nu Rushstar aan de macht is..." Gromde ze iet wat aan de bijna onhoorbare kant. "Hij doet geen goed aan shadowclan," sprak Fallentear. Innerghost keek haar zus een tikkeltje onderzoekend aan, ze wou er zeker van zijn dat Fallentear het zelfde over de nieuwe leader dacht als zij zelf deed. "Ik snap het niet, dit moet niet zijn wat Starclan wil, dat kan gewoon niet," sprak Fallentear. Innerghost knikte instemmend. "Ik weet vrijwel zeker dat dit niet de wil is van Starclan," sprak ze. "En ik weet zeker dat Starclan er voor zorgen zou dat dit snel voor bij is," sprak ze hoopvol en moedig. Innerghost zou er alles aan doen om de clan te bevrijden van deze stupid furball!

_{"Al right, dat maakt het al een stuk veiliger, gezien die kater snel in gevechten raakt," knikte haar zusje al snel instemmend op haar plan. Fallen keek even weg. "Dat gevecht was mijn schuld, ik had ze eerder aan elkaar moeten voorstellen, en ik weet niet wie hem gestart is, misschien verdedigde hij zich juist wel alleen" zei ze zacht. Ja, dat bleef een doen dat haar altijd bij zou blijven en waarvan ze nooit zou weten wat wel waar was en wat niet. Ze keek haar zusje weer aan. Ze irriteerde zich eraan dat ze gewoon niet wist wat er nou gebeurd was en wat nou gedaan was door wie. Waarom was ze niet gewoon lekker verliefd geworden op maar een kater, en was er ook maar een op haar, zoals Innerghost en Flamepath. Dit werkte gewoon niet. Haar zusje grijnsde toen ze enthousist werd, ze werd gewoon weer tante. En deze keer zou ze er wat mee doen, zoals ze dat bij het eerste nestje niet had gedaan. Ze voelde zich enorm slecht, ze was er niet geweest bij het werpen en ze zou zelf niets liever willen dan dat haar zusje erbij zou zijne. "En ik word éindelijk ook tante, zou eens tijd worden, twin," grinnikte haar zusje. "Het spijt me dat ik je zo lang heb laten wachten" grinnikte en keek haar zusje aan. "maar ik had wat dingetjes te regelen, zoals twee warrior katers uit elkaar houden" grijnsde ze. Ja, je moest er zo af en toe gewoon om kunnen lachen. Maar toen begonnen ze over Rushstar. Die kater die leader was van de shadowclan. En die kater die veel te jonge kittens apprentices maken, en ze daarmee in gevaar bracht. Wat nou als dat ook zo zou zijn met hun kittens, ze kon haar kittens niet in gevaar brengen. "Ik weet vrijwel zeker dat dit niet de wil is van Starclan," sprak ze. "En ik weet zeker dat Starclan er voor zorgen zou dat dit snel voor bij is," sprak haar zusje hoopvol. "Ik hoop het" sprak ze twijfelend}

Fallentear keek weg nadat Innerghost zei dat Autumnslate nog al snel in gevechten kon belanden. "Dat gevecht was mijn schuld, ik had ze eerder aan elkaar moeten voorstellen, en ik weet niet wie hem gestart is, misschien verdedigde hij zich juist wel alleen," sprak Fallentear. Innerghost haalde haar schouders op. "Daar weet ik niks op," miauwde ze koeltjes terwijl ze haar zus kalmpjes aan keek.
Maar na die drama scène kwam er eindelijk goed nieuws van beide. Innerghost werd weer moeder, en Fallentear werd voor het eerst moeder, waar door Innerghost voor het eerst tante werd, en Fallentear voor de tweede keer. Enkel bleef Innerghost het jammer vinden dat Fallentear er nooit echt voor haar eerste kits geweest was. Maar Fallentear kon er nog steeds zijn voor haar kittens. "Het spijt me dat ik je zo lang heb laten wachten," beantwoordde Fallentear haar grinnikend toen Innerghost had gezegd dat het eens tijd zou worden dat zij zelf ook tante ging worden. "Maar ik had wat dingetjes te regelen, zoals twee warrior katers uit elkaar houden," grijnsde Fallentear. Innerghost grijnsde terug. "And look, this is more like the Fallentear Í know," grinnikte ze.
En daarna gingen ze over naar het volgende drama onderwerp. "Ik hoop het," sprak Fallentear twijfelend als antwoord toen Innerghost had gezegd dat het wel goed zou komen. Innerghost knikte. "Ik ook," murmelde ze. Innerghost hees haar kop wat op en keek Fallentear recht aan. "Weet je wat, zullen we wat jagen of zo, nu het nog kan, gezien we allebei eerdaags verhuizen naar de Nursery," sprak Innerghost toen terwijl ze opstond en haar poten uit rekte. Haar buik was aardig gezwollen, en het werd inderdaad tijd om wat te doen. Ze keek naar haar zus en wachtte op een antwoord. "Ik denk sowieso dat het een goed idee is, we willen onze almachtige leader namelijk niet op ons dak hebben, right?" Sprak ze helder terwijl ze langzaam in de richting van het kamp uit gang liep.

OOC: Maak jij anders een vervolg topic in het territorium?
Topic uit~