{OPEN} Some dewdrops are ENORMOUS

Langzaam opende hij zijn lichtgetinte ogen en hief zich op uit zijn nest. Zijn tabby vacht voelde wat vochtig aan, en verlegen begon hij zijn pootjes droog te likken. Hij wierp even een blik op zijn broertje en zusje, van wie hij erg veel hield en trippelde toen op de ingang van de Nursery af. Alleen bleef hij toen staan. Het was nog aardig vroeg en moest hij nu wel naar buiten gaan? Zou er geen kwade Warrior opwachten totdat er een kitten naar buiten zou glippen? Nerveus stak hij zijn kopje uit de Den en toen hij niets zag, trippelde hij voorzichtig naar buiten. Er was nog niets gebeurd, dus misschien zou dit ook niet gebeuren. Zachtjes liet hij zijn pootjes over de zanderige grond gaan en nam een grote hap lucht. Voor even voelde hij zich een deel van de Clan, maar dit gevoel verdween weer toen de lucht zijn neus uit werd geblazen. Nee, hij was nog steeds die ene kitten die niet veel meer kon dan een gevallen blaadje. Verslagen door zichzelf liet hij zich zakken en legde zijn kopje op zijn voorpoten.

Sunnykit werd wakker van wat ritselgeluiden. Slaperig knipperde ze een paar keer en hief ze zichzelf op. Ze keek om zich heen, er was nks of niemand die het geluid had kunnen veroorzaken, alle katten lagen nog te slapen. Toch? Vanuit haar ooghoek zag ze een tabby staartptunje de nursery verlaten. Nieuwsgierig als ze was ging Sunnykit meteen achter de staart aan om te kijken van wie die was, want alleen een staart zou het niet kunnen zijn. Toen ze vlak voor de nursery stond, zag ze Timberkit staan, hij nam een grote hap lucht. Maar al snel liet hij zich op de grond zakken. Waarom doet hij dat? Is er soms iets mis? Met kleine stapjes liep ze naar de bruingrijze tabby kater toe. "Is er iets?" vroeg ze een beetje bezorgd.

"Is er iets?" Klonk een stem en Timberkit keek een beetje ongeïnteresseerd op. Niet dat hij gezelschap haatte, maar misschien kon het een soort pester zijn of iemand die hem alleen maar vervelender liet voelen. Toch weerklonk die bezorgde toon in zijn kop. Nee, een pester zou er alleen maar geglimlacht bij hebben. Timberkit draaide zich om, ging wat rechter zitten en bekeek de andere kitten. Het was een poes, een witgekleurde met een paar bruingekleurde vlekjes. "I-ik k-kan gewoon niets" Het laatste woord kwam er zacht uit, omdat hij het rot vond om zichzelf te kleineren. Maar het was waar en de waarheid kon hij niet ontwijken. Hij weigerde om de kitten aan te kijken, omdat hij haar emoties niet wilde zien.

"I-ik k-kan gewoon niets" mauwde Timberkit, hij sprak het woord "niets" zo zacht uit dat Sunnykit het bijna niet hoorde. "Kop op, Timber." probeerde de ginger en white kit hem op te vrolijken. "Je kunt zeker weten wel iets goed, maar misschien weet je dat zelf nog niet!" Ze keek vrolijk naar de Timberkit, hij was minstens twee moons ouder dan zijzelf. "Je wordt bijna een apprentice, toch? Ik weet zeker dat jij één van WindClans beste apprentices zal worden!" Ze knipperde een paar keer met haar ogen en zwiepte een keer met haar staartje. Ze haatte het als anderen zich slecht, verdrietig of boos voelden, zijzelf was dan ook vaak vrolijk. Het zonnetje van de Clan noemde ze zichzelf wel vaker, omdat ze het leuk vond om anderen op te vrolijken.

"Kop op, Timber." De stem van de kitten leek ver weg en alleen zijn naam klonk bekend. Verder leek het wel alsof hij zich op een vreemd landschap bevond. "Je kunt zeker weten wel iets goed, maar misschien weet je dat zelf nog niet!" Hij keek wat op en zag die vrolijke uitdrukking op haar gelaat, alleen kon het hem niet erg vel opvrolijken. "Je wordt bijna een apprentice, toch? Ik weet zeker dat jij één van WindClans beste apprentices zal worden!" Timber begroef zijn pootjes in het de losse aarde en keek wat verward naar de kitten. "Ik weet niet of Hollystar mij goed genoeg vindt om een Apprentice te zijn." Hij liet zijn oortjes wat naar zijn nek toe vallen en meed de blik van de kitten. Hij wilde haar niet depressief maken, maar hij kon gewoon niet zo makkelijk omschakelen qua emoties.

"Ik weet niet of Hollystar mij goed genoeg vindt om een Apprentice te zijn." Timberkit klonk niet erg zelfverzekerd. Natuurlijk wel, elke kit zal een apprentice worden, tenminste dat is wat ik heb gehoord." miauwde Sunnykit. Ze zag dat Timber niet veel vrolijker werd van haar poging om hem op te vrolijken. Ze ging zitten naast de tabby kitten en dacht na hoe ze Timberkit kon opvrolijken. "Misschien kunnen we samen met een mosbal gaan spelen?" stelde ze voor, al had ze het gevoel dat de tabby daar geen zin in had. Hmm.. dacht ze.Wat kan ik in StarClans naam doen om Timberkit wat op te vrolijken? Ze wist het antwoord op die vraag niet...

"Natuurlijk wel, elke kit zal een apprentice worden, tenminste dat is wat ik heb gehoord." Zei de poes en vervolgens ging ze naast hem zitten. Hij keek haar even aan, proberend om een negatief iets in haar houding te ontdekken, maar dat lukte niet. Probeerde ze nou echt hem op te vrolijken. Timberkit bewoog zijn oortjes iets heen en weer. "Misschien kunnen we samen met een mosbal gaan spelen?" Timberkit trok wat met zijn mondhoeken, maar bedacht zich toen dat de kitten hem echt op probeerde te vrolijken. "Nou," Begon hij wat twijfelend. Wat moest hij nu precies doen? "Het lijkt me wel leuk om iets anders te gaan doen dan hier maar te zitten." Zei hij en liet een erg klein teken van een glimlach zien. Het was beter dan niets, right?