Maybe we'd just have to confess..

They want to hear me, why can not 'he' see.
I want to see you, I need to see you, I have to see you.
What happened to you ?
We get up on stage and they jump to enrage.
Why are you not here? Why is 'he' so near?
'He' wants me to sing but I just can not bring.
I say 'he's' not you, What else can I do?
C O N F E S S ?

Met zachte stapjes maakte de kleine, witte poes zich een weg uit de warriors den. Het was nog vroeg, en de meeste katten sliepen nog. Twilight voelde zich erg schuldig. Ze had Softsnow die-hard genegeerd, alleen omdat ze bang was. Bang voor iets wat ze zelf niet eens wist. Ze slaakte een diepe zucht, waarna ze zich nestelde ergens in een hoekje van de kamp wand. Ze liet haar kop op haar poten zakken, en staarde voor zich. 'Bound to sing for us, A worthless monster. It never sees us, It despises us. Lying so useless, we start to holler,' Fluisterde tegen zichzelf, tot een onbekende stem haar zin afmaakte. 'Hey, get up you worthless Circus Monster!' Twilight draaide haar hoofd snel naar waar het geluid vandaan kwam. Het was een poes die ze wel eens in het kamp gezien had. Haar naam wist ze niet. 'Twilight,' Begon ze. 'Je bent niets meer dan een waardeloos, vreselijk hoopje vacht.' De tranen sprongen in haar hemelsblauwe ogen, terwijl ze zacht haar hoofd schudde. 'N, nee..' De poes kwam dichterbij, en stak dreigend haar klauw in de lucht. 'Wat zei je?' Twilight stond op. 'Nee!' Schreeuwde ze, wegduikende voor de klauw van de poes, maar tot haar grote verbazing was er helemaal geen andere poes. Het was gewoon maar haar verbeelding. Al kon het ook een teken van de duisternis zijn.. Geschrokken rende ze naar de warriors den, en probeerde trillend weer in slaap te komen. Zat de duisternis nogsteeds achter haar aan?

+Softsnow.

De nacht leek een eeuwigheid te duren. De maan had al lang bovenaan de hemel gestaan, maar nog steeds kon de langharige, bruine, kater de slaap niet vatten. Zijn ambere ogen staarde nog steeds aan de bovenkant van de den, terwijl hij van de ene op zijn andere zij heen en weer rolde. Wat er weer voor zorgde dat hij het nodig protest over zich heen kreeg. "Hou je staart bij je!" werd er opeens kwaad naar hem gesist.
Dit was de druppel voor Softsnow en hij besloot om maar een ommetje te gaan maken. Misschien zou dat er voor zorgen dat 'ie eerder in slaap zou vallen zo meteen. De bruine kater geeuwde eventjes, rekte zich buiten de Den uit en wilde net weg stappen toen er iemand tegen 'm aan rende. Het duurde niet lang voordat hij de geur herkende. Twilightsparkle. De poes die hem, nadat hij tegen d'r had gezegd dat hij voor haar voelde, had genegeerd. "Twilight," sprak hij kalm, iets tè kalm misschien. Hij had wel door dat er weer wat met d'r aan de hand was, maar door alles wat er was gebeurd, zou hij haar laten voelen hoeveel pijn hij haar had gedaan. Rustig stapte hij opzij, zodat Twilightsparkle er langs kon en hij naar buiten toe kon.