(Icy) As you see... I'm back in town - SPT

Met een zelfverzekerde grijns op zijn bleke gelaat en een kille blik in zijn zilveren, kleurloze ogen stapte Phantom het Bloodclan kamp in. Voor een paar maanden was hij verdwenen geweest en ach, wie was hij om zijn terugkeer niet even aan te kondigen aan de superieure leider van de Bloodclan? Hij deed het erom, maar altijd met een zekere beleefdheid waar niemand iets op aan te merken had. Toch kon je het bloed op zijn poten niet ontkennen en de moorden die hij op zijn naam stonden, waren er ook niet weinig. Rustig stapte hij het schuurtje van de Bloodclan leidster in en miauwde met zijn diepe, sonore stem, "Gegroet, Icy"

(Icy) As you see... I'm back in town - SPT Phantom-1_zpsfbba978a

Icy lag in de warmte van de schuur. Haar tong gleed ruw over haar lange vacht in de hoop deze netjes te krijgen. Ze was altijd al ordentelijk geweest, maar in tegenstelling tot haar zus was ze niet ijdel. Haar cyaanblauwe ogen keken achterdochtig naar de deur, het werd hoogtijd dat Saxon terug kwam. De bruine tabby had zich nergens meer vertoont de laatste dagen, maar ze maakte zich er niet druk in. Hij kwam wel terug aanzetten, en ze had Shadowpelt nog. Het hout van de schuur kraakte toen de wind er tegenaan beukte. Een kil figuur glipte door de opening die als deur werd gebruikt, Icy kneep haar ogen nauw toen ze tuurde naar de sneeuwwitte pels. "Gegroet Icy," sprak hij met een diepe, sonere stem. Een bliksemschicht doorkliefde de nachtelijke hemel en verlichtte de ruimte door al zijn hoeken en kieren. Een glinstering speelde in de zilveren ogen van de kater en ook haar eigen kijkers zagen er vreemder uit. "Ziezo, komt 'ie weer op zijn poten terecht?" Icy kon de maniakale grijns niet verbergen op haar gelaat.

(Icy) As you see... I'm back in town - SPT Vhsq4z

Phantom ging rustig zitten op de krakerige planken van schuurtje en krulde zijn witte staart om zijn poten heen. Zijn glitterende zilverkleurige ogen lieten het lichaam van Icy geen moment los, gewoon uit voorzorg. Hij trok zich niks aan van de bliksem. Hij kon dat geluid ondertussen allang en goed uitbannen, iets uit zijn jeugd waar hij het nooit meer met iemand over gehad had. "Ziezo, komt 'ie weer op zijn poten terecht?" Miauwde de Bloodclan leader met een maniakale lach en Phantom kon het niet laten om een wenkbrauw op te trekken. Had zij al haar pillen wel geslikt? Wie hads haar een dreun tegen het achterhoofd gegeven?, "Klaarblijkelijk wel," Miauwde hij echter kalm. Waarna hij met een rustige grijns rond keek en met een rustige toon vroeg, "Je hondj- Ik bedoel deputy is uit jagen, zie ik?" Vroeg hij vervolgens kalm. Hij had niet stil gezeten in de tijd dat hij weg was, hij was sterker dan ooit. Maar hij waas hier niet om de macht te grijpen, hij streefde hier niet naar. Nee, hij zou de boel wel op andere manieren verzieken. Het was geen geheim dat Phantom een deputy als teken van zwakte zag, Scourge had er immers geen nodig gehad.

"Klaarblijkelijk wel." De diepe stem van de sneeuwwitte kater doorkliefde de stilte. Hij had kort daarvoor een wenkbrauw opgetrokken, waarschijnlijk omtrent haar uitspraak, maar het zinderde wel nog steeds na in haar gedachten. Het kwam allemaal omdat deze kater zo raar was. Phantom viel niet de voorspellen, noch zijn houding noch zijn gedachten waren te doorgronden. "Je hondj- Ik bedoel deputy is uit jagen, zie ik?" Constateerde hij nadat hij zijn blik vluchtig door de kamer had laten glijden. Icy snoof, het was een kinderachtige belediging. Dacht hij echt dat ze daar op in ging pikken? Hij moest toch hoger van haar verwachten dan dat.. "Ja, dat is hij ja." Bevestigde ze in alle kalmte, ze zou zich niet van haar slag laten brengen door zo'n simpele kat als hém. Ze zwegen beiden, op de druppelende regen buiten die met de wind gepaard tegen de schuur beukten na was het compleet stil. Maar na een tijdje begon die stilte toch vervelend te worden, de haren in haar nek kwamen overeind bij dit irriterende gevoel die ze ervoer. "Wat moet je." Siste ze uiteindelijk, het was niet bepaald de beste gespreksstarter. Zoals gewoonlijk was ze niet de vriendelijkheid zelve, maar dat was hij ook niet. Ze hoopte echter wel dat ze hem niet al te gepikeerd gemaakt had met deze opmerking...

Rustig staarde Phantom naar boven naar de ijzig gekleurde poes. Zijn ogen konden steken als messen, en hij was ook absoluut niet van plan om ze af te wenden. Hij voelde zich niet ongemakkelijk door het constante oogcontact. Hij wist dat als het op een fysieke crash zou komen, dat hij nog een beste kans maakte om als winnaar uit de bus te komen. Maar hier was hij niet in geïnteresseerd. Hij zou die strijd ook niet beginnen. Als hij de eerste move zou maken, zou ze hem zien aankomen en was hij gelijk in het nadeel. En ondanks dat hij fysiek sterker was, zou een nadeel fataal kunnen zijn. Na een simpele benoeming van de deputy, die zo smakelijk als hond bestempeld werd, viel er een stilte. Phantom had er geen last van. Hij begon rustig zijn klauwen en poot schoon te likken. Hij had zichzelf allang ongevoelig gemaakt voor dat soort emoties. Maar zo te zien had de Bloodclan leader er wat meer moeite mee, aangezien haar haren omhoog rezen en ze hem toe siste. Opnieuw trok Phantom met een lichte glimlach zijn wenkbrauw op. Hij genoot van haar ongemak. "Enkel uit pure beleefdheid aankondigen dat ik ben teruggekeerd." Miauwde hij, terwijl hij grijnsde met zijn tanden ontbloot. Een kille grijns, met een lichte tint van vermaak.

Het was zo lang stil geweest dat het er wel op leek dat Phantom het allemaal als gewoontjes beschouwde. Hij reageerde alsof hij er elke dag mee geconfronteerd werd, en dat was wel ook zo, maar toch niet in een gesprek? Hij leek nog kalmer dan anders te zijn toen hij haar geamuseerd antwoordde: "Enkel uit pure beleefdheid aankondigen dat ik ben teruggekeerd." Zijn tanden kwamen tevoorschijn in een kille grijns, het maakte Icy op een vreemde manier alleen maar zenuwachtiger. Dit was ze niet gewend, het was een angstig gevoel dat haar langzaam bekroop en zich vastzette aan haar botten. De woorden klonken als gesis voordat de echte waarschuwing klonk. "En wat maakt dat jij beleefd wilt zijn tegenover mij, Phantom?" Ze probeerde even vastberaden als anders te klinken. Haar cyaanblauwe kijkers verloren hem geen minuut uit het oog. Hij was iets van plan, maar wat.. dat wist ze niet. Ze stond op en strekte haar poten één voor één, waarna ze net als de kater ging zitten met haar staart om haar poten geslagen. Haar grijze vacht was keurig schoongelikt. "Ik heb zin in een ommetje, je kan kiezen of je me buiten vergezeld.. Zo niet, dan wil ik graag dat je nu mijn schuur verlaat."

Phantom bleef de grijns rustig houden. Zijn witte tandelen flonkerden in het zachte licht dat nog in de halfduistere schuur hing. Af en toe, verlichtte een bliksemschicht zijn gehele gespierde lichaam. Hij had er geen moeite mee onthuld te zijn. Met zo'n sneeuwwitte pels, wende je daar wel aan. "En wat maakt dat jij beleefd wilt zijn tegenover mij, Phantom?" Miauwde de poes. Voor een aantal hartslagen bleef Phantom haar aanstaren met een peilende blik in zijn ogen. Niet met de onzekerheid dat hij misschien niks wist, nee, hij wist precies wat hij ging zeggen en dat kon je aan zijn ogen aflezen. Hij hield zijn kop scheef met een bijna teisterende blik in zijn ogen. "Waarom zou ik niet beleefd zijn naar mijn eerwaarde leider?" Vroeg de kater. Op elke andere toon zou het een compliment kunnen zijn, maar hij zei het op een toon die het tot een compliment zou kunnen maken, maar ook als een nieuwe teistering. Phantom was een meester in manipuleren en dat spelletje ging hij dus spelen ook. "Ik heb zin in een ommetje, je kan kiezen of je me buiten vergezeld.. Zo niet, dan wil ik graag dat je nu mijn schuur verlaat." Miauwde de poes. Opnieuw trok hij dezelfde grijns. "Dus hoe dan ook, ik moet de schuur verlaten?" Vroeg hij op een kalme toon.

Het leek wel eeuwen te duren voor de kater haar een antwoord gaf, ze wou er net een opmerking over maken toen hij zijn mond opende. "Waarom zou ik niet beleefd zijn naar mijn eerwaarde leider?" Opnieuw bevatte zijn stem diezelfde rare toon, zo laag dat het bijna klonk als de onheilspellende wind die ritselde door de bomen, een teken dat een storm naderde. Was het een compliment, of was het sarcastisch? Ze besloot om er maar niet op in te pikken, zenuwachtig dat àls ze het verkeerd opgenomen zou hebben, hij de spot met haar zou gaan drijven. Opnieuw sierde diezelfde, kille grijns zijn gelaatstrekken toen ze uitgepraat was. "Dus hoe dan ook," sprak hij weer op die diepe toon, "ik moet de schuur verlaten?" Ze begon stilaan geïrriteerd te geraken door zijn stomme spelletje, wat vond hij er zo leuk aan om haar te krenken? "Ja," snauwde ze en ze hees zichzelf al opnieuw overeind zodat ze boven de zittende kat uittorende. "hoe dan ook, je moet gaan ja." Ze zwiepte geïrriteerd met haar staart en wachtte tot hij haar voor zou gaan de schuur uit. Alles wat deze kater deed leek wel ellenlang te duren.

De sneeuwwitte kater keek haar nog steeds treiterend aan. Bring it on Bloodclan leader. Hij kreeg een snauw en trok nu beide wenkbrauwen omhoog en krulde zijn mondhoeken weer omhoog. "Temper, temper," Murmelde hij rustig, terwijl hij zijn lichaam in beweging kreeg. "Hoe dan ook, je moet gaan ja." Miauwde de poes. Hij hield zijn kop eventjes rustig scheef. "Dan had ik dat correct geconcludeerd." Miauwde hij kalm met zijn diepe stem, "Jammer, met dit slechte weer." Merkte hij willekeurig op. Pas toen zag hij dat Icy wachtte tot hij de schuur zou verlaten. Hij trok één van zijn mondhoeken weer omhoog in een uitdagende grijns. Icy had gezegd zelf ook een wandeling gemaakt te hebben. Mogelijkheden, mogelijkheden. "Ik ben een heer." Miauwde de kater kalmpjes, "En schone dames gaan voor." Miauwde hij diep, terwijl hij rustig bleef staan. "Zie het maar als een teken van... goede wil"

Hij trok nu eindelijk zijn lip naar achteren waardoor zijn tanden ontblootten in een snauw. Beide van zijn wenkbrauwen krulden omhoog, alles te samen was het werkelijk een eigenaardig grimas. "Temper, temper," murmelde hij. Het was allemaal heel vreemd, alsof hij dit werkelijk plezierig vond. "Dan had ik dat correct geconcludeerd." Hij hield zijn kop even schuin en bracht zijn lichaam al in beweging. "Jammer, met dit slechte weer." De staart van Icy zwiepte nogmaals venijnig heen en weer, ze vond hem met de seconde meer en meer een achterlijk gedrocht. Beetje lopen dollen met haar kostbare tijd.. De grijns die wederom op zijn gezicht verscheen maakte haar nog stoutmoediger. "Ik ben een heer." Miauwde Phantom kalm toen hij het eindelijk in de mot leek te hebben. "En schone dames gaan voor." Zijn stem klonk diep, andere poezen waren er zeker al zonder hort of stoot voor gevallen. Zijn poten leken als aan de grond genageld te zijn, nog steeds verroerde hij zich niet. "Zie het maar als een teken van.. goede wil." Ze rolde met haar ogen en trippelde naar de ingang van de schuur, om naar buiten te lopen en vervolgens haar hoofd afwachtend om de hoek te steken. Ze bewoog haar oren even om een geluid achter zich op te vangen, maar draaide ze toen weer zowel nieuwsgierig als zenuwachtig om naar Phantom om te luisteren wat hij nog meer te zeggen had. "Het is mij om het even." Siste ze, nog steeds ongeduldig. Ze had het er echt niet op dat hij zo bleef rampetampen.

Icy gedraagde zich zeer onbeleefd, vond Phantom stilletjes. Maar hij ging er nóg niet op in. Nee, hij zou haar vernederen op meer manieren dan ze zich ooit zou kunnen voorstellen. Sowieso was het al verschrikkelijk om 'geleid' te worden door een poes. Had ze niet door dat ze slechts een marionette was in zijn fijn uitgelegde kaartspel? Hij zou bewijzen dat ze niet capabel was om te leiden, of tenminste haar leven zo vergallen dat ze hem niet zo snel meer zou kwijtraken. Ja, hij zou haar laten leiden. Maar dan met de andere ij. "Het is mij om het even." Siste de poes. Rustig, met gracieuze stappen stapte de grote kater naar buiten. "Hoezo? Hebben we haast dan?" Miauwde hij rustig. "Kiest u de route toch, u bent hier immers zo bekend." Miauwde hij, met een duistere grijns.

Hij kwam eindelijk naar buiten, zijn forse lichaam meevoerend in een gracieuze pas. Het bliksemde opnieuw, en ditmaal verlichtte het de hele omgeving langer dan twee tellen. De doordringende, zilveren schijn van zijn ogen hadden geen bepaalde dreiging meer, ze zorgden eerder voor een chaotische stilte in haar hoofd. "Hoezo?" Miauwde hij kalmpjes. "Hebben we haast dan?" Ze grijnsde, hij was dus van plan om mee te gaan. Ze zwiepte met haar staart ten teken dat ze daar opnieuw geen antwoord op zou geven en draaide zich toen om. Hij was eindelijk uit die verdomde leiderschuur, dus nu kon ze gaan. "Kiest u de route toch, u bent hier immers zo bekend." Miauwde hij. Ze liet een luide zucht klinken en trippelde toen weg in eender welke richting, het maakte haar niet zo zeer meer uit waar ze heen ging. Ze moest gewoon een luchtje scheppen, dat was alles. Voor hoelang wist ze niet. "Moet jij niet ergens zijn of zo?" Snauwde ze, maar ditmaal klonk het vriendelijk.

Hij kon nauwelijks een licht, grinnikend geluid onderdrukken toen Icy een diepe zucht slaakte. De poes moest eens weten, ze kon niet ontsnappen, haar lot was al bezegeld. Hij zou haar laten lijden. Hij had haar allang om zijn poot gewonden, ze wist het zelf alleen nog niet. "Moet jij niet ergens zijn of zo?" Snauwde de poes hem toe. "Altijd even vriendelijk," Merkte hij op een rustige toon op, duidelijk niet onder de indruk van haar snauwende toon. "Ik heb verder álle tijd van de wereld." Miauwde hij vervolgens onverstoord. "Trouwens, zo'n delicate poes als u zou toch niet 's avonds alleen moeten lopen?" Miauwde hij vervolgens, zijn toon een octaafje lager. "Het zou zonde zijn als u iets... overkomt." Zijn laatste woorden vielen bijna weg in een rommelende donderslag.

Icy draaide haar kop in een ruk om toen ze een raar onvoorspelbaar lachje achter zich hoorde, maar zo snel als ze zich omgedraaid had keek ze al weer voor zich uit. Ze had echter haar oren naar de witte kater achter haar gedraaid, élk geluidje zou ze opvangen alsof het een prooi was die ze uitvoerig bestudeerde. "Altijd even vriendelijk," hoonde hij op een beheerste toon alsof hij haar even nauwlettend in de gaten hield. Zijn houding ten opzichte van haar irriteerde haar enorm, het was alsof hij het helemaal niet indrukwekkend vond dat ze de leidster van de Elite was. Hij behandelde haar alsof ze een imbeciel was. "Ik heb verder álle tijd van de wereld." Vervolgde hij en ze deed haar best om niet cynisch te snuiven bij die opmerking. "Natuurlijk, wat moet een dwaas als jij anders doen?" Hij praatte echter zomaar door. "Trouwens, zo'n delicate poes als u zou toch niet 's avonds alleen moeten lopen?" Icy schudde langzaam haar hoofd. De kater vervolgde op een lagere toon: "Het zou zonde zijn als u iets... overkomt." Icy's poten tintelden onder haar forse lichaam, de woorden klonken zo duister. Het was net een vreemde voorspelling. Ze probeerde het luchtig op te vatten. "Nee, dat klopt."

"Natuurlijk, wat moet een dwaas als jij anders doen?" Miauwde de grijze Bloodclan leader. Een diep grinnik geluid kwam even uit zijn keel, maar voor heel kort, alsof hij naar de amusante woorden van een kitten luisterde. "Een dwaas zoals ik... Tja... Zijn we niet allemaal dwazen, rondrennende in de pootstappen van onze voorgangers, gevangen in een eeuwige cyclus..." Miauwde hij met zijn diepe, sonore stem, terwijl hij langzaam de filosofische woorden met de wind mee liet drijven. Zo nu en dan leek het wel alsof hij een kater was die gewoon vreedzaam was, alsof hij niet iemands nek zonder schuldgevoel met zijn machtige poot kon breken, maar nee, Phantom had gewoon een 'goede' educatie gehad van zijn ouders, meer niet. En spelletjes spelen... Dat was nog wel het leukste. Zijn volgende woorden hadden duidelijk meer effect, de atmosfeer rond hun gesprek veranderde. Weer liet hij dat diepe grinnik geluid horen. "Natuurlijk klopt het..." Murmelde hij duister, terwijl hij voortliep.

De woorden van de kater klonken als stilte voor de storm. Zo duister en dreigend, toch alsof er niets aan de hand was.. Maar Icy wist wel beter, en het beviel haar helemaal niet. Hij bleef maar grinniken, wat was er zo komisch? Zijn volgende woorden liet een huivering vanaf de toppen van haar oren tot aan het uiterste puntje van haar staart glijden. Ze draaide zich in een ruk om en keek hem met nauw geknepen ogen aan, de ijzige blik nog killer dan anders. "Wat probeer je te zeggen, Phantom." Siste ze tussen haar tanden door, één en al venijn.

_{Your mind is in disturbia..
Am I scaring you tonight?

De sneeuwwitte kater liet een slome grijns op zijn bleke lippen spelen. Hij liet op het moment niets los, dat was het leuke aan het spelletje wat hij speelde. Hij kon zien dat Icy ongemakkelijk werd. Aan haar hele manier van bewegen. Het idee dat de machtige bloodclan leader zich als een opgejaagd prooidier voelde in zijn aanwezigheid, was op z'n minst bevredigend. "Wat probeer je te zeggen, Phantom?" Snauwde de poes hem toe. Phantom keek haar niet onder de indruk aan. "Ik?" Vroeg hij, zijn stem op een fluwelen toon. "Helemaal niks, mijn beste Icy.." Miauwde hij terwijl hij de tweebeen hekken voorbij liep en onder een hek doorglipte om een kijkje te nemen in een tuin.

Ain't going to play nice..
Watch out you might just go under}

Hij glipte een hek door nadat hij haar antwoord gegeven had. Ze vernauwde haar ogen bij het zien van het laatste stukje van zijn staart tussen de houtplanken. Nu zou ze moeten wegrennen, ze had er de ultieme kans voor. Wat hij ook met haar van plan was, het beviel haar niet. Maar waarom bleef ze dan? En waarom brachten haar poten haar achter hem aan? Was het haar nieuwsgierige aard die de bovenhand nam? Ze wurmde zich door het hek en liep achter hem aan. "Wat ben je dan van plan." Snauwde ze, ze zou hem een antwoord afdwingen.

Het koste relatief weinig moeite om in de regen de tuin redelijk onzichtbaar door te steken. Hij wist dat Icy zich ervan tussen zou kunnen maken, maar iets in hem zei dat de trotse, arrogante Bloodclan leidster dat niet zou doen. Hij zou het er maar op gokken. Maar zeker weten, nadat een heerlijke geur zijn neusvleugels binnendreef, kwam de Bloodclan leidster naar hem toe. Hij kon haar fluwelen pootstappen horen. "Wat ben je dan van plan." Miauwde de Bloodclan leidster, op een redelijk kille toon. "Ik heb een... traktatie gevonden," Miauwde de kater, met een grijns op z'n lichaam, waarna hij aan het kattenkruid snuffelde. Met een beetje mazzel wist Icy niet eens wat het was, en anders zou hij wel een andere methode zoeken. Hij wilde wel eens zien hoe de Bloodclan leader zich voor schut zou zetten onder de invloed van de drug.

Icy bleef haar ogen nauw geknepen houden. "Een traktatie?" Murmelde ze tussen haar tanden door, als een kleine kitten die voor het eerst de verhalen over de zilverpels van de clankatten hoort. Ze sloop behoedzaam naar voren, op haar hoede voor waar Phantom haar misschien in kon luizen, maar ze zag niet echt iets schadelijks. Één of andere plant waar de reusachtige witte kater aan snoof. "Zeker dat het geen dodelijke plant is?" Vroeg ze zacht. Ze rook net als hem even. Als hij rook, dan kon het toch geen kwaad? Ze wierp even een blik op hem en probeerde zijn gelaatsuitdrukking te doorgronden.

Onderwerp: Re: (Icy) As you see... I'm back in town - SPT