[Icy][SPT] ρrεραrε fοr τhε δεατh οf τhε κιng

Ravenna gaapte verveeld, en draaide zich om, en gromde zachtjes. Ze wou WEG. Ze keek naar Darkblood, die sliep. Ze stond op, en sloop zachtjes het kamp in. Ze sprong met grote ogen rond, en begon te rennen. Uiteindelijk knalde ze tegen een grijze tabby poot aan, en ze keek omhoog.

Icy gromde even geërgerd toen een of ander klein mormel tegen haar op botste. Ze staarde het kleine ding, met de hier en daar rechtopstaande zwarte piekjes vacht, uitdagend aan. Haar cyaanblauwe ogen stonden kil, en dat was zelfs duidelijk te zien in de pikdonkere nacht. "Moet jij niet slapen." Siste ze binnensmonds, de klanken klonken één en al venijn als die van een slang. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en staarde de kitten aan, hoog boven het dier uittorenend als een echte leider.

Ravenna was een beetje bang. Zo'n grote moordenaar, de moordenaar des moordenaars, boven haar uittorend en boos sissend. Maar ze liet niks kwijt. Haar vacht overeind, maar dreigend in plaats van angst. Borst naar voren, uitdagende twinkeling in haar ogen. “Wie zegt wat ik moet doen? Wie zegt wat wíj moeten doen? Wij zijn de BloodClan, voor de sake van Scourge! Wij zijn toch geen Clanmormeltjes die zich aan nette regeltjes moeten houden met zo'n "mooie" code?” Ze spuugde op de grond en keek breed grijnzend naar haar Leider. Haar brutaliteit kende weinig grenzen.

Icy lachte rauw, ze keek niet weg van de kleine zwarte kitten met de ijsblauwe ogen. Ergens herkende ze zichzelf in het kleine ding, maar dat liet ze niet zo blijken toen ze bitter antwoordde: "Ik zeg je wat je moet doen. Bloodclanners luisteren naar mij, Icy, ik ben je leider. En nu maken dat je wegkomt, bijdehandje, voor ik je aan stukken scheur." Ze sloeg haar nagels uit en ontblootte haar tanden in een grauw.