I swear, if you said something...

Hij voelde het angstgevoel dat in zijn buik omhoog steeg. Al de hele dag voelde hij zich misselijk en verraden. En hij wist dat hij dat gevoel alleen maar kon bestrijden door met de oorzaak ervan te praten. Mokkig verliet hij het kamp en baande hij zich een weg door het dichte struikgewas. Terwijl hij zijn neus in de lucht stak zodat hij de verschillen de geuren kon inademen, zwiepte hij even nerveus met zijn staart van links naar rechts. Wat als er een lek zat in zijn waterdichte plan? Dat Strawberry, de poes die hij zocht, het tegen iemand had gezegd? Zijn geheim verklapt had? Toen hij daaraan dacht droop het zweet van zijn voorhoofd af. Dan zou hij haar duidelijk maken dat hij dat niet tolereerde. Met ruime passen kuierde hij verder over het territorium van de ThunderClan, zoekende naar de poes met de naam Strawberry...

{Strawberry!}

Geconcentreerd staarde Strawberry voor zich uit, haar ogen vernauwd en gefixeerd op de houtduif die voor haar tussen het gras scharrelde. Een glimlach verspreidde zich op haar mond en ze zette zich af. Haar klauwen begroeven zich tussen de veren van het dier en de smaak van vers prooibloed vulde haar mond toen ze haar tanden in de nek van het dier begroef. De luchtweg werd met succes afgesneden en ze brak de nek vakkundig. Tevreden bekeek ze haar vakwerk en begroef ze haar prooi. Het was een mooie zonnige dag, vond ze zelf. Maar de dag mocht niet zo mooi blijven. De alarmbellen gingen rinkelen toen ze de geur van Twirlfang rook. Verwilderd keek de poes om zich heen, om zich vervolgens terug te trekken in de struiken, toch maar voor de zekerheid.

Zijn massieve lichaam werd beschenen door een bladerdak gefilterde zonnestraal, die hem eerlijk gezegd zwaar begon te irriteren. Telkens als zijn kop in aanraking kwam met de straal, begon het felle licht hem te pesten door in zijn ogen te schijnen. De bruingestreepte kater vernauwde zijn gele ogen als bescherming en strompelde zo verder. Pas toen hij de zoete geur van Strawberry te pakken kreeg, tilde hij zijn kop als een razende omhoog, en spitste hij zijn oortjes zodat elk geluid dat rondom hem heen gemaakt werd niet kon ontsnappen. En toen hij het geritsel van bladeren hoorde, dat zeker niet veroorzaakt werd door de wind, sloop er een scheve glimlach op zijn gelaat die er best wel eng uitzag. Bingo, schoot er door zijn kop heen toen hij de poes in een struik zag zitten. De witte vacht die nogal goed zichtbaar was had haar verraden, vandaar. "Strawberry!" Bromde hij terwijl hij zijn wenkbrauwen schuin naar onder zette, en er dus een kwade uitdrukking op zijn gezicht kwam te staan. "Ik moet je spreken, en wel nu."

Daar was hij, groot en sterk dat hij was. Ze kromp nog wat verder ineen. Wat wilde hij? Hij zocht iemand... Haar hart sloeg een slag over van angst toen hij haar naam noemde. Hij had haar gezien. Eventjes bleef ze als bevroren zitten, maar uiteindelijk gleed ze de struik uit met haar oren plat in haar nek, als een geslagen hond. Hij zag er kwaad uit. Wat was er aan de hand? Had Stormfur gekletst? Een steek van angst schoot door haar hart heen als een ijzige klauw. "Ik moet je spreken, en wel nu." Miauwde de kater. "Wat wil je van me." Miauwde de poes onwillig, bang dat ze was, misschien zelfs wel licht wanhopig. "Ik heb je niks misdaan."

Toen hij zag dat de gevlekte poes tevoorschijn kwam, wiebelde hij even met zijn oren, niet zeker wetende wat hij moest doen als ze ontkende dat ze had gezien dat hij die rogue had vermoord... Nee, Strawberry zou toch wel slim genoeg zijn om te weten dat ze zulke dingen niet moest ontkennen, zeker niet wanneer ze zelf wist dat Twirlfang er zeker van was dat ze het wist. "Wat wil je van me." Eerst nam hij dat nog vriendelijk op, maar toen ze haar tweede zin had beëindigd keek hij haar even beledigd aan. "Ik heb je niks misdaan." Klonk het als volgt. Hij vernauwde zijn gele ogen totdat ze er als twee halve manen uitzagen, en keek haar met een woeste blik aan. "Praat niet zo arrogant tegen me, wil je?" Spuugde hij naar haar. "Maar heb je je mond kunnen houden over het feit dat de activiteit aan de rogue grens omhoog is gestegen?" Hij herhaalde zijn woorden even in zijn hoofd, al zwijgend en kwam tot de vaststelling dat dat heel dwaas klonk. "Met andere woorden: Heb je tegen iemand iets gezegd, ook al is het een rat, over Desolate?" Hij liet keer op keer zijn klauwen in en uit hun hulzen glijden, en boorde zijn gele blik in de hare.

Ze probeerde te voorkomen dat haar poten gingen trillen, maar ze faalde. Ze probeerde te voorkomen dat haar ogen angst uitstraalden, maar hierin faalde ze ook. Haar hele houding straalde angst uit naar de grote kater. Met haar kleine, fijne bouw was ze niet bepaald imposant. Absoluut geen dreiging. Enkel een poes die zich soms alleen op de wereld voelde. Mede dankzij deze kater.
"Praat niet zo arrogant tegen me, wil je?" Spuugde hij naar haar. Strawberry sprong wat achteruit, haar achterpoten lieten het struikgewas ritselen toen ze er weer iets in weg dook. Een misselijk angstgevoel borrelde in haar op."Maar heb je je mond kunnen houden over het feit dat de activiteit aan de rogue grens omhoog is gestegen?" Ze opende haar mond en sloot hem weer, bijna panisch wordende van angst. "Met andere woorden: Heb je tegen iemand iets gezegd, ook al is het een rat, over Desolate?" Snauwde hij haar toe. "I-ik..." Stamelde ze. Ze moest liegen, ze moest overtuigend zijn. "I-ik heb het a-aan niemand v-verteld..." Stamelde de poes, haar oren plat legende in haar nek. Haar fletse blauwe ogen waren wijd opengesperd van angst voor de woeste kater. Maar toen landde een kil besef in haar maag. "Hoe weet je haar naam..." Fluisterde ze erachteraan, terwijl de tranen in haar ogen sprongen.

Hij zag dat de houding van Strawberry de emotie angst uitstraalde, iets wat hij nét wou. Als ze bang was betekende het dat ze niet in staat was tegen zijn bevelen in te gaan, maar als ze dat toch deed dan moest hij dat maar afleren door haar het zwijgen op te leggen... Op een nogal hardhandige manier. "I-ik..." Begon haar uitleg al stamelend. "I-ik heb het a-aan niemand v-verteld..." Zijn wenkbrauwen gingen vanzelf iets hoger op zijn gezicht staan toen ze dat zei... eerde stamelde. "En waarom denk je dat ik je zou geloven?" Als Strawberry hem ondertussen al doorhad dan moest ze weten dat Twirlfang gewoonweg niks geloofde van wat zij zei. Maar tja, wat kon je er aan doen...
"Hoe weet je haar naam..." Vroeg ze plots, waardoor Twirlfang even op volle snelheid met zijn staart in een willekeurige richting sloeg. "Doet er niet toe." Siste hij op een snijdende toon. Zijn oren daalden, totdat ze uiteindelijk in zijn nek lagen. "Strawberry, als je ook maar één verkeerd woord rept, dan beloof ik je dat dat je laatste woord zal zijn."

Strawberry rilde en beefde terwijl ze naar de kater keek. "En waarom denk je dat ik je zou geloven?" Strawberry voelde zich steenkoud worden. "H-hoezo? W-waarom.. N-niet?" Stamelde ze, terwijl ze haar oren plat in haar nek legde. "Doet er niet toe." Siste de kater. Haar oren gingen opnieuw plat in haar nek en verder naar achter stappen kon ze niet meer. De tranen begonnen ondertussen met dikke druppels over haar wangen te stromen, angstig dat ze was voor wat de kater haar aan zou kunnen doen. Ze wilde hier weg, ze wilde hier weg... Paniek sloeg bij haar in als een bom, je kon het zien aan haar ogen. Het was net een tijdbom, de seconden tikten langzaam weg, een klok die op haar angst liep. "Strawberry, als je ook maar één verkeerd woord rept, dan beloof ik je dat dat je laatste woord zal zijn." Ze sperde haar ogen wijd open en haar adem stokte in haar keel. En dat was de kaars aan de lont. Zonder waarschuwing schoot ze weg. Een wanhopige poging, een dollemans vlucht. Ondanks dat het verstandig zou zijn om geluiden en kreten te slaken, was haar keel afgeknepen. Schreeuwen kon ze niet. Het enige wat ze hoopte, was dat ze een andere kat tegen zou komen en dat ze uit de klauwen van Twirlfang zou kunnen blijven.

Hij wist niet goed hoe hij de sfeer die op de plek rondhing moest beschrijven... Voor hem voelde het allemaal als een spel aan, waarvan één iemand sowieso ging verliezen. "H-hoezo? W-waarom.. N-niet?" Hij trok zijn bevuilde klauwen weer in, en bestudeerde even de gaatjes die hij in de grond had gecreëerd toen hij zijn klauwen er in had geboord. Acterende dat hij haar vraag niet had gehoord. Pas toen hij aanvoelde dat de poes haar zet ging wagen, keek hij haar op een zeer vijandelijke manier aan. Wat was ze van plan?
De kater bleef even verstard stilstaan toen een gevlekt gedaante langs hem heen schoot. Meteen vlogen zijn gele ogen wagenwijd open en wierp hij een verbaasde blik op de poes die uit alle macht probeerde weg te lopen van Twirlfang. Zou hij haar achtervolgen of niet? Dat ze wegliep was al een goed voorteken, dat betekende dat hij haar nu voor eeuwig het zwijgen had opgelegd. Of, dat hoopte hij tenminste toch... Hij schudde zachtjes zijn hoofd en liet de beelden van daarnet nog eens in slow-motion afspelen in zijn hoofd, niet meer van plan zijnde de wegloper te achtervolgen.

Onderwerp: Re: I swear, if you said something...